Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
21-04-2011
Leerschool rijker
Vandaag , griendag. De godganse dag heb ik lopen grienen. Waarom ? Ik weet het niet. Ik kon het niet stoppen. Iets lezen, iets horen. Het was voldoende om de waterlanders te laten komen. Een echt moeilijke dag vandaag. Tot ik bij je op bezoek kwam. Vanaf toen is het gebeterd. Lang ben ik niet kunnen blijven ondanks ik alle tijd van de wereld had. Ik werd aangesproken door een onbekend iemand. En ik ben het nog niet tegen gekomen maar ik was er niets gerust in. Ik had geen vertrouwen in die kerel. Ik vond zijn gedragingen abnormaal alhoewel hij beleefd tegen me was. En toch ! Ook op een moment dat er niemand anders in de direkte omgeving was. Ik heb hem nog een fijne avond gewenst en ben door gegaan. Dat was het beste dat ik kon doen. Een niet al te beste ervaring en een leerschool rijker.
Waar is de echte vriendschap gebleven ? Vandaag nog maar eens ondervonden hoe vergangkelijk alles is. Krijg ik deze voormiddag bezoek. Enkele tasjes koffie en een broodje smos later, afscheid genomen. We hadden goed wat bijgebabbeld en het was gezellig. Zij heeft het niet gemakkelijk en moet goed zien wat zij wel of niet doet. Vraag ik haar of zij nog even mee naar de jaarmarkt gaat met mij en mijn moeder. Vandaag zouden er smoutebollen gegeten worden ! Wat ik niet had verwacht is dan toch waarheid geworden. Ik ging naar de jaarmarkt en ik vraag haar dus of zij ook mee wil. Nee, ze zou het maar niet doen want ze had nog huishoudelijke taken. Voor mij was dat in orde en er werd niet meer over gepraat. Met mijn moeder in de namiddag naar de jaarmarkt. Gegarandeerd dat een kind zoveel plezier niet heeft gehad dan mijn moeder. Hoe zij daar van genoten heeft. Gewoon op een terrasje gezeten recht tegenover de smoutebollenkraam. En alles goed in het oog gehouden en niet weten naar waar te kijken. En dat met zulk een weer. Van de uitbaters mochten er smoutebollen gegeten worden op zijn terras. Dat vond ik een prachtig initiatief. En wij waren heus niet alleen. Dus een drankje en een zak smoutebollen. Gezellige boel ! Tot op een gegeven moment. Wie zien wij passeren met de fiets samen met een buurvrouw ? Juist , mijn bezoek van deze voormiddag. Wat deed dat pijn. En dan stel ik mij dus wel die vraag : waarom ? Zij heeft mij wel niet gezien en daar ben ik eigenlijk wel blij om. Of had zij mij juist wel moeten zien ? Ik weet het niet wat het beste was. In ieder geval heb ik vandaag weer een trapje op mijn hart gehad. Weer iets om niet te vergeten. Weer iets om mij vragen bij te stellen. Weer iets dat moet genezen. Waarom steekt de wereld zo hard in elkaar ? Is echte vriendschap dan zo moeilijk ? En ik die dacht aan haar een vriendin te hebben kom bedrogen uit. Moet ik haar wel als een vriendin beschouwen ? Opnieuw zal de tijd iets moeten uitwijzen. In de vooravond ben ik het mijn man gaan vertellen. Dat kon ik niet laten. Dit voorval moest hij toch weten. Ook hij zou het raar gevonden hebben. Het zal waarschijnlijk wel enkele dagen blijven knagen eer het over gaat. Maar als ik aan het gelukkige gezicht van mijn moeder denk gaat dat wel lukken.
Reuze weer vandaag. Echt van dat weer om in de tuin bezig te zijn. Dat heb ik dus ook gedaan. Voor de tweede keer dit jaar een mooi busseltje asperges bij elkaar gestoken. Lekker zo vers uit de tuin. Ook nog een stukje tuin klaargemaakt om één van de dagen in verder te werken. Voor vele dingen is het nog enkele weken te vroeg. Maar ik ben tevreden dat ik momenteel kan voorwerken. Alhoewel het voor mij allemaal niet hoeft. Ik hoop dat mijn vader volgend jaar iemand bij zoekt voor het omgraven van de tuin. Dat zou voor mij al veel gemakkelijker zijn. En als de zon zo blijft schijnen , dan moeten we deze week ook nog de grasmachine al terug in gang zetten. Wat is het allemaal vroeg dit jaar. Nog maar half april , 20° en meer . . . Hopelijk moeten we het allemaal niet bekopen wanneer het echt zomer zou moeten zijn. Maar dan hebben we het al maar gehad.
Ik heb vandaag de moed in handen genomen en ben voor het eerst alleen naar mijn schoonbroer en schoonzus gereden. Wat was de weg lang. Wat was ik alleen in de auto. Niemand die me op iets wees. Niemand om iets tegen te zeggen. Er was zoveel veranderd op die paar maanden tijd. Wanneer we samen deze rit zouden gedaan hebben dan zouden we weer honderd uit gepraat hebben. Nu kon ik het alleen maar tegen mijn eigen hebben. Ik heb wel gevloekt onderweg. Omleiding , omleiding , en dan nog eens slechte aanduiding. Maar ik ben er geraakt. En de volgende keer zal het wel beter gaan zeker. Nu is alles nog een beetje onzeker. Waarom dat weet ik niet. Die weg hebben we ooit zo dikwijls gedaan. Maar toen waren we met twee. Nu was ik helaas alleen. En het is zo precies of ik niet zeker ben van de juiste weg. Al bij al is het goed meegevallen. Het deed deugd hen nog eens terug te zien. Spijtig genoeg is het wel met horten en stoten gegaan. Zelfstandigen hebben het niet gemakkelijk. En dat ik hen vandaag een beetje van hun werk heb gehouden, daar kan ik echt niet aandoen. Als ik het niet op deze manier doe , zie ik hen nooit. En ik dacht niet dat dat de bedoeling was. Misschien dat ik hen één van de komende zondagen wel eens ga helpen. Ik zou het wel zien zitten. Ik dacht in ieder geval wel appreciatie daarvoor te zien. Ik zal afwachten en dan beslissen.
Jaarmarkt. Het jaarlijkse feest dat geen feest is. Jaren hadden we ernaar uitgekeken om deze dag te kunnen meemaken. Toen we stopten met werken zouden we er eindelijk werk van maken. We zouden er ook naartoe gaan net zoals zovele anderen. We zouden ook de sfeer gaan opsnuiven. We zouden ook een pintje gaan drinken. Niet één keer zijn we kunnen gaan. We konden wel de voorbije jaren de muziek horen. Maar daar bleef het bij. Jij was veel te zwak om mee te kunnen gaan. En wat kon ik alleen gaan doen ? Het enige wat ik de voorbije drie jaren gedaan heb is één keer smoutebollen gaan halen. Dat was het dan. Iets anders wou je niet. Meer moest je niet hebben. Eén keer op drie jaar. Nu ben je er niet meer en het is opnieuw jaarmarkt. Wat doet het pijn om mensen te zien gaan die naar de jaarmarkt gaan. Wat doet het pijn om mensen te zien terugkomen van de jaarmarkt. Ik gun het zeker en vast aan die mensen. Zij hebben er een heel jaar naar toe geleefd. Zij hebben vandaag een reuze dag. Alleen, het doet me pijn dat wij niet meer kunnen genieten. Het doet me pijn dat wij niet tussen al die lachende gezichten lopen. Dat was iets waar we zo hadden naar uitgekeken. Het mocht voor ons niet zijn. Het zal dit jaar geen jaarmarkt zijn. Ik kan het echt niet over mijn hart krijgen om er naartoe te gaan. Wat zou ik daar tenslotte alleen moeten gaan doen ? Naar het plezier en het geluk van anderen gaan kijken ? Dat de anderen er maar van genieten. Het is voorbij voor men het weet. Ik kan het nu niet , het gaat niet. Morgen is er weer een dag. En hoop doet leven !
Het is eraan te zien dat mijn vader stilletjes aan de beterhand is. Hij begint al meer en meer in de tuin rond te lopen . Ook is hij opnieuw bezig met alles op punt te stellen. En alles uit te stippelen wat er de volgende dagen moet gebeuren. Er moet uitgeplant worden , verplant worden . . . Weet ik veel wat er staat te gebeuren. Ik ga nog veel leren. Zelfs vandaag een waterpomp helpen herstellen ! Het duurt allemaal wel veel langer eer er iets hersteld is maar dat pakken we er maar bij. Langzaam maar zeker. En met de stoel erbij voor mijn vader want anders gaat het niet. Wat ga ik nog allemaal leren en ga ik het allemaal nodig hebben ? En ga ik dat allemaal onthouden ? Daar vrees ik wel een beetje voor. Des te meer dat men kan , des te meer moet men doen. Ik was wel van plan omdat allemaal af te bouwen. Maar dat gaat precies nog niet lukken. Ik zal nog wat geduld moeten hebben. Toch ben ik heel content dat het terug beter gaat met mijn vader. Het zonnetje zal er ook wel voor iets tussen zitten zeker ? Laat die maar schijnen ondanks dat het ook eens mag regenen. Maar volgens dat ik op het weerbericht hoor gaat dat de eerstkomende dagen niet gebeuren. Als we dan in de tuin bezig zijn zullen we er tegelijkertijd ook maar van genieten. Zoveel als mogelijk is . . . en het zelf een beetje laten regenen.
Deze namiddag een oude biljartvriend van mijn man teruggezien. Het was geruime tijd geleden dat we elkaar nog hadden ontmoet. Eind van deze maand moet ook hij weer op controle. Naar Antwerpen. Hij heeft schrik want telkenmale bij een controlebezoek is er wel weer iets. Ook heeft hij nog steeds heel veel pijn. Allemaal een gevolg van twee operaties. Speciale inspuitingen om de pijn te verzachten zijn mislukt. Voor de kosten mag hij wel zelf opdraaien. Het ziekenfonds komt niet tussenbeide. Kostenplaatje voor één spuitje ? Ongeveer 500 euro. Volledig zelf te dragen dus. Waarmee zijn we hier in Belgenlandje bezig ? Het is zo precies of iedereen heeft wel wat voor. Betalen mogen we allemaal , voor van alles en nog wat. Maar o wee - niets vragen want dat gaat niet. Ze vinden altijd wel iets uit om niet moeten tussenbeide te komen. Ondanks zijn ziekte komt hij wel zijn moeder helpen verzorgen in de kliniek Wanneer hij niet komt eet of drinkt zij niets. Moedig van hem om zich ondanks alles zo over haar te ontfermen. Hoop van hem in het kort terug te zien. En dan nog eens een goede babbel te kunnen doen samen met zijn vrouw. Hij gaat me in ieder geval uitnodigen om op de volgende biljartbijeenkomst aanwezig te zijn. Eerlijk , ik kijk er naar uit. Ik hoop dat de ondertussen opgekomen drempelvrees dan wat minder zal zijn zodat ik niet ga terugkrabbelen.
Wat heb ik vandaag eens mijn gang kunnen gaan. Heel de dag rustig in mijn eigen huisje. Wat een weelde dat men nergens niet werd verwacht. Het deed me wel een beetje deugd. Een ganse dag voor mij alleen. Dat was al eventjes geleden. Daar heb ik een heel klein beetje van geprofiteerd. Met borstel en zeem eens eventjes aan het werk geweest. Eindelijk nog eens gedaan met het poetskarwei op één dag. Was al eventjes geleden. In de late vooravond toch nog vlug eventjes naar het graf van mijn man geweest. Ik kan het nog steeds niet laten. Het is alsof ik er naartoe wordt gezogen. Eens dat de namiddag voorbij is en ik er nog niet ben langs geweest ; dan komt er die drang van ik moet er nog heen. Er zal wel eens een dag komen dat er die drang niet meer is. Dan ga ik mij misschien ook veel rustiger voelen. Momenteel is dat nog niet aan de orde. Het is misschien ook fout om elke dag naar het graf van mijn man te gaan maar ik kan er niet aan doen. Het is een dwang om er naartoe te gaan. Morgen zie ik wel weer.
De dienst van mantelzorg is vandaag langs geweest bij mijn vader. Wat ik verwacht had is gebeurd. Geen tegemoetkoming. U komt twee puntjes tekort Mijnheer. Ik heb alles nog eens heel goed nagekeken en ik kan echt niet meer geven. Ik ben al boven het gemiddelde gegaan. Dat was het. Als er nog iets gebeurt mag U altijd opnieuw bellen. U mag ook zeggen dat het dringend is. Dan kom ik opnieuw langs. Dan bekijken we alles opnieuw . . . Hoe moet men zijn om van mantelzorg te genieten ? Bijna zo goed als dood ? Het is weer hetzelfde als bij mijn man. Een welletjes - nietjes spelletje. De derde keer werd het bij mijn man nog eens goedgekeurd. Hij heeft er zo goed als niet van genoten. Hij was niet slecht genoeg ! Nu is mijn man er niet meer . En moeten ze ook niets meer uitkeren. Ik zie anderen die elke uitkering die er is , ontvangen. Eerlijke mensen die geen commedie spelen en die gewoon zeggen zoals het is , die ontvangen niets. Zoals mijn ouders. Zij zijn nog te goed , nog te gezond. Alhoewel ook zij hulp nodig hebben. Alhoewel ook zij graag geruggesteund willen worden. Alhoewel ook voor hun de kosten hoog oplopen. Maar het zal zo wel moeten. Vandaag dus nogmaals een illusie armer. Morgen beter ?
Vandaag had het eigenlijk een feestdag moeten zijn. Mijn ouders zijn 58 jaartjes getrouwd. 58 jaartjes dat ze lief en leed met elkaar delen. 58 jaartjes die ze samen gedragen hebben. Door al de omstandigheden de dag van vandaag hebben we het heel rustig gehouden. Gewoon onder ons drietjes een borreltje gedronken en gepraat. Vooral over vroeger. Over toen zij nog kinderen waren. Over de moeilijke oorlogstijd die ze meegemaakt hebben. Over hun bescheiden trouwfeest omdat er toen geen andere middelen waren. Eigenlijk is het fijn omdat allemaal nog eens te horen. Dan pas besef je hoe goed mijn generatie het heeft gehad. Hoe goed mijn generatie het nog altijd heeft. Hoe verwend wij zijn maar ook dat we dat altijd niet beseffen. Ze zijn beiden 80 jaar en nu ook 58 jaar getrouwd . Een beetje moeilijk met de gezondheid op dit ogenblik. Maar toch vind ik het een heel privelege om dat te mogen meemaken. Ik hoop hen nog lang bij me te hebben. In goede en slechte dagen.
Heb vandaag een mooie dag gehad. Geen wekker die vanmorgen met het nodige lawaai me uit mijn slaap haalde. Deze middag Chinees gaan halen en bij mijn ouders gaan opeten. Het was lekker - alleen die stomme afwas achteraf. En mijn ouders hebben geen afwasmachine. Maar ja, die was dan ook vlug gedaan. Het kon erger geweest zijn. Ik ben niet lang gebleven want ik wilde gewoon alleen thuis zijn om orde op zaken te zetten. Eerst toch nog langs het kerkhof gereden. Met dit mooie weer waren er natuurlijk weer een heel deel kerkhofwandelaars. Heb respect en sta niet rond te draaien tot iemand van zijn geliefde weggaat. Ik vind zoiets hatelijk en heel vervelend. Op het kerkhof heb ik vandaag met een mevrouw kennis gemaakt. Haar man en mijn man waren zo goed als even oud. Zij liggen recht tegenover elkaar. Hebben wij een goede babbel gehad ! Zulke gesprekken wil ik nog wel meer. Het heeft me echt heel veel deugd gedaan en opgelucht . Dat heb ik nog niet eerder kunnen zeggen. Ik ben met een heel goed gevoel naar huis gekomen. De rest van de dag is ook positief verlopen. En ik mag eerlijk toegeven dat het me echt deugd heeft gedaan. Zo mag het verder gaan maar ik zal maar niet te optimistisch zijn. Geluk is toch zo broos.
Het zou vandaag een vrije dag moeten zijn maar er stonden andere punten op de agenda. Met de bewoners van onze appartementsblok vanmorgen om negen uur op de afspraak. Grote lenteschoonmaak van de garage ! Er was een goede opkomst van helpers en na anderhalf uurtje was de garage goed opgefrist. Zelfs dat doet deugd. Daarna was er koffie en koek. Dat heb ik achterwege gelaten want ik moest naar de volgende opdracht. Dat waren de zaterdagse winkelaankopen voor mijn ouders. En mijn moeder moest om één uur bij de kapster zijn. Het één volgde het ander op. Na de kapster nog een taske koffie met mijn ouders thuis en dan richting uitblazen. Mijn ouders hebben nog een vijver. Ook een nonkel ligt vlak naast ons met zijn vijver. Heel mooi als ge het niet moet onderhouden. Veel kan ik er niet doen, enkel gras afrijden want anders wordt het me te zwaar. Spijtig genoeg want nu kan de natuur zijn gang gaan. Nu was ik er enkel heen om me te ontspannen. Ik hoopte om er alleen te zijn. Dat was helaas niet het geval. Van de nood een deugd gemaakt en toch een heel goeie babbel gedaan met één van mijn nichten. Eigenlijk zalig om met dit weer van zo iets moois te kunnen genieten. Geen lawaai van voorbij vliegende auto's. Wel de mooie melodieën van de vogels. De warme zonnestralen. Eenden die overvliegen. Een mens zou er meer tijd moeten voor maken maar dat lukt niet altijd. Vandaag wel en ik voel er me goed bij. Op het laatste nippertje nog naar de winkel om een voorraad frisdrank in te slaan. En naar huis voor een rustige avond ! Hopelijk.
Drie maanden zijn er nu voorbij gegaan zonder dat ge aan mijn zijde staat. Drie ellendige maanden zonder jou. Ik heb er geen woorden voor hoe een pijn het gedaan heeft en nog elke dag doet om zonder jou verder door het leven te moeten gaan. Voor deze pijn zijn er geen woorden. Voor deze pijn is er geen medicatie. Deze pijn moet vanzelf genezen. Hoe lang dat duurt ? Dat weet ik niet. De tijd zal het me uitwijzen.
Net zoals drie maanden geleden. Toen voelde ik me ellendig en nu ook weer. Die ongedurigheid speelde me parten. Ik heb me deze voormiddag dus maar goed uitgeleefd met borstel en vod. Deze namiddag met mijn vader naar de revalidatie. Wat was ik blij toen ik een goede kennis ontmoette op de kliniek. Is het een kennis of een vriendin ? Eer een vriendin , de tijd zal het moeten uitwijzen. We hebben in ieder geval een heel goede babbel gedaan. Het deed me goed om met haar over mijn man te praten. Zij kende ook een beetje zijn grappen en grollen. En ook zij pinkt nog een traantje weg als we over hem praten. Na een uurtje moesten we al terug vertrekken. Mijn vader zijn revalidatie zat er op. En zij had nog een afspraak op de dienst echografie. Moeilijkheden met een knie. Dus na die goede babbel opnieuw naar huis. Konden we onmiddellijk mee aan tafel schuiven. Onverwachts bezoek en dan is een lekkere tas koffie nooit ver weg. De namiddag is eigenlijk meer een koffienamiddag geworden. Niet dat ik daar bezwaar tegen heb. Ondanks het moeilijke begin van de dag is deze toch wat meegevallen.
Is het een samenloop van omstandigheden of is het de voorzienigheid die even langs komt ? Al de hele voormiddag heb ik van die traanmomenten. Ze worden alsmaar langer. Nu is het half twaalf. Het moment , toen ik je drie maanden geleden mee naar de operatiekamer begeleide. Het mocht van de begeleidende verpleegsters Daar namen we afscheid van elkaar met een kus , met een lach en een zwans. Tot straks , zei ik je nog en denk aan onze 24ste huwelijksverjaardag. Hou je sterk en tot zo. Ik zal er zijn als je terug wakker wordt ! Dat was het , en je was verdwenen achter die koude grijze deur. Toen begon het lange wachten. Toen wist ik ook niet wat doen. Alhoewel ik wel wist wat te doen. Plots moest ik je kamer leeghalen. Dat had ik nog niet meegemaakt. Al de voorgaande keren werd je kamer voorbehouden. Nu plots niet meer. Ik had er geen goed gevoel bij. Ik vond het raar en akelig. Ik deed wat me werd gevraagd. Ik pakte alles terug in en ik reed naar huis. Zoals steeds was ik weer alleen. En wachten duurt lang ... Geduld is een schoon deugd maar als ge niets hoort . . .
Deze namiddag heb ik me dan maar uitgewerkt op de grasmachine. Gelukkig dat zulk een machine niet kan praten. Hij had direct naar de vakbond gestapt en zij ontslag gevraagd. Dat heeft me vandaag wel geholpen. Ik heb me erdoor gewerkt. Als ge zo een uurtje of drie achter de grasmachine kunt lopen , is er heel wat frustratie weggewerkt. Is het hoofdje onieuw een stukje leger en staat er terug een deel op de juiste plaats. De graskantjes nog voor een stuk bijgeknipt en toen was het hoog dringend tijd om te stoppen.
Net zoals drie maanden geleden , kwart voor zeven. Toen kreeg ik pas bericht binnen dat ik naar intensive care mocht komen. De operatie was veel zwaarder verlopen dan verwacht. Vanaf het eerste moment dat ik je daar zag had ik er al geen goed oog in. Maar wie was ik ? Zeker geen doktor , specialist , verpleegkundige ... Het was afwachten en hopen. Nu keek ik op mijn horloge en was het dringend tijd om alles in te pakken en naar je toe te gaan. Nu was het een zonnige avond , toen was het koud en onaangenaam. Toen was je er nog , vandaag niet meer . . .
Ik kan er niets aan doen maar ik heb me vandaag de ganse dag zo rot , zo slecht gevoeld als wat. Ik , die zo hoopte op beterschap ! Het kon niet rotter dan het vandaag geweest is. Het voelde allemaal zo zwaar aan. Alsof het allemaal lood was. En dat allemaal als een gevolg van voorbije zondag. Ik ben dan deze voormiddag wel met mijn moeder naar de markt geweest. Het was verdomd koud. Dus heel vlug terug naar de warmte van een tas koffie. Ik heb er echt bij gezeten om de hoop te vergroten. En de koffie smaakte helemaal niet . Dus ook dat ging me niet. Al hetgeen ik vandaag wou doen , is op een flop uitgedraaid. Zo erg zelfs dat ik er werkelijk de brui heb aangegeven . In de zetel gaan zitten en daar gewoon blijven zitten. Gewoon zitten zonder iets te doen. Gewoon zitten en afwachten. Afwachten naar morgen. En hopen op beter . . .
Vandaag ging het me al beter maar de teleurstelling van gisteren was er nog. Die kan ik nog niet helemaal van me afzetten. Niet dat ik alleen door het dierenpark heb gelopen , wel het feit dat vriendschap ver te zoeken is. Vriendschap die we allen zo nodig hebben en waar er veel te weinig van is. Ik kan het nog niet vatten hoe dit allemaal mogelijk is. Zelfs nog niet tot een gesprek kunnen komen op een simpele daguitstap. Maar ja, wie ben ik ? Een vreemde, en daarmee is die kous af. Dan me vandaag maar bezig gehouden met praktische dingen. De verzekeringsagent is vandaag de laatste papieren voor de hospitalisatie komen ophalen. Ik hoop dat dat ook vlug wordt afgehandeld. Dan kan ik de laatste rekeningen van de kliniek betalen. Wat een geluk dat er zoiets bestaat als hospitalisatieverzekering. Had ik deze niet gehad , dan had ik het niet geweten. Dat het allemaal zoveel moet kosten ! En wat er allemaal wordt aangerekend ! Ongelooflijke bedragen worden er gevraagd omdat men het toch een klein beetje comfortabel wil hebben. Dat was zeker iets dan mijn man nodig had. En omdat men het in moeilijke dagen zo comfortabel mogelijk wil hebben dan is het zo precies alsof men er op los kan vragen. Ze zullen wel betalen. Me niet verkeerd begrijpen, ik zou mijne laatste euro gegeven hebben als dat mijn man beter had kunnen maken en bij me had gelaten. Nu hoop ik dat ook het hoofstuk kliniek van mijn man kan worden afgesloten. Ik hoop ook dat ik morgen terug een betere dag ga hebben. Niet zoals gisteren , niet zoals vandaag. Ik zou graag vooruit willen komen. Langzaam maar zeker. Hoop ik.
Vandaag is een dag waar ik echt naar heb uitgekeken. Vandaag is een dag die volledig is tegengevallen. Wist ik veel hoe zulk een uitstap de dag van vandaag in elkaar steekt ! Ik heb in jaren geen daguitstap gemaakt. Zeker niet alleen. Vol goede moed thuis vertrokken en zeker op tijd. Ik was bij de eersten en als men ergens aankomt dan zegt men toch een goede dag ? Ik heb er zelfs gene terug gekregen. Ja goed, nog vroeg op de dag en niet goed wakker ? Dan maar de bus opgestapt en een zitje ingenomen. Wat was het stil op die bus. De koppels onderling die zegden af en toe iets tegen elkaar en daar bleef het bij. Er werd niet over en weer gepraat, men werd niet aan elkaar voorgesteld en dit was dus een uitstap naar de dierentuin ! Toen we bij de dierentuin aankwamen veronderstelde ik dat we toch in groepjes zouden verder gaan. Niets van aan . De bus uit en het park binnen. Ieder op zijn eigen. Ik zag koppel per koppel vertrekken. Man en vrouw. Moeder en dochter. Vader , moeder en twee kindjes. Daar stond ik dan , helemaal alleen. Wat heb ik het toen moeilijk gehad. De waterlanders van verdriet en pijn waren toen wel eventjes van de partij. Ik kon ze echt niet tegenhouden. Op dat moment heb ik beseft dat de wereld hard is, wreed hard. Ik wist het al wel maar nu werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Wat voelde ik me alleen. En ik die dacht dat ik een mooie dag ging beleven. Wat een tegenvaller , wat een afknapper. Ik heb dan de moed in mijn handen genomen en heb het dierenpark op mijn tempo bezocht. Ik kon gaan en staan en doen en laten wat ik wilde. Nu moest ik werkelijk met niemand nog rekening houden. Ik moest er alleen voor zorgen dat ik op tijd terug aan de uitgang was om terug naar huis te keren. Spijtig dat de organisator van deze uitstap me nog vroeg of ik een aangename had gehad. Ik heb hem bedankt voor deze uitstap maar aangenaam ? Daar heb ik niet op geantwoord. Op zulke momenten leert men de wereld kennen. Beteren gaat dat zeker niet doen. Nu ben ik alleen en ik zal alleen blijven. Wat gaat dat nog hard worden in de toekomst. Het enige waar ik kan op hopen is dat ik een nieuwe vriendin ontmoet. Een vriendin die mee op daguitstap gaat. Een vriendin die met me praat. Een vriendin die me uit de eenzaamheid haalt. Eenzaamheid is een gegeven dat we in de toekomst nog heel veel gaan tegekomen. Vandaag heb ik ondervonden hoe egoïstisch de wereld in elkaar steekt. Vandaag ben ik verbitterd thuis gekomen , teleurgesteld ... Hopelijk zal het me morgen beter vergaan als ik deze dag ben vergeten.
Een reuze lentedag vandaag. Zo heerlijk om niets te doen. Dat heb ik dan vandaag ook gedaan. Helemaal niets ! Vandaag ook voor de eerste keer opnieuw iets gekleurd uit de kleerkast gehaald. Sinds het overlijden van mijn man had ik alleen maar zwart en grijs boven gehaald. Vandaag met die heerlijke zon heb ik dus terug iets fleurigs gezocht. Het deed even raar maar ik heb toch doorgebeten en eerlijk gezegd, ik voel er me goed bij. Deze morgen al goed op tijd naar de kapper geweest. Dan verder richting bakker en beenhouwer. Na de middag mijn moeder naar de kapper gebracht. Nog een tasje koffie met kriekentaart gesnoept. En dan een heerlijke wandeling gemaakt. Toen was het al een late namiddag geworden. Nog even langs het kerkhof geweest. Net zoals gisteren. Heel veel volk , maar nu aan het wandelen langs de graven. Ik kom toch ook regelmatig dezelfde personen tegen. Ook mensen , net als ik , die nog vlug een goede dag komen zeggen. Of nog vlug het graf proper maken en een nieuw bloemeke erbij zetten. Ook de avond is voorbij gevlogen. Ik heb me bezig gehouden met de kranten te lezen van een hele week. Ik had er nog geen fatsoenlijke tijd voor gehad. En nu er tijd voor gemaakt. Ik hoop morgenavond ook door de aangekomen post heen te zijn gewerkt. Alhoewel ik daar voor vrees want ik ga met een bus mee naar een dierentuin ergens in Nederland. Wij gaan twee kleine ijsbeertjes bezoeken. Ik hoop dat het zal meevallen want ik kijk er wel een beetje naar uit. Tot morgen .
Vandaag al een beetje weekend gehouden. Tot deze middag nog een vlijtig meisje geweest bij mijn ouders. Nog genoten van de traditionele frietjes met stoofvlees. En daarna natuurlijk nog de afwas gedaan. Het was nog steeds miezerig buiten en ik heb er de brui aan gegeven voor deze week. Ik ben dan maar wat in de natuur gaan wandelen. En natuurlijk wat eten mee genomen voor de beestjes. Ik heb er van genoten. Zo helemaal alleen. Zonder al de drukte rondom mij. En voor de rest niemand te bespeuren. Op het kerkhof was het wel wat anders. Het was er druk toen ik eraan kwam. Langs alle kanten zag ik mensen graven opkuisen. Oude plantjes weg en nieuwe in de plaats. Er zijn vandaag ook nog heel wat potten met narcissen geplaatst. Het kerkhof begint mooi geel gaan te zien. Ook bij mijn man staan ze mooi te staan. Als het weer een beetje fatsoenlijk blijft dan kunnen de paasbloemen nog gemakkelijk een hele week blijven staan. Er staan nog vele beginnende knopjes in. Wie had ooit gedacht dat ik nu al paasbloemen bij jou zou komen zetten ? Jij niet. En ik niet. Niemand.
Waar is de echte vriendschap gebleven ?
Reuze weer vandaag.
Ik heb vandaag de moed in handen genomen en ben voor het eerst alleen naar mijn schoonbroer en schoonzus gereden.
Jaarmarkt.
Wat heb ik vandaag eens mijn gang kunnen gaan.
Drie maanden zijn er nu voorbij gegaan zonder dat ge aan mijn zijde staat.
Ik kan er niets aan doen maar ik heb me vandaag de ganse dag zo rot , zo slecht gevoeld als wat.
