1983 Zaterdag 2 juli : Eéndagstrip SP Leest naar de Ardennen
Vanuit Leest, vertrek was om 7 uur,
ging de tocht langs Hannuit, Hoei naar
Durbuy waar een wandeling op het
programma stond.
Via La Roche en Andenne belandden
de deelnemers in Borzee waar het
middagmaal genuttigd werd.
In de namiddag ging het langs
Rochefort, Ciney naar Spontin met een bezoek
aan de mooie tuinen van Annevoie.
Via Namen en Jezus-Eik werd rond 23
uur thuisfront Leest bereikt.
1983 3 juli : 56ste IJZERBEDEVAART
Guido Hellemans in De Band van
Augustus :
VLAANDEREN
AAN DE IJZER
Opdracht
: Aan de heerlijke dwazen die nog een stukje Vlaams idealisme
overhielden.
Zondag
3 juli jl. had te Diksmuide de 56e IJzerbedevaart plaats. Wij hebben
deelgenomen met fierheid, ontroering en verdriet. De zoveelste bedevaart sinds
ik als knaap met mijn vader voor de eerste keer meemocht en men nog gevaar liep
op de waterkanonnen van de rijkswacht te botsen. Sindsdien is er inderdaad veel
gewijzigd. De nieuwe toren staat recht, federalisme is nagenoeg een feit, en
toch
Met
de oorlog 14-18 is het begonnen. De Duitsers vielen ons land onrechtmatig
binnen. Koning Albert deed een plechtige oproep tot de beide volkeren :
Vlamingen,
gedenk de slag der gulden sporen.
Walen,
gedenk de 600 Franchimontezen.
Vele
Vlaamse vrijwilligers meestal idealisten- boden zich aan. Maar het bekwam hen
slecht. Zij werden gekommandeerd door een Vlaams onkundige, en wat wel erger
was, door een Vlaamshatende overheid. De eenvoudige Vlaamse ijzersoldaten dierven
aanvankelijk niet protesteren. Wij zijn
maar een knechtenvolk. Maar het gesar en onbillijke behandeling werden zo
gortig dat reactie moest komen. De intellectuelen en de moedigsten (want
intellect is helemaal geen waarborg voor durf) kwamen in verzet. Verzet tegen
de vreemde kommandotaal (80% der frontsoldaten waren Vlaming, en meer dan 80%
der officieren waren franssprekend). Heel veel is er dus nog niet veranderd,
verzet tegen de partijdige behandeling, verzet tegen schending van het
briefgeheim door de overheid.
De
Vlaamse beweging die reeds vroeger geboren was, werd hierdoor bovenmate
geprikkeld.
Gans
Europa werd zwaar beproefd en Vlaanderen lag tussen hamer en aambeeld. België
heeft nooit veel gegeven om Vlaanderen, maar wel veel afgenomen.
Gelukkig
voor de Vlaamse frontsoldaten waren er nog de grote zielen (de dode zielen
waren de verkrachters van recht en wet aan het front, d.w.z. de vlaamshatende
overheid).
De
grote zielen waren de honderden Vlaamse idealistische soldaten, de
achtergebleven moeders en vaders gevuld met verdriet, de Vlaamse
legeraalmoezenier Jan Bernaerts; de onvergetelijke legerdokter Frans Daels; kapelaan
Cyriel Verschaeve wiens kapelanij, juist achter de vuurlinie, steeds een
toevluchtsoord was voor alle Vlaamse soldaten; de Vlaamse artistieke soldaten
als Dr. De Gruyter, Juliaan Plateau, Jef Goossenaerts, Staf Brugen e.a..
Zij
stichtten het fronttoneel, dat na de oorlog zou uitgroeien tot het legendarisch
Vlaams Volkstoneel. Velen van hen werden naar de strafkampen in Frankrijk
gestuurd waar ze o.a. hout moesten hakken. Of naar de vuurlinies gezonden. Of
kregen bij ziekte onvoldoende medische bijstand.
Slechts
een paar voorbeelden uit de talloze :
-Renaat
De Ridder (de heilige van de Ijzer) werd gestraft met 4 dagen gevang omdat hij
schriftelijk protest had aangetekend tegen de onbillijke behandeling. Nadien
werd hij gedood door een verdwaalde Belgische kogel, bij vergissing (?)
-De
gebroeders Van Raemdonck werden met hun compagnie naar een Duitse stelling
gestuurd, en toen men ze later dood in elkaars armen vond weigerde de overheid
hun een waardige begrafenis uit schrik voor een Vlaamse manifestatie.
-Joe
English bleef drie dagen zonder verzorging toen hij een blindedarmontsteking
had opgelopen. Hieraan is hij dan ook bezweken.
-Lode
De Boning en Frans Van der Linden werden gestraft omdat ze plakbriefjes
schreven met hun grieven op.
-De
korporaal Lode De Boninge werd dubbel gestraft omdat hij behoorde tot de
verboden Vlaamse beweging aan t front. Als korporaal snelt hij zijn jongens te
hulp in t gevecht waarbij zijn hoofd verbrijzeld werd.
-Frans
Van der Linden meldt zich ziek voor de eerste maal bij de legerdokter die hem
toesnauwt : carottier de flamingant. Verontwaardigd keert hij terug, liep
dagen onverzorgd met koorts rond, totdat hij, vervoerd naar t hospitaal te
Brugge, er op 3 november 1918 stierf.
De
oorlog dit waanzinnig menselijk gedoe waarbij jonge mensen tot profijt veelal
van een aantal ijdeltuiten en beunhazen achter een vlag de dood worden
ingejaagd zogezegd op t veld van eer- raakte ten einde. De Vlaamse gemeenschap
werd zwaar gestraft, zoals hier steeds het geval in dit happarte land. (Noot : de auteur maakte hier een allusie op José
Happart)
Tijdens
het weekeinde van 4, 5 en 6 september 1920 gingen enkele honderden bedevaarders
(studenten en oud-strijders) naar Steenkerke, waar het grafmonument van Joe
English werd ingewijd (ontwerp door Karel Lateur, de broer van Stijn
Streuvels). Tijdens deze hulde sprak men de wens uit elk jaar samen te komen op
een plaats waar de meest populaire Vlaamse doden begraven liggen, om al de
gesneuvelde jongens te herdenken. Een comité werd gevormd en de volgende
bedevaart (11/9/1921) had plaats te Steenstrate bij het graf van de gebroeders
Van Raemdonck. Op zondag 21 augustus 1922 was het te Westvleteren naar het graf
van Renaat De Rudder.
Op
26 augustus 1923 was het te Oeren-Alveringem omdat men daar in de nacht van 9
10 februari 1918 heldehulde-grafzerkjes had geschonden.
Het
comité kocht een stuk grond te Kaaskerk-Diksmuide en op 31 augustus 1924 had
daar de volgende bedevaart plaats (de 5de). Meteen was de jaarlijkse
bedevaart naar de graven van de Ijzer geboren, en dit jaar was het de beurt aan
de 56ste.
Ondertussen
is er veel gebeurd. Een toren werd opgericht, meerdere aanslagen door
onbekenden hadden plaats op personen, huizen en de toren die totaal vernield
werd. Een nieuwe toren werd gebouwd, het puin van de oude toren heeft men deels
gelaten als schrijnende aanklacht tegen de haat in dit land, een mooie
pax-poort werd gebouwd met de brokstukken van de oude toren. Vlaamse
gesneuvelden werden naar de ijzervlakte vervoerd en bijgeplaatst in de crypte
onder het puin van de oude toren, beelden van Vlaamse doden werden gehouwen,
zodat wij te Diksmuide het mausoleum van Vlaanderen hebben staan.
Gedichten werden geschreven, liederen gecomponeerd, enz.
Waarom
die herinneringen ?
1.Als
dank aan de onbaatzuchtige inzet van de Vlaamse doden en strijders die
aangetoond hebben dat oorlog de grootste waanzin van de mensheid is. Nooit
meer oorlog staat in vier talen op de ijzertoren. Wij lezen wel over vreemde
helden, soms met ontroering, maar de eigen groten worden inderdaad vaak
vergeten. Ons land is in vele opzichten klein.
2.Als
herinnering en tegelijkertijd als oproep, dat er in dit land bijna 40 jaar na
de feiten nog steeds geen AMNESTIE is verleend. Over hardvochtigheid gesproken.
Zelfs de Belgische bisschoppen, die nooit geschitterd hebben inzake
vlaamsgezindheid, hebben een paar jaar geleden een plechtige oproep gedaan tot
amnestie, ook de Paus in Zuid-Amerika. Overal kan dit, hier niet.
Hoe
wil men dan liefde voor de staat ?
Hier
liggen hun lijken,
als
zaden in t zand
Hoop
op de oogst ? vraagt de dichter.
Maar
de grond was verdord,
als
een akker van steen,
waar
het zand ligt verstort,
en
komt ooit de tijd
dat
het zomer wordt ?
Komt ooit de tijd dat het zomer wordt ?
(figuurlijk dan) Ik weet het niet. Het heeft er niet de schijn van. We zullen
afwachten. Gelaten en geslagen, of verbeten en opstandig ?
In
Flanders Fields
met
zijn blauwvoeten en zeemeeuwen,
met
zijn verminkte graven
en
geschonden doden
In
Flanders Fields
dit
schone land, waarvan
wij
zonen zijn.
In
Flanders Fields.
|