1978 – 21 november – Het Laatste Nieuws :xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

            Rudi Van Hoof, Racings nuttigste werkpaard

            Geen schoonheidsprijs voor man uit Leest.

 “Rudi Van Hoof is een van de regelmatigste en efficiëntste voetballers van  Racing Mechelen.

Hij praat weinig maar hij werkt veel in de huidige Racingploeg, de sterke Rudi Van Hoof, verdediger of defensieve half uit Leest.

Dat de man uit Leest zo weinig in het nieuws komt heeft te maken met zijn speelstijl die niet bepaald esthetisch aandoet. Wie evenwel met trainer Peeters, libero Roelandt of keeper Mesmaekers praat, weet hoezeer de tactische discipline van Rudi wordt gewaardeerd bij groenwit, de ploeg van de dag in Tweede.

Van Hoof, vierentwintig en RTT-bediende, zit dus goed bij een club die stoelt op een jonge generatie die laat onderstellen dat de sportieve bloei opwaarts zal evolueren.

Spelers als Ronny Claes, Danny Caes en dra ook Luc Leys zijn echte beloften die nog ver van hun plafond staan.

De financiële toestand van de vereniging is gezond, het beleid uitstekend en ook de trainer prima.

                    Willy Romain”

Rudi Van Hoof (°19/7/1956) is een zoon van veldwachter Victor en Maria Leonore Mees uit de Scheerstraat (nu Ten Moortele). Niet te verwarren met zijn neef en naamgenoot, de wielrenner van de gelijknamige Renault garage uit de Dorpstraat.

Rudi Van Hoof had een prachtige voetbalcarriëre bij Racing Mechelen, dat toen in de Eerste en de Tweede Voetbalklasse acteerde.

Rudi was een echt Racing-product, reeds van zijn tiende speelde hij voor deze Mechelse

club : dat had meer na- dan voordelen, vooral bij contractonderhandelingen, “geen sant in eigen land” was hier zeer toepasselijk.

Zijn debuut in het eerste elftal vond plaats in 1975 onder trainer Kunnecke.
In ’76 kreeg hij van trainer Martens de gelegenheid om te bevestigen en het jaar  nadien werd hij onder trainer Peeters een vaste waarde.

Hij droeg ook lang de kapiteinsarmband.

In het seizoen 1979-1980 kreeg hij de Bronzen Schoen als verdienstelijkste Racing-speler en in november ’84 werd hij door Racing Mechelen in de bloemetjes gezet naar aanleiding van zijn 250^ste wedstrijd in de eerste ploeg.     

Rudi was een echte clubspeler en maakte vooral naam als mandekker.

Zijn onvoorwaardelijke inzet, karakter en fysieke conditie waren legendarisch.

Rudi heeft nooit een profstatuut gehad, hij cumuleerde zijn voetbalcarriëre met zijn beroep als bediende bij de toenmalige RTT (het latere Belgacom).

In ’86 speelde hij voor V.V.Leest waar hij in 1989 adjunct-trainer werd onder Johnny De Fre.

Later zou hij er een tijdje de jeugd trainen.

Rudi Van Hoof is gehuwd met Liliane Doms uit Nieuwenrode die hem twee kinderen schonk : Kim en Nick. Bij de geboorte van zijn oudste kreeg hij van trainer Peeters, in het begin van de tweede helft in de thuismatch tegen Aalst, een applausvervanging en mocht hij zijn echtgenote vervoegen in de kraamkliniek. De stand was toen 2-0 voor Racing en het publiek scandeerde luidkeels ‘papa Van Hoof, papa Van Hoof…’

Na zijn huwelijk vestigde hij zich te Mechelen waar hij thans nog steeds woonachtig is.

Met Van Hoof geen wandeling voor Rensenbrink

“Men herinnert zich hoe na de heenmatch Racing Mechelen- Anderlecht (1-2), de Nederlandse bondscoach Knobel verklaarde zich geen idee te kunnen vormen over Rensenbrinks mogelijkheden op dat ogenblik, wegens de zwakte van de tegenstander, de Spaanse junior Nortes van de Maneblussers. Voor de terugwedstrijd staat het al vast dat Rensenbrink een zwaardere brok te verorberen krijgt. De titularis als rechtsachter is Rudi Van Hoof, een eigen kweek uit Leest van éénentwintig lenten en met amper een tweetal maanden ervaring van de topklasse. Toch is die Van Hoof in een korte tijd een stevige zelfs harde maar vooralsnog altijd sportieve back geworden. Zodat Rensenbrink zich geenszins aan een nieuwe wandeling mag verwachten. De mentaliteit van trainer Kunnecke ten opzichte van deze ontmoeting liegt er trouwens niet om : ‘Iedereen praat reeds als over een bij voorbaat verloren partij. Dat is een verkeerde opvatting, die ik mijn spelers uit het hoofd aan het praten ben. Beringen weerstond in het Astridpark tot de voorlaatste minuut. Waarom zouden wij met een beetje geluk geen verrassing kunnen bewerken, indien de overgave er bij is, spijts het ontbreken van een zieke Van Vaerenbergh en de geel geschorste Struyf ?’

W.Rn.”  (Het Laatste Nieuws)

Trainer Kunnecke was iets te optimistich in zijn vooruitblik. Racing ging de boot in met 4-0, drie doelpunten van Rensenbrink. Rudi speelde nochtans een verdienstelijke partij en kreeg een warm applaus van het Anderlecht-publiek omwille van zijn faire speelstijl.

Die Rensenbrink was niet de eerste de beste. In 1973 werd hij topschutter in de Belgische competitie en drie jaar later won hij de Gouden Schoen. Deze Nederlandse linksbuiten viel vooral op door zijn onnavolgbare dribbels en snelheid. Dat leverde hem destijds de bijnaam ‘het slangenmens’ op. Als speler van Anderlecht veroverde hij onder meer de Europacup II en de Uefa Super Cup. In zowel 1974 als in 1978 bereikte hij met Oranje de finale van het Wereldkampioenschap.

Foto’s :

-Rudi Van Hoof.

-Bovenaan als derde van links in het fanionelftal van Racing Mechelen.

-Bikkelend met de Boomse aanvaller Herrera.

-Achteraan zijn teammaat en vriend Hans Schöning, vooraan Kasprzak.

-Op de foto verlaat hij het terrein van Anderlecht in het gezelschap van één van ’s werelds beste voetballers : ‘slangenmens’ Robbie Rensenbrink.