Micha Marah met de

 eindwinnaar Patrick De Coninck.

1984 – 13 september – De Mechelse Week :

                                          De Nationale Play-Backwedstrijd Leest

Eerste schifting viel op door professioneel karakter.

“Voor al diegenen die na jarenlange bewondering voor hun idool nu ook eens in diens huid willen kruipen en zijn of haar puikste prestaties nog eens gerust willen overdoen op een heus podium, voor een levend publiek, werd de Nationale Play-Backshow in het leven geroepen. De drijfveer achter het initiatief zal ongetwijfeld wel het Nederlandse gelijksoortige televisieprogramma geweest zijn, dat steeds weer zoveel duizenden aan het kleine kastje weet te kluisteren.

De organisatie van de Play-Backwedstrijd ligt in handen van voetbalclub V.V. Leest, maar vooral in die van ‘duivel doet al’ Gust Emmeregs. De nodige steun aan het geheel wordt verstekt door Story, Radio Reflex en De Mechelse Week. Geen wonder dus dat wij zaterdagavond van de partij waren tijdens de eerste preselectie in de sporthal van Leest.

Revolutionaire vorm van entertainment

Het dient gezegd dat de playback –eigenlijk een gesofisticeerde vorm van iemand nabootsen- de laatste jaren van een parochizaal-attractie uitgegroeid is tot een algemeen geapprecieerde vorm van entertainment. Op internationaal vlak zijn er zelfs een paar artiesten die er zich full-time mee bezig houden en er ruimschoots hun kostje mee verdienen.

Denken we maar even aan de sensationele verhaaltjes van mensen die zich plastisch-chirurgisch laten opkalefateren om net die gelaatsuitdrukking die Michael Jackson of Julio Iglesias zo karakteriseert, ook te bezitten en aan te wenden.

Zo’n –volgens velen- absurde proporties nam het geheel in de Leestse sporthal echter nog niet aan. Hoewel het toch dient benadrukt dat uw verslaggever behoorlijk onder de indruk was van het professioneel karakter van het opzet en van de inzet die de meeste kandidaten aan boord legden.

Toen de aftrap werd gegeven door Micha Marah, die het geheel op een speelse en dikwijls noodzakelijk bemiddelende manier aan mekaar praatte, was de sporthal reeds aardig volgelopen met voornamelijk fans van de optredende play-backers. Te verstaan dus dat ambiance de hele avond troef was.

Het concept van het hele gebeuren was dat een 25 ingeschreven kandidaten, waarvan er slechts 19 kwamen opdagen, met de auditieve ondersteuning van een door hun meegebrachte klankband een zo getrouw mogelijke versie ‘speelden’ van de door hun gekozen artiesten. Dit dan voor het aanwezige publiek en last but not least voor een vierkoppige jury die door beroep of afkomst een zekere familiariteit verwierven met de nationale en internationalz showbizz.

De uitslag

Wanneer de 19 kandidaten hun stukjes opgevoerd hadden trok de jury zich terug om, in alle eer en geweten zoals dat heet, een allesonthullende beslissing klaar te stomen. Zoals we eigenlijk wel een klein beetje door ons vermoeden werden ingelicht, haalde Michael Jackson-imitator Patrick De Coninck het moeiteloos van z’n collegas.
Michael Jackson, een erg voor de hand liggend en dankbaar personage horen we de kritische lezer al zeggen. Niets is minder waar ; vraag het maar eens aan een andere jongen die eveneens zijn idool uitbeeldde met veel enthoesiasme maar desalniettemin niet door de schifting raakte…

Wat Patrick toonde was af en ei zo na perfect; alle danspasjes strookten honderd procent met wat ‘wonderboy’ Jackson presenteert. Zelfs de angstaanjagende en door beroepsmensen moeilijk aan te brengen Thriller-macquillage werd door jongeheer De Coninck moeiteloos gedragen. Onverbeterlijk.

Een heel ander genre was de drie minuten-show die de Lumburgse Zangeres Zonder Naam opvoerde; wat bij Michael Jackson de doorslag gaf gold ook voor haar : de bewegingen en de outfit waren tot in de puntjes verzorgd. Dit en het feit dat ze een hele bus supporters achter zich had zorgden ervoor dat ze de felbegeerde prijs van het Publiek annex draagbaar televisietoestel wist af te dwingen.

Andere kandidaten die bij jury en publiek veel bewondering losweekten waren onder andere, Ronny Willemsen –jawel een jongen- als Diana Ross, de dertien jaar oude Tamara Tutois als Liza Minelli, Anee Bourgois als Kate Bush, Lucien Crauwels als Shakin Stevens en Freddy van Welde als Will Tura.

Het enige nadeel aan een wedstrijd verbonden is de uitsluiting van diegenen die niet slaagden in hun ‘examen’. Zaterdag waren dat vier mensen.
Van de jury-voorzitter kregen deze mensen echter een schouderklopje en de bemoedigende raad om nog harder te oefenen om zodoende bij een volgende Playback-show of reeds bij een volgende preselectie aansluiting te vinden bij het peloton van artiesten die overgaan naar een halve en mogelijk naar de enige allesonthullende en ontluikende finale.

Van de volgende preselectie gesproken : die zal doorgaan op 29 september in diezelfde Leestse sporthal. Inschrijven is nog steeds mogelijk en het kan gebeuren bij buro Benelux. Het hele grapje kost je dan 200 frank. ..”     

1984 – 13 september – Gazet van Mechelen :

            Beter burgemeester in eigen dorp dan schepen in de stad

“Van de doden niets dan goed, een vrije vertaling van wat reeds de oud-Romeinen uitdrukten als “parce sepulto”.

Wijlen CVP-raadslid Louis Neefs had zeer persoonlijke ideeën, en spreidde ze ook tentoon.

Dat was zijn goed recht, maar we hebben het ook meegemaakt dat Louis Neefs tijdens de vorige bestuurscoalitie een nogal eigengereide opinie in volle raadszitting verkondigde, waarmee hij, alle goede bedoelingen ten spijt, volledig in de kaart van de oppositie speelde.

(...)

In een democratie geldt de wet van de meerderheid, en iedereen dient zich daarbij neer te leggen. Wie dat niet kan, gaat er onverbiddelijk uit.

Trouwens een recent voorbeeld in de VU-rangen vormt Wim Jorissen jr.

Tijdens de jongste zitting van de gemeenteraad hebben we een nieuw “geval” gekregen :

CVP-raadslid GUST EMMEREGS.

Onbetwistbaar bezit deze man capaciteiten. Doch men loopt door zich als “solo-rider” buiten de schreef te wagen het risico zich belachelijk te maken en de partij een ondienst te bewijzen.

PVV’er De Vis heeft tijdens de jongste gemeenteraadszitting ook eventjes buiten de schreef gelopen, maar zeer handig, en dit onder het mom van de openhartigheid.

Anders is het gesteld met Gust Emmeregs die, naar wij reeds maanden geleden vernomen hebben, ingevolge een intern probleem in de CVP-familie, zich halsstarrig afzijdig houdt van de CVP-bijeenkomsten en de stelling verdedigt dat het beter is burgemeester te zijn in eigen dorp dan schepen in een stad.

Doch Gust Emmeregs is slechts raadslid in een stad en het dorp is sinds 1977 een deelgemeente van Mechelen, waar Jef Ramaekers burgemeester is.

Gust Emmeregs verkeert in de waan dat hij de “godfather” is in zijn deelgemeente.

Met het gevolg dat hij tijdens zijn tussenkomst over de spoorwegaffaire Mechelen-Blaasveld er door Jef Ramaekers werd ingeluisd, nadat VU-er Firmin Verlinden hem al een hoekslag had toegediend.
Men mag niet vergeten dat in de politieke arena een nogal uitgesproken nuance verscholen ligt tussen dorpspolitiek en deze van een stad. En laat Mechelen dan nog een heel groot dorp zijn.

Deze evidentie schijnt Gust Emmeregs nog niet te hebben beroerd. In elk geval heeft hij nog wel enkele jaren voor de boeg om van deze stelregel overtuigd te raken. En er naar te handelen voor het te laat is.

            PL”