Vervolg Portugalreis Korneel.

Zaterdagnamiddag…de grote Europeade-optocht.
Als alle dagen was het lekker warm (42°). In afwachting van de stoet waar de meesten van ons in opstapten, trokken we naar het strand vlakbij. Smalle wegen uit houten plankjes maakten het mogelijk het water te bereiken zonder verbrande pootjes. Het zand was er gloeiend heet. Het water kristalhelder. Jongens en meisjes speelden er met elkaar en met de golven. Golf afwachten, zo lang mogelijk wachten en er zo snel mogelijk vandaan lopen om de metershoge golf te ontwijken. Het deed denken aan de toureiro uit het stierengevecht…zelfde tactiek: uitdagen en op het laatste moment de plaat poetsen.
Op de zeedijk begint het volk toe te stromen. De brandweer trachtte het asfalt van de boulevard wat af te koelen, maar ze waren nog niet uit het zicht of alles was al droog.
De optocht trok voorbij…123 groepen uit alle gouwen van vrij Europa, die dansend, zingend en musicerend iets van de folklore van hun streek naar voor brachten. De mensen juichten iedere groep toe…menig vinho verdo fresco hadden we gedronken als de 116^e groep voorbijkwam: ‘KORNEEL’…en succes hadden ze…dat kon je merken aan het publiek…je moet het zelf meemaken om het je te kunnen voorstellen…4 km lang, tussen twee hagen enthousiaste Portugezen die zich niet lieten zoeken om ook mee een slingerdans te doen…’grauwtje de ezel’ viel echt in de smaak en ook ‘twee emmertjes water halen’ en water kregen we…op 4 plaatsen stond het "Cruz Vermelho de Portugal" met drinkwater…ook de toeschouwers boden langs alle kanten drank aan…en als er dan nog een ijscoventer langs komt die zich door onze violiste liet vermurwen en een frisco te voorschijn haalde en haar ten geschenke gaf onder het uitbundig applaus van de omstanders…ja, dan kon de pret niet meer op.
Zaterdagavond…groot verbroederingsbal op het nieuwe Europaplein aan de vissershaven. Onder een glanzende sterrenhemel, verduisterd door de schijnwerpers op de grond, duik je dan onder in een bonte mengelmoes van kostuums, vreemde talen, vreemde gezichten, je leert een vreemde dans, een vreemd lied, de ‘vreemden’ worden nieuwe kennissen, je ontmoet de vrienden van vorig jaar die midden die massa (plus minus 6.000 man) ineens voor je neus staan…Spijtig dat een (vals) bomalarm een domper op de feestvreugde zette… 

Zondag 20 juli…Samen met alle andere katholieke groepen gingen we naar de Mis in de arena. Het was weer Portugees juliweer = een stralend hete zon. Het altaar was zo opgesteld dat de mishoorders in de schaduw zaten, de priesters en het zangkoor stonden bijgevolg in de volle zon, ook de jongens van Korneel, die bij deze gelegenheid met de Europeadevlaggen rondom het altaar mochten postvatten…voor hen werd het een Mis met penitentie…Het was een fijne misviering, hoewel meertalig, was het goed aan te voelen dat dit door Portugezen was samengesteld, en hun godsvrucht lijkt me toch dieper te zitten dan algemeen bij ons. Na de mis gingen we met onze gids een portoke drinken als aperitief. Ze vertelde ons geanimeerd over haar studentenjaren in Coïmbra. Na de lunch in het hotel, trokken we dan naar het sportstadium. Zoals gebruikelijk werd hier voor enkele duizenden toeschouwers de Europeade besloten met toespraken, muziek en dans. Een prachtige gelegenheid voor het nemen van foto’s. Elke gouw brengt hier zijn eigen dans naar voor. Zo danste: ‘Korneel’ de rozenwals voor de gouw ‘Vlaanderen’. En dan volgt het afscheid…maar ook de uitnodiging: ‘Volgend jaar zien we elkaar terug in Duitsland…’ nog even flakkeren de kleuren van kostuums op wanneer de ongeveer 4.000 deelnemers over het groene grasveld stromen in een wervelende farandole…en dan zie je terug het groene gras, de lege tribunes, de wapperende vlaggen onder de strakblauwe hemel, de wegstervende klanken…’t was mooi…maar ’t is voorbij…
Na het avondeten vonden we elkaar nog even terug in de arena voor een Portugees stierengevecht. Het was een mooie, wervelende cirkusshow, voor ons wel aan de wrede kant… Voor de Portugezen rondom ons was het echter duidelijk een soort culturele sport vol symboliek en traditie die ons volledig ontging. Aan de reacties van de Portugezen konden we echter opmaken dat het voor hen even spannend en belangrijk was als voor ons een K.V.Mechelen-Anderlecht-wedstrijd. 

Maandag 21 juli…Onder een wolkenloze blauwe hemel reden we via Leiria naar Fátima. De immense esplanade (550 m x 160 m) blakerde in de zon. Er waren slechts weinig pelgrims (’t was de 13^e niet !). Enkelen kwamen op hun knieën de hete esplanade overgekropen, tot aan de kapel naast de olijfboom, waar op 13 oktober 1917 O.L.Vrouw verscheen aan de drie jonge herdertjes Francesco, Jacinto en Lucia. Na een kort bezoek aan de neoklassieke basiliek, reden we naar Batalha. We bezochten vluchtig het architecturaal beroemde klooster. Vol bewondering stonden we in de nooit voltooide basiliek, een versteend woud waarvan de lianen, slingerplanten en vruchtendragende takken naar de blauwe hemel wijzen. We slenterden rond op de lokale markt en kochten er aan een spotprijs een massa fruit, het was vers, sappig, zoet en nog warm van de zon waarin het gerijpt was. Minder goed was het dat een in zijn siësta gestoorde hond zowaar een van onze meisjes in de blote benen beet. Pijnlijk en verschietelijk, maar gelukkig zonder verdere gevolgen. Tijdsgebrek dwong ons ook tot een te vluchtig bezoek aan Alcobaça. We bewonderden er de kerk. Een gebouw in vlammende gotiek met sober interieur met hemelhoge gewelven en prachtig gebeeldhouwde witmarmeren graven van het historisch adellijk liefdespaar Dom Pedro en Ines de Castro.
Lunchen deden we ditmaal met sandwiches in een baancafé.
De namiddag brachten we door in het, gelukkig, koelere Nazaré, een schilderachtig visserstadje aan de oceaan. Terwijl sommigen gingen baden, trokken we het stadje in, winkelden, kuierden door de smalle hobbelige straatjes en gingen geroosterde sardienen met ‘vinho verde’ proeven.
Veel te vlug ging de tijd voorbij. Via Pombal en Conimbriga, waar we even halt hielden om, in de schaduw van een bosbrand, van over de haag de blootgelegde ruïnes van het Romeinse stadje ook een blik te gunnen (hadden we maar meer tijd gehad), trokken we terug naar Coïmbra. In de tuin, van voor 4 dagen, werden we vergast op Caldo verde (groene koolsoep) bacalhau (zoute stokvis met aardappelen in pel) en chocoladeroom, dit alles overgoten met vinho verde fresco, en als pousse-café aqua ardente…en of we sliepen die nacht!!! 

Foto’s :
-Jongens en meisjes speelden met elkaar en met de golven.
-Rechts op de foto de auteur van het reisverslag : Robert Verbruggen. 
-De jongens van Korneel met de Europeadevlaggen.
-Stierengevecht op zijn Portugees.  
-De Romeinse ruïnes in Conimbriga.    

Vervolgt…