Mooie tekening van
Sandra Vloebergh.

1986 – Zondag 21 december : KERSTFEEST K.F. St. Cecilia
In de zaal Sint Cecilia. Aanvang : 15 uur.
De kinderen vanaf 2 tot en met 11 jaar hadden recht op een gratis kerstgeschenk.
(Folder) 

‘Toeters en Trompetten’ (jaargang 7, nr.1) : 

Kinderkerstfeest

“…een Kerstfeest voor kinderen dus. Al bleek dat altijd niet uit de reacties van de ouders, grootouders, tantes of nonkels die zo nodig antwoorden moesten doorsteken bij de kwisspelletjes. Het gevolg was dat de kinderen wel het juiste antwoord op hun bordjes konden schrijven maar dat het oorspronkelijke doel, het spelelement, de mist inging.

De vraag die je je hier kan stellen is : waar blijft de creativiteit van het kind ? Is het dan nu ook al zo ver gekomen dat men een kind zijn fantasie moet kortwieken, zijn ontplooiïngskansen moet beperken ? Mag een kind dan niet blunderen ? Het leert meer van zijn foutjes dan van het kopiëren van doorgestoken of gespiekte antwoorden. Voor de mensen die het spelprogramma hadden voorbereid, was het een hele domper op hun werk en inzet.

Moeten we volgend jaar nog een Kerstfeest organiseren als de kinderen zich zelf niet meer mogen amuseren ? De kinderen mengen zich toch ook niet tijdens de spelletjes op een teerfeest, een vrouwenkoffie of een dergelijk evenement. We vinden het fijn dat de ouders en andere familieleden hun kinderen volgen en aanmoedigen maar leer hen genieten van het spel. We zullen het volgend jaar over een andere boeg gooien. We hopen dat U het ook zult doen.

Toch zagen we vele glunderende gezichtjes en was het weeral prachtig om met de kinderen te werken, te spelen en ons te amuseren. Verschillende kinderen hadden zich ook geweldig ingespannen om een mooie tekening te maken. Hun moeite werd uiteraard beloond.

Voor de gelegenheid hadden we een totaal-kwis-spektakel opgezet. Een gevarieerd programma werd door Bart & Bertrand aangeboden en een heel beroemd en berucht panel zorgde voor de assistentie.
De jury bestond uit Fons Snorremans, de sponsor van het Palmzondagconcert en eerste brouwer van een bekend bierbedrijf. De voorzitter was Johny De Spuiter, brandweerman eerste klas en last but not least was er een buitenlandse gast, nl. Bill Tsjerno, de Rus die video’s verkocht.

Na het spelprogramma schoven we allemaal aan de koffietafel aan. De lekkere broodjes en koeken smaakten ons geweldig en met de witte bloem of chocoladeresten rond de mond luisterden we aandachtig naar de tombola-uitslagen. De kinderen kregen nog een leuk cadeau mee dat door de fanfare geschonken werd.

Natuurlijk bedanken we alle mensen die meegeholpen hebben maar vooral de ouders en de kinderen die elk jaar naar het Kerstfeest komen. Volgend jaar gaat het Kerstfeest door onder het motto : ‘Kinderen voor kinderen !’
Tot dan.”

1986 – 24 december : Kerstdiner in Sportcentrum Leest.
Aanvang 20 uur. Op het menu :
-Schuimwijn – Profiteroles.
-Roze zalm of Sint Jacobsschelp.
-Oxtailsoep.
-Tarbot Norway.
-Runds- en varkensgebraad St. Hubert.
-Perensorbet met chocoladesaus.
-Koffie.
Prijs : 1.150 fr.
(Folder)

1986 – 25 december : Het Diner met Kerstdag in het Sportcentrum
Aanvang 12.30 uur. Op het menu :
-Aperitief – Profiteroles.
-Gevulde forel
-Oxtailsoep.
-Kalkoenfilets met vruchtengarnituur.
-Bavarois.
-Koffie.
Prijs : 760 fr.
(Folder)

1986 – 25 december : Acht Kerstkindjes in regio.

In de Mechelse regio werd het een kinderrijk kerstfeest. Niet minder dan acht kindjes zagen er het levenslicht.

Onder de blijde geboortes ook een baby met Leestse roots : Femke (2,750 kg) werd om 14u30 in de stedelijke kraaaminrichting geboren als eerste dochter van Ingrid Beazaar en Benny Van den Heuvel uit de Kleine Heide 6 te Leest. (GvM, 27/12/86)

1986 – 26 december : Nieuws uit Bambu van pater René De Laet 

“Beste Allemaaltjes, ne hele goeie namiddag !
Ik heb mij een beetje moeten verplaatsen op mijn kamer, want daar begon de zon me zo parmantig in de ogen te schijnen ! Daarmee doe ik je kond dat wij in het warme seizoen zitten, in tegenstelling met dat van jullie ! Ik eindig zo pas een briefje naar de familie van Jef van de Boere in ’t straat; dan was het 25 graden, nu tellen we er al 26, omdat de zon op de buitenmuur schijnt ! Dit als inleiding op mijn nieuwjaarsbriefje; zo warm de zonnestralen zijn, zo innig warm zijn mijn wensen voor het nieuwe jaar; voor jullie ganse familie en ons Heer kan weten hoe groot die is !!! ik bid de Heer dat dat jaar er een moge zijn van geluk, vrede en tevredenheid; ik geloof dat daarmee het bijzonderste gezegd is, niet ? Tevens omvat ik in mijn gedachten alle (en ons Heer kan ook weten hoe talrijk die zijn) lieve mensen van Leest; werkelijk te veel om op te noemen; te beginnen in ‘aale coté’ en in ons straat, zekers moeder Leontien niet te vergeten. En meteen ook alle lezers en lezeressen van ‘De Band’; eergisteren kwamen hier de nummers toe van juni en juli-augustus; ik heb daar met nog veel plezier kunnen in lezen; allemaal zoete herinneringen. Ik was toen op verlof in Leest, maar toch doet het altijd plezier iets van bij jullie ginder te ontvangen. Je ziet ook dat de post al een beetje beter werkt; in ’t begin van dit jaar was de gewone (dus per boot) post zo ongeveer een jaar onderweg; nu nog maar vijf maand. Allee, ’t gaat al een beetje rapper.

Kerstmis hebben wij gevierd, zoals ieder jaar trouwens, met massa’s mensen; iedereen is dan op de been (van familiefeestjes zoals dat bij jullie het geval is, is hier niet veel te bespeuren). Als de mensen een kiek kunnen slachten of nog beter een geit en aldus ’s avonds eens goed kunnen eten, daar blijft dat bij – voor de rest van de dag is men op wandel en de grote hoop komt dan naar de kerstmis op de missie. Te beginnen met de nachtmis; het evengelieverhaal van de geboorte wordt dan gemimeerd door een groep acteurs en actrices, hetgeen telkens veel succes heeft; gespeeld op hun manier, met de eenvoudigste middelen en de nodige commentaar. Zo bijvoorbeeld als de secretaris van Bethlehem de naam van Joseph opgescheven heeft, nadat hij hem gevraagd had of hij de familie van koning David was, stond hij zo op om hem te verwelkomen en de handen te schudden ‘aah zo zo, dan ben je mijnen ndugu (broeder); furaha gani ! Wat een vreugde.’ En dan tot Maria : ‘yambo, yambo sana, wee shemeki yangu ! ‘ (gegroet, gij schoonzuster). Je moet dat kunnen zien en horen !

Francois Nonnon, een Marsaillees, mijn confrater, was op tournée in Alagi om daar Kerstmis te vieren; het is daar dat wij een nieuwe kerk gaan bouwen en waarvoor vele mensen van Leest hun steun al gegeven hebben. Alagi is op dertig kilometer van hier; raar zijn de mensen (maar ze zijn er toch hoor) die naar hier komen; die hebben dan wel familie wonen in Bambu. Die mensen van Alagi zijn van een ander ras dan die van hier. Maar wij (met ons twee, om de beurt) gaan er des te vaker naar toe; voor een paar dagen of een week, als men de dorpen in de omtrek wil bezoeken, waar er een kapel is. Het meest verwijderde is toch op 25 km, verder door, van hier uit gezien. Er zijn daar zo’n twintig dorpen waar er een kapel is en die allemaal afhangen van de centrale schoolkapel van Alagi. Moet ik dan nog zeggen dat er in onze parochie zeven sectoren zijn, allemaal een beetje op mekaar gelijkend, plus dan de parochie zelf; en je kunt je wel een gedachtje vormen van wat dat van onzentwege vraagt aan verplaatsingen, ook wel te voet; dat laatste kan soms wel interessanter zijn dan met de wagen; dan heeft men de zekerheid dat men nergens zal blijven vaststeken in de modder of door een brug zal zakken; maar in alle geval men moet er de tijd op zetten.

Om nu terug te komen naar de kerk van Alagi, daar heeft men al wat gewerkt; de fondaties zijn af en stukken muur ook al. De kolommen worden gebouwd in natuursteen en de muren ertussen in baksteen; groot formaat; maar die moeten gebakken worden ter plaatse; hout kappen en aansleuren en al die rompslomp; maar er komt toch schot in en vooral niet vergeten, zeer duurbare broeders en zusters dat het geen koers is tegen het uurwerk ! Na iedere dag komt er een andere en zorgen moet men zich hier niet maken over een komende winter, als alles stilligt in den bouw.

Zondag aanstaande, overmorgen dus, vieren wij het 25 jarig trouwjubileum van zo’n kleine dertig koppels.  

Voorts leven wij in een sociaal geladen moment; ik spreek nu van de toestand in de mijnen; daar is niets meer dat marcheert; alles is kapot en versleten, onberijdbare wegen, geen vervangingsstukken, ruzie dat het klettert tussen de grote pieten. Na zovele jaren alles maar laten draaien hebben tot er practisch het absolute nulpunt is bereikt wat betreft de productie, zou er nu een plan bestaan van ‘goedmaking’ : zo iets in de aard van de K.S. Er zouden een hele hoop mensen gepensioneerd worden (van pensioenen gesproken, god allemachtig, dat zou je eens van dichtbij moeten kunnen bekijken !!) en nog veel meer zouden naar huis gestuurd worden. En dan, nu ja, en dan ! Ik weet het ook niet en ik denk dat het niemand weet. Dus afwachten maar. Eergisteren avond zijn de gewone werkmensen toch betaald, dat was voor de maand november.

Dat maakt, mijn allerliefsten, dat mijn briefje vol geschreven is, ik zet er dus een punt achter. Nogmaals mijn allerbeste groeten en wensen aan allemaal !
En speciale groetjes aan Paula en Jérôme ; als ik op reis ben doen mij die pakskes soep dikwijls aan hen denken; waarachtig !
En nog wel speciale groetjes aan de familie en aan zoveel anderen.
’t Beste !
     René.”
(‘DB’, januari ’87)