Wijzigingen en aanvullingen.

1954 – Septembernummer “De Band”- Pater René De Laet : “Missie Front ! “

Zoudt u me geloven als ik u heel rechtuit moest zeggen dat dat boekske van “De Band” iedere keer met gretigheid en plezier uitgelezen wordt van de eerste letter tot de laatste, hetgeen van niet veel kan gezegd worden, tenminste hier in Kongo daar waar het gaat over gazetten, tijdschriften en andere boekskes… Dat is zeker enkel en alleen omdat al wat daarin te lezen staat de een of andere herinnering voor de geest brengt aan personen, zaken en toestanden. Veel dingen waar men anders nooit of ternauwernood nog eens zou op peinzen, worden hier terug levendig en zorgen ervoor dat men niet totaal Kongolees zou worden… Er wordt nieuws gevraagd uit de missies, hetgeen ik heel graag ga geven temeer daar er in Leest ook aan de missies gedacht wordt en daarom dan maar wat nieuws uit Badiya, dat u misschien zal interesseren. Badiya is een missiepost die een beetje verloren ligt in de brousse maar van den anderen kant is de eerste missie waar kennis mee gemaakt wordt als men uit het vliegtuig stapt op Kongolese bodem Badiya. Het eerste vliegveld dat dichtst bij de grens ligt is in Irumu en dat plaatsje ligt maar amper een goei 20 km van hier. Hier in Kongo is dat tegen de deur ! Nogal fel uitgestrekt is onze missie : naar het Westen toe gaat het tot over de 90 km., dus zo iets van Leest tot Luik. Naar het Noorden 50, naar het Oosten 20 en naar het Zuiden bijna 40 kilometers. Voor ’t moment sukkelen we voort met drie paters, en er zou absoluut een vierde moeten bijkomen zoals het altijd geweest is maar iedereen vraagt zich af, en Monseigneur op de eerste plaats geloof ik, wanneer die moet komen. Op een bevolking van 39.000 zielen zijn er iets meer dan 13.000 christenen en 3.000 catechumenen (Noot : doopleerlingen). Om ons te helpen zijn er hier op de missie acht inlandse zusters waarvan er vijf klas geven aan de meisjes. Men heeft hen ook een kleine materniteit gebouwd en de nieuwe meisjesschool is half af. Het begrip “moederhuis” is hier anders nog niet fel ingeburgerd hoor ! In de brousse hebben we dan nog 75 schoolkapellen.

Hetgeen ik hier onder andere te doen heb in Badiya, dat is directeur spelen van de jongensschool (U ziet dat ik het al ver gebracht heb). Ze zijn bijna met 300, verdeeld over vijf studiejaren met drie secties voor het derde en twee voor het vierde jaar. Op de 15de Oogst na de hoogmis gaan er 80 onder hen een soort demonstratie geven voor de mensen met gymnastiek, liederen en spelen, het is een proef en we gaan zien wat dat gaat geven. In alle geval de jongens doen het heel graag, uren aan een stuk willen ze oefenen zonder hun geduld te verliezen. Spijtig voor de stofie ; ik zou hen graag allemaal een soort uniform willen geven om mee te kunnen marsjeren en gymnastiek te doen, dat is dan toch veel schoner. Als er onder u misschien de een of andere peter of meter zou willen worden van de jongensschool in Badiya, hij of zij zou vele kleine hartjes gelukkig maken… Daar waar vele mensen in Europa soms kledingstukken omhangen, dat men zich afvraagt waarom, is men hier al content van het hoogst noodzakelijke te hebben. Ik zie nog altijd die kleine seminarist in Bambu; ter gelegenheid van het feest van pater Overste was er ook een tombola en er waren ook enkele troostprijzen bij. Onder andere ook een pakske waar ze twee zakken van een versleten gandoera van een pater ingestoken hadden, maar u had moeten zien hoe content die jongen was. Als men hen eens echt plezier wil doen, dan volstaat het maar een stuk lap te geven…

Ik heb daar nog op aan ’t peinzen geweest toen het hier processie was de zondag na Sacramentsdag. Wanneer ik in “De Band” die lange lijst van groepen zag staan die de processie bij u opgeluisterd hebben, dan is het water me echt in de mond geschoten. Ik zou eens gewild hebben dat u onze processie had gezien. Op die dag was ik alleen thuis; dat is verwonderlijk maar daar was niet van tussen te kunnen. Pater Dujardin was in het hospitaal en pater Overste moest absoluut naar Irumu. Van ’s morgens vroeg voor de 1ste mis waren de schooljongens al druk in de weer om te versieren. Tussen de palmboompjes die ’s avonds te voren al geplant waren langs de weg spanden ze een soort koorden met groen. Nevens het huis van de zusters voor het kapelleke van O.L. Vrouw was het rustaltaar. Na de hoogmis ging dan de processie uit. Drie misdienaars met kruis en kandelaars voorop en daarachter de mensen al biddende en zingende. U moet ook niet denken dat er iemand langs de baan staat te kijken zoals bij ulie. Iedereen gaat mee. Als al de mensen de kerk uit zijn komen er vier maagdekens in ’t wit gekleed met een korfke vol bloemen en groen voor het H. Sacrament post vatten om die bloemekens uit te strooien voor Onze Lieve Heer. Dat was ongeveer alles wat er uiterlijk te zien was en het ging er niettegenstaande alles heel devoot aan toe. Eenmaal heb ik mij toch moeten betrappen op een oneerbiedigheid en dat nog wel terwijl ik het H. Sacrament droeg. Juist voor de mis kwam broeder Ivo, een oude broeder uit Wolvertem, die hier ook in Badiya woont, in de sacristie met een stallantaarn zoals de mensen er voor 25 jaar nog veel gebruikten in Europa. “Ik zal die zeker maar meenemen in de processie voor het geval dat de kaarsen moeten uitgaan,” zo zei hij. En daarna moest ik echt lachen toen in de processie broeder Ivo nevens mij stapte met een stallantaarn; ik denk toch dat O.L.Heer dat niet kwalijk genomen heeft… In alle geval was er niemand die er aanstoot aan genomen heeft. Moest zo iets in Europa gebeuren, de mensen zouden zeker denken met ne zot te doen te hebben die thuis hoort in Geel… Laat ons daar maar een ding uit besluiten : als er soms mensen uit Leest niet zouden weten wat te doen met processieklederen bv. van hun kinderen die intussen groot geworden zijn, dat ze zich in Gods naam zich daar geen kopbrekens over maken, dat is echt de moeite niet. Hier in Badiya kunnen wij dat altijd gebruiken. Onze Babiras zullen er wat content mee zijn. Badiya is een missie die gesticht geweest is tijdens de oorlog, toen er niets uit Europa kwam. Men heeft zich zo goed mogelijk uit de slag getrokken, kwestie van gebouwen, meubels, maar het was toch maar primitief en na de oorlog was er veel ander werk zodat Badiya in de vergetelhoek geduwd werd; er moesten nieuwe missies bijgesticht worden en zo is het hier bij het oude gebleven. Er is zo niets om de mensen aan te trekken naar de missie; in de kerk bv. is het maar poverkens gesteld, er is geen harmonium en de Babiras zijn al geen goede zangers… In het begin dat ik hier was had ik altijd een beetje hartpijn onder de hoogmis of onder het lof toen ze me daar begonnen te zingen. Nu ben ik dat al gewoon en ik doe ook mijn allerbeste best voor zover dat mogelijk is, hen een beetje fatsoenlijk doen te zingen. Nu ga ik ook met de grote feestdagen na de hoogmis met de jongens van de school iedere keer een soort turnfeest geven, want dat heeft veel succes bij de mensen. Uren kunnen ze daar staan op zien in een brandende zon, als er maar tromgeroffel bij is. Het zou compleet zijn moesten we uniformen hebben en een of twee clairons…

Om te sluiten moet ik nog een speciaal dankwoordje richten tot hen die die schone attentie gehad hebben mij, zoals aan de andere paters, broeders en zusters, regelmatig “De Band” te sturen. Maar vergeten we ook niet dat er nog een andere band moet bestaan die nog veel steviger is, een bovennatuurlijke band, die van ons gebed. En bid dan voor vele missionarisroepingen en ook voor de roepingen hier in Kongo zelf. Vandaag nog heb ik mijn vijf kandidaten uit het vijfde jaar voor het klein seminarie per brief voorgesteld aan pater Overste van het Seminarie. Goeie moed hebben ze en veel goede wil ook. Laten we dan ook hopen en bidden dat ze mogen volharden tot het einde. Met mijn beste zegen aan alle bekenden en onbekenden, R. De Laet.”

1954 – Septembernummer “De Band” : Soldaat Mon MERTENS.

“We zijn voor een maand naar Tervuren gegaan om de wacht te betrekken aan het Koninklijk Paleis te Laken. Die maand is vlug voorbijgevlogen en het is veel aangenamer op wacht te staan dan in de kazerne van Tervuren, want daar moesten we een ganse dag kuisen en patatten jassen. In het bijzonder schrijf ik u nog een woord van dank voor het geschenk dat ik voor een paar maanden mocht ontvangen en verder voor het regelmatig afsturen van ons Parochieblad en “De Band”. Langs mijn kant gezien is de soldatentijd wel de schoonste tijd van mijn leven, maar ik zal toch ook tevreden zijn als de 18 maanden achter de rug zijn. Kamp hebben we nog nooit gezien, maar we liggen hier al bijna vier maanden in tenten, en ik denk wel dat dit meer zal zijn dan een week kamp of zo ! Beste groeten aan alle soldaten vanuit Weelde !”

1955 – Septembernummer “De Band” : Soldaat Louis Selleslagh vanuit de Kuststreek.

“Rechtuit gezegd, tot nu toe heb ik nog niet te klagen en ben ik met mijn goesting bij het leger, vooral sinds we hier bij de 5de Batterij zijn. Ze hadden ons het leven hier slechter afgeschilderd dan het werkelijk is. Dat komt omdat de ganse dag hier goed gevuld is en omdat chaufferen me goed afgaat. De plezierigste uren hebben we hier tussen 6 en 10u30 ’s avonds. Het is zelden dat er hier wordt uitgegaan, daar we veel te ver van de bewoonde wereld liggen. Er zijn er aan ’t dansen, bedden aan ’t omverhalen, broeken aan het toenaaien, met hoofdkussens aan het werpen dat de lampen naar beneden komen. Kamp doen voor zover ik er kan van meepraten is zeer plezant, uitgenomen dat slapen op een strozak, en die nachtoefeningen die er bijkomen. Ne goeie dag in Leest !!!”

1954 – Septembernummer “De Band” : Soldaat Marcel Verschuren vanuit Laken.

“De twee eerste maanden in Doornik waren streng, de volgende twee al wat minder. In Doornik kenden ze niets anders dan : “Pas op voor de Ballen !” Uw geweer niet goed gekuist of uw ceintuur niet goed geblanketeerd : ballen ! Na die 4 maanden ben ik in Laken aangeland als Dépaneur van een Diamond. Schoon leven ! Als ik zo mijn legertijd kan doorbrengen ben ik tevreden ! Alle weken thuis, en soms ook al eens binst de week ! Ik dank “De Band” voor hun doos pralines en voor hun fotozakje die ze gestuurd hebben. Voor mij is “De Band” een goed boekje. Ge vindt er al het nieuws over Leest in !”

Foto’s :

-Pater René De Laet in Kongo.

-Louis Selleslagh (rechts) als supporter van zijn broer Frans.

Vervolgt.