Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
07-04-2011
Drie maanden terug
Is het een samenloop van omstandigheden of is het de voorzienigheid die even langs komt ? Al de hele voormiddag heb ik van die traanmomenten. Ze worden alsmaar langer. Nu is het half twaalf. Het moment , toen ik je drie maanden geleden mee naar de operatiekamer begeleide. Het mocht van de begeleidende verpleegsters Daar namen we afscheid van elkaar met een kus , met een lach en een zwans. Tot straks , zei ik je nog en denk aan onze 24ste huwelijksverjaardag. Hou je sterk en tot zo. Ik zal er zijn als je terug wakker wordt ! Dat was het , en je was verdwenen achter die koude grijze deur. Toen begon het lange wachten. Toen wist ik ook niet wat doen. Alhoewel ik wel wist wat te doen. Plots moest ik je kamer leeghalen. Dat had ik nog niet meegemaakt. Al de voorgaande keren werd je kamer voorbehouden. Nu plots niet meer. Ik had er geen goed gevoel bij. Ik vond het raar en akelig. Ik deed wat me werd gevraagd. Ik pakte alles terug in en ik reed naar huis. Zoals steeds was ik weer alleen. En wachten duurt lang ... Geduld is een schoon deugd maar als ge niets hoort . . .
Deze namiddag heb ik me dan maar uitgewerkt op de grasmachine. Gelukkig dat zulk een machine niet kan praten. Hij had direct naar de vakbond gestapt en zij ontslag gevraagd. Dat heeft me vandaag wel geholpen. Ik heb me erdoor gewerkt. Als ge zo een uurtje of drie achter de grasmachine kunt lopen , is er heel wat frustratie weggewerkt. Is het hoofdje onieuw een stukje leger en staat er terug een deel op de juiste plaats. De graskantjes nog voor een stuk bijgeknipt en toen was het hoog dringend tijd om te stoppen.
Net zoals drie maanden geleden , kwart voor zeven. Toen kreeg ik pas bericht binnen dat ik naar intensive care mocht komen. De operatie was veel zwaarder verlopen dan verwacht. Vanaf het eerste moment dat ik je daar zag had ik er al geen goed oog in. Maar wie was ik ? Zeker geen doktor , specialist , verpleegkundige ... Het was afwachten en hopen. Nu keek ik op mijn horloge en was het dringend tijd om alles in te pakken en naar je toe te gaan. Nu was het een zonnige avond , toen was het koud en onaangenaam. Toen was je er nog , vandaag niet meer . . .
Ik kan er niets aan doen maar ik heb me vandaag de ganse dag zo rot , zo slecht gevoeld als wat. Ik , die zo hoopte op beterschap ! Het kon niet rotter dan het vandaag geweest is. Het voelde allemaal zo zwaar aan. Alsof het allemaal lood was. En dat allemaal als een gevolg van voorbije zondag. Ik ben dan deze voormiddag wel met mijn moeder naar de markt geweest. Het was verdomd koud. Dus heel vlug terug naar de warmte van een tas koffie. Ik heb er echt bij gezeten om de hoop te vergroten. En de koffie smaakte helemaal niet . Dus ook dat ging me niet. Al hetgeen ik vandaag wou doen , is op een flop uitgedraaid. Zo erg zelfs dat ik er werkelijk de brui heb aangegeven . In de zetel gaan zitten en daar gewoon blijven zitten. Gewoon zitten zonder iets te doen. Gewoon zitten en afwachten. Afwachten naar morgen. En hopen op beter . . .
Vandaag ging het me al beter maar de teleurstelling van gisteren was er nog. Die kan ik nog niet helemaal van me afzetten. Niet dat ik alleen door het dierenpark heb gelopen , wel het feit dat vriendschap ver te zoeken is. Vriendschap die we allen zo nodig hebben en waar er veel te weinig van is. Ik kan het nog niet vatten hoe dit allemaal mogelijk is. Zelfs nog niet tot een gesprek kunnen komen op een simpele daguitstap. Maar ja, wie ben ik ? Een vreemde, en daarmee is die kous af. Dan me vandaag maar bezig gehouden met praktische dingen. De verzekeringsagent is vandaag de laatste papieren voor de hospitalisatie komen ophalen. Ik hoop dat dat ook vlug wordt afgehandeld. Dan kan ik de laatste rekeningen van de kliniek betalen. Wat een geluk dat er zoiets bestaat als hospitalisatieverzekering. Had ik deze niet gehad , dan had ik het niet geweten. Dat het allemaal zoveel moet kosten ! En wat er allemaal wordt aangerekend ! Ongelooflijke bedragen worden er gevraagd omdat men het toch een klein beetje comfortabel wil hebben. Dat was zeker iets dan mijn man nodig had. En omdat men het in moeilijke dagen zo comfortabel mogelijk wil hebben dan is het zo precies alsof men er op los kan vragen. Ze zullen wel betalen. Me niet verkeerd begrijpen, ik zou mijne laatste euro gegeven hebben als dat mijn man beter had kunnen maken en bij me had gelaten. Nu hoop ik dat ook het hoofstuk kliniek van mijn man kan worden afgesloten. Ik hoop ook dat ik morgen terug een betere dag ga hebben. Niet zoals gisteren , niet zoals vandaag. Ik zou graag vooruit willen komen. Langzaam maar zeker. Hoop ik.
Vandaag is een dag waar ik echt naar heb uitgekeken. Vandaag is een dag die volledig is tegengevallen. Wist ik veel hoe zulk een uitstap de dag van vandaag in elkaar steekt ! Ik heb in jaren geen daguitstap gemaakt. Zeker niet alleen. Vol goede moed thuis vertrokken en zeker op tijd. Ik was bij de eersten en als men ergens aankomt dan zegt men toch een goede dag ? Ik heb er zelfs gene terug gekregen. Ja goed, nog vroeg op de dag en niet goed wakker ? Dan maar de bus opgestapt en een zitje ingenomen. Wat was het stil op die bus. De koppels onderling die zegden af en toe iets tegen elkaar en daar bleef het bij. Er werd niet over en weer gepraat, men werd niet aan elkaar voorgesteld en dit was dus een uitstap naar de dierentuin ! Toen we bij de dierentuin aankwamen veronderstelde ik dat we toch in groepjes zouden verder gaan. Niets van aan . De bus uit en het park binnen. Ieder op zijn eigen. Ik zag koppel per koppel vertrekken. Man en vrouw. Moeder en dochter. Vader , moeder en twee kindjes. Daar stond ik dan , helemaal alleen. Wat heb ik het toen moeilijk gehad. De waterlanders van verdriet en pijn waren toen wel eventjes van de partij. Ik kon ze echt niet tegenhouden. Op dat moment heb ik beseft dat de wereld hard is, wreed hard. Ik wist het al wel maar nu werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Wat voelde ik me alleen. En ik die dacht dat ik een mooie dag ging beleven. Wat een tegenvaller , wat een afknapper. Ik heb dan de moed in mijn handen genomen en heb het dierenpark op mijn tempo bezocht. Ik kon gaan en staan en doen en laten wat ik wilde. Nu moest ik werkelijk met niemand nog rekening houden. Ik moest er alleen voor zorgen dat ik op tijd terug aan de uitgang was om terug naar huis te keren. Spijtig dat de organisator van deze uitstap me nog vroeg of ik een aangename had gehad. Ik heb hem bedankt voor deze uitstap maar aangenaam ? Daar heb ik niet op geantwoord. Op zulke momenten leert men de wereld kennen. Beteren gaat dat zeker niet doen. Nu ben ik alleen en ik zal alleen blijven. Wat gaat dat nog hard worden in de toekomst. Het enige waar ik kan op hopen is dat ik een nieuwe vriendin ontmoet. Een vriendin die mee op daguitstap gaat. Een vriendin die met me praat. Een vriendin die me uit de eenzaamheid haalt. Eenzaamheid is een gegeven dat we in de toekomst nog heel veel gaan tegekomen. Vandaag heb ik ondervonden hoe egoïstisch de wereld in elkaar steekt. Vandaag ben ik verbitterd thuis gekomen , teleurgesteld ... Hopelijk zal het me morgen beter vergaan als ik deze dag ben vergeten.
Een reuze lentedag vandaag. Zo heerlijk om niets te doen. Dat heb ik dan vandaag ook gedaan. Helemaal niets ! Vandaag ook voor de eerste keer opnieuw iets gekleurd uit de kleerkast gehaald. Sinds het overlijden van mijn man had ik alleen maar zwart en grijs boven gehaald. Vandaag met die heerlijke zon heb ik dus terug iets fleurigs gezocht. Het deed even raar maar ik heb toch doorgebeten en eerlijk gezegd, ik voel er me goed bij. Deze morgen al goed op tijd naar de kapper geweest. Dan verder richting bakker en beenhouwer. Na de middag mijn moeder naar de kapper gebracht. Nog een tasje koffie met kriekentaart gesnoept. En dan een heerlijke wandeling gemaakt. Toen was het al een late namiddag geworden. Nog even langs het kerkhof geweest. Net zoals gisteren. Heel veel volk , maar nu aan het wandelen langs de graven. Ik kom toch ook regelmatig dezelfde personen tegen. Ook mensen , net als ik , die nog vlug een goede dag komen zeggen. Of nog vlug het graf proper maken en een nieuw bloemeke erbij zetten. Ook de avond is voorbij gevlogen. Ik heb me bezig gehouden met de kranten te lezen van een hele week. Ik had er nog geen fatsoenlijke tijd voor gehad. En nu er tijd voor gemaakt. Ik hoop morgenavond ook door de aangekomen post heen te zijn gewerkt. Alhoewel ik daar voor vrees want ik ga met een bus mee naar een dierentuin ergens in Nederland. Wij gaan twee kleine ijsbeertjes bezoeken. Ik hoop dat het zal meevallen want ik kijk er wel een beetje naar uit. Tot morgen .
Vandaag al een beetje weekend gehouden. Tot deze middag nog een vlijtig meisje geweest bij mijn ouders. Nog genoten van de traditionele frietjes met stoofvlees. En daarna natuurlijk nog de afwas gedaan. Het was nog steeds miezerig buiten en ik heb er de brui aan gegeven voor deze week. Ik ben dan maar wat in de natuur gaan wandelen. En natuurlijk wat eten mee genomen voor de beestjes. Ik heb er van genoten. Zo helemaal alleen. Zonder al de drukte rondom mij. En voor de rest niemand te bespeuren. Op het kerkhof was het wel wat anders. Het was er druk toen ik eraan kwam. Langs alle kanten zag ik mensen graven opkuisen. Oude plantjes weg en nieuwe in de plaats. Er zijn vandaag ook nog heel wat potten met narcissen geplaatst. Het kerkhof begint mooi geel gaan te zien. Ook bij mijn man staan ze mooi te staan. Als het weer een beetje fatsoenlijk blijft dan kunnen de paasbloemen nog gemakkelijk een hele week blijven staan. Er staan nog vele beginnende knopjes in. Wie had ooit gedacht dat ik nu al paasbloemen bij jou zou komen zetten ? Jij niet. En ik niet. Niemand.
Hoe troosteloos kan een dag er toch uitzien als die warme zon zich niet laat zien. Dan is alles grauw en grijs. Zelfs de jonge slaplantjes in de tuin. Het frisse groen is niet fris groen meer. De regen doet natuurlijk wel deugd. Ge ziet alles wassen. Zelfs het onkruid. En ik dacht dat er veel was weggewerkt ! Ik kan gewoon opnieuw beginnen. Hopelijk laat de zon niet te lang op zich wachten. Ook op het kerkhof was het troosteloos. Dat er anders de laatste dagen nogal wat volk op was heb ik vandaag zogoed als niemand gezien. De wind was goed fris. Het kaarsje bij je graf bleef weer niet aan. Ik moet toch eens achter iets anders gaan zoeken. Ik heb al wel eens rond gekeken maar nog niets naar mijn goesting gevonden. De aangeboden lantaarns zijn toch allemaal zo groot. Ik zoek eigenlijk achter iets verfijnd. Met de tijd zal ik het wel vinden. Dat hoop ik toch tenminste. Ik heb me nu al voorgenomen dat ik eens richting Scherpenheuvel ga rijden. Een kennis van mij komt regelmatig met van die speciallekes naar huis. Wie weet vind ik ook iets !
Spijtig, vandaag was het geen zonnige dag. Wat missen we al vlug die warme zonnestralen. En als de hemelsluizen dan ook nog eens opengaan is het al helemaal niets. Natuurlijk mag het eens regenen. Hopelijk gaat het nu geen weken duren. Ondanks de ontbrekende zonnestralen heb ik me vandaag toch kunnen bezig houden in de tuin. Ik ga er nog komen. Ik ben zelfs al te voortvarend en ben moeten stoppen van mijn vader. Ik was weer werk aan het doen dat nog veel te vroeg is. Dus gewoon stoppen en afwachten tot de goeie moment. Maar er zijn buiten nog genoeg klusjes te doen. Vervelen zal er zeker niet bij zijn. Maar dan zou wel het zonnetje van de pârtij moeten zijn. Voor mijn vader is er nu gelukkig de driedaagse De Panne - Kokszijde. In de voormiddag komt hij nu mee de tuin in. In de namiddag is het platte rust. Ben dat helemaal niet gewoon van hem. En ook niet dat hij gewoon in de zetel blijft liggen. Het zal hem dus niet gaan. Hij heeft ook nog niet gevraagd wanneer we terug gaan revalideren. Ik ben benieuwd. Ik denk dat mijn moeder ook aan de lenteschoonmaak is begonnen. Dus zullen we haar vanaf morgen hier mee helpen. Hopelijk is er niet te veel regen want er staan ramen zemen op het programma. Niet mijn liefste bezigheid. Maar ja, dat zal ook moeten gebeuren zeker ? Zolang ik s'avonds nog de tijd heb om langs het graf van mijn man te gaan ben ik tevreden. Als men dat natuurlijk tevreden kan noemen. Nu met de uurwisseling gaat dat de komende maanden natuurlijk geen probleem zijn. En is het voor mij gemakkelijker. Dan moet ik niet meer zo vliegen om nog voor het donker daar geweest te zijn.
Wat eigenlijk begonnen was om het verlies van mijn man te helpen verwerken is nu verder uitgebreid naar het wel en wee van mijn ouders. Het doet mij deugd om zo alles een klein beetje te kunnen neerpennen. Zeker nu ik van het één in het ander terecht kom. Het spijtige is dat de vroegere vrienden één voor één zijn weggevallen. Een goed gesprek zou wonderen kunnen doen. Nu verlicht mijn hart als ik zo wat kan neerschrijven. Het lucht me op. En papier spreekt niet tegen. Het geeft me dan ook wel geen antwoord. Maar soms komt er al eens een oplossing uit de bus gevallen.
Om deze reden heb ik ook de naam van mijn blog veranderd. In het begin was het alleen " Mijn Man " Nu samen met " Mijn Ouders ".
Vandaag de huisdokter op bezoek gehad voor mijn vader. Spijtig, hij was te vroeg of ik te laat. Ik heb hem gemist en dus heb ik mijn vragen niet kunnen stellen. Enkele dagen geduld want vrijdag komt hij terug en dan ben ik er zeker en vast. Revalidatie is er momenteel niet bij. Hij heeft het afgeraden omdat mijn vader toch zwakker is dan verwacht. En ook zijn bloeddruk is niet in orde. Dus , heel veel rusten en niets doen. Leg dat maar eens uit aan iemand die anders heelder dagen in de tuin zit te werken. Hij komt nu ook wel de tuin in alhoewel het maar voor heel korte perioden is. Het staat op zijn gezicht te lezen hoeveel pijn het doet om niet te kunnen helpen. Nu zijn de rollen omgekeerd. Ik probeer hem te helpen. Ik moet toegeven dat het me aardig lukt. Ik moet ook toegeven dat het eigenlijk geen werk voor een vrouw is : de tuin omgraven. Het is verdomd zwaar ! Maar voor dit jaar heb ik er bijna mee gedaan en volgend jaar zien we wel. De aardappeltjes zijn vandaag geplant evenals een stuk of 70 gladiolen. Mijn vader heeft me wel gezegd dat alles heel miniem zal zijn in de tuin dit jaar. Ik ben benieuwd voor het vervolg. Mijn moeder zou niet liever willen dan dat we stoppen met het kweken van groenten. Ze vind het veel te zwaar voor mij. En ook voor haar natuurlijk want ze kan het allemaal niet meer aan. Dat komt ook door haar leeftijd. Van mij mag ze niet helpen in de tuin en ik kan er in komen dat dat pijn moet doen. Iets wat je jaren gedaan hebt en nu gaat dat door omstandigheden niet meer. Mijn man zou maar wat blij geweest zijn als mijn vader zou stoppen met tuinieren. Hij heeft nooit kunnen begrijpen wat er zo plezant was om in de tuin te werken. Dat had natuurlijk met zijn opvoeding te maken. Mijn man zijn ouders hebben nooit een tuin gehad. En hij kende het dus spijtig genoeg niet. En zoals het spreekwoord zegt : " jong geleerd is oud gedaan "
En ja , mijn vader is terug thuis. Hij staat mijn inziens nog wankel op de benen. Hjj zal terug moeten aansterken. En ik denk ook dat hij niet volledig zeker is van zichzelf. We hebben in ieder geval een goede tas koffie gedronken op zijn thuiskomst.. Daarna was ik heerlijk vrij ! Het deed me deugd dat ik nog eens op een fatsoenlijke manier bij je kon langskomen. De voorbije dagen was het maar zus en zo door de omstandigheden. En dus heb ik je vandaag het hele verhaal van mijn vader gedaan. Je moet toch ook op de hoogte blijven van het reilen en zeilen. Het was nog aangenaam in het zonnetje toen ik daar aankwam. En ook de paasbloemetjes die ik vorige week heb meegebracht zijn allemaal aan het open komen. Ik denk niet dat er met Pasen zelf nog paasbloemen zullen zijn. Je vond Pasen wel een mooie tijd. Toch zeker met de versierde krulhazelaar. En dan zeker niet te vergeten de chocolade eitjes. Mijn hart doet pijn als ik nu al de mooie gevulde paaseieren zie liggen. Ik hoef er geen enkel meer te kopen. Zelf eet ik toch al geen chocolade. Het doet pijn om er weer niet aan mee te kunnen doen. Ik verwende je toch zo graag. Helaas kan ik je nu niet meer verwennen. Zo heel lang ben ik wel niet gebleven. Ik wilde wel wat papierwerk in orde brengen en dat is me goed gelukt. Als ik nu zo nog enkele dagen wat kan bijwerken dan gaat alles in orde komen. Want voor mijn overlevingspensioen zijn er nu toch een stuk of vijf brieven binnengekomen. En ik kan er niet aan uit. Dus ik zal één van de dagen nog eens op ronde moeten gaan om te zien wat ik allemaal moet doen. Ik zou heel graag van al die rompslomp vanaf zijn. Maar dan zullen de successierechten wel beginnen zeker ? Ik ben nog steeds op papieren van de bank aan het wachten. Als die er zijn kan ik ook daar weer verder. Waarom maken ze het toch allemaal zo moeilijk ? En ze weten het toch allemaal beter dan ik het zelf weet !
Ik ben benieuwd naar morgen. Je ziet mijn vader zo de nodige vorderingen maken. Wat een verschil met vrijdag en gelukkig maar. Dat iemand op zulk een korte tijd zo kan terug in orde komen. Dat zijn eigenlijk de wonderen van de kliniek-wereld ! Toen ik tot vorig jaar met mijn man naar de kliniek kwam was dat ook zo. Zo ziek als wat. Niet eten , niet drinken , geen krachten meer en toch , enkele uren later was hij er terug bovenop. Ik heb meermaals gezegd : wat zit er in dat zakske dat iemand zo snel terug kan recupereren ? Als buitenstaander zullen we het nooit weten want we kennen daar niets vanaf. Maar voor ons telt alleen maar : als we geholpen worden zijn we tevreden. En of we op dit ogenblik tevreden zijn ! De verdere revalidatie zal alles moeten afmaken. Daar ben ik wel wat bang voor. Die linkerarm die wilt niet mee. Ik hoop dat mijn vader geduld genoeg gaat hebben. Maar hem kennende ! Het kan niet rap genoeg vooruit gaan maar men moet ook voor alles de nodige tijd nemen. Ik zal zien en proberen van rustig af te wachten.
En of ik deze morgen gerustgesteld was ! Toen ik bij mijn vaders kamer aankwam was ik al tevreden. Ik hoorde zijn stem en dat was inderdaad al voldoende. Wat het iemand doet om nog maar gewoon een stem te horen. Het was nog maar een flauwe stem maar toch, ze was er terug. Ik was blij dat alles is goedgekomen de voorbije nacht. Dat hij tenminste niet langer op de recovery moest blijven. Mijn vader had wel een heel slechte nacht. Hij had nogal wat pijn gehad. Niet aan de operatiewonde maar wel met de plassonde. Ondertussen is ook dat allemaal terug in orde. Ik denk dat hij de komende nacht wel een heel stuk beter zal slapen. En ik ken nog zo iemand. Mijn moeder. Een zombie had er niets aan vandaag. Na het bezoekuur deze avond was ze tevreden dat ze naar huis kon gaan. Ik denk niet dat ze negen uur nog gehaald heeft. Zij was totaal op. Maar nu ze gezien heeft dat alles de goede richting uitgaat met mijn vader, kan ze opgelucht adem halen als ik het zo zeggen mag. Die voorbije dagen zijn vermoeiend geweest. Ook voor mij. Dat geef ik heel grif toe. Zeker als men er alleen voorstaat. Wanneer ik de foto van mijn man bij me neem kan ik het niet laten hem te vragen of hij toch een hand boven mijn hoofd wil houden. Wat mis ik zijn helpende handen , zijn bemoedigende woorden , zijn steun ... Ja , ik mis hem . Elke dag , meer en meer.
Een heel vervelende dag vandaag. Mijn vader vanmorgen naar de kliniek gebracht. Het was er al een leven van jewelste. Een kamer gekregen op het eerste verdiep. We mochten niets uitpakken want na de operatie zou hij naar een andere kamer moeten. Dus heel de verhuis terug mee de auto in. Dat was wel vervelend. Ik vind dat ze dat wel hadden mogen zeggen. Nu moest je met de meegenomen bagage liggen sleuren. Mijn vader werd toch nog vroeger dan verwacht naar het operatiekwartier gebracht. Omdat ze mij de verkeerde inlichtingen hadden gegeven was ik er natuurlijk niet. Dat gaf me wel een heel raar gevoel. Rond drie uur dan toch richting intensive care gegaan want hij zou daar uiteindelijk één nachtje moeten blijven. Geen vader te vinden ! Hij lag nog op de recovery. De intensive care lag volledig vol en daarom werd mijn vader op de recovery verder opgevolgd. Dat doet wel raar maar we mochten er toch enkele momenten bij. Dat vond ik wel tof van de verpleging. Ik een beetje gerustgesteld maar zeker mijn moeder. Dan tot zeven uur vanavond gewacht maar nog steeds geen bericht van de kliniek. Opnieuw de auto in en tot ginder gereden en gaan zien. Inderdaad, vader lag nog steeds op de recovery. Hij mocht nog steeds niet naar de gewone kamer. De operatie zelf was goed verlopen. Alleen de bloeddruk deed tegen en ook de nieren werkten niet naar behoren. Dat was voor mij wel even schrikken. Waar en wanneer had ik dat nog gehoord ? Nog niet zo lang geleden ? Spijtig genoeg heb ik maar weinig uitleg gekregen maar iedereen deed toch zijn best. Het deed me allemaal terug denken aan hetgeen er met mijn man was gebeurd. Al die beelden zijn me de hele dag achtervolgd. Toen duurde het ook immens lang eer ik een eerste berichtje doorkreeg. En wachten , het duurt toch zo lang. En ook nu weer had ik er geen goed oog in. Ook nu wilde het allemaal niet mee en deed er vanalles tegen. Ik heb mijn moeder dan maar terug naar huis gebracht. Zij was op van zenuwen , vermoeidheid ... Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Pas om tien uur deze avond heb ik een telefoontje gehad van de kliniek. Nu was alles in orde bij mijn vader ( ? ) en werd hij naar de kamer gebracht. God zij dank ! Er viel een klein blokske van mijn rug. En ik zal maar hopen dat het een juiste berichtgeving was. Gerust ga ik pas zijn als ik hem morgenvroeg zal zien. Bezoekuur of niet, ik ga er vroeg naartoe om met mijn eigen ogen te zien of alles in orde is.
Ook vandaag hadden wij een heerlijke lentedag. Het was opnieuw een plezier om in de tuin te komen. Alhoewel , ik weet niet wat ik van mijn vader moet denken. Tot voor kort kon niemand hem uit de tuin houden. Zijn tuin is zijn lang leven. Maar morgen wordt hij geopereerd. Hij lijkt me zo zorgelijk , iets wat ik vroeger nooit heb opgemerkt. Ik denk dat het met mijn man te maken heeft. Mijn man werd ook geopereerd en toch moest ik hem afgeven. Hij mocht niet bij mij blijven. Dat is nog maar pas gebeurd. Vroeger keek ik ook heel anders tegen een operatie aan dan de dag van vandaag. Vroeger dacht ik altijd dat men beter uit een operatie kwam. Een operatie was om te helpen genezen. Nu weet ik , dat ik in de toekomst , nooit nog vertrouwen zal hebben in een operatie. Ik zal me steeds de vraag stellen : "Ga ik nog terug wakker worden ?" Ik denk dat mijn vader daar nu ook de ganse dag mee bezig is. En ge ziet dat aan zijn gezicht. Het zijn nu wel twee totaal verschillende gevallen die zich voordoen op enkele maanden tijd maar toch, het is zeker niet goed voor de gezondheid. Voor niemand van ons. Onze teentippen zijn vandaag weer een beetje meer afgesleten. Maar dat zullen we er maar bij nemen. En we zullen maar hoopvol naar de volgende dagen uitkijken. Dat is het beste wat we kunnen doen.
Heb vandaag van het zonnetje genoten. Deze voormiddag al kleine karweitjes in de tuin opgeknapt. Na de revalidatie van mijn vader opnieuw begonnen. Dan was het al een zwaardere karwei maar daar ben ik ook doorheen gesparteld. Nu had jij bij me moeten zijn. Al was het maar gewoon zittend op een stoel , zalig genietend van het lentezonnetje. Het was zo aangenaam deze namiddag . Een heerlijke zon , geen windje in de tuin en de vogels die om ter mooist hun liedjes zongen. Ik had je in gedachten bij me. Meer kon niet. Je was dan wel geen tuinman maar hier zou je echt van genoten hebben. En waarom daar zelfs geen glaasje wijn bij ? Het was er echt het weer voor. We hadden er echt kunnen van genieten. Helaas, ik heb er alleen maar van kunnen dromen. Ik heb er alleen maar kunnen over nadenken. Ik was er maar alleen. Niet met een glaasje wijn maar met een grote fles water ! Het verschil is heel groot. Als , als , als ... Het had totaal anders kunnen zijn. Maar het is niet. En ik moet me daar bij neerleggen. Hoewel het me heel zwaar valt. En ik het de voorbije dagen heel lastig heb gehad en nog. Komt het door de komende Paasdagen ? Komt het door het Lentegevoel ? Komt het door het ontluiken van al het nieuwe leven ? Niemand geeft er mij een antwoord op.
Ik ben leeg vandaag. Ik heb geen fut om ook maar iets te doen. Gelukkig heb ik geen bazen meer die me taken opleggen. Wel is de voetverzorger langs geweest. Wat een weelde ! Ik kan terug fatsoenlijk gaan. Er zaten weer heel wat eksterogen-pitten verstopt in mijn voetjes. En dan kan het met momenten wel eens een ramp worden. Zeker als er moet uitgesteld worden wat vorige week nog gebeurde. Hij had een overlijden in de kennissenkring. Wat een mooie leeftijd - 92 jaar -. Daar wil ik wel voor tekenen als ik tot op het einde gezond mag blijven ! Ik denk dat er zo velen onder ons zijn. Ook een man uit mijn en zijn kennissenkring is ondertussen overleden. Hij wist er niets van. Heb ik er nu goed aan gedaan om het te zeggen of niet ? Het verwonderde hem wel dat hij niet in kennis was gesteld. Maar ja , op zulke momenten worden er wel eens personen vergeten. Dat heb ik ook ondervonden. Dat is een moment waarop wel wat fouten worden gemaakt. Normaal gezien wordt dat wel door de vingers gezien. Maar toch, er zijn er bij die zoiets heel kwalijk nemen. En dat vind ik heel spijtig. Maar ja , wat gebeurt is kunt ge niet meer ongedaan maken.
Het is nog geen haar beter dan gisteren. Heel de voormiddag heb ik met een zakdoek in de hand rondgelopen. Zolang als ik thuis ben is er geen probleem. Maar ik moet ook buiten komen. En dat met zulk een betraand gezicht ! Het is geen zicht. Maar ik kan kan er niets aan doen. Ik kan het niet tegenhouden. Vandaag zullen er wel mensen zich afgevraagd hebben wat er gaande was. Maar ze moeten er maar naast zien. Het zal wel eens beteren. En wie weet heb ik morgen weer een heel andere dag en gaat misschien alles veel vlotter. Het is een diep dal waar ik door moet. Er zij er al die tegen me zeggen om medische hulp in te roepen. Daar denk ik nog niet aan. Waar ben ik dan mee bezig ! Het zal wel lukken. Niet vandaag , niet morgen , maar het komt wel. Ik troost mij aan anderen die ook deze situatie meemaken. Ik troost mij aan anderen die er ook moeten doorkomen. Het zal voor de éne persoon al wat moeilijker zijn dan voor de andere. Natuurlijk zit ik bij de moeilijke gevallen. Maar er zullen nog altijd personen zijn die het moeilijker hebben dan ik. Is er niet het gezegde : " Ieder huisje heeft zijn eigen kruisje " en het éne kruisje is al wat zwaarder dan het andere.
Vandaag heb ik het nog maar eens gevoeld wat het is om alleen te zijn. Zolang ik bezig ben met kleine huishoudelijke taken dan gaat het nogal. Alhoewel , die kleine taken die kunnen me toch zo zwaar vallen. Vroeger was alles direct in kannen en kruiken. Nu kan ik er toch zo lang over doen eer er iets in orde is. Het vlot niet zoals het zou moeten vlotten. Ik had gehoopt dat het met de tijd zou beteren maar ik moet eerlijk toegeven dat het bij mij niet het geval is. Ik val van het ene gat in het andere en het wordt telkens zwaarder om eruit te komen. De gaten worden dieper. De leegtes worden nog leger. Zelfs de tijd van het jaar interesseert me niet. Vroeger zou mijn huisje al volop in de Paassfeer zijn herschapen. Nu is het nog leeg. Het zal leeg blijven. Ik heb niet de moed en de goesting om de paasversiering uit de kast te halen. Nu doet het me pijn als ik paasversieringen zie. Nu doet het me pijn als ik geen paaseitjes kan kopen zoals alle voorgaande jaren. Trouwens, voor wie zou ik nu nog eitjes moeten kopen ? Wanneer ik voorbij de paasafdeling in de winkel kom , dan komen de tranen gewoon naar boven. Ik kan ze niet tegenhouden. Het doet allemaal ongelooflijk veel pijn. Het betert met de tijd zeggen ze. Maar hoeveel tijd moet er voorbij zijn eer de pijn begint weg te ebben ? Maar hoeveel tijd moet er voorbij zijn eer ik weer kan beginnen aan een nieuwe toekomst ? Momenteel blijf ik ter plaatse trappelen. Een vooruitgang is er nog niet. En gaat die er ooit komen ? Stiekem hoop ik van wel. Ik wil wel verder maar weet nog niet hoe !
Het was weer geen zaterdag zoals normaal. Ik had zo gehoopt op een rustige dag maar helaas. Heb kleine woordenwisseling gehad met mijn moeder. Spijtig , maar ze moest tot de orde worden geroepen. Als ge om 1 uur een afspraak hebt met de kapper moet ge niet om 1 uur ten huize vertrekken. Momenteel is ze moe. Ik versta ook wel dat het allemaal te maken heeft met mijn vader. Maar ze wil ook niets begrijpen of iets aannemen. Als ik iets probeer uit te leggen dan gaat het echt niet op deze moment. Ik weet dat ik me daar rustig moet in houden maar vandaag ging het toch echt niet. Het is allemaal zo vermoeiend. Goed doen op alle fronten is toch zo moeilijk. Ik tracht alles zo goed mogelijk te doen. Helaas is het niet altijd mogelijk. Als ik dan toch maar eens van ergens steun kon hebben. Momenteel is me dat ook niet gegund of hoe moet ik het anders noemen. Rust vind ik op het ogenblik aan onze vijver. Om de twee dagen rijd ik er nu langs. Gelukkig is het zo goed als geen omweg. Als ik de vissen eten geef is het een genoegen om daar naar te kijken. Als ik dan ook nog de andere niet uitgenodigden zie komen aanzwemmen moet ik telkens denken aan hoe mooi de natuur wel kan zijn. Rust vind ik ook bij mijn man. Ik ga niet liever dan zo laat mogelijk. Dan kom ik weinig volk tegen en dat heb ik het liefste. Het doet me deugd dat ik tenminste daar kan langs gaan. Het is het laatste wat me rest. Ik probeer af te bouwen maar dat lukt me nog steeds niet. Na al die tijd ga ik nog dagelijks langs. Was het maar anders , maar helaas ! Ik moet me er bij neerleggen.
Ik kan er niets aan doen maar ik heb me vandaag de ganse dag zo rot , zo slecht gevoeld als wat.
Wat eigenlijk begonnen was om het verlies van mijn man te helpen verwerken is nu verder uitgebreid naar het wel en wee van mijn ouders.
