Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
10-02-2011
Voordracht
Ik ben vandaag naar een voordracht geweest over "omgaan met verlies en verdriet". Groot was mijn verwondering wat de opkomst betrof. Ik had gedacht daar slechts met enkele personen te zijn maar dat was helemaal niet waar. We waren met twintig . Ik vond het wel spijtig dat na de voordracht allen onmiddellijk doorgingen en dat er niet werd nagepraat. Ik had gehoopt tips van anderen op te vangen. Ik had gehoopt iets te kunnen leren van hoe zij ermee omgingen. Nu heb ik bij deze namiddag een gemengd gevoel. Niet dat ik er spijt van heb maar ik had er een ietsje meer van verwacht. Met de informatie die we meegekregen hebben zoek ik nog wel verder te werken. Men had het ook over het lezen van boeken. Dat zou ook helpen bij het verwerken van verlies en verdriet. Ik heb nu weer wat te doen de volgende avonden. Opzoekingswerk naar titels en misschien eens naar de bibliotheek gaan. Dat is ook iets dat ik nog maar één keer heb gedaan. Ondertussen is de bibliotheek volledig vernieuwd en verhuist, dus is dat weer iets volledig nieuw. Ik heb altijd graag gelezen maar of deze boeken er ook bij gaan behoren ,dat is voor mij een heel andere vraag. Het zal een totaal ander lezen zijn. Ik ben er benieuwd naar. Na de voordracht ben ik het gaan vertellen tegen mijn man. Maar hoe vertel je dat je op zoek bent naar een leefbare weg ? Hoe vertel je dat je op zoek bent naar iets om de pijn te verzachten ? Het was moeilijk maar het is me gelukt.
Vandaag heb ik voor de eerste keer een goede vriendin terug gezien. Door omstandigheden kon dat helaas niet eerder. Er waren van die ziekenhuis perikelen ! En er zijn nog steeds perikelen , zij het in mindere mate. Hopelijk is de doorstane operatie niet voor niets geweest. Als twee kleine kinderen hebben we staan huilen. Omdat er iemand ontbrak. Omdat er een lege plaats was. Gewoonlijk zat je in jou zetel en luisterde je gezellig onze gesprekken af. Je kwam er nooit tussen want je liet de vrouwtjes hunne babbel doen. Die babbel hebben we vandaag ook gedaan. Maar alleen. We hebben gepraat over jou , over je ziekte , over het waarom. We hebben gepraat over dezelfde kennissen die ons ook reeds ontvallen zijn. We hebben gepraat over vroeger gebeurde familiezaken. We hebben mekaar deugd gedaan om zo te kunnen praten. We zijn samen een babbel bij jou komen doen. Zij wist nog niet waar ze je kon terugvinden. Zij wist niet waar ze moest beginnen zoeken. En ik voel aan dat ze rap bij je zal langs komen. Zij moet je nog veel vertellen. Ik moet je nog meer vertellen !
Vandaag is het één maand geleden dat je van me bent weggegaan. Het is eigenlijk niet te geloven dat er al één maand voorbij is gegaan ; zonder jou. Een maand die een eeuwigheid schijnt en toch heel snel voorbij was. Een maand waar ik niet te lang bij mag blijven stilstaan. Een maand waarin zoveel is gebeurt. Alleen , die vrijdag , 7 januari , zal ik nooit meer vergeten. Die vrijdag kan ik zo mooi herhalen. Heel die film zie ik zo weer voor me. Met al hetgeen er toen die dag gebeurt is. Hoe die dag verlopen is. Een vrijdag die gewoon begon. Een vrijdag die eindigde in iets onwezenlijks. Een vrijdag die van een vrijdag iets apart maakte. Een vrijdag die jou van mij wegnam Zomaar , gewoon , zonder iets te vragen. Hoe je van me wegging. Dat zal me altijd bij blijven. Dat staat op mijn netvlies gebrand , om nooit te vergeten.
Vandaag heb ik er een rommeldagje van gemaakt. Door alle omstandigheden had ik al het kerstgerief gewoon in de garage gelegd. Zo goed als ging alles weggestapeld tot ik wel eens tijd zou hebben. Die tijd had ik vandaag. Dus deze voormiddag met heel veel moed eraan begonnen. Nu is alles netjes opgeborgen. Alles in de juiste dozen. Alles terug op de juist plaats. Maar gaat het nog ooit uit de dozen komen ? Ik heb er echt mijn twijfels over. Ik denk niet dat ik er voor mij alleen nog ooit ga aan beginnen. Ik had je van Kerst leren genieten. Toen wij elkaar leerden kennen , kon je er niet aan uit op welke manier wij met Kerst omgingen. Je had zoiets nog nooit meegemaakt. Kerstmis werd in jouw familie heel anders gevierd dan bij ons. De eerste jaren had je er moeite mee. Maar je stond er voor open. Je leerde van Kerst te houden. Vanaf een gegeven moment kon de kerstboom niet vroeg genoeg staan. En genieten dat je deed. Elk jaar opnieuw. Toen ik daar vandaag mee bezig was stelde ik me de vraag : en nu ? Ik kon er niet op antwoorden. Ik zal alles moeten afwachten. Maar ik geloof nooit dat ik nog een boom kan zetten zoals in de voorbije jaren. Ik denk het toch van niet. Ik denk dat het me pijn zal doen om een boom te zetten zonder dat ik de goedkeurende blikken krijg. Zonder dat ik dat vertrouwde gezicht zal zien. Zonder dat ik de nodige commentaar krijg. Maar het is nog lang eer we daar terug moeten aan denken. Ik zal wel zien. Ik zal moeten afwachten.
Zaterdag voormiddag. Lang geleden dat ik nog thuis ben geweest op een zaterdag voormiddag. Voorheen was ik altijd rond half negen op pad om de nodige verse ingrediënten in huis te halen. Zowel voor ons als voor mijn ouders. Wie kent het niet ! De bakker , beenhouwer , groenten en fruitwinkel. Voorheen was allles afgemeten. Ik moest er toen voor zorgen dat ik ofwel bij je was ; ofwel was het een telefoontje op een afgesproken uur. Dat telefoontje had je niet graag. Vooral de laatste twee maanden zorgde ik ervoor om zeker op tijd bij je te zijn. Ik had het niet door dat er iets op til was. Je deed zoveel moeite om het mij zo aangenaam mogelijk te maken. Om het mij gemakkelijk te maken. Hoe ongemakkelijk jij je waarschijnlijk ook voelde. Ik heb het nooit geweten. Je klaagde nooit en alles was goed. Wat ben ik stom geweest ! Wat ben ik lomp geweest ! Ik ga het mezelf nooit vergeven. Nu het te laat is zie ik heel veel dingen die beter hadden gekunt. Maar wie had ooit het vermoeden dat ge al zo vlug afscheid zou nemen ? Wie had het vermoeden dat alles op enkele dagen weg zou zijn ? Voorbij ! Over ! Gedaan ! Einde !
Deze namiddag heb ik alles naar mijn ouders gebracht. Ik moet niet meer met een klok werken. Ik moet niet meer op een afgesproken uur thuis komen. Ik heb nu tijd. Tijd zat. Toen ik terug thuis kwam overviel mij opnieuw de leegte van die zetel. Vroeger kwam er vanuit die zetel onmiddellijk een begroeting toen ik thuis kwam. Nu blijft het akelig stil. En dat voor de rest van de avond. Stil , eenzaam , en verlaten. Ik mis je.
Het is weer van dat. Weer veel te laat. Ik had er al lang moeten inliggen. Maar ik merk dat het alle dagen later wordt. Nochtans sta ik elke dag rond hetzelde uur op. Dus dat is elke dag minder slaapuren. Ik ben er zeker van dat dit zich na veroop van tijd zal gaan wreken. Ik weet ook dat ik dat moet vermijden. Alleen , ik geraak niet in mijn bed. Ik heb elke dag wel een uitvlucht om toch maar niet te moeten gaan slapen. Ik heb ooit geleerd dat een regelmaat het beste is. Momenteel geldt dat voor anderen maar zeker niet voor mij! Ik moet hier dringed verandering inbrengen. Ik zal één van de komende dagen daar eens moeite voor doen. Nog iets dat me misschien gaat helpen. Toevallig las ik in een krant bij mijn ouders dat er een info - namiddag zal plaatsvinden met als onderwerp "rouw". Baat het niet , dan schaadt het niet. Ik heb me ingeschreven. Misschien kan ik er iets uit halen dat heel nuttig voor mij gaat zijn. Ik hoop het althans. Ik ben op zoek naar iets maar ik weet nog niet wat Ik geraak er niet uit. Hopelijk helpt zulk een info-namiddag. Hopelijk brengt zulk een namiddag raad. Ik weet niet wat ik moet verwachten. Maar ik zal gaan.
Een dag met vallen en opstaan. Vandaag, eerste kuisdag bij mijn ouders. Ik heb mijn dagen momenteel opgesplitst. Donderdag , dus de boven wat kuisen. Mijn ouders hebben zo nog een degelijk zelfgebouwde woning. Vroeger , en nu nog , heel mooi maar veel te groot. En gewoon , terwijl ik aan het stoffen was , gaan die watersluizen weer open. Gewoon met aan van alles te denken. Zonder énig aanwijsbare reden. Ik was blij dat ik alleen was. Ik zou niet graag hebben dat mijn ouders me in een huilbui zien uitbarsten. Zij hebben het ook al moeilijk genoeg zo. Zij zeggen wel niets , maar ge ziet aan van alles en nog wat dat het hun helemaal niet gaat. Ze weten niet goed wat ze moeten doen om goed te doen. Ze halen van alles uit de kast om het mij naar mijn zin te maken. Alle dagen zou ik nu bij hen moeten zijn. En dat is allemaal teveel. Als ze dat nu allemaal eens achterwege laten, dat zou zo'n deugd doen. Als ik er iets over zeg , dan kunnen ze dat niet begrijpen. Ze doen toch maar alleen om goed te doen. En dat weet ik maar al te goed. Alleen , het verstikt me zo. Ik voel me zo ingebonden. Ik zou zo graag vrij en met volle rust naar hun toe gaan. Maar het is helaas zo beperkend. Ik kan het niet met de juiste woorden omschrijven. Ik weet niet hoe ik dat verstaanbaar onder woorden moet brengen. Het enige dat ik weet , dat is , dat ik iets mis om naar hen toe te gaan , maar wat ? Tijd brengt raad ? Ik hoop het uit gans mijn hart. Ik hoop ook dat het niet te lang op zich laat wachten. Ik zal mijn ouders nog dikwijls nodig hebben , ondanks hun gevorderde leeftijd. Ik ben blij dat ik mijn ouders nog heb.
Een rampdag is het geweest vandaag. Die sluizen hebben heel de dag open gestaan. Ik mocht niets doen , ik mocht aan niets denken. Of die sluizen gingen open. En ik heb vandaag aan veel gedacht. Aan veel mooie dingen die helaas nooit meer zullen terug komen. Gelukkig heb ik nog veel van die herinneringen. Maar geef mij toch maar het tastbare. Daar had ik veel meer aan. Helaas moet ik wel genoegen nemen met herinneringen. Die herinneringen die hebben vandaag ongelooflijk veel pijn gedaan. Ik weet niet wat ik had maar het is met geen pen te beschrijven wat ge meemaakt als ge verdriet hebt. En het doet ook zo'n pijn. En ge weet niet wat ge moet doen om die pijn te laten overgaan. Nadat ik naar het kerkhof ben geweest is het wel gebeterd. Dan heb ik nog wat kunnen doen. En toen ik dacht om nog even TV te kijken, toen was het helemaal nar de vaantjes. Ik ben een familiefan. Maar die opname van vandaag was er voor mij te veel aan. Dat kon ik niet aan. Ik heb gehuild van begin tot het einde. Het is maar fictie zeggen ze dan maar hoe waarheidsgetrouw is het weergegeven. Ik zal niet alleen zijn met die gedachte. Er zullen nog andere mensen aan een vorig leven terugdenken. Eentje waar de zorgen nog veraf waren maar o zo rap heel dichtbij.
Ik ben vandaag voor het eerst met mijn moeder gaan winkelen. Het was niet gemakkelijk. Het winkelen op zich is en was niet moeilijk. Alleen het tegenkomen van bekenden , daar heb ik momenteel nog steeds een hekel aan. Ze willen me nog condoleren (omdat ze niet eerder de gelegenheid hadden). Ze willen weten wat er juist is gebeurd. Ze willen het weten van naaldje tot draadje. En als ze dat rechtstreeks aan mij kunnen vragen dan weten ze het toch zeker. Dan kunnen ze het gaan verder vertellen want zij weten het toch uit eerste hand! Het is zo akelig allemaal. En wat een nieuws als ze zoiets weten . Ik hoop dat we een week of twee niet moeten gaan winkelen. Uitgezonderd natuurlijk de verse ingrediënten. Daar kunnen we niet buiten maar dat is bij de plaatselijke bakker en beenhouwer. Daar worden geen vragen gesteld en zo heb ik het graag. Daarna heb ik mijn moeder nog meegenomen naar het kerkhof. Dat was weer niet gemakkelijk voor haar. Het was dan ook nog winderig en goed koud. En met haar 80 winters konden we niet zo snel gaan. Ze was blij dat ze een goede dag kon gaan zeggen. We zijn maar eventjes geweest omdat het niet anders kon. Toch was ze gelukkig. Toch was ze blij dat ik haar meenam. Als ik het zo niet doe , dan is ze niet in de mogelijkheid om daar te geraken. Ze woont er te ver af. En ook , ze is bang om het te vragen. Mijn moeder denkt dan dat ze me lastig valt. Dus ik moet het maar gokken en hopen dat ik er goed mee doe wanneer ik haar meeneem. Mijn vader is helaas geen kerkhofman. Hij rijdt niet naar het kerkhof. Wanneer hij verplicht wordt om mee daar naartoe te gaan dan is hij de rest van de dag ziek. Hij kan er niet tegen. Dat is al jaren zo. Ik respecteer dat natuurlijk want als het niet gaat , gaat het niet. Ondanks alles heeft mijn moeder toch een mooie dag gehad. En ik ook. Ik was vandaag niet alleen !
Dag mijn lieve man. Hier ben ik weer eens eventjes op bezoek. Tot op heden blijft alles zowat gelijk het is. Nog steeds ben ik bezig met papierwerk. Vandaag heb ik mijn aanvraag ingediend voor het weduwepensioen. En op de bank hebben ze uiteindelijk het juiste formulier. Ze hadden alles al maar het moest het originele zijn en geen copy. Dus dat hebben we dan ook weer geregeld. En op de ziekenkas hadden ze nog een afschrift nodig van onze belastigen ! Mensen wat een gedoe ! En dan verschieten ze ervan dat ne mens het allemaal moe wordt. Ik hoop dat ik nu door de mallemolen van het papierwerk heen ben. Elke instantie weet het toch allemaal beter dan dat we het zelf weten. En toch wordt het ons niet gemakkelijk gemaakt. Ook de grafsteen heb ik vandaag in orde gebracht. Heel simpel en zonder franjes. Want dat is toch ook een commerce als geen ander ! Hoeveel verschillende soorten steen er zijn. Ik heb voor "marlin" gekozen. Dan nog de keuze uit welke kleur de letters moeten bestaan. Hier heb ik het zachte grijs genomen. Wit was te hard voor jou. En ja , ook nog een lettertype kiezen. Klassiek of ... het is het type "katrien " geworden. Hopelijk vindt je het goed. Wel me je mooie foto ! Een foto genomen op een dag dat het je echt heel goed ging. En dat zie je want het geluk straalt van je af . Dat was en is een dag om te koesteren. Wat was je toen gelukkig. Ik zal het nooit vergeten want elke minuut komt me nu nog levendig voor de geest. Nu waarschijnlijk nog meer dan eerst. Toch is dat ook al anderhalf jaar geleden , juni 2009. Het was ons laatste verlof samen. Het was een moeilijk verlof. Maar ééntje van zoveel waarde. Zulke mooie herinneringen moet ik zeker heel goed vasthouden. Dat deed ik nu al. Daar kan ik me aan optrekken in de toekomst.
Opnieuw een dag gelijk als gisteren. Het zou voor je weer een mooie sport - zondag zijn geweest. Finale van den tennis. Overschakelen naar de cross in Sankt Wendell. De nodige voetbalwedstrijden met nog wat samenvattingen. Ik hoor je zo op alles de nodige commentaar geven. Wat mis ik die commentaren allemaal. Sinds je ziekte was ik van veel sporten op de hoogte. Overal kreeg ik de nodige uitleg erbij. Ik kende al heel wat namen uit de sportwereld ; gewoon door al de uitleg die je altijd deed. Niet dat al die sporten mij echt interesseerden , maar ik hoorde je graag bezig. Alles vertelde je me , van naaldje tot draadje. Ik liet je het allemaal uitleggen en dan kon ik ook nog wat bijleren. De namen op de juiste plaats onthouden dat was inderdaad minder. Maar waar een wil is , is een weg en dat lukte me toch een beetje. Je had er plezier in om het mij allemaal te vertellen. Je had er plezier in om alles uit de doeken te doen. Maar die plaats aan de TV is zo leeg. Er is niemand meer die mij dat allemaal wilt leren. Er is niemand meer om in discussie te gaan. Er is niemand meer die om een drankje vraagt. Er is niemand die vraagt of ik bij in de zetel kom zitten. Wat mis ik dat allemaal ! Ik heb vandaag cross gekeken. Waarom ? Omdat ik dan in gedachten was bij jou. Naar deze zondag had ge zo uitgekeken. Ik kon het niet laten om niet te doen wat jij zou gedaan hebben. In de late namiddag ben ik je komen vertellen wie er allemaal gewonnen heeft. Ik hoop dat je mijn uitleg kon verstaan. Zelfs je favoriete voetbalploeg heeft het dit weekend goed gedaan. Ik weet dat ik die voor de rest van mijn dagen ook ga volgen. Niet op het plein natuurlijk maar wel in de krant en op TV. Het was veel vandaag van sport. Het ergste is dat ik heel veel ga vergeten nu ik geen hulp meer heb. Waarschijnlijk zou je nu gezegd hebben : "Ik heb toch een mooi weekend gehad". Hierop zouden we zeker nog een slaapmutsje gedronken hebben en geklonken op de goede afloop. Helaas , dat slaapmutsje moet ik nu alleen drinken. Klinken op de goede afloop , dat is voor later.
Vandaag , vandaag zou een topdag geweest zijn voor m'n man. In de loop van de voormiddag was er het tennis. Dan overschakeling naar Sankt Wendell met in de hoofrol : veldcross. In de vooravond hadden we nog een matchke voetbal. Het volgde mekaar heel mooi op. de dag zou hoegnaamd niet verveeld hebben. En ook vandaag werd het nieuwe lokaal ingehuldigd. De biljartclub heeft een nieuw onderkomen gevonden. Met een hoop perikelen en ambras telkenmale wanneer men in het oude clublokaal was, is de club verhuisd. Ik denk dat iedereen een beetje tevreden is nu de verhuis een echt feit is. Het heeft even geduurd eer men de knoop had doorgehakt maar nu is het zo. Het vorige lokaal is voorbij. Daar moeten we niet meer zijn. Ik hoop dat de club zich zal thuis voelen in het nieuwe lokaal. Het is er zo anders. Het is nieuw ! Vandaag was het nog receptie voor het nieuwe jaar. En natuurlijk inhuldiging van het nieuwe lokaal. En ja , ik was uitgenodigd. Ik ben er naar toe gegaan met een heel klein hartje. De clubleden waren er allemaal. Ik mocht heel veel warmte ontvangen en dat deed deugd. Het deed anders toch maar vies. Een nieuw lokaal binnen gaan zonder m'n man. Het voltallige clubje zien zonder m'n man. En eigenlijk vraag ik me af : wat doe ik daar ? Ik biljart niet. Ik zal nooit biljarten. Maar ik ben wel blij dat de leden me aanhaalden. Het was spijtig genoeg wel vroeg na het wegvallen van m'n man , en ik vroeg me eigenlijk wel af of het gepast was. Ik vroeg me eigenlijk af of het gepast was dat ik nu al een café binnenging. Maar ik denk toch dat ik niets misdaan heb met de club te vervoegen. Ik weet zeker dat men man niet anders had gewild. Ik weet zeker dat hij er heel graag was bijgeweest. Ik weet zeker dat hij heel graag zelf was gegaan. Of ik nog terug ga zal de tijd uitwijzen. Want wat kan ik eigenlijk gaan doen bij supportende biljartvrouwen. Voor wie , voor wat ? Laat de tijd het uitwijzen. Mee supporteren ? Daar ben ik mee akkoord maar voor wie ? Ik zal er nog even moeten over nadenken. Ik zal deze avond moeten laten bezinken. Ik zal moeten wachten en zien wat de toekomst me zal brengen. Nu was hij er ook - in onze gedachten.
Het is weeral veel te laat. Ik zou moeten gaan slapen maar ik heb geen goesting. Alhoewel ik mijn slaap nodig heb. Ik ben moe aan het worden van het lange opblijven. Daar moet ik dringend iets aan gaan doen. Ik besef zelf dat het zo niet verder kan. Maar alleen is maar alleen. Ik mis de warmte van je lichaam. Ik mis je nachtzoen. Ik haat de kilte van ons bed. Een bed dat veel te groot is voor één persoon. Een bed dat veel te koud is. Ik haat de kilte van ons wonen alhoewel het warm is. De verwarming staat aan en toch. Ik heb het koud en blijf het koud hebben. Of ik nu een trui bij aan doe en nog een deken neem, niets helpt. Ik blijf het koud hebben. Het werk van gisteren heb ik dan toch vandaag kunnen afmaken. Daar ben ik ook al content over. Het was de eerste keer sinds je er niet meer bent dat ik ons huisje heb gekuist. Schandalig maar ik kon er niets aan doen. Niet dat je over het stof kon vallen want daarvoor kende jij me. Maar het deed raar. Als ik met water en dweil begon , zat je vroeger in de zetel. Je keek TV om toch maar niet in de weg te zitten. Ergens was er wel een sport dat je ondertussen kon volgen. Die borrel die we dronken als ik gedaan had, die borrel stond er vandaag niet. Die borrel moest ik zelf inschenken. Die borrel moest ik vandaag alleen drinken ... Allemaal kleine dingen die eens mens zo rap mist. Allemaal kleine dingen die men nooit vergeet.
Vandaag was een mooie dag. Het zonnetje kwam eindelijk eens piepen. Dat het frisjes was nam ik er heel mooi bij. Ik ben vanmorgen zelfs beginnen kuisen. Ik woon niet groot maar ik heb toch nog niet gedaan. Ik had het idee om muziek op te zetten. Muziek van jou , die je op PC had gezet. Je kende dan wel niets van al dat PC gedoe want een berichtje doorsturen, dat ging met de beste wil van de wereld niet. Een bericht maken ging nog veel minder. Steeds moest ik je komen helpen maar je leerde het toch. Beetje bij beetje. Alleen als het iets met muziek had te maken , dan had je me zeker niet nodig. Daar heb ik nooit iets van begrepen. Nu heb ik spijt dat ik het niet kan. Maar ik heb wel liedjes. Liedjes speciaal voor jezelf gedownload. Uren heb je genoten van die muziek. Ik wou dat nu ook doen. Helaas dat was een foute keuze. Kon ik weten dat de watervallen opnieuw zouden opengaan. Ik heb de muziek dan maar uitgezet en helaas het was gedurende enige tijd met mij gedaan. Ik kon niets doen. Allemaal herinneringen die weer naar boven kwamen. Allemaal mooie momenten die voor de geest kwamen. 't Is zo raar. Eén liedje en het is met me gedaan. Eén foto , één herinnering en dan is het alsof een hele film word afgespeeld. Een tamelijk lange speelfilm. Ik heb dan vandaag niet gedaan gekregen, hopelijk vind ik morgen de nodige tijd om het af te maken
Ik heb een bleetavond gehad of hoe ik dat ook moet noemen. Ik ben er zo moe van. Mijn dag is nochtans mooi verlopen. Bij mijn ouders zo het één en ander gaan helpen. Samen aan de middagtafel en nog een tasje koffie gedronken. Alles in orde tot de glazenmaker langs kwam. Nog een oude bekende die nieuwe beglazing zal komen plaatsen. Tot hij plots vroeg hoe het ging met mijn man. Ik heb niet moeten antwoorden, hij zag het aan mijn gezicht. Hij wist het niet en ik wil hem geloven. Toen werd er helaas wel een knop omgedraaid. De mooie namiddag werd grijs. Het was ondertussen ook al half vijf. Ik kon niet vlug genoeg weg zijn want ik moest nog weg. Nochtans , ik wou proberen om vandaag niet langs het kerkhof te gaan. Helaas, ik moest en zou gaan. Er was niets dat me kon tegenhouden. En ik mocht wel snel verder doen want de schemering was aan het vallen. Dus maken dat ik weg was , was de boodschap. Eigenlijk juist op tijd want het was inderdaad meer dan hogen tijd. Ik ben dan toch nog men dag gaan vertellen en heb gevraagd : waarom ? Een antwoord moet ik nog altijd krijgen. Het was moeilijk om terug weg te gaan. Het was er zo rustig en ik had tijd. Maar ik mocht niet langer blijven want het werd er niet lichter op. Nog vlug een winkel binnen en naar huis. En toen begon het. Sleutel in het slot , binnen gaan en alles was leeg. Er was niemand die me zat op te wachten. Er was niemand die me een goede avond wenste. Er was niemand die vroeg hoe men dag was geweest. Er was alleen de stilte. Er was die lege zetel , die lege stoel. Ik mocht echt niets meer doen. Niets lezen , niets om handen hebben. Ik kon het vanavond niet aan. Alles was te veel en zakdoeken te weinig. Het was een helse avond van herinneringen en pijn en verdriet.
Vandaag dacht ik niet naar het kerkhof te gaan. Opnieuw die regen , opnieuw dat mistroostig weer. Zo goed als geen straaltje zon. Heel even is ze komen piepen die zon maar even vlug was ze verdwenen. En opnieuw was er regen. Ik heb een doos naar de kringloopwinkel gebracht die al een half jaar in mijn pad stond. Nu is ze weg. Ik blij dat ze weg is en in de kringloopwinkel kan het gerief in andere handen overgaan. Kan er iemand anders geholpen worden. Dan gewoon terug naar huis. Maar ik hou het thuis niet uit en dus ben ik deze namiddag gedag gaan zeggen bij mijn ouders. Helaas kan ik tegen hen niet zeggen hoe ik me voel. Zo sterk als ze waren de voorbije weken, zo zwak zijn ze nu. Ze hebben zoveel kracht en steun gegeven maar nu zijn ze uitgeput en moeten ze zelf terug op krachten komen. Ik neem het hun zeker niet kwalijk en hoop maar dat het goed gaat verlopen. En het zou al zoveel zijn als er eens enkele droge , met zon gestreelde dagen zouden komen. Met een straaltje zon zou het allemaal eens iets beter kunnen gaan. Maar of het nu regent , killig en mistroostig is , ik word echt aangetrokken om eventjes langs het kerkhof te gaan. Vandaag was ik er helemaal alleen. Dat is de eerste keer dat ik dat meemaak. Ik moet toegeven dat ik ook aan de late kant was. Eigenlijk is het niet verantwoord dat ik dan nog stop. Maar ik kon niet anders. Ik moest en zou even gedag gaan zeggen. Gaan zeggen hoe men dag is verlopen. Gaan zeggen dat ik hem mis.
Ben vandaag nog langs de nodige instanties geweest. Ik dacht weer dat ik alles in orde had. Niets is dus minder waar. Morgen mag ik dat allemaal afronden. Morgen moet ik nog papieren binnenbrengen zodat ze verder kunnen. Ook mijn planning voor de verdere toekomst valt in duigen. Het gaat niet. Het mag niet. Dus we gaan iets anders moeten zoeken maar wat ? De godganse dag niets doen zit er echt niet in. Dan mogen ze mij gegarandeerd af voeren. Ik wil iets doen. Hetgeen ik wou doen , gaat niet. Ik moet er toch voor zorgen dat ik kan leven ! Ik denk dat ik eerst nog wat tijd moet laten voorbij gaan. Ik denk dat ik best eerst nog heel goed moet nadenken. Nog zoveel plannen waren er en nu , nu plots niet meer. Het is alsof er nu plots niets meer gaat , niets meer kan. Ik weet het echt niet meer op dit ogenblik. Het enige dat ik wel weet dat is dat ik alleen ben. En ik kan alleen zijn niet aan. Ga ik dat aankunnen ? Ik hoop het , ooit. Wij zijn zoveel jaren 24 uur op 24 uur samengeweest. En nu , nu blijf ik alleen achter. Alleen met de wensen , met de dromen , met de toekomst
Als ik er begin aan te denken dat ik vanaf nu alleen verder moet , moet ik toegeven dat ik het niet zie zitten. Sinds je heengaan ben ik aan de weet gekomen hoe erg het is om alleen te zijn. Ik word wakker in een groot bed , alleen. Ik ontbijt , dus mijn tasje koffie , alleen. Ik doe wat huishoudelijke karweitjes , alleen. Middageten , als ik thuis blijf , alleen. Ik ga naar de winkel , alleen. Ik ga naar mijn ouders , alleen. Koffiedrinken , alleen. TV. kijken of de krant lezen , alleen. Ik ga slapen , alleen. De godganse dag , alleen. En het blijft alleen. Van het ontwaken tot het terug gaan slapen , alleen. Als de bel gaat op het onverwachtse krimp ik ineen. Als ik op straat iemand tegen kom maak ik me zo klein mogelijk. Het meest onverwachte wordt voor je voeten geworpen. Gisteren nog meegemaakt : Is dat waar , is uwen vent dood ? Ik heb er niets op tegen dat het me gevraagd wordt maar dan op deze manier. Ik kon niet rap genoeg thuis zijn. Mensen wat deed dat pijn. Ja , ik ben mijn man verloren , mijn man is dood , dood door ziekte. En ik , Ik blijf alleen achter met de ogen vol tranen van verdriet en pijn. Ik blijf alleen achter met de vraag waarom hij ? Waarom nu , hij was nog zo jong , hij zou volgende maand verjaren. Het is altijd te vroeg, of men nu 30 , 40 , 60 , 80 of 100 is. Op geen enkele leeftijd wilt men iemand , die dierbaar is afgeven. Want alleen is maar alleen.
Ik ben me er van bewust dat het vandaag anders is dan de vorige dagen. Ik ben me er echt van bewust dat ik hier weer alleen zit. Ik ben , ik zal , ik .... Het gaat vandaag ook niet zo vlot om hier van alles en nog wat kwijt te geraken. Een stille ademruimte voor de storm ? Van middag ben ik eventjes gaan vertellen wat er gisteren allemaal is gebeurt. Maar ik denk dat ze iets tegen me hebben. Opnieuw begon het te regenen. Opnieuw was er de kilte. Opnieuw was er de eenzaamheid. Opnieuw was er het gevoel van steeds alleen te zijn. Die schouder te missen. Die warmte te missen. Die iemand te missen die toch tenminste thuis was.
't Was een rare dag vandaag. Zoals al enkele jaren de gewoonte is ben ik gaan helpen bij m'n ouders. Het is vrijdag voor iets en dus voor m'n ouders nog altijd een beetje kuisdag. Alhoewel die kuisdag nu over enkele dagen wordt gedaan. Niets aan de hand, alleen ze weten niet goed hoe het nu moet. Alles ligt nog heel moeilijk maar we slagen er ons door. Vanmiddag dan ook nog lekker gegeten, afwas gedaan en weg ... En net zoals de voorbij gaande dagen ben ik verslag gaan uitbrengen bij m'n man. Ik moest vandaag wel heel speciaal nieuws gaan vertellen en dat heb ik ook gedaan. Bij leven zou hij zo blij geweest zijn. Ik hoop dat hij het nu ook nog van ergens kan volgen. Waarom gebeurt dat nu en kon dat niet vroeger. Het was een wens van hem dat het zou gebeuren maar juist nu ? Juist nu hij niet meer hier is. Toen ik met een koud gezicht thuis kwam al onmiddellijk de bel. Ik woon op een mooie plaats met heel wat nieuwe buren. Bij die nieuwe buren heb ik wel heel wat vraagtekens maar ja , het zal zo wel moeten zijn denk ik ! Eén van de buren stond aan de deur. Niets aan de hand , alleen , hij kwam om nog enkele bidprentjes voor zijn verzameling en of ik ook niet nog een overlijdensbericht teveel had ! Nooit meegemaakt, alsof het de normaalste zaak van de wereld was en is. Zoiets doet ge toch niet , allez, ik denk het toch niet en toch gebeurt zo iets. Ik had nu al wel over alle soorten praktijken gehoord maar dit ? Was er eventjes niet goed van. Maar buurman dus tevreden terug weg en ... volgend bezoek. Ik was verrast door het nieuws dat zij kwamen brengen ... Zelfs dit begint allemaal onwezenlijk te klinken. Wat enkele maanden geleden allemaal niet kon is nu allemaal in kannen en kruiken.! Wat een wereld de dag van vandaag. Ondertussen ging de klok wel verder en ik heb vroeger met mijn man zo'n lang bezoek niet gehad als nu. Doch het werd laat en ze moesten nog naar een volgend iemand. Uitgewuifd en tot ziens (als ze nog eens terugkomen) ! Tien minuutjes later , opnieuw ring. Krijg ik me daar familie over de vloer die nog nooit bij mij en mijn man waren binnen geweest. En we wonen hier nu toch al een paar jaartjes. Moet er echt iemand wegvallen om in die eerste periode zoveel volk over de vloer te krijgen ? Volk dat ge anders niet ziet. Volk dat nu een babbeltje komt doen. Volk dat nu plotseling geinteresseerd is en of het toch wel gaat ? Volk dat waarschijnlijk achteraf niet meer gaat komen ... Het is vandaag zo raar geweest. Ik weet nog niet hoe ik dat moet laten doordringen. Ik ben zo iets niet gewend. En hoe moet ik er mee omgaan of moet ik alles gewoon op me laten afkomen en proberen er het beste van te maken ? Ik zal wel zien, morgen misschien. Het is zo raar vandaag ...
Zaterdag voormiddag.
Het is weeral veel te laat.
