De volgende dag staat er stipt om negen uur een jeep klaar om ons naar Agadir te brengen. We rijden door het binnenland, waar nog veel armoede heerst. De zon is volop van de partij en alles ziet er heel kleurrijk uit. Het valt ons wel op dat er een autostrade ligt, maar dat onze chauffeur geen moeite doet om die te nemen. De man is ook heel zwijgzaam dus durven wij ook niets vragen... Pas aan het einde van de trip vertelt hij dat de autostrade pas in 2012 volledig klaar zal zijn, en dat je tot die tijd door de dorpen moet rijden. Na drie uren rijden, zien we eindelijk de zee, Agadir here we are! We moeten een keer de weg vragen en hebben ongelofelijk veel geluk: de man werkt in het hotel waar wij naartoe gaan. Hij mag dus een stuk mee met de jeep. Zo geraken we dus zonder problemen in ons hotel. We staan met de mond open, jawadde dit lijkt meer op het koninklijk paleis.... We worden aan de receptie vriendelijk geholpen en er snelt ons iemand tegemoet met thee en gebakjes. Dat laten we natuurlijk niet voorbijgaan. Onze kamer is nog niet klaar maar een vriendelijke bediende wijst ons de weg naar de "poolbar". Ook daar valt de mond weer open... Dat is geen poolbar, dat is een uit de kluiten gewassen restaurant met een aantal enorme buffetten. Het ziet er allemaal overheerlijk uit, en het is ook zalig. Meer gekruid dan in Marrakech, hier heeft het eten echt de pittige smaak die we in Marrakech verwacht hadden maar die er daar niet was. Ondertussen hebben we ook zicht gekregen op het zwembad. Het is echt een waterlandschap, de verschillende zwembaden vloeien in mekaar over en hoewel er overal toch wel veel mensen zijn, lijkt het ongelofelijk rustig. Na het eten kunnen we in onze kamer en dan is het raprap omkleden en we besluiten de zwembaden uit te testen. Het valt ons wel op dat er niet veel volwassenen in het water zijn. Even later weet ik waarom: het water is ijs-ijs maar echt ijskoud. Mijn man ziet mij aarzelen en lacht. Wanneer hij even later wil laten zien dat hij niet zo flauw is, is het mijn beurt om te lachen. We kunnen ons plonsplezier niet te lang maken, de bevriezing dreigt . Ook het avondmaal is weer compleet af, heerlijke geuren en het smaakt ook verrukkelijk allemaal. We zijn hier echt met ons g... in de boter gevallen. Slecht voor de lijn! We ontdekken achter ons hotel een nieuwe wandelboulevard en dus stappen we nog een stukje om de calorietjes te verbruiken. Slapen is geen enkel probleem.
Dag 2 in Agadir begint teleurstellend: er is geen zon. Geen nood, we willen op verkenning en in het hotel raadt men ons aan om naar de soekhs te gaan. Het is een heel eind uit de buurt, maar we besluiten toch om te voet te gaan. Onderweg veranderen de plannen en we laten een taxi ons er naartoe brengen. Onze eerste kennismaking met de opdringerigheid van de taxichauffeurs. Hoewel we op voorhand een prijs afgesproken hadden, slaagt hij er toch in ons te overtuigen dat we hem twee keer zoveel moeten betalen want anders gaan zijn kinderen omkomen van de honger. Dat willen we niet op ons geweten.... De terugrit verloopt gelijkaardig, alleen hebben we nu van in het begin gezegd dat we geen centiem meer geven dan de afgesproken prijs. Onderweg is de taxichauffeur echt opdringerig, hij wil ons overal naartoe doen en afspraken maken voor de volgende dag. Wij weigeren heel beleefd, we willen zelf bepalen wat we tijdens onze vakantie doen. Ook de volgende dag is er geen zon en dus laten we ons naar de vissershaven brengen. Mijn man neemt vooraan in de taxi plaats, ik vanachter en daar gaan we weer.... Alweer een chauffeur met een eigen wil, die ons naar ergens anders wil brengen dan we zelf willen. Ik krijg er de kriebels van maar we blijven beleefd. Ook hij probeert om aan het einde van de rit meer te vragen dan afgesproken, maar we houden het been stijf. Luid toeterend rijdt hij weg, en het is alsof ik een voorgevoel heb, en ik onthou het nummer van de taxi. We zijn amper op pad, als mijn echtgenoot ineens vaststelt dat zijn GSM verdwenen is. We gaan terug naar de plaats waar de taxi ons heeft afgezet, maar natuurlijk vinden we geen GSM. Toch bezoeken we nog de vissershaven, en ik besluit om de eerste dagen geen vis meer te eten. Ik word gewoon al misselijk als ik zie hoe vies en vuil alles is... Bovendien zit ook die GSM in mijn maag natuurlijk. We zoeken terug een taxi en rijden stil terug naar het hotel. Ja wat nu.... eerste werk is GSM blokkeren natuurlijk. En eens aan de receptie gaan kijken of de eerlijke vinder misschien de GSM teruggebracht heeft, je weet maar nooit. In de blikken van de receptionist zie ik dat we er niet moeten op hopen. Vervolgens naar de taxistandplaats, maar onze taxi staat er niet. We geloven nog altijd in de goeie kanten van mensen. 's Anderendaags hebben we meer geluk: onze taxi is terug op het appèl. Natuurlijk heeft die man geen GSM gezien.... maar hij vraagt wel of mijn man hem 10 euro zal geven als hij de telefoon terugvindt. Nadat ze dat overeengekomen zijn, loopt de chauffeur terug naar de taxi, grabbelt er even in en komt dan triomfantelijk terug naar mijn man gelopen. "Gevonden" zegt hij, voor 10 euro is hij terug van u. Ik ontplof zowat, en ook mijn echtgenoot is woest. Ik haal ondertussen de security van ons hotel er bij, en er volgt een hevige discussie. Uiteindelijk krijgen we de GSM terug zonder te betalen, maar dit is een keerpunt in ons verlof. We deblokkeren het toestel en besluiten om geen taxi meer te nemen, tenzij echt nodig. Het plezier van het verlof is er af, we doen niet anders dan kijken of we alles nog wel hebben. Bovendien blijft het regenachtig en dat bevordert het goeie humeur natuurlijk ook niet. Toch doen we nog enkele leuke uitstappen, ondermeer naar een gratis "flamingo-zoo" die piepklein is, maar wel schattig. We schuimen ook de winkeltjes af en kunnen hier en daar toch iets voor een appel en een ei op de kop tikken. Maar voor ons is het echte plezier er af, en we verlangen allebei terug naar België. Dit is mij nog nooit overkomen, heimwee naar huis!! We proberen er echt nog het beste van te maken de laatste week, en genieten zo veel mogelijk van ons prachtige hotel met het lekkere eten. Wat erbuiten ligt, interesseert ons nog maar matig. Eindelijk is de laatste dag aangebroken, en ik ben echt blij dat het achter de rug is. Met een zucht van opluchting zetten we ons in het vliegtuig, en we weten het zeker: hier komen we niet meer terug.
Na het ontbijt besluiten we om deze keer het nieuwe gedeelte van Marrakech te bezoeken. Het is wel zondag, maar vermits we in een moslimland zijn, veronderstellen we dat het leven zijn gewone gang zal gaan. Het verkeer is iets rustiger, maar de straat oversteken blijft een hachelijke onderneming.... Wanneer we groen licht krijgen, rennen we als kippen zonder kop de straat over, en wonder boven wonder overleven we dat telkens weer Onderweg komen we een parkje tegen, en we genieten even van de schaduw, want het is bloedheet. We zijn verwonderd over de totale stilte die er heerst, ondanks het feit dat de drukke baan vlakbij is. Even later zijn we uitgerust en we vervolgen onze tocht. Het nieuwe centrum van Marrakech stelt nog niet echt veel voor, bovendien blijkt zo wat alles gesloten. Toch zondagsrust??? Je mag dit "nieuw" wel vrij letterlijk nemen want overal verrijzen nog nieuwe gebouwen. Binnen enkele jaren gaat hier ongetwijfeld een hypermodern centrum zijn. Hoewel de voeten protesteren, durven we geen taxi nemen want ik besterf het van angst als ik alleen maar zie hoe het verkeer verloopt... Gelukkig zijn er wel cafeetjes open en dus houden we een paar keer halt om onze voeten de nodige rust te gunnen. Wat kan een gewoon glas water heerlijk smaken als je dorst hebt! Tegen de avond keren we terug naar ons hotel. De vermoeidheid zorgt ervoor dat de plannen om nog een laatste keer naar het grote plein en de soekhs te gaan in het water vallen. Ik neem mij voor om zeker ooit nog eens terug te komen naar Marrakech. De volgende dag worden we met de jeep overgebracht naar Agadir. Onze avonturen daar, zet ik in de komende dagen op dit blog.
Tijdens de afgelopen maand juni trokken wij voor twee weken richting Marokko. We begonnen met een citytrip in Marrakech en daarop aansluitend volgde een strandvakantie in Agadir. Vooral het laatste werd een flop.... Laat op de avond arriveerden we in Marrakech en eigenlijk zagen we toen alleen de stadsomwalling. We werden netjes in ons hotel afgezet, en na een drink zochten we ons bed op. De volgende morgen, na het ontbijt, begon de stadsverkenning. Wat ons het eerste opviel: het verkeer.... Auto's, vrachtwagens, fietsen, ezeltjes met karren, paarden met koetsen, het krioelde allemaal door mekaar en een straat oversteken is er echt een hachelijke onderneming. Als het verkeerslicht op rood springt, stoppen de auto's braafjes, maar de fietsers lappen het rode licht ferm aan hun laars. We hebben dit echt een tijdje staan bekijken, en wonder boven wonder gebeurde er geen ongeval. Ons hotel was dicht bij het oude stadsgedeelte gelegen en dus zagen we al snel de grote moskee. Voor niet-islamieten is dit verboden terrein dus moesten we ons met de buitenkant tevreden stellen. De soekhs waren vlakbij, een feest voor de winkelaar-afbieder. Je moet er echt afdingen want anders ben je bedrogen. Voor een Belg toch een raar gevoel maar we leerden snel. Eigenlijk zijn de soekhs in Marrakech iets wat je moet zien, voelen, proeven en ruiken. Overdag is het best te doen, dan is het echt niet zo druk en kan je min of meer rustig rondkijken. 's Avonds is het een ander paar mouwen. De slaperige soekhs komen tot leven, op het grote plein stroomt de massa toe en je wordt voortdurend aangesproken, je moet de mensen bij manier van spreken van je lijf schudden. Niet echt ons ding.... We laten ons verleiden tot een lekker glas versgeperst appelsiensap en laten ons verder meevoeren door de stroom volk. Overal zijn eetkraampjes maar wij blijven er wijselijk van weg. Je weet maar nooit! Zo is onze eerste dag Marrakech ten einde gekomen. Morgen nog een dag en dan trekken we richting Agadir....
Gisteren kreeg ik het "blijde" nieuws te horen dat ik niet geslaagd ben voor het examen dwarsfluit. Jammer: Trots ben ik er niet op, absoluut niet maar ik had het zien aankomen. Ik ging volledig de mist in tijdens het examen. Jonge vingertjes zijn vlug, maar als je wat ouder wordt, gaat alles zo soepel niet meer. Ach het blijft een leuke hobby, en ik doe gewoon mijn jaar over en geef de moed niet op. Met notenleer ben ik wel geslaagd, ik behaalde 79% en daar mag ik dus wel het derde jaar beginnen.
Maandag de laatste les voor dit schooljaar, en vrijdag vertrek ik met vakantie. Dat gaat goed doen!
Het is alweer schandalig lang geleden dat ik nog eens in mijn blog schreef.... Hoog tijd om mijn leven te beteren Sinds vorige week is de broer van mijn echtgenoot terug in het land. Hij woont in Australië, en het is bijna 24 jaar geleden dat hij nog in België was. Nu zijn zoon volwassen is, wou hij hem graag voorstellen aan de familie, en laten zien waar zijn vader vandaan komt. Gisteren namen wij vader en zoon in de gietende regen mee op sleeptouw. Nadat we 's middags samen thuis gegeten hadden, vertrokken we. Ons eerste doel was Scherpenheuvel, hoewel noch wij noch zij "echte" katholieken zijn. Bedoeling was om Liam te laten zien hoe het katholieke geloof toch nog leeft bij de mensen hier in België. De kaarsjes aan de basiliek werden uitgebreid gefotografeerd, zoiets kennen ze in Australië niet. Daarna ging het richting basiliek en tot onze verbazing zat de kerk zowat vol, en dat op een gewone woensdag... Er bleek zelfs een mis te beginnen. Voor ons was dat het sein om richting kraampjes te trekken. Je kan immers niet vertrekken uit Scherpenheuvel zonder dat je pepernoppen geproefd hebt! We kregen er dorst van en vluchtten een cafeetje in. De volgende halte was Lier, waar we eerst uitgebreid de grote Markt bewonderden, daarna net te laat waren om de Zimmertoren te bezoeken, en vervolgens naar het Begijnhof trokken. Het Lierse begijnhof is voor mijn part het mooiste wat ik ooit gezien heb. Het is voor ons niet alleen vlak bij, maar het is echt een plaats van rust, hoewel het toch vlak bij het centrum van Lier gelegen is. Het bleef maar water gieten en dus was de enige oplossing iets eten en iets drinken op het Zimmerplein. De regen hield niet op, en zo eindigde onze dag iets vroeger dan voorzien. Het was echt geen weer om langs de Nete te wandelen, of om zo echt eens te dwalen in de Lierse straten. Jammer, maar het zal voor een volgende keer zijn...
Vandaag naar de dwarsfluitles geweest en het was niet goed. De notenleer gisteren was ook al niet fantastisch, ik verlies er zowaar de moed van. Volgende maandag examen theorie notenleer, dat wordt geen lachertje. Vriendin Hilde gaat er niet zijn, en dat is mijn steun en toeverlaat bij ritmische problemen. Ik heb dan weer meer gevoel voor noten, dus we vullen mekaar goed aan. Onze juf doet alsof ze niet ziet dat we druk "vergaderen" als het examen is, maar we zijn dan ook de twee oudsten van de klas en die mogen wat meer... Het examen zang in juni is met jury, en ook bij het examen dwarsfluit begin juni zit een jurylid. Vorig jaar stond ik daar echt op flanellen benen, dat zal dit jaar niet beter zijn. Zingen is niet echt iets waar ik in uitblink, maar het hoort erbij als je een instrument wil bespelen. Zonder theorie geen praktijk. Ik vind het al bij al wel leuk allemaal, maar als er examens komen slaat de stress ongenadig toe. Vroeger brandde mijn moeder een kaarsje als ik moeilijke examens had. Ik denk dat ik er nu maandag zelf eentje ga aansteken.... Wat zeg ik eentje? een dozijn (hihi)
Vandaag is het dus onze laatste dag in Londen. Een beetje zuchtend pakken we ons gerief bijeen, en na een laatste geïmproviseerd "ontbijt" is het tijd om de kamer te verlaten. Beneden mogen we onze bagage in een afgesloten kamer zetten. Vandaag gaan we naar Notting Hill. Op de metro is het weer verschrikkelijk druk, maar dat zijn we ondertussen gewoon. Voor we het weten zijn we aan "Notting Hill Gate" en benieuwd komen we uit het station. Het eerste wat we zien, is dat er zeker zes coffeeshops naast mekaar zijn en om ons verdriet te verdrinken, gaan we ons "bezinnen", de echtgenoot bij de onafscheidelijke koffie, en ik troost mijzelf met een "small" fruitslaatje. Het vele rondhossen van de vorige dagen laat wel zijn sporen na, de voeten en de benen protesteren, en wat voel ik daar in mijn onderrug?... Niet op letten is de boodschap en dus gaan we een stukje stappen. Portobello flea market, zie ik opeens. Dat moeten we zien! Na een hele tijd stappen (bergop-bergaf) besluiten we dan toch maar om de weg te vragen. It's Friday, so there's no Flea Market. Maar er zijn wel veel shops, en dat kan ook leuk zijn. We volgen de aanwijzingen van de dame, en belanden in het kleurrijkste stuk van Londen. Antiekwinkels, stalletjes buiten met kleren, fruit, groenten, je kan het zo gek niet bedenken of het is er. We wandelen door de hele Portobello Road en belanden ondermeer in een jeanswinkel waar in de etalage zonder overdrijven honderden Singer naaimachines staan. Ook binnen zijn nog vele oude Singer machines te bewonderen. Wat een verzameling.... Zo langzamerhand begint bij de echtgenoot de maag weer te knorren, en we keren terug naar Notting Hill. Ahaaa een italiaan... ah neen, gesloten wegens verbouwingen. Een beetje verder is zo een typisch Britse pub met de geweldige naam Prince Albert. Denkend aan onze koning die vroeger ook zo heette besluiten we om daar onze honger te stillen. We zitten er zeker al twintig minuten als we beseffen dat we aan de bar zelf moeten bestellen. De onvriendelijke barman grommelt iets en we zetten ons terug. Nu hebben we tenminste al iets om te drinken. Dan bemerken we ineens dat de "kok" in gang schiet. Lieve deugd, dat ziet er daar in dat "keukentje" vies en vettig uit.... Dat belooft. Eindelijk komt ons eten op tafel: bij mijn wederhelft een vettig worstje met puree en een soort verbrande krullen. Ik had op veilig gespeeld en kip besteld maar het ziet er al niet om te vreten uit. Mijn kip is vermoedelijk van ouderdom gestorven en het bord aan de overkant blijft ook verdacht vol... We zijn het er over eens, dit is de vierde keer Londen, maar het is de eerste keer dat we zo'n afkeer hadden van wat er op ons bord lag. We duiken terug de metro in en besluiten om terug richting Brompton Road te trekken. Misschien kunnen we nog eens in Hyde Park binnenwippen? Maar de voeten en de benen protesteren. We lopen gewoon even langs de etalage van Harrod's - die trouwens echt de moeite is - en besluiten om onze bagage te gaan halen, naar St Pancras te trekken en daar in het station nog wat rond te hangen. De vermoeidheid heeft nu echt wel toegeslagen, en als we in St.Pancras onze Oyster Pass terug verkopen, zijn we diep in ons hart blij dat het voorbij is. Nog snelsnel iets deftigs eten en dan is het tijd om de trein richting België te nemen. Het was weer een mooie trip, het weer was uitstekend en we hebben van elke minuut genoten.
Wat vliegt de tijd... Al drie dagen hier, en nog zoveel te doen.... Na het ontbijt dat gewoon bestaat uit koffie (echtgenoot) en hotcemel (ik) zwaaien we mekaar uit. Vandaag trekt Guido richting RAF-museum terwijl ik Oxford Street onveilig maak. Winkel in/winkel uit en verwondering, want hier is de collectie van sommige winkels toch wel totaal anders als bij ons in pakweg Antwerpen. Het wordt ineens duidelijk waar de veelkleurige mensen met de verrassende outfits shoppen. Ik kom ogen tekort, en laat mij hier en daar toch verleiden tot een koopje. In feite begin ik maar net "in form" te geraken als mijn GSM rinkelt. Echtgenoot staat in metrostation Oxford Circus. Hem vinden is tot mijn verbazing heel gemakkelijk en in feite zijn we allebei dorstig. Bij een cola hoor ik het verhaal over het RAF-museum. Ongelofelijk groot, en vliegtuigen dat er staan... Er volgen een aantal namen van toestellen die ik niet ken maar ik begrijp, dit was een heel fijne ervaring. Vanavond is het grote moment daar, we gaan naar de musical en dus gaan we vlug terug naar het hotel om ons op te frissen. Ik wil mijn haren wassen, maar heb geen haardroger bij. Dan maar aan de vriendelijk man van de receptie vragen of hij mij uit de nood kan helpen en ja hoor. Gewapend met een vrij grote handdroger trek ik naar de kamer. Na de douche droog ik mijn haren, wat een kracht heeft die "vlammenwerper". Het resultaat is navenant: in de spiegel zie ik "coupe ontplofte matras", mijn haren die van zichzelf al breed staan omdat ze wat krullen, staan nu extra wijd.... Wel komisch. Uiteindelijk krijg ik de zaak toch wel min of meer onder controle en kunnen we eerst iets gaan eten. Om zeven uur worden we aan het Dominion Theater verwacht voor de musical We will rock you. Een zaal boordevol schoolgaande jeugd. Vanaf de eerste noot zijn we allebei betoverd: dit is fantastisch. Het verhaaltje is in feite niks, het is een aaneenrijgen van de hits van Queen. Pas na een tijdje krijgen we in de gaten dat het orkest in de coulissen staat. Onopvallend maar die mannen kunnen er wel wat van. Ook de acteurs zijn fantastisch! Acteren, zingen, dansen alles gelijk, je moet het maar kunnen. De voorstelling duurt anderhalf uur maar het lijkt slechts vijf minuten. We moeten hier even van bekomen.... In de buurt van het theater is nog een winkel open en we halen nog wat water om de nacht door te komen (hihi). Rond elf uur is het tijd om verder te dromen over de hits van Queen.
Héhé, in vergelijking met gisteren is dit langslapen... We drinken op onze kamer snelsnel een koffie en ik een hotcémel en daar gaan we weer. Vandaag staat een bezoek aan het Westfield Shopping Center op het programma. Een beetje een ingwikkelde metroreis, want er is ergens iets met de signalisatie, dus moeten we via een andere weg ginder geraken. Dit gaat echter heel vlot en al heel snel staan we met ingehouden adem voor een spliksplinternieuw modern gebouw. (1 jaar oud). Zelfs vanbuiten is het adembenemend.... Maar we zijn gekomen om ook de binnenkant te bekijken. We komen binnen en zijn opnieuw verbluft door zoveel licht en zo'n prachtige architectuur. Ik slaag er in een plan van het gebouw te vinden en mijn echtgenoot duikt opnieuw achter een koffie terwijl hij het plan bestudeert. Voor mij is het duidelijk: ik kom om te shoppen en begin dus winkeltje in/ winkeltje uit. Maar het is er allemaal zo groot dat ik vrees mijn halve trouwboek niet meer terug te vinden.... Dan maar terug naar de coffeeshop waar we samen kijken wat we zeker willen zien. Want echt overal gaan kijken op 1 dag is onmogelijk. We blijven verbaasd kijken naar de prachtige architectuur van het gebouw zelf, en hoe "verloren" hoekjes omgebouwd zijn tot gezellige zithoekjes waar je even de vermoeide voeten kan laten rusten. We zien steeds meer pijlen naar "The Village" en vragen ons af wat dat kan zijn. Daar stappen we binnen in de grootste pracht die we ooit gezien hebben. "The Village" zijn dus winkels waar pure luxe verkocht wordt, een winkel van de bekende diamantairs De Beers, een winkel van Dior, en verderop dan weer de handtassen van Vuitton.... Ook hier kijken we weer onze ogen uit, maar deze winkels zijn niet voor onze beurs... Jammer.... We gaan terug naar het "gewone" gedeelte en eten een hapje in de Marks en Spencer. De rest van de namiddag wordt er nog veel geshopt, maar tegen vier uur is onze kaars uit. De metro-perikelen zijn ondertussen opgelost en we koersen naar ons hotel, waar we even op ons bed uitpuffen. De maag van de echtgenoot laat weten dat het etenstijd is, en dus trekken we naar Leicester Square waar we een van de talrijke restaurantjes uitkiezen. Nadien wandelen we nog even door Chinatown - het lijkt wel een mierennest, zo druk. We komen ook langs Trocadero en ook daar is ontzettend veel volk op de been. Rond 10 uur voelen we het echt wel in de benen en keren we terug naar ons hotel. Ook nu duurt het na de douche niet lang voor we onder zeil zijn....
Wat een schandalig lange pauze.... Een beetje beginnersangst, en dan het drukke leven.... Ondertussen zijn we enkele dagen naar Londen geweest. Voor de vierde keer, maar even fantastisch als de eerste keer! Een samenvatting van onze reis: 19/4 Half vijf 's morgens: piep piep piep kerm kreun zucht... Tja, wie met de eerste Eurostar wil vertrekken, moet vroeg uit zijn bed. Met slaapogen arriveren we in Brussel Zuid en kijken verbaasd om ons heen. Er staat een massa volk aan te schuiven voor aankoop Eurostar tickets. De gevolgen van de aswolk... Tijdens de treinreis worden we in slaap gewiegd. Oeps, we zijn in Londen voor we 't beseffen. Eerst een koffie en voor mij een chocomelk bij Costa. Als je een "large" vraagt, krijg je een kom waarin je bijna zelf verdrinkt. We genieten er van! Dan sporen we met de metro naar ons hotelletje, en we kunnen meteen inchecken. Wat een geluk! Onze eerste bestemming: Leicester Square, want we willen eigenlijk wel graag naar de musical "We will rock you" met de hits van Queen. We dweilen de verschillende kantoortjes af en jaja, voor woensdag zijn er echt "half price" tickets te verkrijgen. Daarna volgt een wandeling door de Chinese wijk. Lieve deugd, al die eethuisjes, niet te doen... Min of meer per ongeluk belanden we aan de Portrait Gallery. Even piepen, maar de lopende tentoonstelling kan ons niet echt boeien. We rusten even uit op een bankje onderweg, en bellen het thuisfront. Na de lunch trekken we richting Harrod's. Lieve deugd, we hebben dit al wel eerder gezien maar toch is het met ingehouden adem dat we rondkijken. In de food market loopt het water uit de mond, hoewel we net gegeten hebben. We verlaten Harrod's en wandelen door Brompton Road. Opeens staan we voor een ingang van Hyde Park. We zetten ons even langs de Serpentine en genieten van het schouwspel op het water. Mensen met waterfietsen, een eendenfamilie die ruzie maakt, ongelofelijk dit is hartje Londen. Even verder ontmoeten we een brutale eekhoorn, die tot vlak bij ons komt om te kijken of we voor hem niks bij hebben. Jammer, 't zal voor een volgende keer zijn. Onze maag begint te knorren, en dus trekken we naar Picadilly Circus, waar we in een klein straatje een Italiaan vinden. Lekkerrrrrrrrrrrrr. We zijn doodmoe, en besluiten om recht terug naar ons hotel te gaan. Na een douche vallen we al rond half 9 in een diepe slaap....
We worden aan de receptie vriendelijk geholpen en er snelt ons iemand tegemoet met thee en gebakjes. Dat laten we natuurlijk niet voorbijgaan. Onze kamer is nog niet klaar maar een vriendelijke bediende wijst ons de weg naar de "poolbar". Ook daar valt de mond weer open... Dat is geen poolbar, dat is een uit de kluiten gewassen restaurant met een aantal enorme buffetten. Het ziet er allemaal overheerlijk uit, en het is ook zalig. Meer gekruid dan in Marrakech, hier heeft het eten echt de pittige smaak die we in Marrakech verwacht hadden maar die er daar niet was. Ondertussen hebben we ook zicht gekregen op het zwembad. Het is echt een waterlandschap, de verschillende zwembaden vloeien in mekaar over en hoewel er overal toch wel veel mensen zijn, lijkt het ongelofelijk rustig. Na het eten kunnen we in onze kamer en dan is het raprap omkleden en we besluiten de zwembaden uit te testen. Het valt ons wel op dat er niet veel volwassenen in het water zijn. Even later weet ik waarom: het water is ijs-ijs maar echt ijskoud. Mijn man ziet mij aarzelen en lacht. Wanneer hij even later wil laten zien dat hij niet zo flauw is, is het mijn beurt om te lachen. We kunnen ons plonsplezier niet te lang maken, de bevriezing dreigt 
.
