De volgende dag staat er stipt om negen uur een jeep klaar om ons naar Agadir te brengen. We rijden door het binnenland, waar nog veel armoede heerst. De zon is volop van de partij en alles ziet er heel kleurrijk uit. Het valt ons wel op dat er een autostrade ligt, maar dat onze chauffeur geen moeite doet om die te nemen. De man is ook heel zwijgzaam dus durven wij ook niets vragen... Pas aan het einde van de trip vertelt hij dat de autostrade pas in 2012 volledig klaar zal zijn, en dat je tot die tijd door de dorpen moet rijden. Na drie uren rijden, zien we eindelijk de zee, Agadir here we are! We moeten een keer de weg vragen en hebben ongelofelijk veel geluk: de man werkt in het hotel waar wij naartoe gaan. Hij mag dus een stuk mee met de jeep. Zo geraken we dus zonder problemen in ons hotel. We staan met de mond open, jawadde dit lijkt meer op het koninklijk paleis....:-D We worden aan de receptie vriendelijk geholpen en er snelt ons iemand tegemoet met thee en gebakjes. Dat laten we natuurlijk niet voorbijgaan. Onze kamer is nog niet klaar maar een vriendelijke bediende wijst ons de weg naar de "poolbar". Ook daar valt de mond weer open... Dat is geen poolbar, dat is een uit de kluiten gewassen restaurant met een aantal enorme buffetten. Het ziet er allemaal overheerlijk uit, en het is ook zalig. Meer gekruid dan in Marrakech, hier heeft het eten echt de pittige smaak die we in Marrakech verwacht hadden maar die er daar niet was. Ondertussen hebben we ook zicht gekregen op het zwembad. Het is echt een waterlandschap, de verschillende zwembaden vloeien in mekaar over en hoewel er overal toch wel veel mensen zijn, lijkt het ongelofelijk rustig. Na het eten kunnen we in onze kamer en dan is het raprap omkleden en we besluiten de zwembaden uit te testen. Het valt ons wel op dat er niet veel volwassenen in het water zijn. Even later weet ik waarom: het water is ijs-ijs maar echt ijskoud. Mijn man ziet mij aarzelen en lacht. Wanneer hij even later wil laten zien dat hij niet zo flauw is, is het mijn beurt om te lachen. We kunnen ons plonsplezier niet te lang maken, de bevriezing dreigt :wink:. Ook het avondmaal is weer compleet af, heerlijke geuren en het smaakt ook verrukkelijk allemaal. We zijn hier echt met ons g... in de boter gevallen. Slecht voor de lijn! We ontdekken achter ons hotel een nieuwe wandelboulevard en dus stappen we nog een stukje om de calorietjes te verbruiken. Slapen is geen enkel probleem.
Dag 2 in Agadir begint teleurstellend: er is geen zon. Geen nood, we willen op verkenning en in het hotel raadt men ons aan om naar de soekhs te gaan. Het is een heel eind uit de buurt, maar we besluiten toch om te voet te gaan. Onderweg veranderen de plannen en we laten een taxi ons er naartoe brengen. Onze eerste kennismaking met de opdringerigheid van de taxichauffeurs. Hoewel we op voorhand een prijs afgesproken hadden, slaagt hij er toch in ons te overtuigen dat we hem twee keer zoveel moeten betalen want anders gaan zijn kinderen omkomen van de honger. Dat willen we niet op ons geweten.... De terugrit verloopt gelijkaardig, alleen hebben we nu van in het begin gezegd dat we geen centiem meer geven dan de afgesproken prijs. Onderweg is de taxichauffeur echt opdringerig, hij wil ons overal naartoe doen en afspraken maken voor de volgende dag. Wij weigeren heel beleefd, we willen zelf bepalen wat we tijdens onze vakantie doen. Ook de volgende dag is er geen zon en dus laten we ons naar de vissershaven brengen. Mijn man neemt vooraan in de taxi plaats, ik vanachter en daar gaan we weer.... Alweer een chauffeur met een eigen wil, die ons naar ergens anders wil brengen dan we zelf willen. Ik krijg er de kriebels van maar we blijven beleefd. Ook hij probeert om aan het einde van de rit meer te vragen dan afgesproken, maar we houden het been stijf. Luid toeterend rijdt hij weg, en het is alsof ik een voorgevoel heb, en ik onthou het nummer van de taxi. We zijn amper op pad, als mijn echtgenoot ineens vaststelt dat zijn GSM verdwenen is. We gaan terug naar de plaats waar de taxi ons heeft afgezet, maar natuurlijk vinden we geen GSM. Toch bezoeken we nog de vissershaven, en ik besluit om de eerste dagen geen vis meer te eten. Ik word gewoon al misselijk als ik zie hoe vies en vuil alles is... Bovendien zit ook die GSM in mijn maag natuurlijk. We zoeken terug een taxi en rijden stil terug naar het hotel. Ja wat nu.... eerste werk is GSM blokkeren natuurlijk. En eens aan de receptie gaan kijken of de eerlijke vinder misschien de GSM teruggebracht heeft, je weet maar nooit. In de blikken van de receptionist zie ik dat we er niet moeten op hopen. Vervolgens naar de taxistandplaats, maar onze taxi staat er niet. We geloven nog altijd in de goeie kanten van mensen. 's Anderendaags hebben we meer geluk: onze taxi is terug op het appèl. Natuurlijk heeft die man geen GSM gezien.... maar hij vraagt wel of mijn man hem 10 euro zal geven als hij de telefoon terugvindt. Nadat ze dat overeengekomen zijn, loopt de chauffeur terug naar de taxi, grabbelt er even in en komt dan triomfantelijk terug naar mijn man gelopen. "Gevonden" zegt hij, voor 10 euro is hij terug van u. Ik ontplof zowat, en ook mijn echtgenoot is woest. Ik haal ondertussen de security van ons hotel er bij, en er volgt een hevige discussie. Uiteindelijk krijgen we de GSM terug zonder te betalen, maar dit is een keerpunt in ons verlof. We deblokkeren het toestel en besluiten om geen taxi meer te nemen, tenzij echt nodig. Het plezier van het verlof is er af, we doen niet anders dan kijken of we alles nog wel hebben. Bovendien blijft het regenachtig en dat bevordert het goeie humeur natuurlijk ook niet. Toch doen we nog enkele leuke uitstappen, ondermeer naar een gratis "flamingo-zoo" die piepklein is, maar wel schattig. We schuimen ook de winkeltjes af en kunnen hier en daar toch iets voor een appel en een ei op de kop tikken. Maar voor ons is het echte plezier er af, en we verlangen allebei terug naar België. Dit is mij nog nooit overkomen, heimwee naar huis!! We proberen er echt nog het beste van te maken de laatste week, en genieten zo veel mogelijk van ons prachtige hotel met het lekkere eten. Wat erbuiten ligt, interesseert ons nog maar matig. Eindelijk is de laatste dag aangebroken, en ik ben echt blij dat het achter de rug is. Met een zucht van opluchting zetten we ons in het vliegtuig, en we weten het zeker: hier komen we niet meer terug.
