Directrice Paula Bradt.

1984 – Mei – ‘De Band’ : “Als een dorp geen school meer heeft, gaat het dorp kapot.”

“Deze titel stond enkele weken geleden in ‘De Bond’, het blad van de Bond van Grote en Jonge gezinnen. Naar aanleiding van het komende schoolfeest van de Vrije Basisschool gingen wij eens praten met Paula Bradt, directrice van de school.

-Een gewoon schoolfeest zoals elke school doen op het einde van het jaar om kinderen en ouders tevreden te stellen ?

-Neen, zeker niet. Wij willen eigenlijk twee zaken bereiken : eerst en vooral willen wij beklemtonen dat onze school verbonden is met het dorp. Daarom zijn verschillende Leestse verenigingen nauw betrokken bij het feest : de KWB met een kaartavond, de volksdansgroep Korneel treedt op, ook de Fanfare St.-Cecilia geeft een uitvoering en er wordt zelfs een minivoetbaltornooi ingericht. Verder doen wij beroep op L.G., K.V.L.V., K.L.J., Chiro, Vevoc, Davidsfonds, Rust Roest, tal van enthousiaste medewerkers om de bar, het restaurant en kraampjes te bevolken, om de verlichting te verzorgen en zo meer. Natuurlijk zullen ook onze leerlingen hun beste beentje voorzetten.

-Wanneer heeft dit allemaal plaats ?

-Drie dagen lang – vrijdag 18, zaterdag 19 en zondag 20 mei 1984.

-En dat alles moet geld in het bakje brengen. Hoeveel en waarvoor eigenlijk want het onderwijs krijgt toch heel wat subsidies ?

-Het vrij onderwijs staat zelf volledig in voor zijn gebouwen. De opbrengst van dit feest gaat naar het aanpassen van de refter. Iedere dag eten daar ongeveer een 70-tal kinderen hun boterhammetjes. Welnu die refter moet hernieuwd worden en wij denken er zelfs aan hem in een ander lokaal in te richten. Dit vraagt veel geld.

-Enkele weken geleden kwam een onderwijzeres bij ons thuis aan de deur loten verkopen van de schooltombola. Is dat eigenlijk het werk van een onderwijzeres ?

-Eigenlijk niet, maar het is een bewijs van de inzet van onze leerkrachten. In de eerste plaats geven wij onderwijs en opvoeding. Dat het goed is wordt bewezen door het feit dat in Vlaanderen de grote meerderheid der ouders hun vertrouwen blijft stellen in het katholiek vrij onderwijs. Maar daarmee houdt het niet op : als wij onze school willen uitbouwen en moderniseren moet dat met eigen centen gebeuren. Ik wil hier oprecht gans de parochiegemeenschap van Leest danken voor de steun die wij in het verleden al gekregen hebben : het sanitair is volledig vernieuwd en dat heeft meer dan één miljoen gekost. Verleden jaar is er een nieuw afdak geplaatst, klassen zijn geschilderd en borden zijn vernieuwd. Een zware last is het busvervoer voor de leerlingen, die kost komt steeds weer.

-Hoe is het met de school zelf ?

-Oh, zeer goed. Wij hebben 4 kleuterklassen en 4 lagere klassen met 9 leerkrachten en een turnleraar. In de kleuterschool hebben wij 86 kleuters en in de lagere school 75 leerlingen. In de kleuterschool hebben wij 15 tot 20 kinderen méér dan vroeger : dat is dus een goed teken voor de toekomst.

-En hoe zit het met de jongens in de vroegere meisjesschool ?

-Dat is allemaal goed verlopen. In het begin was het wat wennen, vooral bij de ouders. Maar het gemengd onderwijs is nu wel algemeen aanvaard omdat er ook veel middelbare scholen naar het gemengd systeem zijn overgeschakeld.

-Maar er is echt geen verschil met vroeger ?

-Ja in de klas is er geen verschil, sommige jongens zijn zelfs in handwerk zeer bedreven. Maar op de speelplaats is er verandering : er wordt nu duchtig gevoetbald –ook de meisjes sjotten mee- en anderzijds is trouwtje springen er wat op vooruitgegaan.

-Ik heb nog een vraagteken : hoeveel moeten die drie dagen feest opbrengen ?

-Dat is natuurlijk moeilijk te zeggen. Daar durf ik geen getal op zetten maar…gezien de inzet van zovele mensen moet er toch minstens het dubbele van een goed bal overschieten.

-Veel succes ! Als het weer meezit kan het niet mislukken.

-Dank U. Maar ik zou nog iets willen zeggen. Een kleuter, een klein kind moet ergens aarden, ergens wortel schieten. Een kind dat in Leest woont maar bv. naar Mechelen, in een ander milieu, naar school gaat zal zich later moeilijker in het dorpsleven kunnen inwerken. Daarentegen wie samen op de schoolbanken gezeten heeft, heeft daar mekaar leren kennen. Daar wordt het cement gemaakt dat later de dorpsgemeenschap met zijn buurten en verenigingen zal aaneenhouden. Ik geloof erin. !

   K.D.”