1993 – Zaterdag 19 juni : Opendeur Balsemien

Wijngilde Balsemien hield een opendeur in de stedelijke basisschool van Leest. Hoofddoel van deze vereniging is op ambachtelijke wijze wijn maken van fruit. Wie er nog niets of een beetje van wist, kon op één namiddag heel wat (wijn) wijsheid vergaren. Zo werden de geïnteresseerden rondgeleid langs de tentoonstellingsstand met materialen uit vervlogen tijden en de vandaag gebruikte middelen om van fruit wijn te maken. Op deze opendeur werd door enkele leden een demonstratie gegeven van het maken van rabarberwijn. Louis Van De Vondel, PR-man van Balsemien, had op meer publieke belangstelling gerekend maar het belangrijkste was dat men geen verlies maakte.De vereniging telt exact 100 leden. Een nogal wisselend ledenbestand vermits heel wat personen zich aansluiten om het maken van de wijn te leren en nadien hun lidmaatschap opzeggen. Voor de beginneling volstaat een kleine investering van zo’n 1.500 frank om van start te gaan. Grote materialen zoals fruitmolen en fruitpers kunnen gratis bij de Balsemien ontleend worden indien men lid is.
Later op de avond werden de bezoekers in staat gesteld om uit diverse gerechten te kiezen, dit bij een heerlijk glaasje fruitwijn. (Samengevat uit ‘Balsemien maakt fruitwijn op opendeur’ en GvA, 21/6)

1993 – Zaterdag 19 juni : Reuze Sixties Happening
Georganiseerd door “Ons Parochiehuis” vanaf 20 uur voor jong en oud.

1993 – Donderdag 24 juni : Met Ziekenzorg naar Mechelen
Met het toeristisch treintje “Carolus” een stadsrondrit door Mechelen met Ziekenzorg Leest. Vertrek om 14 uur op het Dorpsplein. Terugkomst rond 18 uur. Deelnemingsprijs : 100 frank.
(PB, 2/6)

1993 – 4 juli : WERELDMUZIEKCONCOURS KERKRADE 

“Na een wekenlange, intensieve voorbereiding, was op zondagmorgen 4 juli de grote dag aangebroken. In ons lokaal heerste een drukte van jewelste : terwijl de muzikanten, zichbaar nerveuzer dan anders, een laatste herhaling ondergingen, werden in de keuken de lunchpakketjes, bestaande uit broodjes en koffiekoeken, klaargemaakt. Het zou een lange en spannende dag worden.
Het nuttige werd aan het aangename gekoppeld. Onze buschauffeur deed eerst een ritje door Leest en ook in Kerkrade hadden de organisatoren hun uiterste best gedaan om ons uitgebreid met de stad te laten kennis maken. Voor sommigen onder ons was dit nog onvoldoende : zij deden dan nog maar een fietstocht door Nederlands berg en dal…en de hellingen waren steil.
Ondanks het feit dat de zaal nog niet voor de helft gevuld was, schiep zij toch een speciale en aangename sfeer. Onze muzikanten betraden rustig, doch uiterst geconcentreerd, deze arena. Iedereen wist wat er van hem verwacht werd, iedereen voelde wat er zou komen. En het kwam ook…Leest speelde op de top van zijn kunnen. Het plichtwerk (Dimensions van Peter Graham) werd schitterend ten gehore gebracht met de nodige ritmiek, effecten en nuances. Tijdens het prachtige keuzewerk (Resurgam van Eric Ball) werd de zaal met een schitterend kleurenpalet en een enorme gevoeligheid gevuld. Na het optreden was iedereen ook uiterst tevreden met het behaalde niveau. De Frans (Violet) had het er met zijn muzikanten toch maar weer schitterend vanaf gebracht.
Groot was dan ook de verwondering bij de bekendmaking van de punten : 299 op 360 punten, eerste prijs ! Leest zat aan de grond genageld. Het ongeloof werd nog groter bij de toelichting van de voorzitter van het WMC dat men nog moest onderzoeken of Leest de reglementen niet overtreden had. De zaal zat paf. Er waren slechts enkele woedende reacties van enkele Belgische (niet van Leest) supporters.

Wat was er gebeurd ? Waarom een onderzoek ? Vele vragen met moeilijke antwoorden. Maar we trachten om de situatie een klein beetje te situeren.
Leest was ingeschreven in de afdeling fanfare, dit naar analogie met onze inschrijving bij het Muziekverbond van België. Het Muziekverbond diende eveneens alle formaliteiten te vervullen voor het WMC (controle muzieklijst, e.d….). Na een brief (klacht ?) van enkele Belgische en Nederlandse korpsen, als zou Leest geen fanfare maar een brassband zijn, zat men bij het WMC met de handen in het haar : het wedstrijdreglement voorziet nergens een bepaling van wat een fanfarebezetting nu wel eigenlijk is. Uit niet-officiële bron (maar wel iemand die bij de ganse discussie betrokken is geweest) hebben wij dan ook de mededeling gekregen dat het zaakje op voorhand beslist was : Leest kreeg een eerste prijs indien men een goede prestatie neerzette en een tweede prijs in het andere geval.
Wij moeten hieruit de nodige conclusies trekken !
Het is duidelijk dat, ondanks de definitieve erkenning als fanfare bij het Muziekverbond van België, wij in het buitenland wel degelijk met een probleem qua bezetting zitten. Langs de andere kant is men bereid om ons toe te laten in de afdeling brassband. Nochtans is de brassband de enige bezetting waar de juiste en strikte samenstelling algemeen aanvaard is…maar dat vormde voor het WMC geen probleem? Eigenaardig.
Ten tweede is het spijtig dat men de toelichting van de voorzitter bij de proclamatie zo ondoordacht de wereld heeft ingestuurd. Het was een overdiende natrap waarvan men met zekerheid wist dat er nergens enige motivatie zou voor terug te vinden zijn.
Ten derde vinden wij dat een regeling van de uitslag voor het optreden van een korps niet kan. Elke zichzelf respecterende inrichter van wedstrijden moet toch beseffen dat dit onduldbaar is voor de deelnemers. Ik kan mij niet indenken dat er tijdens onze jaarlijkse ICW ooit maar één keer zou gedacht zijn aan het manipuleren van de uitslag. Dat zulke ‘regelingen’ niet van gevaar ontbloot zijn om ontdekt te worden moet het WMC nu tot zijn schade en schande ondervinden.

Wij hebben dan ook krachtig protest aangetekend bij de organisatie. Nochtans, ondanks het feit dat de reglementen vermelden dat bij klacht het WMC binnen de maand na optreden schriftelijk een beslissing aan de betrokkene zou mededelen, hebben wij op onze brief van 10 juli nog steeds geen antwoord gekregen. De medaille en het diploma hebben wij zonder enige toelichting toegestuurd gekregen.
Ook is het jammer dat de naijver tussen de Belgische korpsen ontzettend groot is. Het getuigt van een kleine instelling dat Belgische korpsen mekaar het licht van de ogen niet gunnen.
Ondanks deze hele geschiedenis blijven wij ervan overtuigd dat wij een uiterst gave prestatie geleverd hebben waar wij terecht trots op mogen zijn. Ook de reactie van onze muzikanten tijdens de proclamatie getuigt van volwassenheid en goede instelling.
Het bestuur wenst dan ook alle leden te danken voor zijn prestaties. Wij zijn er ons van bewust dat de inspanningen die door de dirigent en de muzikanten werden geleverd enorm groot waren en dat zij onvoldoende beloond werden. Toch van harte proficiat !
     Yves De Wit.”
(“T&T”, september ‘93) 

Stan Gobien daarover In “Leest in Feest” :

“In 1993 oordeelde het bestuur dat de tijd rijp was om nog eens op te treden op het Wereld Muziek Concours te Kerkrade in de tweede divisie, de ereafdeling voor fanfares. Op zondag 3 juli treedt St.-Cecilia Leest voor de derde keer op in de Rodahal te Kerkrade. In vergelijking met de vorige concoursen te Kerkrade was het wedstrijdreglement strikter geworden. In Nederland werd sedert 1989 gestreefd naar een standaardbezetting voor harmonieën, fanfares en brassbands. Toen St.-Cecilia Leest inschreef voor deze wedstrijd in de fanfaresectie en bij die inschrijving de muzikantenlijst en de fanfarebezetting voegde, was er geen vuiltje aan de lucht. St.-Cecilia Leest mocht optreden in de afdeling fanfares. Na het optreden kwam de aap uit de mouw…

Belgische en Nederlandse muziekverenigingen legden klacht neer tegen St.Cecilia Leest omdat er geen saxofoons in de fanfare meespeelden en omdat het veeleer een brassband was dan een fanfare. Het WMC-bestuur aanvaardde de ingediende klacht en plaatste St.-Cecilia buiten wedstrijd. De Leestse fanfare kreeg wel een eerste prijs met 299 op 360 punten en een diploma, maar werd niet in de officiële uitslag opgenomen. Volgens Nederlandse normen diende St.-Cecilia Leest uit te komen in de brassbandafdeling want daar werden en worden geen beperkingen gesteld op het aantal muzikanten, zoals dat wel het geval is in Engeland en Vlaanderen.

Het fanfarebestuur kreeg later nog bijkomende uitleg waarom St.-Cecilia buiten wedstrijd werd geplaatst. De jury had vastgesteld dat de twee gespeelde werken niet conform de partituur uitgevoerd waren. Er werd geeist dat een fanfare een meervoudig bezet en meerstemmig bugelregister had en daarnaast ook een meerstemmig bezet saxofoonregister.Dit was voor St.-Cecilia niet het geval. Hrt WMC-reglement vermeldde voor de concertafdeling, de hoogste afdeling, dat het ‘van eminent belang is dat blaasorkesten een zekere op hun sectie toegespitste standaardisering van de bezetting hanteren’ en paste dit reglement ook toe op de andere afdelingen. In het reglement stond echter wel dat ‘uit te voeren composities conform de in de partituur aangegeven bezetting dienen te worden uitgevoerd’. Omdat St.-Cecilia Leest hiertegen had gezondigd werd ze in mooi Nederlands ‘hors section’ (buiten wedstrijd) geplaatst maar mocht ze wel de prijs behouden. De jury vond het optreden uitstekend, van bijzonder hoogstaande kwaliteit en zelfs excellent, maar trok ook veel punten af omdat niet alle partijen op de aangegeven en vereiste instrumenten werden gespeeld.

Dit voorval had een grote invloed op de muzikanten en het fanfarebestuur. De geschiedenis van de ‘pure fanfare’ herhaalde zich opnieuw. Heel wat muzikanten raakten gedemotiveerd en vroegen zich af waarom ze zich zoveel moeite en inspanningen hadden getroost bij de voorbereiding van deze wedstrijd om dan als het ware gedeclasseerd te worden. Vanaf dat moment brak voor velen de veer en konden ze niet meer als voorheen de discipline aan de dag leggen om naar de wekelijkse repetities te komen, laat staan om thuis hun partituur in te studeren. Sommige muzikanten wezen bepaalde bestuursleden en de dirigent aan als de schuldigen…

Als gevolg van dit alles groeide de groep uiteen. In april 1994 werd na onderling overleg en met wederzijds akkoord de samenwerking tussen dirigent Frans Violet en St.-Cecilia Leest opgezegd. Weer sneuvelde een Leestse dirigent over de standaardbezetting van de fanfare en naar aanleiding van het Wereld Muziek Concours…

In tegenstelling tot vorige dirigentenwissels had het vertrek van Frans Violet geen al te grote en onmiddellijk invloed op het aantal muzikanten. Zij die aangesloten waren bij St.-Cercilia Leest bleven er musiceren. De vriendschapsbanden tussen de gewezen dirigent en de Leestse fanfare bleven bestaan. Een aantal originele Leestse muzikanten bleef na deze breuk ook lid van brassband Willebroek. Willebroekse brassbandmuzikanten die in de voorbije periode door de dirigent naar St.-Cecilia Leest werden gehaald, bleven de repetities volgen en namen met de fanfare deel aan optredens.

In mei 1994 diende het bestuur een nieuwe dirigent aan te stellen. Het bestuur koos voor Johan De Win, een product van de fanfare zelf. Johan De Win was ondertussen beroepsmusicus geworden en was al een tijd hulpdirigent geweest.
Het bestuur was er vermoedelijk toch niet zo zeker van dat haar beslissing in goede aarde zou vallen en besloot om tijdens de eerste veertien dagen van mei 1994 geen repetitie te geven. Officieel heette het dat het een druk voorjaar was geweest en dat de muzikanten de kans kregen om wat uit te rusten.
Nog dezelfde maand zetten het bestuur en de nieuwe dirigent stappen in de richting van vroegere bestuursleden en muzikanten. Slechts een klein aantal onder hen was bereid om terug mee te werken aan de uitbouw van de fanfare of aan de ‘vernieuwde start’ met het oog op het honderdjarig bestaan van de vereniging. Zij deden dit alleen op voorwaarde dat de vooraf gemaakte afspraken door iedere partij zouden nageleefd worden. In de zomer van ’94 werden de terugkomers betitteld als de ‘oude mannen’ die er niet in zouden slagen om het tij te doen keren…

De nieuwe dirigent diende na een vrij korte voorbereidingsperiode op 20 augustus 1994 van start te gaan met en eerste optreden in Leest ter gelegenheid van de viering van de honderdjarige Delphine De Wit. Onder grote belangstelling werd in het dorp een wandelconcert gegeven en daarna een openluchtconcert op de speelplaats van de Vrije Basisschool. Slechts een dertig muzikanten traden op omdat de anderen nog met vakantie waren. Op de concerten in september kon de vereniging terug met het gewone muzikantenaantal aantreden. De nieuwe start was gelukt…”

1993 – Maandag 5 juli : Leef Milieu-Bewust
“Klein gevaarlijk afval” kon gebracht worden op maandag 5 juli aan het gemeentehuis van Leest van 18 tot 18u45. “Al wat uw milieubox bevatten mag”. (PB)