Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
19-02-2011
Zoeken
En weer die vrijdag. Het blijft terug komen. De wekelijkse herhaling van de film. Juist zoals men s'nachts altijd herhaling geeft van het journaal. Ik kan er niet aan wennen. Vandaag mocht ik terug bij de bank op bezoek. Eindelijk is de bankrekening terug in orde. Daar kan ik nu terug mee werken zoals van ouds. Voor de kluis die we hadden moet ik nog wat geduld hebben. Daar zal nog minstens een maand over heen gaan. En als er nu toch nog eens een schat in die kluis moest steken ! Wat zou ik gelukkig zijn ! Toch zeker na vandaag. Toen ik deze namiddag de brievenbus leegmaakte was er een brief van de pensioendienst. Moeten wij daar 20 jaar , aan een gemiddelde van ongeveer 17 uur per dag, voor gewerkt hebben ? Ik ga het welverdiende bedrag van 285,41 euro per maand ontvangen. Moet ik daar van leven ? Hoe moet ik daar de maand mee rond komen ? Hoe moet ik de onkosten betalen ? Alle Belgen gelijk voor de wet ? Vreemdelingen krijgen meer in dit land. En dan verwachten ze dat men tolerant is ! Dit is nog maar eens wraakroepend. Alsof het nog niet erg genoeg is dat ik er alleen voor sta. Nu kan ik hiervoor ook nog eens gaan rondlopen. De moed zinkt me wel in de schoenen. Toch zal ik volgende week moeten starten met een zoektocht. En dan hopen dat er misschien toch een beetje bijkomt.
Het leven dobbert rustig voort. De dagdagelijkse dingen worden telkens weer in orde gebracht. Tot in de namiddag bij mijn ouders geweest. Maar de moment dat het rond vier uur draait , dan moet ik vertrekken. Het is alsof er ergens iets hangt dat me naar het kerkhof trekt. Mijn vader is er niet gelukkig mee dat ik daar naartoe ga. Hij kan het niet begrijpen. Ik zeg er zo weinig mogelijk van. Door hierover te zwijgen voorkom ik moeilijkheden. En toch als ik daar ben, dan word ik rustig. Vandaag was het gewoon zonder woorden. Daar gewoon te zijn doet me goed. Er was een frisse wind. Maar het zonnetje was heerlijk. Ook vandaag weer een bekend iemand gezien. Nooit geweten dat haar man al 22 jaar geleden is overleden. Zij kwam vandaag het graf van haar moeder opkuisen. Morgen is het een jaar geleden dat zij stilletjes is heengegaan. Zo leer ik nog heel wat mensen beter kennen. Wat kennen we de mensen toch heel oppervlakkig. Ik ben blij dat ik ze wat beter leer kennen. Ik veronderstel dat daar een kerkhof heel goed aan mee helpt. En ik hoop dat ik daar nog heel veel ga leren. Men zou zeggen dat het daar de plaats niet voor is. En toch : overal kan men leren.
Heb het deze voormiddag weer moeilijk gehad. Waarom weet ik niet. Ik was gewoon bezig met een beetje oprommelen. Heb dan maar stilletjes verder gedaan met de sluizen open. Het kan zo onverwacht gebeuren zonder dat er enige reden toe is. Omdat ik me zo rot voelde ben ik deze middag al naar het kerkhof gereden. Het was een stralend weertje. Lang ben ik er niet kunnen blijven. Botste daar op een goede kennis. Haar man ligt dicht bij mijn man.. Alleen het leeftijdsverschil is groot. Mijn man 62 , haar man 77. We hebben ne ferme babbel gehad. Ne babbel over wanneer doet ne mens goed ? Waarom zijn er nog die in hun laatste dagen moeten afzien ? Mijn man gelukkig niet. Haar man spijtig genoeg wel. Waarom moeten wij verscheurende beslissingen nemen ? Beslissingen die mijnheer de specialist veel beter kan beantwoorden dan wij. Beslissingen over het wel en wee van een geliefd iemand. Wraakroepend ! Deze namiddag bij mijn ouders gaan helpen . Zij kregen bezoek en kunnen het niet zo goed meer af om te zorgen voor een koffietafel. Bij het bezoek was er een dame. Zonder een fles zuurstof kan zij niet meer leven. De ganse dag heeft zij dit nodig. Om ergens naartoe te gaan heeft zij zo'n klein busje zuurstof waar ze enkele uren mee verder kan. Zij is er niet verlegen voor om met deze zuurstofbus op straat te komen. Anders kan zij niet meer buiten komen. Nu gaat zij ook nog verhuizen. Zij gaat in het centrum van haar dorp wonen. Kan ze overal te voet naar toe. Bakker ,beenhouwer , alles is op wandelafstand. Momenteel woont ze op de buiten, ver afgelegen van alles en geen buren. Zij is ook weduwe en alleen is maar alleen. En door haar ziekte hulpbehoevend geworden. Daarom heeft ze nu besloten om in de zomer te verhuizen naar een appartementje op het gelijkvloers. Ik bewonder haar voor haar moed.
Het is vandaag , overdag ,een beetje beter geweest. Ik ben langs mijn huisdokter geweest. En daarna nog eventjes over een tipje van de wekelijkse markt. Natuurlijk kon ik niet aan vers gebraden kippenbouten weerstaan. Ik heb er me dan maar enkele gekocht. Ze smaakte en nu heb ik nog voor morgen. Het heeft me deugd gedaan om toch eens tot aan de markt te gaan. Ik ben ook een koffietje gaan drinken. Daar heb ik een heel goede babbel gedaan. Met een oude kennis. De laatste jaren hebben we elkaar niet zoveel meer gezien. Wel gezien maar niet meer bij elkaar geweest. Om verschillende redenen. Eén daarvan was dat ze niet zo graag bezoek kregen. Zo lang als het gegaan is , gingen zij wandelen. Heel veel wandelen. Dat alles ten gevolge van zijn zieke vrouw. Vijftien jaar heeft zij gevochten om te mogen blijven. Ook zij heeft de strijd moeten opgeven. Zijn vrouw is in oktober overleden. Zij zou vorige zondag "60" zijn geworden. Als ik dan hoorde hoe hij zijn dagen doorkwam,want ik kan het niet anders noemen, dan weet ik , dat het voor ieder op zijn manier moeilijk is. Ik heb ook geleerd uit dat gesprek. Of het voor herhaling vatbaar is ,daar kan ik nog geen antwoord op geven. Ik ben blij dat ik vandaag deze dag heb gehad. Volgende week opnieuw ? Ik twijfel eraan. Waarom ? Ik weet het niet.
Rotdag ! De voorbije jaren was Valentijn een feestdag voor ons. We keken er elk jaar naar uit. We vonden het fijn om onze liefde voor elkaar te tonen. Iedereen mocht het weten. Dit jaar zouden we onze 24 jaren getrouwd vieren. Het zou een satijnen jaar worden ! Helaas, vandaag mocht ik alleen vieren. Vanmorgen ben ik begonnen met onze trouwfilm te zien. Het is een korte film , maar zo mooi. Ook de albums zijn boven gekomen. Zulk een zonnige frisse dag het 24 jaar geleden was, zo een frisse , natte voormiddag was het vandaag. Ik heb een bloemenhart op je graf gelegd. Een bloemenhart met 24 rozen. Toen ik dit op je graf legde vlogen er 4 migs over. We hadden wel iets met vliegers. En nu kwamen deze toevallig over. Ik vond het een eresalut voor je. Deze namiddag ben ik terug geweest met mijn moeder. Ze heeft het zwaar. En ik wil haar wel begrijpen en ik wil haar zoveel mogelijk helpen als ik kan, maar ze mag me niet vastsnoeren. Momenteel is ze zo verstikkend dat ik me geen weg meer weet. Ze weet ook niet wat ze wil. We hebben er zelfs een woordenwisseling over gehad. Uiteindelijk is alles toch in orde gekomen. En daar ben ik wel blij om. Vanavond heb ik echt niets meer gedaan. Er zat geen fut meer in mij. Zelfs TV heeft me niet kunnen boeien. Die staat wel op maar dat is ook alles. En van mij mag iedereen Valentijn vieren. Zelfstandigen moeten van zulke dagen leven. En het leven gaat voort. Maar voor mij kon deze dag niet vlug genoeg voorbij zijn. Mijn hart heeft teveel pijn gehad. Zeker vandaag.
Het was weer raar vandaag. Wat doe ik op zondag ? Ik kuis de ramen en was de gordijnen ! Dat is wat ik vandaag heb gedaan om toch maar zoveel mogelijk bezig te blijven. Ik ging ook niet mee eten met mijn ouders. Wat doe ik dan ? Toch maar even bellen dat ik wel mee ga. Weeral een paar uren die voorbij zijn en dat ik niet alleen was. Alleen, het etentje ging me niet goed af vandaag. Er was een spanning die niet wou weggaan. Ook bij mijn ouders ging het niet goed. Het zal wel aan morgen gelegen hebben. Ieder van ons is daar mee bezig , maar er wordt niet over gesproken. En raar maar waar, na het etentje nog even langs het kerkhof geweest. Nooit geweten dat er zoveel uit de doeken wordt gedaan op een kerkhof. Ik werd er eerst aangesproken door een onbekende vrouw die vorig jaar haar moeder had verloren. Zij vroeg me of het mijn man was waar ik bij stond. Zo zijn we beginnen praten. Het leerde me opnieuw dat ieder huisje heeft zijn eigen kruisje. En terwijl we stonden te praten kwamen er nog dames bijstaan. Zowel bekenden als onbekenden. Het deed deugd om van anderen iets te kunnen leren. Als ik door de week op het kerkhof ben dan is dat allemaal niet. Dan zijn er ook wel mensen die langs komen, maar men is dan meer in zichzelve. Of komt het door het weer ? De voorbije week is weeral triestig geweest. Vandaag deed de zon toch een kleine poging. Maar ik merk wel op dat er daar op zondag veel meer leeft. Mensen hebben tijd , nemen de tijd en praten met anderen. Zelfs op een kerkhof.
Hoe dichter Valentijn eraan komt, hoe moeilijker ik het krijg. Ik dacht weer de sterkste te zijn, maar helaas. Toen ik vanmiddag bij je was kreeg ik het ongelooflijk zwaar. Ik ben lang bij je blijven staan, ondanks het miezerige weer , terwijl de film begon te draaien. Weet je nog, 24 jaar geleden . Drie maanden hadden we om alles in orde te brengen. Drie maanden hadden we om te behangen en te schilderen. Drie maanden hadden we om een woon in te richten. Drie maanden om een huwelijk in orde te brengen. We zouden een zaak beginnen. Niet getrouwd deed de bank moeilijk voor de lening. Getrouwd geen enkel probleem. Wat doe je dan ? Ik vroeg gewoon mijn man ten huwelijk. Alles in stroomversnelling. Met oudejaarsavond zaten we uitnodigingen te schrijven. We gingen nieuwjaar wensen en namen de uitnodigingen mee om ze persoonlijk af te geven. Begin februari kregen we daar nog een mooie vriesperiode bij. We moesten regelmatig gaan controleren of we bij de plaats konden geraken waar we zo graag de foto's gingen nemen. Voor de fotograaf was het ook niet gemakkelijk. Een plaats , zo goed als het einde van de wereld. Een bevroren water , en voor de rest alles in winterslaap. Nu waren het de laatste afwerkingen die nog moesten gedaan worden. Nog één dag voor de grote dag ...
Vanmorgen begon weer zoals vanouds. Op tijd eruit , naar de bakker , naar mijn ouders. Ook weer die verkeersproblemen aan de scholen. Dan begin ik gaan te kuisen naar gewoonte. En opnieuw overvalt me om half tien dat gevoel van ... Net of het is opnieuw 7 januari. Opnieuw beleef ik die voormiddag minuut per minuut. Het is ongelooflijk hoe me dat weer allemaal voor de geest komt. Het is ongelooflijk hoe nauwkeurig ik alles blijf weten. Niets vervaagd. Toch blijf ik moedig verder doen, met natte ogen. Ik heb toch water nodig om de vloer te doen. Het ergste is het als het half twee wordt. Het moment dat voor mij de wereld verging. Het moment van je los te laten Het moment dat je echt van me wegging. Het moment dat je nooit meer zou terug komen. Het moment dat ik besefte hoeveel ik van je hou.
Wat ben ik vandaag weer laat. Ik had me nog zo voorgenomen om het niet zo laat te maken. Maar ja, Sinds ik mijn pc heb laten aanpassen ben ik bezig met al mijn adresgegevens aan te passen. Natuurlijk kan ik weer niet stoppen omdat ik graag alles in orde zou hebben. Had ik geweten dat het zo lang zou duren, ik had ervoor gepast. Natuurlijk , ik ben maar een leek en moet alles zoeken. En dat kan met momenten toch wel wat lang duren. Computers bestonden nog niet in mijn studietijd. Wat ik niet vind blijft maar staan gelijk als het staat. Nu komt alle post nog enkel op mijn naam binnen. En gaat alle post op mijn naam buiten. Tot voor kort was het allemaal op naam van mijn man. Helaas had mijn schoonzus daar problemen mee. Waarschijnlijk ook nog andere mail - vrienden ; alhoewel zij mij daar niets over hebben gezegd. Zelf had ik daar geen problemen mee. Maar dat is de reden waarom ik alles heb laten veranderen. Eigenlijk gewoon om anderen te plezieren als ik het zo bekijk.
Ik heb het deze namiddag nog aan mijn moeder verteld : Mijn man is overleden en hij mag in het geheel niet meer bestaan. Op de PC moet ik zijn naam schrappen. Bij alle soorten instanties wordt zijn naam ook geschrapt. Nu is het ineens allemaal Mevrouw D. Er is geen Mevrouw V. meer. Is het nog niet erg genoeg dat ik mijn man heb moeten afgeven ? Zoals het er nu allemaal aan toe gaat in onze maatschappij, dat kan toch niet blijven duren. Van de éne op de andere dag moet ge iemand anders zijn. Men krijgt eigenlijk de tijd niet om fatsoenlijk afscheid te nemen van een dierbaar iemand. Ik weet niet hoe anderen hierover denken, maar dit is wel mijn mening.
Ik ben vandaag naar een voordracht geweest over "omgaan met verlies en verdriet". Groot was mijn verwondering wat de opkomst betrof. Ik had gedacht daar slechts met enkele personen te zijn maar dat was helemaal niet waar. We waren met twintig . Ik vond het wel spijtig dat na de voordracht allen onmiddellijk doorgingen en dat er niet werd nagepraat. Ik had gehoopt tips van anderen op te vangen. Ik had gehoopt iets te kunnen leren van hoe zij ermee omgingen. Nu heb ik bij deze namiddag een gemengd gevoel. Niet dat ik er spijt van heb maar ik had er een ietsje meer van verwacht. Met de informatie die we meegekregen hebben zoek ik nog wel verder te werken. Men had het ook over het lezen van boeken. Dat zou ook helpen bij het verwerken van verlies en verdriet. Ik heb nu weer wat te doen de volgende avonden. Opzoekingswerk naar titels en misschien eens naar de bibliotheek gaan. Dat is ook iets dat ik nog maar één keer heb gedaan. Ondertussen is de bibliotheek volledig vernieuwd en verhuist, dus is dat weer iets volledig nieuw. Ik heb altijd graag gelezen maar of deze boeken er ook bij gaan behoren ,dat is voor mij een heel andere vraag. Het zal een totaal ander lezen zijn. Ik ben er benieuwd naar. Na de voordracht ben ik het gaan vertellen tegen mijn man. Maar hoe vertel je dat je op zoek bent naar een leefbare weg ? Hoe vertel je dat je op zoek bent naar iets om de pijn te verzachten ? Het was moeilijk maar het is me gelukt.
Vandaag heb ik voor de eerste keer een goede vriendin terug gezien. Door omstandigheden kon dat helaas niet eerder. Er waren van die ziekenhuis perikelen ! En er zijn nog steeds perikelen , zij het in mindere mate. Hopelijk is de doorstane operatie niet voor niets geweest. Als twee kleine kinderen hebben we staan huilen. Omdat er iemand ontbrak. Omdat er een lege plaats was. Gewoonlijk zat je in jou zetel en luisterde je gezellig onze gesprekken af. Je kwam er nooit tussen want je liet de vrouwtjes hunne babbel doen. Die babbel hebben we vandaag ook gedaan. Maar alleen. We hebben gepraat over jou , over je ziekte , over het waarom. We hebben gepraat over dezelfde kennissen die ons ook reeds ontvallen zijn. We hebben gepraat over vroeger gebeurde familiezaken. We hebben mekaar deugd gedaan om zo te kunnen praten. We zijn samen een babbel bij jou komen doen. Zij wist nog niet waar ze je kon terugvinden. Zij wist niet waar ze moest beginnen zoeken. En ik voel aan dat ze rap bij je zal langs komen. Zij moet je nog veel vertellen. Ik moet je nog meer vertellen !
Vandaag is het één maand geleden dat je van me bent weggegaan. Het is eigenlijk niet te geloven dat er al één maand voorbij is gegaan ; zonder jou. Een maand die een eeuwigheid schijnt en toch heel snel voorbij was. Een maand waar ik niet te lang bij mag blijven stilstaan. Een maand waarin zoveel is gebeurt. Alleen , die vrijdag , 7 januari , zal ik nooit meer vergeten. Die vrijdag kan ik zo mooi herhalen. Heel die film zie ik zo weer voor me. Met al hetgeen er toen die dag gebeurt is. Hoe die dag verlopen is. Een vrijdag die gewoon begon. Een vrijdag die eindigde in iets onwezenlijks. Een vrijdag die van een vrijdag iets apart maakte. Een vrijdag die jou van mij wegnam Zomaar , gewoon , zonder iets te vragen. Hoe je van me wegging. Dat zal me altijd bij blijven. Dat staat op mijn netvlies gebrand , om nooit te vergeten.
Vandaag heb ik er een rommeldagje van gemaakt. Door alle omstandigheden had ik al het kerstgerief gewoon in de garage gelegd. Zo goed als ging alles weggestapeld tot ik wel eens tijd zou hebben. Die tijd had ik vandaag. Dus deze voormiddag met heel veel moed eraan begonnen. Nu is alles netjes opgeborgen. Alles in de juiste dozen. Alles terug op de juist plaats. Maar gaat het nog ooit uit de dozen komen ? Ik heb er echt mijn twijfels over. Ik denk niet dat ik er voor mij alleen nog ooit ga aan beginnen. Ik had je van Kerst leren genieten. Toen wij elkaar leerden kennen , kon je er niet aan uit op welke manier wij met Kerst omgingen. Je had zoiets nog nooit meegemaakt. Kerstmis werd in jouw familie heel anders gevierd dan bij ons. De eerste jaren had je er moeite mee. Maar je stond er voor open. Je leerde van Kerst te houden. Vanaf een gegeven moment kon de kerstboom niet vroeg genoeg staan. En genieten dat je deed. Elk jaar opnieuw. Toen ik daar vandaag mee bezig was stelde ik me de vraag : en nu ? Ik kon er niet op antwoorden. Ik zal alles moeten afwachten. Maar ik geloof nooit dat ik nog een boom kan zetten zoals in de voorbije jaren. Ik denk het toch van niet. Ik denk dat het me pijn zal doen om een boom te zetten zonder dat ik de goedkeurende blikken krijg. Zonder dat ik dat vertrouwde gezicht zal zien. Zonder dat ik de nodige commentaar krijg. Maar het is nog lang eer we daar terug moeten aan denken. Ik zal wel zien. Ik zal moeten afwachten.
Zaterdag voormiddag. Lang geleden dat ik nog thuis ben geweest op een zaterdag voormiddag. Voorheen was ik altijd rond half negen op pad om de nodige verse ingrediënten in huis te halen. Zowel voor ons als voor mijn ouders. Wie kent het niet ! De bakker , beenhouwer , groenten en fruitwinkel. Voorheen was allles afgemeten. Ik moest er toen voor zorgen dat ik ofwel bij je was ; ofwel was het een telefoontje op een afgesproken uur. Dat telefoontje had je niet graag. Vooral de laatste twee maanden zorgde ik ervoor om zeker op tijd bij je te zijn. Ik had het niet door dat er iets op til was. Je deed zoveel moeite om het mij zo aangenaam mogelijk te maken. Om het mij gemakkelijk te maken. Hoe ongemakkelijk jij je waarschijnlijk ook voelde. Ik heb het nooit geweten. Je klaagde nooit en alles was goed. Wat ben ik stom geweest ! Wat ben ik lomp geweest ! Ik ga het mezelf nooit vergeven. Nu het te laat is zie ik heel veel dingen die beter hadden gekunt. Maar wie had ooit het vermoeden dat ge al zo vlug afscheid zou nemen ? Wie had het vermoeden dat alles op enkele dagen weg zou zijn ? Voorbij ! Over ! Gedaan ! Einde !
Deze namiddag heb ik alles naar mijn ouders gebracht. Ik moet niet meer met een klok werken. Ik moet niet meer op een afgesproken uur thuis komen. Ik heb nu tijd. Tijd zat. Toen ik terug thuis kwam overviel mij opnieuw de leegte van die zetel. Vroeger kwam er vanuit die zetel onmiddellijk een begroeting toen ik thuis kwam. Nu blijft het akelig stil. En dat voor de rest van de avond. Stil , eenzaam , en verlaten. Ik mis je.
Het is weer van dat. Weer veel te laat. Ik had er al lang moeten inliggen. Maar ik merk dat het alle dagen later wordt. Nochtans sta ik elke dag rond hetzelde uur op. Dus dat is elke dag minder slaapuren. Ik ben er zeker van dat dit zich na veroop van tijd zal gaan wreken. Ik weet ook dat ik dat moet vermijden. Alleen , ik geraak niet in mijn bed. Ik heb elke dag wel een uitvlucht om toch maar niet te moeten gaan slapen. Ik heb ooit geleerd dat een regelmaat het beste is. Momenteel geldt dat voor anderen maar zeker niet voor mij! Ik moet hier dringed verandering inbrengen. Ik zal één van de komende dagen daar eens moeite voor doen. Nog iets dat me misschien gaat helpen. Toevallig las ik in een krant bij mijn ouders dat er een info - namiddag zal plaatsvinden met als onderwerp "rouw". Baat het niet , dan schaadt het niet. Ik heb me ingeschreven. Misschien kan ik er iets uit halen dat heel nuttig voor mij gaat zijn. Ik hoop het althans. Ik ben op zoek naar iets maar ik weet nog niet wat Ik geraak er niet uit. Hopelijk helpt zulk een info-namiddag. Hopelijk brengt zulk een namiddag raad. Ik weet niet wat ik moet verwachten. Maar ik zal gaan.
Een dag met vallen en opstaan. Vandaag, eerste kuisdag bij mijn ouders. Ik heb mijn dagen momenteel opgesplitst. Donderdag , dus de boven wat kuisen. Mijn ouders hebben zo nog een degelijk zelfgebouwde woning. Vroeger , en nu nog , heel mooi maar veel te groot. En gewoon , terwijl ik aan het stoffen was , gaan die watersluizen weer open. Gewoon met aan van alles te denken. Zonder énig aanwijsbare reden. Ik was blij dat ik alleen was. Ik zou niet graag hebben dat mijn ouders me in een huilbui zien uitbarsten. Zij hebben het ook al moeilijk genoeg zo. Zij zeggen wel niets , maar ge ziet aan van alles en nog wat dat het hun helemaal niet gaat. Ze weten niet goed wat ze moeten doen om goed te doen. Ze halen van alles uit de kast om het mij naar mijn zin te maken. Alle dagen zou ik nu bij hen moeten zijn. En dat is allemaal teveel. Als ze dat nu allemaal eens achterwege laten, dat zou zo'n deugd doen. Als ik er iets over zeg , dan kunnen ze dat niet begrijpen. Ze doen toch maar alleen om goed te doen. En dat weet ik maar al te goed. Alleen , het verstikt me zo. Ik voel me zo ingebonden. Ik zou zo graag vrij en met volle rust naar hun toe gaan. Maar het is helaas zo beperkend. Ik kan het niet met de juiste woorden omschrijven. Ik weet niet hoe ik dat verstaanbaar onder woorden moet brengen. Het enige dat ik weet , dat is , dat ik iets mis om naar hen toe te gaan , maar wat ? Tijd brengt raad ? Ik hoop het uit gans mijn hart. Ik hoop ook dat het niet te lang op zich laat wachten. Ik zal mijn ouders nog dikwijls nodig hebben , ondanks hun gevorderde leeftijd. Ik ben blij dat ik mijn ouders nog heb.
Een rampdag is het geweest vandaag. Die sluizen hebben heel de dag open gestaan. Ik mocht niets doen , ik mocht aan niets denken. Of die sluizen gingen open. En ik heb vandaag aan veel gedacht. Aan veel mooie dingen die helaas nooit meer zullen terug komen. Gelukkig heb ik nog veel van die herinneringen. Maar geef mij toch maar het tastbare. Daar had ik veel meer aan. Helaas moet ik wel genoegen nemen met herinneringen. Die herinneringen die hebben vandaag ongelooflijk veel pijn gedaan. Ik weet niet wat ik had maar het is met geen pen te beschrijven wat ge meemaakt als ge verdriet hebt. En het doet ook zo'n pijn. En ge weet niet wat ge moet doen om die pijn te laten overgaan. Nadat ik naar het kerkhof ben geweest is het wel gebeterd. Dan heb ik nog wat kunnen doen. En toen ik dacht om nog even TV te kijken, toen was het helemaal nar de vaantjes. Ik ben een familiefan. Maar die opname van vandaag was er voor mij te veel aan. Dat kon ik niet aan. Ik heb gehuild van begin tot het einde. Het is maar fictie zeggen ze dan maar hoe waarheidsgetrouw is het weergegeven. Ik zal niet alleen zijn met die gedachte. Er zullen nog andere mensen aan een vorig leven terugdenken. Eentje waar de zorgen nog veraf waren maar o zo rap heel dichtbij.
Ik ben vandaag voor het eerst met mijn moeder gaan winkelen. Het was niet gemakkelijk. Het winkelen op zich is en was niet moeilijk. Alleen het tegenkomen van bekenden , daar heb ik momenteel nog steeds een hekel aan. Ze willen me nog condoleren (omdat ze niet eerder de gelegenheid hadden). Ze willen weten wat er juist is gebeurd. Ze willen het weten van naaldje tot draadje. En als ze dat rechtstreeks aan mij kunnen vragen dan weten ze het toch zeker. Dan kunnen ze het gaan verder vertellen want zij weten het toch uit eerste hand! Het is zo akelig allemaal. En wat een nieuws als ze zoiets weten . Ik hoop dat we een week of twee niet moeten gaan winkelen. Uitgezonderd natuurlijk de verse ingrediënten. Daar kunnen we niet buiten maar dat is bij de plaatselijke bakker en beenhouwer. Daar worden geen vragen gesteld en zo heb ik het graag. Daarna heb ik mijn moeder nog meegenomen naar het kerkhof. Dat was weer niet gemakkelijk voor haar. Het was dan ook nog winderig en goed koud. En met haar 80 winters konden we niet zo snel gaan. Ze was blij dat ze een goede dag kon gaan zeggen. We zijn maar eventjes geweest omdat het niet anders kon. Toch was ze gelukkig. Toch was ze blij dat ik haar meenam. Als ik het zo niet doe , dan is ze niet in de mogelijkheid om daar te geraken. Ze woont er te ver af. En ook , ze is bang om het te vragen. Mijn moeder denkt dan dat ze me lastig valt. Dus ik moet het maar gokken en hopen dat ik er goed mee doe wanneer ik haar meeneem. Mijn vader is helaas geen kerkhofman. Hij rijdt niet naar het kerkhof. Wanneer hij verplicht wordt om mee daar naartoe te gaan dan is hij de rest van de dag ziek. Hij kan er niet tegen. Dat is al jaren zo. Ik respecteer dat natuurlijk want als het niet gaat , gaat het niet. Ondanks alles heeft mijn moeder toch een mooie dag gehad. En ik ook. Ik was vandaag niet alleen !
Dag mijn lieve man. Hier ben ik weer eens eventjes op bezoek. Tot op heden blijft alles zowat gelijk het is. Nog steeds ben ik bezig met papierwerk. Vandaag heb ik mijn aanvraag ingediend voor het weduwepensioen. En op de bank hebben ze uiteindelijk het juiste formulier. Ze hadden alles al maar het moest het originele zijn en geen copy. Dus dat hebben we dan ook weer geregeld. En op de ziekenkas hadden ze nog een afschrift nodig van onze belastigen ! Mensen wat een gedoe ! En dan verschieten ze ervan dat ne mens het allemaal moe wordt. Ik hoop dat ik nu door de mallemolen van het papierwerk heen ben. Elke instantie weet het toch allemaal beter dan dat we het zelf weten. En toch wordt het ons niet gemakkelijk gemaakt. Ook de grafsteen heb ik vandaag in orde gebracht. Heel simpel en zonder franjes. Want dat is toch ook een commerce als geen ander ! Hoeveel verschillende soorten steen er zijn. Ik heb voor "marlin" gekozen. Dan nog de keuze uit welke kleur de letters moeten bestaan. Hier heb ik het zachte grijs genomen. Wit was te hard voor jou. En ja , ook nog een lettertype kiezen. Klassiek of ... het is het type "katrien " geworden. Hopelijk vindt je het goed. Wel me je mooie foto ! Een foto genomen op een dag dat het je echt heel goed ging. En dat zie je want het geluk straalt van je af . Dat was en is een dag om te koesteren. Wat was je toen gelukkig. Ik zal het nooit vergeten want elke minuut komt me nu nog levendig voor de geest. Nu waarschijnlijk nog meer dan eerst. Toch is dat ook al anderhalf jaar geleden , juni 2009. Het was ons laatste verlof samen. Het was een moeilijk verlof. Maar ééntje van zoveel waarde. Zulke mooie herinneringen moet ik zeker heel goed vasthouden. Dat deed ik nu al. Daar kan ik me aan optrekken in de toekomst.
Opnieuw een dag gelijk als gisteren. Het zou voor je weer een mooie sport - zondag zijn geweest. Finale van den tennis. Overschakelen naar de cross in Sankt Wendell. De nodige voetbalwedstrijden met nog wat samenvattingen. Ik hoor je zo op alles de nodige commentaar geven. Wat mis ik die commentaren allemaal. Sinds je ziekte was ik van veel sporten op de hoogte. Overal kreeg ik de nodige uitleg erbij. Ik kende al heel wat namen uit de sportwereld ; gewoon door al de uitleg die je altijd deed. Niet dat al die sporten mij echt interesseerden , maar ik hoorde je graag bezig. Alles vertelde je me , van naaldje tot draadje. Ik liet je het allemaal uitleggen en dan kon ik ook nog wat bijleren. De namen op de juiste plaats onthouden dat was inderdaad minder. Maar waar een wil is , is een weg en dat lukte me toch een beetje. Je had er plezier in om het mij allemaal te vertellen. Je had er plezier in om alles uit de doeken te doen. Maar die plaats aan de TV is zo leeg. Er is niemand meer die mij dat allemaal wilt leren. Er is niemand meer om in discussie te gaan. Er is niemand meer die om een drankje vraagt. Er is niemand die vraagt of ik bij in de zetel kom zitten. Wat mis ik dat allemaal ! Ik heb vandaag cross gekeken. Waarom ? Omdat ik dan in gedachten was bij jou. Naar deze zondag had ge zo uitgekeken. Ik kon het niet laten om niet te doen wat jij zou gedaan hebben. In de late namiddag ben ik je komen vertellen wie er allemaal gewonnen heeft. Ik hoop dat je mijn uitleg kon verstaan. Zelfs je favoriete voetbalploeg heeft het dit weekend goed gedaan. Ik weet dat ik die voor de rest van mijn dagen ook ga volgen. Niet op het plein natuurlijk maar wel in de krant en op TV. Het was veel vandaag van sport. Het ergste is dat ik heel veel ga vergeten nu ik geen hulp meer heb. Waarschijnlijk zou je nu gezegd hebben : "Ik heb toch een mooi weekend gehad". Hierop zouden we zeker nog een slaapmutsje gedronken hebben en geklonken op de goede afloop. Helaas , dat slaapmutsje moet ik nu alleen drinken. Klinken op de goede afloop , dat is voor later.
Zaterdag voormiddag.
