1987 – December : De laatste ‘Band’…

“IN PARADISUM DEDUCANT TE…”

“Mogelijk voor velen van U, niet te verstaan en misschien nog minder te begrijpen de zinspeling ervan.

’t Is een Latijnse zang bij de begeleiding van de overledene van de kerk naar het graf.

We mogen wel zeggen voor DE BAND, zijn redactie en alle medewerkers, een WAARDIGE LOFZANG. Ten paradijze geleide uw gepresteerde werk vanaf de jaren ’48 ongeveer tot einde 1987. We mogen wel zeggen : 30 JAREN, EEN HELE PRESTATIE, gedragen en verwezenlijkt door vrijwillige medewerkers en redactie.

Is dit de laatste uitgave ?? ‘Niet te begrijpen’, zullen sommigen zeggen of hoofdschudden. Niet te begrijpen ???

‘Instaan voor,’een grote vraag en een tekort aan zulke mensen. Wie tegenwoordig wil instaan voor een geregelde uitgave van een plaatselijk blad en hierdoor wat nieuws wil brengen uit het plaatselijk leven, het is nog wat nieuws nà het nieuws. De gemakkelijkheid waarmee tegenwoordig alle plaatselijke verenigingen hun berichtgeving klaarmaken en verspreiden; de berichtgeving van de Band loopt erachteraan.

De HOOFDBEDOELING waarmee de Band gestart is, namelijk een Band van het thuisfront met de soldaten van Leest, die veelal en langen tijd in Duitsland verbleven, die hoofdbedoeling is al zeer lang voorbij en vervallen. Soldaten zijn er wellicht nog…maar veelvuldig thuis en zonder ‘tenuu’…

Het grote spijt, het ‘VERDRIET van DE BAND’ niet meer te verschijnen, is wellicht ‘De Band’ met de oudere mensen en Leestenaars veraf. Maar deze menselijke ‘band’ kan opgevangen worden door meer contact met ouden van dagen; door een contact van ‘geburenkring’; door meer belangstelling en aanwezigheid voor plaatselijke initiatieven en gebeurtenissen. Zulke menselijke band wens ik van harte om het heengaan van de geschreven band op te vangen, en wie weet, misschien gedeeltelijk te vervangen.
   Het woorde van…de pater.” (‘DB’, december ’87)

En de redactie : 

“Beste bandlezer, 

Je bent bezig het laatste nummer van de Band te lezen. Niet van 1987, maar het laatste tout court. In 1988 geen Band meer…na 36 jaar !

Spijtig, zul je misschien zeggen. Vinden we ook, maar de tijd staat niet stil.

Leest en zijn verenigingen zijn in die 36 jaar zo enorm veranderd, dat we vonden dat de tijd van gaan gekomen is. De Band stopt er niet zo maar mee. We willen onze trouwe lezers nog eens bedanken en doen dit met een nuttige telefoonlijst van Leest, in bijlage aan dit nummer. We hebben hier hard aan gewerkt, en toch is ook dit niet volmaakt. We kunnen dus spijtig genoeg geen garantie geven op de juistheid van al die informatie. Zo hebben we zelf pas na de druk ontdekt dat het telefoonnummer van W. De Bondt, Kouter 62 verkeerd is afgedrukt. Het moet 41 65 39 zijn in plaats van 41 65 95. Hopelijk is dat een uitzondering en zal deze bijlage je van pas komen.

Ons blijft over al de medewerkers van de Band (en dat zijn er velen geweest in al die jaren) te danken voor al de geleverde inspanningen. Onze lezers danken we voor hun jarenlange trouw en allen wensen we nog een zalig en voorspoedig 1988.” 

Frans ‘Susse’ Teughels : 

Als d’avond valt wordt alles stil…stil…stil…

“Alsof het gisteren pas gebeurde, zo helder komt het me nog voor de geest.

Die avond; we waren samen aan het werken geweest aan de maquette van ons dorp. Ons aller vriend, aalmoezenier Georgs Herregods, vroeg me om mee te werken met ‘De Band’. ‘Desnoods wat vertellen’, drong hij aan, ‘op papier zullen we het zelf wel krijgen.’ ‘Proberen kan nooit kwaad,’ beloofde ik, ofschoon ik buiten de schooljaren geen pen meer had ter hand genomen.

‘De jonge Klokkenluider,’ met moeite in elkaar gewrocht, was het eerste bolwerk. Enkele notabelen van ons dorp, medewerkers aan het boek ‘Leest Geweest’ zullen die paar regels niet slecht gevonden hebben, want toen het boek werd uitgegeven stond het er al in. Sindsdien heb ik menige vrije uren en zondagen besteed aan het vuilmaken van ganse blokken blank papier. In den beginnen hebben wel een paar mensen zich wat kwaad bloed gemaakt bij het lezen van hun naam in verband met een of andere kwajongensstreek. Dat was vlug voorbij; de meesten konden er zelfs om lachen. Het is zelfs gebeurd dat ik, om geen risico’s te lopen, een of andere snode daad op mijn naam zette. De eigenlijke dader riep mij later dan ter verantwoording om te zeggen dat hij dat was geweest. Dat zijn dan heerlijke momenten en die vergoeden ruimschoots de gedane inspanningen en verloren tijd.

Tien jaren zijn er nu over heen gegaan, een prachtige tijd !

Helaas; de mooiste plant waartegen een torenhoge muur wordt opgetrokken krijgt geen kansen meer tot welig bloeien, minder nog om de eigen schaduw af te werpen. Zo is het ook met ons vergaan.

De eerste jaren dat ik aan ‘De Band’ meewerken kon, leek alles goed te gaan. Onze opvatting, Kerk en Gemeenschap te kunnen dienen liep van een leien dakje. Informatie, berichten en verslagen kwamen aan bij de vleet, zodat die luttele, met moeite samengeknepen tafereeltjes uit mijn jeugd alleen als aanvulling dienden beschouwd te worden. De dag van vandaag heeft iedere vereniging en het zijn er veel in ons klein dorpken, wel een of ander informatieblad, zodat wij wel overbodig lijken. We moeten toegeven dat ons blad, buiten het proza van de pastoor, een paar ingezonden stukjes van onze missionarissen, met moeite bijeengescharrelde intervieuws van bekende Leestenaren en de povere stukjes uit mijn hand nog zowat het enige was wat we de laatste jaren hadden aan te bieden, samen met de reclame van onze handelaars (waarvoor hartelijk dank).

In feite zijn we thans niet meer dan een wollen kous waaraan geen been meer zit. Het heeft dan ook geen zin, om nog zoals een geliefde poes in een boom te willen kruipen, daar onze nagels te kort gesneden worden, zij het door mensen die met onze gemeenschap niets te maken willen hebben wanneer ze er voor zichzelf geen gebruik van maken kunnen.

Wat mij betreft, ik heb mijn best gedaan en stroomde maar met de stroom mee als een nietig vlokje smeltende sneeuw, dat hoog vanuit de bergen met de andere druppels mee een greppeltje volgt dat loopt tot aan de beek en vandaar zal worden weggevoerd tot bij de rivier met zijn eigen kolken en talrijke uitmondingen, waaruit door mensenhanden beroerd water vloeit en zo zal trachten de stroom te bereiken die het brengen zal tot in de wijde zee. Misschien krijgt het daar nog een klein kansje om aan de oppervlakte een glimpje weer te geven van het heerlijk zonnelicht, zoals ik het vroeger brengen wou.

Dat alles, wat ooit uit mijn pen is gevloeid heb ik trachten te brengen in de geest van het oude, nog echte Pallieterken, waaronder te titel stond : ‘Wat niet vrolijk kan gezegd worden, is de waarheid niet !!!’

Bij het schrijven van deze laatste woorden komen me zowaar de tranen in de ogen te staan.

Vaarwel, mijn duurbare lezers en het beste voor U allen !
   Uw toegenegen Frans Teughels Susse.
   Weimar (B.R.D.) 16 december 1987.”

In de laatste bijdrage van de laatste ‘Band’ heeft Jos Vanlaerhoven uit Battel nog getracht de lezers van de Leestse periodiek te strikken voor zijn ‘Willen is Kunnen’ maar zonder veel resultaat :

“Beste bandlezers,

Persoonlijk vind ik het spijtig dat de Band na 35 jaar bestaan verdwijnt. Zeker voor de oudere mensen van Leest, die gewoon waren alle maanden de Band te kunnen lezen; zo bleven zij toch een beetje op de hoogte wat er nog allemaal te doen was in hun dorp.

Ik woon wel in Battel, maar ik heb toch ongeveer 5 jaar alle maanden mee de Band helpen afdraaien en nieten. De laatste twee jaar heb ik ook de postabonnementen verstuurd buiten Leest. Maar ja, gelijk het de laatste maanden ging, dat wij moesten bidden en smeken om tekst bijeen te krijgen van elke vereniging, dat kon ook niet.

Toch heb ik de moed niet laten zakken en heb ik in Battel zelf een boekje gemaakt voor onze geburenkring ‘Willen is Kunnen’. Ook met reclaam en het leven in Battel. Onze wens is dat wij nog lang een boekje kunnen uitgeven. Moesten er mensen interesse hebben om er ook reclaam in te zetten, dan kan dat door contact met mij op te nemen.

Ook de mensen van Leest kunnen dat boekje bekomen tegen de prijs van 350 frank, dan bent U tevens lid van onze geburenkring.

Moesten wij genoeg abonnementen hebben van Leest, dan kunnen wij in de toekomst ook nieuws van Leest er in zetten.

U kunt altijd terecht bij Jos Vanlaerhoven, Leestsesteenweg 120, Mechelen.

Nogmaals dank ik alle medewerkers van de Band voor die vele jaren samenwerking.
     Jos Vanlaerhoven.”

Milac-Leest heeft voor een prachtige nalatenschap gezorgd via het maandblad ‘De Band’. Niet enkel als spiegel van de manier van leven gedurende de enkele decennia van de bestaansgeschiedenis van het blad, maar ook met de vele onschatbare historische en andere bijdragen.

De hele geschiedenis van Milac-Leest en ‘De Band’ is terug te vinden in deze Kronieken begin 1953.

Bijgevoegd :
Drie verschillende covers van het Leestse heimatblad ‘De Band’.