|
Vervolg Portugalreis Korneel
Dinsdag 22 juli…We zijn weer in Coïmbra. Het weer is schitterend! In de voormiddag bezochten we het museum MACHADO DE CASTRO, genoemd naar de grote Portugese beeldhouwer uit de 18e eeuw. Het gebouw op zich was een bezoek waard. Het is gebouwd boven op oud-romeinse kelders (catacomben), een ware doolhof ! De patio was afgezoomd met gebouwen bekleed met ‘azulejos’ en door een galerie met dubbele bogen van waar men het koordak van de kathedraal, de roze pannendaken op de huizen en de donkere steegjes als enig panorama te zien krijgt. Het museum presenteert een overvloed aan beeldhouwwerk uit de middeleeuwen en de renaissance. Uitzonderlijk mooi was daarbij één van de zeldzame ‘zwangere madonna’s’, een Kristus op een sarcophaag waarvan de flanken versierd waren met ingeslapen soldaten. Ook de Vlaamse schilderkunst was er rijkelijk vertegenwoordigd, o.a. de Madonna van Quinten Matsys. Verder een schat aan bas-reliëfs in terracotta, kerststallen in dit materiaal –adembenemend mooi en tot in de kleinste details een exacte weergave van de werkelijkheid – een rijke verzameling keramiek, oosterse tapijten en doeken, smeedwerk in goud en zilver, koetsen uit de 16de eeuw, enz. Voor dit museum alleen zouden we naar Portugal gekomen zijn !
Het werd stilaan middag, en voor de eerste maal was de hemel bewolkt. Met de autobus reden we naar Luso. Onderweg moest zowaar de ruitenwisser enkele malen werken, het kon hier dan toch regenen in de zomer! In de namiddag bezochten we het park van Buçaco. Het is eigenlijk een beschermd bos op de uitlopers van de Serra de Caramulo. In ’t midden staat een prachtig koninklijk paviljoen dat nu als hotel-parador wordt gebruikt. Met 10 personen seffens mochten we in de ‘bar’ een verfrissing gaan gebruiken. En door een piekfijn uitgedoste ober werden we een nieuw sprookjeswoud van de emmanuelitische stijl binnengeleid…want waar was de grens tussen de in hout en steen uitgebeitelde bomen en wilde wingerd en het echte woud buiten ? Waar was de grens tussen de azulejo-blauwe allegorie van de slag van Buçaco en de blauwe lucht buiten? Als slot van de namiddag deden we de kruisweg in het park naar de Cruz Alta. Een kruis op de top van de hoogste heuvel van het park. Vandaar heeft men normaal een prachtig panorama over de Portugese kustvlakte. Ons was het niet gegund. Het was intussen mistig en koud geworden op deze hoogte. De terugweg naar Coïmbra was nu anders dan de heenreis. Door de Serra de Caramulo ging het via een ‘hangweg’ boven de Mondego-stroom naar Coïmbra. Het was een enig mooie belevenis: de steeds wisselende landschappen achter elke bocht. Ondanks de verrassende vergezichten, deden de dieptezichten vele busreizigers zowat onder de banken belanden, met gevolg dat men de indruk kreeg de helft van de passagiers als slapers mee te hebben.
In Coïmbra kregen we als afscheidsavondmaal een paella uit de Minho…mm…en na het nodige aqua ardentes en beloftes van tot weerzien…was het weeral tamelijk vroeg vooraleer we in bed belanden.
Woensdag 23 juli…Até a vista Coïmbra!
Via Luso rijden we door berg en dal, soms vlot, soms tergend lang achter een vrachtwagen met kurkschalen, naar Viseu. Hier heeft het meisje met de hondenbeet weer pech. Terwijl de bus tankt trapt ze doorheen een kantelend dekseltje van een benzineput en kwetst opnieuw haar been. Gelukkig weer zonder veel erg. De schoen, of wat er van restte, hebben we weer kunnen opvissen. In de buurt van Malguande hebben we in een baancafé onze lunchpakketten verorberd. We benutten er de laatste kans om ons een doos vinho verdo gatão aan te schaffen. Niet alleen is deze wijn hier goedkoop, hij wordt nauwelijks geëxporteerd en is thuis dus niet te vinden. In de namiddag rijden we door de droge ruwe streek tussen Guarda en de Spaanse grens. Overal zijn er sporen van recente bosbranden te zien. Even over de grens hielden we halt om de tegen de bergflank liggende kasteelruïne van naderbij te gaan bekijken. Maar wat blijkt…de rotsmuren blijken een heel dorp te verbergen. Met een plof stonden we in de periode van de Flintstones. Primitief en middeleeuws (foto). Volledig opgebouwd uit rotsblokken. Vrouwen scheidden het koren van het kaf door telkens wat graan tegen de wind in op te gooien.
Een boerin komt op haar ezel het dorpje binnengereden. (foto’s) Haar schoot ligt vol verse snijbonen en een bussel marjolein. Waar heeft ze dat in Gods naam te voorschijn getoverd ? Een groentenwinkel of supermarkt bestaat hier niet en op die dorre rotsen groeien toch geen snijbonen? Het haar vragen ging ook niet…in gebarentaal ? Probeer dat maar eens!
Even zijn we in paniek. Een boer die bovenop een ezelgespan hooi aan het lossen is tussen de rotshuisjes in, daar moeten we een foto van maken. Nauwelijks heeft ons apparaat geklikt als drie agressieve honden vanonder de hooikar grommend op ons toe komen gelopen (foto). We voelden de beten al in onze blote benen en bereiden ons vol schrik voor op het onvermijdelijke…als de boer het ook in de gaten heeft en met een krachtig fluiten op de vingers de honden terug fluit. Juist voor ze ons bereikten ! Verdomd, was dat schrikken.
In het dorpscafé zijn we de overblijvende schrik gaan wegdrinken. Café is misschien te sterk voor een hok van 3 x 3 meter met een plank als toog en met één enkele vergeelde affiche van de Ronde van Frankrijk aan de muur, daterende uit 1959 !
De grensovergang in Vilar Formosa verliep vlot en na nog een paar uurtjes rijden kwamen we in Salamanca toe. Zoals op de heenreis werden we hier uitstekend ontvangen door de zusters. Het was voor ons een fijn kloosterhotel. De jeugdigen onder ons trokken na het avondmaal de stad in, naar de Plaza Mayor, waar je ’s avonds (’s nachts) de polsslag van de stad kunt voelen…
Donderdag 24 juli…Weer een mooi Spaans weertje.
Na het ontbijt trokken we te voet het centrum van Salamanca binnen. We bezochten er de ontwakende Plaza Mayor met zijn galerieën, het Patio de las Escuelas, met het beroemde portaal en delen van de oude universiteit, we doorliepen de oude en de nieuwe kathedraal en bezochten het diocesaan museum. Veel te vlug werd het middag en moesten we verder richting Vallalodid. Even werd deze drukke stad binnengereden in de hoop het museum te kunnen bezoeken. Ondanks alle inspanningen van chauffeur en gids gelukten we er niet in er voor sluitingsuur te zijn, en we reden vast in een wirwar van straatjes die alsmaar smaller werden…Dan maar weer verder naar Bilbao.
Bij het binnenrijden van Bilbao hadden we al gezien dat er iets niet pluis zat. Waarom stonden op de muren, balkons en daken gewapende militairen het voorbijgaand verkeer te controleren ? Een korte blik op een krant in de hal van ons logement bracht opheldering: er was pas een hoog ambtenaar in Madrid neergeschoten en men had een granaat afgevuurd op het Ministerie van Defensie. Bovendien hadden de Fransen een Spaans-Baskische terrorist uitgeleverd aan Spanje. Als weerwraak had men in Bilbao gedurende de voorbije nacht een tiental wagens met Franse nummerplaat in brand gestoken. Verdikke, en juist vanavond zouden we optreden op een plein in de stad.
Bij de heenreis had één van onze vendeliers dit optreden met enkele Basken overeengekomen. Zij zouden zorgen dat de politie het pleintje verkeersvrij zou maken en dat de Baskische jeugd uitgenodigd werd. Bij ons optreden viel ons oog op de verschillende plaatjes die overal opgehangen waren en waarop enkel ‘PNV’ prijkte. De Basken bleken ook algauw geen buurtwerkers die wat leven in hun wijk wilden. Hoorden we ze niet bezig over Volksunie, Antwerpen, VMO, Voorpost, Were Di, enz…We waren duidelijk een optreden bezig voor een politieke nationaal Baskische partij. Maar voor welke ? De politieke vleugel van de ETA ? Reed de Guardia Civil daarom altijd rond het plein. Dierven de voorbijgangers daarom niet langer dan twee dansen blijven kijken ? Al vlug wisten we dat PNV stond voor Partito Nacional Vascayan. Vroeger fel bekampt maar nu getolereerd door Madrid. Na het optreden werden we uitgenodigd in het…partijlokaal. Daar werd ons een vlug en lekker avondmaal van tortilla's, geroosterde sardientjes, piepkuikentjes, gedroogd en vers fruit, overgoten met de nodige wijn, aangeboden. En zo tussen pot en pint kregen we dan de uitleg over hun streven naar een vrij en onafhankelijk Baskenland, over hun contacten met Vlaamse groepen en hun haat tegen al wat Spaans is. Wat ons wel opviel was dat er geen enkele vrouw te bespeuren was, het eten werd door de mannen bereid, en we moesten allemaal stil zijn, kwestie van de bovenburen (in de appartementen) niet wakker te maken…En dan vroeg er een Bask om ons nationaal lied ‘de Vlaamse Leeuw’ te zingen (dat wist hij dan toch), maar heel zacht zingen, en de dame met de viool mocht ons begeleiden, ook heel zacht. We zijn toen allen rechtgestaan en hebben heel stillekens en in mineur onze Vlaamse Leeuw gezongen, terwijl de Basken voorzichtig en stil, de draperieën dichttrokken. Dan kwam het afscheid, heel stil, maar héél hartelijk, met een ruiker gladiolen in Baskische kleuren (wit en rood) voor onze voorzitster. Dan werden we drie straten ver uitgeleide gedaan…en dan mochten we terug praten, toch nog liefst stillekens…
Wat leek het klooster, met in de hal twee mannen van de Guardia Civil als nachtwacht, ons ineens een veilige haven. Goed dat die niet wisten vanwaar we met die wit-rode bloemen kwamen…of wisten ze het wel?
We hadden een spetterende Vlaams-Baskische avond verwacht…wat was het in mineur verlopen…maar het was wel leerrijk ! Ieder volk heeft zo zijn moeilijkheden…en bij ons in Vlaanderen is het zo slecht nog niet!”
Vervolgt...
Foto’s :
-Met een plof bevonden ze zich in de periode van de Flintstones.
-Een boerin kwam met haar ezeltje het dorp binnengereden.
-Even dat eeuwenoud transportmiddel uitproberen.
-Tussen de rotshuisjes in loste een boer hooi vanop zijn ezelgespan.
|
