Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
05-03-2011
Op bezoek
Vandaag is de dag tamelijk verlopen. Eigenlijk is het één van de betere dagen in de week geweest wat mezelf betreft. Ik maak me een beetje zorgen om mijn vader. Kan momenteel zijn armen nog amper bewegen van de pijn. Zelfs zijn eten moet gesneden worden omdat hij de kracht niet heeft. Maar ja, 't zal wel over gaan zeker ! Het zal waarschijnlijk wel een kou in de schouder en in zijn armen zijn . Dus geen dokter en eerst het weekend afwachten. En dan zullen we wel zien wat er gaat gebeuren. In de late namiddag ben ik dan voor de eerste keer op vriendenbezoek geweest. Tot op heden kon ik het niet over mijn hart krijgen om er langs te gaan. Vroeger gingen we met twee. Nu alleen. En alleen is maar alleen. Vandaag is het me gelukt. Natuurlijk zijn er waterlanders aan te pas gekomen. Maar ondanks alles is het goed meegevallen. We hebben een goede babbel gehad. Alleen vind ik het spijtig dat die man nu ook gestopt is met zijn hobby. En ja , dat was ook muziek. Hij amuseerde zich met orgel spelen. Nu staat het daar gewoon te staan en is hij niet van plan om nog door te gaan. Tot vorig jaar ging hij nog voor bejaarden en zieken wat spelen om deze mensen eens een aangename namiddag te bezorgen. Hij deed het allemaal gratis. Een drankje mocht er zijn en dat was dan voldoende. Nu is hij daar mee gestopt omdat zijne maat er niet meer is. Ja , het waren twee handen op één buik. En nu zou hij dus alleen verder moeten. De moed en het plezier om met muziek verder te gaan ontbreken op dit ogenblik. Ik hoop dat ik hem nog kan ompraten. Alhoewel ik ook nu al weet dat het heel moeilijk zal zijn.
Ik heb een rotavond acher de boeg. Het begon deze voormiddag al bij mijn ouders thuis. Er liggen kaarten gereserveerd voor het eerstkomende toneelstuk van GVT. OK zeg ik tegen mij ouders gaan jullie maar. Ik ga niet mee. Ik kan het niet aan dat ik nu in deze zaal alleen (?) moet binnenkomen. Jaren zijn mijn man en ik gaan kijken. Jaren hadden wij hetzelfde plekje. Het zou mij ongelooflijk veel pijn doen om daar nu te moeten binnen gaan en dan zien dat dat plekje is ingenomen door andere personen. Ik zal er moeten aan wennen dat niets nog zal zijn zoals voorheen. Maar nu nog niet. Dat mag en kan men van mij niet verwachten. Het doet veel te veel pijn. De gedachte alleen al. Krijg ik ook nog een telefoontje met de vraag of ik naar de vergadering kom van de biljart. De andere vrouwen zullen er ook zijn. Ik ben ermee akkoord dat die andere vrouwen er ook zijn. Maar hun mannen zijn er ook ! Mijn man zal er nooit meer komen. Mijn man zal er nooit meer zijn. En ik had vandaag echt geen goesting om daar alleen binnen te gaan. Ik heb uiteindelijk deze avond pas een berichtje gelaten dat ik niet zou komen. Ik heb moeite gedaan maar ik voelde me rotter worden met de minuut. Dus ik ben gewoon thuis gebleven. Maar ik heb ook heel de avond gewoon zitten niksen. Ik had de fut niet meer om nog iets te doen. Zelfs geen krant lezen. Mijn gedachten zaten overal en nergens. Nu ben ik blij dat ik dit toch even van me kan aftypen.
Moeilijk beginnen vandaag. Zoals het vandaag al heel de dag is geweest. Het is vandaag een dag van vallen en opstaan. Gisteren dacht ik nog dat het allemaal aan het beteren was. Maar als ik dan deze dag bekijk , dan weet ik het toch niet goed. Hoe moeilijk kan alles gaan. Waarschijnlijk heb ik het vandaag ook heel de dag moelijk gehad met het feit dat ik een onofficiële afspraak had met de heer specialist. Ik ben met onze vriend Dieter gaan praten. Ik had nog één vraag voor hem in verband met je laatste operatie. Die heb ik vandaag beantwoord gekregen. Het heeft me toch wel deugd gedaan dat onze begeleidende specialist , ondanks alles , toch ook nu nog even tijd maakt om gewoon met mij te praten. Hoe waardevol kan een goede verstandhouding zijn met zo iemand. Wij hebben hem de laatste jaren het volle vertrouwen gegeven. En eerlijk , dat merk je ook . Zelfs wanneer ik in de toekomst nog vragen zou hebben, dan mag ik terug langs komen. Zomaar, zonder verdere plichtplegingen. Maar ik heb geen vragen meer voor hem. De vraag die ik had is beantwoord. Nu kan ik verder met dat antwoord. Het is alleen spijtig dat het allemaal zo moeten lopen is. Geen afscheid van een geliefd iemand kunnen nemen is heel erg. Het was allemaal zo plotseling , zo totaal onverwacht. Totaal onverwacht voor mij. Totaal onverwacht ook voor de heren specialisten. Natuurlijk wisten we dat er iets ging gebeuren in de toekomst. Maar niet nu, nog niet. Dit had niemand verwacht.
Vandaag heb ik me bezig gehouden met het nakijken van toch wel enkele honderden cliche's. Ik heb ook nog een heel deel foto's gevonden die moeten verwerkt worden. Ik ga nog wel enkele weken nodig hebben om deze allemaal te sorteren. Hoe dikwijls hadden we niet gezegd : dat gaan we eens in orde brengen. Nooit hadden we er tijd voor. We zullen dat wel eens doen. Maar nu niet ! Nu ben ik er mee bezig. Gewoon om me bezig te houden. Zo heel alleen. Wat heb ik je hulp nodig. Hulp die je me niet meer kunt geven. Er zijn foto's bij die ik me niet meer kan herrinneren. Wat een troep om daar alleen uit te geraken. Eén ding heb ik wel geleerd. In de toekomst steeds alles onmiddelllijk verwerken. En zeker niet wachten tot ik eens tijd heb. Hoeveel plezier zouden wij niet gehad hebben als we dat samen hadden afgewerkt. En dan nog te zwijgen van de verhalen die rond die foto's hangen. Gegarandeerd dat er heel wat personen niet weten dat wij zulke mooie foto's van hen hebben. Zo goed als allemaal spontane foto's. Foto's die iets vertellen. Foto's die mooie momenten weergeven.
Vandaag werd er een steen op je graf geplaatst. Gewoon een simpele zwarte steen. Je naam in sierlijke grijze letters. Ook de mijne ! Wie had ooit gedacht dat onze namen nu al terug te vinden zouden zijn op het kerkhof ? Juist , niemand. En toch is het werkelijkheid. Jij onder een koele steen. Ik in ons appartementje. Het is zo onwerkelijk allemaal en toch waar. Ik moet er mij bij neerleggen dat ik alleen verder moet. Alleen de onzekere toekomst in. Wat ben ik bang ! Bang voor hetgeen er komen zal. Bang voor het totale onbekende.
Weet je , nu ik zoveel tijd gekregen heb ga ik beginnen om alles te sorteren. Dat is iets wat ik in geen 20 jaar of meer heb gedaan. Niet dat ik daar te lui voor ben geweest. Helaas als zelfstandige ontbrak me gewoon de tijd. Hoe dikwijls hebben we niet tegen elkaar gezegd : we zouden dit eens of dat eens moeten in orde brengen. Ik ben dan vandaag begonnen met het nakijken en sorteren van alle doodsbrieven die wij de voorbije jaren hebben gekregen. Dat zijn er genoeg. Wegdoen doe ik niet. Dat plaatsje in de kast heb ik er wel voor over. Nu zitten er brieven tussen die ik werkelijk moet gaan uitpluizen omdat de namen me niets zeggen. Langs de andere kant zie ik , met het samenvoegen van die brieven , hele families tevoorschijn komen. Ik ga nog wel enkele dagen werk hebben hiermee. Had ik dat al maar eerder gedaan. Je was een krak in namen en gezichten onthouden. Je kon me telkens uit de nood helpen als ik met namen in de knoei zat. Dit is weer zo een punt waarin ik je enorm mis. Ik zoek me rot en jij zou gewoon zeggen hoe het in elkaar zit. Ik ga nog dikwijls je hulp inroepen en ik hoop dan dat je met zult helpen op de één of andere manier. Wat mis ik je ongelooflijk veel ! Zelfs voor zo iets stoms als dit. Maar ik heb me dan ook voorgenomen om de kennissen die ik nu nog heb, eens goed te bekijken zodat ik in de toekomst niet te veel fouten meer ga maken. Toen je nog bij me was kon je me verbeteren. Nu moet ik ervoor zorgen dat het juist is. Gaat niet gemakkelijk zijn. Ik hoop dat je me op de één of andere manier toch blijft helpen. Ik hoop dat je me regelmatig een teken geeft van je aanwezigheid. Wat mis ik je.
Het was weer een moeilijk dagske vandaag. Ondanks dat ik de voormiddag voor mij had om wat bij te werken, heb ik zo goed als niets gedaan. Ik vond niet beter dan naar een opgenomen film te zien. 't Was een mooie film. 't Was een zakdoeken film. Ik heb er geen spijt van dat ik deze film heb gezien. En ik ga er één van de dagen nog eens voor. Dat is natuurlijk het voordeel van een opgenomen film. Deze namiddag ben ik ondanks de regen, samen met m'n moeder bij je geweest. Het was er nat en kil. We zijn maar even gebleven. Het was voor mijn moeder te slecht weder. Toch heeft het haar deugd gedaan. Ze heeft er niets van gezegd . Maar men heeft niet altijd woorden nodig om iets te weten. Om iets aan te voelen. Nu zit ik ik nog steed voor mijn computer. Ik heb nog geen goesting om te gaan slapen Ik heb nog tijd genoeg !
Ik weet niet wat het met me is, maar er is iets. Het gaat met de dag moeilijker. Het zal wel normaal zijn zeker maar ik weet het niet. Nu ik meer tijd heb gaat het niet meer. Ik zit meer met je foto in mijn armen dan dat ik nog iets doe. Eigenlijk doe ik niets meer. Ik snap het allemaal niet. Ik wist niet dat het zo'n pijn kon doen. De moment dat ik in ons appartementje binnenkom , dan is het telkenmale die lege zetel die me van de wijs brengt. Die zetel is zo leeg. Daar zit niemand in die mij begroet. Daar zit niemand in om te begroeten. Die is zo leeg. Die blijft leeg. Net zoals de leegte die in het appartement hangt. Net zoals de kilte die er binnen hangt. Ik krijg die leegte , die kilte met niets opgevuld. Alles blijft leeg en kil.
Het wordt moeilijker met de dag. Ik krijg zo meer en meer van die onbewaakte watermomenten. Gewoon met iets bezig zijn. Gewoon een liedje horen. Gewoon een artikel ergens lezen. Gewoon iets oppikken uit een TV-uitzending. Gewoon ergens aan denken. En dan moet ik eventjes pauze nemen. Alles laten bezinken. Eventjes bij de gedachte blijven stilstaan. En dan kan ik weer even verder. Nu ik doorheen de meeste papierwerken door ben. Nu begin ik heel veel tijd te krijgen om na te denken. Hoe meer tijd ik krijg , des te moeilijker dat ik het krijg. Maar zoals het spreekwoord zeg : "Tijd brengt raad" Ik hoop dat dat ook voor mij telt.
Het was deze voormiddag weer moeilijk. Ik was bezig met gewone kleine huishoudelijke taken. Plots ging het niet meer. Gewoon omdat ik een paar cd's aan het wegleggen was. Als ik eraan dacht hoe je opleefde met muziek. Hoe je opleefde met zingen. Hoe je opleefde als je muziek aan het zoeken was op PC. Je kon er je uren mee amuseren. En al die liedjesteksten mooi op papier zetten. Gewoon voor jezelf. En ook om mee te zingen. En je mocht er zeker van zijn : de tekst klopte tot op de letter. Het waren weliswaar allemaal oude liedjesteksten. Van de nieuwe muziekgenres was je geen liefhebber. Voor jou waren het de jaren 50 , 60 en 70. Engelstalige , Nederlandstalige , Franse , Duitse liedjes. Het maakte geen verschil. Wanneer je het graag hoorde , kende je het ook. Wat mis ik dat zingen binnenkamers. Als ik nu geen radio opzet heb ik ook geen muziek. Vroeger moest ik geen radio opzetten om muziek te hebben. Je zong zelf de hele dag. En als er instrumentale muziek door de kamer kwam , je zong gewoon mee. Je had al die teksten niet nodig. Je kende ze gewoon van buiten. Wat een verschil met nu. Nu is het hier echt stil. De radio heeft nog niet veel opgestaan. Ik heb er nog geen geniet van. De muziek die er momenteel gespeeld wordt komt me veel te hard over. Als ik iets wil horen , is het het rustige klassieke genre. Het genieten zal met de tijd wel terugkomen. Hoop ik toch.
Het was verdomd koud toen ik je deze namiddag kwam bezoeken. Ik wou je zoveel vertellen over mijn bezoek. Toch heb ik het kort gehouden. Ik hoop dat het morgen wat warmer is en dan kan ik wat langer blijven.
MJ. is langs geweest en had zelfs broodjes bij. Dat was lang geleden en het smaakte. Voor herhaling vatbaar. De zoon van haar overbuurvrouw heeft vorig weekend een zwaar ongeluk gehad. Hij had geluk dat hij met een zware pick-up reed. De auto is rijp voor de schroot. Kan zelfs niet meer hersteld worden. Hijzelf is er vanaf gekomen met een kleine hoofdwonde. Hij mag dankbaar zijn dat hij zulk een goede engelbewaarder heeft gehad.
Toen ik bij je stond zag ik nog een man het kerkhof opkomen. Ik ben er nog naartoe gegaan om hem persoonlijk te condoleren. Die gelegenheid had ik nog niet gehad. Hij heeft vorige zaterdag zijn zoon ten grave gedragen. Hoeveel kan iemand hebben ? Hij heeft zijn vrouw reeds enkele jaren terug moeten afgeven aan kanker. Zijn jongste zoon komt nu om bij een verkeersongeval. Hij was met de fiets. De automobilist treft geen schuld.
Het is zo onwezenlijk allemaal. De éné persoon komt er met een schram vanaf. De andere persoon laat het leven.
Weet je, ondanks al mijn verdriet en pijn , begin ik toch terug in het normale leven te komen. Dat is iets dat ik vandaag heb gemerkt. Het is niet omdat ik verdriet heb dat ik niet verder moet. Ik ben al ver geraakt. Met heel veel vallen en opstaan. En nu .... Het is raar , maar de rekeningen beginnen één voor één binnen te sijpelen. Het zijn afgesloten rekeningen en herbeginnende rekeningen. Voor al die instanties en bedrijven bestaat gij niet meer. Het is opmerkelijk hoe vlug alles van naam is veranderd. Alleen, het doet mij pijn dat ge niet meer geteld wordt. Ik ben en zal altijd Mevrouw V. blijven. Of zij dat nu graag hebben of niet. Het is toch niet omdat ge mij zijt ontnomen, dat alles in de vuilbak moet worden gegooid ! Of tellen de voorbije jaren niet mee ? Voor hen waarschijnlijk , nee heel zeker niet. Voor mij des te meer. Deze namiddag vond ik het wel prachtig. Op tandartsbezoek. Onze tandarts heeft een nieuw blokske laten zetten. Heel fraai , heel fris en aangenaam. Tenminste als ge het al aangenaam kunt noemen bij een tandarts. Aan de balie is er een volledig nieuwe inschrijving. Ik geef ook aan de juffrouw door dat ge er niet meer zijt. Dat ik U heb moeten afgeven. De juffrouw condoleert onmiddellijk en zegt : dan ga ik Uw man op non-actief zetten. Alsof op de één of andere dag gaat ge daar nog eens heel rustig komen binnen wandelen. Het zou mooi zijn mocht het waar zijn. Zulke opmerkingen verzachten toch de pijn. Zo iets zeggen is als een schouderklopje, vind ik toch. Neen , ge zijt niet dood. Ge staat gewoon op non actief.
Gisteren was ik bezig op deze blog. Pats en alles weg. Nu heb ik pas terug verbinding en kan ik dit afmaken. Vandaag zou je 63 worden. Vandaag ben je 63 geworden. In mijn gedachten. Want je bent niet meer bij me. We zouden je verjaardag vieren. We zouden nog eens gaan eten. Mosselen ! Dat was nog iets dat je met smaak at. In de late namiddag zou er taart zijn. We zouden een flesje kraken ! Weet je wel, die heerlijk zoete schuimwijn. Daar was je vroeger dol op. De laatste weken ging het niet zo goed meer. Het lukte niet altijd om zullks een glas te laten smaken. Maar als het ging , je genoot ervan. Nu is er geen etentje. Nu is er geen taart. Nu is er geen fles. Jawel, er is wel een fles maar ik kan ze toch niet openmaken voor mij alleen ? Ik heb vandaag niets te vieren. Ik heb geen jarige die ik heel de dag door kusjes kan geven. Ik heb geen jarige die ik heel de dag mag verwennen. Ik heb alleen nog een jarige op film. Weet je nog toen je 50 werd ? Die film , die heb ik deze namiddag gezien. Toen , was een reuze dag , nee een reuze avond. Het deed me pijn, heel veel pijn om deze terug te zien. Maar aan de andere kant deed het me deugd. Hoe mooi was het om je te zien zingen , dansen , lachen , genieten ..... Vervlogen tijden , maar zo mooi. Wat ga ik die film koesteren ! En heel dicht bij me houden. Zo blijf je toch bij mij.
Wat is het moeilijk geweest vanavond. Het begon met mijn dagelijks bezoekje aan je graf. Dat was eigenlijk al wat laat en de duisternis was vallende. Toen drong het pas goed tot me door dat het jaarlijkse ritueel wegviel. De vooravond van je verjaardag. Normaal gezien zou het een aftellen zijn. Dat aftellen valt nu weg. Er valt niets af te tellen. Wat is dat besef me zwaar gevallen. Het is ook de eerste avond geweest dat alles me loodzwaar was. Het alleen in de auto zitten. Het alleen door de straten rijden. Het alleen thuiskomen. Het alleen zijn voor de rest van de avond. Ik heb vanavond niet veel meer gedaan. Eerlijk gezegd, ik heb niets meer gedaan. Wel geprobeerd van een film te kijken. Hoe deze is geëindigd , ik zou het niet kunnen zeggen. Het journaal heb ik ook al een paar keren gezien. Het gaat niet. Ik kan er mijn gedachten niet bijhouden. Ik dwaal af naar andere oorden. Ik zit gewoon vast aan mijn vraag. Waarom ? Ik zit vast aan je beeld. Waarom ? Ik mis je. . .
En weer die vrijdag. Het blijft terug komen. De wekelijkse herhaling van de film. Juist zoals men s'nachts altijd herhaling geeft van het journaal. Ik kan er niet aan wennen. Vandaag mocht ik terug bij de bank op bezoek. Eindelijk is de bankrekening terug in orde. Daar kan ik nu terug mee werken zoals van ouds. Voor de kluis die we hadden moet ik nog wat geduld hebben. Daar zal nog minstens een maand over heen gaan. En als er nu toch nog eens een schat in die kluis moest steken ! Wat zou ik gelukkig zijn ! Toch zeker na vandaag. Toen ik deze namiddag de brievenbus leegmaakte was er een brief van de pensioendienst. Moeten wij daar 20 jaar , aan een gemiddelde van ongeveer 17 uur per dag, voor gewerkt hebben ? Ik ga het welverdiende bedrag van 285,41 euro per maand ontvangen. Moet ik daar van leven ? Hoe moet ik daar de maand mee rond komen ? Hoe moet ik de onkosten betalen ? Alle Belgen gelijk voor de wet ? Vreemdelingen krijgen meer in dit land. En dan verwachten ze dat men tolerant is ! Dit is nog maar eens wraakroepend. Alsof het nog niet erg genoeg is dat ik er alleen voor sta. Nu kan ik hiervoor ook nog eens gaan rondlopen. De moed zinkt me wel in de schoenen. Toch zal ik volgende week moeten starten met een zoektocht. En dan hopen dat er misschien toch een beetje bijkomt.
Het leven dobbert rustig voort. De dagdagelijkse dingen worden telkens weer in orde gebracht. Tot in de namiddag bij mijn ouders geweest. Maar de moment dat het rond vier uur draait , dan moet ik vertrekken. Het is alsof er ergens iets hangt dat me naar het kerkhof trekt. Mijn vader is er niet gelukkig mee dat ik daar naartoe ga. Hij kan het niet begrijpen. Ik zeg er zo weinig mogelijk van. Door hierover te zwijgen voorkom ik moeilijkheden. En toch als ik daar ben, dan word ik rustig. Vandaag was het gewoon zonder woorden. Daar gewoon te zijn doet me goed. Er was een frisse wind. Maar het zonnetje was heerlijk. Ook vandaag weer een bekend iemand gezien. Nooit geweten dat haar man al 22 jaar geleden is overleden. Zij kwam vandaag het graf van haar moeder opkuisen. Morgen is het een jaar geleden dat zij stilletjes is heengegaan. Zo leer ik nog heel wat mensen beter kennen. Wat kennen we de mensen toch heel oppervlakkig. Ik ben blij dat ik ze wat beter leer kennen. Ik veronderstel dat daar een kerkhof heel goed aan mee helpt. En ik hoop dat ik daar nog heel veel ga leren. Men zou zeggen dat het daar de plaats niet voor is. En toch : overal kan men leren.
Heb het deze voormiddag weer moeilijk gehad. Waarom weet ik niet. Ik was gewoon bezig met een beetje oprommelen. Heb dan maar stilletjes verder gedaan met de sluizen open. Het kan zo onverwacht gebeuren zonder dat er enige reden toe is. Omdat ik me zo rot voelde ben ik deze middag al naar het kerkhof gereden. Het was een stralend weertje. Lang ben ik er niet kunnen blijven. Botste daar op een goede kennis. Haar man ligt dicht bij mijn man.. Alleen het leeftijdsverschil is groot. Mijn man 62 , haar man 77. We hebben ne ferme babbel gehad. Ne babbel over wanneer doet ne mens goed ? Waarom zijn er nog die in hun laatste dagen moeten afzien ? Mijn man gelukkig niet. Haar man spijtig genoeg wel. Waarom moeten wij verscheurende beslissingen nemen ? Beslissingen die mijnheer de specialist veel beter kan beantwoorden dan wij. Beslissingen over het wel en wee van een geliefd iemand. Wraakroepend ! Deze namiddag bij mijn ouders gaan helpen . Zij kregen bezoek en kunnen het niet zo goed meer af om te zorgen voor een koffietafel. Bij het bezoek was er een dame. Zonder een fles zuurstof kan zij niet meer leven. De ganse dag heeft zij dit nodig. Om ergens naartoe te gaan heeft zij zo'n klein busje zuurstof waar ze enkele uren mee verder kan. Zij is er niet verlegen voor om met deze zuurstofbus op straat te komen. Anders kan zij niet meer buiten komen. Nu gaat zij ook nog verhuizen. Zij gaat in het centrum van haar dorp wonen. Kan ze overal te voet naar toe. Bakker ,beenhouwer , alles is op wandelafstand. Momenteel woont ze op de buiten, ver afgelegen van alles en geen buren. Zij is ook weduwe en alleen is maar alleen. En door haar ziekte hulpbehoevend geworden. Daarom heeft ze nu besloten om in de zomer te verhuizen naar een appartementje op het gelijkvloers. Ik bewonder haar voor haar moed.
Het is vandaag , overdag ,een beetje beter geweest. Ik ben langs mijn huisdokter geweest. En daarna nog eventjes over een tipje van de wekelijkse markt. Natuurlijk kon ik niet aan vers gebraden kippenbouten weerstaan. Ik heb er me dan maar enkele gekocht. Ze smaakte en nu heb ik nog voor morgen. Het heeft me deugd gedaan om toch eens tot aan de markt te gaan. Ik ben ook een koffietje gaan drinken. Daar heb ik een heel goede babbel gedaan. Met een oude kennis. De laatste jaren hebben we elkaar niet zoveel meer gezien. Wel gezien maar niet meer bij elkaar geweest. Om verschillende redenen. Eén daarvan was dat ze niet zo graag bezoek kregen. Zo lang als het gegaan is , gingen zij wandelen. Heel veel wandelen. Dat alles ten gevolge van zijn zieke vrouw. Vijftien jaar heeft zij gevochten om te mogen blijven. Ook zij heeft de strijd moeten opgeven. Zijn vrouw is in oktober overleden. Zij zou vorige zondag "60" zijn geworden. Als ik dan hoorde hoe hij zijn dagen doorkwam,want ik kan het niet anders noemen, dan weet ik , dat het voor ieder op zijn manier moeilijk is. Ik heb ook geleerd uit dat gesprek. Of het voor herhaling vatbaar is ,daar kan ik nog geen antwoord op geven. Ik ben blij dat ik vandaag deze dag heb gehad. Volgende week opnieuw ? Ik twijfel eraan. Waarom ? Ik weet het niet.
Rotdag ! De voorbije jaren was Valentijn een feestdag voor ons. We keken er elk jaar naar uit. We vonden het fijn om onze liefde voor elkaar te tonen. Iedereen mocht het weten. Dit jaar zouden we onze 24 jaren getrouwd vieren. Het zou een satijnen jaar worden ! Helaas, vandaag mocht ik alleen vieren. Vanmorgen ben ik begonnen met onze trouwfilm te zien. Het is een korte film , maar zo mooi. Ook de albums zijn boven gekomen. Zulk een zonnige frisse dag het 24 jaar geleden was, zo een frisse , natte voormiddag was het vandaag. Ik heb een bloemenhart op je graf gelegd. Een bloemenhart met 24 rozen. Toen ik dit op je graf legde vlogen er 4 migs over. We hadden wel iets met vliegers. En nu kwamen deze toevallig over. Ik vond het een eresalut voor je. Deze namiddag ben ik terug geweest met mijn moeder. Ze heeft het zwaar. En ik wil haar wel begrijpen en ik wil haar zoveel mogelijk helpen als ik kan, maar ze mag me niet vastsnoeren. Momenteel is ze zo verstikkend dat ik me geen weg meer weet. Ze weet ook niet wat ze wil. We hebben er zelfs een woordenwisseling over gehad. Uiteindelijk is alles toch in orde gekomen. En daar ben ik wel blij om. Vanavond heb ik echt niets meer gedaan. Er zat geen fut meer in mij. Zelfs TV heeft me niet kunnen boeien. Die staat wel op maar dat is ook alles. En van mij mag iedereen Valentijn vieren. Zelfstandigen moeten van zulke dagen leven. En het leven gaat voort. Maar voor mij kon deze dag niet vlug genoeg voorbij zijn. Mijn hart heeft teveel pijn gehad. Zeker vandaag.
Het was weer raar vandaag. Wat doe ik op zondag ? Ik kuis de ramen en was de gordijnen ! Dat is wat ik vandaag heb gedaan om toch maar zoveel mogelijk bezig te blijven. Ik ging ook niet mee eten met mijn ouders. Wat doe ik dan ? Toch maar even bellen dat ik wel mee ga. Weeral een paar uren die voorbij zijn en dat ik niet alleen was. Alleen, het etentje ging me niet goed af vandaag. Er was een spanning die niet wou weggaan. Ook bij mijn ouders ging het niet goed. Het zal wel aan morgen gelegen hebben. Ieder van ons is daar mee bezig , maar er wordt niet over gesproken. En raar maar waar, na het etentje nog even langs het kerkhof geweest. Nooit geweten dat er zoveel uit de doeken wordt gedaan op een kerkhof. Ik werd er eerst aangesproken door een onbekende vrouw die vorig jaar haar moeder had verloren. Zij vroeg me of het mijn man was waar ik bij stond. Zo zijn we beginnen praten. Het leerde me opnieuw dat ieder huisje heeft zijn eigen kruisje. En terwijl we stonden te praten kwamen er nog dames bijstaan. Zowel bekenden als onbekenden. Het deed deugd om van anderen iets te kunnen leren. Als ik door de week op het kerkhof ben dan is dat allemaal niet. Dan zijn er ook wel mensen die langs komen, maar men is dan meer in zichzelve. Of komt het door het weer ? De voorbije week is weeral triestig geweest. Vandaag deed de zon toch een kleine poging. Maar ik merk wel op dat er daar op zondag veel meer leeft. Mensen hebben tijd , nemen de tijd en praten met anderen. Zelfs op een kerkhof.
