Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
25-12-2011
Kerstmis
Kerstmis De hoogdag bij uitstek en zeker Kerstavond. De avond dat iedereen gezellig bij elkaar zit rond de tafel. Ik heb mijn ouders gevraagd om me alleen te laten. Ik wil echt alleen zijn. Alleen met mijn verdriet. Alleen met mijn herrinneringen , mooie herrinneringen Alleen in de zetel maar met een borrel. Ik heb ook overal kaarsen staan , sfeervol dat wel , maar . . . Kaarsen , een film en een borrel , het zou voor heel iets anders moeten dienen. Maar ik wil het nu zo. Ook mijn man zou hiervan genoten hebben. Nu is het voor mij alleen maar het doet me niets. Het brengt alleen heimwee teweeg. Naar mijn man. Een film , maar het is een film van toen mijn man 50 jaar werd. Ik ben de maker van die film dankbaar dat hij zijn tijd daarvoor genomen heeft. Gelukkig heb ik die film. Een heel mooie herrinnering. Ik zag mijn man opnieuw lachen , zingen en dansen. Het was toen een onvergetelijke avond , zowel voor hem als voor mij. Wat ben ik blij dat ik dat mocht meemaken. En blij dat ik die film heb. Het geeft me troost om naar die film te kijken. Ik word er zelfs rustig van en eigenlijk is dat niet te geloven maar toch waar. Wat mis ik mijn man, elke dag een beetje meer. Zijn lach , zijn warmte , zijn liefde , zijn alles.
Nog steeds geen kerstboom en het is nu definitief , er komt er gene dit jaar. Wel de kabouters. Drie kleine kabouters die tegen de kast omhoog kruipen. Net als vroeger, op dezelfde plaats. En ja , ook enkele lichtjes. Het oogt mooi en het brengt een klein beetje leven in de dagelijkse sleur. En ja , ze branden maar de schittering ontbreekt. Of zie ik die schittering niet ? Dat kan natuurlijk ook. Als ik aan vorig jaar terugdenk , hoe mooi mijn man die lichtjes op de kast vond dan is het nu een heel verschil. Ook de schaduwen die er vorig wel waren zijn er nu niet. Ik zie ze toch niet. Vorig jaar was alles anders. Dit jaar is het donker en stil ondanks de lichtjes, ondanks de kerstmuziek. Vorig jaar croste ik nog van het éne uur naar het andere. Nu krijg ik de uren amper gevuld ondanks dat ik nog heel wat heb af te werken. Maar het lukt me nog steeds niet om er mijn gedachten bij te houden. Ze dwalen altijd weg. Mijn gedachten gaan altijd terug naar vorig jaar toen mijn man nog bij me was. Ik probeer elke dag opnieuw te beleven. Ik zoek naar de mooie pluspunten die er toen geweest zijn. En dus heb ik me er bij neergelegd dat alles ooit wel eens in orde zal komen. Wanneer ? Dat zullen we wel zien in de verdere toekomst.
Verdomme , wat heb ik het moeilijk. Al die straten , al die etalages , ze zijn zo mooi versierd. Vroeger kon ik echt genieten van al dat moois. Nu is het gewoon mooi. Er is versiering , er is verlichting , en iedereen doet zijn best. Zo bekijk ik het nu. Totaal anders dan andere jaren. Voorheen kon ik er echt naar toe leven. Nu zie ik het nut er niet van in. De eindejaarsfeesten komen eraan. Ik heb er nog nooit zo tegenop gezien als nu. Ik beleef er geen vreugde aan dit jaar. Ik probeer wel alles in goede banen te leiden voor mijn ouders, zeker voor mijn moeder. De kerstboom heb ik bij mezelf achterwege gelaten. " Onze kerstboom " komt nog niet terug. Ik denk zelfs dat hij de volgende jaren ook niet gaat terugkomen. Maar dat zullen we nog wel zien. Bij mijn moeder heb ik er wel op aangedrongen om een kerstboom te zetten. Het is toch niet omdat ik geen kerstboom zet dat zij dat ook niet moet doen. Met omwegen is het dan toch gelukt. En ik ben blij voor haar. Ik ben blij dat ik het toch een beetje Kerstmis kan laten zijn. Het is zo al moeilijk genoeg en ik hoop dat ze er toch een heel klein beetje van geniet. En ik denk van wel, dat is tenslotte de bedoeling.
Ik kon het dan uiteindelijk toch niet laten. Ik heb voor Sint Niklaas gespeeld bij mijn ouders. Weliswaar een paar dagen te vroeg , maar hij kan ook niet overtal tegelijk zijn ! Dus even hulppiet gespeeld. Deze namiddag vlug eventjes naar hun slaapkamer geglipt. Een mooie speculoosman en een chocoladen Zwarte Piet op ieders hoofdkussen gelegd. Ben eens benieuwd wat ze me morgen te vertellen hebben !
Zondag , 4 december
Ik had nu wel enige reactie verwacht maar niet degene die ik kreeg. Mijn moeder dolgelukkig omdat Sint Niklaas geweest was en mijn vader kon niet begrijpen hoe ik dat gelapt. Hij had er niets van gemerkt terwijl hij toch in de buurt was. Dus , Sint Niklaas zijn hulp kan dan toch snel zijn . . . Al bij al dus een geslaagde verrassing waar ik toch blij om ben. Een kinderhand dat gauw gevuld is ? Neen , hier een ouderhand ! En ik die dacht van daar niet meer aan mee te kunnen doen. Volgend jaar misschien een vervolg hierop , wie weet.
Wat valt het me zwaar ! Het mooie kinderfeest Sint Niklaas. Helaas , ik heb geen kinderen maar toch werd bij ons Sint Niklaas meegevierd. Wat mis ik die dagelijkse snoepjes. Die brave man kwam regelmatig langs met wat snoep , of fruit en dan vooral van die clemantines , of met chocola ! Heerlijke chocola en dan maar smullen . . . Nu blijft de chocola in de winkel, evenals al die andere snoepjes. Voor mezelf kan ik al die moeite niet doen. En trouwens , wat zou ik daar aan hebben , zo helemaal alleen , niets. Kon ik daar nog maar aan meedoen ,het zou de decembermaand helemaal anders doen verlopen. Het doet me pijn om het allemaal te zien en er toch niet aan kunnen meedoen. Ik wist niet dat zo iets stoms (toch voor volwassenen) zo een leegte zou kunnen te voorschijn halen. Wat speculoos , wat chocola , wat zou ik gelukkig als ik het nog kon gaan kopen. Een kinderhand is gauw gevuld zegt men altijd , maar ook een grote mensenhand houdt van zulke attenties. Toen wij onze zaak nog hadden , gaven wij op 6 december altijd een speculoos aan onze klanten. Weet dat ik nu nog regelmatig hoor , dat er toch met weemoed wordt over gesproken. Die geste wordt nu nog steeds gewaardeerd. Daar ben ik toch een klein beetje fier op.
Al zo vroeg op de dag en al een berichtje dat binnen loopt. Onze zoon is geboren , een gezonde knaap van 50 cm en hij weegt 2,6 kg ! Wat ben ik blij voor hen die me dit melden. Eindelijk gelukt en alles goed afgelopen. Langs de andere kant geeft het me een heel wrang gevoel. Wat als uitkomt waar ik voor vrees ? Ik heb het al enkele keren meegemaakt en ben nu geweldig bang. Er komt nieuw leven op de wereld maar langs de andere kant neemt men ook een leven. Als ge dat al een paar keren hebt meegemaakt , dan . . . Ik vertelde het van de week nog aan een heel goede kennis. Zijn antwoord was " niet aan denken " . Maar ik kan dat toch zo maar niet achterwege laten ! Ik moet het een plaats geven maar daar heb ik het heel moeilijk mee. Ik heb mijn man ook moeten afgeven nadat er een nieuw leven gekomen was in de kennissenkring. Nu heeft het voor mij nog een veel hardere betekenis. Met de regelmaat komt nu de vraag : wie gaan ze me nu weer ontnemen. Ik kan alleen maar hopen dat dit gezegde nu eens niet uitkomt. Dat het niet bewaarheid wordt. Maar ik ben bang . . .
000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000Ik weet het , ik laat het afweten. Het gaat me met de dag moeilijker al doe ik nog zo mijn best om alles anders te laten draaien. Waarom wilt het bij mij toch niet een beetje vlotten ? Ik zie dat de verschillen toch zo groot zijn van persoon tot persoon. Ik kan het niet volgen alhoewel ik het wel wil begrijpen. Ik geraak er maar niet uit hoe ik mijn leven verder wil doen. Ik moet het alleen doen sinds mijn man er niet meer is maar ik kan mijn draai maar niet gevonden krijgen. In niets, met niets. Ik ben vanalles en nog wat aan het zoeken om toch maar niet thuis te moeten zitten. Zeker niet s'avonds. Het is toch zo vroeg donker en de avonden duren nu eens zo lang. En als ik toch met iets bezig ben dan lukt het me niet. Ik zou zo graag hebben dat het allemaal een klein beetje beter ging maar wat niet lukt , lukt niet. Misschien als alle papieren rompslomp achter de rug is dat ik me dan ook beter ga beginnen voelen. Vandaag heb ik nog maar eens gevraagd hoe het nu eigenlijk zit met de successierechten. Ja , inderdaad , daar weet ik nog altijd niets van en ik zou toch graag weten waar ik uiteindelijk ga komen te staan. Vandaag is ook het laatste voor de ziekenkas in orde gebracht. Daar zijn dan zo goed als 10 maanden overheen gegaan. Duurt dat bij andere mensen ook zo lang eer alles in orde is ? Of ben ik een uitzondering ? Het blijft allemaal aan mij knagen maar ik hoop één van de dagen toch een lichtpuntje te zien. Een lichtpuntje dat mij een nieuwe richting zal aanwijzen.
De tijd gaat ongelooflijk snel. Nog maar pas hebben we de graven opgesmukt en al die mooie bloemen zijn al aan het verwelken. Gelukkig is het weder toch enkele dagen goed gebleven zodat het kerkhof een heel mooi aanzien had. Ook de bomen deden mee ! Zij lieten hun bladeren vallen als een wondermooi krakend tapijt. Een beetje ouderwetse melancholie zal toch nog wel mogen hé ! Spijtig maar helaas. Die dagen zijn voorbij en dan is het niet meer nodig om opnieuw langs te komen. Het is zo precies : we hebben onze plicht gedaan met een bloempot te plaatsen en nu moet het maar goed zijn. Toch spijtig allemaal. Persoonlijk heb ik ook nog verscheiden bloempotten opnieuw rechtgezet. Omgewaaid , misschien omgelopen , omgevallen ...... Iedereen loopt er gewoon voorbij. Bij sommige graven kon ik het niet meer aanzien en heb ik het zelf gedaan. Dan dacht ik bij mezelf : weeral een kleine goede daad. Dat is iets stoms maar ik kon er ook niet aandoen. Nu het opnieuw al zo vroeg duister is kom ik ook veel minder volk tegen op het kerkhof. De donkerste dagen van het jaar gaan komen. Nog nooit heb ik er zo bij stil gestaan als nu. Ik hoop dat snel voorbij zijn. Eerlijk gezegd , het kan zo snel niet gaan als ik nu zou willen. Maar ja , ik heb gewoon te nemen zoals het komt en daar is niets aan te veranderen.
Allerheiligen weekend. Een weekend om van het éne kerkhof naar het andere te lopen en te rijden. Ze liggen voor mij ongeveer 60 km uit elkaar. Zo heb ik mijn zaterdag en zondag doorgebracht. Bloemen halen voor iedereen die me lief was. Bloemen halen voor iedereen waar ik al afscheid heb moeten van nemen. Nu sta ik ook in voor de graven die anders door mijn ouders worden gedaan. Gelukkig is het langs moeders kant goed geregeld. Daar is het om de vijf jaar dat we voor bloemen moeten zorgen. De kosten worden elk jaar gedeeld. Dat zijn twee kerkhoven minder dit jaar die we met bloemen moeten tooien. Nu niet dat ik er veel problemen mee heb. Sinds ik mijn man heb moeten afgeven kom ik toch minstens vijf keer per week op het kerkhof. Ik hoor het me verleden jaar nog altijd zeggen dat ik geen graven zou gaan kuisen. Hoe alles in één enkel moment kan veranderen. Nu heb ik altijd een doek bij om te poetsen zodat de graven een heel jaar netjes blijven. En zeker het graf van mijn man. Ik veronderstel dat het een normaal gegeven is. Toch voor mij. Als ik sommige graven zie die naast mijn man gelegen zijn , dan is dat heel iets anders. Maar ja , iedereen heeft daar zijn eigen mening over en ik heb daar niet over te oordelen. Ik ben toch blij dat één keer per jaar alle graven netjes zijn gepoetst. En het valt me toch op dat er weinige graven zijn waar geen bloemen komen te staan. Voor mijn man heb ik een bloemenhart laten maken. Voor een bloempot is er zo goed als geen plaats dus moest ik voor iets kleins gaan. Achteraf kan ik er zelf snijbloemen in zetten zodat het hart verder kan gebruikt worden. Dan heb ik iets moois voor de wintermaanden. Tenminste als het weer het toelaat. En zoals altijd wordt het gewoon afwachten.
Het is me toch oh zo moeilijk geworden. Ik dacht dat mijn verdriet stilletjes zou slijten zoals men dat zegt in de volksmond. Helaas, ik moet eerlijk bekennen dat het niet slijt. Het wordt met de dag pijnlijker. Is het omdat de donkere dagen er aan het aankomen zijn ? Is het omdat het huis nu al is afgesloten om een uur of zes in de namiddag en zeker als de zon niet schijnt ? Dat is iets wat me vandaag nog is opgevallen. Ik weet het niet meer. Wat ik wel weet is dat het een lange , eenzame winter zal worden. Als ik dacht dat nieuwe hobby's zouden helpen dan ben ik ook verkeerd. Momenteel gaat het niet hoe ik ook mijn best doe. Ik dacht van er rust in te vinden maar dat was een foute gedachte. Zeker mijn digitale fotografie valt tegen. Ik kan alleen maar hopen dat het uiteindelijk allemaal nog zal in orde komen. Begin me stilaan de vraag te stellen of ik ergens hulp moet gaan zoeken. Zou het andere weduwen ook zo vergaan ? Zouden zij ook hetzelfde ervaren zoals ik ? Ik veronderstel ook dat het bij mij een beetje moeilijker ligt omdat ik geen kinderen heb. Geen kinderen om een handje toe te steken zoals vele opa's en oma's wel kunnen doen. Geen kleinkinderen die leven in de brouwerij brengen. Ik heb er alleen de zorg nog bij van mijn ouders. Niet dat hen helpen mij teveel is , zeker niet. Alleen, ik zou het zo graag eens anders willen. Dat anders willen weet ik niet hoe. Het is zoals met alles. Ik zou graag dit , ik zou graag dat , ik weet niet wat ik wil. Het is zo moeilijk allemaal en elke dag hoop ik op beter. Elke dag hoop ik op betere tijden.
Het hele weekend heeft in het teken gestaan van foto's nemen. Mensen wat is dat moeilijk ! Dat had ik nu echt nooit verwacht. Natuurlijk komt het ook omdat ik me een nieuw toestel heb aangeschaft. Oh ja, dat gaat als een fluitje van een cent, ge gaat dat vlug kennen en nog andere opbeurende teksten meer. Maar nu puntje bij paaltje komt , het is toch niet alles. Maar weer is het iets dat ge alleen doet en dat begint , nee dat is bezig , het doet toch zo'n pijn om altijd alleen te zijn.
Ik had in het weekend natuurlijk ook nog andere verplichtingen. Tenminste als je dat een verplichting kunt noemen. Een Swarovski - opendeur ! Mooi , heel mooi. Ik heb me uiteindelijk een nieuwe fotokader aangeschaft (wel geen echte Swarovski want het zwaanteken ontbreekt) maar wel gemaakt met Swarovski-elementen. Wat zou mijn man daarvan gehouden hebben. Hij vond het zo mooi , al die schitteringen gewoon door een beetje extra licht te geven. Daar kon hij zo van genieten , op zoek gaan naar al die regenboogkleuren . . . Nu gaat het licht in die kast nog altijd niet aan. Stom zul je zeggen , maar ik kan het nog altijd niet. Ik kijk er eens naar en stel me dan de vraag "WAAROM" Waarom er zo voor sparen , want we moeten eerlijk zijn , het zijn mooie stukken maar de dag van vandaag ook kostelijke stukken. Sparen , verzamelen , genieten , .......... Mijn man kon er uren naar liggen kijken en natuurlijk met het licht aan. Helaas dat is nu verleden tijd. Ik moet er nu alleen naar kijken maar het geeft me geen vreugde meer op de huidige ogenblik. Ik ben ondertussen volledig gestopt met het verzamelen van Swarovski-stukken. Ik ben zelfs aan het overwegen om te verkopen , maar niet voor een appel en ei. Wil ik nu nog iets hebben zal ik er met elke euro moeten voor sparen. Juist zoals nu voor die "namaak-kader". Was er al enkele maanden mee bezig om hem bij elkaar te krijgen want er zou een nieuwe kader uitkomen ! Maar die nieuwe kader vond ik helemaal niets. De namaak-kader is veel mooier , nee hij is schitterend en ik ben er blij mee. Ik heb er onze trouwfoto ingezet en het is mooi. Hier ga ik wel van genieten , zeker weten.
Weer is er een dag voorbij , één van de zovelen. Maar ik kan er wel bij zeggen dat mijn oude hobby een bovenhand aan het halen is. Fotograferen ! Vroeger heb ik dat ook heel veel gedaan. Nooit geen lessen of cursussen voor gevolgd maar nu , nu wel. Ik ben blij dat ze me in een cursus fotografie geduwd hebben. Ik ging eigenlijk voor het bewerken van foto's en door een opmerking van de inschrijfster ben ik dan een andere cursus gaan volgen. Mensen wat is dat moeilijk. Als ik dat ooit geleerd krijg dan ga ik nog versteld staan van mezelf. De leraar beweert dat het allemaal nog in orde gaat komen. Ik ben er echt benieuwd naar. Zo hebben we vandaag met de klas een mooie wandeltocht gedaan. We hebben ook nog geluk gehad dat het niet geregend heeft tijdens de wandeling. Een wandeltocht met opdrachten. Ik moet ze nog klasseren en dan verder doorsturen als huistaak. Hopelijk zullen er toch een paar goede tussenzitten. De uitslag hiervan weet ik pas volgende week. Ik zal dus maar heel veel goede hoop hebben. En zeker en vast blijven oefenen. Wel een geluk dat het nu allemaal veel gemakkelijk gaat dan pakweg tien jaar geleden. Toen moest ik nog zuinig zijn op het nemen van foto's. Het ontwikkelen was een niet zo goedkope aangelegenheid. Wanneer ik nu een echt slechte foto trek , dan kan ik deze heel vlug verwijderen. Dat is natuurlijk wel een hele vooruitgang. Vroeger nam ik één foto , nu zijn er dat tien bij manier van spreken. Ik ben blij dat ik deze cursus aan het volgen ben want zo leer ik nieuwe mensen kennen. Gemakkelijk is het wel niet want ik vind dat iedereen toch zo op zijn eigen is of met twee samen. Ik hoop dat de samenhang nog een beetje gaat beteren en dan komt het allemaal wel in orde.
Hoe moeilijk is het toch aan het worden om de dag goed door te krijgen. Ik dacht dat het wel zou beteren maar in de plaats van te beteren wordt het elke dag erger. Zo nu ook . Een reuze weekend hebben we gehad. Het weder was fantastisch en toch , toch heb ik het ó zo moeilijk. Ik ben zo jaloers op al die koppeltjes die hand in hand doorheen de winkelstraten slenterden. Zij zijn nog altijd met twee en ik , ik ben maar alleen. Ik heb niemand meer om hand in hand mee te flaneren. Er zijn er velen die niet weten hoe rijk ze zijn in deze situatie. Nog samen zo vele dingen kunnen doen. Maar dat is een gegeven waarvan men de waarde slechts ontdekt als het te laat is. Zo voel ik het in ieder geval aan. Toen mijn man vorig jaar nog bij me was , gewoon thuis in de zetel naar TV kijkend en wanneer ik dan toch eens vlug eventjes door de winkelstraat ging voor enige ontspanning , toen had ik het reeds moeilijk om altijd alleen te zijn. Je denkt dat je dat een beetje gewoon wordt maar het tegenovergestelde is waar. Het wordt alsmaar erger. Ik stel me de vraag wat er nog op me gaat afkomen. De maand oktober is begonnen en dat wil zeggen dat we binnen de drie maanden kerst en nieuwjaar voorbij zijn. Ik ben echt bang dat ik het niet meer ga aankunnen. Het zou me deugd doen als ik er eens met iemand over kon praten maar ik ben niet van plan om vrienden en kennissen hiermee lastig te vallen. En ik ben ook met vanalles en nog wat bezig om mijn gedachten niet altijd bij mijn man te hebben. En ik moet eerlijk toegeven , veel beginnen en momenteel weinig afmaken. Mijn gedachten zijn er nog steeds niet voor de volle 100 procent bij. Ik hoop elke dag dat het beter zal gaan maar waar ik heel zeker van ben dat is : geduld is een heel schone deugd ! En ik moet elke dag nemen zoals hij komt en er het beste proberen van te maken.
De voorbije dagen waren alles behalve in orde. De dagen zijn onvoorstelbaar moeilijk en een zakdoek is nooit uit de buurt. Ik kan er niet aan doen maar m'n tranen vloeien bij het minste. Er is geen houden aan. Nu ben ik mijn nestje een beetje aan het kuisen en dan komen er allemaal gedachten door mijn kopke gevlogen. Zo nu ook daarjuist.
Ik heb een vriendin die voor het eerst zwanger is Wat ben ik blij voor haar want het liep alles behalve van een leien dakje. Nog twee maanden en dan is het zover. Een zoon of een dochter , dat weet ik niet maar ik hoop dat alles heel goed in orde komt. En plots viel "mijnen frank" en ik ben er bij moeten gaan zitten. Bij elke blijde gezinsuitbreiding in familiekring of bij vrienden heb ik de laatste 15 jaar , enkele maanden later iemand moeten afgeven. Er is een zeker gezegde : "wanneer er een kindje geboren wordt geeft men ook iemand af". Ik heb het in die 15 jaar een paar keer mogen meemaken. Het is iets waar ik vroeger nooit heb bij stil gestaan , ook omdat ik het toen nog niet wist - nooit van gehoord had , maar het is wel waarheid . Zo ook mijn man. In oktober vorig jaar was er de geboorte van een zoontje bij kennissen en toen toen heb ik gebeden dat het niet mijn man zou zijn. Ik wou er ook geen aandacht aan schenken want dat kon toch niet waar zijn. Mijn man was ziek maar toch niet sterven ! Dat is wel het laatste waar je op dat moment wil aan denken. Helaas , januari 2011 zal ik nooit meer vergeten. Ze hadden hierboven mijn man wel nodig.
En nu is er weer een geboorte binnen twee maanden. Ik begin schrik te krijgen , nee ik heb schrik. En ik hoop opnieuw dat het geen waarheid word ! Ik hoop alleen dat het gezegde niet altijd uitkomt !
Een week is eigenlijk niets. Ze begint met de maandag en vooraleer je het weet is de zondag weer voorbij en kunnen we opnieuw beginnen. Opnieuw maandag. En elke dag heeft iets specifieks. En elke dag laat je wel iets anders beleven zo ook de voorbije week. Het speciale van de voorbije donderdag was het snoepgoed van Sint Niklaas ! Het trof me als een zware mokerslag. Nog nooit had ik er bij stil gestaan dat de sint al zo vroeg in het land kwam. Nu ik mijn man verloren heb is het des te pijnlijker. Wat een plezier beleefde ik met de aankoop al die lekkere snoep. Het was gewoon een jaarlijkse traditie die nu gestopt is. Ik moet nu geen chocola meer kopen. En ook niet van die grote sigaren , en die lekkere speculoos. Ook geen mandarinnekens meer , tenzij voor mezelf. Weet dat het me niet zal lukken om ook maar iets voor mezelf te kopen. Wat begin ik de volgende maanden te haten. Door een hel ga ik gaan en ik weet niet hoe eruit te komen. Als ik aan de voorgaande jaren terug denk hoe moeilijk ik het toen al had, wat gaat er mij dan nu te wachten staan. De pijn om steeds voor alles alleen in te staan. De pijn om steeds voor alles alleen te zorgen. En dan al die koppels die hand in hand hun inkopen deden. Al die mannen , al die vrouwen die met pakjes rondliepen , die niet wisten welke winkel eerst binnen te gaan. En zelf was ik weer alleen op pad om het één of ander te halen, te regelen. Om de muren op te lopen. Toen al ! Wat een hartepijn heb ik niet gehad omdat mijn man niet mee kon. Hoeveel pijn heeft hij gehad omdat hij me niet kon vergezellen. Hij wuifde het altijd weg maar ik wist wel beter. De eerste klop heb ik nu dus al gehad en het is nog maar september. En het is alsof ook de weergoden gewoon meegaan. Van die enkele mooie dagen die we tot op heden gehad hebben moeten we ook die weinige warme zonnestralen koesteren voor de komende maanden. Hoe stom het ook mag klinken maar het is wel zo. Tot op heden kan ik er nog altijd niet bij dat het afscheid van een geliefd iemand zoveel pijn kan teweeg brengen. Ik dacht een sterke vrouw te zijn maar ik ben maar een klein mensje met heel veel verdriet. Verdriet dat niet verminderd maar nog groter wordt. Verdriet dat ik met tranen tracht weg te krijgen maar het gaat niet. Het slijt zegt men mij maar het gaat niet over.
Zondagavond en het weekend is weerom voorbij. Ondanks het niet zo aangename weer toch nog een mooie zondag gehad. Zoals de wekelijkse gewoonte beslist heeft , deze middag met mijn ouders gaan eten. Het was lekker : een soepke van het huis en daarna chop choy van het huis. Kan toch niet slecht zijn ! Afsluiten natuurlijk met een taske koffie.
Daarna dacht ik van nog eventjes bij kennissen binnen te wippen ; maar dat eventjes is een lange namiddag geworden. Het deed eigenlijk deugd om samen met hen over mijn man te praten. Over wat geweest is en wat had kunnen zijn. Mijn man's kameraad kan het ook nog altijd niet begrijpen. Voor hem is de wereld ook nog steeds gestopt met draaien. Ik heb geprobeerd om op hem in te praten , maar of het iets zal uithalen ? Ik weet het niet want het is heel moeilijk om hem ook maar van iets te overtuigen. Volgende maand zal ik weten of ons praten iets heeft opgebracht ; maar ik hoop van wel. Ik heb er toch alleszins mijn best voor gedaan. Alleen , het is aan hem om een klein beetje goede raad te willen aannemen maar dwingen kan ik niet. De beslissing is aan hem.
Voor mijn nieuwe uitdaging ben ik foto's beginnen nemen. Niet gemakkelijk en ik denk dat ik morgen maar ga herbeginnen. Ze zijn alles behalve naar mijn zin : te licht . . . te donker . . . te . . . Wat gaat de leraar daar van zeggen ! Maar het is de bedoeling dat we dat gaan leren en ik zie het wel zitten.
Ben vandaag ook nog gaan informeren naar een workshop bloemschikken. Waren daar mooie stukjes tentoongesteld ! Moet ik ook nog over nadenken maar dat kan er misschien ook nog wel bijkomen. Volgende dinsdag ga ik nog naar een andere workshop kijken en dan ga ik een beslissing nemen. Met al het groen dat ik gratis ter beschikking heb in de tuin moet er wel iets te maken zijn. Spijtig dat de bloemen in de tuin stilaan op hun einde aan het lopen zijn maar wie weet : volgend jaar !
Het is me gelukt ! Ik ga terug naar school , naar de avondschool. Ik heb me laten insschrijven voor digitale fotografie alhoewel ik ging voor photoshop. Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen ? Ik dacht iets simpels te gaan volgen en bij de inschrijving werd ik al een andere richting ingeduwd. Volgens mij moeilijker dan hetgeen ik wou doen maar ja , het zal wel lukken zeker ! Ook de kennismakingsles is al voorbij. Die is al met al een beetje meegevallen. En al vanaf de eerste dag "huiswerk" ! Ik vraag me af waar ik het antwoord ga vinden. Op het eerste zicht een heel simpele opdracht maar als ik dat nader bekijk heb ik er toch problemen mee. Maar die zijn er om op te lossen. Dus tegen volgende week is mijn huiswerk gemaakt. Een nieuwe hobby is nu ook een feit. Ik heb het eerst afgewacht maar nu ga ik er in door. Vandaag de derde les gehad en ik vind het een aangename bezigheid : " scrapbooking ". Ook hier ga ik veel leren maar op totaal andere manier. Maar het heeft toch ook met foto's te maken. Ik vind het wel tof. Er zijn ook twee nieuwe geïnteresseerden begonnen en ze hebben beloofd van op de volgende les aanwezig te zullen zijn. Maar als ik dat zie en hoor , zijn het gevorderden en staan zij al veel verder dan ik. Dus is het voor mij : ogen en oren open en zoveel mogelijk meepikken om zelf eventueel te gebruiken. Ik ben tevreden dat ik heb doorgezet. Herfst en Winter staan voor de deur, de avonden worden lang en nu heb ik toch een zinnige bezigheid om deze door te komen op een aangename manier. Zo geraken tenslotten ook al mijn foto's eens in een album ( en ik heb er veel).
Het vlot niet meer om te schrijven. Hoe het allemaal komt weet ik eigenlijk niet , ik weet alleen , dat het voor mij moeilijker en moeilijker wordt. Nochtans , mijn dagen zijn te kort. Ik ben met zoveel bezig dat ik het bos door de bomen niet meer zie. Ik ben met zoveel bezig dat ik eigenlijk aan niets toe kom. En elke dag denk ik opnieuw : morgen zal het wel beter gaan , morgen ga ik het anders aanpakken , morgen begin ik totaal anders , morgen , morgen , . . . Het blijft gewoon bij morgen en elke dag herval ik in dezelfde fouten. En het ergste is dat ik momenteel niet leer uit mijn fouten. Ik weet niet hoe het komt. Ik weet ook nog niet hoe eruit geraken. Het zal wel eens lukken zeker ? Hoop doet leven zegt men toch altijd en daar zal ik me dus maar aan vastklampen. Ik ben wel blij dat de tuin bij mijn vader aan het minderen is. De laatste week is er echt heel veel gebeurd en veel is in de plooi gevallen. Ook in de tuin. Ik denk dat ik de laatste bak tomaten nu heb verwerkt . Alles samen ? dan heb ik toch wel 40 liter sap gemaakt voor ons gedrietjes ! Niet dat de tomaten al gedaan hebben met vruchten geven, zeker niet. Alleen die grote pluk is nu voorbij en ik denk dat we toch nog zeker een maand kunnen verder smullen. Zullen we wel een jaar mee verder kunnen denk ik. Onze boontjes hebben het niet goed gedaan maar ik heb al gehoord : volgend jaar beter. We hebben er wel kunnen steriliseren maar de laatste die er nog staan geven zo goed als geen vruchten meer. Stomme , natte , kille , af en toe één enkele dag warme , z o m e r ! Maar dat zal volgend jaar ook wel beter zijn zeker. Dat is toch wat we allemaal hopen en zeker de mensen die in het land blijven, waar ik bij ben. Zelfs de bloemen willen het niet doen zoals het hoort. Alhoewel , ik heb heel mooie boeketten kunnen maken. Zowel voor mijn moeder als voor mezelf. Een waar genot voor het oog. Spijtig dat er zoveel verregent zijn maar daar kunnen we helaas niets aan doen. We hebben geplukt wat mogelijk was. En elke week minsten twee boeketten uit de tuin is toch al vlug 30 euro gespaard. Mooi meegenomen.
Het is vandaag een jaar geleden dat mijn nonkel is heengegaan en ik moet toegeven dat ik een heel zware dag heb gehad. Hij was mijne maat en toeverlaat. Ik wist niet dat ook dat zo'n pijn kon doen. De ganse dag heeft het door mijn hoofd gespookt hoe snel iemand uit het leven wordt weggenomen. Nooit ziek geweest , nooit iets gemankeerd buiten de normale kwaaltjes en toch op enkele weken tijd van ons weggegaan. Niet te geloven dat het al een jaar geleden is. Ik heb een bloemetje naar hem gedaan, hij was zo'n natuurmens. En nu rust hij in de vrije natuur , uitgestrooid , zoals dat heet. Ik zal hem nooit vergeten , mijne maat !
Ondertussen is het zaterdagnacht geworden. Ik heb weer geen goesting om in mijn bed te kruipen. Niet dat ik niet moe ben of geen slaap heb maar het bed is zo groot en zo leeg. Ik heb de laatste dagen weer heel last om er dus in te duikelen. Het zal ook wel te maken hebben met het heengaan van een nonkel ook nog maar een jaar geleden. Hij was mijne maat. Met hem kon ik praten over de problemen die ik zo af en toe had met mijn vader. En telkens slaagde hij er op één of andere manier in om dat op te lossen. Ik mis die steun en die babbels. Zoals zoveel dingen die ik mis. Als ik nu problemen heb moet ik ze alleen oplossen. Oplossingen moet ik alleen zoeken. Dat wordt zwaar om alleen te dragen. Ook vandaag heb ik het weer opnieuw ondervonden met mijn moeder. Ze is zo goed , zo lief maar het minste dat ze niet meer verstaat loopt het mis. Ze heeft weer een moeilijke periode en dat wil dus zeggen dat ik ze weer een stukje meer aan het verliezen ben. Ook mijn vader heeft het in de gaten en heeft het er zwaar mee. Hopelijk is het een traag proces zodat we zoveel mogelijk kunnen helpen. Alleen, ik hoop het aan te kunnen en sterk genoeg te blijven.
Kerstmis 
Nog steeds geen kerstboom en het is nu definitief , er komt er gene dit jaar.
Ik kon het dan uiteindelijk toch niet laten.
000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000Ik weet het , ik laat het afweten.
Een week is eigenlijk niets.
