Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
02-07-2012
Successie
Ben deze voormiddag dan uiteindelijk toch bij mijnheer de notaris geraakt. Ik moet zeggen, het was een zwaar dossierke dat er klaarlag op de bureau. Waarom het zolang geduurd heeft ? Zoals het in Belgiëlandeke altijd al geweest is en zal blijven . . . Papieren , papieren en nog eens papieren. Worden er een hoop papieren gevraagd - en - die zoekt ge allemaal bij elkaar. En als puntje bij paaltje komt - juist - die hebben we niet nodig.
Wat ik vandaag nog maar eens geleerd heb dat is :
wat zit de wereld onrechtvaardig in elkaar.
Ik heb het al mogen ondervinden het voorbije jaar ; maar nu ben ik zeker. En of ik daar ooit nog een andere mening ga over hebben ? Vergeet het. En dan is men verwonderd dat men depressief geraakt , dat men verbitterd geraakt. En dan is men verwonderd te horen dat het allemaal veel te veel aan het worden is. Wat ik vandaag heb mogen vernemen is echt om over na te denken. Ja , om zelfs een paar nachten wakker te liggen. Dat men de eerstkomende dagen niet in mijn vaarwater komt. Ik ben altijd een braaf meiske geweest maar dat meiske zou nu wel eens kwaad kunnen worden. Nee , dat is ze al. Hopelijk gaat het rap over.
En waarom belt mijnheer de notaris nu in godsnaam naar mijn vader ? Mijnheer de notaris had mijn nummer niet ! Ongelooflijk maar toch waar. Echt gebeurd. Vandaag , deze morgen . . . Zoals elke vrijdag ga ik bij mijn ouders poetsen. Ik was nog maar amper aangekomen of ik kreeg lukraak de mededeling dat ik moest bellen met mijnheer de notaris. Mijn antwoord ? Dat hij persoonlijk met mij contact opneemt. Ik niet met hem. Ik zit hem al een heel jaar te vragen wanneer nu eindelijk alles in orde gaat komen. En dan zou ik nog moeten bellen omdat hij mijn nummer niet zou hebben ? Een uurtje later heeft hij inderdaad met mij zelf gebeld. De afspraak is er. Nu maandag mag ik gaan tekenen. Ben benieuwd welke uitleg ze mij gaan geven. Waarom heeft dat zoland geduurd ? Langs de éne kant ben ik opgelucht omdat er aan die onzekerheid nu een einde gaat komen. Langs de andere kant is het alsof er een hoofdstuk volledig wordt afgesloten. Eigenlijk is dat wel zo. Het komt me over alsof ik nu een nieuw leven moet beginnen. Ik voel er mij niet goed bij en toch zou ik nu content moeten zijn. Maar dat ben ik niet , allesbehalve.
En waarom zou ik in godsnaam toch maar denken dat ik eens iets goeds kan doen ! Laat ik me weer vangen als ge het zo wilt noemen. Ik heb me deze namiddag bezig gehouden met de kippenloop. De grashalmen stonden op sommige plaatsen zo hoog dat ik er een kippendoolhof kon maken. Ik wou de kippen terug zien lopen en daarvoor moest ik de grasmachine gebruiken. En als dat in een kippenhok nu eens mooi gelijk lag ; zoals bij een echte gazon ! Het was zwoegen geblazen maar het loont - al moet ik het zelf zeggen. We hebben vier kippen maar ik zag ze niet meer lopen. Nu zie ik ze tenminste terug. De tijd van verstoppertje spelen is voorbij. Nu weten we tenminste terug waar ze zich ophouden. Voor mijn eigen ben ik tevreden dat ik dit karweitje gedaan heb. Voor mijn vader was het natuurlijk niet nodig. Ah natuurlijk niet. Ik weet van de vorige jaren dat hij juist hetzelfde zou doen. Alleen, ik heb het nu voor hem gedaan. Maar het was natuurlijk weer iets waar ik mij toch niet moest mee bezig houden. Het was een werkske dat helemaal niet nodig was. Nogmaals, waarom zou ik denken om toch maar iets goeds te kunnen doen! Mijn moeder ? Die was heel tevreden en vond het aangenaam om de kippen terug te zien lopen. Toch één iemand die het goedkeurde en er nu van geniet. Stom om dit neer te pennen maar het helpt me. Weer iets dat van mijn hart is. Het lag er al enkele dagen op en ik hoop dat het nu overgaat.
En nog steeds weet ik het niet meer. En nog steeds laat ik me vangen. Alhoewel het op dit moment minder is dan het is geweest. Ik kan al vlugger mijn mond houden. Een discussie probeer ik niet meer te voeren . . . probeer ik te mijden . . . Te mijden als de pest ! Gewoon zwijgen . . . Dat is het beste dat ik kan doen. En dan is dat het meeste leefbare. Zwijgen , niet antwoorden en zeggen dat hij het bij het rechte eind heeft. Is te doen ! S O M S Maar als ik juist heb te horen gekregen dat een bevriend iemand nummer 1 is opgegeven . . . en het gaat hier niet over jaren maar over nog enkele maanden . . . Maar als ik juist heb te horen gekregen dat een bevriend iemand (boezemvriend) nummer 2 toch nog bijkomende onderzoeken moet laten doen omdat er iets niet in orde is . . . Maar als ik juist heb te horen gekregen dat een bevriend iemand nummer 3 onder het mes moet want anders is ze niet te genezen en verder te helpen . . . En als ik hierover praat met mijn ouders omdat zij (vooral mijn vader) achter hun toestand vragen. . . . en ik hierop antwoord . . . Ge houdt het niet voor mogelijk ! Mijn eetlust was over. Mijn zonnige middag was voorbij. Mijn gezellig samenzitten hoefde niet meer. Ik weet het niet , maar mijn moeder heeft het gezien! Zij heeft gezien hoe ik in elkaar kromp van de pijn. Zij heeft gezien hoe ik mijn tranen verbeet. Zij heeft gezien hoe ik leed onder de reactie van mijn vader. En toch , toch heeft zij wijselijk gezwegen. Ik zag haar mee lijden met mijn pijn , mijn verdriet . Ik kan het niet anders verwoorden maar zo was het wel. Het samenzijn heeft niet lang meer geduurd , gelukkiglijk. Ik ben naar huis gewandeld , alleen. Alleen met mijn tranen , Alleen met mijn verdriet , Alleen met de pijn in de hoop dat ik niemand zou tegenkomen. Dat is me ook gelukt. Ik heb niemand bekend gezien. Niemand heeft mijn tranen gezien. En hoe gelukkig kan men zijn als men thuiskomt , de deur kan sluiten , en de tranen de vrije loop kan laten , hopende dat de pijn over zal gaan . . . en daarom zit ik hier natuurlijk weer mijn hart een klein beetje te luchten. Maar het helpt me om het toch van me af te schrijven. Wat moet ik anders doen ? Muren antwoorden niet. Dit bakske ook niet. Soms is dat spijtig , soms doet dat deugd !
Verdomme , verdomme , verdomme . . . . Ik kan zo nog uren doorgaan. Nooit is er iets goed. Al wat ik doe is verkeerd. Ga ik het nu nooit niet leren ? Waarom laat ik me toch altijd vangen door mijn vader ? Vader ! Een man met een gouden hart ! Een man die voor mij door het vuur zou gaan ! Daar twijfel ik geen moment aan. Een man die niet weet hoeveel pijn hij zijn dochter doet. Een man . . . die denkt dat alleen hij belangrijk is op deze wereld ! Een man . . . die denkt het altijd bij het rechte einde te hebben. Een man . . . die er zeker van is dat hij altijd voorrang moet krijgen. Een man . . . die . . . . . Mensen , ik weet het niet meer. Ik zie het niet zitten op het moment. Zeg ik iets , is het verkeerd.................... Doe ik iets , is het verkeerd................................ Zeg ik niets , is het verkeerd....................................... Doe ik niets , is het verkeerd.................................................... Wat moet ik nog zeggen ? Wat moet ik nog doen ? Ik weet het niet meer. Ik wil alleen maar goed doen. Ik wil alleen maar helpen. Ik wil er zijn als hij me nodig heeft. Ik wil er zijn voor allebei ! Alleen , ik weet niet meer op welke manier. Als ik alleen maar dien om te kuisen , te plassen , te wassen , te graven , te lopen ........ er te zijn als hij het nodig acht............. dan hoeft het voor mij echt niet meer. En eerlijk ? Ik weet het niet meer. Ik ben blij dat ik dit bakske heb om mijn gal te spuwen (op een héééééél zachte manier) Ik ben blij dat ik het eens van mij af kan werpen tegen een scherm dat gelukkig niets kan terug zeggen. Ik ben blij dat niemand mijn tranen ziet die nu genadeloos over mijn wangen lopen. Wat ben ik blij dat er momenteel niemand is die mij kan zien !
Ik ben vandaag toch maar eens met een smoes tot bij één mijner vrienden gereden. Ik dacht : helpt het niet dan schaadt het ook zeker niet. De vrouw des huizes was heel tevreden dat ik eens eventjes kwam binnenwippen. Het deed haar deugd om eens eventjes iemand anders te zien. Het deed haar deugd om eens tegen iemand te kunnen zeggen hoeveel zorgen ze zich maakte. Zorgen om haar man die volop bezig is verscheidene onderzoeken te ondergaan. Ondertussen is er al gebleken dat hij opnieuw zal moeten binnengaan voor een bijkomend darmonderzoek. Er is iets gevonden. Een poliep. Ze weten nog niet of het goed- of kwaadaardig is. Hopelijk is de uitslag goedaardig en dan kan er gestart worden met bestraling. Als blijkt dat die poliep kwaadaardig is , dan is er geen hulp meer mogelijk. Geen bestraling ! Geen chemo ! Geen operatie ! Geen hulp meer mogelijk ! Het is afwachten , wachten en geduld hebben. Ze zullen alles pas weten na den tiende juni ! Wat duurt wachten toch lang. Voor hen zeker , maar ook voor mij. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de boezemvriend van mijn man kan geholpen worden. Misschien met vallen en opstaan. En valt hij , dan zal ik er zijn om hem terug recht te helpen. Tenminste als hij dat wil natuurlijk. Ook zijn vrouw zal al mijn steun krijgen want ik weet waar ze gaan voor staan. Iets waar ik niet aan wil denken. Wat zijn de problemen met mijn vader ineens pietluttig. Die tellen momenteel niet mee. Iemand anders is nu belangrijker. Ik hoop dat ik kan helpen. Ik hoop dat mijn helpende hand wordt aangenomen.
Wat moet een mens doen als het niet meer gaat ? Dan gaat men erbij zitten en men probeert een oplossing te vinden. Gisteren heb ik het er nog met mijn buurvrouw over gehad (hopelijk beschaamd zij mijn vertrouwen niet) . Over mijn vader natuurlijk. Zelfs gisteren nog meegemaakt hoe mijn moeder iets goeds voor hem wou doen en hoe hij haar afblafte ! En waarom toch ? Zij wou gewoon een boterham aangeven . . . Of zij misschien dacht dat hij het niet meer kon . . . En ja , we waren weeral vertrokken . . . door een boterham ! Of hoe kwam het dat zij evenveel moesten betalen als het andere koppel dat toch iets volledig anders dronk dan zij beiden. Dat is hun marktdag , toch eventjes iets gaan drinken want naar de markt zelf gaat zo goed als niet meer. En dat het toch niet kon dat er een mijnheer aan een vierpersoonstafeltje twee uur bleef zitten met één koffie ! Zo iets zou bij hem allemaal niet bestaan want die klant zet ge toch gewoon aan de deur . . . ! Dat kan toch niet dat die klant daar blijft zitten met één taske koffie , die zet ge buiten ! En ga zo maar door . . . En zo kan ik doorgaan met dings die totaal onbelangrijk zijn maar waar hij op doorgaat waar ge zelf ziek , mottig en misselijk van wordt. Vandaag ga ik niet naar hen toe. Mag ik nu zeggen dat ik blij ben ? Vandaag is het schooldag voor mij. Iets wat ik heel graag doe alhoewel ik het allesbehalve allemaal snap ; maar ik zal er wel geraken. Met vallen en opstaan. Iets wat ik heel graag doe maar totaal de kop wordt ingedrukt door . . . juist ja , mijn vader. Ik begin er bij mijn ouders niet meer over en mijn moeder is al zo slim geworden om er niet meer achter te vragen wanneer mijn vader erbij is. Is het niet erg ? Zo alles kapot doen van iemand anders. Behalve dat van hem natuurlijk ! En hierover wou ik nu eens niet schrijven maar ik ben blij dat ik het toch heb gedaan. Het lucht een klein beetje op . . . . . Wat er wel van mijn hart moest was het telefoongesprek dat ik daarjuist had. Bij de beste maat van mijn man zaliger is er ook " een plek " gevonden op zijn long. Een operatie is uitgesloten daar zijn longen veel te zwak zijn. De laatste meidag zal hij het verdict te horen krijgen. Nu zijn er allerlei bijkomende onderzoeken bezig want als er nog ergens één miniscul plekje wordt gevonden is zelfs bestraling uitgesloten ! Ik weet wat ik heb meegemaakt. Ik weet zeker dat ik deze namiddag tot bij hun ga. En dan zal ik verder wel zien of ik kan helpen. Ik ga me niet opdringen maar zelfs een luisterend oor kan al heel veel helpen. Luisteren , daar ben ik goed in. Praten gaat mij minder af maar je weet nooit op welke manier ik eventueel kan helpen. Nu ga ik eerst een kaarsje aansteken. Baat het niet , schaden doet het zeker niet maar ik heb er wel vertrouwen in dat het helpt.
Waarom laat ik me toch altijd vangen ? Op al hetgeen ik zeg krijg ik toch steeds een antwoord waarvan men zegt : maar dat kan toch niet. Ik doe mijn best om een simpel gesprek op gang te krijgen en telkens loopt het mis. Als ik één woord zeg komt er een litanie aan te pas waarvan men ziek wordt. En welke onderwerpen dan nog ! De stomste eerst , niet te geloven. Ik versta het niet meer. Ik kan er gewoonweg niet meer aan uit. Ik denk dat het zo ver aan het komen is dat ik bij mijn ouders zo goed als niets meer ga zeggen. Ik ben het zo beu , ongelooflijk beu ! En langs de andere kant vind ik het zo erg dat het allemaal zo moet lopen. We kunnen het zo goed hebben maar het mag niet zijn. Alhoewel dat ik veronderstel ; dat het heel veel te maken heeft met de gezondheid. Mijn ouders hebben een respectabele leeftijd van 82 jaartjes. Maar ze zijn kapot gewerkt en hebben vergeten te genieten , vergeten te leven. Dat is iets dat niet in hun woordenboek staat en er nooit heeft in gestaan.. Mijn moeder zou een volledig hartonderzoek moeten laten doen maar ze heeft zo'n schrik dat ze het niet aandurft. Ik mag hopen dat er niets gebeurd want dan sta ik niet voor de gevolgen in. Ik tracht op haar in te praten om het onderzoek toch te laten doorgaan maar het is me nog niet gelukt. Ook de huisarts lukt het niet. Mijn vader heeft heel veel pijn in de rug , heupen , benen... Dit is een gevolg van zijn jarenlang beroep. Maar de moment dat ze op pensioen zijn gegaan , vergaten ze nog te genieten. Alles zoveel mogelijk zelf doen , binnen en buiten. Alhoewel , er binnenshuis veel is blijven liggen omdat het allemaal niet meer ging. Nu is er nog steeds een tuin. Zowel de siertuin als groententuin. Ik had zo gehoop dat de groententuin zou wegvallen maar het afbouwen lukt niet. Wat heb ik een spijt dat ik geen beroep meer heb ! Ik weet wel , dat ik een onbetaalde job heb door bij mijn ouders gaan te helpen. Maar ik had het toch liever anders gezien. Voor mij gaat alles voorbij zijn zonder dat ik ervan heb mogen genieten. En dat , dat begin ik erg te vinden.
De kermisdagen , de Paasdagen , ze zijn voorbij. Iedereen zegt nu : op naar de eigenlijke lentedagen. Die hadden er al moeten zijn maar helaas. Zelfs de mooie lentedagen laten het afweten. Het blijft fris , koud en nat. En toch is het nog steeds mooi op het kerkhof. Het viel me met de paasdagen echt op. Het was er een zee van gele kleuren. De paasbloemen , gele viooltjes , gele tulpen , gelijk welk soort van bloem - als ze maar geel was. Nu begint het terug gaan te minderen maar uiteindelijk was het wel mooi om zien. Zelfs een kerkhof heeft zo af en toe zijn charmes. Het gaf en het geeft nu nog iets. Iets om bij stil te staan, iets om over na te denken. Nadenken , ik doe niets anders meer. Nadenken , nadenken en nog eens nadenken. Zoeken naar een oplossing , zoeken naar een uitweg. En die oplossing en die uitweg , die vind ik maar niet. Ik zou zo graag een antwoord krijgen op al mijn vragen. Ik zou zo graag een oplossing vinden die voor iedereen goed is. Ik zou zo graag het licht willen zien in de duisternis. Helaas, ik vind het het niet.
Oef , wat ben ik nu een gelukkig mens ! De kermisdagen zijn eindelijk voorbij. Vorig jaar had ik er zo naar uitgekeken en toen was het niets geworden. Dit jaar keek ik er op een andere manier naar uit . Ik wou toch graag de sfeer eens gaan opsnuiven , maar niet op de manier zoals het nu gebeurd is. En zoals het de laatste dagen geweest is , zo wil ik het eigenlijk niet. Ik iets voorstellen en dan maar afgeblokt worden. Waarom zou ik nog gaan ? Natuurlijk voor de goede gang van zaken toch maar met mijn ouders meegegaan. Onvoorstelbaar dat ze dat nog doen. Ik weet ook wel dat ze het speciaal voor mij doen. Maar dat hoeft niet ! Ik wil niet over die jaarmarkt wandelen . . . Ik wil niet in het midden van dat gedrum zitten . . . Maar wat moet ik doen ? Langs de éne kant vind ik het fantastisch dat ze nog over die markt willen wandelen , langs de andere kant . . . waarom is het allemaal nodig ? Voor mij hoeft het echt niet. En dan natuurlijk nog iets gaan drinken. Het is overal even rumoerig , gedrum en veel te luide muziek. Laat me alsjeblief naar huis gaan maar helaas . . . Ik kan hen toch niet gewoon achterlaten. Dus , meegaan. Eerlijk ? Alles bij elkaar is die zondag toch nog goed verlopen. Ook met de reden dat ik nogal wat bekenden heb gezien en enkele praatjes heb kunnen slagen. Natuurlijk deed dat deugd. Alleen , ik hoop dat het volgend jaar anders zal verlopen.
Het zijn weer van die dagen. Dagen die niet voorbij willen gaan. Dagen waarin ik mij afvraag : waarom ? Waarom heeft het leven voor mij momenteel geen vreugde meer ? Als ik zo nog lang naar mij ouders moet zoals het nu bezig is , dan hoeft het voor mij niet meer. Ik durf nog amper iets te zeggen. Nog amper iets voor te stellen. Steeds word ik afgeblokt als ik het zo moet zeggen. Ik kan er geen omschrijving aan geven. Zoals het vandaag gegaan is hoeft echt niet meer. Wat is het stil geweest ! Zelfs mijn moeder vroeg zich af of er niets te vertellen was. Maar waarom zou ik ! Op al hetgeen ik zeg komt een negatief antwoord Als ik dan toch eens iets ga drinken : wat kost dat ? Iets voor mijn hobby : wat kost dat ? Dat is wel een hobby die geld kost . . . De naftbak voldoen : wat kost dat ? Hoeveel hebt ge moeten betalen ? En zo gaan we maar door. Echt niet meer om te doen. Morgen is het de vrijdagse poetsdag maar weet ge dat ik bang ben om te vertrekken ? Is het niet erg als ge bang zijt om naar uw eigen ouders te rijden ? Ik weet niet wat er momenteel gaande is maar ik hoop dat het vlug veranderd. Steeds maar weer dat hopen. Hopen op beter tegen beter weten in. Bang omdat ge nu al weet dat er weer een hoop commentaar gaat komen.
Ik had er me zoveel van voorgesteld ! Ik had zoveel goede voornemens gemaakt ! Helaas , het is natuurlijk anders uitgedraaid. De zon was van de partij en hoe ! Het was nog aangenaam kuieren in de late namiddag toen ik ter plaatse arriveerde. Vlug koffer weg en nog wat gaan genieten. Toch tot een uurtje of zes. En dan was het jas dicht en een sjaal om. Het warme zonnetje ruilde zich voor een fris , erg koud windje. Maandag ochtend ! Toch lekker ontbeten. Verse pistolets met keuze uit heel wat lekkernijen. En dan , dan op wandel. Heb ik nog een oude collega aan zee wonen en daar ging ik naartoe. De zon deed haar best al van in de vroege voormiddag alleen , het was er verdorie koud. Dat had ik niet verwacht. Het enige dat ik mankeerde waren handschoenen. Dat heb ik uiteindelijk opgelost met een lekkere warme kop koffie. Dat zijn er dan twee geworden met nog een babbel van de uitbaatster. Terug op weg naar mijn collega-vriendin. En ja hoor , heb haar gevonden. Na een aangename namiddag terug de richting uit van mijn hotelletje. Ik heb dan toch maar het trammetje genomen zodat ik nog wat kon gaan shoppen. En dan ? Dan terug naar het hotelletje. En daar zat ik dan. Weer gans alleen op mijn kamertje. Weer met alleen wat TV. want om te lezen had ik geen goesting. Ik miste mijn huisje. Ik miste mijn gewoontes van thuis. Ik miste mijn man. Die tweede avond ben ik ook doorgekomen maar toen hoefde het voor mij niet meer. Ik wou terug naar huis naar het vertrouwde. Daar had ik tenminste de ruimte. Hier zat ik opgesloten. Mijn besluit stond vast. Ik zou morgenvroeg nog ontbijten en dan terug naar huis. Mijn goed voornemen om nog een dag bij te boeken ; heb ik dan maar laten vallen. Dat lukte niet meer. Ik zou er ook niet van genoten hebben. Ik ben aan zee geweest. Voor twee nachtjes. Het is goed geweest. Ik moet er aan wennen dat ik in de toekomst alleen moet gaan. Juist zoals nu. Alleen. Aan Zee . . . Maar dat ik terug ga , dat staat vast. Alleen , ik weet nog niet wanneer. Dat zal waarschijnlijk ook weer op zulk onverwacht moment zijn. Alleen, ik zal dan opnieuw moeten doorbijten. Net zoals ik nu gedaan heb. Alleen. Naar Zee . . .
Eindelijk ! Ik heb mijn wil doorgedreven en nog vlug online zoals ze dat allemaal noemen een kort verblijf geboekt. Ik weet nog steeds niet hoe ik het heb klaargespeeld maar het is me gelukt. Ik ga voor twee of drie dagjes richting kust. Ik wil echt eens weg van alles wat ik me maar kan verdenken. Ik wil eens weg om mijn koppeke leeg te maken. Ik wil eens weg om te gaan uitwaaien. Met mijn haren in de wind en de neus richting zon. Ze geven in ieder geval droog weer. Ik hoop dat het me lukt om ginds te blijven. Mijn reistaske staat klaar om ingepakt te worden. Weet ik nog wel wat ik allemaal moet meenemen ? Niet veel natuurlijk want ik ga met de trein ! Wat een verandering met vroeger. Vroeger werd alles in het koffer van de auto geladen en kon ik meenemen wat ik ook maar dacht van nodig te hebben. Ik moest er toch niet mee dragen. Nu , met de trein , is het toch wel anders. Voor het eerst moet ik nu zien wat ik meeneem en of ik het kan dragen. Maar het zal wel lukken. Eerst nog een nachtje slapen en dan , dan vertrek ik richting kust. Ben echt benieuwd of het me zal meevallen. Langs één kant ben ik er gerust in. Langs die andere kant heb ik een heleboel twijfels. Laat me in ieder geval eerst vertrekken en dan , dan zie ik wel.
Ik weet eigenlijk niet goed hoe te beginnen. Ik zou vanalles en nog wat willen vertellen maar het gaat me niet af. In de loop van de dag dan denk ik wel "ik mag dit niet vergeten" of " ik moet dat onthouden " , en dan ben ik alles weer kwijt. Het is zo een warboel in dat koppeke van mij , dat ik het allemaal niet meer kan volgen. Elke dag denk ik dat het beter gaat. En elke dag moet ik opnieuw toegeven dat ik nog een hele weg heb af te leggen. Gisteren heb ik nog eens gesproken met mijn huisdokter. Er worden mij hulpmiddelen aangereikt. Maar ik weiger ze. Ik ben er niet voor te vinden. Nu de lente voor de deur staat ga ik het allemaal afwachten. En het enige dat ik hoop , dat is dat ik er zo ga uitgeraken. Als me alles nu eens een klein beetje mee zat , dat zou ook al veel helpen. Maar de successierechten blijven achterwege zodat ik nog steeds niet weet waar ik voor sta. Mijn moeder , ik hoop dat ik fout ben , maar ik denk dat ze in een volgende fase van dementie aan het terechtkomen is. Voor volgende maand heb ik een afspraak kunnen maken zodat ik met haar naar de specialist kan. Mijn vader , momenteel word ik zo moe van hem ! Op alles weet hij iets en dan maar door gaan. Voor het ogenblik is hij echt niet aangenaam. Wat gaat me dat nog geven ! Eerlijk ? Ik denk dat ik beter heb verdiend dan hetgeen ik nu meemaak.
Gehuild , dat heb ik gedaan ! Voor één keer is niet om mijn man. Maar ik had het ongelooflijk moeilijk met mijn vader. Alsof ik de schuld heb dat alles zoveel dierder is geworden. Alsof ik er wat kan aan doen dat de waarde van het geld niets meer is. Een taske koffie gaan drinken met mijn moeder ? Laat dat maar wegvallen want dat kost teveel ! Een nieuwe bloese kopen ? Laat die maar hangen want ge moet maar doen met wat ge hebt. Op zondag gaan eten ? In plaats van te genieten gaan we maar om de veertien dagen meer. Het was opgeslagen en dat gaat niet meer ! Genieten mag niet meer , want alles kost geld en wat geld kost gaat niet meer. Ik ben volledig akkoord dat er moet ingebonden worden. Ik ben volledig akkoord dat er andere tijden aanbreken. Maar als ge twee uur aan een stuk moet horen wat nog wel kan en wat niet meer , dan hoeft het voor mij niet meer. Zo negatief over alles. Alles zo zwart inziend . . . En dan maar doorgaan zonder stoppen. Alsof hij alleen wordt getroffen ! Ik ben uiteindelijk dan maar opgestaan en doorgegaan. Spijtig voor mijn moeder maar ik kon het niet langer aanhoren. Ik werd er ziek van en kon niets doen. Ik kon niets zeggen want alles werd onmiddellijk de grond ingeboord. Ik vertelde toch alleen maar onzin en dings die niet konden. Hij alleen had het juiste zicht op de ganse wereld. Ik kan er best inkomen dat dit niet te geloven is maar het is wel waarheid. En ook daar moet ik mee leven. Echt niet aangenaam op de huidige ogenblik maar wat doe ik eraan ? Ik weet het niet en zal er waarschijnlijk niet achter komen.
20 februari , die dag zal alle jaren terugkomen. Het was mijn man zijn geboortedag. Mijn verjaardagswensen naar hem toe begonnen om middernacht. De ganse dag rond was het verjaardagskusjes geblazen. We hadden het geluk om 24 uur op 24 uur bij elkaar te zijn. Waarom zouden we er niet van genieten. Dat hebben we gedaan , zo lang als we bij elkaar waren. Helaas , die mooie tijd is voorbij. Nu wens ik mijn man in mijn gedachten proficiat voor zijn verjaardag. Ik geef een kusje op zijn foto. Ik leg een bloemeke op zijn graf. Ik laat de zoveelste traan. Zijn verjaardagsfilm van toen hij "50" werd komt opnieuw uit de kast. Ik zet me in de zetel en ik kijk naar mijn man. Naar zijn film ! Hij lacht , hij praat , hij ontvangt verjaardagswensen , hij zingt , hij is blij ! Daar leefde hij nog. En toch durf ik te zeggen dat ik nu geniet van dat beetje film dat ik heb. Ik durf te zeggen dat ik blij ben dat ik dat beetje film heb. Ik zie mijn man leven , genieten . . . Maar hij is niet meer. Ik geniet , ik ben blij maar alles met een traan. Alles met de vraag waarom. Waarom ? Het zal de rest van mijn leven meegaan. Waarom ? Waarom Hij ?
Voor het tweede jaar op rij was ik alleen. De dag heeft ongelooflijk lang geduurd. We zouden 25 huwelijksjaren achter de rug hebben gehad. Die heb ik nu alleen "gevierd". Zonder iemand , alleen met jou in mijn gedachten. Mijn moeder belde nog en vroeg waar ik bleef. Helaas , als mijn ouders eens echt niet tot bij mij kunnen komen, dan hoef ik op zulk een dag niet speciaal naar hen te gaan. Zeker niet als ze ook nog eens met de auto voorbij mijn deur zijn gereden. Het doet pijn om ze nooit op bezoek te krijgen. Maar hoe moet ik het hen nog uitleggen ? Het principe is : gij kunt beter naar ons komen ! Het was dus een dag waar ik eigenlijk geen woorden voor heb. Een dag van spijtige beslissingen. Gaan of niet gaan ? Ik ben natuurlijk wel eventjes naar het kerkhof geweest. Al vroeg , om zo weinig mogelijk volk te zien. Een hartje met 25 roosjes , zelf in elkaar geknutseld , had ik met me mee. Dat is het enige dat ik nog kan doen. Een bloemetje en een kaarsje brengen naar mijn man. Ik kan wel een gesprekje voeren met mijn man , maar hij antwoordt niet meer. Maar ik mis zijn armen , zijn tederheid , zijn hulp , zijn . . . Ik mis hem gewoon zoals hij was , elke dag een beetje meer.
Sneeuw ! Ik heb altijd van een sneeuwtapijt gehouden. Ik vond het altijd iets rustgevend. Nu vervloek ik de sneeuw. Ik had het nooit verwacht dat ik er zo een hekel zou aan hebben. Hoe een mens toch kan veranderen. Is het tijdelijk ? Of zal het zo blijven ? Vroeger zou ik de eerste geweest zijn om te ruimen. Nu kan het me niet zoveel meer schelen. Het enige waar ik me nu zorgen om maak dat zijn mijn ouders. Ik zou het een ramp vinden als ik niet bij hen kon geraken. En ik ga daar toch eens komen voor te staan. Gewoon, dat ik door sneeuw en ijzel niet uit de garage geraak met mijn auto. Het is een korte stijle berg op dat ik moet doen. Zolang als het droog is of gewoon regent natuurlijk geen probleem. Maar nu ! ! ! Spijtig toch dat het allemaal zo moet lopen. Vorig jaar heb ik steeds helpen sneeuw ruimen. Maar als het altijd dezelfde paar mensen zijn die het moeten doen , dan blijft het ook niet duren. We wonen er toch tenslotte met een stuk of 35 gezinnen. Ik vind het zo erg dat er zelfs hier geen samenhorigheid is ; geen behulpzaamheid. Het is steeds ik , ik , ik . En dan word ik ook ik . . .
Het blijft gewoon moeilijk. Al zovele dagen probeer ik mijn draai terug te vinden. En al evenveel dagen lukt het me niet. Ik , die vroeger zo pietje precies was , laat nu alles aan me voorbijgaan. Ik , die vroeger met zoveel plannen zat , zit hier maar gewoon te zitten. Ik , die vroeger met vanalles en nog wat bezig was, zie nu alles als een zware taak. Ik kan er nog steeds mijn gedachten niet volledig bijhouden. Ik zou zoveel willen doen maar steeds bots ik opnieuw tegen een muur. Een muur die niet wil plooien. Een muur die maar niet wil krimpen. Een muur die me geen helpende hand reikt om me verder te helpen in de toekomst. Ik wil zoveel , maar ik kan aan niets beginnen. Ik wil zoveel , maar mijn gedachten zijn er niet bij. Die gedachten dwalen steeds af naar vroeger. Naar die mooie tijd toen ik nog iemand naast me had. Toen er nog iemand was om me op te beuren , om me te steunen. Zoveel willen doen ! Iets beginnen maar niet kunnen afmaken. Ik dacht dat het wel zou beteren. Het betert eventjes en dan zak ik weer weg. Terug naar omhoog en opnieuw proberen. Het blijft duren en ik word er zo moe van.
Waarom zijn er van die dagen dat alles tegenzit ? Waarom zijn er van die dagen dat ge niet weet dat ge hier op aarde rondloopt ? Waarom zijn er van die dagen dat er niets gaat zoals ge eigenlijk zou willen ? Waarom zijn er van die dagen dat alles tegenzit ? Waarom zijn er van die dagen die totaal anders zijn dan vroeger ? Waarom zijn er van die dagen dat ge het echt niet meer weet ? Waarom zijn er van die dagen dat ge totaal verloren loopt in uw eigen huis ? Waarom zijn er van die dagen dat de tranen maar blijven stromen ? Waarom zijn er van die dagen dat de éne herrinering na de andere naar boven komt ? Waarom zijn er van die dagen dat ge echt niemand wilt zien ? Waarom zijn er van die dagen dat ge echt alleen wilt gelaten worden ? Waarom zijn er . . . . .zovele vragen ? Vragen waarop ik een antwoord zoek. Vragen die niet beantwoord worden. Nu niet. Nooit ! En toch doe ik de moeite om elke dag opnieuw door te komen. Hoe ? Dat weet ik niet. Maar ik ploeter verder. Ik hoop ooit de overkant te bereiken . . .
