Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
26-03-2011
Kliniek
Een heel vervelende dag vandaag. Mijn vader vanmorgen naar de kliniek gebracht. Het was er al een leven van jewelste. Een kamer gekregen op het eerste verdiep. We mochten niets uitpakken want na de operatie zou hij naar een andere kamer moeten. Dus heel de verhuis terug mee de auto in. Dat was wel vervelend. Ik vind dat ze dat wel hadden mogen zeggen. Nu moest je met de meegenomen bagage liggen sleuren. Mijn vader werd toch nog vroeger dan verwacht naar het operatiekwartier gebracht. Omdat ze mij de verkeerde inlichtingen hadden gegeven was ik er natuurlijk niet. Dat gaf me wel een heel raar gevoel. Rond drie uur dan toch richting intensive care gegaan want hij zou daar uiteindelijk één nachtje moeten blijven. Geen vader te vinden ! Hij lag nog op de recovery. De intensive care lag volledig vol en daarom werd mijn vader op de recovery verder opgevolgd. Dat doet wel raar maar we mochten er toch enkele momenten bij. Dat vond ik wel tof van de verpleging. Ik een beetje gerustgesteld maar zeker mijn moeder. Dan tot zeven uur vanavond gewacht maar nog steeds geen bericht van de kliniek. Opnieuw de auto in en tot ginder gereden en gaan zien. Inderdaad, vader lag nog steeds op de recovery. Hij mocht nog steeds niet naar de gewone kamer. De operatie zelf was goed verlopen. Alleen de bloeddruk deed tegen en ook de nieren werkten niet naar behoren. Dat was voor mij wel even schrikken. Waar en wanneer had ik dat nog gehoord ? Nog niet zo lang geleden ? Spijtig genoeg heb ik maar weinig uitleg gekregen maar iedereen deed toch zijn best. Het deed me allemaal terug denken aan hetgeen er met mijn man was gebeurd. Al die beelden zijn me de hele dag achtervolgd. Toen duurde het ook immens lang eer ik een eerste berichtje doorkreeg. En wachten , het duurt toch zo lang. En ook nu weer had ik er geen goed oog in. Ook nu wilde het allemaal niet mee en deed er vanalles tegen. Ik heb mijn moeder dan maar terug naar huis gebracht. Zij was op van zenuwen , vermoeidheid ... Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Pas om tien uur deze avond heb ik een telefoontje gehad van de kliniek. Nu was alles in orde bij mijn vader ( ? ) en werd hij naar de kamer gebracht. God zij dank ! Er viel een klein blokske van mijn rug. En ik zal maar hopen dat het een juiste berichtgeving was. Gerust ga ik pas zijn als ik hem morgenvroeg zal zien. Bezoekuur of niet, ik ga er vroeg naartoe om met mijn eigen ogen te zien of alles in orde is.
Ook vandaag hadden wij een heerlijke lentedag. Het was opnieuw een plezier om in de tuin te komen. Alhoewel , ik weet niet wat ik van mijn vader moet denken. Tot voor kort kon niemand hem uit de tuin houden. Zijn tuin is zijn lang leven. Maar morgen wordt hij geopereerd. Hij lijkt me zo zorgelijk , iets wat ik vroeger nooit heb opgemerkt. Ik denk dat het met mijn man te maken heeft. Mijn man werd ook geopereerd en toch moest ik hem afgeven. Hij mocht niet bij mij blijven. Dat is nog maar pas gebeurd. Vroeger keek ik ook heel anders tegen een operatie aan dan de dag van vandaag. Vroeger dacht ik altijd dat men beter uit een operatie kwam. Een operatie was om te helpen genezen. Nu weet ik , dat ik in de toekomst , nooit nog vertrouwen zal hebben in een operatie. Ik zal me steeds de vraag stellen : "Ga ik nog terug wakker worden ?" Ik denk dat mijn vader daar nu ook de ganse dag mee bezig is. En ge ziet dat aan zijn gezicht. Het zijn nu wel twee totaal verschillende gevallen die zich voordoen op enkele maanden tijd maar toch, het is zeker niet goed voor de gezondheid. Voor niemand van ons. Onze teentippen zijn vandaag weer een beetje meer afgesleten. Maar dat zullen we er maar bij nemen. En we zullen maar hoopvol naar de volgende dagen uitkijken. Dat is het beste wat we kunnen doen.
Heb vandaag van het zonnetje genoten. Deze voormiddag al kleine karweitjes in de tuin opgeknapt. Na de revalidatie van mijn vader opnieuw begonnen. Dan was het al een zwaardere karwei maar daar ben ik ook doorheen gesparteld. Nu had jij bij me moeten zijn. Al was het maar gewoon zittend op een stoel , zalig genietend van het lentezonnetje. Het was zo aangenaam deze namiddag . Een heerlijke zon , geen windje in de tuin en de vogels die om ter mooist hun liedjes zongen. Ik had je in gedachten bij me. Meer kon niet. Je was dan wel geen tuinman maar hier zou je echt van genoten hebben. En waarom daar zelfs geen glaasje wijn bij ? Het was er echt het weer voor. We hadden er echt kunnen van genieten. Helaas, ik heb er alleen maar van kunnen dromen. Ik heb er alleen maar kunnen over nadenken. Ik was er maar alleen. Niet met een glaasje wijn maar met een grote fles water ! Het verschil is heel groot. Als , als , als ... Het had totaal anders kunnen zijn. Maar het is niet. En ik moet me daar bij neerleggen. Hoewel het me heel zwaar valt. En ik het de voorbije dagen heel lastig heb gehad en nog. Komt het door de komende Paasdagen ? Komt het door het Lentegevoel ? Komt het door het ontluiken van al het nieuwe leven ? Niemand geeft er mij een antwoord op.
Ik ben leeg vandaag. Ik heb geen fut om ook maar iets te doen. Gelukkig heb ik geen bazen meer die me taken opleggen. Wel is de voetverzorger langs geweest. Wat een weelde ! Ik kan terug fatsoenlijk gaan. Er zaten weer heel wat eksterogen-pitten verstopt in mijn voetjes. En dan kan het met momenten wel eens een ramp worden. Zeker als er moet uitgesteld worden wat vorige week nog gebeurde. Hij had een overlijden in de kennissenkring. Wat een mooie leeftijd - 92 jaar -. Daar wil ik wel voor tekenen als ik tot op het einde gezond mag blijven ! Ik denk dat er zo velen onder ons zijn. Ook een man uit mijn en zijn kennissenkring is ondertussen overleden. Hij wist er niets van. Heb ik er nu goed aan gedaan om het te zeggen of niet ? Het verwonderde hem wel dat hij niet in kennis was gesteld. Maar ja , op zulke momenten worden er wel eens personen vergeten. Dat heb ik ook ondervonden. Dat is een moment waarop wel wat fouten worden gemaakt. Normaal gezien wordt dat wel door de vingers gezien. Maar toch, er zijn er bij die zoiets heel kwalijk nemen. En dat vind ik heel spijtig. Maar ja , wat gebeurt is kunt ge niet meer ongedaan maken.
Het is nog geen haar beter dan gisteren. Heel de voormiddag heb ik met een zakdoek in de hand rondgelopen. Zolang als ik thuis ben is er geen probleem. Maar ik moet ook buiten komen. En dat met zulk een betraand gezicht ! Het is geen zicht. Maar ik kan kan er niets aan doen. Ik kan het niet tegenhouden. Vandaag zullen er wel mensen zich afgevraagd hebben wat er gaande was. Maar ze moeten er maar naast zien. Het zal wel eens beteren. En wie weet heb ik morgen weer een heel andere dag en gaat misschien alles veel vlotter. Het is een diep dal waar ik door moet. Er zij er al die tegen me zeggen om medische hulp in te roepen. Daar denk ik nog niet aan. Waar ben ik dan mee bezig ! Het zal wel lukken. Niet vandaag , niet morgen , maar het komt wel. Ik troost mij aan anderen die ook deze situatie meemaken. Ik troost mij aan anderen die er ook moeten doorkomen. Het zal voor de éne persoon al wat moeilijker zijn dan voor de andere. Natuurlijk zit ik bij de moeilijke gevallen. Maar er zullen nog altijd personen zijn die het moeilijker hebben dan ik. Is er niet het gezegde : " Ieder huisje heeft zijn eigen kruisje " en het éne kruisje is al wat zwaarder dan het andere.
Vandaag heb ik het nog maar eens gevoeld wat het is om alleen te zijn. Zolang ik bezig ben met kleine huishoudelijke taken dan gaat het nogal. Alhoewel , die kleine taken die kunnen me toch zo zwaar vallen. Vroeger was alles direct in kannen en kruiken. Nu kan ik er toch zo lang over doen eer er iets in orde is. Het vlot niet zoals het zou moeten vlotten. Ik had gehoopt dat het met de tijd zou beteren maar ik moet eerlijk toegeven dat het bij mij niet het geval is. Ik val van het ene gat in het andere en het wordt telkens zwaarder om eruit te komen. De gaten worden dieper. De leegtes worden nog leger. Zelfs de tijd van het jaar interesseert me niet. Vroeger zou mijn huisje al volop in de Paassfeer zijn herschapen. Nu is het nog leeg. Het zal leeg blijven. Ik heb niet de moed en de goesting om de paasversiering uit de kast te halen. Nu doet het me pijn als ik paasversieringen zie. Nu doet het me pijn als ik geen paaseitjes kan kopen zoals alle voorgaande jaren. Trouwens, voor wie zou ik nu nog eitjes moeten kopen ? Wanneer ik voorbij de paasafdeling in de winkel kom , dan komen de tranen gewoon naar boven. Ik kan ze niet tegenhouden. Het doet allemaal ongelooflijk veel pijn. Het betert met de tijd zeggen ze. Maar hoeveel tijd moet er voorbij zijn eer de pijn begint weg te ebben ? Maar hoeveel tijd moet er voorbij zijn eer ik weer kan beginnen aan een nieuwe toekomst ? Momenteel blijf ik ter plaatse trappelen. Een vooruitgang is er nog niet. En gaat die er ooit komen ? Stiekem hoop ik van wel. Ik wil wel verder maar weet nog niet hoe !
Het was weer geen zaterdag zoals normaal. Ik had zo gehoopt op een rustige dag maar helaas. Heb kleine woordenwisseling gehad met mijn moeder. Spijtig , maar ze moest tot de orde worden geroepen. Als ge om 1 uur een afspraak hebt met de kapper moet ge niet om 1 uur ten huize vertrekken. Momenteel is ze moe. Ik versta ook wel dat het allemaal te maken heeft met mijn vader. Maar ze wil ook niets begrijpen of iets aannemen. Als ik iets probeer uit te leggen dan gaat het echt niet op deze moment. Ik weet dat ik me daar rustig moet in houden maar vandaag ging het toch echt niet. Het is allemaal zo vermoeiend. Goed doen op alle fronten is toch zo moeilijk. Ik tracht alles zo goed mogelijk te doen. Helaas is het niet altijd mogelijk. Als ik dan toch maar eens van ergens steun kon hebben. Momenteel is me dat ook niet gegund of hoe moet ik het anders noemen. Rust vind ik op het ogenblik aan onze vijver. Om de twee dagen rijd ik er nu langs. Gelukkig is het zo goed als geen omweg. Als ik de vissen eten geef is het een genoegen om daar naar te kijken. Als ik dan ook nog de andere niet uitgenodigden zie komen aanzwemmen moet ik telkens denken aan hoe mooi de natuur wel kan zijn. Rust vind ik ook bij mijn man. Ik ga niet liever dan zo laat mogelijk. Dan kom ik weinig volk tegen en dat heb ik het liefste. Het doet me deugd dat ik tenminste daar kan langs gaan. Het is het laatste wat me rest. Ik probeer af te bouwen maar dat lukt me nog steeds niet. Na al die tijd ga ik nog dagelijks langs. Was het maar anders , maar helaas ! Ik moet me er bij neerleggen.
Gisteren een heel wat mindere dag gehad. Ik ben blij dat het vandaag beter ging. Zowel met mij (hoe egoïstisch) als met mijn vader. De oefeningen die hij dagelijks gaat doen die zijn wel goed. Hij zelf is tevreden met de kleine vorderingen. En als je ziet welke oefeningen hij moet doen , daar moet je eigenlijk bij glimlachen. Zo stom , zo gemakkelijk voor ons. Maar voor hem en andere patiënten ó zo waardevol. En zelfs heel vermoeiend volgens zijn zeggen. En ik wil hem zeker en vast geloven. Een grote bewondering voor de kinesistes heb ik de laatste jaren wel gekregen. Altijd vriendelijk , geduldig en behulpzaam. Ik kijk niet uit naar zijn operatie van volgende week vrijdag. Met de dag wordt het wachten zwaarder. Ik ben er altijd zeker van geweest dat men steeds als een gezonder mens uit een operatie komt. Helaas, het gaat niet altijd zoals het zou moeten gaan. Dat weet ik nu wel beter. Ik ben ook bang dat er in deze week nog iets zou kunnen gebeuren. Zoals ik nu ook gehoord heb zou het niet de eerste keer zijn dat er iets misloopt in de wachtperiode. Het zijn allemaal van die dingen die normaal gezien gebeuren in andere gezinnen. Toch zeker niet in eigen familiekring. Totdat , het toch gebeurt ! Het zal nog een zware week worden. Als dan alles achteraf in orde komt , zullen we ook weer gelukkig zijn.
Ik weet het niet, ik heb het weer moeilijk vanavond. Eigenlijk vanavond niet alleen. Het is heel de dag al lastig geweest. En als ik nu nog zou weten waarom ! Natuurlijk weet ik waarom. Ik mis die schouder, die af en toe te hulp kwam. Ik mis die armen, die als een veilige schulp rond me kwamen. Ik mis die woorden , die me steeds konden opbeuren. Ik mis de liedjes, die je zong en waardoor je de zon weer zag schijnen. Ik mis je gewoon. Ik mis je elke dag meer. Wat zou ik je graag bij me hebben zodat je me met raad en daad kon bijstaan. Nu moet ik alles alleen afhaspelen. Ik zou zo graag eens af en toe een goeie babbel moeten kunnen doen. Maar dan met jou. Ja, ik kan dat nog maar dan tegen je foto. En af en toe helpt dat natuurlijk ook. Maar ik krijg helaas geen antwoord. Daarnaar moet ik op zoek.
Vandaag heb ik weer veel pijn gevoeld. Hoe het kwam, ik weet het niet. Alhoewel . Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat mijn vader nu volop aan het revalideren is. Tot voor enkele maanden ging ik met mijn man revalideren. Nu gaat mijn vader in datzelfde lokaal revalideren. Bij dezelfde kinesistes. Het is totaal anders voor mij. Toen mijn man ging revalideren was ik elke oefening bij hem. Als steun. Als hulp. Bij mijn vader moet ik dat niet doen. Mag ik dat niet doen. Daar zijn toch die kinesistes voor. Die moeten hem helpen. En hij wil toch zo graag vooruit. En dat gaat nog niet. Het is toch allemaal dag per dag te nemen. Ge kunt toch niet lopen voordat ge kunt kruipen. Mijn vader zal moeten leren om toch wat meer geduld te moeten hebben. En dat is toch zo moeilijk voor hem. Het is allemaal toch zo raar dat ik er nog maar amper aan uit kan. Voor ik terug naar mijn stekje reed ben ik nog langs het kerkhof geweest. De dagelijkse weg. Ik moest gaan vertellen hoe de dag verlopen was. Ik moest toch tegen iemand iets kwijt kunnen. En ik weet dat mijn man het zou begrijpen. Zou hij me geen teken geven van hoe ik het verder moet aanpakken ?
Gelukkig hebben we vandaag een goed antwoord gekregen van mijn vaders huisarts. Nu weten we tenminste wat er te gebeuren te staat. Natuurlijk , heeft mijn vader er nu nog een verkouwdheid bij gekregen. Dus , nog even langs de apotheek om de nodige medicatie. Hij kan zijn voorzorgen maar beter nemen om in orde te zijn tegen volgende week. Want als deze verkouwdheid niet genezen is , kan ook de operatie niet doorgaan. Dat zou dan een zware domper zijn. Mijn vader is nu al lastig omdat hij de tuin niet in kan. Van een echte buitenmens kan men niet iemand maken die ganse dagen gewoon in de zetel zit. Als mijn vader niet buiten kan bezig zijn dan is hij ziek. En dat hebben we nu voor ! In de vooravond ben ik alles nog gaan vertellen tegen mijn man. Ik kan het niet laten. Als ik er niet geweest ben , begin ik onrustig te worden. Uiteindelijk moet ik toch richting kerkhof vertrekken. Daarstraks heeft nog een kennis me gezegd dat ik er heel goed uitzie ! Dat is heel goed mogelijk en waarom zou ik er niet goed mogen uitzien ? Het is alleen de vraag : hoe voel ik mij van binnen ? Dat is heel iets anders. En dat kan geen mens zien. Er zijn zo echt van die momenten dat ik van binnen verscheurd wordt. En dat het nog steeds heel veel pijn doet. Maar die binnenkant is voor mij alleen. Daar kan niemand aan helpen. Die binnenkant moet ik zelf genezen. En dat gaat van lange duur zijn. Maar heelt de tijd niet alle wonden ? En tijd , dat heb ik genoeg.
Vandaag mocht mijn vader plots de kliniek verlaten. De godganse dag heeft hij niemand gezien. Geen enkele specialist is langs geweest. De onderzoeken zijn wel allemaal gebeurd. Maar ik stel me de vraag waarom er niemand is langs geweest. Inderdaad , hij had zijn verzorging , daar niet over te klagen. Hij had op tijd zijn eten ! Naar het schijnt was en is het wel ongelooflijk druk op de kliniek. Iedereen die naar huis kan moet inpakken en vertrekken. Maar dan zou ik toch graag de nodige inlichtingen hebben. Nu weet hij niets. De hoofdverpleegster is enkel komen zeggen dat hij richting huize mag. Wel dient hij zich einde volgende week opnieuw aan te bieden. Vrijdag wordt de geplande operatie uitgevoerd. Maar hoelang moet hij dan nog blijven ? En wat gaat er juist gebeuren ? Wij tasten eigenlijk in het duister. Ik vind dit niet kunnen. De specialist had toch minstens moeten komen praten vind ik . Bij een operatie zijn er toch altijd vragen dacht ik. Het is toch niet iets dat men voor zijn plezier laat doen. Maar ja , we weten al langer dan vandaag dat men maar een nummer is. Ik vind dat ze dat nu maar weer eens hebben bewezen. Ondanks dit mindere verloop is natuurlijk mijn moeder blij dat haar teddybeer terug thuis is. Dat is al een geluk. Op korte tijd was zij terug zo goed als helemaal de oude. Voor haar is het niet te doen dat vader enkele dagen in de kliniek is. Ze is dan totaal ontredderd. Natuurlijk komt het ook door haar leeftijd. Maar al hetgeen we vandaag niet in de kliniek aan de weet zijn gekomen zal , veronderstel ik , morgen duidelijk worden als de huisdokter is langs geweest. Voor hem is er een eveloppe met de nodige papieren in. Ik heb geprobeerd ze te lezen maar dat geschrift is zo goed als niet te lezen. Dus geduld is een schone deugd.
Ik denk dat ik de dag vandaag goed ben doorgekomen. Nu mijn vader in de kliniek ligt heb ik er enkele taken bij gekregen. Ik zie dat allemaal toch niet goed zitten. Ik mag gaan tomaten en courgetten zaaien. Nog nooit gedaan . Ik heb al wel helpen planten maar nog nooit zelf iets gezaaid. Ik denk dat ik nog wat ga meemaken. En dan te weten dat ik gevraagd heb om de tuin af te bouwen ! En een maand geleden was het allemaal in orde. We zouden dit jaar minder groenten kweken in de tuin. Er zouden minder groenten komen te verwerken. Maar ik begin er voor te vrezen. Wat kunnen drie mensen doen met 30 tomatenplanten ? Of met 10 courgetteplanten ? Ik weet wel , dat is allemaal heel lekker als het zo vers uit de tuin komt , maar we moeten het toch kunnen verwerkt krijgen ook ! Ik zou het toch zo graag wat rustiger aan doen. Maar ik denk , nee ik ben er een beetje heel zeker van , dat ik niet wordt gehoord. Wat kan ik in godsnaam doen om het mijn vader aan zijn verstand te brengen. Hij is de tachtig bijna gepasseerd. Ik ben ook geen twintig meer ... Ik heb al moeilijke jaren genoeg gehad met de ziekte van mijn man. In die jaren waren er natuurlijk wel mooie momenten. En er waren ook rustige momenten dat we konden genieten. Ze waren miniem maar ze waren er. Elke dag stond toen wel in het teken van de ziekte van mijn man. Ging het ,dat waren we gelukkig. Was het lastig , dan probeerden we daar toch iets goeds van te maken. Veel rust heb ik wel niet gehad. Nu zou ik toch graag eens een beetje willen genieten van het leven. Het is misschien heel egoïstisch maar ik vraag maar een beetje. En dat gaat me niet gegund worden. Ik ben bang dat ik ga misdoen. Mijn ouders hebben altijd voor mij klaar gestaan. Ik ben nog van de oude tijd en dus nu moet ik er zijn voor hen. Dat is één van mijn principes. Maar ten koste van wat ? Had ik nu nog broers of zussen dan zou het natuurlijk allemaal anders draaien maar ik ben helaas alleen. En dan kan het met momenten verdomd zwaar zijn. Ik kan ook zeggen dat ik het me niet aantrek maar dat kan ik niet. Hoe moeilijk het ook is.
Een zaterdag die weer voorbij is. Gelukkig kon ik zo tussen de karweitjes door tot aan het kerkhof rijden. Alhoewel , ik ga nooit nog op een zonnige namiddag tot ginder. Het was er ongelooflijk druk. En wat ik haat , dat zijn de mensen die echt gaan om de nieuwsgierigheid. Zo kon ik echt niet tot bij mijn man komen. Ze wandelen gewoon in hun leestempo voorbij. Daar wordt dan nog de nodige commentaar bij gegeven. En respect bij al die graven zie ik weinig ten overstaan van de nabestaanden. Ik heb daar een grondige hekel aan. In de toekomst wacht ik wel tot tegen de avond aan. En hopelijk is het dan rustiger en serener. Het is normaal en heel logisch dat er een heleboel mensen rondlopen. Maar het is de manier waarop. Geef mij dan maar een frisse dag. Met mensen die fatsoen hebben. En die echt komen voor iemand speciaal. Zoals ik. Ik kan het nog altijd niet laten. Ik moet tot ginds kunnen geweest zijn of mijn dag is niet goed. Als ik dat niet doe , dan mis ik iets. De pijn is zo al groot genoeg zonder dat daar nog wat moet bijkomen.
Vandaag een bang afwachten naar de resultaten van al de onderzoeken die zijn gebeurt bij mijn vader. Wanneer mijn moeder en ik deze namiddag op bezoek gingen was vader weer weg voor radiografie. Nog meer dan een uur moeten wachten eer hij hiervan terug was. En dan wachten , wachten , wachten... Maar als er niemand iets komt zeggen dan ga ik zelf op onderzoek uit. Dat heb ik wel geleerd ten tijde van het ziek zijn van mijn man. Om zes uur komt de verpleegster van dienst ons een klein beetje uitleg geven. Mijn vader mag dus zeker nog niet naar huis. Na vier dagen zien ze pas dat de halsslagader niet in orde is. En hij staat voor een operatie aan de halsslagader. We weten nog niet welke kant. Is het de linkse of de rechterkant. Of is het aan allebei de kanten ? Morgen, zaterdag , zal de specialiste langs komen. Toevallig is zij dit weekend van dienst en dan kan dit dus op zaterdag gebeuren. Natuurlijk hebben we daar vragen bij. Ik vind het spijtig dat zij dit niet zelf is komen melden. Maar ja , het zal zo wel moeten de dag van vandaag zeker ! Moeder is natuurlijk heel zwaar teleurgesteld. Ik heb haar voorgesteld om bij mij te logeren. Gemakkelijk zal dat niet zijn want ik heb maar één slaapkamer. Dan ga ik wel de zetel op. Ik heb daar geen probleem mee. Voor haar is het natuurlijk weer een moeilijke beslissing. Ze wou er graag eens een nachtje over slapen. Ik ben benieuwd wat ze me morgen gaat zeggen. Ik laat haar vrij. Ik kan ook bij haar gaan slapen. Maar dan ben ik volledig gebonden. Ik volg nog altijd graag enkele programma's op TV En ik werk s'avonds op mijn PC. Dat kan ik niet bij haar. Maar we zullen morgen wel zien wat er gaat gebeuren.
Vanmorgen was ik al vroeg bij je op bezoek. Ik kon niet anders gezien de omstandigheden. Beter zo heel vroeg dan helemaal niet. Ik had ruimschoots de tijd om je alles te vertellen wat er gisteren is gebeurd. Ik moet je toch op de hoogte houden van de gebeurtenissen. Het deed toch raar om al zo vroeg op het kerkhof te zijn. En toch zijn er dan nog andere vroege vogels. De onderzoeken zouden nu volledig achter de rug zijn. Al bij al gaat het heel hard meevallen. Er is zelfs sprake van terug naar huis te gaan. Ik vind het wel vlug maar heb er hoegenaamd geen bezwaar tegen. Thuis kan men even goed en zelfs beter herstellen. Thuis is men ook veel rustiger dan in de klinier zelf. We gaan gewoon afwachten en zien wat de dag van morgen gaat brengen. Als mijn vader al terug naar huis mag ,dan ken ik iemand die heel gelukkig gaat zijn. Het is echt niet te doen met mijn moeder. Ze zou zelf nog op de kliniek terecht komen. Ze is zo zenuwachtig en totaal van slag. Ze heeft het al moeilijk met haar gedachten te ordenen. En nu dit er nog bij. Laat asjeblief alles vlug terug in de oude plooi terecht komen !
Lastige dag vandaag. Vooral voor mijn moeder. Zij weet niet hoe zich te houden omdat men vader nu in de kliniek verblijft. Ze loopt gewoon verloren. Zij is ook heel lastig omdat ze nu alleen is. Ik probeer vanalles en nog wat om goed te doen, om haar gedachten af te leiden. Het is te hopen dat mijn vader snel van de intensieve gang af mag. Daar mogen we maar twee uurtjes op bezoek gaan. Wanneer hij naar een gewone kamer mag gaan , dan kan mijn moeder langer op bezoek gaan. Nu is het natuurlijk op uur en tijd. De verpleegsters houden zich echt aan de voorgeschreven uren. Wat natuurlijk heel normaal is. Voor ons natuurlijk tegenslag. Wij zouden liever langer op bezoek blijven. Zelf houd mijn vader zich natuurlijk taai. Alhoewel met een klein hartje. Ik zie dat aan zijn manier van doen. Morgen zou er nog een grote scan genomen worden. En dan zal het afwachten zijn. Vandaag is hij toch al naar de revalidatie mogen gaan. Bij dezelfde kinesistes als waar mijn man naar toe ging. Ze hebben het er al volop over gehad. Dat het heengaan van mijn man zo plots was. Die meisjes verliezen natuurlijk nog patiënten. Maar op zulke korte termijn hadden ze nog zo goed als niet meegemaakt. Ook zij hadden het er nog moeilijk mee. Mijn man was een graag geziene patiënt. Hij bracht ze altijd aan het lachen. Toch hadden ze verraden aan mijn vader dat ik een presentje voor hen had gebracht. Toevallig de vorige dag. En ja, als ik mijn vader daar dan over hoor praten, dan weet ik hoe moeilijk ook hij het heeft met het heengaan van mijn man. Het is een kranige kerel , altijd het laatste woord willen hebben maar met een ó zo klein , gouden hartje. Dat doet me wel iets als ik het opmerk. Dat zijn van die zeldzame momenten dat hij in zijn kaart laat kijken. Dat zijn van die momenten die ik zeker moet bijhouden.
Het gaat weer de totale verkeerde richting uit. Ik had al lang in mijn bed moeten liggen maar ja. Het zal voor seffens zijn. Heb vanavond mijn dag nog eens helemaal overlopen. Het is weer geen gemakkelijke dag geweest. Deze voormiddag met mijn moeder naar de bank en winkel geweest. Toch ook nog heel even langs het graf van mijn man geweest. Gelukkig dat ik dat toen gedaan heb. Ik zou er anders vandaag niet meer naar toe kunnen. Deze middag een kleinigheid gegeten met mijn ouders. Dan was het wachten op de huisdokter. Komt die natuurlijk wat later dan voorzien. En toen was het inpakken en wegwezen richting kliniek. Mijn vader zou toch voor onderzoek moeten opgenomen worden. Een klein herseninfarct heeft plaatsgevonden. Dit is waarschijnlijk één van de voorbije nachten gebeurt. Zelfs de huisdokter had niet direct een antwoord. Morgen gaan er nu natuurlijk enkele onderzoeken gebeuren. Het zullen weer enkele moeilijke dagen worden. Altijd dat heen en weer gerij. Mijn moeder ophalen, wegdoen, enkele uurtjes wat karweitjes opknappen, en dan opnieuw richting kliniek. We mogen maar twee uurtjes per dag op bezoek gaan. Hopelijk is het alleen maar een waarschuwing geweest. Hopelijk komt alles met een goede verzorging alles snel weer in orde. Hopen , meer kan ik niet doen.
Vandaag is het twee maanden geleden dat ik je heb moeten afgeven. En toch , wat zijn twee maanden ? Ik kan me nog elke dag heel goed voor de geest halen. Het is ongelooflijk zwaar geweest. Met vallen en opstaan. Telkens weer opnieuw naar boven klauteren. Elke dag volledig opnieuw beginnen. Niet willen aannemen dat ge nooit meer terug komt. Je overal en nergens gaan zoeken wetende dat ik je niet zal vinden. En hopen dat ge thuis zult zijn wanneer ik thuis kom. Maar alle hoop verdwijnt wanneer ik je kom bezoeken. Dagelijks kom ik nog langs. Dagelijks kom ik je vragen stellen in de hoop dat je me kunt helpen. Dagelijks kom ik om antwoorden. Ik had nooit gedacht nu al alleen verder te moeten. Ook jij had nooit gedacht om nu al niet meer hier te zijn. We hadden nog een hele toekomst voor ons. We hadden nog zoveel plannen. We gingen nog zoveel samen doen. Helaas, de tijd was tekort. Voor ons is er geen toekomst meer. Samen.
De zondag is weer voorbij. Er zijn toch van die dagen die lang duren. Waar kan men naartoe op een zondag als men alleen is ? Ik weet dat ik een nieuwe vriendenkring zal moeten opbouwen. Van de oude blijft er zo goed als niets over. En deze vrienden, die hebben hun kinderen , hun kleinkinderen. Helaas, ik heb geen kinderen of kleinkinderen. Dat is een groot gemis. Niet alles gaat in het leven zoals men het graag heeft. Ik tracht er het beste uit te halen wat op dit ogenblik gaat. En spijtig genoeg is dat niet zo heel veel op dit moment. Ik vraag me nu al af wat dat in de zomer gaat zijn. Er gaan nog heel moeilijke tijden aanbreken. Dat is iets dat ik al wel door heb. Ik voel me zo alleen en daar is niemand die me daarbij me kan helpen. Ik sta ervoor en ik moet erdoor. Gemakkelijk is wel wat anders. En het komende leven had ik me wel heel anders voorgesteld. Ik had nooit gedacht om nu al weduwe te zijn. Wat een hard woord en toch waarheid. Ik had nooit gedacht om nu al alleen plannen te moeten maken. Ik had nooit gedacht dat alleen zijn , zo erg was. En toch is het zo. Dat besef je pas als je het meemaakt. Ik mis je enorm.
Ik weet het niet, ik heb het weer moeilijk vanavond.
Vandaag mocht mijn vader plots de kliniek verlaten.
