|
Vervolg Portugalreis van Korneel.
Het aanmelden in het Casino aan het Zilverstrand en de kennismaking met onze charmante Portugese gids viel mee. Ze noemde Cila (van Lucília).Zij was een jonge filologe, die aardig met ’t Frans overweg kon en ons door deze 4-daagse zou loodsen.
Eerste werk, slaapplaatsen aanwijzen in de middelbare school van Figueira. De meisjes (jong en minder jong) ‘paljas par terre’ in een grote klas, in je reinste bivakstijl. De heren van Korneel (klein en minder klein) moesten de turnzaal, die met dubbeldeks legerbedden volgestopt was, delen met luidruchtige Italanen en Spanjaarden. Dat beloofde, maar een Europeade = ‘verbroederen’.
Het avondeten werd opgediend in het restaurant van een hotel in het centrum van de stad. En deze ‘jantar’ viel mee: een hutsepot van ‘batata e bacalhau com cebolas (aardappelen met kabeljauw en ajuin) door te spoelen met vinho de casa (wijn) of cerveja (bier), en met fruit als toemaatje. Na het avondmaal trokken we naar de lokale arena voor de Portugese avond. Met muziek, zang, dans en poëzie evoceerden onze gastheren hun prachtig land en cultuur; wat ons echter niet belette om, bij dit eerste treffen van de groepen, eens goed rond te kijken of we onze vrienden van vorige europeades niet terugzagen.
Vrijdag 18 juli…Ons ‘hotel’ bleek inderdaad niet fameus. Terwijl de vrouwen op het chirobivak het nog zo slecht niet hadden, hebben de mannen afgezien…Die zuiderlingen vallen lawaaimakend in slaap, brullen als ze wakker zijn, en het ergste van al, ze slapen nooit allen tegelijk! Bovendien hebben ze de onhebbelijke gewoonte onmiddellijk bij het wakker worden hun longen oefenen als baby's die pas verlost zijn: ‘Arriba – Arriba’ en ‘mama mio’ en ‘o sole mio’ klinkt het dan boven het gesnurk der noorderlingen. Bij het krieken van de dag maken we een wandeling naar de vissershaven, daar is altijd wat te zien, we dronken onze koffie bij de marxisten in de ‘Casa de Partito Communisto de Portugal’ en wandelden terug naar de school voor het ontbijt. Vrijdag was onze vrije dag en we hadden een enige gelegenheid om de omgeving te verkennen. Zo vlug mogelijk vertrokken we met de bus naar de Serra de Bom Viagem (berg van de goede reis), even buiten Figueira. Boven hadden we een enig uitzicht op de stad en de baai. Alles was daar even mooi en nodigde tot rust…de zee, de bergen, de bloemen en planten, prachtig weer, volle zon en een koele zeebries…We bezochten daar het kerkje, de pastorie, de cafeetjes en de winkeltjes van het vissersdorpje Buarcos. Onze gids woont hier, en kon dus gidsen op eigen terrein. Ze was in haar nopjes en vertelde honderduit en wij genoten er ook met volle teugen van. Menige foto en dia werd gemaakt, vooral van de bloemenverkoopsters en de azulejos boven de voordeur van de visserswoningen. Nog was de dag niet om, die avond zouden we optreden in Tentugal, een dorp even noordelijk van de weg van Figueira naar Coïmbra, ongeveer 30 km ver. Het werd een tentugalse dolle nacht! Onvergetelijk. Het begon al met de heenreis. De smalle weg baadde in…de duisternis, de ezels, de zigeunerkarretjes en de landarbeiders en boerinnen met hun potten op hun hoofd, dragen er nog geen katogen. Onze bus heeft ei zo na een ezelachterwerk geraakt. Koppig als ze zijn gaan ze, laat staan springen, ze voor geen bus opzij !
Rond tienen kwamen we in het dorp aan. De hoofdstraat was prachtig afgezet met verlichte poorten. Lampen in alle kleuren. We dachten eerst al dat dit speciaal voor ons was gearrangeerd, maar het was er kermis. Het dorpsplein was nauwelijks te beschrijven. Een houten kiosk met dansvloer, overal lampions en papieren bloemslingers, een luid spelende ‘studio’ in de hoek en vooral een massa feestvierende Portugezen –je kon letterlijk op de koppen lopen- wat een sfeer! Vooral de mannenogen glunderden: blonde meisjes die dansten en die men ten dans kon uitnodigen. Wein, Weib und Gesang werd hier: Vinho, Rapariga e Música. Menige donkere man vergat te ‘changeren’. Hun liefjes en vrouwen bleven zuiders aan de kant maar hun donkere ogen fonkelden…Menig hard woordje Portugees is nadien gevallen…Een van onze jonge meisjes, door moeheid overmand, werd bij de burgemeester de slaapkamer binnengedragen. We bleven er met twee bij waken en daar ondervonden we dat Portugese gastvrijheid geen loos begrip is…Als bij toverslag was er kruidenthee voor de zieke en andere thee voor ons, met porto of aqua ardente en de nodige heel zoete Portugese versnaperingen.
Ergens las ik dat een Portugees, hoe arm ook, iedere bezoeker die over de vloer komt de nodige verfrissingen aanbiedt en hem ook in zijn huis zal rondleiden…en ja, het gebeurde. Mevrouw kwam vriendelijk voorstellen haar man te volgen op een rondleiding door zijn huis, een 16e eeuwse patricierswoning, die hij een paar jaar terug kunnen kopen had en die hij nu als hobby volledig in haar oorspronkelijke staat aan het restaureren was…het was ronduit fantastisch!
Boven het bed waarin onze zieke spoedig tot rust en slaap kwam hing een mooi beeldje met de tekst: ‘MORTE AO EGOISMO – VIVA A AMIZADE – VIVA A ALLEGRIA – VIVA A PAZ. Van boven in de kamer keken we naar de dolle kermis beneden ons.
Amizade en Allegria was er genoeg. Egoismo ook al, de Paz liep gevaar…Gelukkig stond er nog als beloning een lekker opgediende tafel klaar, met lokale eierkoeken begeleid van…porto, landwijn en fruitsap. En of het smaakte? We hadden weer wat beleefd !
Doodmoe reden we voorzichtig door het nachtelijke Portugal naar ons schoolhotel in afwachting van verdere belevenissen…”
“Zaterdag 19 juli…’Een kermis is een geseling waard’, aan dit Vlaams gezegde moesten we denken, om 3 u. ’s morgens thuisgekomen van de kermis in Tentugal en om 8 u. trokken we al naar het partijhuis van de communisten. Na een paar ‘koffies-verkeerd’ voelden we ons al wat beter en trokken naar…het kerkhof. En het was een bezoekje overwaard. De meeste graven zijn eigenlijk kleine huisjes in marmer of arduin. Ongewoon prachtig versierd met allerlei beelden. Rijke graven eigenlijk in een zo arm land.
Na het ontbijt mochten de mannen hun bed verhuizen –wat een opluchting! Het was niet meer uit te houden bij die Spanjaarden en Italianen. Verbroederen is goed, maar een mens moet toch een beetje kunnen slapen! Na deze klus trokken we het stadje in. We gingen de overdekte markt bezoeken. Een belevenis ! Zo ongeveer moet de markt in Mechelen er in de jaren ’20 ook hebben uitgezien (maar dan wel minder kleurrijk). Textiel, brood, boeken, vis, maïs, speelgoed, kippen, zonhoeden, meloenen en beddenlakens, bloemen, kaas, fruit…het lag er allemaal dicht bijeen, het werd allemaal op het hoofd meegedragen …
Kreupelen, bedelaars en oudjes (ze hebben geen of te klein pensioen) trachten er ook wat bij te verdienen. Ondanks de zonnige kleuren, de overweldigende geuren, de vriendelijke mensen en het drukke gedoe, kwam het ons toch ook een beetje triestig over. De armoede, miserie en gelatenheid waren er zichtbaar aanwezig. En als je dan, met de waarde van ons Belgisch geld in het achterhoofd, iets koopt dan krijg je het gevoel dat je echt een aalmoes geeft…Je voelt je gewoon opgelaten…en dan zeggen geroutineerde toeristen dat, als je op de markt iets koopt, je altijd moet afbieden…
Foto’s :
-Textiel, brood, boeken, vis…het werd allemaal op het hoofd gedragen.
-Kreupelen, bedelaars, oudjes, allemaal trachten ze wat bij te verdienen.
-Een visverkoopster prijst haar waren aan.
Vervolgt…
|
