1983 – December : Leestenaars treden zo uit de oude doos (verzameling Stan Huysmans)

Een opstel van Karel DE BORGER van 24 februari 1957.

(Een verhaal van de meester, vrij naverteld).

WIE NIET STERK IS MOET SLIM ZIJN

“Er was eens een Amerikaan die veel ven reizen hield. Zijn bediende, Jim, een jonge sterke neger, was erg aan zijn meester gehecht en zorgde voor hem uitstekend.

Van zijn kant toonde de Amerikaan zich een goede meester, die dan ook alles van Jim gedaan kon krijgen.

De Amerikaan nam Jim steeds mee op zijn tochten. Buiten het reizen had hij ook nog een andere liefhebberij, namelijk de weddenschap : dat zijn bediende Jim de beste zwemmer was.

Nog nooit had Jim zijn meester een weddenschap doen verliezen. Jazeker, Jim kon inderdaad reusachtig goed zwemmen.

Op zekere dag was de Amerikaan met een Engelsman overeen gekomen dat diens bediende, een blanke, tegen Jim zou zwemmen. Verloor Jim, dan zou de Amerikaan duizend dollar betalen; verloor de blanke, dan zou de Engelsman moeten afdokken. Toen Jim dit vernam straalde zijn negergelaat. Hij wist immers dat hij, zoals altijd, het zou winnen. De dag van de wedstrijd was Jim vroeg present. En een weinig later verscheen ook de Engelsman met de blanke tegenstrever. Deze laatste begon kalm een kist met levensmiddelen en allerlei proviand te vullen, legde er nog een paar flessen wijn in en bond ze met een stevig touw dicht. Jim kon zich niet langer bedwingen en vroeg nieuwsgierig : ‘Waarvoor moet dit alles dienen ?’ – ‘Wel’, zei die, ‘wij zijn allebei goeie zwemmers, dus gaan we minstens een paar weken doorzwemmen, voordat we het opgeven.’ Nu werden Jim’s ogen groot van afschuw. ‘Neen !’ riep hij uit, ‘Een paar weken zwemmen ! Amaai…, dan moet mijn meester maar verliezen, want dat zou mij het leven kosten…’

Alhoewel de Amerikaan nog aandrong, er was niets aan te doen, de angst had Jim te pakken, en er bleef voor de Amerikaan niets anders over dan de duizend dollar te betalen.

Hier trad niet de sterkste maar de slimste eervol uit de strijd.”

De schrijver Karel DE BORGER :

-Tijdens het schooljaar 1956-57 leerling in het 6^de leerjaar.

-Geboren te Leest op 5 maart 1944.

-Zoon van Pieter DE BORGER (+1975) en van Martha VAN ROMPA, Kleinheidestr 20 (gezin met 3 kinderen).

-Gehuwd met Hilda VAN KELST (Muizen), beroep : executieve secretaresse in Mechelse firma.

-Wonende te Kapelle-op-den-Bos, Kambosweg 18.

-Beroep : Technisch ingenieur : ontwerp, test en productie van medisch materiaal. TERUMO Leuven.

-Studies na 7^de leerjaar te Leest : Instituut De Nayer, Melaan Mechelen. Diploma : Technisch Ingenieur.

-Hobby’s : lectuur, met zijn beiden wandelen te voet of per fiets, maar liefst tennissen.

Karel De Borger doet graag langs deze weg de groeten aan zijn vrienden medeleerlingen; hij herinnert zich o.m. Jan Spoelders, Frans Spoelders, Vic De Maeyer, Maurice Spinnael, Vik Diddens en Jan Teughels.

Waar is de tijd van toen…zegt Karel. En hoe snel het leven, antwoord ik. In verband hiermede volgende mooie gedachte :µ

“O leven, leven ! Hoe rent gij,

zonder te weten, welke weg ?

Blind haast gij u,

ver weg, steeds verder.

Gij vermoedt niet dat uw baan bepaald is.

Maar God heeft uw baan bepaald.”

Dit is de eerste strofe van een, vind ik, mooi Spaans gedicht. Indien het U, aandachtige en belangstellende lezer(es) aanspreekt, mag ik u dan ook nog de volgende verzen van dit gedicht ter overweging aanbieden :

“O ontelbare sterren ! Wat betekent het

dat gij duizenden en duizenden jaren rondtoert

indien  gij onsterfelijk zijt zoals de mensen.

Een angstig gedruis overstelpt de stilte van het heelal

het weergalmend gedreun van de stroom van het leven

in de onmetelijke ruimte. Vader, ik ben bang.

Gij alleen, Vader, kent het geheim.

Want van U komt het leven,

zoals water uit een bron,

de stroom van het leven,

dat wenend en lachend voortgaat.
Goddelijke gave van het leven.

O leven, leven ! Hoogste verrukking.

Welke vreugde is de vreugde van het leven.
Genieten maar…en lijden…Is dat leven ?

Vluchtig genot en scheurend verdriet

Alles vliedt en verdwijnt…

Tot bij de Vader in de hemel.”

      Ramon Pérez de Ayala. (benaderende vertaling)

In 1957, Karel was toen 13, was er al een opstel van hem in ‘De Band’ verschenen :

                         Met de kristelijke mutualiteiten op verlof te Bouillon.

“ ’t Was woensdagmorgen, rond 7 uur stonden we met 10 in aantal van onze parochie te wachten in het ‘Volksbelang’ op de autobus. Eindelijk was zij daar. Nog een groet  aan ouders en vrienden en we waren vertrokken met een uur vertraging (08u30).

 De reis verliep goed want om 12u30 kwamen we op onze bestemming. Daar ontvingen we al spoedig een goed middagmaal. Daarna begon onze eerste wandeling om de streek te verkennen, en we bereikten het hoogste punt van Bouillon. Van daar zagen we de hele stad goed liggen. Te 6 uur waren we terug in het kamp. Te 9 uur hadden we formatie met een woordje van de aalmoezenier, dan moesten we naar boven om te gaan slapen.

De volgende dag moesten we om 07u15 opstaan en ons klaar maken voor de H. Mis.

Te 10 u vertrokken we op trektocht die 35 km lang was. De 3^de augustus gingen we in de voormiddag naar het kasteel van Bouillon.

’s Zondagsavonds trokken we de bergen op, om de verlichting van de stad goed te kunnen aanschouwen. Maandagvoormiddag vertrokken we met de bus naar Sedan in Frankrijk. Daar bezochten we het kasteel en reden verder naar Orval waar we de abdij bezichtigden.
Dinsdag hadden we voor de eerste keer slecht weer en hadden we filmvertoning. Woensdag en vrijdag hadden we kampvuur. Zaterdag 10 augustus vertrokken we terug naar ons dorpke te 1u30. Onderweg stapten we af te Beauraing om wat te gaan bidden bij O.L.Vrouw. Rond half zeven waren we te Mechelen.
Zo verliepen die heerlijke verlofdagen voor ons ten einde te Bouillon.

     Karel De Borger, Kleine Heide nr. 7 – 13 jaar.”

Meester Stan Huysmans.

1983 – December: Soldaat Bart Lauwens vanuit Lüdenscheid :

“Enkele jaren geleden begon het al. Op mijn 16^de jaar werd ik als mannelijke Belg ingeschreven op de militielijsten. Vanaf toen was ik dienstplichtig. Nadat ik enkele malen uitstel had aangevraagd kreeg ik in 1982 mijn voorselectiepapieren, waarop ik mijn wensen mocht uiten i.v.m. garnizoen, oproepingsdatum, graad en gegevens i.v.m. eventuele ontheffing van legerdienst. In mei ’83 moest ik naar het Rekruterings- en Selectiecentrum of het Klein Kasteeltje waar ik een geneeskundig onderzoek en de selectieproeven moest afleggen.Tijdens het inverview mocht je je wensen, je hoop en zorgen aan de officier-selecteerd opperen. Ik vroeg hem of ik mijn legerdienst in de Medische Dienst mocht volbrengen omdat ik zo weinig mogelijk met wapens te maken wilde hebben en mijn legertijd op een nuttige en sociaal-medevoelende manier ondergaan. Zo mocht ik, na de schrijfvergadering van MILAC , op 3 oktober ’83 naar de Koninklijke School van de Medische Dienst in Gent gaan om mijn opleiding als ambulancier af te werken. De Leopoldkazerne was een echt hotel. Je kreeg er zo goed en vers voedsel dat je je bijna op een gastronomisch otel in de Ardennen waande. We kregen doorlopend vrij kwartier en de kameraden van ons 3^de peleton waren toffe gasten die hun legerdienst op een plezante manier opnamen. Je moet alles langs de positieve kant bekijken. Lachen moet je doen ! Je maakt enorm veel vrienden en je leert enkele mensen echt kennen. Zonder kameraden weegt het leger enorm zwaar door. Je moet echt alles met een tikkeltje humor oppakken !

In Gent kregen we af en toe eens een lesje, maar veel hebben we daar niet geleerd. Van de 15 vooropgestelde uren drill hebben  we er maar 3 uurtjes , half en half afgewerkt.

We hadden geluk dat er in ons peleton enkele gebrevetteerde verplegers zaten die ons sommige zaken wat beter en meer uitleg verschaften.

Op 3 november zijn we dan, met 4 verplegers, met een brok in onze keel, gemuteerd naar Lüdenscheid. Twee jongens van ons, in hun ‘groene cocacola-uniform’, werden naar kazerne ‘de Leie’ weggebracht, naar de 16^de ‘Compagnie Médicol’ en de T.T.R., terwijl een Duitse Belg en ik naar kazerne ‘den Ijzer’ moesten om bij de 2^de Jagers te Paard, de Medische Dienst te vervoegen.  Het eerste dat we te horen kregen was het feit dat we 6 dagen te vroeg waren. Uiteindelijk kwam ik te weten dat ik voortaan bij het eskadron Staf en Diensten van de 2^de Jagers te Paard als verpleger behoorde. We liggen nu met 6 verplegers en ambulanciers op een kamer in de Stafblok. We hebben hier heel wat luxe zoals douches, wasplaatsen, WC’s, T.V-zaal  in onze onmiddellijke omgeving.

In onze ‘infirmerie’ zitten we met verplegers en ambulanciers van 2JP en van de 2^de Artilleristen (2A). De Jagers te Paard en de Artillerie zijn, na de Paracommando’s en de stormfuseliers, de ‘zwaar’ mannen van het leger. Zij worden dan ook terecht de ‘fighters’ genoemd.  Zo gebeurt het bijna elke dag dat we in de infirmerie slachtoffers van straatgevechten of knokprtijen binnen krijgen met gekneusde kaaksbeenderen, blauw ogen, gekloven wenkbrauwen en andere verwondingen.

Je zult nu wel begrijpen dat wij als verplegers hier geen oorlog nodig hebben om patiënten te moeten verzorgen. In feite hebben we weinig te doen op de infirmerie.

Af en toe verlenen we medische assistentie wanneer de soldaten of BV’s naar de schietstand gaan.

Binnenkort zullen we met onze Unimoga (‘ziekenwagen’), onze jeeps, onze stretchers (jeeps met brancards) en onze ambulances op oefenkamp gaan naar Vogelsang of Elsenborn.

Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen in de volle winterperiode. Het kan hier in ’t putteke van de winter van -25° tot -35° C vriezen en deze strenge vorst gaat gapaard met hevige sneeuwval. Nu in november hebben we hier nog mooi weer, maar binnenkort zullen we onze sneeuwkettingen moeten gebruiken om in dit bergachtig gebied vooruit te komen.

Nog zonnige groten uit het verre Duitse Lüdenscheid, waar ik heerlijk geniet van de prachtige panoramazichten, de wonderlijke hedendagse architectuur van het stadje, het smakelijke Duitse bier, de blonde Mädchen en de toffe sfeer onder de kameraden.
Nog extra groetjes aan alle chiro jongens en meisjes en tot schrijfs !

    Vanwege Bart.”    

(‘DB’, december ’83)

En Korporaal Johan De Laet vanuit Brakel

“…ze hebben hier ook weer iets nieuws uitgevonden : er zijn nu 16 miliciens aangekomen die 7 maand lang niets anders mogen doen dan aardappelen schillen en afwassen. Tot nu toe was dit geregeld door een beurtrol…

Bij die 16 miliciens zijn er verschillende met hogere niet-universitaire studies (A1) en nog zo van die dingen…

Er was een gesprek met de kolonel nodig om deze toestand een beetje recht te trekken…

Morgen 15 november is het koningsdag : wij moeten dan gaan defileren  aan de kerk waar een Te Deum wordt gegeven. Daarna moet ik als afgevaardigde van de miliciens naar de receptie gaan die hier in het Belgisch Huis wordt gegeven. ’t Zal wel een saaie bedoening worden met al die sterrendragers. Maar we hebben één voordeel : een hele dag zondagdienst erna (we moeten dan niets doen). Ook worden onze kamers behangen en geschilderd (alle, we moeten dat zelf doen buiten onze diensturen)…

P.s. Ik ben tot korporaal bevorderd : 8 fr. meer. (die 3 x soldij zal ik wel niet meer meemaken, spijtig !!!).

(‘DB’, december ’83)