1995 – 19 augustus : Gouden huwelijk André Walschaers-Maria Lauwens (“Den Dré” en “Maria van den Taar”). (Foto’s onderaan) 

“Op vrijdagavond, 18 augustus, waren Maria en André aanwezig op de serenade ter gelegenheid van het huwelijk van Dora Van Beersel en Jan Van Dessel. Waarschijnlijk waren zij benieuwd hoe zo’n serenade eigenlijk verliep, want het was toch al een tijdje geleden dat er nog zo’n optreden werd gegeven en je weet maar nooit wat dat voor verrassingen kan brengen.
Maria en André waren ook op de repetitie van onze fanfare die avond en André heeft daarna de pandoerders nog wat trucs geleerd. Dat duurde tot de geburen hem verplichtten naar huis te gaan, want ze gingen tijdens de nacht de Dorpsstraat versieren.
’t Was weer warm, die avond. Er werd zelfs begonnen met een muzikale optocht van “Op den hoek” naar “St.-Cecilia”, onder de tonen van de “Feestmars”. De jubilarissen stapten beiden flink in de maat voor het korps naast de standaard, die heel lang geleden door de vader van Maria werd gedragen.
De geburenkring had ervoor gezorgd dat het Dorp versierd was in groen en wit. Ook de feestzaal was in dezelfde kleuren versierd. Nochtans waren dat de kleuren van de “tegenpartij”, want in zijn jonge jaren was André een lid van het muziekkorps van “rood en geel”, de Malinwa.Misschien had de geburenkring voor deze kleuren gekozen omdat de jubilaris de laatste jaren is uitgegroeid tot een vermaard “boer en tuinder”, iemand die met “blauwe korrels” de prachtigste groenten kan telen op om het even welke grondsoort. De bewijzen van zijn kunnen lagen uitgestald op een demonstratietafel in de feestzaal : forse bloemkolen, prei zoals die op de veiling niet te vinden is, wortelen zo groot als bieten en toch zo mals als boter, enfin...alles en nog wat om beroepstuinders jaloers te maken.
André is ook voorzitter van de Leestse Oudstrijdersbond en daarom had hij gevraagd dat de serenade ordelijk en tuchtvol zou verlopen. We hebben daarvoor gezorgd en de genodigden waren stomverbaasd dat het er zo aan toe kon gaan. Alle stukken werden aangekondigd via de geluidsinstallatie en de aanwezigen hebben zich geen ogenblik verveeld. Sommigen zeiden zelfs dat het te rap gedaan was en...toch duurde de hele serenade bijna een vol uur. Omdat de jubilarissen zich beiden nog zo jong voelen, werd de serenade in de feestzaal ingezet met de “Jonge Amadeus”.
Tijdens de gelegenheidstoespraak werden ze gehuldigd en geprezen omdat ze na zoveel jaren nog steeds naar alle optredens en organisaties van onze vereniging komen. Maria helpt nog op de vrijdagavondrepetitie. André, nu ere-muzikant, was destijds een “Battelse baritonspeler van formaat” en...daarom trouwde Maria met hem.
Tijdens de oorlog van 40-45 heeft André de Duitsers dikwijls de stuipen op het lijf gejaagd en ze waren dan ook blij dat ze in ’45 terug naar hun Heimat mochten vertrekken.
Pol Huybrechts, onze dienstdoende voorzitter, overhandigde daarna het geschenk en het “diploma van uitzonderlijke verdienste”. De fanfare speelde het lijfstuk van André,”Pavane in Blue”. Daarbij schoten de tranen van ontroering hem in de ogen. Tijdens zijn gelegenheidstoespraak dankte André de fanfare en hoopte hij er nog jaren bij te zijn, want ”het leven in de fanfare is toch zo schoon en zo plezant”. Nadat de muzikanten en sympathisanten de jubilarissen hadden geluk gewenst, werd de serenade afgesloten met een mars op verzoek van de jubilarissen, nl. “Centaur” van Broadbent.
Ten slotte volgde er nog een receptie en op een van de volgende repetities hebben de muzikanten er “nog een lap op gegeven”, dank zij de milde steun van Maria en André.           Iedereen vond het bijzonder fijn dat ook Dora Van Beersel en Jan Van Dessel, pas getrouwd sedert de dag voordien, deelnamen aan de serenade.”
(Uit “Toeters en Trompetten”, oktober ’95) 

‘Leest in Feest’ over dit gouden huwelijksfeest :

“Op zaterdag, 19 augustus 1995, een snikhete zomerdag, vierden eremuzikant André Walschaers en Maria Lauwens hun gouden huwelijksjubileum. De geburen hadden de omgeving van de Dorpsstraat versierd met dennenboompjes, coniferen, papieren bloemen en kleurige linten. De serenade werd dezelfde avond gegeven in de zaal ‘St.-Cecilia’.”

De fanfare secretaris (Stan Gobien) had voor de jubilarissen een gelegenheidsvers gemaakt : 

Het is alsof vandaag alle instrumenten zingen
en ieder juicht in Leest en in ’t hele land !
Vandaag viert hier iemand zijn jubileum
en nog wel een beroemde ere-muzikant ! 

Hij was vroeger een meester op de bariton.
Hij bespeelde dat instrument als een atleet.
Hij kon dat een heel lange tijd volhouden.
Wij weten dat Maria daar wat aan deed. 

Ze zei vroeger bij zichzelf :
“ ‘k Zal trouwen zonder al teveel haast
en als ik ooit een man zal nemen
is ’t een Battelaar die bariton blaast.” 

En André had het getroffen !
Hij was van Battel en speelde bariton.
Hij had dan ook de meeste kansen
zodat hij het hartje van Maria won. 

En toen hij in Leest Maria zag,
heeft André dadelijk toegehapt !
In het jaar negentien vijfenveertig
Zijn ze hier in ’t huwelijksbootje gestapt. 

De jaren die eraan voorafgingen
was André een echte oorlogsheld !
Op zijn manier vocht hij tegen de bezetter :
met intelligentie, tactiek en met slim geweld. 

Telkens hij een vijand kon bemerken,
kroop hij met Maria achter de haag.
Hij zei : “ ’k Wil in Duitsland niet gaan werken
en Maria,…ik zie u toch zo graag !” 

Maria hielp toen bij haar moeder
in de winkel met lakens en linnen.
Zij dacht : “Kwamen er maar meer Duitsers,
dan kon ik André weer eens beminnen !” 

En dat doen ze nu al een halve eeuw,
zeker meer dan vijftig jaar !
Spijt hebben ze er nog niet van,
want ze zijn nog steeds een gelukkig paar. 

Er zijn nog andere dingen te vertellen !
In ’t begin wou hij van ons fanfare niet weten.
De reden kunnen wij best veronderstellen :
Ze konden hier nog niet met mes en vork eten. 

Toch is hij bij de Leestse fanfare gegaan.
Maria haar dromen zijn in vervulling geraakt.
De beschaving heeft hier haar intrede gedaan :
’n Battelaar heeft onze manieren vervolmaakt. 

Muziek geeft aan zijn leven de nodige kleur.
Zingen doet hij tijdens zijn werk als chauffeur.
In de kerk durfde hij met het orgel meefluiten
en om die reden vloog hij er ooit bijna buiten.

Met de kaart spelen is zijn lang leven.
Als hij meedoet, zitten de anderen te beven.
‘Pandoeren’ is zeker zijn lievelingspel.
Na de repetitie lukt hem dat wonderwel. 

Hij probeert de volgende generaties te leren
hoe ze hun kaarten best kunnen laten renderen.
Hij zegt : “Begin met de kaarten goed te steken
en laat dan uw gezicht en uw handen spreken.” 

Verder amuseert André zich nog in zijn tuin.
Van daarin te werken ziet hij ook zo bruin.
Hij strooit geen roze korrels maar echte blauwe.
Wie z’n groenten eet, zal ’t zich niet berouwen. 

’t Laatste wat we vandaag van André vertellen,
hoorden we vorige vrijdag na het bellen.
Hij zei toen : “Mens, wat is het leven schoon.”
Voor André is…dat heel gewoon. 

Nu nog even Maria op de rooster leggen.
Want ook over haar is er wat te zeggen.
Maria is een vrouw met heel veel temperament.
Daarom is ze ook buiten Leest heel bekend. 

In Tisselt maakten ze haar ooit razend kwaad.
Ze ging niet akkoord met ’t concoursresultaat.
Ze gaf de jury kletsen met haar paraplu
en weg waren die van Leest ! Salut ! 

Van jongsaf was ze voor de Leestse fanfare !
Ze maakte ‘r goede dingen mee maar ook rare.
Wordt er door de fanfare wat georganiseerd,
dan is Maria direct geobsedeerd. 

In haar jonge jaren speelde ze ook muziek
en sprong ze rond als Zorba de Griek.
Op de derde dag sloeg ze de grote trom.
Het sloeg toen in als een bom. 

Als ’t maar goed gaat met onze vereniging
dan is dat voor haar een hartversterking.
Helpen deed Maria steeds met plezier.
Bier serveren kon ze met stijl en met zwier. 

Op vrijdagavond komt ze nog naar ons café.
Dan is ze altijd in topvorm, o wee of o jee !
Op een avond had ze haar gladde schoenen aan
en toen is ze pardoes tegen de grond gegaan. 

Aan haar hand had ze toen een grote wond
maar geen geklaag kwam er uit haar mond.
Vlug zijn ze met haar naar de dokter gegaan
en die heeft er een plakker op gedaan. 

Veertien dagen nadien was Maria weer paraat.
Ze was genezen en wel in de hoogste graad.
Het was ook te zien aan haar manieren
want ze dronk duvel en andere sterke bieren. 

Ze maakt geen lawaai : ze begint met kwelen.
En wie dan goed luistert, zal zich niet vervelen.
De waarheid krijgt men naakt en bloot.
En…Maria heeft een hart van koekenbrood. 

Ze heeft haar man één zoon geschonken.
Muzikaal heeft die steeds uitgeblonken.
“Beter één die heel goed muziek kan spelen
dan een grote hoop die de mensen vervelen!” 

Zonder hem gaat het bij ons misschien niet !
Hij tovert uit zijn tuba muzikaal dynamiet.
Ik geloof dat we daarmee alles hebben verteld
hoe het bij Walschaers-Lauwens is gesteld. 

Zoals gezegd : “St.-Cecilia is hun fanfare.”
Dat geen mens daar kwaad van zegt.
Daarmee zijn ze reeds lang verbonden.
Van onze fanfare houden ze oprecht. 

Vijftig jaar door het huwelijk verbonden,
delend samen lief en leed.
Vijftig jaar elkaar beminnen
is iets wat men nooit vergeet. 

We wensen dat U de dag mag beleven
dat men U met diamanten kroont.
Dat uw mooi en werkzaam leven
hiermee nog wordt beloond. 

Geluk en voorspoed voor U beiden
en tot het volgend schitterend feest.
Dat is de hartenwens van eenieder
en ook de hartenwens van St.-Cecilia Leest. 

En we stoppen hiermee :
“Lang leve André !
Lang leve Maria !
Lang leve St.-Cecilia !”

Karel ‘Dré’ Walschaers werd te Mechelen geboren op 14 februari 1921.
Hij was o.a. Ere- muzikant van de Koninklijke Fanfare “Sint-Cecilia” Leest en Ere-voorzitter van de Nationale Strijdersbond afdeling Leest.
André overleed in het A.Z. Sint-Maarten te Mechelen op 16 oktober 2011.

“Wat is het leven ? Je wordt geboren en je gaat dood en ergens tussenin leef je met volle teugen of gewoon, daar kies je zelf voor. Dré koos voor ‘genieten’ en leefde voor twee : lang en met plezier. Je lente gaf melkwitte bloesems in de geborgenheid van Battel, tussen een meanderende Zenne en een strak Kanaal, tussen het bochtige opgroeien en een ijzeren vadershand.
Je zomer bracht je lief en latere vrouw Maria, ‘ons witte’, die je al dansend veroverde. Je was een ‘beau’, een pallieter, die met de handen-in-de-zakken-fluitend door de vele kermissen van het seizoen liep. De zomer kent ook felle onweders als oorlog en bezetting. Donder en bliksem troffen het jonge koppel recht in het hart en namen Lisetteke van hen weg. Je reed je verdriet tevergeefs kilometers weg langs Belgische en Franse wegen, samen met Dolf, je compagnon-de-route. Zomerse fanfareklanken hebben je gered. In muziek kon je herleven en discuteren over de concours. Je liefde voor de koperblazers kon je doorgeven aan je zoon. ‘Onze Freddy was weer den beste.” Leest werd je tweede thuis. Letterlijk geprangd tussen het warme café- en dorpsleven groeide je uit tot de schertsende maar altijd plezante ‘kleine burgemeester van Leest.’
Je herfst is mooi en zacht en leert je de geheimen van de aarde kennen en het wassen van het witte goud. Het zien opgroeien van je enige kleinkind en de verwennerij. Samen met Vanessa omarm je de ganse groep schoolkinderen en krijg je de verdiende eretitel ‘Chef bus’.
De winter van je leven is soms hard maar in de warmte van jouw thuis zorgen je kleine familie, je vele goeie vrienden en behulpzame buren voor prachtige momenten vol leuke verhalen. De tuin en het café moeten laten omdat het lijf niet meer wil, kon je niet verkroppen. Je was daar boos over zoals over je laatste weken. Als je zelf had kunnen beslissen dan was het anders en sneller gegaan.

Wiebelend op de twee achterste poten van je stoel kijk je dromerig nergens naar. Een sigaret bengelt tussen twee geelgekleurde vingers van je hand. Je monkelt en vraagt : “Zal ik eens iets zeggen ?” We kunnen je helaas niet meer horen. God, wat zullen we je missen. Donderdagavond zal nooit meer dezelfde zijn.”
(Beklijvende woorden uit zijn gedachtenisprentje)

De uitvaartliturgie rond de asurne, vond plaats in de parochiekerk van Leest op woensdag 2 november 2011 om 10 uur.

1995 – 26 augustus : Concertoptreden fanfare uit Leest in Tisselt.
Ter gelegenheid van het 135-jarig bestaan van de K.F. Concordia uit Tisselt gaf de fanfare uit Leest volgens de inrichters ‘een prachtig concert’ in de zaal ‘Silvermoon’.
(“T&T”, oktober ’95) 

Foto’s :
-Het gouden paar André Walschaers-Maria Lauwens.(Foto : “Leest in Feest”)
-“Den Dré”, zoals de meeste mensen hem gekend hebben.(Foto : Familie Lauwens-Piessens)
-Met zijn bariton.