1980 – Februarinummer De Band : VERSLAG PONYKAMPxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“Maandagochtend omstreeks 9 uur (noot : exacte datum niet vermeld) stonden 14 leden per pony paraat bij De Beck, waar alles en iedereen bij elkaar werd gebracht. Het kamp ging naar Isières bij Ath. Koffers en andere bagage waren al een dag vroeger op bestemming, dankzij Juul De Smet. Luc Cumarey van Keerbergen vervoede de pony’s met 3 veulens en enkele paarden. Leiding, uitgepikt uit de plaatselijke rijvereniging, brachten de enthousiaste ponyclubbers ter plaatse. Dezelfde dag nog was alles geïnstalleerd. De dieren waren veilig ondergebracht in de weide, elkeen had zijn slaapplaats uitgezocht, de keuken was kookklaar gemaakt…Kortom, klar om 5 dagen in een oude boerderij te kamperen.

Eerst was er enig meningverschil tussen de jongens en de meisjes. Beide groepen wilden hardnekkig op zolder slapen. Tenslotte werd het pleit bijgelegd en sliepen de jongens op zolder en de meisjes beneden (er was geen middenverdieping).

Walter en Jeannine De Prins zorgden voor het vlees en dergelijke. Zij waren tevens verantwoordelijk voor de ganse keuken. Roland Rotiers was er om de ponyclubbers tijdens anders verloren uren bezig te houden met sport en spel.

Joris en Claire De Wachter schaafden de dressuurkennis elke voormiddag bij. Claire bekommerde zich om de beginnelingen en Joris dresseerde de gevorderden, waarmee hij weinig medelijden had. Maar het was voor eigen bestwil.

Springen werd er niet gedaan wegens gebrek aan materiaal.

In de namiddag hield Joris de leden bezig met spelletjes te paard. Tijdens warme dagen ging het er dan nogal nat aan toe zodat iedereen er telkens met een vochtig pak onderuit kwam.

Maar pret was er wel !

Gerd Geerts en Gerd De Prins waren er om het algemeen verloop van het kamp in de gaten te houden.

Eén van de sportmanifestaties was het proberen vormen van een pyramide. Op ponytornooien is dit ook te zien. In de late namiddag gingen de ruiters en amazones af en toe een wandeling maken, onder leiding van Gerd en Gerd.

Roland Rotiers, leider van sport en spel, had een sportvoormiddag voorzien op de grote binnenplaats van de hoeve, die met de tijd begroeid is met gras. Later was er ook een wedstrijd in de omgeving van Isières zelf.

Het programma vermeldde tevens een nachtdropping. Joris De Wachter dropte de ponyclubbers en Walter en Roland, die voor de veiligheid meegingen maar niets verklapten, op ongeveer 10 km van het kamp. Ieders beste Frans werd opgehaald om de weg te vragen. Gelukkig waren het allemaal zeer sociale mensen en met een mondvol Frans vonden ze de weg naar  ‘la ferme rose’ in Isières. Na middernacht kwam de inmiddels uitgehongerde groep in het thuisfront aan, waar Jeanine, Claire, Gerd en Gerd een lekkere barbecue voor ze hadden klaargemaakt. Je kon kiezen tussen haring en kalfslapjes met aardappelpuree.
Smullen dus !

De plaaselijke raad van Ouderen besliste op een dag dat ze de ponyclubbers eens goed de schrik op het lijf gingen jagen. Die nacht werd het dus onvermijdelijk nachtspel. Je kon alvast beginnen sidderen en beven ! ’s Avonds, als het goed duister was, begaf de leiding zich naar het bos. Dat was omgeven door een diepe gracht en een prikkeldraadomheining, en kende slechts één ingang. Na een inleidend verhaal werd de dappere bende in groepjes van twee verdeeld. Ze liepen haast het hele bos plat, ingerekend de netels die iedereen over het hoofd groeiden en alom aanwezig waren. Op zoek dus naar de verdachte personages met de opdrachten ! Grappig was het dat soms de gezochte personen meer vrees kenden dan de anderen.

De volgende dag was er nog een indianenspel op de plaats van het bosspel.

En zo, beetje bij beetje, liepen de 5 dagen ponykamp ten einde.

Op de laatste avond was er kampvuur op de ruime binnenplaats en weerom was het barbecue. Iedereen bracht een nummer naar voren. Joris vertelde enkele moppen en Gerd zette in met enkele plezante liedjes.

Zaterdag werd er voor de laatste maal dressuur gereden en tenslotte opgeruimd en ingepakt. Lucske was er weer om de pony’s en de paarden op te laden en Joris nam de veulens mee. De rest werd met de auto’s weer naar Leest gebracht.
Het einde van een avontuur waar nog lang over gepraat zal worden !

     De Beck Hilde.”

Kommandant van de ponyclub : Joris De Wachter.

Leden :                                              

Marleen Van Doren               Steven Stockmans                  Ann De Prins

Wout Mertens                                   Sonja De Smet                                   Gunther Lauwens

Els De Wachter                      Ivo Van Doren                        Heidi Rotiers

Bart De Smed                         Kaat Van Doren                      Alwin Mertens

Kristine De Prins                    Hilde De Beck.

Nieuwe leden 1980 : Erik Jakobs en Nancy Jakobs

Ex-leden 1980 :  Bart De Smet en Ivo Van Doren (zijn overgegaan naar de ruiters).       

1980 – Februari – ‘De Band’ : Van een kevertje en een schimmel

“Na de eerste wereldoorlog is hij in ons land gearriveerd. In 1927 stak hij het kanaal over naar Engeland. Hij heeft zich sindsdien verspreid over heel Europa en duikt dan hier dan daar op. Hij heeft de reputatie van een onmeedogenloze doder. Toch is hij maar een paar millimeter groot, heeft zes pootjes en glimmende dekschilden.

Zijn naam : SCOLYTUS SCOLYTUS, een onschuldig uitziend kevertje. Zijn geliefd slachtoffer is de olm, zijn wapen een schimmel.

Ach, zo’n slechte reputatie verdient SCOLYTUS nu ook weer niet. Hij heeft alleen zo’n trek in die malse olmenschors en daarom vreet hij er zijn gangetjes in net als alle andere schorskevertjes, niet min of niet meer. Kan hij er wat aan doen dat er schimmelspoortjes aan zijn poten kleven ?

CERASTOMELLA ULMA BUIS heet die verstekeling. Goed en wel aangekomen gaat die gluiperd zich in het weefsel van de olm ontwikkelen en met zijn web van myceliumdraadjes de sapkanelen van het hout verstoppen. Eerst wordt de sapstroom belemmerd en vertraagd, dat merk je aan enkele dode takken in de kruin. Weldra raken alle sapkanaaltjes door de zwarte myceliumdraadjes verstopt waardoor de boom als het ware langzaam gewurgd wordt. De takken worden kaal, de schors valt af, de boom is dood.

Wanneer je de komende dagen door Leest rijdt of wandelt zal je ze zeker zien staan in de beekkanten langs de Zenne. Meestal flink uitgegroeide struikvormige olmen, op de Zennedijk zelfs enkele zeer oude bomen, met afvallende schors. De epidemie viert hoogtij, onze olmen gaan er aan.

Wat is er te doen ? Weinig. Je kan de dode bomen best vellen. Het grote hout doet het best in de open haard of de houtkachel. Als je in de winter de schors en het kleine hout verbrandt zijn een groot deel van de kevertjes erbij, misschien helpt het de verspreiding vertragen.

Voor de mensen van de ‘Kouterwijk’ zal het uitzicht op de Zenne wel wat veranderen.

‘Het boske’ zal er maar kaal bijstaan. Eeen tiental twintig jaar oude struikvormige olmen zijn dood en de vijf overblijvende zullen wel volgen. Maar ‘’’t Boske” mag niet verdwijnen. De Chiro meisjes en jongens en de kinderen van de wijk zouden het te erg missen. Het moet als het ware uit zijn olmenas herrijzen. Een herbeplantingsactie staat op stapel.
Je hoort er nog van.

      Karel Mertens.” 

Foto :

-De  scolytus scolytus of ook gote iepenspintkever genaamd. Een olm wordt ook iep genoemd.   

-Karel Mertens.