Vervolg Rudi Van Hoofxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In “De Mechelse Week” van 13/12/’84 verscheen volgend intervieuw :

“Jubilaris Rudi Van Hoof blikt tevreden terug op Racing Mechelen

Rudi Van Hoof, vorige week gelauwerd voor zijn 250^ste match, heeft al heel wat meegemaakt op Racing Mechelen.
Nu, op 31 jaar, neemt hij nog altijd trouw deel aan alle trainingen. Niet meer met de inzet van vroeger maar dat wordt door de vingers gekeken. De lol van de vroegere jaren bleef wel. Van Hoof, Lemmens en Caes halen daar heel wat fratsen uit achter de brede rug van trainer Bers. Maar dat typeert Racing Mechelen. Er heerst niet die echte profmentaliteit en voor ambiance is er altijd wel tijd, als de resultaten er maar zijn.
Daarom waarschijnlijk dat de meeste spelers er zovele jaren blijven. Zo ook Rudi Van Hoof die nu al aan zijn 10^de seizoen in het eerste elftal toe is en een échte Racinger is.

Als kleine knaap doorliep hij daar alle jeugdreeksen zodat Racing ook zijn enige club is.

“Ik ben hier groot geworden. Als 20-jarige maakte ik mijn debuut in het eerste elftal. Dat was in ’75 toen we in eerste afdeling speelden. Kunnecke was trainer. En dat doet je toch altijd iets als je als jongere in de hoogste afdeling mag uitkomen. IK heb dit seizoen 24 matchen gespeeld en daar heb ik niets dan goede herinneringen aan overgehouden.”.

Rudi was de laatste weken terug kapitein omdat Ronny Claes langs de kant stond. Maar Van Hoof heeft in al die jaren niet alleen back gespeeld.

“Och, ik heb al bijna op alle plaatsen gespeeld behalve voorin. Linksback,  rechtsback, halfback, teruggetrokken middenvelder, links en rechtsmidden.

Het is pas de laatste 3 seizoenen dat ik terug op de rechterback speel. Zo debuteerde ik ook. Nadien ben ik tot kapitein opgeklommen tot die band me opeens zonder enige uitleg werd afgenomen. Ik ben de oudste speler in de ploeg maar daar til ik nu niet zwaar aan. Op mijn oude dag is het wel fijn die kapiteinsband nog eens aan te hebben.”

Tien jaar eerste elftal, dan moet Rudi al heel wat meegemaakt hebben. Hij zag al de jongeren bijkomen en knoopte dan ook vriendschap aan met Paul Van Nuffelen, Danny Lemmens en Danny Caes. Die hangen al jaren aaneen. Goeie sportieve herinneringen heeft Van Hoof echter ook.

“Vooral die wedstrijden in eerste klasse zijn me bijgbleven. Ook de eindronde van vorig seizoen was een formidabel iets. Elk seizoen was ik telkens goed voor gemiddeld 25 matchen, ik was dus een heel regelmatige speler. Enkel vorig seizoen ben ik er een hele tijd out geweest met m’n kwetsuur. Aan ’80 heb ik ook een goed souvenir toen de federatie mij uitriep tot beste Racingspeler van dat seizoen.”

Van Hoof weet van z’n eigen dat hij nooit een vedettespeler is geweest. Wel een energieke speler met veel ijver en inzet die nooit verlegen zat om z’n shirtje nat te maken. Dat heeft bij de supporters steeds veel waardering afgedwongen. Hij kreeg de bronzen schoen en verleden seizoen miste men Van Hoof voor het eerst toen hij maanden out was.

“Ik ben nooit die speler geweest met een transferprijs van miljoenen op m’n hoofd. Spelers van eigen kweek hebben het wel een ietsje moeilijker om hun contract te verhogen. Ik wachtte dan wel altijd tot op het laatste moment om bij te tekenen maar ik kwam steeds aan m’n trekken.

Ik heb uiteraard heel wat derby’s meegemaakt. Dat waren geen goede herinneringen omdat we die buiten de laatste drie meestal verloren hebben. Ik ben nog een van de weinige Mechelaars in de ploeg en mij heeft het steeds aangesproken.

De laatste tijd is ons publiek ook fel gebeterd. De supporters staan nu achter ons en ze moedigen ons geweldig aan in moeilijke tijden. Op andere velden is dat wel anders.”

De laatste loodjes wegen steeds het zwaarst zegt men maar Van Hoof heeft geen moeite met z’n tiende seizoen. Hij loopt er nog steeds van bij de eerste wedstrijd bij, heeft geen kwetsuren en heeft zich de laatste weken met de kapiteinsband vol vertrouwen naar voren gewerkt. Trainer Bers weet ook welk vlees hij in de kuip heeft. Rudi spaarde zich vroeger telkens tijdens de trainingen om zondags voluit te kunnen gaan. Vandaar dat hij er zondags al eens vlug doorzat en kwetsuren kreeg. Nu traint hij elke dag volop mee, niet even sterk als de jongeren en dat kan ook niet zodat hij steeds een goede prestatie levert, aldus Bers.

Over zijn leeftijd maakt Van Hoof zich ook geen problemen.

Men maakt er geen geheim van. Rudi Van Hoof is waarschijnlijk aan z’n laatste seizoen bezig. Moest Racing promoveren dan wordt het achteraan lastiger en de jongeren (Doms, Croes en Van Craen o.a.) staan te dringen.. Hoe bekijkt Van Hoof zijn toekomst ?

“Dat is beslist mijn laatste seizoen dat ik op dat niveau meespeel. Ik hoop dan dat ik een transfer krijg naar een ploeg uit 3^de afdeling of lager. Pas op, fysiek kom ik nog steeds met de besten mee en kan ik me op m’n leeftijd nog met de jongeren meten, maar de snelheid is er niet meer.Ik word een beetje trager. Als Racing naar eerste moest gaan mag iemand anders de fakkel overnemen. Ik heb het ook op m’n 20 jaar moeten doen. En op de bank zitten als ervaren routinier dat zegt me toch niks. Dan speel ik liever elke zondag een trapje lager.”

De jubilaris wil echter wel in schoonheid eindigen. Met Racing in eerste beginnen en er ook eindigen.

Rudi heeft ook enkele bemerkingen over de derby’s en het publiek.

V.H. : “Alhoewel ik de senior van de ploeg ben kom ik heel goed overeen met de jongeren. Een een beetje ervaring kunnen ze wel gebruiken. Ik ben nog steeds een nuttige speler en ik hoop net zoals de anderen dat we ons beste seizoen goed afsluiten. Ik mag langs deze weg bestuur, trainer, ploegmaats en supporters zeker niet vergeten te bedanken voor hun steun die ze me al die jaren gegeven hebben. Die viering vorige week en die massale belangstelling heeft me aangenaam verrast. De kampioenstitel zou een mooi afscheidskado zijn.”

(Jos Moeyersons)