-Illustratie
Georges Herregods.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
1977 20 en 27 november Rust
Roest bracht De zeer schone geschiedenis van de liefde
GvM, 6 en 12 december 1977 : Rust
Roest speelde te Leest
Traditiegetrouw
was er ook deze keer weer ruime belangstelling voor de opvoering van De zeer schone geschiedenis van
de liefde, die opgevoerd werd door de Leestse toneelkring.
De
luchtige conversatie en de vlotte dialogen maakten dit stuk genietbaar voor
iedereen.
Zondag
ll. was het parochiehuis, evenals op 20 november, weer goed bezet.
Rust
Roest, gesticht in 1921 heeft tot hiertoe 132 vertoningen verzorgd in en buiten
de gemeente Leest.
Heropvoeringen
van de reeds gespeelde stukken in acht genomen zijn 88 verschillende
toneelwerken gespeeld.
Ere-Voorzitter
Alfons Hellemans en Ere-Ondervoorzitter Jaak Publie, die nog steeds nauw
betrokken zijn bij deze toneelkring, hebben deze geschiedenis volledig
meegemaakt.
De
zeer schone geschiedenis van de liefde geschreven door Paul Vanbossuyt in
1975, is een volks toneelspel in 2 delen en 10 taferelen.
In
een vrij originele vormgeving werden door een groep toneelspelers 5 verhalen over
de liefde gespeeld, die aaneengepraat werden door Gust.
Regie
Regisseur
en productieleider Guido Hellemans, die zijn vader als regisseur in Rust
Roest opvolgde, wist een zeer goede keuze te maken tussen het ter beschikking
staande spelerspotentieel. De vlotte rolkennis en de stielvaardigheid van
opgeefster Erna Vloebergh
zorgden
ervoor dat in de zaal de tekst niet gekend was vooraleer hij gedebiteerd werd
door de spelers.
Een
sober, doch smaakvol decor was werk van de stille werkers achter de schermen:
Vic Diddens, Marcel Spoelders, Staf Tuyaerts en Willy Lauwers, terwijl Vic
Diddens ook nog zorgde voor techniek en belichting.
De
grime van Albert Jean zorgde voor de gepaste typering, evenals de kostumering
van Miloe Van Stijvoort. Karel Mertens stond in voor de bandmontage, terwijl de
sonorizatie in de goede handen was van Wim Jacobs.
Het
decorontwerp en aankleding van Tony Baarendse lokte weer eens de bewondering
van het publiek.Wim Baarendse zorgde, samen met Hilda Silverants, voor
aangepaste zangbegeleiding.
Na
het welkomwoord van regisseur Hellemans, zongen alle spelers als begin van het
stuk een vriendschapslied, dat door de aanwezigen kon meegezongen worden.
De
5 verhalen van de liefde die in dit stuk getoond waren : de ontluikende liefde
met Lowieke, die er nog zo weinig van weet. Dit werd op een prachtige wijze
vertolkt door Dirk Baarendse.
Zijn
verloofde, Lieveke, die er toch al wat meer van afweet, werd op een even voortreffelijke wijze vertolkt door
Marleen Lauwers.
Hierna
kwam de jonge jaloerse liefde op het voorplan met Jos, die zo wantrouwig is en
zijn vrouw Marieke die een schuldeloos blommeke-lief is. Voor deze beide
personages waren Wim Baarendse en Imelda
Vander Hasselt de gepaste figuren voor deze rollen.
De
onmogelijke uitechtelijke liefde met Frans, die niet meer weet of hij
liefheeft, en Liske, die zoveel van hem houdt, waren bij Eddy Moortgat en
Monique Verschueren in goede handen.
Als
vierde en voorlaatste verhaal van de liefde, was het de beurt aan de vergevende
liefde met Gust, die iedereen wil liefhebben. Door zijn grote toewijding en
inspanningen maakte Marcel Verwerft zijn rol af. Als tegenspeelster acteerde
Renild Polfliet als Stef, die veel heeft liefgehad. Zij kreeg loon naar werken
door haar geschikt optreden.
Als
laatste verhaal was het de beurt aan de gelouterde rijpe liefde.Hierna speelden
Dolf, die steeds bromt en plannen maakt, vertolkt door Pierre De Wit. Hij was
de gedroomde acteur voor deze rol. Treeske, echtgenote van Dolf, die trouw en
wijs bemint, werd voor het voetlicht
gebracht
door Mariette Verbeeck, die in deze rol een kluifje naar haar hand kreeg.
Eens
te meer werd het een opvoering die ver boven het gewone reikte.
Op
vrijdag 23 december e.k. wordt dit stuk, op uitnodiging van de Chiro-KWB van
Heffen, opgevoerd in het Parochiehuis te Heffen.
En De Band van december 1977 :
Wij
danken Guido Hellemans en zijn ploeg van
Rust Roest voor de mooie avond die zij ons brachten, wij vonden dit stuk meer
begrijpelijk en genietbaar dan het voorgaande.
We
misten echter het spontane, het echte van het spel (als de liefde zo stijf
moet gebeuren, dan is het interessante er af). Dit is geen verwijt aan het
adres van de spelers, het ligt naar onze bescheiden mening vooral aan het stuk
zelf dat nogal theatraal en geforceerd overkwam en zeer moeilijk te
interpreteren, gezien het grotendeels uit dialogen en monologen bestaat.
Wij
hopen nog steeds dat Rust Roest ons eens zal vergasten met een stuk dat
dichter bij onze mensen staat en waarin de spelers meer zichzelf kunnen zijn.
Moeten wij nu altijd op zondagavond zo plechtig doen ?
Maar
ja, wij zijn nu eenmaal kinderen van Vondel !!!
HG.
P.S.
Een speciaal pluimke voor de decorontwerpers.
|