1984 – 29 mei : Bart Lauwens zwaaide af.

In ‘De Band’ van juli ’84 publiceerde Bart Lauwens een mooi representatief verslag van de verplichte diensttijd van die dagen :

Afgezwaaid staat netjes.

“Mei 1983. Vanaf het moment dat ik het donkere poortgat in het Klein Kasteeltje had doorschreden, werd ik direct geconfronteerd met het verschrikkelijke administratieve legersysteem. In mijn zweterige handen prompt een heleboel paperassen gedeponeerd die later in één of andere stoffige kast zouden verdwijnen. Voornamen kent men hier niet en je krijgt direct een nummer toegewezen en wordt in hokken of rijen gezet.

Discipline en orde noemen ze dat.

Nadat ze mij, als een product aan de lopende band, betast en onderzocht hadden, werd ik goedgekeurd om het vaderland te verdedigen.
Na het ‘crossweekend’ te Leest vertrok ik met een kloppend hart naar de Koninklijke School van de Medische Dienst in de Leopoldkazerne te Gent. Schoenen insmeren en koper poetsen behoorden tot het verplichte tijdverdrijf. Een echte opleiding hebben we niet genoten. Er werd verondersteld dat mensen die de medische dienst als macht hadden gekozen ofwel in de sportploeg van ’t leger terecht kwamen, op een bureau kwamen te zitten of toch een dienst moesten vervullen die niets met E.H.B.O. of verpleegkunde te maken had.

Dus werd ons in ‘Hotel Leopold’ de gelegenheid geschonken om tijdens de lessen de reeks van Gust Flatersalbums of een andere stripheld door te nemen. ’s Avonds werden we automatisch meegesleurd door het nachtleven van de Gentse studenten, die hoogtij vierden in deze prille oktobermaand. We moesten de straat op omdat er ons in de kazerne niets of weinig aangeboden werd. In de kazerne zelf verwendde men ons met lekker eten en een lange morgendrust. Heerlijk dit Belgisch leger !

Natuurlijk waren we allemaal geslaagd in onze examens die slechts als futuliteit doorgingen en mochten we automatisch naar onze eenheid in Duitsland of in het binnenland muteren.

We hadden reeds vele staaltjes van absurditeit meegemaakt, maar wat ons in Lüdenscheid  te wachten stond was ongelooflijk. Met 2 verplegers kwamen we in ‘Kwartier IJzer’ toe. Ikzelf werd daar officieel verwacht maar dan 7 dagen later terwijl mijn compagnon totaal onbekend was. Toch is alles dan in orde gekomen. We werden in de Staf opgenomen en maakten deel uit van het Medisch Detachement van 2^de Jagers te paard. Wat ik daar meegemaakt heb, grenst dikwijls aan het ongelooflijke. Onbewust (of werd het bewust gedaan) speelden ze met mensenlevens. De gezondheid en fysieke ingesteldheid van sommige jongens kregen het hard te verduren. Ik ga echter niet uitweiden over deze zaken want dat is normaal gezien medisch geheim en ik zou bepaalde mensen kwetsen of in een verkeerd daglicht stellen.

Eén ding is zeker ! Er wordt verschrikkelijk geknoeid in het leger ! Je kunt enkel machteloos toekijken hoeveel geld er verloren wordt uitgegeven, hoeveel er wordt verbrast.    

En dan zijn er nog die vele jongens die hopeloos naar een oplossing zoeken en zich dikwijls verloren geven aan drank- en vechtlust of zich een ‘bepaald imago’ aankweken waaraan ze niet meer kunnen ontsnappen. Helaas !

Toch zijn er enkele dingen die een positieve weerklank hebben. Ik denk hier aan de solidariteit en de hulpvaardigheid onder de miliciens ook al heerst er een groot egoïsme tussen deze groep van mensen. Je hebt ook de kans, alhoewel je er zelf sterk moet achterzitten en je hierover moet informeren, om deel te nemen aan de milac-sessies in Herzogenzalh of een militaire bedevaart naar Lourdes of Rome. Deze periodes brengen wat rust in het overdrukke soldatenleven vol stress. Als je als toekomstig milicien wil meedoen aan zo’n evenement dan informeer je best bij jouw plaatselijke Milac-organisatie of je wipt even bij de Padre (kazerne-aalmoezenier) binnen. Ikzelf heb mooie herinneringen aan Herzogenzalh en Lourdes.

(Noot : zie het verslag van de militaire bedevaart naar Lourdes van Joost Duysburg en Bart Lauwens in deze Kronieken bij 23 mei ‘84)

’t Heeft me goed gedaan !

Op 29 mei kreeg ik de bons in ’t leger. Afgezwaaid ! Van de klas !

Tot…de legeroverheid me terug oproept voor een kamp. Dat kan binnen de tijdslimiet van 15 jaren gebeuren. Zolang vertoef ik nog in onbepaald verlof !

Nu we ons terug wat ‘burger’ voelen, kunnen we de-dingen-des-levens rustig op orde stellen. Alles zal terug zijn normale gang gaan. De druk is verdwenen en we kunnen weer vrijer ademen. We kunnen terug met een propere lei beginnen.
Afgezwaaid staat netjes !

   Bart Lauwens.”