We hebben rustdag (weeral) in Fairplay, een oud goudmijnstadje, na 2 dagen gestaag klimmen van Pueblo op 1666 meter naar 3300 meter.Ik weet wel dat de renners in de Ronde dat op een paar uurtjes aflappen maar het zijn dan ook beroeps!!!!! Gisteren reclameerde mijn linker knie en de laatste km moest ik afwisselend stappen en fietsen. Een dagje rust doet dan wel goed. Morgen moeten we nog 300 meter omhoog over de Hoosierpas (3647), het hoogste punt op onze tocht. Het is hier erg koud en vooral 's nachts, te koud om te kamperen. Dus zitten we in een Motelleke. En weinig zuurstof, dat maakt het fietsen nog moeilijker. Maar wij oudjes geraken er wel. Jos beter dan ik, die is niet te kloppen met klimmen en moet dus dikwijls wachten op mij. Maar het is hier weer heel mooi, er ligt nog sneeuw op de bergen, er wordt nog geskied. Eergisteren hebben we in een Gosttown gelogeerd. Het dorpje leek wel uitgestorven, gelukkig was er 1 vriendelijke Amerikaan die ons binnen liet slapen omdat het :1 te koud was en 2, er een Moumtainlion was gesignaleerd en hem in zijn tuin had gehoord de nacht ervoor. Ik loop al een paar weken rond met een gesprongen onderlip van de zon, maar het wordt altijd maar erger wat ik er ook aansmeer. Dus was ik het vanmorgen moe en ben naar de plaatselijk kliniek geweest. Weer heel vriendelijke mensen en mijn verhaal was weer interessanter voor hen dan mijn lip. Toen ik wat later met een voorschrift voor antibiotica en wat staaltjes zalf buiten stond was ik 124$ armer!!!!!!! De apotheek was nog erger, daar moest ik een vragenlijst invullen voor het klantenbestand. Toen ik zei dat ik zeker nooit meer terugkwam hielp dat niet. Rules are rules even for Tourists!!!!!! Voor 10 dagen antibiotica was ik nog eens 20 $ kwijt. Obama moet dringend wat aan de gezondheidszorg doen hier.
We zijn gisteren Kansas uit en Colorado binnengevlogen want de wind zat lekker in de rug en het was plezant fietsen. Het landschap blijft hetzelfde, uitgestrekte velden tot zover je zien kan. Wat later verandert het in een dorre woestijn van zand, stenen en schraal gras, enkel versiert met bloeiende Yukkas. Gisteren had ik 3 lekke banden en jos zijn achterband is deze namiddag ontploft. Gelukkig hadden we reserve binnen en buitenband bij want we stonden echt in de Middle of Nowhere. Gisterenavond hebben we samen met 4 anders bikers, 1 Hollander en 3 Amerikanen in het Citypark van Eads gekampeerd. Het was best gezellig en iedereen had al zijn eigen ´`staffe verhalen`´. Maar dat jong volk vertrek al om 5 uur ´s morgens en doen een Lot off Miles.De lunch hadden we in Arlington,een plaatsje met 3 bewoonde huizen maar wel met een plezante W.C. waar een boekje inhing om je naam in te schrijven. Zo kon je zien wie er al geweest was. Wij hebben daar ook een spoor achtergelaten. Het ´Belgian Couple´begint hier al beroemd te worden!!!!! Deze namiddag zijn we een trein langs gereden die wel bijna 20 km lang was. Allemaal beestenwagens die er gewoon staan te wachten tot de koeien vet genoeg gemest zijn om ze naar de slachthuizen te brengen. Allemaal nogal surrealistisch maar echt waar. De vetmesterijen zijn hier ook gigantisch. Morgen rijden we naar Peublo, een grote stad, en nemen daar weer een dagje rust want de Rocky´s zijn al te zien van hier en dan begint het betere klimwerk weer. Er staan nu 3350 km op de teller en zijn nu zeker over de helft. Ondertussen zijn we ook al kakbruin geworden zoals de renners in de Ronde van Frankrijk, bruine kop, armen en benen en de rest spierwit.
we hebben nu iets meer dan 3000 km op de teller ,. Het is vandaag friskes maar de voorbije dagen was het snikheet. Gelukkig een beetje wind om af te koelen alleen blaast hij niet altijd in de rug. Gisteren was er een tornado waarschuwing maar gelukkig voor de noordelijke county's maar het was wel spannend om de radioberichtgeving erover te horen. Alle 10 minuten werd de richting en de snelheid aangegeven. In de verte zagen we wel enorme lichtfitsen van een onweer. Ons tentje stond in het City Park van Dighton en moest het te gevaarlijk geworden zijn had de Sheriff er ons wel uitgehaald!!! Nog een dag of 2 trappen over de Plains en dan zijn we in Colorado. Vandaag rijden we naar Scott City waar we volgens onze kaart kunnen logeren bij de Atletiekclub met zwemdok en Jaccuzie. Zien of het lukt! De plains zijn enorm, 1 lange rechte baan naar het Westen en aan weerskanten Prairie of grasland met gigantisch veel runderen en hier en daar wat oliepompen. Af en toe een auto of vrachtwagen die langs je heenscheurt. Voor de rest zijn we in prima vorm, Jos zijn baard groeit flink en bij mij vliegen de kilookes eraf. Dat zal nodig zijn om de Rocky's op te geraken!!!! Morgen mogen we onze klok nog eens een uurtje achteruit zetten. Dat is raar: aan de County grens stoppen we dan om de klok te verzetten. Zomaar een uurtje meer die dag.
Sinds gisteren zijn we Kansas binnengereden. Het weer is nu schitterend soms zelfs al te warm voor mij maar zolang we fietsen is er wind. De laatste dagen in de Ozarkmountains waren wel zwaar voor Jos want hij had problemen met de versnelling. Hij kon niet naar de 2 kleinste versnellingen en die heb je wel nodig in de bergen. Dus wat harder duwen en ook soms eens afstappen. De velomakers vind je hier nu niet op elke hoek van de straat en na 2 dagen zwoegen kwamen we in Pittsburg waar het probleem vlug opgelost was met een nieuw kabbeltje. Dan nog eens 2 platte banden omdat die velomaker te veel druk op zijn banden had gezet. Onze teller staat nu op 2540 km. Nu zijn we in Kansas, zowat het midden van de States, en vlak. Dus zullen de kms nu wel wat vlugger onder onze banden doorvliegen. De laatste weken slapen we veel in stadsparken want er zijn weinig echt camping. Maar de parken zijn ervoor goed uirtgerust. Sommigen hebben zelfs douches met warm water. In een, Golden City, kregen we zelfs een handdoek en zeep van de parkwachter!! We fietsen en slapen dikwijls dicht bij een treinspoor en die mannen die blazen er nogal op los als ze een dorp passeren. Vooral 's nachts, en stopjes helpen niet tegen dat lawaai! Jos slaapt daar rustig door natuurlijk, die hoort er niet van. We proberen wel goed op onze voeding te letten. Alle dagen een bak sla en een appel. We vermijden zoveel mogelijk de fastfood want daar druipt het vet nogal uit. Het brood is niet te vreten, welk soort je ook probeert het is allemaal van dat zoet sponzen toastbrood. Ik snak nu al wel naar een goeie groffen boterham, en een fisse Duvel voor Jos. Butweisser is zowat het enige bier dan hier te koop is. Maar na een dag zwoegen op de fiets smaakt dat nog het beste. Voor de rest drinken we veel water en Cola
De teller staat nu op 2000km en we vinden het nog altijd plezant. We nemen weer een rustdag om de spieren weer op zijn plooi te laten komen. De storm van vorige week bleek een orkaan te zijn, gelukkig waren we onderdak. De volgende dagen werden en worden nog steeds geconfronteerd met de gevolgen; geblokeerde wegen door omgewaaide bomen, omgedraaide karavans, verwoeste huizen en vooral stroomgebrek want de elekticiteitslijnen hangen hier nog altijd in de lucht. Het weer is ondertussen beter geworden. We zijn nu in Missouri in de Ozarks Mountains, zoiets als de Ardennen maar dan "mutch bigger" en veel minder "people". Maar van de bergen zijn we nog niet af, we moeten nog even doorbijten voor we de vlakten van Kansas zien. We komen nu ook al andere bikers tegen op de trail en dan is het plezant om gegeven uit te wisselen, waar het goed is om gratis te kamperen en waar er gezond en goed eten te krijgen is. Ik voel me heel mager hier als je ziet hoeveel dikke mensen er hier rondlopen, maar ik ben ook al wat kilookes kwijt. Ik probeer ook wat fotookes door te sturen.
We zijn gisteren de Ohioriver overgestoken en zijn nu in Illinois, onze derde staat. Alles gaat prima, de spieren doen het goed en we nu meer kms omdat het al wat vlakker is. Gisteren waren het er 95, ons rekord!!!!! Het weer zou wel beter mogen, alle dagen regen en vorige nacht een kletterend onweer van 1,5 uur. Gelukkig zijn we droog gebleven in ons tentje. Vandaag was het fietsen onmogelijk wegens een serieuze storm en zijn na 18 km gestrand in een motel in Harridsburg. Hopelijk wordt het weer snel beter. Onze teller staat nu op 1400 km
We zijn nu in Kentucky en het weer is nog altijd wisselvallig, echt Belgisch. We hebben vorige week een beetje vals gespeeld en een pich up gehuurd. Eigenlijk wilden we met de Greyhoundbus een beetje vooruit omdat we door het slecht weer achter op ons schema zaten. Maar die wilde de fietsen niet meenemen omdat ze niet in een doos zaten, passagierstreinen rijden hier niet dus bleef er alleen een pich up over. We hebben een 500km mee gereden en zitten nu een beetje vooruit. Zelf hebben we toch al een 1100km op de teller en de bergen zijn hier niet meer zo hoog en dus is het makkelijker fietsen. Hopelijk zitten we binnen een 6-tal dagen op de vlakten van Kansas en als dan de wind vanachter komt ga je ons nogal zien vliegen! We doen nu maar een 50 a 60 km per dag en dan doen de kniekes toch weer een beetje pijn.
We zitten weer een dag vast wegens regenweer. Even voorbij Buchanan op een vakantiekampterrein voor kinderen. Mooi gelegen en rustig alleen. Gisteren zagen we een German restaurant in Buchanan en de smaak van een heerlijke Schnitzel deed ons in de remmen gaan. Spijtig voor ons was de Schnitzel op omdat het de vorige dag heel druk was geweest. Het werd dan maar Sauerkraut mit Kartotffeln und Wurst. eindelijk eens iets anders dan het Amerikaans Junkfood. Maar we proberen zelf wel Belgisch te koken: spaghetti, rijst met kip, omelettekes en spek en vooral biefstuk, die hier heel goed is. Honger hebben we zeker nog niet gehad. We hopen op beter weer en plattere bergen om onze kilometers te kunnen doen want we zitten al wat achter op ons schema. Maar het belangrijkst is dat we er voor 100% van genieten!!!!! Gisteren werden we aangevallen door 2 honden die gevaarlijk grommend naast de fiets bleven lopen. Het was bergop en ineens kon ik een tandje vlugger! Gelukkig hebben ze het niet lang volgehouden. De lente is hier volop en de meiklokjes staan al ver boven de grond, veel prachtige vogels geven concert en herten zijn overal te zien terwijl massa's eekhoorntjes tussen de bomen spelen.
We zitten weer een dag vast wegens regenweer. Even voorbij Buchanan op een vakantiekampterrein voor kinderen. Mooi gelegen en rustig alleen. Gisteren zagen we een German restaurant in Buchanan en de smaak van een heerlijke Schnitzel deed ons in de remmen gaan. Spijtig voor ons was de Schnitzel op omdat het de vorige dag heel druk was geweest. Het werd dan maar Sauerkraut mit Kartotffeln und Wurst. eindelijk eens iets anders dan het Amerikaans Junkfood. Maar we proberen zelf wel Belgisch te koken: spaghetti, rijst met kip, omelettekes en spek en vooral biefstuk, die hier heel goed is. Honger hebben we zeker nog niet gehad. We hopen op beter weer en plattere bergen om onze kilometers te kunnen doen want we zitten al wat achter op ons schema. Maar het belangrijkst is dat we er voor 100% van genieten!!!!! Gisteren werden we aangevallen door 2 honden die gevaarlijk grommend naast de fiets bleven lopen. Het was bergop en ineens kon ik een tandje vlugger! Gelukkig hebben ze het niet lang volgehouden. De lente is hier volop en de meiklokjes staan al ver boven de grond, veel prachtige vogels geven concert en herten zijn overal te zien terwijl massa's eekhoorntjes tussen de bomen spelen.
We zijn nu in Lexington waar de Amerikaanse militairen worden opgeleidt. We hebben veel pech gehad met het slechte weer. Dikke mist en regen verplichtte ons om van de Blue Ridge Parkway naar beneden te rijden omdat het te gevaarlijk was onze weg daar verder te zetten. Heel de nacht regen en kou in ons tentje was ook niet plezant dus hebben we maar een trekkerhutje genomen op een camping en daar beter weer afgwacht. Dat is gisteren gekomen dus zetten we onze weg verder. Onze weg over de bergen want daar komt maar geen einde aan. Vitginia is een beetje groter dan Belgie maar het staat vol bergen die we over moeten. Dus doen we niet zo veel kms per dag want na 50 km vinden we het meer dan genoeg. Gisterer hebben we er 72 gedaan maar dat was dan ook veel bergaf. Het is hier wel prachtig en de mensen zijn hier ontzettend vriendelijk en nieuwsgierig naar onze onderneming. Ze vinden ons we een beetje gek want iedereen rijdt hier met de auto, zelfs voor een tiental meter!!!!! Maar dan ook weer vol bewondering dat wij dat nog doen op onz leefdtijd. Jos is altijd wel als eerste boven, maar wacht dan wel op mij, en ik ben altijd als eerste beneden, dat zal wel iets met gewicht te maken hebben!!!!!!! Hopelijk kunnen we snel de heuvels achter ons laten en een beetje doorfietsen anders zijn w volgend jaar nog niet aan de overkant!!!!! Groetjes
Er staat al 405 km op de teller en zijn nu aan het begin van onze Trail. Het koste ons een week zwoegen om hier (Crozet) te geraken en het viel nog niet mee. Altijd een straffe wind op kop en de vlakten zijn hier ver te zoeken! Sinds Washington hebben we nog geen meter vlak gereden, altijd op en af en met onze bagage gaat het "op" heel heel traag en het "af" natuurlijk heel snel. Aan avontuur hebben we geen gebrek: We hebben nog maar 2 keer op een camping gestaan, 1 keer bij een heel lieve dame in huis geslapen omdat het de vorige nacht te koud (4 gr C) en 1 keer vrij gekampeerd omdat er geen camping was en onder de blote hemel met al onze kleren aan geslapen hebben. Het kan hier 's nachts nog heel koud zijn terwijl het over dag toch al lekker warm is. Sinds gisteren logeren we weer bij mensen die ons spontaan onderdak aanboden en we nemem er een rustdag bij. Heel lieve mensen die ook al veel gefietst hebben. De mensen zijn heel gastvrij en ook wel nieuwsgierig in onze onderneming. Maar de auto is hier nog altijd koning en de fietspaden moeten hier nog uitgevonden worden. Het is dus soms heel gevaarlijk aan de kant van de weg. Hopelijk is het op de trail rustiger.
