Vervolg

1994 – Oktobernummer “Toeters en Trompetten” :

Waar willen we naartoe met onze fanfare ? 

“Op de voorbije bestuursvergaderingen werd er geregeld van gedachten gewisseld over het toekomstbeleid van de fanfare. ‘Wat voor een fanfare willen we ?’ ‘Welke maatregelen kunnen we nu zelf nemen om te bereiken wat we willen ?’

Iedereen was het erover eens dat we alle muzikanten de kans moeten geven om te musiceren in het korps. Er komt geen A-korps en geen B-korps. Als we de muzikanten op een dergelijke manier gaan selecteren, dan werkt dat gewoon de onderlinge concurrentie in de hand. Dan krijgt men vragen als : ‘Waarom mag hij in het A-korps spelen en waarom niet ik ?’ Het gevolg is dat de solidariteit verdwijnt onder de muzikanten.

‘Wat voor een korps willen we dan ?’ Een harmonie kan niet omdat deze samenstelling niet past bij de huidige bezetting. We hebben geen houtblazers ! Dan blijft nog de keuze tussen een fanfare en een brass band. Een brass band-bezetting heeft een strikt voorgeschreven samenstelling. Indien we daarvoor kiezen, moeten we een aantal muzikanten op wedstrijden langs de kant laten en dan komen we weer in de knoei, want dat kan worden opgevat als : ‘A-muzikanten mogen meespelen en B-muzikanten mogen toezien als het om een wedstrijd gaat.’ Er blijft uiteindelijk nog een mogelijkheid over : een fanfare. We weten wel dat er de laatste jaren ook normen zijn gesteld aan wat een fanfarebezetting zou moeten zijn en dat we in die samenstelling geen echte fanfare zijn omdat er te weinig bugelspelers zitten en omdat er geen saxofonisten in onze fanfare zijn. Heel lang geleden en zelfs onlangs heeft dit meegespeeld bij muziekwedstrijden waarop de Leestse fanfare optrad. Eertijds werd de Leestse fanfare zelfs ondergebracht bij de reeks ‘zuivere fanfares’. In het Frans heet dat de ‘fanfares purs’. Nader beschouwd zijn we ondertussen ook al wat betreft de samenstelling geen zuivere fanfare meer, maar misschien wel een groot koperensemble. Het standpunt dat de vereniging hierbij inneemt is het volgende : ‘De dirigent bepaalt in overleg met het bestuur dat samenstelling van het korps. Ontbreken er hier of daar instrumentengroepen of zit er in een korps zekere wanverhoudingen tussen de verschillende instrumentengroepen, dan zal daarover eerst een voorstel worden gedaan aan de muzikanten om eventueel van instrument te veranderen.’ In feite bepaalt de vereniging op deze manier zelf hoe het geheel zal klinken en wat de klankkleur zal zijn. We zijn van oordeel dat we in zekere zin ook muziek maken voor onszelf en dat we de muziek op een eigen manier mogen brengen. Wij zullen ons dan ook niet bemoeien met de samenstelling van andere korpsen en zij mogen zelf ook de samenstelling kiezen die het best voor hun past. Het opleggen van te strikte regels voor de volksmuziekkorpsen maakt voor een groot gedeelte zelf de hafabra-muziek kapot.

Een korps bestaat uit muzikanten. In het verleden werd soms nogal eens beroep gedaan op ‘losse muzikanten’, muzikanten die ofwel gratis of tegen betaling, kwamen meespelen op wedstrijden of belangrijke concerten. Er is besloten dat we geleidelijk aan af moeten van deze manier van handelen. Aan de nieuwe muzikanten die zich aanmelden, wordt in de eerste plaats gevraagd of ze willen beschouwd worden als ‘vaste muzikanten’, muzikanten die ingeschreven zijn op de ledenlijst en die de wekelijkse repetities geregeld zullen bijwonen en de optredens meedoen. Kunnen zij dit niet, dan worden ze niet als muzikant aanvaard. We hebben vastgesteld dat korpsen met een te groot aantal ‘losse muzikanten’ het moeilijk hebben om hun vaste muzikanten te blijven motiveren. Op belangrijke optredens spelen de losse muzikanten de hoofdrol en krijgen de muzikanten die wekelijks naar de repetities komen een bijrolletje. Het is dan ook te begrijpen dat deze muzikanten ontmoedigd raken en dit heeft dan voor gevolg dat de aanwezigheid van de muzikanten op de repetities en de gewone concerten daalt. En stilaan is de vereniging daarvan zelf het slachtoffer, want de sfeer ebt weg en het plezier verdwijnt !

Over het volgende moeten we het ook eens zijn. In de Leestse fanfare worden geen’politieke noten’ meer gespeeld. Toen Leest nog Leest was, kon het niet anders omdat de gemeentepolitiek werd gevoerd op het vlak van de fanfares. Met de fusie bij Mechelen was het ook met de Leestse dorpspolitiek afgelopen. De muzikanten en ereleden van onze fanfare zijn in de eerste plaats lid omdat het om de muziek gaat. Het is natuurlijk zo dat iedereen zijn politieke opvatting mag hebben en daarvoor mag uitkomen en zich mag verkiesbaar stellen op een of andere lijst. Echter, de politieke opvatting, de geloofsovertuiging en de persoonlijke levenswijze mogen niet meespelen als het om muziek maken en het fanfareleven gaat. Iedereen heeft respect voor de persoonlijke overtuiging van de andere. Hierover worden dan ook best geen kwetsende opmerkingen gemaakt !

Dit alles heeft zijn gevolgen voor de optredens van de fanfare. Veronderstel dat er twee vogelpikverenigingen zijn in Leest : ‘Altijd raak’ en ‘Nooit mis’. Muzikanten en ereleden kunnen supporter zijn van een van deze verenigingen. Als de fanfare een optreden verzorgt bij ‘Altijd raak’ dan kan het niet dat de muzikanten-supporters van ‘Nooit mis’ niet optreden. Het omgekeerde kan ook niet. Bij optredens mogen geen persoonlijke voorkeuren een rol spelen. Bij optredens vertegenwoordigen de muzikanten de Kon. Fanfare ‘St.-Cecilia’ Leest !

Daarbij zijn we beland bij onze houding tegenover andere verenigingen. In de eerste plaats zijn er de muziekkorpsen uit het omliggende. Er zal steeds een concurrentie blijven bestaan en de ene vereniging zal betere muziek willen brengen dan de andere. Door die milde vorm van concurrentie is het mogelijk dat er betere muziek wordt gemaakt. Het is echter nooit de bedoeling dat –nu er zoveel nieuwe aanvragen zijn- onze vereniging muzikanten wil afsnoepen van andere korpsen.De eerste stap dient gezet te worden door deze muzikanten zelf. ‘Vaste muzikant’ zijn in ons korps met alles wat erbij hoort, is dan weer een voorwaarde die door onze vereniging wordt gesteld. Wij geven ook geen commentaar op optredens van andere verenigingen, tenzij onze vereniging zelf onrecht wordt aangedaan, d.w.z. dat we in de eerste plaats respect hebben voor de inspanningen van andere muziekkorpsen.

Hetzelfde respect brengen we op voor de verenigingen die zich niet als zodanig met muziek bezig houden. Er wordt geen negatieve commentaar gegeven over het beleid en de organisaties van deze verenigingen. Het komt er vooral op aan dat we in de eerste plaats met alle Leestse verenigingen samenwerken.

Een vereniging als de Kon. Fanfare ‘St.-Cecilia’ Leest heeft een vrij groot aantal muzikanten en ereleden. Het kan niet anders of er zal in zo’n groep mensen af en toe iemand met wat ongenoegen rondlopen. Hoe worden zulke zaken het best opgelost ? Niet door elkaar niet meer aan te spreken of elkaar uit de weg te gaan, want daardoor worden kleine problemen na een zekere tijd grote ruzies. Als er een zekere wrevel ontstaat over een of andere zaak zeg het dan direct aan de betrokkene. Vermeld er ook uw argumenten bij. Kan dat op deze directe manier niet, roep dan een tussenpersoon in : de dirigent, de voorzitter of een ander bestuurslid. Iedereen kent wel iemand in het bestuur waaraan de kwestie kan worden voorgelegd. Dit bestuurslid zal dan proberen eventueel met advies of hulp van andere bestuursleden de zaak op te lossen.

We weten dat dit stuk vrij saai is, maar…willen we de ‘vernieuwde start’ verder zetten op de ingeslagen weg zodat er een fundering ligt voor de toekomst, dan was het in ieder geval nodig. Zo weet iedereen (en het staat op papier) waar we naartoe willen met de fanfare. De muzikanten en ook de ereleden dienen hiervan op de hoogte te zijn opdat het er in de Kon. Fanfare ‘St.-Cecilia’ Leest zo democratisch mogelijk aan toe zou gaan, opdat iedereen zijn rechten en zijn plichten zou kennen en weten wat van hem of haar wordt verwacht…” 

In de wachtkamer…
“Oud-muzikanten die terug in de fanfare wensen te musiceren, worden niet zomaar in het korps opgenomen. Iemand die een jaar of meer inactief is geweest, kan niet onmiddellijk terug mee in de fanfare. Deze muzikanten worden eerst een tijdje ‘in de wachtkamer’ geplaatst. Hiermee wordt dan bedoeld dat ze een speciale begeleiding krijgen van onze dirigent. De dirigent oordeelt wel wanneer ze tot het korps worden toegelaten, de repetities kunnen volgen en aan de optredens deelnemen.
We hebben gedacht dat dit een goede maatregel was in het belang van deze muzikanten, omdat we in het verleden meermaals hebben vastgesteld dat de ‘oude nieuwelingen’ ontgoocheld raken wanneer ze zonder voorbereiding terug in een muziekvereniging gaan meespelen.”