Vervolg Portugalreis van Korneel.

Woensdag 16 juli…We lieten de cultuurstad Salamanca voor de terugreis en reden door een enigszins veranderd landschap richting Portugal. Meer en meer bomen reden we voorbij –olijfbomen en parasoldennen en nog enkele andere voor ons ongekende boomsoorten. Hier en daar lag het kaalgeplunderd en verroeste overschot van wat eens een auto geweest was van een onfortuinlijk chauffeur. De weg was niet fameus: smal en slecht geasfalteerd. Gelukkig was het niet druk, slechts nu en dan een ‘routier’ met aanhangwagen. Al vlug reden we Ciudad Rodrigo binnen. De verkenning viel mee. Een stemmige Plaza Mayor met een toren met ooievaars die hun jongen op het nest aan het voeden waren. Een oude middeleeuwse vesting, zinderend in de zon, overzwermd van tsjilpende gierzwaluwen. Later werd dit stadje ‘à la Vauban’ aangepast en moest het mee Spanje beschermen tegen de stoute Portugezen. Spijtig dat ons de tijd ontbrak voor nadere kennismaking. Maar Portugal wenkt…de grenscontrole duurde lang…het was bovendien weer snikheet en de middag voorbij. Onze magen smeekten om vulsel…Eindelijk reden we Portugal binnen en we werden nogmaals geconfronteerd met een totaal ander landschap. De Spaanse vlakte was veranderd in rotsig woestijnachtig berglandschap. Als in een western…een hallucinant schouwspel dat een foto waard was…maar het was onmogelijk om te stoppen: nergens een parking of pechstrook! Na de rotsen kwam er dan toch een vlakte met de eerste afspanning, waar we konden stoppen voor onze lunch. Dit eerste contact met Portugal viel niet meteen mee. De hitte, de armoedige bedoening, de magere (zieke ?) honden, de vliegen en het kale landschap hadden iets terneerdrukkend…. Gelukkig waren de mensen erg vriendelijk en gedienstig, maar niet gewoon om 40 hongerige Belgen over de vloer te krijgen! Veel tijd hadden we weer niet. Weer de bus in. De weg over de kale vlakte mondde uit boven een brede, vruchtbare en prachtige vallei, de vallei van de Mondego. Hier en daar langs de weg stonden oude vrouwen in het zwart met druiventrossen in de hand. Telkens onze bus hen naderde staken ze die trossen te koop omhoog. Schilderachtig, maar triestig als je zo je kost moet verdienen, want de weg was alles behalve veilig om halt te houden : geen parking ! En je riskeerde er een ferme verkeersopstopping voor een druiventros! Nog vele kilometers reden we door een prachtig landschap. Het bleef bergachtig maar het werd minder en minder kaal. We zagen de eerste kurkbomen, de eucalyptussen en hele bossen pijnbomen. Na vele haarspeldbochten (gedurende 46 km !) bereikten we ’s avonds Coïmbra en vonden er een bescheiden maar net pension. Het was goed gelegen, in de bovenstad, dicht bij de universiteit (foto)...Het avondeten werd in open lucht gebruikt in de tuin van een nabijgelegen restaurant. Allen aan een lange tafel. ’t Leek wel een feestmaal…’t was een feestmaal…ter kennismaking met de Portugese keuken werden we vergast op de beroemde ‘caldo verdo’ –groene koolsoep- ‘risotto do país do Mondego’ en ‘fruitsla’. Nadien hebben we gedanst en verbroederd met de andere gasten in dat hofje, dat het clublokaal was van de universitaire voetbalploeg. Menige ‘vinho verde’ en ‘aqua ardente’ werden gekraakt. Het werd stilaan fris en donderdag…als we onze kamers opzochten."

“Woensdag 16 juli zijn we in Coïmbra toegekomen. Dat wisten onze lezers al uit vorige ‘Band’. Vermelden we nog even ons zijsprongetje op de weg naar Coïmbra dat ons in een typisch landbouwstadje bracht: Seia. Onze bus stond er nog niet stil of de stad stond overhoop. Twee concurrerende cafébazen wilden ieder, met veel gebaren en onverstaanbare kreten, er onze chauffeur een niet mis te verstane boodschap overbrengen. ‘Parkeer toch langs hier! Hier is een schoon plaats, hier aan mijn zaak! Maar allé toch!’ Onze chauffeur liet zich niet verleiden en parkeerde waar hij zijn bus veilig kwijt kon. Een derde ‘zaak’ probeerde met het been nog weg te lopen: onmiddellijk bij ons uitstappen werden we ‘aangepakt’ door een zielige oude vrouw met lange rok en krukken, blijkbaar met één been, het andere was er niet meer of hadden de kwatongen gelijk die beweerden ze nadien met twee benen te hebben gezien? ’t Geeft niet, wie gelijk had, triestig beeld was het wel. We zijn bij ons zo’n arme schooiers niet meer gewoon. ’t Was er warm, heel warm ! Je op een plastieken terraszetel neervlijen voor een koele dronk is verleidelijk…maar het kost je verbrande billen als die stoel een tijdje door ‘Laura’ gekoesterd werd en je een kort broekje draagt. Als een duivel uit een doosje opveren beperkt natuurlijk de schade bij de ongelukkige en verhoogt het jolijt bij de anderen. Een deugddoende koelte vonden we in het stemmige kerkje. Even ingetogen tot rust komen was er niet bij, want we werden direct aangeklampt door de ‘koster’ die ons meetroonde naar de doopkapel, waar hij ons in rad Portugees en veel gebaren ons ’t een en ’t ander diets trachtte te maken. Met de hulp van een woordenboek raakten we vlug op de hoogte…De doopkapel was gans betegeld met ‘azulejos’, het blauwe aardewerk van Portugal, dat eens de grondslag was van het ‘Delfts blauw’. Het was prachtig. En daar, boven die doopvont, werd vier jaar terug, de leider van de Portugese Communistische partij gedoopt, die uit dankbaarheid de drie altaren van de kerk liet restaureren, waar hij door het aanwenden van veel bladgoud, rijkelijk in gelukt is…De hele geschiedenis kwam wel Don Camillo-achtig over…maar het was de zuivere waarheid!
Terug nu naar Coïmbra waar we donderdag 17 juli…’s morgens om achten onze twee broodjes met confituur en koffie verkeerd verwerkten om de nieuwe dag aan te kunnen.
’s Voormiddags trokken we even verder naar de faculteit ‘Engineering and Technology’. Op de binnenkoer deden we er onze dansoefening. Met gemengde gevoelens werden we er door de studenten bekeken. Het zou hen wel meer geïnteresseerd hebben waren er niet juist die zware toelatingsexamens die bezig waren. Een blik in hun cursus kon ons er al snel van overtuigen dat het niveau niet lager is dan bij ons. Ze hadden een serieuze brok ‘statistiek’ te blokken. Amaai... en dat in zo’n warmte. Deze ‘Academie’ viel ons enorm tegen. Alles was er vuil, onbeschilderd; ruiten waren stuk of minstens een jaar niet meer gekuist. Wat studeren wij in paleizen hiermee vergeleken ! Hun uitleg in perfect Engels : ‘People don’t care…and Portugal has not the money for the required maintenance.’
Snel was het middag, een paar sandwiches in het hofje van gisteravond en weg waren we naar ons einddoel: Figueira da Foz.  
Een te smalle spoorwegtunnel bij het verlaten van Coïmbra dwong ons tot een kilometerlange omweg, maar liet ons toe een paar streekeigene tafereeltjes gade slaan. Regelmatig zagen we een ploeg mannen en vrouwen bezig met een ‘puttenkrabber’ de weg onderhouden. Ze hakten de braamstruiken en ander onkruid weg dat de wegrand begon te overwoekeren. Grote pakken varens en bladeren werden op het hoofd vanuit het bos aangedragen en op wagens gestapeld om thuis onder de koemest gemengd te worden (vervangt ons stro). En heel typisch zagen we ‘Meneer’ (de baas) met een staf in de hand, flink vooropstappend, met daarachter, ‘mevrouw’ (de slavin), leunend op een kruk (’t mens was echt kreupel) met een volle mand wasgoed op haar kop en een kom groenten onder een arm, heldhaftige pogingen doen om de ‘big boss’ te volgen…

Na een halte aan een spoorwegoverweg –stationnetje met de idyllische naam Mallorca- om een gezellig ouderwets dieseltreintje (foto) door te laten puffen, bereikten we Figueira da Foz (vijgenboom aan de stroommonding). Het is een kuststad aan de Atlantische Oceaan met ca. 68.000 inwoners. De kilometerlange, zandige kuststrook, waarlangs Figueira zich uitstrekt, heet de Praia de Prata, het Zilverstrand. De Mondego, de enige stroom die op Portugees grondgebied ontspringt, mondt er in de oceaan. Figueira ligt halverwege Lissabon en Porto, op 40 km van de oude universiteitsstad Coïmbra en op zowat 80 km van het bedevaartsoord Fátima, van het vissers- en badstadje Nazaré, van de historische steden Batalha en Alcobaca.

Foto’s :
-In Coïmbra, dicht bij de universiteit, werd logies gevonden.
-Het gezellige ouderwets dieseltreintje.  

Vervolgt…