1986 – 26 april : Papierslag Chiro en Dia-Voorstelling

Ten voordele van het werk van Jeanne De Boeck in Chili. Vanaf 19 u. was er een dia-voorstelling over Chili met een tentoonstelling van ambachtsproducten uit dat land.  

(‘DB’, april ’86)

1986 – Zaterdag 26 april : Barbecue van de Stedelijke Basisschool, Ten Moortele.

Ingericht door de Vriendenkring S.B.S. Leest. Opbrengst ten voordele van het fonds voor bijkomend didactisch materiaal en voor de schoolreizen.

Keuzemogelijkheden :

Reuzesaté met ofwel forel ofwel haring – 300 fr.

Reuzesaté ofwel varkensrib met twee pensen (wit + zwart) – 300 fr.

Kindermenu : kleine saté met ofwel witte pens ofwel zwarte pens – 150 fr.

Alle menu’s met brood, groenten, appelmoes.

(Folder Stedelijke Basisschool)

1986 – 27 april : Chili gebracht door iemand die er leeft en werkt :  zuster Jeanne De Boeck

“Zondagnamiddag 27 april 11.17 u.. ’t Weer is nog steeds winters. Buiten spelen de kleine Chiromeisjes. Ze zijn verkleed en gekleurd. ’t Is hun gewestdag.

Binnen in de parochiezaal staat een amateurfilmtoestel oog in oog met een veel te klein projectiescherm. Zuster Jeanne De Boeck, op verlof uit Chili, geeft haar inleiding.

Ze moet hard werken om het storende lawaai van de verwarmingsinstallatie te kunnen overstemmen. Er zijn een vijftigtal mensen opgedaagd. En toch nog meer dan bij haar vorig verlof. Buiten een handvol getrouwen uit Leest zijn er heel wat vreemden bij. Het blijken voor het merendeel adoptie-ouders van Chileense kinderen. Deze laatsten vallen sterk op door hun gitzwarte haar en hun levendigheid. Een vijftal chiro-leiders in korte broek voegen zich nog ultiem bij het gezelschap.

ZusterJeanne toont haar werk in twee korte films.

De ene film laat het leven zien binnen ‘HOGAR DE CHRISTO’ (huis van Christus) in de grote Chileense stad Concepcion. Het is haar levenswerk. Ze vangt er dagelijks 20 tot 40 daklozen op die er komen eten en de nacht doorbrengen. Verder verzorgt ze er een 15-tal oude bedlegerige mensen die nergens meer terecht kunnen, noch in een hospitaal, noch bij hun familie. Bovendien krijgen we vier huizen te zien waarin in ieder een 16-tal wees- en gerechtskinderen in gezinsverband worden opgevoed.

Het andere filmpje gaf ons beelden van binnen- en buitenkant van een hospitaal in afwerking, bestemd om uiteindelijk een tachtigtal bedden ter beschikking te stellen van bedlegerige mensen.

Dit alles is gerealiseerd met giften van familie en kennissen uit België, haar kloosterorde en van bedrijven in Chili. Zo leverde het Vlaamse Bekaert, met een lokale vestiging in Concepcion, haar al de nagels en draad voor het gebouw. Van regeringswege krijgt ze hiervoor niets.

Toen we haar na de film om een gesprek verzochten over Chili zei ze meteen : ‘Goed, maar gene politiek hé !Daar doe ik niet aan mee.’

We voelden het aan. Ze weet wat ze wil, met vaste hand leidt ze haar tehuizen; ze heeft haar houding bepaald en laat zich niet afleiden door allerlei strekkingen in de kerk. Toen we haar gedacht vroegen over de bevrijdingstheologie antwoordde ze ons : ‘Bevrijdingstheologie, wat is dat ? Woorden, woorden, veel woorden,…en wat heeft die arme sukkelaar die moet geholpen worden daaraan ?’ ‘Ik doe aan opvoeding. Ik leer mijn meisjes dat ze rechtvaardig moeten zijn. Dat ze naastenliefde moeten tonen. Ik leer ze sociaal te zijn, ik leer ze een beroep. Bij mij komen Chileense mensen. In onze parochie doen we aan catechese via de ouders, geven verloofdencursussen en bezoeken de zieken. Sinds het tweede Vaticaans concilie krijgt dit alles meer vorm en gestalte in Chili. Het aantal priesterroepingen stijgt er weer. Men vormt er gelovige basisgemeenschappen en de nieuwe Chileense kerk heeft duidelijk de kant van het volk gekozen. Toch blijven er nog veel problemen en zijn de moeilijkheden groot. Tussen sterk opkomende protestantse sekten staat een katholieke kerk die haar weg nog zoekt.’

‘Als ik geopereerd was, ging ik een paar weken op rust op de buiten om van de operatie te herstellen. Er was daar een pastoor die de ganse dag in zijn hof bezig was, ’s zondags zijn mis deed en daarmee gedaan. Dat zijn voor mij de mannen niet. Maar ik moet ook niet weten, zoals ik meegemaakt heb met een pater, van iemand die op de nationale feestdag voor de boeren staat te preken hoe slecht het wel in Chili gaat. En dat voor Chilenen, die juist zo enorm fier zijn op hun land !’

Als we haar vragen of al haar onmetelijk werk eigenlijk geen middel is om de koorts te doen dalen zonder de oorzaak van de kwaal weg te nemen, klonk het : ‘Dat heb ik al veel moeten horen. Velen zeggen me : ge legt alleen maar pleisters. Maar diezelfden, die me dat zeggen, komen me ’s anderendaags opzoeken met het dringend verzoek : kunt ge toch die of die persoon niet opnemen…of heb je niet wat geld om die of die sukkelaar te helpen.’

Met diep respect hebben we naar haar geluisterd. Zij timmert aan de weg. Ook moeder Theresa legt pleisters !
     Karo.”
(‘DB’, mei ’86)

1986 – 27 april : Roodgloeiende telefoonverbinding met SK Leest

“Voor aanvang van de laatste competitiewedstrijd die FC Rapid aan huis tegen hekkensluiter Jimboys diende te spelen, liepen er in het lokale kamp tal van mensen zenuwachtig over en weer. Men twijfelde niet zozeer aan de uitslag die de eigen jongens op de plank zouden brengen. Maar enkele kilometers verder stond SK Leest-Zennester Hombeek op het programma. Opdat FC Rapid rechtstreeks zou promoveren, mocht Zennester op Leest niet zegevieren. Anders kwam het tot een testwedstrijd tussen beiden. Rapid waste het varkentje Jimboys trouwen met succes (5-2) en Hombeek beet met 2-1 in het zand bij Leest.

Vreugdetaferelen na het eindsignaal op Rapid, want via de telefoon werd het goede bericht ontvangen…

Voor de aanvang van het derbytreffen tussen SK Leest en Hombeek mochten de kersverse kampioenen bloemen in ontvangst nemen, o.m. van de bezoekende spelers en bestuursleden. Hiermee hoopten de bezoekers wellicht op een wedergeschenk van SK aangezien Hombeek nog in strijd lag voor rechtstreekse promotie en dus zou er best gewonnen worden want Rapid had het wel gemakkelijker tegen Jimboys. Maar al spoedig bleek dat er van geschenken uitdelen weinig sprake kon zijn. Er werden enkele vinnige duels uitgevochten, vooral op het middenveld. De doelmannen kregen aanvankelijk weinig gevaarlijk werk op te knappen. Kort na het halfuur werden de bezoekers beloond maar vlak voor rust maakten de lokalen een doelpunt met Dirk Van Dam als aangever en Carlo Van Tulden als afwerker.

Ook na de rust bleven de bezoekers het actiefst maar Dirk Van Dam, op aangeven van Wilfried Piscador, scoorde weer één van zijn typische doelpunten. De bezoekers leden hiermee een eerste uitnederlaag van het seizoen, en moeten nu via de eindronde trachten door te storen naar derde provinciale.”

(GvM, 29/4/86)