Adeus... e Nem Voltei Vaarwel en nooit kom ik terug
Madredeus Composição: Pedro Ayres Magalhães
Adeus, desems
Wij zeggen vaarwel E nada mais de então ficou En er is niets meer zoals het was De asas quebradas Enkel gebroken vleugels Foi a ave branca que voou Van de witte vogel die vloog Voa lá alto, que eu morro, bem sei, sem voltar Hij vloog hoog boven de heuvels, goed wetend, dat hij nooit zou terugkeren Cantem as aves do monte qu'eu fui ver o mar... Zingend voor de vogels van de berg dat hij de zee wilde zien...
Ai, Não sei de mim; Ai, Niets weet ik; Ai, Não sinto nada... Ai, Niets voel ik... Ai, E nem, Voltei. Ai, En nooit, Kom ik terug.
Guitarras, atenção, cantai comigo Guitarras, opgelet, zing met mij mee Calai o vosso pranto, trinai Stop met uw gehuil, tril Como lhes digo, trinai Zoals ik jullie zeg, tril Guitarras, desta vez, sem ar magoado Guitarras, deze keer, zonder gekwetste trots Trinai esse meu canto Tril, dit is mijn lied Que é vosso este meu fado Die van jullie is, mijn fado
Guitarras de Lisboa, noite e dia Guitarras van Lisboa, dag en nacht Trinando nas vielas da cidade Spelend door de straatjes van de stad Guitarras que dão voz à Mouraria Guitarras die stem geven aan de Mouraria E vão falar a sós com a saudade En die een solo brengen vol saudade
Guitarras de Lisboa, são meninas Guitarras van Lissabon zijn meisjes Brincando nas esquinas do passado Spelend in de hoeken van het verleden Dentro de vós ressoa a a voz do próprio fado In jullie resoneert de stem van de echte fado
Guitarras de Lisboa, obrigado Guitarras van Lissabon, bedankt Guitarras são iguais Guitarras zijn gelijk Nossos revezes iguais Onze wisselbare stemmingen zijn gelijk Nossos tormentos são ais Onze kwellingen zijn flitsen Nossos lamentos são ais Ons klaagzangen zijn flitsen
Guitarras, mas também quando é preciso Guitarras, maar ook als het nodig is Sabemos muitas vezes que a dor pode ser riso Weten wij dat smart kan eindigen in een lach
Een fusie van stijlen en instrumenten, een combinatie van originele themas van de musici, met sfeersetting, soms improviserend, op wegen die gaan van jazzy tot Portugese traditionele muziek.
Dit alles opent de weg naar een vernieuwende Portugese muzikale cultuur uitgevoerd op de Portugese gitaar.
Link naar NovosTrilhos da Guitarra Portuguesa: klikHIER!
Voor eerdere berichten over de Guitarra klik hieronder op één van de linken:
"Bastião" por Christina Pluhar e os King's Singers...
Bastião - Bastion
De Zwitserse musicologe, harpiste, dirigente Christina Pluhar duikt niet alleen in het verleden, ze maakt met het historisch materiaal bijzonder levendige voorstellingen. In de voorstelling 'Los Impossibles' reist ze samen met haar ensemble L'Arpeggiatadoor de 18de eeuw in Italië, Spanje, Portugal en vooral Mexico. In dat laatste land behoort die oude muziek nog altijd tot het dagelijkse repertoire.
Bron: Klara.be (ook interessant om verder te kijken en te luisteren)
'Los Impossibles' is een achttiende-eeuws manuscript van de Spaanse barokgitarist Santiago de Murcia. Het bevat invloeden uit Italië, Spanje en Portugal. Harpiste Christina Pluhar geraakte gefascineerd door het werk, temeer doordat het thema van het stuk in een heel andere context in de Mexicaanse traditionele muziek opduikt. Pluhar bracht haar instrumentaal ensemble L'Arpeggiata samen met de legendarische King's Singers, de charismatische zangeres Lucilla Galeazzi en de danseres Anna Dego. De combinatie én confrontatie van het klassieke karakter en de rauwe volksstemmen maken deze muziek uniek. Er werd hard gezocht om de uitspraak van het oude Spaans en Portugees zo dicht mogelijk te benaderen en het volks karakter zo authentiek mogelijk weer te geven. Christina Pluhar doet het onmogelijke. Ze slaagt erin om schijnbaar onverzoenbare werelden samen te brengen. De recente cd-opname van 'Los Impossibles' behoort tot de best verkochte oude muziekopnamen van het laatste jaar.
Zin om mee te wandelen in een stadje, dat zeker de moeite waard is om te bezoeken als je in de buurt bent ?
Alcácer do Sal is een plaats en gemeente in het Portugese district Setúbal. De gemeente heeft een totale oppervlakte van 1502 km² en telde 14.287 inwoners in 2001. De Sado stroomt langs deze plaats.
Klik op de afbeelding voor het foto-album mét Googlemap
De Sado (vroeger Sádão) is een Portugese rivier, die op 230m hoogte ontspringt bij Serra de Vigia en 180 km verder in de Atlantische Oceaan stroomt bij Setúbal. Op verschillende plaatsen is hij afgedamd voor irrigatiedoeleinden.
Alcácer do Sal is een van de toegangen tot het natuurreservaat van het estuarium van de Sado (link), naar het noorden, maar maakt wel degelijk deel uit van de Alentejo.
Een satirisch lied bedoeld om zogezegd een hulpactie te starten voor het redden van de 'porseleinen honden'...
Ora o público pediu, e mais aderiu e até ganiu nesta campanha internacional e até europeia intitulada: help me a pôr os cães de loiça a sorrir a "gane". A gane quer dizer a sorrir a gane ou a ganir. Tem sido, maravilhoso...
Oh p'ro sofrimento um bom remédio há afinal. Ajudem os cães de loiça, esse pobre animal. Ao vê-lo feroz no portão, eu sempre me comovo, Se a tinta cair ao chão, dou-lhe mais uma demão e ele fica como novo.
Refrão
Se gostas de animais, cães de loiça, Que não sujem os quintais, cães de loiça, São "bobbies" bestiais, cães de loiça, São cãezinhos mal tratados, de olhos esbugalhados e nada saltitões Nunca se vão babar, nem ganir, nem ladrar, nem ferrar os ladrões.
Por serem portugueses e parecidos com o Toy, Que os restaurantes chineses não fazem deles "chopsói". Não largam pêlos ou pena, nunca roem os sofás, Reparem bem nesta cena, são estrelas de cinema: Cento e um Dalmatás!
(Refrão)
Aquilo é uma maravilha, aquilo corre corre... É uma companhia... Pfff! E aquilo tem que se fazer, tem que se levar um saquinho sempre para apanhar os cócós depois... Há que manter... Que isto da camada do ozoto está a acabar, não é? Temos que manter isto... planeta limpo... mas são muito engraça... e fofos? Ui!
(Refrão)
Rouxinol Faduncho (= Nachtegaal die Fado zingt) is een Portugees fictief personage, gecreëerd door de zanger en stand-up comedian Marco Horácia. Hij is een verpersoonlijking van een typische Portugese man, en lijkt op een Zé Povinho(1) uit de 21ste eeuw. Hij heeft twee cds opgenomen met zijn liedjes, de eerste heette: "Grandes Êxitos de Rouxinol Faduncho" (Rouxinol Fadunchos grootste hits), en kwam uit op 5 december 2005. Aangezien die eerste cd een enorm succes had, besloot hij een tweede te lanceren met als titel "Best On". Op beide cds is hij de zanger, Paulo Valentim speelt de guitarra (=Portugese gitaar), João Maria Veiga speelt de viola (= Spaanse gitaar) en Rodrigo Serrão speelt baixo (= basgitaar).
Rouxinol's karakter is de persiflage van een fadolover, hij is een getrouwde man, maar hij zingt als een vrijgezel en heeft een zeer actief seksueel leven. Hij speelt een illegale buitenlander die emigreerde naar Duitsland en daar optrad in bars waar hij fado zong tot het moment dat hij werd uitgewezen. Terug in Portugal, nam hij een cd op om een huis te kunnen bouwen in Barcarena (Brazilië) voor zijn grote passie: honden in chinees porselein. Daarvoor nam hij het lied "Cães de Loiça" op.
Rouxinol zingt op een ontspannen manier en spreekt een raar taaltje, hij gebruikt populaire uitdrukkingen en legt verkeerde accenten op bijna elk woord. Hij raakt in de war wanneer hij bvb. Engels probeert te spreken (hij antwoordde eens "I love you too" aan een meisje dat hem toesprak met de woorden "Fuck you").
Rouxinols liedjes gaan over het leven van een alledaagse Portugese volwassen man, die vecht met zijn buur en klaagt over de branden en de regering. Verder zingt hij ook de intros van tekenfilms over de favoriete stripfiguren uit zijn jeugd, zoals Abelha Maia (Maja de Bij) en Dartacão (dArtagnan). Link naar zijn website: klik HIER!
(1) Zé Povinho staat in Portugal symbool voor de Portugese werkende klasse, een soort Jan-met-de-Pet. Deze figuur werd in 1875 gecreëerd door Rafael Bordalo Pinheiro(2). "Zé", in t Portugees, is de roepnaam voor "José" - zoals "Jef" dat is voor "Jozef", in t Nederlands - en "Povinho" is een verkleinwoord voor het volk. Zé is een vriendelijke volkse mens, die eenvoudig leeft en gezagsdragers bespot. Hij is geen gezaguitstralend figuur, maar eerder een eenvoudige man uit het volk, hij wordt als hulpmiddel gebruikt om kritiek te spuien tegen de krachtige, politieke en elitaire machten binnen de maatschappij, de onrechtvaardigheid en de tirannie.
Zé Povinho werd, en is nog steeds het populairste figuurtje in Portugal. Hij wordt voorgesteld als een boerenkinkel. Maar toch maakt zijn vriendelijkheid, zijn wil om anderen te helpen en vooral zijn grote verachting voor de machtigen der aarde, hem zo populair. Zé Povinho maakt die machthebbers belachelijk, hij lacht met hen en gaat dan verder met zijn eigen eenvoudig leven. Op dezelfde manier gaat hij ook om met de eigen zwakheden en vooroordelen van het volk.
Rafael Bordalo Pinheiro
(2) Rafael Bordalo Pinheiro (21 maart 1846 - 23 januari 1905) was een Portugese artiest, bekend om zijn illustraties, karikaturen, sculpturen en tekeningen voor keramiek. Hij wordt beschouwd als de eerste Portugese komische striptekenaar. Link naar de website van zijn museum in Lissabon: KlikHIER!
Sei de um rio, sei de um rio ik ken een rivier, ik ken een rivier Em que as únicas estrelas nele sempre debruçadas waarin de enige sterren die erin buigen São as luzes da cidade de lichten zijn van de stad Sei de um rio, sei de um rio ik ken een rivier, ik ken een rivier Onde a própria mentira tem o sabor da verdade waarin de leugen zelf de smaak heeft van de waarheid Sei de um rio ik ken een stad Meu amor dá-me os teus lábios, dá-me os lábios desse rio mijn geliefde geef mij uw lippen, geef me de lippen van deze rivier Que nasceu na minha sede, mas o sonho continua die de bron is van mijn dorst, maar de droom blijft duren E a minha boca até quando ao separar-se da tua en tot wanneer mijn mond zich losmaakt van de jouwe Vai repetindo e lembrando dit herhaalt en zich herinnert Sei de um rio, sei de um rio ik ken een rivier, ik ken een rivier Meu amor dá-me os teus lábios, dá-me os lábios desse rio mijn geliefde geef mij uw lippen, geef me de lippen van deze rivier Que nasceu na minha sede, mas o sonho continua die de bron is van mijn dorst, maar de droom blijft duren E a minha boca até quando ao separar-se da tua en tot wanneer mijn mond die zich losmaakt van de jouwe Vai repetindo e lembrando dit herhaalt en zich herinnert Sei de um rio, sei de um rio ik ken een rivier, ik ken een rivier Sei de um rio, até quando ik ken een rivier, tot wanneer
Nasceu á beira do mar Geboren aan de oever van de zee Assim se fez marinheiro Zo werd hij zeeman Fez-se ao mar a navegar Zo ging hij de zee bevaren E cruzou o mundo inteiro En doorkruiste hij de hele wereld
Chegou primeiro ás Índias ao Oriente Hij kwam als eerste aan in Oost-Indië Uniu por mares continentes Verenigde continentale zeeën Que nos deixou por herança... Die hij ons naliet als erfenis Nas caravelas, num mar de águas turbulentas In de karvelen, in de zee van ontstuimige waters Dobrou o Cabo das Tormentas Heeft hij de Kaap van de Stormen omgevormd Que é hoje o de Boa Esperança Naar wat vandaag de Kaap van de Goede Hoop is
Qual é o país... vaidoso e feliz... no mar pioneiro Welk is het land ijdel en gelukkig in de zee der ontdekkingen E que é marinheiro... E que é marinheiro En waar is de zeeman En waar is de zeeman Que levou a cruz de Cristo Jesus... pelo mundo inteiro Die het kruis van Jezus Christus meenam door de ganse wereld E que é marinheiro... E que é marinheiro En waar is de zeeman En waar is de zeeman
Nasceu á beira do mar Geboren aan de oever van de zee Assim se fez marinheiro Zo werd hij zeeman Fez-se ao mar a navegar Zo ging hij de zee bevaren E cruzou o mundo inteiro En doorkruiste hij de hele wereld
Chegou primeiro a outras praias distantes Hij is als eerste geland op andere verre stranden Por esses mares nunca dantes Door deze zeeën die nooit eerder Navegados por alguém Bevaren werden door gelijk wie Tem um padrão á coragem aos tormentos Er is een monument voor de moed en de kwellingen Pelos seus descobrimentos Doorstaan tijdens zijn ontdekkingen Junto á Torre de Belém Dichtbij de Torre de Belém
(1) Alentajanas zijn inwoonsters van de Alentejo (streek ten zuiden van Lissabon).
(2) Desgarrada is een soort fado waarin op een ironische manier een grappig verhaal verteld wordt of waarin twee fadistas al zingend (en improviserend) een discussie voeren.
(3) De uitleg over malmequer (= o.a. madeliefje)vinden jullie in een vorig bericht: klik HIER!
Zij weten niet dat dromen Deel uitmaken van het leven
António Gedeão (24 november 1906- 19 februari 1997) was een Portuguese dichter, essayist, schrijver en dramaturg, die ook een aantal wetenschappelijke werken publiceerde. António Gedeão was een alter ego van Rómulo de Carvalho, die, onder zijn eigen naam, professor was en les gaf in Scheikunde en Wetenschappelijke geschiedenis.
Muito boa noite, senhoras, senhores Een hele goede avond, dames, heren Lá na minha terra há bons cantadores Daar in mijn land zijn er goede zangers Há bons cantadores, boas cantadeiras Zijn er goede zangers, mooie praatjesmakers Choram as casadas, cantam as solteiras De gehuwden schreien, de vrijgezellen zingen Cantam as solteiras cantigas de amores De vrijgezellen zingen liefdesliederen Muito boa noite, senhoras, senhores Een hele goede avond, dames, heren
Fadinho serrano és tão ao meu gosto Jij valt in mijn smaak Fadinho uit de bergen Fadinho catita, sempre bem disposto Kokette Fadinho, altijd ter beschikking Sempre bem disposto, seja tarde ou cedo, Altijd ter beschikking, zij het vroeg of laat, Fazer bons amigos é o teu segredo Goede vrienden maken is jouw geheim É o teu segredo sorrir ao desgosto Het is jouw geheim om te lachen naar het verdriet Fadinho serrano sempre bem disposto Fadinho uit de bergen altijd ter beschkking
Fiar-se em mulheres é crer no diabo Het vertrouwen van vrouwen is ongelofelijk São todas iguais, ao fim, ao cabo Zij zijn uiteindelijk allemaal dezelfde, Ao fim ao cabo, moça que namora Een meisje dat flirt, uiteindelijk Se vai em cantigas, essa é a que te chora Trapt in mooie praatjes, het is degene met wie ik schrei Essa é a que te chora, com esta me acabo Het is degene met wie ik schrei, daarmee zal ik eindigen Fiar-se nos homens é crer no diabo Rekenen op onze mannen is de duivel geloven Essa é a que te chora, com esta me acabo Het is degene met wie ik schrei, daarmee zal ik eindigen Fiar-se nos homens é o nosso fado Rekenen op onze mannen is onze fado (=lot)
De schelpvormige baai van São Martinho do Porto is het laatste overblijfsel van een oude golf die zich tot Alfeizerão uitstrekte tot in de XVI-de eeuw. Deze is verbonden met de Atlantische Oceaan via een geul van bijna 250 meter breedte, die zich bevindt tussen de heuvels van Santana ten zuiden en de vuurtoren ten noorden.
"Trova do Vento Que Passa" na Casa de Fados em Coimbra...
Trova do Vento Que Passa Ballade van de wind die langskomt
Letra
: Adriano Correia de Oliveira Composição: Manuel Alegre Pergunto ao vento que passa Ik vraag aan de wind die langskomt notícias do meu país nieuws uit mijn land e o vento cala a desgraça en de wind zwijgt over het onheil o vento nada me diz. de wind vertelt me niks. o vento nada me diz. de wind vertelt me niks.
Mas há sempre uma candeia Maar er is altijd een lichtje dentro da própria desgraça dat schijnt tijdens deze donkere tijden há sempre alguém que semeia er is altijd iemand die liederen canções no vento que passa. zaait in de wind die langskomt.
Mesmo na noite mais triste Zelfs in de droevigste nacht em tempo de servidão in tijden van onderworpenheid há sempre alguém que resiste is er altijd iemand die zich verzet há sempre alguém que diz não. Is er altijd iemand die neen zegt.
(vrije vertaling)
Categorie:Fado Tags:Coimbra, Adriano Correia de Oliveira
Adriano Maria Correia Gomes de Oliveira, of simpelweg Adriano (9 april 1942 - 16 oktober 1982) was een Portugese musicus, geboren in een conservatieve Rooms-katholieke familie in Porto. Zijn familie verhuisde na zijn geboorte naar Avintes. Hij ging studeren aan Rechtsfaculteit van de Universiteit van Coimbra en liet zich in met het studentenactivisme en de fadomuziek van Coimbra.
Adriano maakte deel uit van een generatie van componisten en zangers van politieke liederen, die muziek en lyrische gedichten gebruikten om te vechten tegen het dictatoriale regime van de Estado Novo. Hij was berucht voor zijn subversieve acties als lid van de democratische weerstand en werd daarvoor vervolgd door de politieke politie PIDE. Adriano was een persoonlijke vriend van vele musici zoals Zeca Afonso, Padre Fanhais, Sérgio Godinho en ook van Luísa Basto, waarmee hij verschillende muziekalbums opnam.
In 1963 bewerkte hij een gedicht van Manuel Alegre: Trova do Vento Que Passa (zie bericht hierboven) en bij het uitbrengen ervan werd dit het weerstandslied van een ganse generatie én de daaropvolgende generaties.
Adriano was tevens lid van de Portugese Communistische Partij en nam vaak deel aan het Avante! Festival. Hij was ook een vriend van de socialist Manuel Alegre, die veel van zijn lyrische gedichten schreef. Hij stierf in Avintes op 40-jarige leeftijd aan een hartaderbreuk.
Categorie:Fado Tags:Coimbra, Adriano Correia de Oliveira
De Fado van Tio (=oom) Zé Luis is een fadinho (=kleine fado) die op een bepaalde manier gedanst wordt en vindt zijn oorsprong bij de Fado uit Lissabon: boeren passeerden langs de grote "quintas" (=boerderijen) gelegen langs de Riachos. Zij hoorden daar bepaalde melodieën afkomstig van particuliere feesten met fadistas en guitaristen. Daar zij zelf niet op deze feesten aanwezig waren, pasten zij deze muziek aan op hun manier van dansen en vanaf toen ontstond de "Rancho" als volksdans.
Ik ben Maaike/Myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LaFadista.
Ik ben een vrouw en woon in Alfeizerão-Sapateira (Portugal) en mijn beroep is mezelf zijn.
Ik ben geboren op 30/12/1949 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Portugal, Lissabon, Fado, poëzie, reizen in 't algemeen, lezen, kookboeken, fietsen....
In de voorstelling 'Los Impossibles' reist ze samen met haar ensemble 
Het bevat invloeden uit Italië, Spanje en Portugal. Harpiste Christina Pluhar geraakte gefascineerd door het werk, temeer doordat het thema van het stuk in een heel andere context in de Mexicaanse traditionele muziek opduikt. Pluhar bracht haar instrumentaal ensemble L'Arpeggiata samen met de legendarische King's Singers, de charismatische zangeres Lucilla Galeazzi en de danseres Anna Dego. De combinatie én confrontatie van het klassieke karakter en de rauwe volksstemmen maken deze muziek uniek. Er werd hard gezocht om de uitspraak van het oude Spaans en Portugees zo dicht mogelijk te benaderen en het volks karakter zo authentiek mogelijk weer te geven. Christina Pluhar doet het onmogelijke. Ze slaagt erin om schijnbaar onverzoenbare werelden samen te brengen. De recente cd-opname van 'Los Impossibles' behoort tot de best verkochte oude muziekopnamen van het laatste jaar.
Ik ben Maaike/Myriam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LaFadista.
