Het onderwijzend personeel van de meisjesschool in 1962.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

V.l.n.r. : Anny Kinnart, Paula Bradt, een interim leerkracht en Francine Miroux.

Onderaan : Zuster Annuntiata (één van de briefschrijfsters), Maria De Boeck en Zuster Michelina (Nieke Verstappen, toen schoolhoofd). 

1982 – 13 februari : Overlijden Nieke Verstappen ‘Zuster Michelina’

                                     Oud-Schoolfhoofd van de meisjesschool.

Onderstaand ‘In memoriam’ verscheen in ‘De Band’ van maart 1982 via de pastoor van Leest op verzoek van de twee zusters uit Hadschot-Geel, zuster Annunciata en zuster Adelwina.

Samen met zuster Michelina waren zij de drie laatste Annunciaden in de meisjesschool.

Leonie ‘Nieke’ Verstappen, Zuster Michelina, was te Geel geboren op 6 oktober 1900 en ze overleed er op 13 februari 1982.

“Onverwachts is Zuster Nieke van ons heengegaan. Geheel in haar stijl. Stilletjes en onopgemerkt bewoog zij in ons midden. Onopgemerkt is zij heengegaan, in haar slaap ontslapen. ’t Was zeker de eerste keer dat ze iedereen hier deed opkijken. Heeft de Heer haar slapende gevonden ? In zekere zin dus wel, maar eigenlijk toch niet : een leven lang heeft zij op Hem gewacht, zonder het wachten ooit moe te worden.

Thuis had ze het al geleerd, dat het leven een weg naar God is. Haar thuis was als zovele andere in de ‘vrome Kempen’. Hebben de meesten onder ons die niet gekend ?

Een kroostrijk gezin, stille en rustige mensen eenvoudig maar tevreden met elkaar, één aan de arbeid en één in het gebed. Want zo lang en zwaar kon de arbeidsdag niet zijn of in de avond, voor het slapengaan werd alles en iedereen stil. Dan werd er gebeden. Dan werd het huis een heiligdom. Wij hoeven de ogen maar dicht te doen en nog zien wij het beeld van vader en moeder zoals zij thuis baden, nog horen wij de biddende stemmen gaan door de huiskamer, nog zien wij het kaarslicht flikkeren in de halve duisternis en nog zien wij van alle kanten de heiligen vanuit hun vergulde lijst op ons neerkijken en meebidden.  Mensen die voor God leven : dat beeld is ons diep in het gemoed gedrongen…

Geen wonder dat in zulke gezinnen de kinderen opgroeiden tot diepgelovige mensen en dat vele priester- en kloosterroepingen er hun voedingsbodem vonden.

Twee priesters en drie religieuzen, zoals bij Zuster Nieke thuis, dat is toch nog een ongewone weelde. Geen wonder ook dat paus Johannes Paulus zopas een schrijven heeft gepubliceerd over ‘het gezin’. Bezorgd over het gezin –de’thuiskerk’ zoals hij het noemt, en dat in onze tijd toch wel erg en van vele zijden wordt bedreigd. Want ook nu, in deze tijd, is van goede christelijke gezinnen alle goeds te verwachten.

In het Klooster zocht en vond Zuster Nieke een tweede thuis, waarnu méér dan in de eerste- God in het centrum van het leven staat. Zij zocht een leven van algehele toewijding aan God en aan de mensen. Vanuit een diep geloof. Daarom is het levensgetuigenis van religieuzen zo kostbaar : het is een getuigenis van geloof, het wijst naar God, het is een wachten op zijn beloften- en in het wachten volharden. Dat kan moeilijk worden. Wij hebben gezien wat er de laatste jaren is gebeurd…en wij lazen het in onze eerste lezing. Uit Jeremia, ruim 2500 jaar geleden. Want het verhaal is van alle tijden en van alle gelovigen, kloosterling of niet…

Er zijn teleurstellingen, verflauwing, tekorten, onmacht. Geloof is altijd een tasten en zoeken. ‘Mijn hoop op Jahweh blijkt vervlogen’ hoorden wij de profeet zeggen, ‘Ik leef zonder hoop en het weegt op mij als een last.’ Zo zijn velen aan het wankelen gegaan. Maar God stelt niemand teleur die op hem vertrouwt. Ook hiervan getuigt de profeet : ‘Goed is het in stilte op redding van Jahweh te wachten.’

Hoe dikwijls zou het stille Zuster Nieke bij zichzelf gedacht hebben : zoals de oude profeet ‘ik behoor aan Jahweh, zegt mijn hart. Hij blijft mijn hoop.’ Hoe dikwijls was dat de eigenlijke, korte inhoud van haar gebed ? Dat is een geheim  tussen haar en haar Verlosser.

Wel is hij gekomen tijdens haar slaap. Maar zij wachtte op Hem, een leven lang, bij dag en bij nacht, met de brandende lamp van haar liefde. Daarom geven wij haar met vertrouwen in de handen van Hem die haar grote liefde is geweest en blijft. En zullen dank zeggen om wat Gods Genadige Goedheid aan haar leven heeft gedaan.

  Zusters Annuntiata en Adelwina.”

1982 – Zaterdag 13 februari : Oud-Papieromzameling Chiro voor “Melaatsen-actie”.

            Vanaf 9 uur werd die dag oud-papier ingezameld. De opbrengst ging naar het

            Damiaanfonds tegen leprabestrijding.

1982 – Zaterdag 13 februari : Jaarlijks Teerfeest SP-Leest

            “Met uitgebreid menu voor del iefhebbers van goed eten en natuurlijk tegen een

            democratische prijs met sfeervolle achtergrondmuziek.”

            (“Voor Allen”, 3/12/1981)