Eenzaam.

            Verdriet boort een gat in mijn maag,

                       vreet mijn hersens leeg…

            
            Tot er geen bodem voor verdriet meer is.

            Tot het me allemaal niet meer schelen kan,

            tot ik leeg ben vanbinnen, uitgehold.

            Verdriet knaagt al mijn vreugde af,

            nagelt me vast, dwars door m’n lijf

            vast aan de grond die ik splijten voel,

            tot er geen pijn en verdriet meer is…

                                                                                                       Kristin-2004.