Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
05-09-2012
Avondles
Blijft het nu echt mislopen voor mij ? Niet belangrijk hetgeen er misloopt maar ik heb er mijn buik van vol. Ga ik me inschrijven om een nieuwe avondcursus te volgen en wat is het resultaat ? Juist ja , niet voldoende studenten ! ! ! ! ! Dus mijn studierichting wordt gewoon geschrapt en ik wordt bij een andere cursus gevoegd. Kunt ge U dat voorstellen ? Mijn eerste schooldag is dus in duigen gevallen. Of ik mee verder ga in die cursus , dat weet ik nog niet. Eerst eens laten bezinken en dan zien we wel.
Had ik sinds een jaar een heel mooie ontspanning gevonden. Scrapbooken , kaartjes maken , marmeren , en nog wat andere leuke workshops. Voor het scrapbooken kwamen we ondertussen met vijf dames samen om ideetjes uit te wisselen , albums te maken . . . Het waren telkens aangename ontspanningsmomenten waarop ik heel wat heb bijgeleerd. Niet te vergeten , ik was gewoon vanaf nul begonnen. Ik had nog nooit een zelfgemaakte kaart verstuurd. Nooit aan gedacht dat men van een album zo iets moois kon maken. Marmeren , wat was dat ? Nooit van gehoord. Zo kan ik nog wel het één en ander opnoemen.
En wat gebeurt er nu ? Onze "lerares" , stopt gewoonweg met haar zaak. Gedaan met workshops geven. Gedaan met leuke avonden en/of voormiddagen. Dit is nu het tweede lokaal dat zo plots stopt en waar ik wat ging bijleren en oefenen. Ik ben al niet meer van de jongsten , ik kende er niets van , maar ik wilde het wel leren. En dan krijg ik nu weer zo'n tik van de hamer.
Ik weet het wel ,het zijn maar hobby's. Voor mij waren die heel belangrijk want ik kwam dan buiten. Ik vond en vind het nog steeds heel belangrijk dat ik nieuwe mensen leerde kennen. Het zal opnieuw een lange winter worden als ik niets ter vervanging vind. Een winter waar ik niet veel ga in bijleren. Want zulke workshops en hobbynamiddagen waar uitleg gegeven wordt vind ik zo goed als nergens terug. Of ik moet eerst 50 kilometer rijden en daar heb ik in deze kostelijke tijd geen zin in. Ik moet zo al genoeg tellen om te zien hoe ver ik kom. Het enige dat ik nu nog kan doen is volop het internet afzoeken naar dichtbij gelegen workshops, hobby-bijeenkomsten. Ik zal er de moed maar inhouden en wie weet vind ik wel iets.
Ik heb tenslotte nog altijd mijn avondles fotografie (zolang ik nog zal kunnen volgen) ! En daar heb ik ook meer dan tijd voor nodig.
Wat ben ik ondertussen bang geworden ! De familie is vergroot ! Een blijde gebeurtenis want mijn neef is opa geworden. Voor de eerste keer. Zijn eerste kleinkind ! En deze kleindochter werd in de familie met toeters en bellen ontvangen. Moeder en kind stellen het wel. De bevalling is goed verlopen en wat moet een mens dan nog meer hebben ? Volgende maand gaan we met zijn allen naar de babyborrel. Ik hoop op een gezellige bedoening want zo dikwijls ben ik er niet bij. Alleen , ik ben bang. Geboortes geven mij geen goede herinneringen. Alles behalve . . . Ik heb het al meermaals mogen ondervinden. Wanneer er een nieuw leven op de wereld komt , wordt er ook een leven genomen. Ik mag alleen maar hopen dat het deze keer niet bewaarheid word. Maar vreugde en verdriet liggen toch zo heel dicht bij elkaar ! Als men zijn eigen leven overschouwd en men ziet telkens raakpunten , dan begint men heel veel gaan na te denken. En veel nadenken is voor niets goed. Maar zo is het bij mij toch. Ik denk toch dat ik al te veel heb meegemaakt in mijn nog jonge leven , en dat het daarmee is , dat ik zo bang ben geworden. Bang voor deze wereld. Alleen hoop ik om toch nog enkele vreugdevolle jaren tegen te komen.
Het is ondertussen ook bij ons "moederkensdag" geweest. Ik had al een paar keer de hint gegeven om eens naar een gezellige zaak te gaan waar er live music werd gespeeld. Muziek die hen kon bekoren. Daar was ik wel zeker van. Het zou misschien ook de perikelen van de voorgaande dag wat verzachten. Wat kan een mens toch dromen ! Maar zoals we allemaal weten : dromen zijn bedrog. Ook deze droom . . . Het was geen weer , het was te warm , het was . . . . . . Over en out ! Bloemen kon ik niet kopen want er staan drie vazen vol met tuinbloemen in huis. Kledij was niet aan de orde. En wat kan mijn moeder nog gebruiken in het dagdagelijkse leven ? Ik weet het niet meer. Als een aangename muzieknamiddag niet werd aanvaard kan ik er ook niet aan doen. Goed te verstaan : mijn moeder zou wel meegegaan zijn maar ze kon ons va toch niet alleen laten ? Dat is iets dat ik wil aannemen. Het is zo al erg genoeg. Dus gewoon efkens langs de bakker. Al met al een lekker snoepke , een taske koffie en we hadden het gehad. Dat was dus Moederdag 2012. Het is zo spijtig allemaal. Er gebeurt alleen wat mijn vader wil. Mijn moeder ? Ik heb echt met haar te doen. Ik zou hen zoveel kunnen geven maar , altijd die maar ... ... ... en dat vind ik zo erg voor mijn moeder. In plaats van samen met mij te genieten van de nog resterende tijd , is er altijd die - - - n e e n - - - !
En daar gaan we weer ... ... ... Waarom blijft mijn vader nu toch denken dat iedereen voor hem moet wijken ? Dat iedereen alles tegen hem moet komen vertellen. Hij heeft het al zo moeilijk. Voor mijn moeder heb ik nog meer spijt. Waarschijnlijk , door een onnozel iets , zal er een vriendschap van toch wel ongeveer 20 jaar kapot gaan. Waarom moet alles toch zo moeilijk zijn ? Waarom kan het toch allemaal niet wat gemakkelijker gaan ? Goede vrienden hebben niet gezegd dat hun wekelijkse marktpraatje werd verschoven naar een andere gelegenheid. Hun cafeetje ging in verlof ! Ook de cafébaas had hen niet ingelicht ! Wat een ramp ... ... ... De zaak ging in verlof , en mijn vader wist van niets ! Al de andere klanten wisten het wel , volgens hem , alleen hij niet ! De wereld was te klein. Ja , mijn ouders hebben hun trappistje en hun koffie gedronken. Tuurlijk , maar gans alleen. Ik wist het ook en heb het niet gezegd. Ik kan toch niet weten dat hij ook de berichtjes die aan deuren en ramen hangen , niet leest ! Mensen wat een heibel. Ik word daar zo moe van . Al die heibel ! Voor wat ? Voor niets . En het ergste is ; dat ik niet kan helpen , niets kan doen . Want , alleen mijn vader heeft gelijk . . . . . . . . Als ik dan nog ter plaatse zou zijn geweest had ik misschien nog wat kunnen redden. Maar ik kan toch niet helpen als ik in de tuin bezig ben ? Ik kan me toch ook niet in honderd stukken kappen om overal te gaan sussen en bemiddelen ? Wat word ik hier moe van . . .
We zijn nu weer wat verder en het zijn weer niet de gemakkelijkste dagen. Een overlijden ! Laat de sfeer thuis geen honderd procent zijn , het zijn en blijven mijn ouders. Ondanks alles , ben ik toch maar een troostend woord gaan zeggen bij hen. Ik heb met hen meegeleefd , want ik wil het zeker en vast begrijpen dat ze op zulke momenten toch iemand moeten hebben om eventjes op te kunnen steunen. En wie kan er dan beter voor dienen dan ikzelf ? Opnieuw hebben ze iemand uit hun al zo kleine vriendenkring moeten afgeven. Een band van ongeveer 60 jaar ! Een band die begonnen was als "werkband". Na jaren , een vriendschapsband. Een vriendschapsband , die nu toch nog vrij onverwachts werd doorggeknipt. Zij was ziek , al enkele jaren. Zij was amper 75 jaar. De dag van vandaag is dat nog jong. Maar helaas, ook zij was in de greep van longkanker gekomen. Ze heeft de voorbije jaren zelfs meegewerkt aan enkele nieuwe genezingsmethodes in de kliniek te Leuven. Het heeft ook bij haar niet geholpen. Hopelijk heeft zij wel iets meer aan de wetenschap kunnen geven. Iets waar men toch mee verder kan werken in de toekomst. Zo iets doet me wel nadenken over mijn verdere toekomst. Wat gebeurt er met mij als ik kom te sterven ? Zou ik mijn lichaam niet schenken aan de wetenschap ? Om mijn heengaan gaat er toch niemand niet treuren. Ik laat geen kinderen na, heb geen broers of zussen. Het is iets waar ik nog wel eens enkele nachten ga voor nodig hebben. Maar ik denk dat ik nog wel wat tijd ga hebben . . . Mijn ouders hun vriendin had geen tijd meer. Zij is zachtjes ingeslapen. De kinderen hebben voor een mooie afscheidsdienst gezorgd. Kort , maar warm. En dat zij een geliefde vrouw was , dat zag men aan de toeloop. De mensen bleven komen om haar een laatste groet te brengen. Dat heb ik lang niet meer gezien. En op zulke momenten , zie ik dan mijn vader , op een heel stille manier , een traan wegpinken , in de hoop , dat niemand het heeft gezien !
Ondertussen zijn er weer wat dagen voorbij gegaan zonder meer. Gewoon dag na dag. Nacht na nacht. Er is me wat teveel afgekomen op zulk beperkte tijd. Mijn successierechten zijn ondertussen betaald. De rekening van mijnheer de notaris ook. Ben benieuwd of er nu nog iemand geld moet hebben. Want wat kunnen ze toch rap zijn als ze geld nodig hebben. Nu nog de dag afwachten dat ik alle ingediende papieren terugkrijg. Dan kan ik alles beginnen te sorteren en uiteindelijk afsluiten. Ik ben eens benieuwd hoe ik me daar bij ga voelen. Waarschijnlijk zoals nu. Een verraden gevoel. Want waarom moet een hardwerkende mens zo gestraft worden ? Zo ervaar ik het tenminste. Zou het nog overgaan ? Ik betwijfel het want ik stel me de vraag wat er gebeurt wanneer ik één mijner ouders zou moeten afgeven. Ga ik dan alles nog eens moeten meemaken ? Ik weet nu al dat ik geen enkele notaris mijn vertrouwen nog ga geven ; dat is gewoon verleden tijd voor mij. Ik weet het wel : die mensen doen ook maar hun werk ! Alleen heb ik er een heel groot vraagteken bij. Meer dan een heel groot vraagteken.
Ik zit hier te wachten en weet niet meer wat doen. Maandagmorgen, krant uit de brievenbus halen en . . . er was ook een brief bij persoonlijk aan me gericht. Abnormaal ! ! ! ! ! ! Vlug terug naar binnen om te zien van wie , wat . . . . . . . Weet ge hoe het voelt om een brief open te doen ? Weet ge hoe het voelt om te lezen dat de successierechten moeten betaald worden VOOR 22 juli 2012 ? Weet ge hoe het voelt als ge tot de conclusie komt dat het maandag , 23 juli 2012 is ? Juist ja , rot ! Nog meer dan rot. Hoe is zo iets allemaal mogelijk ? Ik krijg nog niet eens de tijd om op tijd alles in orde te brengen. Natuurlijk begin ik met jan en alleman te bellen. Ik zoek uit wat ik nog kan doen. Ik zoek uit wie me dat weer gelapt heeft. Ik zoek uit op welke manier ik de minste boetes ga hebben ; alleen , daar is geen manier voor. Natuurlijk , nog maar eens boetes , en nog maar eens intresten Ik heb er al zoveel want mijn man is overleden op 7 januari 2011 en we zitten nu op 23 juli 2012 ! Ik dacht dat dat een heel verschil was. Ik weet , dat ik binnen de maand , alles had binnengebracht na het overlijden van mijn man. Binnen de maand ! Om toch maar zeker geen boetes en / of intresten te moeten betalen. Het kost zo allemaal al genoeg zonder de nodige boetes en intresten en al hetgeen ze er nog bij verzinnen. Maar wie zal dat officiëel bevestigen ? Geen man ! Natuurlijk niet , want de éne schuift het door naar de andere. En natuurlijk is niemand in de fout gegaan. Ik zal zelf wel de schuldige zijn zeker ? Het moet toch iemand gedaan hebben ! Waarom dan niet de minst verweerbare nemen . . . . . En ze moeten toch ergens geld vandaan halen ! ! ! ! Ze hebben zoveel tekort. Om vreemden te kunne helpen - maar eigen volk ? Wat gebeurt er eigenlijk met de betaalde successierechten ? Nog nooit bij stil gestaan. Maar wie gaat er op draaien voor alle boetes , intresten en wie weet nog wat meer ? Daar ben ik nog niet uit maar dat komt wel. Nu gaat het erover dat ik zelfs nog geen adempauze krijg om alles op tijd te betalen. Betalen op centjes waar ik godverdomme hard , heel hard , nee hééééél hard voor heb gewerkt. Samen met mijn man. Centjes om voor onze toekomst te zorgen. Centjes om na al die jaren toch te kunnen genieten. Genieten ? Hoe ziet er dat uit de dag van vandaag ? De dag van vandaag moet ik toekomen met 504 euro per maand. Daar moet ik alles van bekostigen. Kom ik niet toe - - - - - moet ik mijn spaarcentjes aanspreken. Spaarcentjes , voor een zorgeloze oude dag . . . die ik waarschijnlijk nooit zal hebben. Dank zij onze BELGISCHE WETTEN . Nee , want ik mag voor alle fouten van de Belgische administratie opdraaien en voor al het geldtekort dat ze hebben. Want elke euro die ze meer in kas krijgen , kunnen ze niet vlug genoeg uitgeven aan vanalles en nog , wat behalve aan het eigen hardwerkende volk. Ik ben kwaad , meer dan kwaad , nee razend en dat mag iedereen weten. Mijn maandag is verpest ! ! ! ! Nog meer dan verpest . . . . .
Wat ik verwacht had is gebeurd. Ik was jarig , joepie ! ! ! Er zijn er toch een paar die aan me gedacht hebben. Ze hebben me gemaild , een kaartje gestuurd of gebeld. Voor de goede gang van zaken ben ik toch maar tot bij mijn ouders gereden. Moederke natuurlijk heel content. Kon ze me toch persoonlijk verjaardag wensen. Doet ze veel liever dan via de telefoon. En het is toch veel plezanter ook op die manier. Mijn vader ? Mijn vader tot bij mij komen ? Dan moet er een wonder gebeuren. Maar ik denk dat hij het vergeten was en is dat ik jarig was. Niets heeft hij gezegd. Geen enkel woord. Dat doet pijn , veel pijn. Maar zoals zo dikwijls, we zwijgen en hopen op verder goed verloop. Een taske koffie , een pateke en ik dacht van een babbeltje. Dat babbeltje hebben we maar achterwege gelaten want het was de tour de France ! En als de TV opstaat mag er niet gesproken worden !!! Anders hoort hij altijd alles maar als de TV opstaat mag er niets gezegd worden. Dan is het alsof hij doof is ! Het was dus echt gezellig bij het pateke en de koffie. En wat doet ge dan als het zo aangenaam is ? Juist , inpakken en wegwezen. Ik had me de namiddag toch iets plezanters voorgesteld ............... maar ik ben weeral teleurgesteld. Ik zal het dan ook nooit niet leren. Deze dag is verder voorbij gegaan zoals zovele andere. Gewoon , alleen thuis. Eigenlijk ben ik er de rest van de dag niet goed van geweest dat mijn vader echt niets heeft gezegd. Ik stel me gewoon de vraag : hoe is het mogelijk dat hij echt niets zegt ? Gewoon , één enkel woordje was voor mij al voldoende geweest. Maar niets , niets , en nog eens niets.
Wat voor de meesten onder ons een mooie aangename dag moet zijn , is voor mij een ramp aan het worden. Joepie , ik ben jarig ! Maar ik zou het liefst van al gerust gelaten willen worden. Ik wil gewoon alleen zijn. Alleen met al mijn vragen waar ik antwoorden op zoek. Ik stel me al enkele dagen de vraag : Waarom heeft mijn man me nooit gezegd hoe rot hij zich voelde toen hij 58 werd. Nee, niet hoe rot maar hoe alleen , eenzaam , meer dan rot . . . Hij werd 58 en geopereerd aan zijn longen. Als cadeautje werd hem een long afgenomen. Ik was nog juist op tijd om hem een verjaardagskusje te geven. Dat was het ! Ik zag hem terug op intensieve. Maar er waren problemen. En dan zeggen ze "gelukkige verjaardag" ! Ook tegen mij vandaag ! Maar ik voel me helemaal niet gelukkig. Ik voel me rot. Rot omdat ik nu pas besef dat er toen veel niet werd gezegd. Bang om elkaar pijn te doen. Bang om de waarheid onder ogen te zien. Alleen , ik zie nu veel meer dan toen. Ik weet nu veel meer dan toen. Alleen , ik weet het allemaal te laat. Nu ben ik alleen en mis mijn man. Steeds elke dag een beetje meer. En ik weet niet wat te doen om verder te gaan. Ik hoop dat dit dal niet te diep is. Ik hoop dat ik er vandaag of morgen toch terug uitkruip !
Verdomd wat voel ik me rot ! Ik weet eigenlijk niet hoe ik het moet omschrijven. Ik voel me moe , lusteloos , rot , ambetant .. .. .. Er is niets dat gaat. Er is niets dat me boeit. Er is zoveel dat ik wil maar dat niet gaat. Er is zoveel dat ik zo graag zou doen maar . . . Er is altijd die maar. En die maar . . . die blijft maar komen. Ik zou zulke mooie dagen moeten gehad hebben maar .. .. .. Ik heb ze gewoon meegeleefd omdat het van mij werd verwacht. Ik was uitgenodigd om te gaan eten .. .. .. .. .. ik was erbij. En dat was alles. Natuurlijk heeft het gesmaakt want ik zat niet alleen aan tafel. En iedereen weet dat het eten dan altijd beter smaakt. Maar ik miste warmte , gezelligheid , iemand .. .. .. .. .. Ik was erbij en niet alleen ! Dat alleen zijn , elke dag alleen , zonder mijn man , het valt zo ongelooflijk zwaar. En ik voel me zo schuldig - ongelooflijk schuldig. Ik ga niet meer elke dag naar het kerkhof. Ik sla zelfs twee dagen over ! Dat had ik nooit verwacht. En toch . . . . . . . . Ik stel me gewoon elke dag de vraag : WAT KAN IK ER GAAN DOEN ? Ik weet het wel. Ik zeg een goede dag. Ik maak de steen terug proper. Ik zet een bloemeke erbij. En ik zorg steeds dat er een kaarsje brandt. Ik doe een klein gesprekske. En ik ga terug naar huis. En dat is het. Maar , kom ik thuis , Bij mijn man zijn foto staat een bloemeke , er brandt een kaars en ik doe een klapke met hem .... Meermaals per dag. Er zijn momenten dat ik me afvraag of ik nog wel normaal ben. Of ik nog in de echte wereld leef. Tot ik toch terug wordt wakker geschud. Het leven gaat verder ... ... ... ... ... ...
Ben deze voormiddag dan uiteindelijk toch bij mijnheer de notaris geraakt. Ik moet zeggen, het was een zwaar dossierke dat er klaarlag op de bureau. Waarom het zolang geduurd heeft ? Zoals het in Belgiëlandeke altijd al geweest is en zal blijven . . . Papieren , papieren en nog eens papieren. Worden er een hoop papieren gevraagd - en - die zoekt ge allemaal bij elkaar. En als puntje bij paaltje komt - juist - die hebben we niet nodig.
Wat ik vandaag nog maar eens geleerd heb dat is :
wat zit de wereld onrechtvaardig in elkaar.
Ik heb het al mogen ondervinden het voorbije jaar ; maar nu ben ik zeker. En of ik daar ooit nog een andere mening ga over hebben ? Vergeet het. En dan is men verwonderd dat men depressief geraakt , dat men verbitterd geraakt. En dan is men verwonderd te horen dat het allemaal veel te veel aan het worden is. Wat ik vandaag heb mogen vernemen is echt om over na te denken. Ja , om zelfs een paar nachten wakker te liggen. Dat men de eerstkomende dagen niet in mijn vaarwater komt. Ik ben altijd een braaf meiske geweest maar dat meiske zou nu wel eens kwaad kunnen worden. Nee , dat is ze al. Hopelijk gaat het rap over.
En waarom belt mijnheer de notaris nu in godsnaam naar mijn vader ? Mijnheer de notaris had mijn nummer niet ! Ongelooflijk maar toch waar. Echt gebeurd. Vandaag , deze morgen . . . Zoals elke vrijdag ga ik bij mijn ouders poetsen. Ik was nog maar amper aangekomen of ik kreeg lukraak de mededeling dat ik moest bellen met mijnheer de notaris. Mijn antwoord ? Dat hij persoonlijk met mij contact opneemt. Ik niet met hem. Ik zit hem al een heel jaar te vragen wanneer nu eindelijk alles in orde gaat komen. En dan zou ik nog moeten bellen omdat hij mijn nummer niet zou hebben ? Een uurtje later heeft hij inderdaad met mij zelf gebeld. De afspraak is er. Nu maandag mag ik gaan tekenen. Ben benieuwd welke uitleg ze mij gaan geven. Waarom heeft dat zoland geduurd ? Langs de éne kant ben ik opgelucht omdat er aan die onzekerheid nu een einde gaat komen. Langs de andere kant is het alsof er een hoofdstuk volledig wordt afgesloten. Eigenlijk is dat wel zo. Het komt me over alsof ik nu een nieuw leven moet beginnen. Ik voel er mij niet goed bij en toch zou ik nu content moeten zijn. Maar dat ben ik niet , allesbehalve.
En waarom zou ik in godsnaam toch maar denken dat ik eens iets goeds kan doen ! Laat ik me weer vangen als ge het zo wilt noemen. Ik heb me deze namiddag bezig gehouden met de kippenloop. De grashalmen stonden op sommige plaatsen zo hoog dat ik er een kippendoolhof kon maken. Ik wou de kippen terug zien lopen en daarvoor moest ik de grasmachine gebruiken. En als dat in een kippenhok nu eens mooi gelijk lag ; zoals bij een echte gazon ! Het was zwoegen geblazen maar het loont - al moet ik het zelf zeggen. We hebben vier kippen maar ik zag ze niet meer lopen. Nu zie ik ze tenminste terug. De tijd van verstoppertje spelen is voorbij. Nu weten we tenminste terug waar ze zich ophouden. Voor mijn eigen ben ik tevreden dat ik dit karweitje gedaan heb. Voor mijn vader was het natuurlijk niet nodig. Ah natuurlijk niet. Ik weet van de vorige jaren dat hij juist hetzelfde zou doen. Alleen, ik heb het nu voor hem gedaan. Maar het was natuurlijk weer iets waar ik mij toch niet moest mee bezig houden. Het was een werkske dat helemaal niet nodig was. Nogmaals, waarom zou ik denken om toch maar iets goeds te kunnen doen! Mijn moeder ? Die was heel tevreden en vond het aangenaam om de kippen terug te zien lopen. Toch één iemand die het goedkeurde en er nu van geniet. Stom om dit neer te pennen maar het helpt me. Weer iets dat van mijn hart is. Het lag er al enkele dagen op en ik hoop dat het nu overgaat.
En nog steeds weet ik het niet meer. En nog steeds laat ik me vangen. Alhoewel het op dit moment minder is dan het is geweest. Ik kan al vlugger mijn mond houden. Een discussie probeer ik niet meer te voeren . . . probeer ik te mijden . . . Te mijden als de pest ! Gewoon zwijgen . . . Dat is het beste dat ik kan doen. En dan is dat het meeste leefbare. Zwijgen , niet antwoorden en zeggen dat hij het bij het rechte eind heeft. Is te doen ! S O M S Maar als ik juist heb te horen gekregen dat een bevriend iemand nummer 1 is opgegeven . . . en het gaat hier niet over jaren maar over nog enkele maanden . . . Maar als ik juist heb te horen gekregen dat een bevriend iemand (boezemvriend) nummer 2 toch nog bijkomende onderzoeken moet laten doen omdat er iets niet in orde is . . . Maar als ik juist heb te horen gekregen dat een bevriend iemand nummer 3 onder het mes moet want anders is ze niet te genezen en verder te helpen . . . En als ik hierover praat met mijn ouders omdat zij (vooral mijn vader) achter hun toestand vragen. . . . en ik hierop antwoord . . . Ge houdt het niet voor mogelijk ! Mijn eetlust was over. Mijn zonnige middag was voorbij. Mijn gezellig samenzitten hoefde niet meer. Ik weet het niet , maar mijn moeder heeft het gezien! Zij heeft gezien hoe ik in elkaar kromp van de pijn. Zij heeft gezien hoe ik mijn tranen verbeet. Zij heeft gezien hoe ik leed onder de reactie van mijn vader. En toch , toch heeft zij wijselijk gezwegen. Ik zag haar mee lijden met mijn pijn , mijn verdriet . Ik kan het niet anders verwoorden maar zo was het wel. Het samenzijn heeft niet lang meer geduurd , gelukkiglijk. Ik ben naar huis gewandeld , alleen. Alleen met mijn tranen , Alleen met mijn verdriet , Alleen met de pijn in de hoop dat ik niemand zou tegenkomen. Dat is me ook gelukt. Ik heb niemand bekend gezien. Niemand heeft mijn tranen gezien. En hoe gelukkig kan men zijn als men thuiskomt , de deur kan sluiten , en de tranen de vrije loop kan laten , hopende dat de pijn over zal gaan . . . en daarom zit ik hier natuurlijk weer mijn hart een klein beetje te luchten. Maar het helpt me om het toch van me af te schrijven. Wat moet ik anders doen ? Muren antwoorden niet. Dit bakske ook niet. Soms is dat spijtig , soms doet dat deugd !
Verdomme , verdomme , verdomme . . . . Ik kan zo nog uren doorgaan. Nooit is er iets goed. Al wat ik doe is verkeerd. Ga ik het nu nooit niet leren ? Waarom laat ik me toch altijd vangen door mijn vader ? Vader ! Een man met een gouden hart ! Een man die voor mij door het vuur zou gaan ! Daar twijfel ik geen moment aan. Een man die niet weet hoeveel pijn hij zijn dochter doet. Een man . . . die denkt dat alleen hij belangrijk is op deze wereld ! Een man . . . die denkt het altijd bij het rechte einde te hebben. Een man . . . die er zeker van is dat hij altijd voorrang moet krijgen. Een man . . . die . . . . . Mensen , ik weet het niet meer. Ik zie het niet zitten op het moment. Zeg ik iets , is het verkeerd.................... Doe ik iets , is het verkeerd................................ Zeg ik niets , is het verkeerd....................................... Doe ik niets , is het verkeerd.................................................... Wat moet ik nog zeggen ? Wat moet ik nog doen ? Ik weet het niet meer. Ik wil alleen maar goed doen. Ik wil alleen maar helpen. Ik wil er zijn als hij me nodig heeft. Ik wil er zijn voor allebei ! Alleen , ik weet niet meer op welke manier. Als ik alleen maar dien om te kuisen , te plassen , te wassen , te graven , te lopen ........ er te zijn als hij het nodig acht............. dan hoeft het voor mij echt niet meer. En eerlijk ? Ik weet het niet meer. Ik ben blij dat ik dit bakske heb om mijn gal te spuwen (op een héééééél zachte manier) Ik ben blij dat ik het eens van mij af kan werpen tegen een scherm dat gelukkig niets kan terug zeggen. Ik ben blij dat niemand mijn tranen ziet die nu genadeloos over mijn wangen lopen. Wat ben ik blij dat er momenteel niemand is die mij kan zien !
Ik ben vandaag toch maar eens met een smoes tot bij één mijner vrienden gereden. Ik dacht : helpt het niet dan schaadt het ook zeker niet. De vrouw des huizes was heel tevreden dat ik eens eventjes kwam binnenwippen. Het deed haar deugd om eens eventjes iemand anders te zien. Het deed haar deugd om eens tegen iemand te kunnen zeggen hoeveel zorgen ze zich maakte. Zorgen om haar man die volop bezig is verscheidene onderzoeken te ondergaan. Ondertussen is er al gebleken dat hij opnieuw zal moeten binnengaan voor een bijkomend darmonderzoek. Er is iets gevonden. Een poliep. Ze weten nog niet of het goed- of kwaadaardig is. Hopelijk is de uitslag goedaardig en dan kan er gestart worden met bestraling. Als blijkt dat die poliep kwaadaardig is , dan is er geen hulp meer mogelijk. Geen bestraling ! Geen chemo ! Geen operatie ! Geen hulp meer mogelijk ! Het is afwachten , wachten en geduld hebben. Ze zullen alles pas weten na den tiende juni ! Wat duurt wachten toch lang. Voor hen zeker , maar ook voor mij. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de boezemvriend van mijn man kan geholpen worden. Misschien met vallen en opstaan. En valt hij , dan zal ik er zijn om hem terug recht te helpen. Tenminste als hij dat wil natuurlijk. Ook zijn vrouw zal al mijn steun krijgen want ik weet waar ze gaan voor staan. Iets waar ik niet aan wil denken. Wat zijn de problemen met mijn vader ineens pietluttig. Die tellen momenteel niet mee. Iemand anders is nu belangrijker. Ik hoop dat ik kan helpen. Ik hoop dat mijn helpende hand wordt aangenomen.
Wat moet een mens doen als het niet meer gaat ? Dan gaat men erbij zitten en men probeert een oplossing te vinden. Gisteren heb ik het er nog met mijn buurvrouw over gehad (hopelijk beschaamd zij mijn vertrouwen niet) . Over mijn vader natuurlijk. Zelfs gisteren nog meegemaakt hoe mijn moeder iets goeds voor hem wou doen en hoe hij haar afblafte ! En waarom toch ? Zij wou gewoon een boterham aangeven . . . Of zij misschien dacht dat hij het niet meer kon . . . En ja , we waren weeral vertrokken . . . door een boterham ! Of hoe kwam het dat zij evenveel moesten betalen als het andere koppel dat toch iets volledig anders dronk dan zij beiden. Dat is hun marktdag , toch eventjes iets gaan drinken want naar de markt zelf gaat zo goed als niet meer. En dat het toch niet kon dat er een mijnheer aan een vierpersoonstafeltje twee uur bleef zitten met één koffie ! Zo iets zou bij hem allemaal niet bestaan want die klant zet ge toch gewoon aan de deur . . . ! Dat kan toch niet dat die klant daar blijft zitten met één taske koffie , die zet ge buiten ! En ga zo maar door . . . En zo kan ik doorgaan met dings die totaal onbelangrijk zijn maar waar hij op doorgaat waar ge zelf ziek , mottig en misselijk van wordt. Vandaag ga ik niet naar hen toe. Mag ik nu zeggen dat ik blij ben ? Vandaag is het schooldag voor mij. Iets wat ik heel graag doe alhoewel ik het allesbehalve allemaal snap ; maar ik zal er wel geraken. Met vallen en opstaan. Iets wat ik heel graag doe maar totaal de kop wordt ingedrukt door . . . juist ja , mijn vader. Ik begin er bij mijn ouders niet meer over en mijn moeder is al zo slim geworden om er niet meer achter te vragen wanneer mijn vader erbij is. Is het niet erg ? Zo alles kapot doen van iemand anders. Behalve dat van hem natuurlijk ! En hierover wou ik nu eens niet schrijven maar ik ben blij dat ik het toch heb gedaan. Het lucht een klein beetje op . . . . . Wat er wel van mijn hart moest was het telefoongesprek dat ik daarjuist had. Bij de beste maat van mijn man zaliger is er ook " een plek " gevonden op zijn long. Een operatie is uitgesloten daar zijn longen veel te zwak zijn. De laatste meidag zal hij het verdict te horen krijgen. Nu zijn er allerlei bijkomende onderzoeken bezig want als er nog ergens één miniscul plekje wordt gevonden is zelfs bestraling uitgesloten ! Ik weet wat ik heb meegemaakt. Ik weet zeker dat ik deze namiddag tot bij hun ga. En dan zal ik verder wel zien of ik kan helpen. Ik ga me niet opdringen maar zelfs een luisterend oor kan al heel veel helpen. Luisteren , daar ben ik goed in. Praten gaat mij minder af maar je weet nooit op welke manier ik eventueel kan helpen. Nu ga ik eerst een kaarsje aansteken. Baat het niet , schaden doet het zeker niet maar ik heb er wel vertrouwen in dat het helpt.
Waarom laat ik me toch altijd vangen ? Op al hetgeen ik zeg krijg ik toch steeds een antwoord waarvan men zegt : maar dat kan toch niet. Ik doe mijn best om een simpel gesprek op gang te krijgen en telkens loopt het mis. Als ik één woord zeg komt er een litanie aan te pas waarvan men ziek wordt. En welke onderwerpen dan nog ! De stomste eerst , niet te geloven. Ik versta het niet meer. Ik kan er gewoonweg niet meer aan uit. Ik denk dat het zo ver aan het komen is dat ik bij mijn ouders zo goed als niets meer ga zeggen. Ik ben het zo beu , ongelooflijk beu ! En langs de andere kant vind ik het zo erg dat het allemaal zo moet lopen. We kunnen het zo goed hebben maar het mag niet zijn. Alhoewel dat ik veronderstel ; dat het heel veel te maken heeft met de gezondheid. Mijn ouders hebben een respectabele leeftijd van 82 jaartjes. Maar ze zijn kapot gewerkt en hebben vergeten te genieten , vergeten te leven. Dat is iets dat niet in hun woordenboek staat en er nooit heeft in gestaan.. Mijn moeder zou een volledig hartonderzoek moeten laten doen maar ze heeft zo'n schrik dat ze het niet aandurft. Ik mag hopen dat er niets gebeurd want dan sta ik niet voor de gevolgen in. Ik tracht op haar in te praten om het onderzoek toch te laten doorgaan maar het is me nog niet gelukt. Ook de huisarts lukt het niet. Mijn vader heeft heel veel pijn in de rug , heupen , benen... Dit is een gevolg van zijn jarenlang beroep. Maar de moment dat ze op pensioen zijn gegaan , vergaten ze nog te genieten. Alles zoveel mogelijk zelf doen , binnen en buiten. Alhoewel , er binnenshuis veel is blijven liggen omdat het allemaal niet meer ging. Nu is er nog steeds een tuin. Zowel de siertuin als groententuin. Ik had zo gehoop dat de groententuin zou wegvallen maar het afbouwen lukt niet. Wat heb ik een spijt dat ik geen beroep meer heb ! Ik weet wel , dat ik een onbetaalde job heb door bij mijn ouders gaan te helpen. Maar ik had het toch liever anders gezien. Voor mij gaat alles voorbij zijn zonder dat ik ervan heb mogen genieten. En dat , dat begin ik erg te vinden.
De kermisdagen , de Paasdagen , ze zijn voorbij. Iedereen zegt nu : op naar de eigenlijke lentedagen. Die hadden er al moeten zijn maar helaas. Zelfs de mooie lentedagen laten het afweten. Het blijft fris , koud en nat. En toch is het nog steeds mooi op het kerkhof. Het viel me met de paasdagen echt op. Het was er een zee van gele kleuren. De paasbloemen , gele viooltjes , gele tulpen , gelijk welk soort van bloem - als ze maar geel was. Nu begint het terug gaan te minderen maar uiteindelijk was het wel mooi om zien. Zelfs een kerkhof heeft zo af en toe zijn charmes. Het gaf en het geeft nu nog iets. Iets om bij stil te staan, iets om over na te denken. Nadenken , ik doe niets anders meer. Nadenken , nadenken en nog eens nadenken. Zoeken naar een oplossing , zoeken naar een uitweg. En die oplossing en die uitweg , die vind ik maar niet. Ik zou zo graag een antwoord krijgen op al mijn vragen. Ik zou zo graag een oplossing vinden die voor iedereen goed is. Ik zou zo graag het licht willen zien in de duisternis. Helaas, ik vind het het niet.
Oef , wat ben ik nu een gelukkig mens ! De kermisdagen zijn eindelijk voorbij. Vorig jaar had ik er zo naar uitgekeken en toen was het niets geworden. Dit jaar keek ik er op een andere manier naar uit . Ik wou toch graag de sfeer eens gaan opsnuiven , maar niet op de manier zoals het nu gebeurd is. En zoals het de laatste dagen geweest is , zo wil ik het eigenlijk niet. Ik iets voorstellen en dan maar afgeblokt worden. Waarom zou ik nog gaan ? Natuurlijk voor de goede gang van zaken toch maar met mijn ouders meegegaan. Onvoorstelbaar dat ze dat nog doen. Ik weet ook wel dat ze het speciaal voor mij doen. Maar dat hoeft niet ! Ik wil niet over die jaarmarkt wandelen . . . Ik wil niet in het midden van dat gedrum zitten . . . Maar wat moet ik doen ? Langs de éne kant vind ik het fantastisch dat ze nog over die markt willen wandelen , langs de andere kant . . . waarom is het allemaal nodig ? Voor mij hoeft het echt niet. En dan natuurlijk nog iets gaan drinken. Het is overal even rumoerig , gedrum en veel te luide muziek. Laat me alsjeblief naar huis gaan maar helaas . . . Ik kan hen toch niet gewoon achterlaten. Dus , meegaan. Eerlijk ? Alles bij elkaar is die zondag toch nog goed verlopen. Ook met de reden dat ik nogal wat bekenden heb gezien en enkele praatjes heb kunnen slagen. Natuurlijk deed dat deugd. Alleen , ik hoop dat het volgend jaar anders zal verlopen.
