Micha Marah met de
eindwinnaar Patrick De Coninck.
1984
13 september De Mechelse Week :
De
Nationale Play-Backwedstrijd Leest
Eerste schifting viel op door
professioneel karakter.
Voor al diegenen die na
jarenlange bewondering voor hun idool nu ook eens in diens huid willen kruipen
en zijn of haar puikste prestaties nog eens gerust willen overdoen op een heus
podium, voor een levend publiek, werd de Nationale Play-Backshow in het leven
geroepen. De drijfveer achter het initiatief zal ongetwijfeld wel het Nederlandse
gelijksoortige televisieprogramma geweest zijn, dat steeds weer zoveel
duizenden aan het kleine kastje weet te kluisteren.
De organisatie van de
Play-Backwedstrijd ligt in handen van voetbalclub V.V. Leest, maar vooral in
die van duivel doet al Gust Emmeregs. De nodige steun aan het geheel wordt
verstekt door Story, Radio Reflex en De Mechelse Week. Geen wonder dus dat wij
zaterdagavond van de partij waren tijdens de eerste preselectie in de sporthal
van Leest.
Revolutionaire vorm van
entertainment
Het dient gezegd dat de
playback eigenlijk een gesofisticeerde vorm van iemand nabootsen- de laatste
jaren van een parochizaal-attractie uitgegroeid is tot een algemeen
geapprecieerde vorm van entertainment. Op internationaal vlak zijn er zelfs een
paar artiesten die er zich full-time mee bezig houden en er ruimschoots hun
kostje mee verdienen.
Denken we maar even aan de
sensationele verhaaltjes van mensen die zich plastisch-chirurgisch laten
opkalefateren om net die gelaatsuitdrukking die Michael Jackson of Julio
Iglesias zo karakteriseert, ook te bezitten en aan te wenden.
Zon volgens velen- absurde
proporties nam het geheel in de Leestse sporthal echter nog niet aan. Hoewel
het toch dient benadrukt dat uw verslaggever behoorlijk onder de indruk was van
het professioneel karakter van het opzet en van de inzet die de meeste
kandidaten aan boord legden.
Toen de aftrap werd gegeven
door Micha Marah, die het geheel op een speelse en dikwijls noodzakelijk
bemiddelende manier aan mekaar praatte, was de sporthal reeds aardig volgelopen
met voornamelijk fans van de optredende play-backers. Te verstaan dus dat
ambiance de hele avond troef was.
Het concept van het hele
gebeuren was dat een 25 ingeschreven kandidaten, waarvan er slechts 19 kwamen
opdagen, met de auditieve ondersteuning van een door hun meegebrachte klankband
een zo getrouw mogelijke versie speelden van de door hun gekozen artiesten.
Dit dan voor het aanwezige publiek en last but not least voor een vierkoppige
jury die door beroep of afkomst een zekere familiariteit verwierven met de
nationale en internationalz showbizz.
De uitslag
Wanneer de 19 kandidaten hun
stukjes opgevoerd hadden trok de jury zich terug om, in alle eer en geweten
zoals dat heet, een allesonthullende beslissing klaar te stomen. Zoals we
eigenlijk wel een klein beetje door ons vermoeden werden ingelicht, haalde
Michael Jackson-imitator Patrick De Coninck het moeiteloos van zn collegas.
Michael Jackson, een erg voor de hand liggend en dankbaar personage horen we de
kritische lezer al zeggen. Niets is minder waar ; vraag het maar eens aan een
andere jongen die eveneens zijn idool uitbeeldde met veel enthoesiasme maar
desalniettemin niet door de schifting raakte
Wat Patrick toonde was af en ei
zo na perfect; alle danspasjes strookten honderd procent met wat wonderboy
Jackson presenteert. Zelfs de angstaanjagende en door beroepsmensen moeilijk
aan te brengen Thriller-macquillage werd door jongeheer De Coninck moeiteloos
gedragen. Onverbeterlijk.
Een heel ander genre was de
drie minuten-show die de Lumburgse Zangeres Zonder Naam opvoerde; wat bij
Michael Jackson de doorslag gaf gold ook voor haar : de bewegingen en de outfit
waren tot in de puntjes verzorgd. Dit en het feit dat ze een hele bus
supporters achter zich had zorgden ervoor dat ze de felbegeerde prijs van het
Publiek annex draagbaar televisietoestel wist af te dwingen.
Andere kandidaten die bij jury
en publiek veel bewondering losweekten waren onder andere, Ronny Willemsen
jawel een jongen- als Diana Ross, de dertien jaar oude Tamara Tutois als Liza
Minelli, Anee Bourgois als Kate Bush, Lucien Crauwels als Shakin Stevens en
Freddy van Welde als Will Tura.
Het enige nadeel aan een
wedstrijd verbonden is de uitsluiting van diegenen die niet slaagden in hun
examen. Zaterdag waren dat vier mensen.
Van de jury-voorzitter kregen deze mensen echter een schouderklopje en de
bemoedigende raad om nog harder te oefenen om zodoende bij een volgende
Playback-show of reeds bij een volgende preselectie aansluiting te vinden bij
het peloton van artiesten die overgaan naar een halve en mogelijk naar de enige
allesonthullende en ontluikende finale.
Van de volgende preselectie
gesproken : die zal doorgaan op 29 september in diezelfde Leestse sporthal.
Inschrijven is nog steeds mogelijk en het kan gebeuren bij buro Benelux. Het
hele grapje kost je dan 200 frank. ..
1984
13 september Gazet van Mechelen :
Beter burgemeester in eigen dorp dan schepen in de stad
Van de doden niets dan goed,
een vrije vertaling van wat reeds de oud-Romeinen uitdrukten als parce
sepulto.
Wijlen CVP-raadslid Louis Neefs
had zeer persoonlijke ideeën, en spreidde ze ook tentoon.
Dat was zijn goed recht, maar
we hebben het ook meegemaakt dat Louis Neefs tijdens de vorige bestuurscoalitie
een nogal eigengereide opinie in volle raadszitting verkondigde, waarmee hij,
alle goede bedoelingen ten spijt, volledig in de kaart van de oppositie
speelde.
(...)
In een democratie geldt de wet
van de meerderheid, en iedereen dient zich daarbij neer te leggen. Wie dat niet
kan, gaat er onverbiddelijk uit.
Trouwens een recent voorbeeld
in de VU-rangen vormt Wim Jorissen jr.
Tijdens de jongste zitting van
de gemeenteraad hebben we een nieuw geval gekregen :
CVP-raadslid GUST EMMEREGS.
Onbetwistbaar bezit deze man
capaciteiten. Doch men loopt door zich als solo-rider buiten de schreef te
wagen het risico zich belachelijk te maken en de partij een ondienst te
bewijzen.
PVVer De Vis heeft tijdens de
jongste gemeenteraadszitting ook eventjes buiten de schreef gelopen, maar zeer
handig, en dit onder het mom van de openhartigheid.
Anders is het gesteld met Gust
Emmeregs die, naar wij reeds maanden geleden vernomen hebben, ingevolge een
intern probleem in de CVP-familie, zich halsstarrig afzijdig houdt van de
CVP-bijeenkomsten en de stelling verdedigt dat het beter is burgemeester te zijn
in eigen dorp dan schepen in een stad.
Doch Gust Emmeregs is slechts
raadslid in een stad en het dorp is sinds 1977 een deelgemeente van Mechelen,
waar Jef Ramaekers burgemeester is.
Gust Emmeregs verkeert in de
waan dat hij de godfather is in zijn deelgemeente.
Met het gevolg dat hij tijdens
zijn tussenkomst over de spoorwegaffaire Mechelen-Blaasveld er door Jef Ramaekers
werd ingeluisd, nadat VU-er Firmin Verlinden hem al een hoekslag had
toegediend.
Men mag niet vergeten dat in de politieke arena een nogal uitgesproken nuance
verscholen ligt tussen dorpspolitiek en deze van een stad. En laat Mechelen dan
nog een heel groot dorp zijn.
Deze evidentie schijnt Gust
Emmeregs nog niet te hebben beroerd. In elk geval heeft hij nog wel enkele
jaren voor de boeg om van deze stelregel overtuigd te raken. En er naar te
handelen voor het te laat is.
PL
|