Op vrijdag 12 maart organiseerden de scholen in heel het land de ‘pyjamadag’. Dat is een lovenswaardig initiatief van Ketnet en MNM. Door voor een dag getooid in pyjama naar de klas te komen, wil men zieke kinderen die genoodzaakt zijn de lessen van thuis te volgen, een hart onder de riem steken. Dit jaar was het thema ‘dromen’ en konden de leerlingen kiezen om in pyjama of in de kledij van hun droomberoep naar de klas te komen. Onder meer de VBS Lebbeke en basisschool ’t Konkelgoed maakten er een bijzonder leuke dag va. (Ingezonden foto’s)
In de VB De Bellewij in Denderbelle nam juf Wendy het initiatief om samen met haar leerlingen de traphal van de school te verfraaien. De muur kreeg een frisse kleur en daarop werden figuurtjes geschilderd met een hoofdje in verschillende kleuren. Hiermee willen de leerlingen benadrukken dat iedereen welkom is op de school. (Ingezonden foto)
Hal A werd in gebruik genomen bij de tweede editie van de Bierfeesten in Wieze op 28 september 1957. De hal bevatte één draaiend en twee vaste podia voor de orkesten die muziek brachten die ik zou omschrijven als Oberbayern of Tiroler muziek. Hierboven het allereerste orkest in 1957. Over deze Duitse formatie uit Coburg van kapelmeester Heinz Gotzel was men best tevreden. Men legde hem voor jaren contractueel vast.
… en deken Omer Van den Bergh zijn gouden priesterjubileum vierde
Voor Omer Vanden Bergh, ook bekend als ‘Omer Karnassjèèr’, pastoordeken van de O.-L.-Vrouwkerk, was juni 1983 een feestelijke maand: hij mocht zijn gouden priesterjubileum vieren en zag zich benoemd tot ereburger van de gemeente.
De viering in de kerk werd opgeluisterd door de muziekkapel van de Chiro en besloten met Rijs Maria, toen het lijflied van elke ‘kattellieken’ Lebbekenaar. In zaal Ons Huis bezorgde de Koninklijke Harmonie St.-Cecilia de
gasten muzikale intermezzo. Werd toen gezegd: Burgemeester Frans Moeyersoon: “Wij weten dat u zich vandaag zeer gelukkig voelt, wij bewonderen u voor uw uithoudingsvermogen en zijn er van overtuigd dat u grote waardering geniet bij de Lebbeekse bevolking.”
Rosa Biesemans: “U hebt, spijts uw drukke bezigheden, altijd bij en met de parochiale verenigingen geleefd.”
Priester Paul De Baere: “U bent een voorbeeld van een consequent, eerlijk, toegewijd en correct priester, wars van om het even welk goedkoop compromis.” Provinciaal gedeputeerde Alfons De Mol: “’Onslievraa van Lebbeek’ is duidelijk een ‘blaa’, bekijk haar mantel maar eens
Midden november 1982 oordeelde Badmintonclub Batenda het moment gunstig om in de gemeentelijke sporthal het badminton te promoten. De club, lid van de Nederlandstalige Badmintonliga, bestond toen al een zevental jaar. Maar eens in krant, week- of maandblad komen, kan nooit kwaad.
Het Bestuur van BC Batenda
Initiatiefnemer van Batenda was Arthur Semal. Tijdens de winter van 1974 had hij een danscursus georganiseerd, waaraan zo’n vijftien koppels deelnamen. Uit die kerk is BC Batenda -Ba(dminton), ten(nis), da(nsen)- gegroeid. Sommigen schakelden achteraf over op het tennis, anderen bleven het badminton trouw
De leden van BC Batenda
In 982 telde Batenda een veertigtal leden. Alle spelers waren als C2 geklasseerd, omdat ze niet konden deelnemen aan officiële tornooien vermits er in de Lebbeekse sporthal geen ruimte was om clubs te inviteren. De competitiesporten genoten toen voorrang. Elk lid betaalde toen 1.250 frank lidgeld, zowat 31 euro. Daarin zat niet alleen de huur van de sporthal begrepen, maar ook de aanschaf van de shuttles.
Bron : “KRAMIEK” nr 4 – april 2018
VRAAGJE : Bestaat deze badmintonclub nog onder de toenmalige benaming ?
In het jaar onzes Heren 2006 trok de vriendenkring van café "Half-Time" (toen nog uitgebaat door Peter Ravyts) op Paasweekend naar de Moezel. Op een oude Duitse kegelbaan waagden ze zich ook aan een partijtje bowling. Bij de vrouwen werd Marleen Lanckman kampioen en bij de mannen was Louis Macharis de primus. Spijtig genoeg GEEN foto van 't "diplom" v/d Louis.
Charlotte Verbelen vijftig jaar achter de tapkast van ‘Bosveld’
Charlotte Verbelen nam samen met haar ondertussen overleden man Gerard Saeys op 1 maart 1968 haar intrek in café Bosveld in de Baasrodestraat. Vandaag laaft ze er nog altijd dagelijks de dorstigen. Behalve op woensdag. Aan opgeven denkt ze niet. Charlotte (75) werkt volgens een vast stramien.
Het café gaat open om 9.30 uur. Van 13 tot 16 uur pauzeert ze. Om te koken, te eten en even te rusten. Daarna zijn haar klanten opnieuw welkom. Ze geniet van die dagelijkse regelmaat, de babbels en de beweging. En treedt af en toe ook op als biechtvader. Een luisterend oor kan deugd doen.
“Ik kreeg altijd goeie klanten over de vloer”, zegt ze. “Ook nu nog. En ze helpen waar ze kunnen. Bemerken ze op hun weg naar het toilet een krat gevuld met lege flesjes, nemen ze die gewoon mee. Ik moet daar niet eens om vragen. De politie is hier nog nooit moeten langskomen.”
Vroeger kreeg Charlotte vooral klandizie uit de buurt, aangevuld met passanten. Die buren zijn vandaag overleden of te oud en de nieuwkomers uit de directe buurt ziet ze amper. “Sommigen zeggen nauwelijks een goeiedag. Jammer.”
Café Bosveld is duidelijk een volkscafé. Hier wordt ‘gepandoerd’ en aan bakschieten gedaan, is een pronostiekclub actief, hangt de vogelpik aan de muur, staat de bakschiettafel binnen handbereik en wordt gepetanquet. Charlotte soigneert haar klanten. Af en toe organiseert ze een wedstrijd en kunnen ze daarbij genieten van kippenvleugels, worsten op de barbecue of hutsepot. Anderhalve euro Haar pintjes kosten anderhalve euro. “Toen ik begon was dat 7 frank”, herinnert ze zich. “Wie toen een halve frank opsloeg, moest wat horen. Nu gaat de prijs met een halve euro omhoog, omgerekend 20 frank.”
“Tot zolang ik gezond blijf van geest en lichaam doe ik voort”, besluit Charlotte. “Gewoon omdat ik het graag doe. Ik heb mijn klanten gezegd dat ik er nog vijftig jaar ga aan toevoegen. En ze vonden dat uitstekend.”
“Het Bosveld was al café toen Gerard en ik er onze intrek namen. Zeker al honderd jaar”
“Ik krijg ook hulp van mijn zoon, schoondochter en mijn metekind. Iedereen is in de ‘wèèr’ voor mij”
“Het bierverbruik is sinds het invoeren van het rookverbod en meer alcoholcontroles gehalveerd. Niet-rokers heb ik sindsdien niet zien toestromen. Klanten die er eentje te veel op hebben, voeren we naar huis.”
“Mijn klanten komen uit Lebbeke, maar ook uit Sint-Gillis, Schoonaarde, Berlare zelfs”
“Hier komt oud en jong over de vloer. ‘Poeffers’? Die heb ik niet.”
En de gemeente een eigen wapen en vlag kreeg: Het blauw aan de stok
Eind oktober 1980 keurde de gemeenteraad eenparig de invoering goed van een gemeentewapen en -vlag. De gemeente was daartoe, na de fusie, verplicht. De beslissing was al drie jaar eerder gevallen, maar het voorstel van de gemeente, uitgewerkt op advies van gemeentelijk archivaris Jef Dauwe, moest na onderzoek door de Commissie voor Heraldiek, nog eens extra groen licht krijgen.
Zei Dauwe toen:
“Wat de keuze van het wapen betreft, hadden we het in Lebbeke al bij al nog vrij makkelijk, omdat aan Wieze en Denderbelle nooit een gemeentewapen was toegekend. In sommige gemeenten was dat wel het geval, zodat daar vaak elementen van de fuserende gemeenten werden samengevoegd. Wat kon leiden tot erg ingewikkelde wapens. Terwijl in de heraldiek als grondregel de eenvoud geldt.” “Het wapen werd als volgt beschreven: In lazuur een gekroonde en omstraalde Onze-Lieve-Vrouw , met op de linkerarm het Kind Jezus en in de rechterarm een scepter, alles van goud.” “ Lebbeke heeft officieel nooit een vlag gehad. Wel gebruikte de gemeente, sinds onheuglijke tijden, bij feestelijkheden de vlag met de blauwwitte kleuren, tegelijk ook Mariale kleuren.”
De vlag werd als volgt beschreven: een rechthoekig doek, diagonaal doorsneden van linkerbovenhoek naar rechterbenedenhoek van blauw en wit (het blauw aan de stok).
Is er in Lebbeke sprake van één pompier van wie de volksmond zijn voornaam zonder aarzelen koppelt aan de job van brandweerman, beseft eenieder dat het Lowie Pompier betreft. Al heet Lowie volgens de burgerlijke stand Louis Van Damme en niet Pompier.
In april wordt hij tachtig. Al negen jaar geniet hij, na een carrière van 35 jaar als brandweerman, van zijn pensioen. En recent verhuisde hij met zijn ‘maddam’ van ’t ‘ Hoeksken’ naar de Jozef Cardijnstraat. In wat sommigen de ‘bloemmewoiëk’ noemen. Met straatnamen vol anjers, azalea’s, irissen, magnolia’s en begonia’s een vanzelfsprekendheid. Al roepen Rode Kruis en Jozef Cardijn niet meteen dezelfde associaties op. Zijn woning valt meteen op, want in de voortuin houdt een pompier, in miniformaat, klaar om in te grijpen, de wacht. Louis werd geboren in Merchtem, groeide op in Opwijk en woont sinds zijn huwelijk in Lebbeke.
Bij de Lebbeekse brandweer belandde hij via zijn nonkel, Frans Luypaert, die al actief was bij de pompiers. “Nonkel Frans was de man van tante Julia, de zuster van mijn moeder”, voegt hij eraan genealogisch correct aan toe. Hij was loodgieter in de Kapellekensbaan.” Naar hoeveel branden Louis ooit uitrukte, is hij vergeten. Zijn eerste herinnert hij zich nog. “In de lompenfabriek De Saedeleir, bij Steikke Jaanis”, voorin de Baasrodestraat waar zich nu Van der Schueren bevindt. Een stevig brandje. We kwamen daar vaker over de vloer. Op de koer zijn nu nog de gevolgen te zien.”
Altijd supergraag gekookt
Louis blikt met genoegen terug op zijn carrière bij de brandweer. “Ik ben ooit, zowat veertig jaar geleden, ook begonnen met het organiseren van de jaarlijkse mosselfestijnen”, vertelt hij. “Eerst in zaal Ons Huis, later in de kazerne zelf. Jarenlang bereidde ik jaarlijks om de vier maanden 150 kilo kop/kipkap. De vraag was niet bij te houden.”
Die bereidingen leerde Louis in de Poelstraat, waar de vader van Gaston Van den Berghe, van de Buggenhoutse Grega hammen, een kleine beenhouwerij dreef. Die leerde hem trouwens ook lekkere pensen maken.
“En paardenworsten heb ik recent, ook als vriendendienst klaargemaakt bij de Griek op de Hogeweg. Voor de mannen van de biljartclub. Ze smaakten super. Kreeg ik trouwens van overal te horen. Jammer genoeg was ik verplicht mijn kookmateriaal weg te schenken”, besluit hij. “In mijn nieuwe thuis heb ik overigens amper ruimte om te koken.”
“Hoe ik dan nu mijn dagen doorbreng? Ik trek wel mijn plan. Eens klappen aan de toog kan deugd doen. Op zondagmorgen vind je me meestal in ’t Toreken. Samen met nog ‘ne Lowie’, maar die heet Macharis en hij kan niet zo goed koken als ik. En branden geblust heeft hij, bij mijn weten, ook nog nooit gedaan. En ik heb nog nooit in mijn leven bier gedronken …
