Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
12-01-2011
Vandaag
Heb de voorbije nacht heel slecht geslapen. Telkens kwam de gedachte aan mijn man voorbij. Vanavond is het voor de laatste keer dat ik hem zal zien. Dat begint nu pas tot mij door te dringen. Nu kon ik nog naar het rouwcentrum. Nu kon ik nog een goedendag gaan zeggen tegen mijn man. En dan zei ik gewoon : tot morgen. Nu begin ik te beseffen dat ik dat straks niet meer kan zeggen. Er komt geen morgen meer. Morgen neem ik afscheid in een dienst. Ik zal morgen mijn man niet meer zien. Ik zal hem morgen niet meer zien zoals ik hem altijd heb gekend. Levenslustig , genietend , zingend , plannen makend , behulpzaam , ............. Morgen is de kist dicht en staat zij te midden van ons. Morgen rijdt een auto de kist weg zonder mij. Morgen kom de auto terug zonder kist Morgen is er alleen nog as. Morgen beginnen alle herrinneringen naar boven te komen. Die herrinneringen, nee niet morgen , die zijn er vandaag al. Die waren er gisteren al. Die zullen de komende dagen nog meer naar boven komen. Die mensen van het rouwcentrum .... Die mensen hebben ongelooflijk veel geduld met mij gehad en nog. Die mensten blijven even vriendelijk. Die mensen doen alles wat in hun macht ligt. Voor die mensen is niets te veel. Ongelooflijk. Nu is ook het bidprentje volledig in orde. De dienst staat zo goed als op punt. En ik begin met de minuut ; meer en meer te beseffen dat het voorgoed afscheid nemen steeds dichterbij komt. Nog amper enkele uren. Ik weet niet wie dit leest maar ik ben dankbaar dat ik het mag neerpennen. Ik ben dankbaar dat een machine mij niet tegenspreekt. Ik ben dankbaar dat op dit moment ; dat niemand tegen mij zegt : waar zij de gij mee bezig. Ik ben dankbaar om het een beetje van mij af te mogen schrijven. Zelfs nu , op dit moment.
Het doet ongelooflijk veel deugd om mijn verdriet met een pen (toetsenbord) te kunnen neerschrijven.
Hoe moeilijk de voorbijgaande dagen ook waren ik ben er momenteel doorheen gesparteld. Hoe zwaar kan alles toch zijn als men maar alleen is. Ik heb geen broer , ik heb geen zus. Helaas , had moeder natuur vroeger jaren maar in orde geweest , ik zou dan uit een heel groot nest komen. Mijn moeder had altijd gehoopt op een groot gezin. Helaas , en daar heeft zij veel onder geleden. Een groot gezin hebben is ook niet altijd rozengeur en maneschijn maar dan zou ik toch van daaruit steun hebben gehad , hoop ik toch ! Mijn ouders , nog steeds hardwerkende mensen van een gezegende leeftijd, doen momenteel alles wat in hun macht ligt om mij bij te staan Mijn schoonbroer en schoonzus doen alle moeite van de wereld. Maar helaas , hardwerkende zelfstandigen, die voor elke cent moeten ploeteren. Ik neem het hen zeker en vast niet kwalijk dat ze niet rechtstreeks bij mij kunnen zijn. Alle dagen word ik gebeld. Ook zij vinden het vervelend dat ze nu natuurlijk met hun zaak moeten bezig zijn. En natuurlijk , als men niet in elkaars geburen woont is het ééns zo moeilijk. De voorbije namiddag mocht ik samen met een medewerker de dienst voor mijn man bespreken. Ik hoop dat het een heel serene dienst wordt. Nu nog even de juiste foto's zoeken voor bij de gevonden muziek. Dit is ongeveer het laatste dat ik mijn man kan geven. Een dienst waarvan ook hij zou zeggen : dat hebben we goed gedaan. Raar dat ik daar zo over denk. Maar het zijn de voorbije dagen allemaal rare gedachten geweest. Ge weet niet wat er allemaal door dat kopke gaat. Ge denkt aan het éne en ge zijt al met iets anders bezig. Ge wilt aan iets beginnen en ge weet niet meer wat. Ook die tas koffie waar ge zo naar snakte staat gewoon koud te worden. Ge zult hem seffens wel drinken maar het kan ook zijn dat hij gewoon in de pompbak wordt gekieperd later op de dag. Het doet pijn , zo veel alleen te zijn. Ik hoop alleen , dat ik , na alles wat nog moet gebeuren , met mijn twee voeten terug op de wereld geraak. Op dit moment laat alles me koud. Ik probeer alles een rij te zetten. Maar dat is zo moeilijk. Want het één komt voor het ander. En het ander komt voor het één ! Gaat het zo moeilijk blijven ?
Reeds geruime tijd geleden was ik aan het nadenken om alles op te schrijven. Nu ik het ongelooflijk moeilijk heb wil ik alles van me afschrijven. Alleen zijn is erg Mn man was op maandag 3 januari opgenomen in de kliniek . Hij was al geruime tijd ziek. Weet ge wel , ge stopt met werken en ge gaat nog goed profiteren van Uw welverdiend pensioen. En dan, dan begint het. In plaats van op bezoek te gaan bij de familie in Australië of in Amerika gingen we op bezoek bij mijnheer de specialist en nog éne en nog éne. Van het éne ziekenhuisbed naar het andere. Zo zijn we drie jaar bezig tot nu maandag. Een fistel - operatie op 26 december was het begin. De operatie zelf was goed verlopen helaas ontstond er een zware bloeduitstorting. Nog steeds geen probleem want mijn man had geen pijn, alleen het slapen en het liggen ging heel moeilijk maar zoals we gewoonlijk deden ,werd overal een mouw aangepast. Maar eten ging plots een heel stuk moeilijker. Naar het toilet gaan was plots een heel zware opgave. Het was de ganse dag in pyama en gelukkig dat hij was. Oudejaarsavond, nog een oude voor ons mooie herrinneringsfilm gezien met een kleine borrel want meer kon niet. Zondag thuis gebleven met alle moeite van de wereld ; want je kon andere mensen toch niet lastig vallen omdat je zo goed als niet at of dronk. Die andere mensen hadden toch recht op feestdagen en ja, mijn man zou wel wachten tot maandag Maandag ochtend toch maar contact opgenomen met onze behandelende specialist en ja, mijn man mocht onmiddellijk langs spoed binnenkomen. Zoals we allemaal weten , onmiddellijk bloedafname , de nodige foto's , de nodige scans ... Bij nader onderzoek , mijn man zou op woensdag opnieuw onder het mes gaan want er was opnieuw een opening ontstaan aan de vroegere operatiewond. Mijn man werd drie jaar geleden een long afgenomen. Samen hebben we zitten wachten in de kamer die woensdagvoormiddag tot de verpleegsters kwamen. Van de verpleegsters mocht ik aan de operatiedeur nog afscheid nemen van mijn man. Al grappend, met een lach en een kus. Toen begon het lange wachten. Zenuwslopend. Pas om kwart voor zeven s'avonds kreeg ik een telefoontje dat mijn man op intensieve was. De operatie was helaas niet volgens wens verlopen. Het gatje waarvoor mijn man werd geopereerd was een heel gat met volledige uitzaaiïngen. De operatie veel te zwaar en mijn man véééééééééééél te zwak. Het werd bang afwachten. De verplegers en dokters hadden alles onder controle. Mijn man had geen pijn. Daarvoor was de verdoving te zwaar. Tot donderdagavond. Toen begon alles te draaien, niet in de goede richting. Ik weet dat alles gedaan werd om alles terug in de goede richting te brengen, maar er zijn momenten dat ook mijnheer de specialist machteloos staat. Dan was er vrijdag dat telefoontje dat ik niet onmiddllijk had gehoord. Maar op één of andere manier werd mijn aandacht getrokken naar mijn GSM. Er was een oproep binnen gekomen die ik niet had gehoord. Mijnheer de specialist met de vraag of ik tot aan de kliniek kon komen voor een gesprek. Op dat moment was ik bij mijn ouders. Gelukkig maar , want mijn vader , een kranige man van 80 jaar ging met me mee. Wat een stroomversnelling, ik kan het nog steeds niet bevatten. Mijn vader ging moeder halen. Onmiddellijk werd mijn man zijn broer opgebeld . De verpleging op intensieve zorgen zal ik nooit vergeten. Ik ken die mensen niet maar wat een hulp , wat een warmte , wat een liefde . Ik werd niet alleen gelaten. Toen werd het half twee en zou ik voorgoed alleen blijven.
Heb de voorbije nacht heel slecht geslapen.
Hoe moeilijk de voorbijgaande dagen ook waren ik ben er momenteel doorheen gesparteld. 
