Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
19-03-2011
Familiekring
Gisteren een heel wat mindere dag gehad. Ik ben blij dat het vandaag beter ging. Zowel met mij (hoe egoïstisch) als met mijn vader. De oefeningen die hij dagelijks gaat doen die zijn wel goed. Hij zelf is tevreden met de kleine vorderingen. En als je ziet welke oefeningen hij moet doen , daar moet je eigenlijk bij glimlachen. Zo stom , zo gemakkelijk voor ons. Maar voor hem en andere patiënten ó zo waardevol. En zelfs heel vermoeiend volgens zijn zeggen. En ik wil hem zeker en vast geloven. Een grote bewondering voor de kinesistes heb ik de laatste jaren wel gekregen. Altijd vriendelijk , geduldig en behulpzaam. Ik kijk niet uit naar zijn operatie van volgende week vrijdag. Met de dag wordt het wachten zwaarder. Ik ben er altijd zeker van geweest dat men steeds als een gezonder mens uit een operatie komt. Helaas, het gaat niet altijd zoals het zou moeten gaan. Dat weet ik nu wel beter. Ik ben ook bang dat er in deze week nog iets zou kunnen gebeuren. Zoals ik nu ook gehoord heb zou het niet de eerste keer zijn dat er iets misloopt in de wachtperiode. Het zijn allemaal van die dingen die normaal gezien gebeuren in andere gezinnen. Toch zeker niet in eigen familiekring. Totdat , het toch gebeurt ! Het zal nog een zware week worden. Als dan alles achteraf in orde komt , zullen we ook weer gelukkig zijn.
Ik weet het niet, ik heb het weer moeilijk vanavond. Eigenlijk vanavond niet alleen. Het is heel de dag al lastig geweest. En als ik nu nog zou weten waarom ! Natuurlijk weet ik waarom. Ik mis die schouder, die af en toe te hulp kwam. Ik mis die armen, die als een veilige schulp rond me kwamen. Ik mis die woorden , die me steeds konden opbeuren. Ik mis de liedjes, die je zong en waardoor je de zon weer zag schijnen. Ik mis je gewoon. Ik mis je elke dag meer. Wat zou ik je graag bij me hebben zodat je me met raad en daad kon bijstaan. Nu moet ik alles alleen afhaspelen. Ik zou zo graag eens af en toe een goeie babbel moeten kunnen doen. Maar dan met jou. Ja, ik kan dat nog maar dan tegen je foto. En af en toe helpt dat natuurlijk ook. Maar ik krijg helaas geen antwoord. Daarnaar moet ik op zoek.
Vandaag heb ik weer veel pijn gevoeld. Hoe het kwam, ik weet het niet. Alhoewel . Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat mijn vader nu volop aan het revalideren is. Tot voor enkele maanden ging ik met mijn man revalideren. Nu gaat mijn vader in datzelfde lokaal revalideren. Bij dezelfde kinesistes. Het is totaal anders voor mij. Toen mijn man ging revalideren was ik elke oefening bij hem. Als steun. Als hulp. Bij mijn vader moet ik dat niet doen. Mag ik dat niet doen. Daar zijn toch die kinesistes voor. Die moeten hem helpen. En hij wil toch zo graag vooruit. En dat gaat nog niet. Het is toch allemaal dag per dag te nemen. Ge kunt toch niet lopen voordat ge kunt kruipen. Mijn vader zal moeten leren om toch wat meer geduld te moeten hebben. En dat is toch zo moeilijk voor hem. Het is allemaal toch zo raar dat ik er nog maar amper aan uit kan. Voor ik terug naar mijn stekje reed ben ik nog langs het kerkhof geweest. De dagelijkse weg. Ik moest gaan vertellen hoe de dag verlopen was. Ik moest toch tegen iemand iets kwijt kunnen. En ik weet dat mijn man het zou begrijpen. Zou hij me geen teken geven van hoe ik het verder moet aanpakken ?
Gelukkig hebben we vandaag een goed antwoord gekregen van mijn vaders huisarts. Nu weten we tenminste wat er te gebeuren te staat. Natuurlijk , heeft mijn vader er nu nog een verkouwdheid bij gekregen. Dus , nog even langs de apotheek om de nodige medicatie. Hij kan zijn voorzorgen maar beter nemen om in orde te zijn tegen volgende week. Want als deze verkouwdheid niet genezen is , kan ook de operatie niet doorgaan. Dat zou dan een zware domper zijn. Mijn vader is nu al lastig omdat hij de tuin niet in kan. Van een echte buitenmens kan men niet iemand maken die ganse dagen gewoon in de zetel zit. Als mijn vader niet buiten kan bezig zijn dan is hij ziek. En dat hebben we nu voor ! In de vooravond ben ik alles nog gaan vertellen tegen mijn man. Ik kan het niet laten. Als ik er niet geweest ben , begin ik onrustig te worden. Uiteindelijk moet ik toch richting kerkhof vertrekken. Daarstraks heeft nog een kennis me gezegd dat ik er heel goed uitzie ! Dat is heel goed mogelijk en waarom zou ik er niet goed mogen uitzien ? Het is alleen de vraag : hoe voel ik mij van binnen ? Dat is heel iets anders. En dat kan geen mens zien. Er zijn zo echt van die momenten dat ik van binnen verscheurd wordt. En dat het nog steeds heel veel pijn doet. Maar die binnenkant is voor mij alleen. Daar kan niemand aan helpen. Die binnenkant moet ik zelf genezen. En dat gaat van lange duur zijn. Maar heelt de tijd niet alle wonden ? En tijd , dat heb ik genoeg.
Vandaag mocht mijn vader plots de kliniek verlaten. De godganse dag heeft hij niemand gezien. Geen enkele specialist is langs geweest. De onderzoeken zijn wel allemaal gebeurd. Maar ik stel me de vraag waarom er niemand is langs geweest. Inderdaad , hij had zijn verzorging , daar niet over te klagen. Hij had op tijd zijn eten ! Naar het schijnt was en is het wel ongelooflijk druk op de kliniek. Iedereen die naar huis kan moet inpakken en vertrekken. Maar dan zou ik toch graag de nodige inlichtingen hebben. Nu weet hij niets. De hoofdverpleegster is enkel komen zeggen dat hij richting huize mag. Wel dient hij zich einde volgende week opnieuw aan te bieden. Vrijdag wordt de geplande operatie uitgevoerd. Maar hoelang moet hij dan nog blijven ? En wat gaat er juist gebeuren ? Wij tasten eigenlijk in het duister. Ik vind dit niet kunnen. De specialist had toch minstens moeten komen praten vind ik . Bij een operatie zijn er toch altijd vragen dacht ik. Het is toch niet iets dat men voor zijn plezier laat doen. Maar ja , we weten al langer dan vandaag dat men maar een nummer is. Ik vind dat ze dat nu maar weer eens hebben bewezen. Ondanks dit mindere verloop is natuurlijk mijn moeder blij dat haar teddybeer terug thuis is. Dat is al een geluk. Op korte tijd was zij terug zo goed als helemaal de oude. Voor haar is het niet te doen dat vader enkele dagen in de kliniek is. Ze is dan totaal ontredderd. Natuurlijk komt het ook door haar leeftijd. Maar al hetgeen we vandaag niet in de kliniek aan de weet zijn gekomen zal , veronderstel ik , morgen duidelijk worden als de huisdokter is langs geweest. Voor hem is er een eveloppe met de nodige papieren in. Ik heb geprobeerd ze te lezen maar dat geschrift is zo goed als niet te lezen. Dus geduld is een schone deugd.
Ik denk dat ik de dag vandaag goed ben doorgekomen. Nu mijn vader in de kliniek ligt heb ik er enkele taken bij gekregen. Ik zie dat allemaal toch niet goed zitten. Ik mag gaan tomaten en courgetten zaaien. Nog nooit gedaan . Ik heb al wel helpen planten maar nog nooit zelf iets gezaaid. Ik denk dat ik nog wat ga meemaken. En dan te weten dat ik gevraagd heb om de tuin af te bouwen ! En een maand geleden was het allemaal in orde. We zouden dit jaar minder groenten kweken in de tuin. Er zouden minder groenten komen te verwerken. Maar ik begin er voor te vrezen. Wat kunnen drie mensen doen met 30 tomatenplanten ? Of met 10 courgetteplanten ? Ik weet wel , dat is allemaal heel lekker als het zo vers uit de tuin komt , maar we moeten het toch kunnen verwerkt krijgen ook ! Ik zou het toch zo graag wat rustiger aan doen. Maar ik denk , nee ik ben er een beetje heel zeker van , dat ik niet wordt gehoord. Wat kan ik in godsnaam doen om het mijn vader aan zijn verstand te brengen. Hij is de tachtig bijna gepasseerd. Ik ben ook geen twintig meer ... Ik heb al moeilijke jaren genoeg gehad met de ziekte van mijn man. In die jaren waren er natuurlijk wel mooie momenten. En er waren ook rustige momenten dat we konden genieten. Ze waren miniem maar ze waren er. Elke dag stond toen wel in het teken van de ziekte van mijn man. Ging het ,dat waren we gelukkig. Was het lastig , dan probeerden we daar toch iets goeds van te maken. Veel rust heb ik wel niet gehad. Nu zou ik toch graag eens een beetje willen genieten van het leven. Het is misschien heel egoïstisch maar ik vraag maar een beetje. En dat gaat me niet gegund worden. Ik ben bang dat ik ga misdoen. Mijn ouders hebben altijd voor mij klaar gestaan. Ik ben nog van de oude tijd en dus nu moet ik er zijn voor hen. Dat is één van mijn principes. Maar ten koste van wat ? Had ik nu nog broers of zussen dan zou het natuurlijk allemaal anders draaien maar ik ben helaas alleen. En dan kan het met momenten verdomd zwaar zijn. Ik kan ook zeggen dat ik het me niet aantrek maar dat kan ik niet. Hoe moeilijk het ook is.
Een zaterdag die weer voorbij is. Gelukkig kon ik zo tussen de karweitjes door tot aan het kerkhof rijden. Alhoewel , ik ga nooit nog op een zonnige namiddag tot ginder. Het was er ongelooflijk druk. En wat ik haat , dat zijn de mensen die echt gaan om de nieuwsgierigheid. Zo kon ik echt niet tot bij mijn man komen. Ze wandelen gewoon in hun leestempo voorbij. Daar wordt dan nog de nodige commentaar bij gegeven. En respect bij al die graven zie ik weinig ten overstaan van de nabestaanden. Ik heb daar een grondige hekel aan. In de toekomst wacht ik wel tot tegen de avond aan. En hopelijk is het dan rustiger en serener. Het is normaal en heel logisch dat er een heleboel mensen rondlopen. Maar het is de manier waarop. Geef mij dan maar een frisse dag. Met mensen die fatsoen hebben. En die echt komen voor iemand speciaal. Zoals ik. Ik kan het nog altijd niet laten. Ik moet tot ginds kunnen geweest zijn of mijn dag is niet goed. Als ik dat niet doe , dan mis ik iets. De pijn is zo al groot genoeg zonder dat daar nog wat moet bijkomen.
Vandaag een bang afwachten naar de resultaten van al de onderzoeken die zijn gebeurt bij mijn vader. Wanneer mijn moeder en ik deze namiddag op bezoek gingen was vader weer weg voor radiografie. Nog meer dan een uur moeten wachten eer hij hiervan terug was. En dan wachten , wachten , wachten... Maar als er niemand iets komt zeggen dan ga ik zelf op onderzoek uit. Dat heb ik wel geleerd ten tijde van het ziek zijn van mijn man. Om zes uur komt de verpleegster van dienst ons een klein beetje uitleg geven. Mijn vader mag dus zeker nog niet naar huis. Na vier dagen zien ze pas dat de halsslagader niet in orde is. En hij staat voor een operatie aan de halsslagader. We weten nog niet welke kant. Is het de linkse of de rechterkant. Of is het aan allebei de kanten ? Morgen, zaterdag , zal de specialiste langs komen. Toevallig is zij dit weekend van dienst en dan kan dit dus op zaterdag gebeuren. Natuurlijk hebben we daar vragen bij. Ik vind het spijtig dat zij dit niet zelf is komen melden. Maar ja , het zal zo wel moeten de dag van vandaag zeker ! Moeder is natuurlijk heel zwaar teleurgesteld. Ik heb haar voorgesteld om bij mij te logeren. Gemakkelijk zal dat niet zijn want ik heb maar één slaapkamer. Dan ga ik wel de zetel op. Ik heb daar geen probleem mee. Voor haar is het natuurlijk weer een moeilijke beslissing. Ze wou er graag eens een nachtje over slapen. Ik ben benieuwd wat ze me morgen gaat zeggen. Ik laat haar vrij. Ik kan ook bij haar gaan slapen. Maar dan ben ik volledig gebonden. Ik volg nog altijd graag enkele programma's op TV En ik werk s'avonds op mijn PC. Dat kan ik niet bij haar. Maar we zullen morgen wel zien wat er gaat gebeuren.
Vanmorgen was ik al vroeg bij je op bezoek. Ik kon niet anders gezien de omstandigheden. Beter zo heel vroeg dan helemaal niet. Ik had ruimschoots de tijd om je alles te vertellen wat er gisteren is gebeurd. Ik moet je toch op de hoogte houden van de gebeurtenissen. Het deed toch raar om al zo vroeg op het kerkhof te zijn. En toch zijn er dan nog andere vroege vogels. De onderzoeken zouden nu volledig achter de rug zijn. Al bij al gaat het heel hard meevallen. Er is zelfs sprake van terug naar huis te gaan. Ik vind het wel vlug maar heb er hoegenaamd geen bezwaar tegen. Thuis kan men even goed en zelfs beter herstellen. Thuis is men ook veel rustiger dan in de klinier zelf. We gaan gewoon afwachten en zien wat de dag van morgen gaat brengen. Als mijn vader al terug naar huis mag ,dan ken ik iemand die heel gelukkig gaat zijn. Het is echt niet te doen met mijn moeder. Ze zou zelf nog op de kliniek terecht komen. Ze is zo zenuwachtig en totaal van slag. Ze heeft het al moeilijk met haar gedachten te ordenen. En nu dit er nog bij. Laat asjeblief alles vlug terug in de oude plooi terecht komen !
Lastige dag vandaag. Vooral voor mijn moeder. Zij weet niet hoe zich te houden omdat men vader nu in de kliniek verblijft. Ze loopt gewoon verloren. Zij is ook heel lastig omdat ze nu alleen is. Ik probeer vanalles en nog wat om goed te doen, om haar gedachten af te leiden. Het is te hopen dat mijn vader snel van de intensieve gang af mag. Daar mogen we maar twee uurtjes op bezoek gaan. Wanneer hij naar een gewone kamer mag gaan , dan kan mijn moeder langer op bezoek gaan. Nu is het natuurlijk op uur en tijd. De verpleegsters houden zich echt aan de voorgeschreven uren. Wat natuurlijk heel normaal is. Voor ons natuurlijk tegenslag. Wij zouden liever langer op bezoek blijven. Zelf houd mijn vader zich natuurlijk taai. Alhoewel met een klein hartje. Ik zie dat aan zijn manier van doen. Morgen zou er nog een grote scan genomen worden. En dan zal het afwachten zijn. Vandaag is hij toch al naar de revalidatie mogen gaan. Bij dezelfde kinesistes als waar mijn man naar toe ging. Ze hebben het er al volop over gehad. Dat het heengaan van mijn man zo plots was. Die meisjes verliezen natuurlijk nog patiënten. Maar op zulke korte termijn hadden ze nog zo goed als niet meegemaakt. Ook zij hadden het er nog moeilijk mee. Mijn man was een graag geziene patiënt. Hij bracht ze altijd aan het lachen. Toch hadden ze verraden aan mijn vader dat ik een presentje voor hen had gebracht. Toevallig de vorige dag. En ja, als ik mijn vader daar dan over hoor praten, dan weet ik hoe moeilijk ook hij het heeft met het heengaan van mijn man. Het is een kranige kerel , altijd het laatste woord willen hebben maar met een ó zo klein , gouden hartje. Dat doet me wel iets als ik het opmerk. Dat zijn van die zeldzame momenten dat hij in zijn kaart laat kijken. Dat zijn van die momenten die ik zeker moet bijhouden.
Het gaat weer de totale verkeerde richting uit. Ik had al lang in mijn bed moeten liggen maar ja. Het zal voor seffens zijn. Heb vanavond mijn dag nog eens helemaal overlopen. Het is weer geen gemakkelijke dag geweest. Deze voormiddag met mijn moeder naar de bank en winkel geweest. Toch ook nog heel even langs het graf van mijn man geweest. Gelukkig dat ik dat toen gedaan heb. Ik zou er anders vandaag niet meer naar toe kunnen. Deze middag een kleinigheid gegeten met mijn ouders. Dan was het wachten op de huisdokter. Komt die natuurlijk wat later dan voorzien. En toen was het inpakken en wegwezen richting kliniek. Mijn vader zou toch voor onderzoek moeten opgenomen worden. Een klein herseninfarct heeft plaatsgevonden. Dit is waarschijnlijk één van de voorbije nachten gebeurt. Zelfs de huisdokter had niet direct een antwoord. Morgen gaan er nu natuurlijk enkele onderzoeken gebeuren. Het zullen weer enkele moeilijke dagen worden. Altijd dat heen en weer gerij. Mijn moeder ophalen, wegdoen, enkele uurtjes wat karweitjes opknappen, en dan opnieuw richting kliniek. We mogen maar twee uurtjes per dag op bezoek gaan. Hopelijk is het alleen maar een waarschuwing geweest. Hopelijk komt alles met een goede verzorging alles snel weer in orde. Hopen , meer kan ik niet doen.
Vandaag is het twee maanden geleden dat ik je heb moeten afgeven. En toch , wat zijn twee maanden ? Ik kan me nog elke dag heel goed voor de geest halen. Het is ongelooflijk zwaar geweest. Met vallen en opstaan. Telkens weer opnieuw naar boven klauteren. Elke dag volledig opnieuw beginnen. Niet willen aannemen dat ge nooit meer terug komt. Je overal en nergens gaan zoeken wetende dat ik je niet zal vinden. En hopen dat ge thuis zult zijn wanneer ik thuis kom. Maar alle hoop verdwijnt wanneer ik je kom bezoeken. Dagelijks kom ik nog langs. Dagelijks kom ik je vragen stellen in de hoop dat je me kunt helpen. Dagelijks kom ik om antwoorden. Ik had nooit gedacht nu al alleen verder te moeten. Ook jij had nooit gedacht om nu al niet meer hier te zijn. We hadden nog een hele toekomst voor ons. We hadden nog zoveel plannen. We gingen nog zoveel samen doen. Helaas, de tijd was tekort. Voor ons is er geen toekomst meer. Samen.
De zondag is weer voorbij. Er zijn toch van die dagen die lang duren. Waar kan men naartoe op een zondag als men alleen is ? Ik weet dat ik een nieuwe vriendenkring zal moeten opbouwen. Van de oude blijft er zo goed als niets over. En deze vrienden, die hebben hun kinderen , hun kleinkinderen. Helaas, ik heb geen kinderen of kleinkinderen. Dat is een groot gemis. Niet alles gaat in het leven zoals men het graag heeft. Ik tracht er het beste uit te halen wat op dit ogenblik gaat. En spijtig genoeg is dat niet zo heel veel op dit moment. Ik vraag me nu al af wat dat in de zomer gaat zijn. Er gaan nog heel moeilijke tijden aanbreken. Dat is iets dat ik al wel door heb. Ik voel me zo alleen en daar is niemand die me daarbij me kan helpen. Ik sta ervoor en ik moet erdoor. Gemakkelijk is wel wat anders. En het komende leven had ik me wel heel anders voorgesteld. Ik had nooit gedacht om nu al weduwe te zijn. Wat een hard woord en toch waarheid. Ik had nooit gedacht om nu al alleen plannen te moeten maken. Ik had nooit gedacht dat alleen zijn , zo erg was. En toch is het zo. Dat besef je pas als je het meemaakt. Ik mis je enorm.
Ben vanavond gewoon in slaap gevallen. Zomaar , zonder enige verwittiging , aan tafel. Ik was bezig met een kruiswoordraadsel in te vullen. Wanneer ik dat vroeger al eens deed, dan kreeg ik altijd op een speelse manier hulp van jou. Dan gaf je me altijd hints tot dat ik bij het te zoeken woord uitkwam. Toen was het plezierig om al eens een kruiswoordraadsel in te vullen. Ik probeer op die manier verder te werken maar dat lukt me niet alleen. Woorden die ik niet ken , zoek ik nu op de PC. Ik ben een beginnelinge. Vroegder deed ik dat zo eens af en toe. Of op verlof. Nu wil ik er wat meer tijd in steken. Ook als geheugentraining. En eerlijk gezegd, het is moeilijk. Ik moet heel veel opzoeken. Ik ga de oplossing ook dikwijls veel te ver zoeken. Hoe vaak heb je me dat niet gezegd ? Het éne kruiswoordraadsel is wel makkelijker of moeilijker dan het andere. Dat is zoals je het bekijkt. Toch ben ik van plan om vol te houden. Ik merk natuurlijk dat ik heel veel woorden bijleer. Maar er zullen altijd woorden zijn die ik nooit ga onthouden. En natuurlijk zijn dat de stomste woorden eerst. Wat was het vroeger toch aangenamer. Veel aangenamer. Ik wou dat die tijd terugkwam. Al die aangename uren. Zelfs al die moeilijke uren. Wat zou ik graag van tijd wisselen. Het volkse gezegde neem ik graag over : "Vroeger was het toch beter". En neem het maar aan, voor mij was het nog maar enkele maanden geleden veel beter. Ik mis je ! Ik mis je heel veel ! Zelfs voor het invullen een kruiswoordraadsel ...
Vandaag is de dag tamelijk verlopen. Eigenlijk is het één van de betere dagen in de week geweest wat mezelf betreft. Ik maak me een beetje zorgen om mijn vader. Kan momenteel zijn armen nog amper bewegen van de pijn. Zelfs zijn eten moet gesneden worden omdat hij de kracht niet heeft. Maar ja, 't zal wel over gaan zeker ! Het zal waarschijnlijk wel een kou in de schouder en in zijn armen zijn . Dus geen dokter en eerst het weekend afwachten. En dan zullen we wel zien wat er gaat gebeuren. In de late namiddag ben ik dan voor de eerste keer op vriendenbezoek geweest. Tot op heden kon ik het niet over mijn hart krijgen om er langs te gaan. Vroeger gingen we met twee. Nu alleen. En alleen is maar alleen. Vandaag is het me gelukt. Natuurlijk zijn er waterlanders aan te pas gekomen. Maar ondanks alles is het goed meegevallen. We hebben een goede babbel gehad. Alleen vind ik het spijtig dat die man nu ook gestopt is met zijn hobby. En ja , dat was ook muziek. Hij amuseerde zich met orgel spelen. Nu staat het daar gewoon te staan en is hij niet van plan om nog door te gaan. Tot vorig jaar ging hij nog voor bejaarden en zieken wat spelen om deze mensen eens een aangename namiddag te bezorgen. Hij deed het allemaal gratis. Een drankje mocht er zijn en dat was dan voldoende. Nu is hij daar mee gestopt omdat zijne maat er niet meer is. Ja , het waren twee handen op één buik. En nu zou hij dus alleen verder moeten. De moed en het plezier om met muziek verder te gaan ontbreken op dit ogenblik. Ik hoop dat ik hem nog kan ompraten. Alhoewel ik ook nu al weet dat het heel moeilijk zal zijn.
Ik heb een rotavond acher de boeg. Het begon deze voormiddag al bij mijn ouders thuis. Er liggen kaarten gereserveerd voor het eerstkomende toneelstuk van GVT. OK zeg ik tegen mij ouders gaan jullie maar. Ik ga niet mee. Ik kan het niet aan dat ik nu in deze zaal alleen (?) moet binnenkomen. Jaren zijn mijn man en ik gaan kijken. Jaren hadden wij hetzelfde plekje. Het zou mij ongelooflijk veel pijn doen om daar nu te moeten binnen gaan en dan zien dat dat plekje is ingenomen door andere personen. Ik zal er moeten aan wennen dat niets nog zal zijn zoals voorheen. Maar nu nog niet. Dat mag en kan men van mij niet verwachten. Het doet veel te veel pijn. De gedachte alleen al. Krijg ik ook nog een telefoontje met de vraag of ik naar de vergadering kom van de biljart. De andere vrouwen zullen er ook zijn. Ik ben ermee akkoord dat die andere vrouwen er ook zijn. Maar hun mannen zijn er ook ! Mijn man zal er nooit meer komen. Mijn man zal er nooit meer zijn. En ik had vandaag echt geen goesting om daar alleen binnen te gaan. Ik heb uiteindelijk deze avond pas een berichtje gelaten dat ik niet zou komen. Ik heb moeite gedaan maar ik voelde me rotter worden met de minuut. Dus ik ben gewoon thuis gebleven. Maar ik heb ook heel de avond gewoon zitten niksen. Ik had de fut niet meer om nog iets te doen. Zelfs geen krant lezen. Mijn gedachten zaten overal en nergens. Nu ben ik blij dat ik dit toch even van me kan aftypen.
Moeilijk beginnen vandaag. Zoals het vandaag al heel de dag is geweest. Het is vandaag een dag van vallen en opstaan. Gisteren dacht ik nog dat het allemaal aan het beteren was. Maar als ik dan deze dag bekijk , dan weet ik het toch niet goed. Hoe moeilijk kan alles gaan. Waarschijnlijk heb ik het vandaag ook heel de dag moelijk gehad met het feit dat ik een onofficiële afspraak had met de heer specialist. Ik ben met onze vriend Dieter gaan praten. Ik had nog één vraag voor hem in verband met je laatste operatie. Die heb ik vandaag beantwoord gekregen. Het heeft me toch wel deugd gedaan dat onze begeleidende specialist , ondanks alles , toch ook nu nog even tijd maakt om gewoon met mij te praten. Hoe waardevol kan een goede verstandhouding zijn met zo iemand. Wij hebben hem de laatste jaren het volle vertrouwen gegeven. En eerlijk , dat merk je ook . Zelfs wanneer ik in de toekomst nog vragen zou hebben, dan mag ik terug langs komen. Zomaar, zonder verdere plichtplegingen. Maar ik heb geen vragen meer voor hem. De vraag die ik had is beantwoord. Nu kan ik verder met dat antwoord. Het is alleen spijtig dat het allemaal zo moeten lopen is. Geen afscheid van een geliefd iemand kunnen nemen is heel erg. Het was allemaal zo plotseling , zo totaal onverwacht. Totaal onverwacht voor mij. Totaal onverwacht ook voor de heren specialisten. Natuurlijk wisten we dat er iets ging gebeuren in de toekomst. Maar niet nu, nog niet. Dit had niemand verwacht.
Vandaag heb ik me bezig gehouden met het nakijken van toch wel enkele honderden cliche's. Ik heb ook nog een heel deel foto's gevonden die moeten verwerkt worden. Ik ga nog wel enkele weken nodig hebben om deze allemaal te sorteren. Hoe dikwijls hadden we niet gezegd : dat gaan we eens in orde brengen. Nooit hadden we er tijd voor. We zullen dat wel eens doen. Maar nu niet ! Nu ben ik er mee bezig. Gewoon om me bezig te houden. Zo heel alleen. Wat heb ik je hulp nodig. Hulp die je me niet meer kunt geven. Er zijn foto's bij die ik me niet meer kan herrinneren. Wat een troep om daar alleen uit te geraken. Eén ding heb ik wel geleerd. In de toekomst steeds alles onmiddelllijk verwerken. En zeker niet wachten tot ik eens tijd heb. Hoeveel plezier zouden wij niet gehad hebben als we dat samen hadden afgewerkt. En dan nog te zwijgen van de verhalen die rond die foto's hangen. Gegarandeerd dat er heel wat personen niet weten dat wij zulke mooie foto's van hen hebben. Zo goed als allemaal spontane foto's. Foto's die iets vertellen. Foto's die mooie momenten weergeven.
Vandaag werd er een steen op je graf geplaatst. Gewoon een simpele zwarte steen. Je naam in sierlijke grijze letters. Ook de mijne ! Wie had ooit gedacht dat onze namen nu al terug te vinden zouden zijn op het kerkhof ? Juist , niemand. En toch is het werkelijkheid. Jij onder een koele steen. Ik in ons appartementje. Het is zo onwerkelijk allemaal en toch waar. Ik moet er mij bij neerleggen dat ik alleen verder moet. Alleen de onzekere toekomst in. Wat ben ik bang ! Bang voor hetgeen er komen zal. Bang voor het totale onbekende.
Weet je , nu ik zoveel tijd gekregen heb ga ik beginnen om alles te sorteren. Dat is iets wat ik in geen 20 jaar of meer heb gedaan. Niet dat ik daar te lui voor ben geweest. Helaas als zelfstandige ontbrak me gewoon de tijd. Hoe dikwijls hebben we niet tegen elkaar gezegd : we zouden dit eens of dat eens moeten in orde brengen. Ik ben dan vandaag begonnen met het nakijken en sorteren van alle doodsbrieven die wij de voorbije jaren hebben gekregen. Dat zijn er genoeg. Wegdoen doe ik niet. Dat plaatsje in de kast heb ik er wel voor over. Nu zitten er brieven tussen die ik werkelijk moet gaan uitpluizen omdat de namen me niets zeggen. Langs de andere kant zie ik , met het samenvoegen van die brieven , hele families tevoorschijn komen. Ik ga nog wel enkele dagen werk hebben hiermee. Had ik dat al maar eerder gedaan. Je was een krak in namen en gezichten onthouden. Je kon me telkens uit de nood helpen als ik met namen in de knoei zat. Dit is weer zo een punt waarin ik je enorm mis. Ik zoek me rot en jij zou gewoon zeggen hoe het in elkaar zit. Ik ga nog dikwijls je hulp inroepen en ik hoop dan dat je met zult helpen op de één of andere manier. Wat mis ik je ongelooflijk veel ! Zelfs voor zo iets stoms als dit. Maar ik heb me dan ook voorgenomen om de kennissen die ik nu nog heb, eens goed te bekijken zodat ik in de toekomst niet te veel fouten meer ga maken. Toen je nog bij me was kon je me verbeteren. Nu moet ik ervoor zorgen dat het juist is. Gaat niet gemakkelijk zijn. Ik hoop dat je me op de één of andere manier toch blijft helpen. Ik hoop dat je me regelmatig een teken geeft van je aanwezigheid. Wat mis ik je.
Ik weet het niet, ik heb het weer moeilijk vanavond.
Vandaag mocht mijn vader plots de kliniek verlaten.
