Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
21-03-2012
Terug thuis
Ik had er me zoveel van voorgesteld ! Ik had zoveel goede voornemens gemaakt ! Helaas , het is natuurlijk anders uitgedraaid. De zon was van de partij en hoe ! Het was nog aangenaam kuieren in de late namiddag toen ik ter plaatse arriveerde. Vlug koffer weg en nog wat gaan genieten. Toch tot een uurtje of zes. En dan was het jas dicht en een sjaal om. Het warme zonnetje ruilde zich voor een fris , erg koud windje. Maandag ochtend ! Toch lekker ontbeten. Verse pistolets met keuze uit heel wat lekkernijen. En dan , dan op wandel. Heb ik nog een oude collega aan zee wonen en daar ging ik naartoe. De zon deed haar best al van in de vroege voormiddag alleen , het was er verdorie koud. Dat had ik niet verwacht. Het enige dat ik mankeerde waren handschoenen. Dat heb ik uiteindelijk opgelost met een lekkere warme kop koffie. Dat zijn er dan twee geworden met nog een babbel van de uitbaatster. Terug op weg naar mijn collega-vriendin. En ja hoor , heb haar gevonden. Na een aangename namiddag terug de richting uit van mijn hotelletje. Ik heb dan toch maar het trammetje genomen zodat ik nog wat kon gaan shoppen. En dan ? Dan terug naar het hotelletje. En daar zat ik dan. Weer gans alleen op mijn kamertje. Weer met alleen wat TV. want om te lezen had ik geen goesting. Ik miste mijn huisje. Ik miste mijn gewoontes van thuis. Ik miste mijn man. Die tweede avond ben ik ook doorgekomen maar toen hoefde het voor mij niet meer. Ik wou terug naar huis naar het vertrouwde. Daar had ik tenminste de ruimte. Hier zat ik opgesloten. Mijn besluit stond vast. Ik zou morgenvroeg nog ontbijten en dan terug naar huis. Mijn goed voornemen om nog een dag bij te boeken ; heb ik dan maar laten vallen. Dat lukte niet meer. Ik zou er ook niet van genoten hebben. Ik ben aan zee geweest. Voor twee nachtjes. Het is goed geweest. Ik moet er aan wennen dat ik in de toekomst alleen moet gaan. Juist zoals nu. Alleen. Aan Zee . . . Maar dat ik terug ga , dat staat vast. Alleen , ik weet nog niet wanneer. Dat zal waarschijnlijk ook weer op zulk onverwacht moment zijn. Alleen, ik zal dan opnieuw moeten doorbijten. Net zoals ik nu gedaan heb. Alleen. Naar Zee . . .
Eindelijk ! Ik heb mijn wil doorgedreven en nog vlug online zoals ze dat allemaal noemen een kort verblijf geboekt. Ik weet nog steeds niet hoe ik het heb klaargespeeld maar het is me gelukt. Ik ga voor twee of drie dagjes richting kust. Ik wil echt eens weg van alles wat ik me maar kan verdenken. Ik wil eens weg om mijn koppeke leeg te maken. Ik wil eens weg om te gaan uitwaaien. Met mijn haren in de wind en de neus richting zon. Ze geven in ieder geval droog weer. Ik hoop dat het me lukt om ginds te blijven. Mijn reistaske staat klaar om ingepakt te worden. Weet ik nog wel wat ik allemaal moet meenemen ? Niet veel natuurlijk want ik ga met de trein ! Wat een verandering met vroeger. Vroeger werd alles in het koffer van de auto geladen en kon ik meenemen wat ik ook maar dacht van nodig te hebben. Ik moest er toch niet mee dragen. Nu , met de trein , is het toch wel anders. Voor het eerst moet ik nu zien wat ik meeneem en of ik het kan dragen. Maar het zal wel lukken. Eerst nog een nachtje slapen en dan , dan vertrek ik richting kust. Ben echt benieuwd of het me zal meevallen. Langs één kant ben ik er gerust in. Langs die andere kant heb ik een heleboel twijfels. Laat me in ieder geval eerst vertrekken en dan , dan zie ik wel.
Ik weet eigenlijk niet goed hoe te beginnen. Ik zou vanalles en nog wat willen vertellen maar het gaat me niet af. In de loop van de dag dan denk ik wel "ik mag dit niet vergeten" of " ik moet dat onthouden " , en dan ben ik alles weer kwijt. Het is zo een warboel in dat koppeke van mij , dat ik het allemaal niet meer kan volgen. Elke dag denk ik dat het beter gaat. En elke dag moet ik opnieuw toegeven dat ik nog een hele weg heb af te leggen. Gisteren heb ik nog eens gesproken met mijn huisdokter. Er worden mij hulpmiddelen aangereikt. Maar ik weiger ze. Ik ben er niet voor te vinden. Nu de lente voor de deur staat ga ik het allemaal afwachten. En het enige dat ik hoop , dat is dat ik er zo ga uitgeraken. Als me alles nu eens een klein beetje mee zat , dat zou ook al veel helpen. Maar de successierechten blijven achterwege zodat ik nog steeds niet weet waar ik voor sta. Mijn moeder , ik hoop dat ik fout ben , maar ik denk dat ze in een volgende fase van dementie aan het terechtkomen is. Voor volgende maand heb ik een afspraak kunnen maken zodat ik met haar naar de specialist kan. Mijn vader , momenteel word ik zo moe van hem ! Op alles weet hij iets en dan maar door gaan. Voor het ogenblik is hij echt niet aangenaam. Wat gaat me dat nog geven ! Eerlijk ? Ik denk dat ik beter heb verdiend dan hetgeen ik nu meemaak.
Gehuild , dat heb ik gedaan ! Voor één keer is niet om mijn man. Maar ik had het ongelooflijk moeilijk met mijn vader. Alsof ik de schuld heb dat alles zoveel dierder is geworden. Alsof ik er wat kan aan doen dat de waarde van het geld niets meer is. Een taske koffie gaan drinken met mijn moeder ? Laat dat maar wegvallen want dat kost teveel ! Een nieuwe bloese kopen ? Laat die maar hangen want ge moet maar doen met wat ge hebt. Op zondag gaan eten ? In plaats van te genieten gaan we maar om de veertien dagen meer. Het was opgeslagen en dat gaat niet meer ! Genieten mag niet meer , want alles kost geld en wat geld kost gaat niet meer. Ik ben volledig akkoord dat er moet ingebonden worden. Ik ben volledig akkoord dat er andere tijden aanbreken. Maar als ge twee uur aan een stuk moet horen wat nog wel kan en wat niet meer , dan hoeft het voor mij niet meer. Zo negatief over alles. Alles zo zwart inziend . . . En dan maar doorgaan zonder stoppen. Alsof hij alleen wordt getroffen ! Ik ben uiteindelijk dan maar opgestaan en doorgegaan. Spijtig voor mijn moeder maar ik kon het niet langer aanhoren. Ik werd er ziek van en kon niets doen. Ik kon niets zeggen want alles werd onmiddellijk de grond ingeboord. Ik vertelde toch alleen maar onzin en dings die niet konden. Hij alleen had het juiste zicht op de ganse wereld. Ik kan er best inkomen dat dit niet te geloven is maar het is wel waarheid. En ook daar moet ik mee leven. Echt niet aangenaam op de huidige ogenblik maar wat doe ik eraan ? Ik weet het niet en zal er waarschijnlijk niet achter komen.
20 februari , die dag zal alle jaren terugkomen. Het was mijn man zijn geboortedag. Mijn verjaardagswensen naar hem toe begonnen om middernacht. De ganse dag rond was het verjaardagskusjes geblazen. We hadden het geluk om 24 uur op 24 uur bij elkaar te zijn. Waarom zouden we er niet van genieten. Dat hebben we gedaan , zo lang als we bij elkaar waren. Helaas , die mooie tijd is voorbij. Nu wens ik mijn man in mijn gedachten proficiat voor zijn verjaardag. Ik geef een kusje op zijn foto. Ik leg een bloemeke op zijn graf. Ik laat de zoveelste traan. Zijn verjaardagsfilm van toen hij "50" werd komt opnieuw uit de kast. Ik zet me in de zetel en ik kijk naar mijn man. Naar zijn film ! Hij lacht , hij praat , hij ontvangt verjaardagswensen , hij zingt , hij is blij ! Daar leefde hij nog. En toch durf ik te zeggen dat ik nu geniet van dat beetje film dat ik heb. Ik durf te zeggen dat ik blij ben dat ik dat beetje film heb. Ik zie mijn man leven , genieten . . . Maar hij is niet meer. Ik geniet , ik ben blij maar alles met een traan. Alles met de vraag waarom. Waarom ? Het zal de rest van mijn leven meegaan. Waarom ? Waarom Hij ?
Voor het tweede jaar op rij was ik alleen. De dag heeft ongelooflijk lang geduurd. We zouden 25 huwelijksjaren achter de rug hebben gehad. Die heb ik nu alleen "gevierd". Zonder iemand , alleen met jou in mijn gedachten. Mijn moeder belde nog en vroeg waar ik bleef. Helaas , als mijn ouders eens echt niet tot bij mij kunnen komen, dan hoef ik op zulk een dag niet speciaal naar hen te gaan. Zeker niet als ze ook nog eens met de auto voorbij mijn deur zijn gereden. Het doet pijn om ze nooit op bezoek te krijgen. Maar hoe moet ik het hen nog uitleggen ? Het principe is : gij kunt beter naar ons komen ! Het was dus een dag waar ik eigenlijk geen woorden voor heb. Een dag van spijtige beslissingen. Gaan of niet gaan ? Ik ben natuurlijk wel eventjes naar het kerkhof geweest. Al vroeg , om zo weinig mogelijk volk te zien. Een hartje met 25 roosjes , zelf in elkaar geknutseld , had ik met me mee. Dat is het enige dat ik nog kan doen. Een bloemetje en een kaarsje brengen naar mijn man. Ik kan wel een gesprekje voeren met mijn man , maar hij antwoordt niet meer. Maar ik mis zijn armen , zijn tederheid , zijn hulp , zijn . . . Ik mis hem gewoon zoals hij was , elke dag een beetje meer.
Sneeuw ! Ik heb altijd van een sneeuwtapijt gehouden. Ik vond het altijd iets rustgevend. Nu vervloek ik de sneeuw. Ik had het nooit verwacht dat ik er zo een hekel zou aan hebben. Hoe een mens toch kan veranderen. Is het tijdelijk ? Of zal het zo blijven ? Vroeger zou ik de eerste geweest zijn om te ruimen. Nu kan het me niet zoveel meer schelen. Het enige waar ik me nu zorgen om maak dat zijn mijn ouders. Ik zou het een ramp vinden als ik niet bij hen kon geraken. En ik ga daar toch eens komen voor te staan. Gewoon, dat ik door sneeuw en ijzel niet uit de garage geraak met mijn auto. Het is een korte stijle berg op dat ik moet doen. Zolang als het droog is of gewoon regent natuurlijk geen probleem. Maar nu ! ! ! Spijtig toch dat het allemaal zo moet lopen. Vorig jaar heb ik steeds helpen sneeuw ruimen. Maar als het altijd dezelfde paar mensen zijn die het moeten doen , dan blijft het ook niet duren. We wonen er toch tenslotte met een stuk of 35 gezinnen. Ik vind het zo erg dat er zelfs hier geen samenhorigheid is ; geen behulpzaamheid. Het is steeds ik , ik , ik . En dan word ik ook ik . . .
Het blijft gewoon moeilijk. Al zovele dagen probeer ik mijn draai terug te vinden. En al evenveel dagen lukt het me niet. Ik , die vroeger zo pietje precies was , laat nu alles aan me voorbijgaan. Ik , die vroeger met zoveel plannen zat , zit hier maar gewoon te zitten. Ik , die vroeger met vanalles en nog wat bezig was, zie nu alles als een zware taak. Ik kan er nog steeds mijn gedachten niet volledig bijhouden. Ik zou zoveel willen doen maar steeds bots ik opnieuw tegen een muur. Een muur die niet wil plooien. Een muur die maar niet wil krimpen. Een muur die me geen helpende hand reikt om me verder te helpen in de toekomst. Ik wil zoveel , maar ik kan aan niets beginnen. Ik wil zoveel , maar mijn gedachten zijn er niet bij. Die gedachten dwalen steeds af naar vroeger. Naar die mooie tijd toen ik nog iemand naast me had. Toen er nog iemand was om me op te beuren , om me te steunen. Zoveel willen doen ! Iets beginnen maar niet kunnen afmaken. Ik dacht dat het wel zou beteren. Het betert eventjes en dan zak ik weer weg. Terug naar omhoog en opnieuw proberen. Het blijft duren en ik word er zo moe van.
Waarom zijn er van die dagen dat alles tegenzit ? Waarom zijn er van die dagen dat ge niet weet dat ge hier op aarde rondloopt ? Waarom zijn er van die dagen dat er niets gaat zoals ge eigenlijk zou willen ? Waarom zijn er van die dagen dat alles tegenzit ? Waarom zijn er van die dagen die totaal anders zijn dan vroeger ? Waarom zijn er van die dagen dat ge het echt niet meer weet ? Waarom zijn er van die dagen dat ge totaal verloren loopt in uw eigen huis ? Waarom zijn er van die dagen dat de tranen maar blijven stromen ? Waarom zijn er van die dagen dat de éne herrinering na de andere naar boven komt ? Waarom zijn er van die dagen dat ge echt niemand wilt zien ? Waarom zijn er van die dagen dat ge echt alleen wilt gelaten worden ? Waarom zijn er . . . . .zovele vragen ? Vragen waarop ik een antwoord zoek. Vragen die niet beantwoord worden. Nu niet. Nooit ! En toch doe ik de moeite om elke dag opnieuw door te komen. Hoe ? Dat weet ik niet. Maar ik ploeter verder. Ik hoop ooit de overkant te bereiken . . .
14 januari 2012. Slechts een dag later heb ik het tegenovergestelde aan de hand. Niet dat ik nu alles zou vergeten zijn van hetgeen er in het voorbije jaar is gebeurd. Alles behalve ! Maar ik mag naar een feestje ! Het is het eerste feestje in een jaar. Feestjes zijn er zo dikwijls maar nu is het toch eventjes helemaal anders. M'n nichtje wordt 50 winters. Toch een mijlpaal in een mensenleven. Daar wordt ik vandaag verwacht. En eigenlijk is het iets totaal onverwachts. Voor mij is het een raar iets. Het is de eerste maal dat ik naar een feestje ga , alleen. Ik ga , maar met " héél " gemengde gevoelens. Als ik geen taxi zou moeten spelen , dan zou ik gewoon thuis blijven. Maar ook mijn ouders zijn uitgenodigd. Ik heb ze nog niets anders horen zeggen dan : voor ons is dat niets meer - voor ons is dat allemaal veel te laat. Maar toch wensten ze er bij te zijn. Van het begin tot zo goed als het einde. Ze mochten toch niets missen ! Ook al waren ze de oudsten . En ik kon niet anders dan gewoon alles mee te doen. Ik kon niet anders dan gewoon wachten tot ze naar huis zouden gaan. Goed, ik heb lekker gegeten. De muziek ? al bij al viel die nog goed mee. De discjockey van dienst heeft zijn best gedaan. Hij zorgde dat er voor iedereen wat was en dat was dus een meevaller. En het stond juist niet te luid zodat men toch nog iets kon zeggen. En daar bleef het voor mij bij. Ik was aanwezig , ik heb enkele babbels gedaan , ik heb naar de muziek geluisterd , en dat was het. Ik kon me niet echt amuseren. Ik miste iemand. Ik hoop dat het ooit terug zal beteren. Ik hoop dat ik ooit terug zal kunnen genieten.
Een jaar geleden was het koud , mistig , nat ,guur . . . Ik bracht je ten grave. Met mijn ouders , familie en vrienden. Vanaf toen stond ik er alleen voor - en ik sta nog steeds alleen aan je graf. Mijn ouders die zijn er nog , maar ze worden oud . . . Mijn overblijvende schoonfamilie heeft geen tijd . . . Vrienden komen niet over de vloer want . . . Ik heb me door dit eerste jaar heen geslagen , met vallen en terug opstaan. Veel meer vallen dan opstaan. Ik heb me het voorbije jaar heel goed voorgedaan in het bijzijn van anderen tot , tot ik thuis kwam. Thuiskomen in een leeg huis. Thuiskomen zonder dat er iemand een begroeting roept. Thuiskomen zonder een warme omhelzing. Vroeger was dat alles heel gewoon. De normale gang van de wereld , bij ons toch. Nu weet ik : het zijn de kleine dingen die het doen. Het zijn de kleine dingen die alles zo leefbaar maken. Een woord , een gebaar . . . Wat mis ik dat alles. Elke dag , een beetje meer.
Vandaag , één jaar terug heb ik je moeten afgeven. Ik heb die dag opnieuw beleefd en zal hem nooit vergeten. Het is een dag geweest van herrinneringen. Mooie herrinneringen. Maar ik stel me nog steeds de vraag : waarom ? Waarom zo vroeg in ons leven ? Wij moesten nog beginnen te genieten want we hadden er eerst voor gewerkt. Nu zouden wij gaan genieten van het leven ! Wij zouden de wereld gaan verkennen ! Nu zit ik al een jaar alleen thuis. Ik ben de wereld aan het verkennen , op mijn ééntje. Alleen , het wil maar niet lukken. Met niets. Na dit jaar van zoeken weet ik nog steeds niet wat ik wil. Ik krijg mijn leven niet terug op de rails gezet. Ik mag het je alle dagen komen vragen maar de antwoorden komen niet. Ik weet niet meer wat te doen. Ik ben eigenlijk jaloers op anderen die dat wel kunnen. Is het waarheid of is het schijn ? Ik weet dat ik in het slop zit en ik moet er zien uit te geraken. Maar ik weet niet hoe ! Ik probeer nu ook boeken te lezen om een antwoord te vinden. Ik zoek op internet naar antwoorden. Maar ik heb nog niets tegen gekomen dat me kan helpen. Waarom moest je gaan ? Uitgerekend jij ?
Dat onbehaaglijke gevoel dat ik vorig jaar had is er vandaag opnieuw. Ik zal het me nooit vergeven dat ik de onheilspellende tekens niet zag. Geen enkele keer had ik de kamer moeten ontruimen wanneer er een ingreep gebeurde. Nu kwam men mij koudweg zeggen dat de kamer moest vrijgemaakt worden. Er waren bedden tekort ! ! ! En waarom duurde het zolang eer ik nieuws kreeg uit de operatiekamer ? Nu weet ik wel beter. Vanaf het moment dat je verdween in de operatiekamer was er iets. Maar wat ? Als ik vandaag de dag zoiets zou mee maken , ik zou het nu wel weten. Dat zijn van die gevoelens die niet meer weggaan. Dat blijft bij voor de rest van mijn dagen. Een dag die ik nooit zal vergeten. Een dag waarop ik veel heb geleerd. Maar ook een dag die blijvend gegrifd blijft in mijn gedachten. Een dag met vraagtekens die nooit meer opgehelderd worden.
Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten. Al de hele tijd spookt het in mijn hoofd. Vandaag één jaar geleden ben ik met jou naar de kliniek gereden. We hadden de afspraak gemaakt om gewoon langs de opname binnen te komen. Er was reeds een kamer gereserveerd zodat we ons geen zorgen moesten maken. Na één week wachten , want je wilde de verpleegsters niet tot last zijn. Toch niet met de nieuwjaarsdagen Ik had me daar bij neergelegd , niet met volle goesting maar het was je wens. Je zou wachten tot na nieuwjaar. En dat was vandaag. Ik zie het voor me alsof het gisteren was. De "kliniektas" stond klaar. We vertrokken thuis. Je keek nog naar de kerstboom , jouw boom. Zoals alle jaren had je ervan genoten. Als ik er nu aan terug denk misschien meer dan vroeger. Je genoot maar zonder iets te zeggen, stilzwijgend . . . Je vroeg nog om hem nog niet af te breken want je wou hem nog zien als je terug thuis zou komen. Het was tenslotte maar een opname van enkele dagen. Waarom , ik weet het niet maar het ging me niet. Een voorgevoel van iets ? maar van wat. Heel de dag bleef ik bij je zoals ik altijd deed wanneer je werd opgenomen. Ik heb het nooit gekund om je daar alleen achter te laten tot ik toch naar huis moest. Toen ik s'avonds thuis kwam , en het was al laat , ben ik er toch aan begonnen. Ik brak jouw kerstboom af. Ik weet nog dat ik beken heb gehuild en ik wist niet waarom. Nu een jaar later weet ik het maar al te goed. Het zal nooit geen Kerstmis meer zijn zoals het ooit was. Ik zeg nu , er zal nooit geen boom meer staan ! En dit was het eerste jaar , van zolang ik me kan herrinneren , dat er geen kerstboom stond. Kerstmis is voorbij gegaan alsof het een gewone dag door de week was. Ik heb geprobeerd om het kerstgevoel te vinden maar dat was er niet. Ik stel me de vraag : zal het ooit terugkomen ?
Nieuwjaar ! Weer zo een avond voor mij alleen. Weer heb ik het zelf zo gewild. Toch gedeeltelijk. Ik heb wel aan mijn ouders gevraagd of ze tot bij mij zouden komen. Helaas, ze bleven thuis. Eigenlijk hetzelfde ritueel als de voorgaande twee jaren. Mijn vader wil gewoon thuis blijven en mijn moeder legt zich daar dan maar bij neer. Eerlijk, ik had ze eigenlijk toch verwacht. Maar ik kan hen toch niet dwingen. Dus weer gans alleen. En ik heb dan maar hetzelfde gedaan als met Kerstavond. Kaarsen, een borrel en een film. Twaalf uur ! ! ! Middernacht ! ! ! Met de borrel in de hand, een warme jas aan en zo het balkonnetje op. Het vuurwerk is langs alle kanten bezig. Ik die zo van vuurwerk hou kan er echt niet van genieten. Ik probeer het wel maar daar blijft het bij. Een half uurtje later is alles voorbij en kleurt de hemel opnieuw donker. De rust keert weer en het geblaf van de honden verstomd ook. Oud jaar , Nieuwjaar , 2012 is bezig. Wat ben ik blij dat deze dagen zo goed als voorbij zijn. Nu morgen nog een heel moeilijke dag en maar hopen dat het vlug 2 januari is.
Kerstmis De hoogdag bij uitstek en zeker Kerstavond. De avond dat iedereen gezellig bij elkaar zit rond de tafel. Ik heb mijn ouders gevraagd om me alleen te laten. Ik wil echt alleen zijn. Alleen met mijn verdriet. Alleen met mijn herrinneringen , mooie herrinneringen Alleen in de zetel maar met een borrel. Ik heb ook overal kaarsen staan , sfeervol dat wel , maar . . . Kaarsen , een film en een borrel , het zou voor heel iets anders moeten dienen. Maar ik wil het nu zo. Ook mijn man zou hiervan genoten hebben. Nu is het voor mij alleen maar het doet me niets. Het brengt alleen heimwee teweeg. Naar mijn man. Een film , maar het is een film van toen mijn man 50 jaar werd. Ik ben de maker van die film dankbaar dat hij zijn tijd daarvoor genomen heeft. Gelukkig heb ik die film. Een heel mooie herrinnering. Ik zag mijn man opnieuw lachen , zingen en dansen. Het was toen een onvergetelijke avond , zowel voor hem als voor mij. Wat ben ik blij dat ik dat mocht meemaken. En blij dat ik die film heb. Het geeft me troost om naar die film te kijken. Ik word er zelfs rustig van en eigenlijk is dat niet te geloven maar toch waar. Wat mis ik mijn man, elke dag een beetje meer. Zijn lach , zijn warmte , zijn liefde , zijn alles.
Nog steeds geen kerstboom en het is nu definitief , er komt er gene dit jaar. Wel de kabouters. Drie kleine kabouters die tegen de kast omhoog kruipen. Net als vroeger, op dezelfde plaats. En ja , ook enkele lichtjes. Het oogt mooi en het brengt een klein beetje leven in de dagelijkse sleur. En ja , ze branden maar de schittering ontbreekt. Of zie ik die schittering niet ? Dat kan natuurlijk ook. Als ik aan vorig jaar terugdenk , hoe mooi mijn man die lichtjes op de kast vond dan is het nu een heel verschil. Ook de schaduwen die er vorig wel waren zijn er nu niet. Ik zie ze toch niet. Vorig jaar was alles anders. Dit jaar is het donker en stil ondanks de lichtjes, ondanks de kerstmuziek. Vorig jaar croste ik nog van het éne uur naar het andere. Nu krijg ik de uren amper gevuld ondanks dat ik nog heel wat heb af te werken. Maar het lukt me nog steeds niet om er mijn gedachten bij te houden. Ze dwalen altijd weg. Mijn gedachten gaan altijd terug naar vorig jaar toen mijn man nog bij me was. Ik probeer elke dag opnieuw te beleven. Ik zoek naar de mooie pluspunten die er toen geweest zijn. En dus heb ik me er bij neergelegd dat alles ooit wel eens in orde zal komen. Wanneer ? Dat zullen we wel zien in de verdere toekomst.
Verdomme , wat heb ik het moeilijk. Al die straten , al die etalages , ze zijn zo mooi versierd. Vroeger kon ik echt genieten van al dat moois. Nu is het gewoon mooi. Er is versiering , er is verlichting , en iedereen doet zijn best. Zo bekijk ik het nu. Totaal anders dan andere jaren. Voorheen kon ik er echt naar toe leven. Nu zie ik het nut er niet van in. De eindejaarsfeesten komen eraan. Ik heb er nog nooit zo tegenop gezien als nu. Ik beleef er geen vreugde aan dit jaar. Ik probeer wel alles in goede banen te leiden voor mijn ouders, zeker voor mijn moeder. De kerstboom heb ik bij mezelf achterwege gelaten. " Onze kerstboom " komt nog niet terug. Ik denk zelfs dat hij de volgende jaren ook niet gaat terugkomen. Maar dat zullen we nog wel zien. Bij mijn moeder heb ik er wel op aangedrongen om een kerstboom te zetten. Het is toch niet omdat ik geen kerstboom zet dat zij dat ook niet moet doen. Met omwegen is het dan toch gelukt. En ik ben blij voor haar. Ik ben blij dat ik het toch een beetje Kerstmis kan laten zijn. Het is zo al moeilijk genoeg en ik hoop dat ze er toch een heel klein beetje van geniet. En ik denk van wel, dat is tenslotte de bedoeling.
Ik kon het dan uiteindelijk toch niet laten. Ik heb voor Sint Niklaas gespeeld bij mijn ouders. Weliswaar een paar dagen te vroeg , maar hij kan ook niet overtal tegelijk zijn ! Dus even hulppiet gespeeld. Deze namiddag vlug eventjes naar hun slaapkamer geglipt. Een mooie speculoosman en een chocoladen Zwarte Piet op ieders hoofdkussen gelegd. Ben eens benieuwd wat ze me morgen te vertellen hebben !
Zondag , 4 december
Ik had nu wel enige reactie verwacht maar niet degene die ik kreeg. Mijn moeder dolgelukkig omdat Sint Niklaas geweest was en mijn vader kon niet begrijpen hoe ik dat gelapt. Hij had er niets van gemerkt terwijl hij toch in de buurt was. Dus , Sint Niklaas zijn hulp kan dan toch snel zijn . . . Al bij al dus een geslaagde verrassing waar ik toch blij om ben. Een kinderhand dat gauw gevuld is ? Neen , hier een ouderhand ! En ik die dacht van daar niet meer aan mee te kunnen doen. Volgend jaar misschien een vervolg hierop , wie weet.
14 januari 2012.
Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten.
Kerstmis 
Nog steeds geen kerstboom en het is nu definitief , er komt er gene dit jaar.
Ik kon het dan uiteindelijk toch niet laten.
