Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
03-10-2011
Hoe moeilijk is het toch ...
Hoe moeilijk is het toch aan het worden om de dag goed door te krijgen. Ik dacht dat het wel zou beteren maar in de plaats van te beteren wordt het elke dag erger. Zo nu ook . Een reuze weekend hebben we gehad. Het weder was fantastisch en toch , toch heb ik het ó zo moeilijk. Ik ben zo jaloers op al die koppeltjes die hand in hand doorheen de winkelstraten slenterden. Zij zijn nog altijd met twee en ik , ik ben maar alleen. Ik heb niemand meer om hand in hand mee te flaneren. Er zijn er velen die niet weten hoe rijk ze zijn in deze situatie. Nog samen zo vele dingen kunnen doen. Maar dat is een gegeven waarvan men de waarde slechts ontdekt als het te laat is. Zo voel ik het in ieder geval aan. Toen mijn man vorig jaar nog bij me was , gewoon thuis in de zetel naar TV kijkend en wanneer ik dan toch eens vlug eventjes door de winkelstraat ging voor enige ontspanning , toen had ik het reeds moeilijk om altijd alleen te zijn. Je denkt dat je dat een beetje gewoon wordt maar het tegenovergestelde is waar. Het wordt alsmaar erger. Ik stel me de vraag wat er nog op me gaat afkomen. De maand oktober is begonnen en dat wil zeggen dat we binnen de drie maanden kerst en nieuwjaar voorbij zijn. Ik ben echt bang dat ik het niet meer ga aankunnen. Het zou me deugd doen als ik er eens met iemand over kon praten maar ik ben niet van plan om vrienden en kennissen hiermee lastig te vallen. En ik ben ook met vanalles en nog wat bezig om mijn gedachten niet altijd bij mijn man te hebben. En ik moet eerlijk toegeven , veel beginnen en momenteel weinig afmaken. Mijn gedachten zijn er nog steeds niet voor de volle 100 procent bij. Ik hoop elke dag dat het beter zal gaan maar waar ik heel zeker van ben dat is : geduld is een heel schone deugd ! En ik moet elke dag nemen zoals hij komt en er het beste proberen van te maken.
De voorbije dagen waren alles behalve in orde. De dagen zijn onvoorstelbaar moeilijk en een zakdoek is nooit uit de buurt. Ik kan er niet aan doen maar m'n tranen vloeien bij het minste. Er is geen houden aan. Nu ben ik mijn nestje een beetje aan het kuisen en dan komen er allemaal gedachten door mijn kopke gevlogen. Zo nu ook daarjuist.
Ik heb een vriendin die voor het eerst zwanger is Wat ben ik blij voor haar want het liep alles behalve van een leien dakje. Nog twee maanden en dan is het zover. Een zoon of een dochter , dat weet ik niet maar ik hoop dat alles heel goed in orde komt. En plots viel "mijnen frank" en ik ben er bij moeten gaan zitten. Bij elke blijde gezinsuitbreiding in familiekring of bij vrienden heb ik de laatste 15 jaar , enkele maanden later iemand moeten afgeven. Er is een zeker gezegde : "wanneer er een kindje geboren wordt geeft men ook iemand af". Ik heb het in die 15 jaar een paar keer mogen meemaken. Het is iets waar ik vroeger nooit heb bij stil gestaan , ook omdat ik het toen nog niet wist - nooit van gehoord had , maar het is wel waarheid . Zo ook mijn man. In oktober vorig jaar was er de geboorte van een zoontje bij kennissen en toen toen heb ik gebeden dat het niet mijn man zou zijn. Ik wou er ook geen aandacht aan schenken want dat kon toch niet waar zijn. Mijn man was ziek maar toch niet sterven ! Dat is wel het laatste waar je op dat moment wil aan denken. Helaas , januari 2011 zal ik nooit meer vergeten. Ze hadden hierboven mijn man wel nodig.
En nu is er weer een geboorte binnen twee maanden. Ik begin schrik te krijgen , nee ik heb schrik. En ik hoop opnieuw dat het geen waarheid word ! Ik hoop alleen dat het gezegde niet altijd uitkomt !
Een week is eigenlijk niets. Ze begint met de maandag en vooraleer je het weet is de zondag weer voorbij en kunnen we opnieuw beginnen. Opnieuw maandag. En elke dag heeft iets specifieks. En elke dag laat je wel iets anders beleven zo ook de voorbije week. Het speciale van de voorbije donderdag was het snoepgoed van Sint Niklaas ! Het trof me als een zware mokerslag. Nog nooit had ik er bij stil gestaan dat de sint al zo vroeg in het land kwam. Nu ik mijn man verloren heb is het des te pijnlijker. Wat een plezier beleefde ik met de aankoop al die lekkere snoep. Het was gewoon een jaarlijkse traditie die nu gestopt is. Ik moet nu geen chocola meer kopen. En ook niet van die grote sigaren , en die lekkere speculoos. Ook geen mandarinnekens meer , tenzij voor mezelf. Weet dat het me niet zal lukken om ook maar iets voor mezelf te kopen. Wat begin ik de volgende maanden te haten. Door een hel ga ik gaan en ik weet niet hoe eruit te komen. Als ik aan de voorgaande jaren terug denk hoe moeilijk ik het toen al had, wat gaat er mij dan nu te wachten staan. De pijn om steeds voor alles alleen in te staan. De pijn om steeds voor alles alleen te zorgen. En dan al die koppels die hand in hand hun inkopen deden. Al die mannen , al die vrouwen die met pakjes rondliepen , die niet wisten welke winkel eerst binnen te gaan. En zelf was ik weer alleen op pad om het één of ander te halen, te regelen. Om de muren op te lopen. Toen al ! Wat een hartepijn heb ik niet gehad omdat mijn man niet mee kon. Hoeveel pijn heeft hij gehad omdat hij me niet kon vergezellen. Hij wuifde het altijd weg maar ik wist wel beter. De eerste klop heb ik nu dus al gehad en het is nog maar september. En het is alsof ook de weergoden gewoon meegaan. Van die enkele mooie dagen die we tot op heden gehad hebben moeten we ook die weinige warme zonnestralen koesteren voor de komende maanden. Hoe stom het ook mag klinken maar het is wel zo. Tot op heden kan ik er nog altijd niet bij dat het afscheid van een geliefd iemand zoveel pijn kan teweeg brengen. Ik dacht een sterke vrouw te zijn maar ik ben maar een klein mensje met heel veel verdriet. Verdriet dat niet verminderd maar nog groter wordt. Verdriet dat ik met tranen tracht weg te krijgen maar het gaat niet. Het slijt zegt men mij maar het gaat niet over.
Zondagavond en het weekend is weerom voorbij. Ondanks het niet zo aangename weer toch nog een mooie zondag gehad. Zoals de wekelijkse gewoonte beslist heeft , deze middag met mijn ouders gaan eten. Het was lekker : een soepke van het huis en daarna chop choy van het huis. Kan toch niet slecht zijn ! Afsluiten natuurlijk met een taske koffie.
Daarna dacht ik van nog eventjes bij kennissen binnen te wippen ; maar dat eventjes is een lange namiddag geworden. Het deed eigenlijk deugd om samen met hen over mijn man te praten. Over wat geweest is en wat had kunnen zijn. Mijn man's kameraad kan het ook nog altijd niet begrijpen. Voor hem is de wereld ook nog steeds gestopt met draaien. Ik heb geprobeerd om op hem in te praten , maar of het iets zal uithalen ? Ik weet het niet want het is heel moeilijk om hem ook maar van iets te overtuigen. Volgende maand zal ik weten of ons praten iets heeft opgebracht ; maar ik hoop van wel. Ik heb er toch alleszins mijn best voor gedaan. Alleen , het is aan hem om een klein beetje goede raad te willen aannemen maar dwingen kan ik niet. De beslissing is aan hem.
Voor mijn nieuwe uitdaging ben ik foto's beginnen nemen. Niet gemakkelijk en ik denk dat ik morgen maar ga herbeginnen. Ze zijn alles behalve naar mijn zin : te licht . . . te donker . . . te . . . Wat gaat de leraar daar van zeggen ! Maar het is de bedoeling dat we dat gaan leren en ik zie het wel zitten.
Ben vandaag ook nog gaan informeren naar een workshop bloemschikken. Waren daar mooie stukjes tentoongesteld ! Moet ik ook nog over nadenken maar dat kan er misschien ook nog wel bijkomen. Volgende dinsdag ga ik nog naar een andere workshop kijken en dan ga ik een beslissing nemen. Met al het groen dat ik gratis ter beschikking heb in de tuin moet er wel iets te maken zijn. Spijtig dat de bloemen in de tuin stilaan op hun einde aan het lopen zijn maar wie weet : volgend jaar !
Het is me gelukt ! Ik ga terug naar school , naar de avondschool. Ik heb me laten insschrijven voor digitale fotografie alhoewel ik ging voor photoshop. Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen ? Ik dacht iets simpels te gaan volgen en bij de inschrijving werd ik al een andere richting ingeduwd. Volgens mij moeilijker dan hetgeen ik wou doen maar ja , het zal wel lukken zeker ! Ook de kennismakingsles is al voorbij. Die is al met al een beetje meegevallen. En al vanaf de eerste dag "huiswerk" ! Ik vraag me af waar ik het antwoord ga vinden. Op het eerste zicht een heel simpele opdracht maar als ik dat nader bekijk heb ik er toch problemen mee. Maar die zijn er om op te lossen. Dus tegen volgende week is mijn huiswerk gemaakt. Een nieuwe hobby is nu ook een feit. Ik heb het eerst afgewacht maar nu ga ik er in door. Vandaag de derde les gehad en ik vind het een aangename bezigheid : " scrapbooking ". Ook hier ga ik veel leren maar op totaal andere manier. Maar het heeft toch ook met foto's te maken. Ik vind het wel tof. Er zijn ook twee nieuwe geïnteresseerden begonnen en ze hebben beloofd van op de volgende les aanwezig te zullen zijn. Maar als ik dat zie en hoor , zijn het gevorderden en staan zij al veel verder dan ik. Dus is het voor mij : ogen en oren open en zoveel mogelijk meepikken om zelf eventueel te gebruiken. Ik ben tevreden dat ik heb doorgezet. Herfst en Winter staan voor de deur, de avonden worden lang en nu heb ik toch een zinnige bezigheid om deze door te komen op een aangename manier. Zo geraken tenslotten ook al mijn foto's eens in een album ( en ik heb er veel).
Het vlot niet meer om te schrijven. Hoe het allemaal komt weet ik eigenlijk niet , ik weet alleen , dat het voor mij moeilijker en moeilijker wordt. Nochtans , mijn dagen zijn te kort. Ik ben met zoveel bezig dat ik het bos door de bomen niet meer zie. Ik ben met zoveel bezig dat ik eigenlijk aan niets toe kom. En elke dag denk ik opnieuw : morgen zal het wel beter gaan , morgen ga ik het anders aanpakken , morgen begin ik totaal anders , morgen , morgen , . . . Het blijft gewoon bij morgen en elke dag herval ik in dezelfde fouten. En het ergste is dat ik momenteel niet leer uit mijn fouten. Ik weet niet hoe het komt. Ik weet ook nog niet hoe eruit geraken. Het zal wel eens lukken zeker ? Hoop doet leven zegt men toch altijd en daar zal ik me dus maar aan vastklampen. Ik ben wel blij dat de tuin bij mijn vader aan het minderen is. De laatste week is er echt heel veel gebeurd en veel is in de plooi gevallen. Ook in de tuin. Ik denk dat ik de laatste bak tomaten nu heb verwerkt . Alles samen ? dan heb ik toch wel 40 liter sap gemaakt voor ons gedrietjes ! Niet dat de tomaten al gedaan hebben met vruchten geven, zeker niet. Alleen die grote pluk is nu voorbij en ik denk dat we toch nog zeker een maand kunnen verder smullen. Zullen we wel een jaar mee verder kunnen denk ik. Onze boontjes hebben het niet goed gedaan maar ik heb al gehoord : volgend jaar beter. We hebben er wel kunnen steriliseren maar de laatste die er nog staan geven zo goed als geen vruchten meer. Stomme , natte , kille , af en toe één enkele dag warme , z o m e r ! Maar dat zal volgend jaar ook wel beter zijn zeker. Dat is toch wat we allemaal hopen en zeker de mensen die in het land blijven, waar ik bij ben. Zelfs de bloemen willen het niet doen zoals het hoort. Alhoewel , ik heb heel mooie boeketten kunnen maken. Zowel voor mijn moeder als voor mezelf. Een waar genot voor het oog. Spijtig dat er zoveel verregent zijn maar daar kunnen we helaas niets aan doen. We hebben geplukt wat mogelijk was. En elke week minsten twee boeketten uit de tuin is toch al vlug 30 euro gespaard. Mooi meegenomen.
Het is vandaag een jaar geleden dat mijn nonkel is heengegaan en ik moet toegeven dat ik een heel zware dag heb gehad. Hij was mijne maat en toeverlaat. Ik wist niet dat ook dat zo'n pijn kon doen. De ganse dag heeft het door mijn hoofd gespookt hoe snel iemand uit het leven wordt weggenomen. Nooit ziek geweest , nooit iets gemankeerd buiten de normale kwaaltjes en toch op enkele weken tijd van ons weggegaan. Niet te geloven dat het al een jaar geleden is. Ik heb een bloemetje naar hem gedaan, hij was zo'n natuurmens. En nu rust hij in de vrije natuur , uitgestrooid , zoals dat heet. Ik zal hem nooit vergeten , mijne maat !
Ondertussen is het zaterdagnacht geworden. Ik heb weer geen goesting om in mijn bed te kruipen. Niet dat ik niet moe ben of geen slaap heb maar het bed is zo groot en zo leeg. Ik heb de laatste dagen weer heel last om er dus in te duikelen. Het zal ook wel te maken hebben met het heengaan van een nonkel ook nog maar een jaar geleden. Hij was mijne maat. Met hem kon ik praten over de problemen die ik zo af en toe had met mijn vader. En telkens slaagde hij er op één of andere manier in om dat op te lossen. Ik mis die steun en die babbels. Zoals zoveel dingen die ik mis. Als ik nu problemen heb moet ik ze alleen oplossen. Oplossingen moet ik alleen zoeken. Dat wordt zwaar om alleen te dragen. Ook vandaag heb ik het weer opnieuw ondervonden met mijn moeder. Ze is zo goed , zo lief maar het minste dat ze niet meer verstaat loopt het mis. Ze heeft weer een moeilijke periode en dat wil dus zeggen dat ik ze weer een stukje meer aan het verliezen ben. Ook mijn vader heeft het in de gaten en heeft het er zwaar mee. Hopelijk is het een traag proces zodat we zoveel mogelijk kunnen helpen. Alleen, ik hoop het aan te kunnen en sterk genoeg te blijven.
Een traditie die we met de biljartclub van mijn man zaliger al enkele jaren in ere houden is om op 15 augustus bij een biljartlid te gaan wafels eten.
Ik weet nog , vorig jaar met "moederkensdag" zouden we ook gaan wafels eten. Mijn man had er toen echt naar uitgekeken , en hij had toen een goede dag. Helaas , toen was het weer ook een spelbreker en werd de wafelenbak afgeblazen. Ook omdat men geen rekening had gehouden dat het koud en regenachtig weer zou zijn en het was allemaal buiten te doen. Een tegenslag van formaat toen voor mijn man. Gewoon omdat hij zich had voorbereid op die dag , hij had er zich op verheugd en toen voelde hij zich sterk genoeg om er naartoe te gaan. Vandaag heb ik me moeten voorbereiden om te gaan want nu moest ik alleen gaan. Ik heb er eerlijk gezegd toch enkele dagen over nagedacht en me afgevraagd wat ik moest doen. Gaan of niet gaan ? Ik weet wel , ik kon ook thuis blijven maar dan zat ik ook alleen. Dus ben ik met een klein hartje vertrokken , en ja , in gezelgschap gaat een uur toch snel voorbij.
Dit jaar was het totaal anders. Een grote partytent buiten en een gedekte tafel binnen. En dat om van die echte heerlijke Brusselse Wafels te eten ! Het gebruikte toestel is een echt familiestuk en toch zo ongeveer een 100 jaar oud. Spijtig genoeg zijn zulke authentieke toestellen niet meer te verkrijgen. De wafelbakker van dienst gaat nu wel op zoek naar eventuele vervanging want ja, zulke toestellen verslijten ook. De wafelijzers die hij bij zulke gelegenheden gebruikt zijn misschien nog wel ergens te vinden , in vergeten uithoeken of misschien in nu gesloten zaken. In ieder geval daar gaat hij eens werk van maken. Voor de club komt dat natuurlijk heel goed uit want dan kunnen wij nog wel wat jaartjes genieten van zulke wafels. Met lekker veel suiker en natuurlijk slagroom. De club is dan wel niet groot, maar als ge zo ongedwongen enkele uurtjes kunt samen zijn is een namiddag onmiddellijk voorbij. En als dat nog op een mooie lokatie aan een water is , is dat heel mooi meegenomen. Gelukkig waren de wespen vandaag niet met zovelen van de partij. Ze waren trouwens ook niet uitgenodigd.
We zijn de voorbije dagen weer gewoon doorgesparteld met vanalles en nog wat. Ik heb eindelijk eens tijd gemaakt om vanalles en nog wat op orde te stellen. Boodschappen gedaan die ik almaar uitstelde , papieren ingevuld en op de juiste instanties binnengebracht. Zelfs mijn bankrekening terug volledig in orde gebracht want er waren reeds aanmaningen tot betalen binnen gekomen. Ik heb het nooit meegemaakt dat ik alles zomaar op zijn beloop liet. Nu heb ik me voorgenomen om alles wekelijks heel goed bij te houden zodat ik met alles terug volledig in orde ben. Er moet opnieuw een vaste regelmaat komen want anders ziet dat er niet goed uit ! Wel is het zo dat ik nog altijd op de kast een hoek heb voorbehouden voor de papieren die ik allemaal heb nodig gehad om successierechten in te vullen. Die zouden ondertussen volledig zijn ingevuld maar . . . Na al die maanden heb ik er nog steeds niets van gehoord. En ik zou het graag in orde hebben of toch al iets weten waar ik sta maar helaas, nog altijd geen nieuws. Dat is toch wel een gegeven dat zwaar op mijn maag ligt. Hopelijk komt er geen verder vervolg. Ik veronderstel wel dat alles zal beteren als we de maand augustus voorbij zijn. Nu is er bij mijn ouders wel goed wat werk met het steriliseren van groenten. Vandaag zelfs courgetten gesteriliseerd. Nog nooit gedaan en ook niets van teruggevonden in één of ander kookboek. Dus we gaan morgen zien in hoeverre dat experiment ( ! ) gelukt is. Als dit in orde komt dan weet ik volgende week wat te doen. Nu ook want er is genoeg om te verwerken. Maar ik steek er liever nu wat tijd in , dan gewoon te laten liggen in de tuin. Als ik nu bij mijn ouders in de kelder kom ben ik heel tevreden. Gegarandeerd dat wij voor weinig groenten moeten zorgen in de winter. Eigenlijk alleen nog prei verwerken in het najaar en dan zitten wij heel goed. Het is nu wel vermoeiend maar ik heb een hele winter om uit te rusten van de tuinperikelen.
Ondertussen zijn we weer enkele dagen verder. Mijn vader was zondag jarig en dat hebben we met ons drietjes gevierd. Als we dat al vieren mogen noemen. Heel eenvoudig zondagmiddag gaan eten en dat was het dan. In plaats van er toch een beetje meer van te maken was dat het enige dat werd toegelaten. Het is alsof mijn vader met iets worstelt maar ik weet alleen niet wat. Hij eet wel maar dat is eigenlijk voor zijn doen heel miniem. Iets drinken ? Neen dank je wel ; een waterke is goed genoeg. Er is iets , maar ik weet helaas niet wat. Mijn vader is dan ook geen prater en hij zal het wel alleen dragen. Het met me delen staat niet in zijn woordenboek. Ondanks dat hij heel weinig eet , is hij wel een godganse dag in beweging. Genieten van zijn gezegende leeftijd kan hij niet. Momenteel is hij aan de vijver allerlei karweien aan het doen die eigenlijk te zwaar zijn voor hem. Wachten op hulp kan hij helaas ook niet. Ik wil wel helpen maar niet alle dagen zoals hij nu steeds bezig is. Voor mij is dat momenteel te zwaar allemaal. Ik hou mijn hart vast tegen dat er iets gebeurt. Ik heb er ongelooflijk veel schrik voor dat er me nog iets te wachten staat. Ik hoop dat ik ongelijk heb en dat het alleen maar slechte gedachten zijn. Donkere gedachten die hopelijk overgaan naar goede gedachten. Eigenlijk stel ik me gewoon de vraag : wanneer gaat de toekomst er terug beter uit zien ? Zoals de dagen nu verlopen kan het niet verder gaan. Moeder die zich zorgen maakt. Vader die werkt alsof dat er geen dagen meer komen. Ze hebben zoveel jaren gewerkt en gewroet ! Kunnen ze nu echt niet genieten van hun op pensioen zijn ? Ik versta het allemaal niet maar ik zal er mij maar bij neerleggen. Zelf heb ik het ook nog steeds moeilijk om mijn leven terug in goede banen te leiden. Op de huidige ogenblik zie ik het niet zo goed meer zitten. Ik weet niet wat te doen en dus doe ik niets. Elke dag hoop ik dat het betert maar tot op heden lukt er nog steeds niets. Was dat spreekwoord niet : Geduld is een schone deugd ! Ik heb geduld , veel geduld , maar het raakt op. Waarschijnlijk omdat ik geen vorderingen maak. Omdat ik voor niets nog goesting heb. Omdat ik geen keuzes kan maken met wat ik wil. Omdat er niets verloopt zoals ik het zo graag zou hebben. Omdat alles tegenwerkt. Omdat ik mijn man mis , elke dag een beetje meer.
Het is nog steeds niet gemakkelijk voor mij. Ik heb enkele echte rotdagen achter de rug. De reden ? Wie zal het me zeggen. Gewoon eventjes aan iets denken , toevallig een liedje op de radio , zelfs een stom filmfragment op TV kan al teveel zijn op dit ogenblik. De tranen rollen gewoon over mijn gezicht en er is geen stoppen aan. Wanneer ik alleen in mijn appartementje ben dan laat ik ze maar rollen. Dan is er geen man die dat ziet. Wanneer ik bij mijn ouders ben heb ik het wel moeilijker. Ik wil niet dat zij ze zien en zal ik al het mogelijke doen zodat zij er geen weet van hebben. Zij weten eigenlijk niet hoe gelukkig ze zijn. Ze hebben een gezegende leeftijd van 80 jaar , ze zijn nog goed op de been en ze hebben elkaar nog. Spijtig dat ze het niet zo goed meer beseffen hoe gelukkig ze zijn. Maar eigenlijk denk ik dat dat voor ongeveer elk paartje hetzelfde is. Men weet pas wat de wederhelft betekend als deze er niet meer is. Men weet pas wat een pijn het doet als men alleen achter blijft. Een pijn waar men door moet. Ik probeer zoveel mogelijk van mijn pijn weg te werken maar helaas, het lukt me niet altijd. Ik hoop dat het terug een beetje zal beteren. Ik hoop dat er na verloop van nog wat tijd opnieuw beterschap in zit. Dat er terug toekomst komt !
Verdomde PPS ! Ik heb vandaag weer enkele mooie PPS-jes binnengekregen. Mooie beelden , mooie teksten en mooie muziek. Kreeg ik er ééntje binnen met het laatste liedje dat mijn man voor mij geleerd had. Nooit had ik verwacht om op dat liedje een PPS binnen te krijgen. Toch is het nu gebeurd. Slechts éénmaal heeft hij het liedje nog voor mij kunnen zingen. Met heel veel moeite heeft hij het gebracht. Wist ik veel dat het mijn man zijn laatste liedje zou zijn. Als ik nu dat liedje hoor is alles weer om zeep. Als ik eraan terugdenk met hoeveel overgave hij dat nog ingestudeerd heeft ! Als ik eraan terugdenk met hoeveel overgave hij dat nog voor mij gezongen heeft ! Als ik eraan terugdenk met hoeveel plezier hij dat heeft gedaan ! Zich zelf totaal wegcijferend . . . Ik wist op dat moment niet dat het toen een afscheid aan mij was. Na het heengaan van mijn man is me pas alles duidelijk geworden. Hoe stom kon ik toen toch zijn ! Ik vooral. Dat ik het toen niet heb gemerkt neem ik me nog altijd kwalijk. Dat er mij in die periode niets is opgevallen , daar kan ik nog altijd niet bij. Maar er was toen veel te veel aan mijn hoofd. En neen , het waren niet de feestdagen maar het was wel mijn man. Dat is een grote fout die ik heb gemaakt , en dat had niet mogen gebeuren. Ik zal het me nooit vergeven. Maar het liedje zal me altijd heel dierbaar blijven.
Ondertussen is het weekend ook weeral voorbij gegaan en zijn we terug bij de maandag. Voor een maandag heb ik me goed genoeg kunnen amuseren. Twee ketels steriliseerbokalen zijn op het vuur beland. Nu maar hopen dat deze ook gelukt zijn. Mijn potjes selder van vrijdag zijn allemaal gelukt. En de princessebonen van zaterdag staan ondertussen ook in de kelder. Inderdaad , het is werkendag geweest ! Maar als ik de gevulde schabben zie dan hebben we in de winter toch weer lekkere groenten te verwachten. Of er nu nog zullen bijkomen is af te wachten. Voor dagelijks gebruik staan er nu nog wel boontjes in de tuin. Of we er nog kunnen steriliseren is af te wachten. Met deze manier van werken is de tuin natuurlijk al een stukje leger geworden. De voorjaarsarbeid heeft vruchten afgeworpen. Nu nog één van de dagen tomaatjes verwerken. Die hebben een heel mooie kleur gekregen. Als ze nu nog sappig mals willen worden dan kunnen we tomatensap maken. Maar eerst nog enkele dagen geduld hebben nu. Ook de bloemenvazen van mijn moeder zijn vandaag nog eens helemaal aangevuld. Ongelooflijk mooie gladiolen heb ik weer kunnen afsnijden. En de zachte wit - roze kleur is heel mooi. De rode gladiolen heb ik voor mij mee naar huis genomen. Ze mogen eventjes stoppen want nu hebben we er echt teveel. Morgen nog maar een nieuwe vaas bij zoeken voor de volgende lading. We zullen maar gelukkig zijn dat we ze zo uit de tuin mogen halen. Als ik deze boeketten moet gaan kopen , ben ik heel wat geld kwijt. Dus , op deze manier , zijn wij heel tevreden !
Vrijdag , officiële poetsdag ! We zijn er weeral vanaf voor een weekje. En wat is vandaag de dag nog een week. Als ge denkt dat ge gedaan hebt , moet ge al terug beginnen. Wat gaan de dagen toch ongelooflijk snel voorbij. En het ergste is , dat we de tijd niet kunnen tegenhouden. We moeten alleen maar proberen om die tijd heel goed te gebruiken. Dat heb ik deze namiddag dan maar gedaan. Selder gekuist en fijn gesneden. En dan de ouderwetse methode bovengehaald. Stereliseren ! Morgen ga ik weten of het gelukt is en al de potjes dicht zijn. Ik ga één nadeel hebben. De potjes gaan veel vlugger op zijn dan verwacht. We hebben er veel bijgehouden maar toch gaan we er te weinig hebben. En na de selder nog een wasmand fijne princesseboontjes geplukt. Dat is de voorbereiding voor morgen. Maar vanavond toch de eerste portie al gekuist , gekookt en opgegeten. Zo lekker vers uit de tuin. Meer moet dat niet zijn. Alleen smaakten ze me vorig jaar toch veel beter. De ganse namiddag toen ik met de groenten bezig was heb ik aan mijn man moeten denken. Niet dat hij er anders niet bij is in mijn gedachten maar nu toch nog meer. Vorig jaar zaten we nog samen aan tafel. Met een glaasje wijn, met de favoriete muziek en de groenten die we samen kuisten en verwerkten. Toen was het groenten verwerken heel iets anders. Toen was het groenten kuisen aangenaam en plezant. Nu ben ik bezig samen met mijn vader. En dat is een verschil van dag tegen nacht. Nu moet er doorgewerkt worden zonder muziek , zonder dat glaasje wijn. Nu moet er voor gezorgd worden dat alles wordt verwerkt. Een hemelsbreed verschil ! Mijn lieve man, wat mis ik je. Wat mis ik je hulp , je lach , je zang , je . . . .
Weer is er een dag voorbij. Vroeger zou ik gezegd hebben , die is voorbij gevlogen , maar nu is het heel iets anders. De dag dat gaat nog want ik heb de handen goed vol. Donderdag is het kuisen bij mijn ouders, de boven doen , zoals dat vroeger werd gezegd. En een stuk van de beneden. Zo heb ik het morgen gemakkelijk wat het kuisen betreft. Het is niet meer dat kuisen van vroeger jaren want dat heb ik wel afgeleerd. En dat nog dank zij mijn man. Heel in het begin dat wij samen waren moest alles tot in de puntjes gekuist zijn. Eerder was er geen sprake van op familiebezoek te gaan of andere vrije tijd. Mijn man had daar een ander gedacht over en dat ben ik gevolgd. Waar ik geen spijt van heb gehad. Toen niet en nu niet. En ook in de tuin begint er opnieuw werk te komen. De eerste flessen tomatensap zijn deze namiddag gemaak want de tomaten zijn uiteindelijk toch beginnen rijpen. En is er nog iets lekkerder dan heerlijk zelfgemaakt tomatensap ? Men heeft er wel wat werk mee maar we weten wat we eten of drinken ! En een fris glaasje tomatensap kan smaken ! Vandaag ook nog een heel mooi boeket gladiolen afgesneden. Mooie zachtroze gevlamde gladiolen. Spijtig dat ze nu allemaal tegelijk gaan openkomen alhoewel we ze op verschillende tijdstippen hebben geplant. Als de natuur zegt : nu bloeien dan kunnen we dat helaas niet tegenhouden. Hopelijk gaan de laatste 20 stuks nog een beetje wachten en dan hebben we er volgende week ook nog. Want een gladiool is toch een mooie , sierlijke bloem.
En ondertussen gaat alles gewoon verder. Mijn pols is terug in orde. Ik vraag me af wat het nu weer was. Maar het is weeral in orde en meer moet dat toch niet zijn. Ik kan terug volop beginnen met karweitjes uit te voeren. En wees er maar van overtuigd dat ze liggen te wachten. Vanaf morgen vliegen we er terug in. Dus ik heb afgesproken dat we morgen met de grasmachine gaan werken. De gazon aan de vijver heeft heel dringend een opknapbeurt nodig. Het is nu meer dan veertien dagen geleden dat we daar nog eens langs geweest zijn. Hopelijk vallen de voorspelde buien morgen niet bij ons. Dit zouden mijn vader en ik niet graag hebben. En met één buitje zouden we nog kunnen leven ; als ze maar geen hele namiddag duurt. Op een paar plaatsen aan de vijver had ik ook alle begroeiïng weggeknipt om een beter uitzicht te krijgen. Helaas, alle werk voor niets geweest. Het is eigenlijk mooi om zien hoe de natuur zijn werk doet. Overal is er nieuwe begroeïng. Ik kan opnieuw beginnen. Zo blijf ik wel bezig maar het was geenszins de bedoeling dat het zo snel terug zou bijgroeien. Momenteel laat ik het zijn gang gaan. In het najaar zullen we wel zien wat we ermee gaan doen. Terug laten groeien of kortwieken ! Een vijver is mooi als men er niet moet werken. Ik heb ondervonden en moeten toegeven dat het niet gemakkelijk is als vrouw. Ik schuw geen werk maar het moet haalbaar zijn. Onze vijver gaat voor mij spijtig genoeg niet haalbaar zijn. Maar zolang ik kan ga ik mijn best doen. Daar is het te mooi voor.
Is het de wet van Murphy of is het het lot ? Deze week ben ik buiten strijd geweest door een ontstoken pols. Niets kon ik er nog mee doen. Geen auto besturen , niet gaan winkelen , niets dragen , niet poetsen , niets . . . Nu is het terug aan de beterhand en gelukkig maar. Het typen gaat momenteel nog wel stroef maar dan typen we maar wat trager en wat langer. Dus de voorbije week is het goed rustig geweest. Ik verlangde wel naar rust maar niet op deze manier. Want ik heb nu wel ondervonden, des te meer tijd ik heb , des te meer ben ik over van alles en nog wat aan het piekeren. Aan de voorbije maanden aan het denken en me de vraag stellen of ik alles wel goed heb gedaan. Ik ben zo aan het twijfelen geslaan dat ik zo goed als van niets meer zeker ben. Ik ben aan het zoeken naar oplossingen die maar niet willen komen. Het zal de juiste tijd nog niet zijn en daarom denk ik dat ik beter alles op zijn beloop laat gaan. Iedere dag nemen zoals hij komt. Van elke dag het beste proberen te maken. Want als ik iets ga forceren dan zal ik daar waarschijnlijk achteraf ook weer spijt van hebben. En dat is ook helemaal de bedoeling niet. Was het toch allemaal zo moeilijk maar niet. En nog steeds zit ik te wachten op die successierechten. Nog steeds is dat niet in orde. Ik ben al wel gaan vragen om ervoor te zorgen dat ik zeker geen boetes moet betalen. Waarom het allemaal zolang duurt weet ik nog steeds niet. Hopelijk ga ik één van de weken iets meer weten. Van dagen durf ik niet meer te spreken. Nu niet dat ik zit te popelen om die successierechten te betalen , alleen , ik zou willen weten waar ik sta. En ik denk dat er nog heel wat andere personen in zulke situatie zitten. Als ik dat zo hoor , zijn er nogal wat gezinnen die problemen hebben met die successie. Men heeft er jaren voor gewerkt om een beetje toekomst te voorzien en dan wordt men op deze manier nog gestraft. Ik leg me er bij neer en voel me ondanks alles toch gesteund omdat ik merk dat ik niet alleen in de problemen zit. Hetgeen nu gebeurt is ook iets dat mijn man niet zou verwacht hebben. Zeker niet zou gewilt hebben. En zoals iedereen kent : als . . . als . . . als . . . Als ik een jaar geleden zou geweten hebben wat ik nu weet , dan zou dit allemaal niet gebeurd zijn. Dat weet ik wel heel zeker , maar helaas , het is te laat. Toch hoop ik dat de tijd alles zal oplossen !
Ik ben er enkele dagen tussenuit geweest omdat het heel moeilijk met me ging. Het ging me zelfs niet om iets neer te schrijven. Ook nu heb ik alle moeite van de wereld. Het is alsof ik uitgeblust ben. Op alle gebied. Ik zou niets liever doen dan gewoon binnen te blijven in mijn veilig appartementje. Ik weet ook wel dat dit niet gezond is. Ik veronderstel dat het een samenloop van omstandigheden is. Ik heb nooit iets in gezeten om de handen uit de mouwen te steken . Ik heb er nooit mee in gezeten om mijn ouders hun huis te onderhouden. En ik heb steeds plezier gehad in tuinieren. En het is heel plezant als ge de groenten en de bloemen zomaar uit de tuin kunt gaan halen. Dat scheelt natuurlijk een heel beetje in de portemonnaie. En als men iets wil winnen moet men er tijd in steken, veel tijd. Maar teveel is teveel. Zeker zoals het nu gaat. Ik vraag mijn vader om minder werk en wat gebeurt er ? Er komt alle dagen bij. Natuurlijk verlangt ook mijn moeder dat ik voor haar klaar sta. Maar ook hier wordt het me teveel. Ik ben blij dat ik hen kan helpen bij van alles en nog wat. Maar het is me wat veel aan het worden. Ik heb ook nog een leven dat ik graag een wending zou geven. Helaas , op dit moment zit dat er helemaal niet in. Als het éne karwei is gedaan ligt het volgende al klaar. Waar ben ik mee bezig ? Met heel veel dingen maar op termijn ga ik een tegengoesting krijgen. Dat zou ik heel spijtig vinden en daarom ben ik naar oplossingen aan het zoeken. Welke ? Dat moet ik nog uitzoeken.
Ik heb verdomd moeilijke dagen achter de rug en er gaan er nog enkele moeilijke komen. Morgen gaat zeker een rotdag zijn. Momenteel vlot er ook niets. En elke dag zit ik te wachten op verder nieuws van de successierechten. En nog steeds weet ik van niets. Het is echt om te rotten. Ik zou graag weten waar ik sta en ik denk dat het in mijn geval niet meer dan normaal is. Maar als ik niets binnen krijg wat moet ik dan nog doen ? Ik kan toch alle dagen niet liggen bellen met de vraag : " En welk nieuws heeft U voor mij ? ". Het is zo frusterend om zo machteloos te staan. Om momenteel niet te weten wat er gaat gebeuren. Zo is ook dit weekend weer volledig vergald. Ik wou er iets simpels mooi van te maken , maar dat is weer niet gelukt. In plaats van deze zondagnamiddag op een mooie manier door te brengen ben ik weer gewoon aan die keukentafel gaan zitten. Heb ik weer niets nuttig gedaan alhoewel ik zoveel zou kunnen doen. Maar het lukt me niet. De kuil is momenteel weer diep en ik moet er terug zien uit te geraken. Op gelijk welke manier dan ook want dit is niet de goede manier. Maar het is allemaal zo gemakkelijk gezegd. Het in de praktijk brengen is heel iets anders !
Een week is eigenlijk niets.
Een traditie die we met de biljartclub van mijn man zaliger al enkele jaren in ere houden is om op 15 augustus bij een biljartlid te gaan wafels eten.
Verdomde PPS !
Ondertussen is het weekend ook weeral voorbij gegaan en zijn we terug bij de maandag.
Is het de wet van Murphy of is het het lot ?
