Vandaag is het dus onze laatste dag in Londen. Een beetje zuchtend pakken we ons gerief bijeen, en na een laatste geïmproviseerd "ontbijt" is het tijd om de kamer te verlaten. Beneden mogen we onze bagage in een afgesloten kamer zetten. Vandaag gaan we naar Notting Hill. Op de metro is het weer verschrikkelijk druk, maar dat zijn we ondertussen gewoon. Voor we het weten zijn we aan "Notting Hill Gate" en benieuwd komen we uit het station. Het eerste wat we zien, is dat er zeker zes coffeeshops naast mekaar zijn en om ons verdriet te verdrinken, gaan we ons "bezinnen", de echtgenoot bij de onafscheidelijke koffie, en ik troost mijzelf met een "small" fruitslaatje. Het vele rondhossen van de vorige dagen laat wel zijn sporen na, de voeten en de benen protesteren, en wat voel ik daar in mijn onderrug?... Niet op letten is de boodschap en dus gaan we een stukje stappen. Portobello flea market, zie ik opeens. Dat moeten we zien! Na een hele tijd stappen (bergop-bergaf) besluiten we dan toch maar om de weg te vragen. It's Friday, so there's no Flea Market. Maar er zijn wel veel shops, en dat kan ook leuk zijn. We volgen de aanwijzingen van de dame, en belanden in het kleurrijkste stuk van Londen. Antiekwinkels, stalletjes buiten met kleren, fruit, groenten, je kan het zo gek niet bedenken of het is er. We wandelen door de hele Portobello Road en belanden ondermeer in een jeanswinkel waar in de etalage zonder overdrijven honderden Singer naaimachines staan. Ook binnen zijn nog vele oude Singer machines te bewonderen. Wat een verzameling.... Zo langzamerhand begint bij de echtgenoot de maag weer te knorren, en we keren terug naar Notting Hill. Ahaaa een italiaan... ah neen, gesloten wegens verbouwingen. Een beetje verder is zo een typisch Britse pub met de geweldige naam Prince Albert. Denkend aan onze koning die vroeger ook zo heette besluiten we om daar onze honger te stillen. We zitten er zeker al twintig minuten als we beseffen dat we aan de bar zelf moeten bestellen. De onvriendelijke barman grommelt iets en we zetten ons terug. Nu hebben we tenminste al iets om te drinken. Dan bemerken we ineens dat de "kok" in gang schiet. Lieve deugd, dat ziet er daar in dat "keukentje" vies en vettig uit.... Dat belooft. Eindelijk komt ons eten op tafel: bij mijn wederhelft een vettig worstje met puree en een soort verbrande krullen. Ik had op veilig gespeeld en kip besteld maar het ziet er al niet om te vreten uit. Mijn kip is vermoedelijk van ouderdom gestorven en het bord aan de overkant blijft ook verdacht vol... We zijn het er over eens, dit is de vierde keer Londen, maar het is de eerste keer dat we zo'n afkeer hadden van wat er op ons bord lag. We duiken terug de metro in en besluiten om terug richting Brompton Road te trekken. Misschien kunnen we nog eens in Hyde Park binnenwippen? Maar de voeten en de benen protesteren. We lopen gewoon even langs de etalage van Harrod's - die trouwens echt de moeite is - en besluiten om onze bagage te gaan halen, naar St Pancras te trekken en daar in het station nog wat rond te hangen. De vermoeidheid heeft nu echt wel toegeslagen, en als we in St.Pancras onze Oyster Pass terug verkopen, zijn we diep in ons hart blij dat het voorbij is. Nog snelsnel iets deftigs eten en dan is het tijd om de trein richting België te nemen. Het was weer een mooie trip, het weer was uitstekend en we hebben van elke minuut genoten.
