Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
27-02-2011
Nog tijd genoeg
Het was weer een moeilijk dagske vandaag. Ondanks dat ik de voormiddag voor mij had om wat bij te werken, heb ik zo goed als niets gedaan. Ik vond niet beter dan naar een opgenomen film te zien. 't Was een mooie film. 't Was een zakdoeken film. Ik heb er geen spijt van dat ik deze film heb gezien. En ik ga er één van de dagen nog eens voor. Dat is natuurlijk het voordeel van een opgenomen film. Deze namiddag ben ik ondanks de regen, samen met m'n moeder bij je geweest. Het was er nat en kil. We zijn maar even gebleven. Het was voor mijn moeder te slecht weder. Toch heeft het haar deugd gedaan. Ze heeft er niets van gezegd . Maar men heeft niet altijd woorden nodig om iets te weten. Om iets aan te voelen. Nu zit ik ik nog steed voor mijn computer. Ik heb nog geen goesting om te gaan slapen Ik heb nog tijd genoeg !
Ik weet niet wat het met me is, maar er is iets. Het gaat met de dag moeilijker. Het zal wel normaal zijn zeker maar ik weet het niet. Nu ik meer tijd heb gaat het niet meer. Ik zit meer met je foto in mijn armen dan dat ik nog iets doe. Eigenlijk doe ik niets meer. Ik snap het allemaal niet. Ik wist niet dat het zo'n pijn kon doen. De moment dat ik in ons appartementje binnenkom , dan is het telkenmale die lege zetel die me van de wijs brengt. Die zetel is zo leeg. Daar zit niemand in die mij begroet. Daar zit niemand in om te begroeten. Die is zo leeg. Die blijft leeg. Net zoals de leegte die in het appartement hangt. Net zoals de kilte die er binnen hangt. Ik krijg die leegte , die kilte met niets opgevuld. Alles blijft leeg en kil.
Het wordt moeilijker met de dag. Ik krijg zo meer en meer van die onbewaakte watermomenten. Gewoon met iets bezig zijn. Gewoon een liedje horen. Gewoon een artikel ergens lezen. Gewoon iets oppikken uit een TV-uitzending. Gewoon ergens aan denken. En dan moet ik eventjes pauze nemen. Alles laten bezinken. Eventjes bij de gedachte blijven stilstaan. En dan kan ik weer even verder. Nu ik doorheen de meeste papierwerken door ben. Nu begin ik heel veel tijd te krijgen om na te denken. Hoe meer tijd ik krijg , des te moeilijker dat ik het krijg. Maar zoals het spreekwoord zeg : "Tijd brengt raad" Ik hoop dat dat ook voor mij telt.
Het was deze voormiddag weer moeilijk. Ik was bezig met gewone kleine huishoudelijke taken. Plots ging het niet meer. Gewoon omdat ik een paar cd's aan het wegleggen was. Als ik eraan dacht hoe je opleefde met muziek. Hoe je opleefde met zingen. Hoe je opleefde als je muziek aan het zoeken was op PC. Je kon er je uren mee amuseren. En al die liedjesteksten mooi op papier zetten. Gewoon voor jezelf. En ook om mee te zingen. En je mocht er zeker van zijn : de tekst klopte tot op de letter. Het waren weliswaar allemaal oude liedjesteksten. Van de nieuwe muziekgenres was je geen liefhebber. Voor jou waren het de jaren 50 , 60 en 70. Engelstalige , Nederlandstalige , Franse , Duitse liedjes. Het maakte geen verschil. Wanneer je het graag hoorde , kende je het ook. Wat mis ik dat zingen binnenkamers. Als ik nu geen radio opzet heb ik ook geen muziek. Vroeger moest ik geen radio opzetten om muziek te hebben. Je zong zelf de hele dag. En als er instrumentale muziek door de kamer kwam , je zong gewoon mee. Je had al die teksten niet nodig. Je kende ze gewoon van buiten. Wat een verschil met nu. Nu is het hier echt stil. De radio heeft nog niet veel opgestaan. Ik heb er nog geen geniet van. De muziek die er momenteel gespeeld wordt komt me veel te hard over. Als ik iets wil horen , is het het rustige klassieke genre. Het genieten zal met de tijd wel terugkomen. Hoop ik toch.
Het was verdomd koud toen ik je deze namiddag kwam bezoeken. Ik wou je zoveel vertellen over mijn bezoek. Toch heb ik het kort gehouden. Ik hoop dat het morgen wat warmer is en dan kan ik wat langer blijven.
MJ. is langs geweest en had zelfs broodjes bij. Dat was lang geleden en het smaakte. Voor herhaling vatbaar. De zoon van haar overbuurvrouw heeft vorig weekend een zwaar ongeluk gehad. Hij had geluk dat hij met een zware pick-up reed. De auto is rijp voor de schroot. Kan zelfs niet meer hersteld worden. Hijzelf is er vanaf gekomen met een kleine hoofdwonde. Hij mag dankbaar zijn dat hij zulk een goede engelbewaarder heeft gehad.
Toen ik bij je stond zag ik nog een man het kerkhof opkomen. Ik ben er nog naartoe gegaan om hem persoonlijk te condoleren. Die gelegenheid had ik nog niet gehad. Hij heeft vorige zaterdag zijn zoon ten grave gedragen. Hoeveel kan iemand hebben ? Hij heeft zijn vrouw reeds enkele jaren terug moeten afgeven aan kanker. Zijn jongste zoon komt nu om bij een verkeersongeval. Hij was met de fiets. De automobilist treft geen schuld.
Het is zo onwezenlijk allemaal. De éné persoon komt er met een schram vanaf. De andere persoon laat het leven.
Weet je, ondanks al mijn verdriet en pijn , begin ik toch terug in het normale leven te komen. Dat is iets dat ik vandaag heb gemerkt. Het is niet omdat ik verdriet heb dat ik niet verder moet. Ik ben al ver geraakt. Met heel veel vallen en opstaan. En nu .... Het is raar , maar de rekeningen beginnen één voor één binnen te sijpelen. Het zijn afgesloten rekeningen en herbeginnende rekeningen. Voor al die instanties en bedrijven bestaat gij niet meer. Het is opmerkelijk hoe vlug alles van naam is veranderd. Alleen, het doet mij pijn dat ge niet meer geteld wordt. Ik ben en zal altijd Mevrouw V. blijven. Of zij dat nu graag hebben of niet. Het is toch niet omdat ge mij zijt ontnomen, dat alles in de vuilbak moet worden gegooid ! Of tellen de voorbije jaren niet mee ? Voor hen waarschijnlijk , nee heel zeker niet. Voor mij des te meer. Deze namiddag vond ik het wel prachtig. Op tandartsbezoek. Onze tandarts heeft een nieuw blokske laten zetten. Heel fraai , heel fris en aangenaam. Tenminste als ge het al aangenaam kunt noemen bij een tandarts. Aan de balie is er een volledig nieuwe inschrijving. Ik geef ook aan de juffrouw door dat ge er niet meer zijt. Dat ik U heb moeten afgeven. De juffrouw condoleert onmiddellijk en zegt : dan ga ik Uw man op non-actief zetten. Alsof op de één of andere dag gaat ge daar nog eens heel rustig komen binnen wandelen. Het zou mooi zijn mocht het waar zijn. Zulke opmerkingen verzachten toch de pijn. Zo iets zeggen is als een schouderklopje, vind ik toch. Neen , ge zijt niet dood. Ge staat gewoon op non actief.
Gisteren was ik bezig op deze blog. Pats en alles weg. Nu heb ik pas terug verbinding en kan ik dit afmaken. Vandaag zou je 63 worden. Vandaag ben je 63 geworden. In mijn gedachten. Want je bent niet meer bij me. We zouden je verjaardag vieren. We zouden nog eens gaan eten. Mosselen ! Dat was nog iets dat je met smaak at. In de late namiddag zou er taart zijn. We zouden een flesje kraken ! Weet je wel, die heerlijk zoete schuimwijn. Daar was je vroeger dol op. De laatste weken ging het niet zo goed meer. Het lukte niet altijd om zullks een glas te laten smaken. Maar als het ging , je genoot ervan. Nu is er geen etentje. Nu is er geen taart. Nu is er geen fles. Jawel, er is wel een fles maar ik kan ze toch niet openmaken voor mij alleen ? Ik heb vandaag niets te vieren. Ik heb geen jarige die ik heel de dag door kusjes kan geven. Ik heb geen jarige die ik heel de dag mag verwennen. Ik heb alleen nog een jarige op film. Weet je nog toen je 50 werd ? Die film , die heb ik deze namiddag gezien. Toen , was een reuze dag , nee een reuze avond. Het deed me pijn, heel veel pijn om deze terug te zien. Maar aan de andere kant deed het me deugd. Hoe mooi was het om je te zien zingen , dansen , lachen , genieten ..... Vervlogen tijden , maar zo mooi. Wat ga ik die film koesteren ! En heel dicht bij me houden. Zo blijf je toch bij mij.
Wat is het moeilijk geweest vanavond. Het begon met mijn dagelijks bezoekje aan je graf. Dat was eigenlijk al wat laat en de duisternis was vallende. Toen drong het pas goed tot me door dat het jaarlijkse ritueel wegviel. De vooravond van je verjaardag. Normaal gezien zou het een aftellen zijn. Dat aftellen valt nu weg. Er valt niets af te tellen. Wat is dat besef me zwaar gevallen. Het is ook de eerste avond geweest dat alles me loodzwaar was. Het alleen in de auto zitten. Het alleen door de straten rijden. Het alleen thuiskomen. Het alleen zijn voor de rest van de avond. Ik heb vanavond niet veel meer gedaan. Eerlijk gezegd, ik heb niets meer gedaan. Wel geprobeerd van een film te kijken. Hoe deze is geëindigd , ik zou het niet kunnen zeggen. Het journaal heb ik ook al een paar keren gezien. Het gaat niet. Ik kan er mijn gedachten niet bijhouden. Ik dwaal af naar andere oorden. Ik zit gewoon vast aan mijn vraag. Waarom ? Ik zit vast aan je beeld. Waarom ? Ik mis je. . .
En weer die vrijdag. Het blijft terug komen. De wekelijkse herhaling van de film. Juist zoals men s'nachts altijd herhaling geeft van het journaal. Ik kan er niet aan wennen. Vandaag mocht ik terug bij de bank op bezoek. Eindelijk is de bankrekening terug in orde. Daar kan ik nu terug mee werken zoals van ouds. Voor de kluis die we hadden moet ik nog wat geduld hebben. Daar zal nog minstens een maand over heen gaan. En als er nu toch nog eens een schat in die kluis moest steken ! Wat zou ik gelukkig zijn ! Toch zeker na vandaag. Toen ik deze namiddag de brievenbus leegmaakte was er een brief van de pensioendienst. Moeten wij daar 20 jaar , aan een gemiddelde van ongeveer 17 uur per dag, voor gewerkt hebben ? Ik ga het welverdiende bedrag van 285,41 euro per maand ontvangen. Moet ik daar van leven ? Hoe moet ik daar de maand mee rond komen ? Hoe moet ik de onkosten betalen ? Alle Belgen gelijk voor de wet ? Vreemdelingen krijgen meer in dit land. En dan verwachten ze dat men tolerant is ! Dit is nog maar eens wraakroepend. Alsof het nog niet erg genoeg is dat ik er alleen voor sta. Nu kan ik hiervoor ook nog eens gaan rondlopen. De moed zinkt me wel in de schoenen. Toch zal ik volgende week moeten starten met een zoektocht. En dan hopen dat er misschien toch een beetje bijkomt.
Het leven dobbert rustig voort. De dagdagelijkse dingen worden telkens weer in orde gebracht. Tot in de namiddag bij mijn ouders geweest. Maar de moment dat het rond vier uur draait , dan moet ik vertrekken. Het is alsof er ergens iets hangt dat me naar het kerkhof trekt. Mijn vader is er niet gelukkig mee dat ik daar naartoe ga. Hij kan het niet begrijpen. Ik zeg er zo weinig mogelijk van. Door hierover te zwijgen voorkom ik moeilijkheden. En toch als ik daar ben, dan word ik rustig. Vandaag was het gewoon zonder woorden. Daar gewoon te zijn doet me goed. Er was een frisse wind. Maar het zonnetje was heerlijk. Ook vandaag weer een bekend iemand gezien. Nooit geweten dat haar man al 22 jaar geleden is overleden. Zij kwam vandaag het graf van haar moeder opkuisen. Morgen is het een jaar geleden dat zij stilletjes is heengegaan. Zo leer ik nog heel wat mensen beter kennen. Wat kennen we de mensen toch heel oppervlakkig. Ik ben blij dat ik ze wat beter leer kennen. Ik veronderstel dat daar een kerkhof heel goed aan mee helpt. En ik hoop dat ik daar nog heel veel ga leren. Men zou zeggen dat het daar de plaats niet voor is. En toch : overal kan men leren.
Heb het deze voormiddag weer moeilijk gehad. Waarom weet ik niet. Ik was gewoon bezig met een beetje oprommelen. Heb dan maar stilletjes verder gedaan met de sluizen open. Het kan zo onverwacht gebeuren zonder dat er enige reden toe is. Omdat ik me zo rot voelde ben ik deze middag al naar het kerkhof gereden. Het was een stralend weertje. Lang ben ik er niet kunnen blijven. Botste daar op een goede kennis. Haar man ligt dicht bij mijn man.. Alleen het leeftijdsverschil is groot. Mijn man 62 , haar man 77. We hebben ne ferme babbel gehad. Ne babbel over wanneer doet ne mens goed ? Waarom zijn er nog die in hun laatste dagen moeten afzien ? Mijn man gelukkig niet. Haar man spijtig genoeg wel. Waarom moeten wij verscheurende beslissingen nemen ? Beslissingen die mijnheer de specialist veel beter kan beantwoorden dan wij. Beslissingen over het wel en wee van een geliefd iemand. Wraakroepend ! Deze namiddag bij mijn ouders gaan helpen . Zij kregen bezoek en kunnen het niet zo goed meer af om te zorgen voor een koffietafel. Bij het bezoek was er een dame. Zonder een fles zuurstof kan zij niet meer leven. De ganse dag heeft zij dit nodig. Om ergens naartoe te gaan heeft zij zo'n klein busje zuurstof waar ze enkele uren mee verder kan. Zij is er niet verlegen voor om met deze zuurstofbus op straat te komen. Anders kan zij niet meer buiten komen. Nu gaat zij ook nog verhuizen. Zij gaat in het centrum van haar dorp wonen. Kan ze overal te voet naar toe. Bakker ,beenhouwer , alles is op wandelafstand. Momenteel woont ze op de buiten, ver afgelegen van alles en geen buren. Zij is ook weduwe en alleen is maar alleen. En door haar ziekte hulpbehoevend geworden. Daarom heeft ze nu besloten om in de zomer te verhuizen naar een appartementje op het gelijkvloers. Ik bewonder haar voor haar moed.
Het is vandaag , overdag ,een beetje beter geweest. Ik ben langs mijn huisdokter geweest. En daarna nog eventjes over een tipje van de wekelijkse markt. Natuurlijk kon ik niet aan vers gebraden kippenbouten weerstaan. Ik heb er me dan maar enkele gekocht. Ze smaakte en nu heb ik nog voor morgen. Het heeft me deugd gedaan om toch eens tot aan de markt te gaan. Ik ben ook een koffietje gaan drinken. Daar heb ik een heel goede babbel gedaan. Met een oude kennis. De laatste jaren hebben we elkaar niet zoveel meer gezien. Wel gezien maar niet meer bij elkaar geweest. Om verschillende redenen. Eén daarvan was dat ze niet zo graag bezoek kregen. Zo lang als het gegaan is , gingen zij wandelen. Heel veel wandelen. Dat alles ten gevolge van zijn zieke vrouw. Vijftien jaar heeft zij gevochten om te mogen blijven. Ook zij heeft de strijd moeten opgeven. Zijn vrouw is in oktober overleden. Zij zou vorige zondag "60" zijn geworden. Als ik dan hoorde hoe hij zijn dagen doorkwam,want ik kan het niet anders noemen, dan weet ik , dat het voor ieder op zijn manier moeilijk is. Ik heb ook geleerd uit dat gesprek. Of het voor herhaling vatbaar is ,daar kan ik nog geen antwoord op geven. Ik ben blij dat ik vandaag deze dag heb gehad. Volgende week opnieuw ? Ik twijfel eraan. Waarom ? Ik weet het niet.
Rotdag ! De voorbije jaren was Valentijn een feestdag voor ons. We keken er elk jaar naar uit. We vonden het fijn om onze liefde voor elkaar te tonen. Iedereen mocht het weten. Dit jaar zouden we onze 24 jaren getrouwd vieren. Het zou een satijnen jaar worden ! Helaas, vandaag mocht ik alleen vieren. Vanmorgen ben ik begonnen met onze trouwfilm te zien. Het is een korte film , maar zo mooi. Ook de albums zijn boven gekomen. Zulk een zonnige frisse dag het 24 jaar geleden was, zo een frisse , natte voormiddag was het vandaag. Ik heb een bloemenhart op je graf gelegd. Een bloemenhart met 24 rozen. Toen ik dit op je graf legde vlogen er 4 migs over. We hadden wel iets met vliegers. En nu kwamen deze toevallig over. Ik vond het een eresalut voor je. Deze namiddag ben ik terug geweest met mijn moeder. Ze heeft het zwaar. En ik wil haar wel begrijpen en ik wil haar zoveel mogelijk helpen als ik kan, maar ze mag me niet vastsnoeren. Momenteel is ze zo verstikkend dat ik me geen weg meer weet. Ze weet ook niet wat ze wil. We hebben er zelfs een woordenwisseling over gehad. Uiteindelijk is alles toch in orde gekomen. En daar ben ik wel blij om. Vanavond heb ik echt niets meer gedaan. Er zat geen fut meer in mij. Zelfs TV heeft me niet kunnen boeien. Die staat wel op maar dat is ook alles. En van mij mag iedereen Valentijn vieren. Zelfstandigen moeten van zulke dagen leven. En het leven gaat voort. Maar voor mij kon deze dag niet vlug genoeg voorbij zijn. Mijn hart heeft teveel pijn gehad. Zeker vandaag.
Het was weer raar vandaag. Wat doe ik op zondag ? Ik kuis de ramen en was de gordijnen ! Dat is wat ik vandaag heb gedaan om toch maar zoveel mogelijk bezig te blijven. Ik ging ook niet mee eten met mijn ouders. Wat doe ik dan ? Toch maar even bellen dat ik wel mee ga. Weeral een paar uren die voorbij zijn en dat ik niet alleen was. Alleen, het etentje ging me niet goed af vandaag. Er was een spanning die niet wou weggaan. Ook bij mijn ouders ging het niet goed. Het zal wel aan morgen gelegen hebben. Ieder van ons is daar mee bezig , maar er wordt niet over gesproken. En raar maar waar, na het etentje nog even langs het kerkhof geweest. Nooit geweten dat er zoveel uit de doeken wordt gedaan op een kerkhof. Ik werd er eerst aangesproken door een onbekende vrouw die vorig jaar haar moeder had verloren. Zij vroeg me of het mijn man was waar ik bij stond. Zo zijn we beginnen praten. Het leerde me opnieuw dat ieder huisje heeft zijn eigen kruisje. En terwijl we stonden te praten kwamen er nog dames bijstaan. Zowel bekenden als onbekenden. Het deed deugd om van anderen iets te kunnen leren. Als ik door de week op het kerkhof ben dan is dat allemaal niet. Dan zijn er ook wel mensen die langs komen, maar men is dan meer in zichzelve. Of komt het door het weer ? De voorbije week is weeral triestig geweest. Vandaag deed de zon toch een kleine poging. Maar ik merk wel op dat er daar op zondag veel meer leeft. Mensen hebben tijd , nemen de tijd en praten met anderen. Zelfs op een kerkhof.
Hoe dichter Valentijn eraan komt, hoe moeilijker ik het krijg. Ik dacht weer de sterkste te zijn, maar helaas. Toen ik vanmiddag bij je was kreeg ik het ongelooflijk zwaar. Ik ben lang bij je blijven staan, ondanks het miezerige weer , terwijl de film begon te draaien. Weet je nog, 24 jaar geleden . Drie maanden hadden we om alles in orde te brengen. Drie maanden hadden we om te behangen en te schilderen. Drie maanden hadden we om een woon in te richten. Drie maanden om een huwelijk in orde te brengen. We zouden een zaak beginnen. Niet getrouwd deed de bank moeilijk voor de lening. Getrouwd geen enkel probleem. Wat doe je dan ? Ik vroeg gewoon mijn man ten huwelijk. Alles in stroomversnelling. Met oudejaarsavond zaten we uitnodigingen te schrijven. We gingen nieuwjaar wensen en namen de uitnodigingen mee om ze persoonlijk af te geven. Begin februari kregen we daar nog een mooie vriesperiode bij. We moesten regelmatig gaan controleren of we bij de plaats konden geraken waar we zo graag de foto's gingen nemen. Voor de fotograaf was het ook niet gemakkelijk. Een plaats , zo goed als het einde van de wereld. Een bevroren water , en voor de rest alles in winterslaap. Nu waren het de laatste afwerkingen die nog moesten gedaan worden. Nog één dag voor de grote dag ...
Vanmorgen begon weer zoals vanouds. Op tijd eruit , naar de bakker , naar mijn ouders. Ook weer die verkeersproblemen aan de scholen. Dan begin ik gaan te kuisen naar gewoonte. En opnieuw overvalt me om half tien dat gevoel van ... Net of het is opnieuw 7 januari. Opnieuw beleef ik die voormiddag minuut per minuut. Het is ongelooflijk hoe me dat weer allemaal voor de geest komt. Het is ongelooflijk hoe nauwkeurig ik alles blijf weten. Niets vervaagd. Toch blijf ik moedig verder doen, met natte ogen. Ik heb toch water nodig om de vloer te doen. Het ergste is het als het half twee wordt. Het moment dat voor mij de wereld verging. Het moment van je los te laten Het moment dat je echt van me wegging. Het moment dat je nooit meer zou terug komen. Het moment dat ik besefte hoeveel ik van je hou.
Wat ben ik vandaag weer laat. Ik had me nog zo voorgenomen om het niet zo laat te maken. Maar ja, Sinds ik mijn pc heb laten aanpassen ben ik bezig met al mijn adresgegevens aan te passen. Natuurlijk kan ik weer niet stoppen omdat ik graag alles in orde zou hebben. Had ik geweten dat het zo lang zou duren, ik had ervoor gepast. Natuurlijk , ik ben maar een leek en moet alles zoeken. En dat kan met momenten toch wel wat lang duren. Computers bestonden nog niet in mijn studietijd. Wat ik niet vind blijft maar staan gelijk als het staat. Nu komt alle post nog enkel op mijn naam binnen. En gaat alle post op mijn naam buiten. Tot voor kort was het allemaal op naam van mijn man. Helaas had mijn schoonzus daar problemen mee. Waarschijnlijk ook nog andere mail - vrienden ; alhoewel zij mij daar niets over hebben gezegd. Zelf had ik daar geen problemen mee. Maar dat is de reden waarom ik alles heb laten veranderen. Eigenlijk gewoon om anderen te plezieren als ik het zo bekijk.
Ik heb het deze namiddag nog aan mijn moeder verteld : Mijn man is overleden en hij mag in het geheel niet meer bestaan. Op de PC moet ik zijn naam schrappen. Bij alle soorten instanties wordt zijn naam ook geschrapt. Nu is het ineens allemaal Mevrouw D. Er is geen Mevrouw V. meer. Is het nog niet erg genoeg dat ik mijn man heb moeten afgeven ? Zoals het er nu allemaal aan toe gaat in onze maatschappij, dat kan toch niet blijven duren. Van de éne op de andere dag moet ge iemand anders zijn. Men krijgt eigenlijk de tijd niet om fatsoenlijk afscheid te nemen van een dierbaar iemand. Ik weet niet hoe anderen hierover denken, maar dit is wel mijn mening.
Ik ben vandaag naar een voordracht geweest over "omgaan met verlies en verdriet". Groot was mijn verwondering wat de opkomst betrof. Ik had gedacht daar slechts met enkele personen te zijn maar dat was helemaal niet waar. We waren met twintig . Ik vond het wel spijtig dat na de voordracht allen onmiddellijk doorgingen en dat er niet werd nagepraat. Ik had gehoopt tips van anderen op te vangen. Ik had gehoopt iets te kunnen leren van hoe zij ermee omgingen. Nu heb ik bij deze namiddag een gemengd gevoel. Niet dat ik er spijt van heb maar ik had er een ietsje meer van verwacht. Met de informatie die we meegekregen hebben zoek ik nog wel verder te werken. Men had het ook over het lezen van boeken. Dat zou ook helpen bij het verwerken van verlies en verdriet. Ik heb nu weer wat te doen de volgende avonden. Opzoekingswerk naar titels en misschien eens naar de bibliotheek gaan. Dat is ook iets dat ik nog maar één keer heb gedaan. Ondertussen is de bibliotheek volledig vernieuwd en verhuist, dus is dat weer iets volledig nieuw. Ik heb altijd graag gelezen maar of deze boeken er ook bij gaan behoren ,dat is voor mij een heel andere vraag. Het zal een totaal ander lezen zijn. Ik ben er benieuwd naar. Na de voordracht ben ik het gaan vertellen tegen mijn man. Maar hoe vertel je dat je op zoek bent naar een leefbare weg ? Hoe vertel je dat je op zoek bent naar iets om de pijn te verzachten ? Het was moeilijk maar het is me gelukt.
Vandaag heb ik voor de eerste keer een goede vriendin terug gezien. Door omstandigheden kon dat helaas niet eerder. Er waren van die ziekenhuis perikelen ! En er zijn nog steeds perikelen , zij het in mindere mate. Hopelijk is de doorstane operatie niet voor niets geweest. Als twee kleine kinderen hebben we staan huilen. Omdat er iemand ontbrak. Omdat er een lege plaats was. Gewoonlijk zat je in jou zetel en luisterde je gezellig onze gesprekken af. Je kwam er nooit tussen want je liet de vrouwtjes hunne babbel doen. Die babbel hebben we vandaag ook gedaan. Maar alleen. We hebben gepraat over jou , over je ziekte , over het waarom. We hebben gepraat over dezelfde kennissen die ons ook reeds ontvallen zijn. We hebben gepraat over vroeger gebeurde familiezaken. We hebben mekaar deugd gedaan om zo te kunnen praten. We zijn samen een babbel bij jou komen doen. Zij wist nog niet waar ze je kon terugvinden. Zij wist niet waar ze moest beginnen zoeken. En ik voel aan dat ze rap bij je zal langs komen. Zij moet je nog veel vertellen. Ik moet je nog meer vertellen !
Vandaag is het één maand geleden dat je van me bent weggegaan. Het is eigenlijk niet te geloven dat er al één maand voorbij is gegaan ; zonder jou. Een maand die een eeuwigheid schijnt en toch heel snel voorbij was. Een maand waar ik niet te lang bij mag blijven stilstaan. Een maand waarin zoveel is gebeurt. Alleen , die vrijdag , 7 januari , zal ik nooit meer vergeten. Die vrijdag kan ik zo mooi herhalen. Heel die film zie ik zo weer voor me. Met al hetgeen er toen die dag gebeurt is. Hoe die dag verlopen is. Een vrijdag die gewoon begon. Een vrijdag die eindigde in iets onwezenlijks. Een vrijdag die van een vrijdag iets apart maakte. Een vrijdag die jou van mij wegnam Zomaar , gewoon , zonder iets te vragen. Hoe je van me wegging. Dat zal me altijd bij blijven. Dat staat op mijn netvlies gebrand , om nooit te vergeten.
