1975 -  19 oktober : 50 JAAR DAVIDSFONDS LEESTxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

            10 uur : Plechtige Eucharistieviering

            11 uur : Ontvangst op het gemeentehuis en receptie

            15 uur : Poppentheater “Wonderlans” in het Parochiehuis met gratis kleurwedstrijd.

            20 uur : Avondfeest met het Leestse zangkoor.
            De feestrede werd uitgesproken door Herman Mertens uit Tisselt ‘betekenis van
            het Davidsfonds nu’.
            Optreden van “Rust Roest” met de eenakter “De winkel van Simpel” een  lyrische
            fantasie van Tenessee Williams , in een vertaling van Niek van den Boezem.

Vijftig jaar viering Davidsfonds Leest

“Met een plechtige Eucharistieviering in de Sint Niklaaskerk begon Davidsfonds een dag om nooit te vergeten. Diegenen die beweren dat Davidsfonds alleen papieren leden kent, werden lelijk bij de neus genomen.

Anderen die beweren dat Davidsfonds het alleen omwille van de centen doet, hebben het eveneens mis. Wie dit feest heeft meegemaakt zal dat ten volle toegeven : 19 oktober was een dag voor al de kleine en grote mensen van Leest. En daar hebben niet alleen de Davidsfonds-bestuursleden voor gezorgd…Dank u wel daarom…Het gemengd zangkoor van Leest, Rust Roest, Davidsfondsleden, de Parochiegemeenschap, het Gemeentebestuur…

Bij de ontvangst op het gemeentehuis moest voorzitter Verbruggen vlakaf toegeven dat hij nooit zoveel volk had verwacht. Het werd dan ook een gezellig samenzijn.  Schepene Polspoel en voorzitter Verbruggen hadden het beiden over ‘Conscience’ en ‘Meester Hellemans’. Ze hadden zeker bij elkaar afgekeken bij het opstellen van hun feestrede. Meester Hellemans zat er bij te stralen en het ‘ereteken’ dat traditiegetrouw steeds in Leest te laat aankomt kon hij gerust missen…hij had al zoveel medailles…

Wij hadden allen spijt dat het onderonsje voorbij was.

’s Namiddags om 15 uur stormden 270 kinderen met glunderende gezichtjes de parochiezaal binnen. Het was een bezetting van jewelste. Ze deden het parochiehuis daveren, totdat eindelijk Fikske en Rikske werden vrijgelaten. Oef… : een kerkhof van chipszakjes en colaflesjes was alles wat er overbleef toen de tijd verstreken was.

’s Avonds volgde het hoogtepunt van de 50-jarige viering. Op het knap uitgebouwd en tot in de puntjes verzorgd programma stond naast een toespraak van de heer Herman Mertens een evocatie van 50 jaar Davidsfonds, het optreden van de toneelvereniging Rust Roest en het gemengd zangkoor Leest. Voorzitter Verbruggen sprak het welkomwoord en de feestrede. Hij had het vooral over de bijdrage die meester Hellemans geleverd heeft bij 50 jaar extra werking in Leest. Daarvoor werd de meester dan ook samen met zijn vrouw in de bloemen gezet. Ook de heer Crauwels uit Duffel, die voor de Leestenaars geen onbekende is, kwam namens het hoofdbestuur meester Hellemans danken voor zoveel werklust. Ontroerd maar gelukkig nam de gevierde zijn geschenken in ontvangst en dankte voor zoveel eerbewijzen.

Ook de Vlaamse strijdrede van Herman Mertens viel op. Hij eiste dat de Vlamingen in Brussel met open armen zouden worden ontvangen en dat in het jaar van de verzoening het stilaan tijd wordt dat er amnestie wordt verleend aan alle politieke gevangenen en anderen bij wie de oorlog thans nog wrange littekens naliet.

De avond sloot dan ook met een overtuigde ‘Vlaamse Leeuw’.”

(De Band – november 1975)

De erkentelijkheid van het Davidsfonds voor meester Hellemans kwam dat jaar ook tot uiting in volgende publicatie in De Band :

“Hij leerde zijn volk…”

“Ieder onder u kent meester Hellemans, maar misschien beseffen we toch onvoldoende wat hij voor Leest, speciaal voor het culturele leven, in onze gemeente betekende en nog steeds betekent.

Hij werd geboren op 28 juli 1901. Zijn geboortehuis staat er verlaten bij op de Dorpsplaats en wacht op een koper (of sloper).

Naast zijn diploma van onderwijzer verwierf hij er ook een van opvoedkundige studies en van bibliothecaris. Met Eerwaarde Heer De Groef stichtte hij in 1921 de studiekring ‘Volksboekerij’ en datzelfde jaar de toneelkring ‘Rust Roest’. Hij was er tegelijkertijd secretaris, acteur en regisseur van.

Vijftig jaar geleden, in 1925, stichtte hij onder impuls van de toenmalige onderpastoor J. Cleeren en J. Verhavert (Davidsfonds-propagandist voor het gewest Mechelen) de afdeling Davidsfonds te Leest.

Als eerste bestuursleden had men : voorzitter Alfons Hellemans, penningmeester Lod. Verbruggen, secretaresse Maria Rheinhard en als bestuursleden Victor Selleslagh, Flor Meyers, August Verlinden en Victor De Laet.

Oorspronkelijk waren de aangeslotenen inwoners van Leest en Hombeek, tot enkele jaren nadien ook in Hombeek een afdeling van het Davidsfonds werd gesticht.

Onder de kenspreuk ‘Voor godsdienst, taal en vaderland’ werkte dit eerste bestuur zeer hard. Het richtte voordrachten in, 11-julistoeten met medewerking van beide muziekmaatschappijen, gevolgd door spreekbeurten in open lucht of in één van de dorpszalen, opstel- en voordrachtwedstrijden voor de leerlingen van de lagere scholen, Boerenkrijgherdenkingen te Leest en te Mechelen, goochelavonden, zangavonden, bedevaarten naar de IJzer, ballonwedstrijd (1933), enz..

Gedurende de oorlog lag de D.F.-werking stil en ook tijdens de naoorlogse jaren was het bestuur weinig actief en herleid tot een kleine groep. Buiten de uitdeling der boeken werden weinig initiatieven genomen. Tot in 1956 een nieuw bestuur geboren werd, weerom met Alfons Hellemans als voorzitter. Bestuursleden waren : Alfons Verbruggen, Cyriel Verbruggen, Maria Rheinhard, Albert Van Rompaey, Hugo Stuyck, Frans Van Nick, Hugo Verlinden, Juul De Smet, Mariette De Prins, Madeleine Verbruggen en M. De Boeck…Dit bestuur bracht een lichte opflakkering, avonden werden ingericht en het ledenaantal steeg, maar…de grote jaren kwamen niet terug.

In 1969 kwam, vooral onder impuls van Toon Lamberts het D.F. weer aan z’n trekken. De beweging scheen terug herboren en zag haar ledenaantal de hoogte in gaan.

Steeds zien we Alfons Hellemans, thans als ere-voorzitter, trouw de bestuursvergadringen bijwonen. Stil, maar bewogen, volgt hij de discussies. Hij dringt zich nooit op. Alleen als je zijn mening vraagt, geeft hij die duidelijk te verstaan. Met een kritisch oog beschouwt hij de werking van een jonge bestuursgroep. Bij elk optreden, bij elke activiteit is hij de stille aanwezige.

Dank u wel ! Dat is het oprecht gemeend slotwoord van al de medewerkers en van Davidsfonds Leest.

     Davidsfonds Leest.”