1980 – Aprilnummer van De Band : Louis en Leonie 50 jaar bij elkaar.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“De Band was even op bezoek bij Louis en Leonie Fierens die vorige week hun gouden jubileum vierden. Ter gelegenheid van deze gebeurtenis schreef hun zoon Theo Fierens dit feestbriefje :

‘Beste vrienden hier al te gaar, ik ga jullie wat vertellen over het gouden bruiloftspaar !

In Hombeek ging het er plechtig aan toe al over 50 jaar, want Nieke en Louis gaven daar hun jawoord aan elkaar. Zij stichtten toen een nieuw gezin met eigen lief en leed, maar steunden op elkanders min, zo was de zaak compleet.

Hoe vonden ze nu elkaar, wel ik zal het u vertellen, het lijkt raar maar het is waar.
Louis zijn boezemvriend was zijn kozijn Fak. Deze was op zekere regendag kolen gaan halen voor ene Spruyt en kreeg hiervoor 40 frank. Ongelukkiglijk was Fak deze 40 frank verloren. Fak had overal gezocht maar geen 40 frank te vinden. Nu was het zo dat Louis bijna iedere zondagvoormiddag bij Fak aan huis kwam om een boterham met rauwe hesp te eten. Ook nu gebeurde dat. Louis kwam binnen bij Fak en haalde onmiddellijk geld uit zijn zak, zeggende : ‘zie eens Fak wat ik gevonden heb, 40 frank maar ze is mesnat want ze lag in een karlies.’

‘Verdomme’, zei Fak, ‘dat is die van mij, die ben ik verloren’.

‘Goed jong,’ zei Louis, ‘als dat zo is dan krijgt ge die’.

‘Eerste klas,’ zei Fak, ‘daar gaan we straks een goeie pint van pakken op de plein.’

Zo gezegd, zo gedaan. Fak en Louis trokken naar de Plein waar het kermis was. Er stond ook een tent. Na enkele pinten kreeg Louis zin in plezier en hij wilde dansen.

‘Zie ginder es,’ zei Fak, ‘da zit een schoon ros krollekoppeke, ga die ne keer halen’.

Louis schoot daar onmiddellijk naartoe. En zo werd dat Voske later ons Moe.

Wat later werd Louis soldaat en dus altijd paraat. Men wist toen nog niets van ’t pilleke en alzo kwam algauw Emieleke. Na zes jaren kwam er een twee schreeuwer aan, Theofilleke was zijn naam. Dan nog 4 jaren van geluk en plots sprong alles stuk. De oorlog kwam eraan en Louis moest gaan. Het waren harde tijden voor beiden, maar ondanks tegenspoed deed Nieke het toch goed. Ze smokkelde en verkocht zelfs oude banden maar daardoor hadden wij voedsel tussen de tanden.

Er kwamen ook nog schone tijden, waarin ze zich konden verblijden.
De oorlog was gedaan en Louis kwam te Hombeek aan, Nieke liet alles op een boeltje en zwierde Theofilleke in een stoeltje. Bij het zien van haar Louiske was ze Theofilleke vergeten en had ze hem met fiets en al tegen de muur gesmeten.

Toen zijn ze samen naar huis gegaan en leden sindsdien een gelukkig bestaan.

Om nadien hun spaarpotteke wat aan te vetten gingen ze een frietkarreke zetten. ’t Was in den beginne maar voor ’n paar jaren, maar er was veel geld mee te vergaren. Lowieke schilde de patatten en Nieke legde de centjes in de watten.

Nu zijn ze samen in pensioen, maar weten nog steeds wel wat doen.

’t Koken, den hof en den aap zijn meestal de werkjes van Lowieke. Coco, de was en de poen, daar heeft Nieke mee te doen. ’s Avonds zitten ze saam heel tevree en kijken dan naar T.V.

Vader en moeder, het is voor u vandaag een mooie dag.

Vijftig volle jaren hebt ge met ’n stille lach, zielsgelukkig, ’t hartje vol van liefde en moed, aan elkander u gegeven, in vreugd en tegenspoed.

’t Gouden bootje gaat nu varen door de wijdse zee,

en u weelde brengen, soms ook leed en als eens wee,

maar uw bootje zal niet zinken voor geen wind,

als ge bij elkaar steeds steun en liefde vindt.
In die vijftig jaren hebt ge leed en strijd geducht,

zit ge soms te denken bij de kachel met ’n zucht,

laat dan volgende jaren nog een hemel voor u zijn,

dan blijft er voor u beiden steeds een straaltje zonneschijn.
Laat ons nu vieren het gouden feest, daarom zeggen wij allemaal om ’t meest :

leef samen gelukkig nog menig jaar, dat zijn de wensen van ons te gaar !”

Langs ‘De Band’ dankten Nieke en Louis al de vriendelijke geburen en de vele mensen die van hun feest een nooit te vergeten gebeurtenis maakten.    

Lodewijk ‘Louis’ Fierens was te Leest geboren op 4 juni 1909 en hij overleed er op 22 juni 1985.

“Hij was een mens om van te houden, een onvermoeibaar werker, een eerlijk en eenvoudig man, een door en door goed mens. Geen moeite en geen werk is hem te veel geweest om de toekomst en het welzijn van zijn kinderen te verzekeren.” (mooie woorden uit zijn bidprentje)

Zijn echtgenote Maria Leonia ‘Nieke’ Janssens werd te Hombeek geboren op 30 mei 1910 en zij overleed in het rustoord Battenbroek te Walem op 27 april 1998.

Nieke baatte jarenlang een frietkraam uit op de Dorpsplaats. Dat was gelocaliseerd voor de woning van drukker Lafosse, tegenover café De Zwaan. ‘Nieke Frut’ was erg populair bij de jongeren van Leest, zij sprak hun taal en ze konden in de weekends na een avondje stappen steeds bij haar terecht om nog een frietje te steken. Veel keuze was er toen niet. Bij haar vers gebakken frietjes bood ze mayonaise, pickels, augurken, gekookte eieren, opgelegde groenten en ajuintjes. (dixit haar leurderskaart van 2 april 1954-zie bijvoegsel)

Het echtpaar kreeg twee zonen : Emiel en Theo, die een tijdlang dirigent was van de Kon. Fanfare Sint-Cecilia.

Bijgevoegd :

-Nieke Janssens