Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
22-01-2011
Rare dag
't Was een rare dag vandaag. Zoals al enkele jaren de gewoonte is ben ik gaan helpen bij m'n ouders. Het is vrijdag voor iets en dus voor m'n ouders nog altijd een beetje kuisdag. Alhoewel die kuisdag nu over enkele dagen wordt gedaan. Niets aan de hand, alleen ze weten niet goed hoe het nu moet. Alles ligt nog heel moeilijk maar we slagen er ons door. Vanmiddag dan ook nog lekker gegeten, afwas gedaan en weg ... En net zoals de voorbij gaande dagen ben ik verslag gaan uitbrengen bij m'n man. Ik moest vandaag wel heel speciaal nieuws gaan vertellen en dat heb ik ook gedaan. Bij leven zou hij zo blij geweest zijn. Ik hoop dat hij het nu ook nog van ergens kan volgen. Waarom gebeurt dat nu en kon dat niet vroeger. Het was een wens van hem dat het zou gebeuren maar juist nu ? Juist nu hij niet meer hier is. Toen ik met een koud gezicht thuis kwam al onmiddellijk de bel. Ik woon op een mooie plaats met heel wat nieuwe buren. Bij die nieuwe buren heb ik wel heel wat vraagtekens maar ja , het zal zo wel moeten zijn denk ik ! Eén van de buren stond aan de deur. Niets aan de hand , alleen , hij kwam om nog enkele bidprentjes voor zijn verzameling en of ik ook niet nog een overlijdensbericht teveel had ! Nooit meegemaakt, alsof het de normaalste zaak van de wereld was en is. Zoiets doet ge toch niet , allez, ik denk het toch niet en toch gebeurt zo iets. Ik had nu al wel over alle soorten praktijken gehoord maar dit ? Was er eventjes niet goed van. Maar buurman dus tevreden terug weg en ... volgend bezoek. Ik was verrast door het nieuws dat zij kwamen brengen ... Zelfs dit begint allemaal onwezenlijk te klinken. Wat enkele maanden geleden allemaal niet kon is nu allemaal in kannen en kruiken.! Wat een wereld de dag van vandaag. Ondertussen ging de klok wel verder en ik heb vroeger met mijn man zo'n lang bezoek niet gehad als nu. Doch het werd laat en ze moesten nog naar een volgend iemand. Uitgewuifd en tot ziens (als ze nog eens terugkomen) ! Tien minuutjes later , opnieuw ring. Krijg ik me daar familie over de vloer die nog nooit bij mij en mijn man waren binnen geweest. En we wonen hier nu toch al een paar jaartjes. Moet er echt iemand wegvallen om in die eerste periode zoveel volk over de vloer te krijgen ? Volk dat ge anders niet ziet. Volk dat nu een babbeltje komt doen. Volk dat nu plotseling geinteresseerd is en of het toch wel gaat ? Volk dat waarschijnlijk achteraf niet meer gaat komen ... Het is vandaag zo raar geweest. Ik weet nog niet hoe ik dat moet laten doordringen. Ik ben zo iets niet gewend. En hoe moet ik er mee omgaan of moet ik alles gewoon op me laten afkomen en proberen er het beste van te maken ? Ik zal wel zien, morgen misschien. Het is zo raar vandaag ...
Het is vandaag één week geleden dat ik je moest afgeven. Het is vandaag één week geleden dat ik je moest achterlaten. Ik moest je achterlaten in de koude grond. Ik moest je achterlaten in de kille regen. Ik moest je achterlaten in de frisse wind. Ik moest je achterlaten , alleen. Alleen ging ik naar huis. Alleen met mijn verdriet. Alleen met mijn tranen. Alleen met mijn gedachten. Ik heb het heel moeilijk gehad vandaag. Dat is met geen pen te beschrijven. Ik heb emmers vol gehuild. Ik heb je geroepen maar je antwoorde niet. Ik heb aan de vliegers die ik zag overvliegen gevraagd om naar je uit te kijken. Ik kreeg geen enkel bericht. Ik heb me vandaag heel de dag dichtgesnoerd gevoeld. Deze pijn is niet te beschrijven. Ik kan er geen woorden voor vinden. Al hetgeen ik gedaan heb vandaag was moeilijk. Ik kreeg niets gedaan omdat ik een waterzicht had. Eén zakdoek was niet genoeg om bij te houden. En bij alles wat ik deed moest ik aan jou denken. Dan kwam je beeld boven , herrinneringen. Ik heb je foto genomen en aan mijn hart gedrukt. Zo heb ik de ganse avond in de zetel gezeten. Met jou dicht aan mijn hart. Ik heb met je gepraat. Ik heb gedachten boven gehaald van vroeger. Ik heb gedachten boven gehaald van gisteren , van vandaag. Morgen zal ik nog wel zien ...
Ik heb het moelijk gehad vandaag. Onverwachts bezoek gehad en het doet zo raar dat ze speciaal voor mij komen om te horen hoe het gaat. Als ik daar moet op antwoorden gaat het niet. De krop komt hoog in de keel en het duurt even voor hij weg is. Hij gaat weg maar komt terug. Vandaag met de regelmaat van de klok. Ik ben dan ook nog een attest van erfopvolging gaan vragen op het registratiekantoor. Dat heb ik nodig om te kunnen erven van mijn man !!! Morgen of vrijdag mag ik dat gaan afhalen. Ze gaan me bellen. Ik ben ook nog langs de kliniek geweest. Mijn man had nog verscheidene afspraken open staan. Daar heb ik echt geluk gehad. Een secretaresse heeft zich over mij ontfermd en zij brengt nu alles voor mij in orde. Als ge zo al enkele jaren bij dezelfde mensen langs komt ; dan begint er toch een band te groeien. Ik ben blij dat juist zij vandaag aan het werk was. Ze heeft me heel goed opgevangen. Ze heeft me de lijdensweg bespaard om langs vijf verschillende secretariaten te moeten gaan. Ik had ook nog juist de goede gedachte om te vragen hoe het met haar man was. Zij zijn nog jong. Hebben jonge kindjes en hun droom ging uitkomen om een huisje te bouwen. Plots is haar man ziek geworden. Er is een verlamming opgetreden en ze weten nog steeds niet waarvan. Hij is nu volop aan het revalideren. En er is beterschap. Ik ben blij voor hen. Ondanks al mijn verdriet en pijn kan ik toch blij zijn met de vooruitgang van iemand anders. Het maakt me op een zekere manier blij. En dan was ik blij dat het ondertussen al middag was. Een hele namiddag bezig geweest met papieren. Morgen nog één instantie raadplegen en dan hoop ik dat ik er door ben. Dan hoop ik dat iedereen is ingelicht die moet ingelicht zijn. Gelukkig bestaat er telefoon en e-mail. De vooruitgang is toch voor iets goed. Nu ben ik nog bezig met het leegmaken van fardes. Elk formulier , elk papier brengt een herinnering naar boven. Het is heel moeilijk werken. Voor mij toch. Ik ben nog bezig met een hoop papieren te verzamelen van mijn echtgenoot die ik nog zeker enkele jaren moet bijhouden. En ik heb nog enkele dozen vol. Vol met papieren die ik zeker niet mag wegsmijten. Dat hebt ge als ge zelfstandige zijt geweest. Ik stel me de vraag of dat bij anderen ook zo is. Ik stel me op het ogenblik ongelooflijk veel vragen. Helaas heb ik er momenteel nog altijd geen antwoord op gekregen. En ga ik een antwoord krijgen ?
Het was vandaag weer een lastige dag. Komt het door dat grijs regenweer of ... Ondanks de motregen en ondanks het frisse weer ben ik toch weer dag gaan zeggen. Ik moet je toch op de hoogte houden van het verloop van mijn dag. En die was lastig. Weet ge wel , onze pedicure man , die was vandaag op de afspraak. We gingen niet over mijn man praten maar we hebben het anderhalf uur volgehouden. We hebben zelfs de tradionele borrel gedronken. Het ging wel niet gemakkelijk maar het is ons gelukt. We hebben schol gezegd tegen mijn man ! Hij had er moeten bij zijn om mee te toasten . Helaas werd het hem niet gegund. Wat doet dat pijn. Ze kunnen binnen in mij nogal nijpen ! Alles dicht , gewoon dicht . De volgende afspraak ligt ook weeral vast. Volgende week mag mijnheer de notaris aan de successierechten beginnen. Wat een miserie. Ik ben eens benieuwd hoe alles gaat aflopen. Ik hoop maar dat ik alles kan vinden wat ze daar nodig hebben. Ik stel me ook de vraag waarom dat allemaal zolang moet duren. Ze hebben maar een knopke in te drukken en alles komt uit de computer. Ze weten alles beter dan dat we het zelf weten. Ik kan er van rotten en nu toch zeker. Ik ben toch blij dat ik mijn hart ben gaan luchten bij m'n man. Ik kan alleen maar hopen dat hij me verder helpt met goede raad.
Ik heb vandaag een foto laten afdrukken bij de fotograaf. Zelf kan ik dat niet. De foto is mooi. Als mijn moeder deze gaat zien dan denk ik wel dat ik deze kwijt ben. Dan ga ik me gewoon een nieuwe halen. En raar maar waar. Ben bij een fotograaf geweest waar ik anders nooit kom. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om bij onze vaste fotograaf te gaan. Ik denk dat het ook komt omdat er allemaal vreemde personen werken. Het huiselijke van vroeger jaren is daar niet meer. Dat is iets wat ik mis ! En nog steeds krijg ik medelevens van vrienden in de bus. En nog steeds zit ik nu s'avonds bedankbriefjes te schrijven. Er zijn ook nog kennissen op verlof die het nieuws nog niet weten. Die mensen gaan een heel raar gevoel hebben op het moment als ze hun post openen. Deze voormiddag naar de ziekenkas geweest om alles in orde te brengen. Gelukkig waren ze daar heel behulpzaam en zeker heel geduldig. Het was er al zo overdruk. En dan al die papieren. Wilt U hier tekenen en daar ook nog eens ! En nog eventjes bellen voor dit .... Deze namiddag was de bank aan de beurt. Wat een miserie ! Al dat papier gedoe. En wanneer gaat het allemaal in orde zijn ? Een papier van hier - een papier voor dat - en te weten dat het zo nog enkel dagen gaat doorgaan. Ik hoop niet dat het overal zo lang gaat duren want er staan nog enkele afspraken genoteerd.
Weer een dag die voor bij is gekropen. Een rare dag is het geweest. Mijn ouders hebben me mee uit eten gevraagd. Mocht ook wel want er was een jarige ! Het deed raar om in een restaurant binnen te gaan waar ik al anderhalf jaar niet meer was geweest. Met de ziekte van mijn man kon dat helaas niet meer. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat had gemist. Nu deed het pijn om er binnen te gaan. Te weten dat mijn man niets liever deed dan eens uit eten te gaan. Dat moest zeker niet alle weken maar zo af en toe ........... wat hebben we dikwijls genoten. Dikwijls waren het magische momenten. Telkens maakten we er echt tijd voor. Tijd om er echt van te genieten. Ik moet eerlijk toegeven het heeft me gesmaakt, Maar daar houd het met op. Ik heb het voor een heel groot deel gedaan om mijn ouders te plezieren. Meer niet. Alhoewel ik toch blij ben dat ik die stap al heb gezet. Ergens binnen gaan zonder mijn man ... Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik thuis , in mijn eentje , eerst nog een potje heb gehuild. Ik voelde me ook schuldig omdat ik ging eten. Nu is mijn man er niet meer en hij zou er zo van genoten hebben. Nu ging ik zonder hem. Het voelde een klein beetje als verraad. In de late namiddag ben ik nog samen met mijn moeder op kerkhofbezoek geweest. Het verwonderde me dat er zoveel mensen een bezoekje brachten aan een geliefd iemand. Vroeger kwam ik éénmaal per jaar op het kerkhof. Zoals zovelen onder ons op 1 november. Dikwijls had ik me al voorgenomen : in de zomer kom ik hier eens wandelen. Nu is het nog geen zomer maar ik weet nu al dat het een dagelijkse , nee , een wekelijkse routine gaat worden. Alle dagen zal voor mij wat te veel worden. Maar ik hoef niet alle dagen tot ginder te rijden. Ik heb hier bij me thuis een mooi gedenkhoekje gemaakt. Het is nog niet af maar er is al een mooi begin gemaakt. Het geeft me warmte als ik even pauzeer bij het hoekje. Het nadeel is dat ik wel heel veel kan vertellen ... en heel veel kan vragen ... maar ik krijg geen antwoord. Wat een gemis. Wat een leegte die nooit meer zal gevuld worden. Wat een pijn die nog altijd even erg is.
Het is weer zover. Hoog dringend tijd om te gaan slapen. Maar ik heb geen goesting. Net zoals de voorbijgaande dagen. Ik wil wel gaan slapen ; maar niet alleen. Dat bed , dat bed is zo groot. En ik ; ik ben zo klein. Er zijn wel flanellen lakens maar 't is zo koud. Ik heb geen dekbed maar wel een solo mio van vroeger jaren. Zo kil , zo alleen. Ik vraag me af wat er dient te gebeuren. Er zit nog altijd geen leven in mij. Ik zit hier maar te zitten , gewoon niets te doen. Ik zit hier gewoon mijn eigen af te vragen wat ik moet doen. Als ik toch aan iets wil beginnen dan kan ik het niet. Al hetgeen ik doe ; doet mij aan mijn man denken. Ik wil begrijpen dat het zo niet alle dagen kan blijven doorgaan. Ik wil begrijpen dat ik moet verder doen. Maar ik moet het kunnen. Ik moet papieren verwerken. Maar ik heb daar nu toch zo'n hekel aan. En ze hebben in den Belgique toch zoveel papieren om te verwerken. En ge moet ze allemaal invullen. Wat een rompslomp. Ze weten het overal veel beter dan dat ik het zelf weet. Zal er morgen eens aan beginnen als ik goesting heb. Maar die goesting , ik heb er mijn twijfels over. Ben deze namiddag naar het kerkhof geweest. Het was er kil , koud, winderig. En toch deed het me goed om eventjes dag te komen zeggen. Ik was er niet alleen..... Nooit verwacht om op zulke frisse , koude , winderige dag bekende personen tegen te komen. Mensen die ook even een goede dag komen zeggen tegen hun zoon, tegen hun broer , tegen ... Mensen die nu aan mij vragen hebt ge Uw man moeten afgeven ? Mensen die nu zeggen : 't is nog rap gegaan ! Raar , akelig , ongewoon , niet te vatten.
Hier zit ik nu alleen. Midden in de nacht. Ik kan weer niet slapen. De zoveelste dag op rij. Ik schrijf een paar woorden en begin opnieuw te ijsberen. Wandel rond de tafel niet wetende wat te doen. Ben er weer even terug. Gisteren was akelig. Gisteren heb ik mijn man moeten achterlaten. Achterlaten op een kil , nat , levensloos kerkhof. Ik had steun van mijn ouders. Ik had steun van enkele familieleden. Ik had steun van vrienden. Het was een dag om snel te vergeten. Maar , het zal een dag zijn die de rest van mijn leven bijblijft. Het zal een dag zijn om nooit te vergeten. Ben weer even weg. Ik ben geweldig onrustig geworden de laatste dagen. Ik heb nog zoveel te doen en ik weet niet met wat eerst te beginnen. Er liggen nog de medelevens die ik al driemaal heb gelezen. Toch weet ik nog steeds niet wat ik heb gelezen. Ik moet nog medelevens beantwoorden want er zijn mensen die een speciaal woordje verdienen. Het zal voor morgen zijn , voor straks ....
Heb de voorbije nacht heel slecht geslapen. Telkens kwam de gedachte aan mijn man voorbij. Vanavond is het voor de laatste keer dat ik hem zal zien. Dat begint nu pas tot mij door te dringen. Nu kon ik nog naar het rouwcentrum. Nu kon ik nog een goedendag gaan zeggen tegen mijn man. En dan zei ik gewoon : tot morgen. Nu begin ik te beseffen dat ik dat straks niet meer kan zeggen. Er komt geen morgen meer. Morgen neem ik afscheid in een dienst. Ik zal morgen mijn man niet meer zien. Ik zal hem morgen niet meer zien zoals ik hem altijd heb gekend. Levenslustig , genietend , zingend , plannen makend , behulpzaam , ............. Morgen is de kist dicht en staat zij te midden van ons. Morgen rijdt een auto de kist weg zonder mij. Morgen kom de auto terug zonder kist Morgen is er alleen nog as. Morgen beginnen alle herrinneringen naar boven te komen. Die herrinneringen, nee niet morgen , die zijn er vandaag al. Die waren er gisteren al. Die zullen de komende dagen nog meer naar boven komen. Die mensen van het rouwcentrum .... Die mensen hebben ongelooflijk veel geduld met mij gehad en nog. Die mensten blijven even vriendelijk. Die mensen doen alles wat in hun macht ligt. Voor die mensen is niets te veel. Ongelooflijk. Nu is ook het bidprentje volledig in orde. De dienst staat zo goed als op punt. En ik begin met de minuut ; meer en meer te beseffen dat het voorgoed afscheid nemen steeds dichterbij komt. Nog amper enkele uren. Ik weet niet wie dit leest maar ik ben dankbaar dat ik het mag neerpennen. Ik ben dankbaar dat een machine mij niet tegenspreekt. Ik ben dankbaar dat op dit moment ; dat niemand tegen mij zegt : waar zij de gij mee bezig. Ik ben dankbaar om het een beetje van mij af te mogen schrijven. Zelfs nu , op dit moment.
Het doet ongelooflijk veel deugd om mijn verdriet met een pen (toetsenbord) te kunnen neerschrijven.
Hoe moeilijk de voorbijgaande dagen ook waren ik ben er momenteel doorheen gesparteld. Hoe zwaar kan alles toch zijn als men maar alleen is. Ik heb geen broer , ik heb geen zus. Helaas , had moeder natuur vroeger jaren maar in orde geweest , ik zou dan uit een heel groot nest komen. Mijn moeder had altijd gehoopt op een groot gezin. Helaas , en daar heeft zij veel onder geleden. Een groot gezin hebben is ook niet altijd rozengeur en maneschijn maar dan zou ik toch van daaruit steun hebben gehad , hoop ik toch ! Mijn ouders , nog steeds hardwerkende mensen van een gezegende leeftijd, doen momenteel alles wat in hun macht ligt om mij bij te staan Mijn schoonbroer en schoonzus doen alle moeite van de wereld. Maar helaas , hardwerkende zelfstandigen, die voor elke cent moeten ploeteren. Ik neem het hen zeker en vast niet kwalijk dat ze niet rechtstreeks bij mij kunnen zijn. Alle dagen word ik gebeld. Ook zij vinden het vervelend dat ze nu natuurlijk met hun zaak moeten bezig zijn. En natuurlijk , als men niet in elkaars geburen woont is het ééns zo moeilijk. De voorbije namiddag mocht ik samen met een medewerker de dienst voor mijn man bespreken. Ik hoop dat het een heel serene dienst wordt. Nu nog even de juiste foto's zoeken voor bij de gevonden muziek. Dit is ongeveer het laatste dat ik mijn man kan geven. Een dienst waarvan ook hij zou zeggen : dat hebben we goed gedaan. Raar dat ik daar zo over denk. Maar het zijn de voorbije dagen allemaal rare gedachten geweest. Ge weet niet wat er allemaal door dat kopke gaat. Ge denkt aan het éne en ge zijt al met iets anders bezig. Ge wilt aan iets beginnen en ge weet niet meer wat. Ook die tas koffie waar ge zo naar snakte staat gewoon koud te worden. Ge zult hem seffens wel drinken maar het kan ook zijn dat hij gewoon in de pompbak wordt gekieperd later op de dag. Het doet pijn , zo veel alleen te zijn. Ik hoop alleen , dat ik , na alles wat nog moet gebeuren , met mijn twee voeten terug op de wereld geraak. Op dit moment laat alles me koud. Ik probeer alles een rij te zetten. Maar dat is zo moeilijk. Want het één komt voor het ander. En het ander komt voor het één ! Gaat het zo moeilijk blijven ?
Reeds geruime tijd geleden was ik aan het nadenken om alles op te schrijven. Nu ik het ongelooflijk moeilijk heb wil ik alles van me afschrijven. Alleen zijn is erg Mn man was op maandag 3 januari opgenomen in de kliniek . Hij was al geruime tijd ziek. Weet ge wel , ge stopt met werken en ge gaat nog goed profiteren van Uw welverdiend pensioen. En dan, dan begint het. In plaats van op bezoek te gaan bij de familie in Australië of in Amerika gingen we op bezoek bij mijnheer de specialist en nog éne en nog éne. Van het éne ziekenhuisbed naar het andere. Zo zijn we drie jaar bezig tot nu maandag. Een fistel - operatie op 26 december was het begin. De operatie zelf was goed verlopen helaas ontstond er een zware bloeduitstorting. Nog steeds geen probleem want mijn man had geen pijn, alleen het slapen en het liggen ging heel moeilijk maar zoals we gewoonlijk deden ,werd overal een mouw aangepast. Maar eten ging plots een heel stuk moeilijker. Naar het toilet gaan was plots een heel zware opgave. Het was de ganse dag in pyama en gelukkig dat hij was. Oudejaarsavond, nog een oude voor ons mooie herrinneringsfilm gezien met een kleine borrel want meer kon niet. Zondag thuis gebleven met alle moeite van de wereld ; want je kon andere mensen toch niet lastig vallen omdat je zo goed als niet at of dronk. Die andere mensen hadden toch recht op feestdagen en ja, mijn man zou wel wachten tot maandag Maandag ochtend toch maar contact opgenomen met onze behandelende specialist en ja, mijn man mocht onmiddellijk langs spoed binnenkomen. Zoals we allemaal weten , onmiddellijk bloedafname , de nodige foto's , de nodige scans ... Bij nader onderzoek , mijn man zou op woensdag opnieuw onder het mes gaan want er was opnieuw een opening ontstaan aan de vroegere operatiewond. Mijn man werd drie jaar geleden een long afgenomen. Samen hebben we zitten wachten in de kamer die woensdagvoormiddag tot de verpleegsters kwamen. Van de verpleegsters mocht ik aan de operatiedeur nog afscheid nemen van mijn man. Al grappend, met een lach en een kus. Toen begon het lange wachten. Zenuwslopend. Pas om kwart voor zeven s'avonds kreeg ik een telefoontje dat mijn man op intensieve was. De operatie was helaas niet volgens wens verlopen. Het gatje waarvoor mijn man werd geopereerd was een heel gat met volledige uitzaaiïngen. De operatie veel te zwaar en mijn man véééééééééééél te zwak. Het werd bang afwachten. De verplegers en dokters hadden alles onder controle. Mijn man had geen pijn. Daarvoor was de verdoving te zwaar. Tot donderdagavond. Toen begon alles te draaien, niet in de goede richting. Ik weet dat alles gedaan werd om alles terug in de goede richting te brengen, maar er zijn momenten dat ook mijnheer de specialist machteloos staat. Dan was er vrijdag dat telefoontje dat ik niet onmiddllijk had gehoord. Maar op één of andere manier werd mijn aandacht getrokken naar mijn GSM. Er was een oproep binnen gekomen die ik niet had gehoord. Mijnheer de specialist met de vraag of ik tot aan de kliniek kon komen voor een gesprek. Op dat moment was ik bij mijn ouders. Gelukkig maar , want mijn vader , een kranige man van 80 jaar ging met me mee. Wat een stroomversnelling, ik kan het nog steeds niet bevatten. Mijn vader ging moeder halen. Onmiddellijk werd mijn man zijn broer opgebeld . De verpleging op intensieve zorgen zal ik nooit vergeten. Ik ken die mensen niet maar wat een hulp , wat een warmte , wat een liefde . Ik werd niet alleen gelaten. Toen werd het half twee en zou ik voorgoed alleen blijven.
Hier zit ik nu alleen. Midden in de nacht. Ik kan weer niet slapen. De zoveelste dag op rij. Ik schrijf een paar woorden en begin opnieuw te ijsberen. Wandel rond de tafel niet wetende wat te doen. Ben er weer even terug.
Heb de voorbije nacht heel slecht geslapen.
Hoe moeilijk de voorbijgaande dagen ook waren ik ben er momenteel doorheen gesparteld. 
