1994 – 20 mei : Overlijden van Stany De Decker
Van 1950 tot 1955 was Stany De Decker onderpaastoor te Leest.
Constant ‘Stany’ De Decker was te Duffel geboren op 18 oktober 1924 en in 1950 te Mechelen priester gewijd. Dat jaar verving hij, op 25 oktober, in Leest onderpastoor Leo De Schutter. Het was zijn eerste benoeming.
In Leest doopte hij van 11 december 1950 tot 22 september 1955 vierenveertig kinderen en hij zegende er één huwelijk in, op 14 juli 1951.
Vijf jaar later, op 31 december 1955, werd hij onderpastoor in Sint-Jozef-Coloma te Mechelen.

Zijn vertrek werd in Leest ervaren als een serieus verlies en dit niet alleen door de pastoor. Tot twee jaar na zijn vertrek werd er in het decanaal verslag nog over hem geschreven.
Wie hem tegenkwam, ontmoette een opgewekte, lachende persoonlijkheid.
Na zijn werk in Coloma werd hij pastoor te Elewijt (15/7/1967).
Zijn laatste functie was die van Secretaris van het Aartsbisdom (28/2/1973).
Zijn zilveren priesterjubileum vierde hij weer in Elewijt (1975).
Hij overleed op 20 mei 1994 als titularis-kanunnik (4/9/1992) in het Sint-Norbertusziekenhuis van zijn geboortedorp.
(De St-Niklaasparochie in Leest – Wilfried Hellemans) 

Als jonge priester te Leest en Coloma stortte Stany zich volledig in de parochiale werking. Zieken en jeugd genoten zijn speciale aandacht. Stany speelde viool en was vooral bij de Leestse Chiro zeer populair. Zijn populariteit was zo groot dat de Leestenaars hem in 1968 een gift van 16.145 frank overhandigden als bijdrage voor herstelling van zijn kerk te Elewijt, hij was toen reeds vele jaren uit Leest weg. (DB,nr.8,1968)

Stany was ook de eerste proost van Milac Leest en hij lag mee aan de basis van de creatie van het maandblad “De Band”. In het 50^ste nummer (augustus 1957), een jubileumuitgave, liet de redactie enkele pioniers aan het woord waaronder Stany De Decker :

“...Regelmatig ontvang ik hier nog DE BAND, en ik moet zeggen, ik ben steeds nieuwsgierig...zo gauw die binnenkomt moet alle werk maar een beetje wachten, de gazet wordt opzij geschoven en D.B. doorbladerd. Zo kan ik nog echt meeleven met mijn vroegere parochie. Al die namen die men leest, zijn er nog allemaal die zoveel zeggen ; al die verslagen die men leest getuigen van die echt goede geest die er te Leest heerst.

Bij de aankondiging van het JUBILEUMNUMMER heb ik nog eens een groot pak bovengehaald : al de nummers van De Band van nummer één af, en ik zeg : het is een groot pak. Als men nu dat eerste nummer beziet, wel, het is om compassie mee te hebben : zo dun, zo schamel, zo primitief, zo’n artistieke tekeningen en een stijve soldaat die met een stuk geweer met een scheve-schele loop de wacht houdt bij een invallensgereed huis... En nochtans, toen dit eerste nummertje geboren was, waren we fier : HET WAS ER ! We konden nu verder bouwen. En dat verder bouwen heeft voortgeduurd, en het is er steeds op vooruitgegaan. De Milac-werking van Leest kreeg vaste vormen, meer en meer personen werden eraan geïnteresseerd. En zo kwam het tot een grote ploeg medewerkers.
De medewerkers van voor een paar jaar, kunnen zeker getuigen dat we zo bij volle activiteit graag eens een foto zouden genomen hebben van mijn kamer ! Het was een warboel in de hoogste graad, maar er werd gewerkt en gezwoegd om tijdig een nummer klaar te krijgen. Aan mijn bureel zat er één de stencils te typen, aan de andere kant waren er een paar bezig te illustreren : hier een opschrift, daar een tekening. Aan de drukmachine werd er aan een geweldig tempo de ene stencil na de andere doorgedraaid. Het was van “draaien altijd maar draaien”, maar ook van “zweten altijd maar zweten”. Er zijn avonden geweest dat we er zo maar een 12.000 bladen papier doordraaiden : een speciaal Paas- of Kerstnummer ging tot 40 blz, en werd gedrukt op 300 exemplaren !

Maakt de vermenigvuldiging en ge zijt er ! En aan mijn tafel zaten intussen een paar medewerkers ijverig de adressen van de abonnenten op de eerste bladzijde te schrijven, of likten hun tong droog aan de adresbandjes.
Eens het typen gedaan, alsook het tekenen en illustreren, adresseren en tourneren, begon het werk van het samenbundelen. En dat ging aan de lopende band ! Een drie tot vier man koersten de tafel rond, waarop al de bladen schoon in hoopjes bijeen lagen.
Al lopens werd er van elke hoop een blad geritst en al die bladen kwamen samen bij iemand die ze gelijk legde, een volgende sloeg er haakjes in en de stapel “Banden” groeide gestadig. Dat werk gedaan werden ze gesorteerd per straat en de volgende dag meegesleurd naar de meisjesschool waar onze flinke helpsters steeds zo goed hun best gedaan hebben om die maandelijks rond te doen, nieuwe abonnenten te winnen, geld te ontvangen, enz.. De Eerwaarde Zusters hebben er dikwijls veel last mee gehad...
De grote hoop “Banden” was nu weg, maar nu dienden er nog pakjes gemaakt voor de soldaten, de zusters en paters in de Missie en voor al de lezers buiten Leest.
Hiermee kon ik dan de volgende dag naar de post geladen als een muilezel (meer muil dan ezel...)”

De begrafenis van Stany De Decker vond plaats op zaterdag 28 mei in Elewijt. De dag nadien werd hij herdacht tijdens de misviering te Leest. 

“…Stany had een groot hart, zijn hele leven lang. Zijn hart sprak voor iedereen, zelfs in die mate dat zijn hart het sneller dan verwacht begeven heeft.
‘Jezelf geven voor de anderen’, dat was de rode draad in heel zijn leven, steeds het positieve zien in de wereld romdom hem, zijn eigen lief en leed was voor hem niet de hoofdzaak.
Als jonge priester te Leest en Coloma heeft hij zich steeds volledig in de parochiale werking gestort. Zieken en jeugd genoten zijn speciale aandacht.
Zieken konden steeds rekenen op zijn optimisme, zelfs dat korte praatje gaf hen een andere kijk op het leven.
De jeugdbeweging had een speciale plaats in zijn hart, meedoen met de jeugd, dat was zijn kenspreuk.
Als parochieherder van Elewijt werd het pas echt duidelijk hoe groot zijn inzet was voor de parochie. Gestoeld op een diep kristelijke overtuiging gaf hij richting aan het parochiale leven, zijn werkzaamheid in het verenigingsleven, het opknapwerk in de kerk…weinig woorden waarachter vele daden schuil gaan…
Iedereen herinnert zich nog het feestelijk gebeuren toen hij als pastoor afscheid nam van zijn geliefde parochie ; jaren later werd hij gevierd naar aanleiding van 25 jaar priester in Elewijt. Deze gebeurtenissen waren slechts het topje van de ijsberg voor de waardering die hij genoot.
Zijn promotie naar een functie met zware verantwoordelijkheden in het bisdom, gevolgd door zijn benoeming tot kanunnik, geven aan dat de kerkelijke overheid overtuigd was dat zijn diep menselijke inzet een waarde had voor de gehele kristelijke gemeenschap van het Aartsbisdom Mechelen-Brussel.
Bescheidenheid heeft hem hierin steeds gesierd…Inzet en verantwoordelijkheid nemen vond hij het belangrijkste.
Als familie denken wij met plezier terug aan de vele familiale bijeenkomsten; hij was er altijd, hij zocht zijn familie op, hij was een grote steun voor zijn moeder, hij deed met alles mee, zijn humor werkte aanstekelijk, voor iedereen van groot tot klein.
Zelfs als hij wat zieker werd was de interesse voor zijn kleine neefjes en nichtje groter dan voor zijn eigen leed.
Dankbaarheid is het enkele woord, de rode draad voor ons allen die je kenden; we kunnen niet teruggeven wat jij ons gaf.
Dank je, Stany.”
(Mooie woorden uit zijn gedachtenisprentje)

Foto’s :
-Herinnering aan zijn priesterwijding.
-Stany De Decker als jonge priester. (Foto : De St-Niklaasparochie, W. Hellemans)
-Stany op oudere leeftijd.