1996 – Zaterdag 14 september : Reünie van de Leestse vijftigjarigen

“En eindelijk hebben we Abraham gezien !!!”
Deze reünie voor de Leestenaars die geboren waren in 1946 vond plaats in zaal “St.-Cecilia’.
Bij deze gelegenheid kregen de feestelingen een speciale brochure aangeboden door de Kon. Fanfare St.-Cecilia. Ze was geschreven door Stan Gobien.
De auteur hield ook de gelegenheidstoespraak :

                                           Jeugdherinneringen van ons allemaal 

Het is dit jaar een halve eeuw geleden dat wij het spreekwoordelijke levenslicht zagen. Traditiegetrouw wordt er dan in Leest een reünie georganiseerd. Het is dan ook een enige gelegenheid om elkaar nog eens terug te zien en om herinneringen van de tijd van toen op te halen. We zullen u daarbij een beetje helpen. We weten wel dat niet iedereen die hier vandaag aanwezig is zijn of haar jeugd heeft doorgebracht in Leest. Een aantal onder ons is pas later in Leest verzeild geraakt, maar we zullen proberen een zo duidelijk mogelijk beeld te schetsen van onze ‘jonge tijd’, zodat de niet-originele Leestenaars zich een beeld kunnen vormen van hoe het hier was en dan vooral in de jaren vijftig en zestig.

Wij hebben daarstraks al kunnen vaststellen dat we allemaal veel veranderd zijn tegenover vroeger, maar iedereen heeft zijn voornaamste kenmerken toch wel behouden. En als we goed kijken, dan moeten we toch vaststellen dat we het gebracht hebben tot ‘goede burgers’. De spichtige meisjes van in onze plechtige communietijd zijn dames geworden en de jongens van die tijd zijn meestal heel wat kilootjes bijgekomen en de meesten hebben veel haar verloren.

Volgens de statistieken was 1946 een vruchtbaar jaar. Wij, de borelingen van 1946, hadden –zonder dat we daarvoor iets gedaan hebben- het geluk aan onze kant. Het kon ook moeilijk anders. De meesten van onze ouders trouwden eind 1944, in 1945 of 1946, vlak na de tweede wereldoorlog. Het zal wel uit liefde geweest zijn, maar vermoedelijk waren er ook praktische redenen bij. Gehuwde jonge mannen moesten niet naar het bezettingsleger in Duitsland. Het gevolg daarvan was dat er vorig en dit jaar heel wat gouden jubileums werden en worden gevierd en dat heel wat van onze leeftijdsgenoten als eersteling werden geboren uit de in die tijd afgesloten huwelijken. We kwamen op de wereld in een tijd die in feite niet meer te vergelijken is met die van vandaag. Onze ouders hadden het in die tijd helemaal niet breed. 

Van onze kameraden van destijds is er al één overleden, namelijk Martin Tourné (004.04.46 - +21.08.86) (zie foto onderaan), die ons tien jaar geleden heeft verlaten. Wij hadden nooit gedacht dat Martin het zo vroeg zou opgeven. Het leek wel of hij zeven levens had, zo hebben wij, zijn leeftijdsgenoten van de Leest-Heide, dat toch ervaren. Martin was een kampioen in het koerslopen. Hij kon tevens erg goed in de bomen klimmen. Bij dit laatste is hij een paar keer op het nippertje aan erge dingen ontsnapt. Daarom dachten we dat hij minstens zeven levens had…

We stellen het ten zeerste op prijs dat het comité hem vandaag niet heeft vergeten en dat er namens ons allemaal bloemen zijn neergelegd op zijn laatste rustplaats en dat hij werd vernoemd in de eucharistieviering van daarstraks. Zo is het leven nu eenmaal : er is een tijd van komen en een tijd van gaan, maar wanneer dat weten we eigenlijk nooit juist te bepalen. 

Terug naar onze tijd van komen nu…Tot 1949 zullen wij weinig van mekaars bestaan hebben geweten. Pas in 1949, vermoedelijk na de paasvakantie, hebben we elkaar stilaan leren kennen.

We gingen toen in de onmiddellijke buurt van deze feestzaal voor het eerst naar school en daar kwamen we terecht bij Zuster Annonciata (zie foto), beter bekend als de ‘dikke zuster’. Jongens en meisjes mochten toen al samen in de kleuterklas, maar de geslachten werden gescheiden gehouden : de jongens zaten in de kleuterklas aan de ene kant, de meisjes mochten aan de kant van het raam zitten, omdat zij toch van nature aandachtiger waren. Maar…naar buiten kijken door het raam was in die tijd zo goed als onmogelijk omdat de onderste vensterruiten gemaakt waren van een soort dof en gebombeerd glas.

Een tijd later, volgens de leeftijd, mochten we geleidelijk overgaan naar de volgende klas bij Zuster Gonzaga (zie foto), de ‘lange smalle zuster’. Deze was veel strenger dan Zuster Annonciata. Velen zullen zich nog de kleuteractiviteiten van die tijd herinneren. We hebben er uren allerlei bloemen en figuren ‘geprikt’, op sommige momenten ook al eens een pikuur gezet in de billen van degene die naast ons zat. Daarna moesten we zijn gehuil aanhoren en zo zijn er heel wat van ons in de hoek verzeild geraakt. We hebben bij de zusters matjes gemaakt op een soort weefgetouw, met de blokken leren spelen en met een griffel op een lei leren tekenen. We hebben er een Weesgegroet en een Onzevader geleerd en op basis van deze kennis werden we bestempeld als slim of minder slim, vroom of minder vroom. We leerden er verplicht slapen met ons hoofd op onze armen. En wee degene die niet wilde slapen of die te vroeg wakker werd. Wie een sluikse blik in de klas durfde te werpen en wie zo nieuwsgierig was te kijken wat de zuster aan het doen was, werd ook gestraft en mocht stoppen met slapen. De wakkeren werden uit de bank gehaald en moesten weer de hoek in.

De kleuters van het dorp mochten te voet met de grotere meisjes mee naar school. De kleuters van de andere Leestse wijken, van de Winkelstraat, van de Heide of soms nog verder mochten achteraan op de fiets van een leerlinge van het zevende of achtste studiejaar mee. De ouders van de kleuters zorgden zelf voor een ‘stoeltje’ dat op de fiets van die grote meisjes werd geplaatst.

Uit die tijd op de kleuterschool zijn een aantal beelden bij ons blijven hangen : de fruittuin achter de lagere afdeling, de kersenbomen langs de speelplaats en de honderden mussen die een nest bouwden in de gaten onder de golfplaten van dee overdekte speelplaats. 

Vervolgt…

Foto’s :
-Stan Gobien, de auteur van de jeugdherinneringen van de mannen van 1946.
-Martin Tourné was reeds tien jaar overleden toen de reünie plaats vond.
-Zuster Annonciata, de ‘dikke’ zuster.
-Zuster Gonzaga, de ‘lange, smalle’ zuster, was de strengste.