Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
01-05-2011
Nachtrust.
Dat het weeral veel te laat is eer ik in mijn bed zit is geweten. Ik krijg het niet afgeleerd. Nee, het wordt nog later en later. Daar moet ik echt eens werk van maken. Terug op een normaal uur gaan slapen. Maar het is toch zo moeilijk . Een extra groot bed en daar alleen in liggen. Die plaats naast me die blijft koud. Die plaats naast me die blijft leeg. Ik kan er niet aan wennen. Zal ik er ooit aan wennen ? Waarschijnlijk niet ; want het zal elke avond opnieuw dat gevecht zijn. Dat gevecht tegen de klok om een normale nachtrust. En niet een nachtrust van vier tot vijf uurtjes. Het zal er wel eens van komen. Maar wie weet wanneer.
Een heel rustige vrijdag is het vandaag geworden. Ik had me er een beetje op voorbereid. Mijn moeder kan er zo van genieten als er ergens iets gebeurd in de koninklijke kringen. Dus wat heeft zij vandaag gedaan ? Juist ! Zo goed en zo kwaad als het ging naar TV gekeken en het huwelijk gevolgd van Catherine en William. Je had haar moeten zien glunderen omdat ze hiernaar aan het kijken was. En toch voelde ze zich schuldig omdat ze op een vrijdag naar TV zat te kijken. Ik heb haar enkele malen tot de orde moeten roepen en erop aangedrongen om ervan te genieten. Ze is het dan ook nooit gewoon geweest om overdag iets te volgen op TV. Nu heb ik haar laten genieten. En dat is uiteindelijk nog goed gelukt ook. Ik ben blij voor haar. Daar heeft ze een goed gevoel aan over gehouden. En eigenlijk ik ook. Het deed deugd dat het vandaag eens rustig was op het werkfront. Dus ik heb ook met een half oog zo wat kunnen volgen terwijl ik in de potten stond te roeren. En waarom niet ? De boog kan toch niet altijd gespannen staan.
Vandaag een kleine woordewisseling gehad met mijn vader. Het heeft lang geduurd eer ze er was. Het is zo spijtig dat het is gebeurd. Het klinkt misschien raar maar ik wist dat er iets ging gebeuren. Hj is aan de beterhand en dat vertaalt zich naar terug alles zelf willen doen. Geen hulp meer willen aanvaarden ondanks de beperkingen die hij nog altijd heeft. Maar ik ken mijn vader een beetje. Zoals het spreekwoord zegt : " Eens baas , altijd baas". En probeer maar eens in te gaan tegen de woorden van een baas ! Dat is echt niet gemakkelijk. Uiteindelijk heb ik wijselijk gezwegen. En we zullen wel zien wat de komende dagen gaan brengen. Gemakkelijk zal het niet zijn want het heeft me pijn gedaan. Een andere pijn dan met mijn man. Ook dat moet nu weer genezen. Ook dat zal zijn tijd weer moeten hebben. Maar tijd heelt alle wonden ; of toch veel. Hopelijk.
Ik had nooit kunnen denken dat dagen zo eenzaam konden zijn. Ik heb het nooit van iemand willen aannemen dat dagen zo koud kunnen zijn. Ik heb het me vandaag nog maar eens gerealiseerd. Je kunt met iets bezig zijn zoals ik vandaag de ganse dag ben bezig geweest en dan kom je plots tot het besluit dat je maar alleen bent. Je denkt dat je bergen werk verzet en toch is het maar beperkt. Je denkt : ik heb bijna gedaan en dan ben je nog maar halverwege. Vroeger had ik op korte tijd veel meer gedaan dan dat ik nu uren bezig ben. Het werk geraakt wel gedaan maar het duurt nu eens zolang. Je zoekt ondertussen naar het waarom maar er komt geen antwoord. Je kunt tegen niemand iets zeggen want er is niemand. Je kunt tegen de muren praten maar die antwoorden niet. Je kunt tegen een foto beginnen praten maar een foto leeft niet. Je bent alleen en je blijft alleen. En het rare voor mij is , eens het vier uur voorbij is , dan is er die drang om naar het kerkhof te rijden. Ik kan het dan nog wel enkele uren uitstellen tot zes , zeven uur maar dan moet ik vertrekken. Ik ben naar het waarom aan het zoeken. Ik kan evengoed thuis in de zetel gaan zitten met je foto op mijn schoot. Ik kan dan evengoed tegen je praten als op het kerkhof. En toch is dat niet voldoende voor mij. Ik moet aan je graf geweest zijn. Al is het maar voor even . . .
Ik voel me leeg. Ik voel me moe. De dag ben ik gewoon weer doorgesparteld. Gewoon met vallen en opstaan. Met mijn moeder begint het terug beter te gaan. Tuurlijk is ook de huisarts geweest. En inderdaad , ze is heel wat verzwakt. Ze gaat toch nog verschillende dagen nodig hebben eer ze terug op kracht zal beginnen te komen. En de voorbije warme dagen zijn de grote schuldige. Spijtig dat het zo moest lopen maar nu zijn we gerustgesteld. Ook mijn vader is goedgekeurd ! Vandaag is hij op controle geweest en alles is terug in orde aan het komen. Zijn revalidatie wou hij stoppen maar dat had de specialiste niet graag. Hij zou nog wat verder moeten doen. Maar ik veronderstel dat hij die raad niet gaat opvolgen. De kinesistes zijn te flauw volgens hem. Zo wil hij nu op zijn eentje thuis verder oefenen. Aan hem de keuze natuurlijk. Ik kan hem niet dwingen om te gaan. En ook de garage kon ik vandaag niet voorbij rijden zonder stoppen. Ik ga kosten hebben. Nu vrijdag krijg ik een nieuwe uitlaat en binnen veertien dagen een controle. Die controle gaat me wel wat kosten. Er moet een nieuwe aandrijfriem ( ? ) geplaats worden. En daar kennen ze de prijs van. Het zal wel normaal zijn zeker ? Die controle is wel nodig want het is volgens de computergegevens van de garage drie jaar geleden dat de auto nog eens werd nagezien. Het zal dat bakske nog eens goed doen. Hij rijdt nog heel goed maar dan kunnen we weer gerust zijn. Hij wordt dit jaar tenslotte al elf lentes. Normaal zouden mijn man en ik dit jaar eens gaan zien voor een nieuwe auto. Maar ik ga toch nog maar wat verder doen . Het is altijd al een goede wagen geweest , en nog steeds. Ik heb momenteel geen goesting om alleen voor een andere auto te gaan zien. En zolang ik niet door de bodem zak , is er niets aan de hand. Grote afstanden ben ik toch niet van plan om te doen. En wil ik toch eens met de wagen vertrekken , dan zijn er eventueel nog altijd huurauto's voor lange afstanden.
Wat ga ik morgen blij zijn als het terug een gewone werkdag is. Niet voor mij maar voor mijn moeder. Het blijft moeilijk voor haar. Niet dat ik gelukkig ben om op de huisarts te wachten. Het is alleen dat ik volledig gerustgesteld wil worden. Deze voormiddag wou ik nog enkele kleine karweitjes doen in de tuin maar toen was het reeds te warm. Nog wat klein werk heb ik gedaaan en dan maar gestopt. Wat een verschil met vorig jaar. Toen waren we stilletjes nog aan het genieten van Paasdagen. Mijn man en ik samen. Nu zoek ik vanalles en nog wat uit om toch maar een beetje bezig te zijn. Het is erg om te moeten zoeken van hoe ga ik mijn dag doorbrengen. Natuurlijk word alles voor mij bemoeilijkt daar ik mijn vader wil helpen. Ik moet het anders gaan aanpakken. Ik wil hen helpen en nu toch zeker met hetgeen hem is overkomen. Maar ik wil ook nog wel wat doen met mijn leven. Iets waar ik zelf over beslis. En langs de éne kant wil mijn vader dat wel verstaan. Maar langs de andere kant wil hij dat ik altijd paraat sta voor hem. Waarom word het me toch allemaal zo moeilijk gemaakt ? Hoe kan ik nieuwe plannen maken ? Ik weet dat het allemaal negatief overkomt op dit ogenblik. Ik probeer daar een wending aan te geven maar helaas lukt me dat niet. Morgen is er gelukkig een nieuwe dag. Morgen ga ik proberen om er weer iets uit te halen. Morgen . . .
Wat kan Pasen eenzaam zijn ! Een familiefeest had het eigenlijk moeten zijn. Helaas , de omstandigheden waren er vandaag helemaal niet naar. Mijn ouders ? Mijn moeder voelt zich nog altijd niet goed. Ze eet nog steeds zo goed als niets. Alleen wat het drinken betreft volgt ze mijn raad op. Zo verplicht ze zichzelf om zeker om het uur enkele slokken water te drinken. Daar ben ik al blij om en zeker met dit weer. Voor haar is dit een hele opgave. En mijn vader is ook niet in zijn gewone doen. Heeft het toch allemaal met het warme weder te maken ? Ik hoop het eigenlijk. Nu nog afwachten naar dinsdag toe. Dan is de huisarts terug uit vakantie. Want , voor hen liever geen vervanger. Dus deze namiddag tot bij mijn man gegaan. Zoals nog steeds , elke dag. Vandaag was toch weer helemaal anders. Voorgaande jaren mocht ik telkenmale een lekker chocolade paaseitje voor hem reserveren. Nu is er dat niet meer bij. Geen chocolade paaseitjes meer voor mijn man. Ook die vrolijke paaswensen zijn er niet meer. En ik mis die zoals ik alles mis. Die paaswens mag ik nu tegen een foto zeggen. Het enige dat ik nu nog kan doen is een bloemetje meenemen. En een kaarsje. Ook ervoor zorgen dat alles mooi in orde is. Maar het blijft pijn doen dat ik niets anders meer voor mijn man kan doen. Toch wil ik hem "Een Vrolijk Pasen" wensen.
Deze middag gaan genieten van het mooie weder. Langs bakker en beenhouwer geweest. Alleen aan drinken had ik niet gedacht. Maar niet getreurd. Dan gewoon zonder drinken. De broodjes smaakten me wel. Het was een soort van picknicken in de vrije natuur. Alleen, ik was maar alleen. En dat deed pijn. Hoeveel plezanter zou het geweest zijn als jij er nog bij zou zijn geweest zijn ? Ik zal er mij moeten bij neerleggen dat ik je overal bij zal missen. Dat ik heel veel alleen zal moeten doen. Mijn ouders luisterden verwonderd toen ik vertelde dat ik aan onze vijver was gaan broodjes eten. Ik ben van plan om dit nog meer te doen. Misschien dat ik zo mijn ouders ook eens naar de vijver krijg. Het was er zalig. Zo heerlijk rustig. Alleen de muziek van de vogels, het gekwaak van de brulkikker en het geruzie van eenden. Spijtig dat er zoveel pollen - pluisjes in de lucht waren. Die legden wel een wit tapijt op het water maar dat was niet mooi. Ook de gazon had een wit tapijt. Van de groene kleur was niet veel meer te zien. Maar dat is nu eenmaal de gang van de natuur. We kunnen alleen maar hopen dat het zalige zonnige weer nog wat blijft duren. Het is tenslotte voor iedereen beter. Wat gaan we spijt hebben als we terug aan temperatuur moeten inleveren. En zeker als daar een regenbui gaat bij komen. Maar dat dit niet kan blijven duren , dat weet iedereen. Het is te hopen dat we het in de eigenlijke zomermaanden niet moeten bekopen. Maar is het niet heerlijk om te vernemen dat vakantiegangers terug naar ons België- landje komen omdat het hier zulk een zomerweer is ! Prachtig toch ?
Spijtig van het onweder. Er was regen nodig maar nu hadden ze nog een uurtje moeten wachten. Mijn vader had juist een verdelgingsmiddel gebruikt tegen netels. We hadden meer netels dan bloemen en dat kan toch ook niet. Maar als men dat produkt gebruikt zou het nog een uurtje droog moeten blijven. Wij met goede moed begonnen toen het nog klaar en zonnig was. Binnen het uur waren er plots de donkere onweerswolken. Met de nodige regen. Spijtig van de tijd en het geld dat we aan de verdelging gespendeerd hebben. Nu kunnen we één van de dagen opnieuw beginnen. En zo blijven we bezig. Zo was mijn werkdag ook in de namiddag op korte tijd voorbij. In de regen kan ik moeilijk iets doen. Word ik niet voor betaald en anders ook niet ! En er komen nog dagen genoeg om iets te doen. Hopelijk wordt het morgen weer mooi zonnig. Het hoeft geen 25° te zijn, als het maar zonnig is. Want vanaf een graad of 25 is het eigenlijk toch te warm om iets te doen. Voor mij toch. Anderen kunnen er waarschijnlijk beter tegen en ik gun hen dat ook.
Lang geleden dat ik me nog zo moe heb gevoeld. Ik heb dan ook vandaag mijn best weer gedaan. Buiten mijn vaste donderdagtaken zijn er vandaag nog enkele bijgekomen. En ook, mijn moeder was allesbehalve gezond. Ik heb haar karweitjes dan maar uit handen genomen zodat zij rustig in de zetel kon zitten. Ze was ook niet in staat om iets te doen. Ik denk dat de eerste warmte haar vandaag parten speelde. Als het morgen zo nog is dan vraag ik toch om de huisdokter erbij te halen. Hij woont op korte afstand van hen vandaan. Er is tenslotte een verlengd weekend in aantocht. En dan is er weer niemand te bereiken en moet men een dokter van wacht bellen. Dat is iets wat mijn ouders zeker en vast niet zullen doen. Ik zal maar gokken op morgen en dan pas zal ik me gerust voelen. Wat ik vandaag helemaal niet was.
Vandaag , griendag. De godganse dag heb ik lopen grienen. Waarom ? Ik weet het niet. Ik kon het niet stoppen. Iets lezen, iets horen. Het was voldoende om de waterlanders te laten komen. Een echt moeilijke dag vandaag. Tot ik bij je op bezoek kwam. Vanaf toen is het gebeterd. Lang ben ik niet kunnen blijven ondanks ik alle tijd van de wereld had. Ik werd aangesproken door een onbekend iemand. En ik ben het nog niet tegen gekomen maar ik was er niets gerust in. Ik had geen vertrouwen in die kerel. Ik vond zijn gedragingen abnormaal alhoewel hij beleefd tegen me was. En toch ! Ook op een moment dat er niemand anders in de direkte omgeving was. Ik heb hem nog een fijne avond gewenst en ben door gegaan. Dat was het beste dat ik kon doen. Een niet al te beste ervaring en een leerschool rijker.
Waar is de echte vriendschap gebleven ? Vandaag nog maar eens ondervonden hoe vergangkelijk alles is. Krijg ik deze voormiddag bezoek. Enkele tasjes koffie en een broodje smos later, afscheid genomen. We hadden goed wat bijgebabbeld en het was gezellig. Zij heeft het niet gemakkelijk en moet goed zien wat zij wel of niet doet. Vraag ik haar of zij nog even mee naar de jaarmarkt gaat met mij en mijn moeder. Vandaag zouden er smoutebollen gegeten worden ! Wat ik niet had verwacht is dan toch waarheid geworden. Ik ging naar de jaarmarkt en ik vraag haar dus of zij ook mee wil. Nee, ze zou het maar niet doen want ze had nog huishoudelijke taken. Voor mij was dat in orde en er werd niet meer over gepraat. Met mijn moeder in de namiddag naar de jaarmarkt. Gegarandeerd dat een kind zoveel plezier niet heeft gehad dan mijn moeder. Hoe zij daar van genoten heeft. Gewoon op een terrasje gezeten recht tegenover de smoutebollenkraam. En alles goed in het oog gehouden en niet weten naar waar te kijken. En dat met zulk een weer. Van de uitbaters mochten er smoutebollen gegeten worden op zijn terras. Dat vond ik een prachtig initiatief. En wij waren heus niet alleen. Dus een drankje en een zak smoutebollen. Gezellige boel ! Tot op een gegeven moment. Wie zien wij passeren met de fiets samen met een buurvrouw ? Juist , mijn bezoek van deze voormiddag. Wat deed dat pijn. En dan stel ik mij dus wel die vraag : waarom ? Zij heeft mij wel niet gezien en daar ben ik eigenlijk wel blij om. Of had zij mij juist wel moeten zien ? Ik weet het niet wat het beste was. In ieder geval heb ik vandaag weer een trapje op mijn hart gehad. Weer iets om niet te vergeten. Weer iets om mij vragen bij te stellen. Weer iets dat moet genezen. Waarom steekt de wereld zo hard in elkaar ? Is echte vriendschap dan zo moeilijk ? En ik die dacht aan haar een vriendin te hebben kom bedrogen uit. Moet ik haar wel als een vriendin beschouwen ? Opnieuw zal de tijd iets moeten uitwijzen. In de vooravond ben ik het mijn man gaan vertellen. Dat kon ik niet laten. Dit voorval moest hij toch weten. Ook hij zou het raar gevonden hebben. Het zal waarschijnlijk wel enkele dagen blijven knagen eer het over gaat. Maar als ik aan het gelukkige gezicht van mijn moeder denk gaat dat wel lukken.
Reuze weer vandaag. Echt van dat weer om in de tuin bezig te zijn. Dat heb ik dus ook gedaan. Voor de tweede keer dit jaar een mooi busseltje asperges bij elkaar gestoken. Lekker zo vers uit de tuin. Ook nog een stukje tuin klaargemaakt om één van de dagen in verder te werken. Voor vele dingen is het nog enkele weken te vroeg. Maar ik ben tevreden dat ik momenteel kan voorwerken. Alhoewel het voor mij allemaal niet hoeft. Ik hoop dat mijn vader volgend jaar iemand bij zoekt voor het omgraven van de tuin. Dat zou voor mij al veel gemakkelijker zijn. En als de zon zo blijft schijnen , dan moeten we deze week ook nog de grasmachine al terug in gang zetten. Wat is het allemaal vroeg dit jaar. Nog maar half april , 20° en meer . . . Hopelijk moeten we het allemaal niet bekopen wanneer het echt zomer zou moeten zijn. Maar dan hebben we het al maar gehad.
Ik heb vandaag de moed in handen genomen en ben voor het eerst alleen naar mijn schoonbroer en schoonzus gereden. Wat was de weg lang. Wat was ik alleen in de auto. Niemand die me op iets wees. Niemand om iets tegen te zeggen. Er was zoveel veranderd op die paar maanden tijd. Wanneer we samen deze rit zouden gedaan hebben dan zouden we weer honderd uit gepraat hebben. Nu kon ik het alleen maar tegen mijn eigen hebben. Ik heb wel gevloekt onderweg. Omleiding , omleiding , en dan nog eens slechte aanduiding. Maar ik ben er geraakt. En de volgende keer zal het wel beter gaan zeker. Nu is alles nog een beetje onzeker. Waarom dat weet ik niet. Die weg hebben we ooit zo dikwijls gedaan. Maar toen waren we met twee. Nu was ik helaas alleen. En het is zo precies of ik niet zeker ben van de juiste weg. Al bij al is het goed meegevallen. Het deed deugd hen nog eens terug te zien. Spijtig genoeg is het wel met horten en stoten gegaan. Zelfstandigen hebben het niet gemakkelijk. En dat ik hen vandaag een beetje van hun werk heb gehouden, daar kan ik echt niet aandoen. Als ik het niet op deze manier doe , zie ik hen nooit. En ik dacht niet dat dat de bedoeling was. Misschien dat ik hen één van de komende zondagen wel eens ga helpen. Ik zou het wel zien zitten. Ik dacht in ieder geval wel appreciatie daarvoor te zien. Ik zal afwachten en dan beslissen.
Jaarmarkt. Het jaarlijkse feest dat geen feest is. Jaren hadden we ernaar uitgekeken om deze dag te kunnen meemaken. Toen we stopten met werken zouden we er eindelijk werk van maken. We zouden er ook naartoe gaan net zoals zovele anderen. We zouden ook de sfeer gaan opsnuiven. We zouden ook een pintje gaan drinken. Niet één keer zijn we kunnen gaan. We konden wel de voorbije jaren de muziek horen. Maar daar bleef het bij. Jij was veel te zwak om mee te kunnen gaan. En wat kon ik alleen gaan doen ? Het enige wat ik de voorbije drie jaren gedaan heb is één keer smoutebollen gaan halen. Dat was het dan. Iets anders wou je niet. Meer moest je niet hebben. Eén keer op drie jaar. Nu ben je er niet meer en het is opnieuw jaarmarkt. Wat doet het pijn om mensen te zien gaan die naar de jaarmarkt gaan. Wat doet het pijn om mensen te zien terugkomen van de jaarmarkt. Ik gun het zeker en vast aan die mensen. Zij hebben er een heel jaar naar toe geleefd. Zij hebben vandaag een reuze dag. Alleen, het doet me pijn dat wij niet meer kunnen genieten. Het doet me pijn dat wij niet tussen al die lachende gezichten lopen. Dat was iets waar we zo hadden naar uitgekeken. Het mocht voor ons niet zijn. Het zal dit jaar geen jaarmarkt zijn. Ik kan het echt niet over mijn hart krijgen om er naartoe te gaan. Wat zou ik daar tenslotte alleen moeten gaan doen ? Naar het plezier en het geluk van anderen gaan kijken ? Dat de anderen er maar van genieten. Het is voorbij voor men het weet. Ik kan het nu niet , het gaat niet. Morgen is er weer een dag. En hoop doet leven !
Het is eraan te zien dat mijn vader stilletjes aan de beterhand is. Hij begint al meer en meer in de tuin rond te lopen . Ook is hij opnieuw bezig met alles op punt te stellen. En alles uit te stippelen wat er de volgende dagen moet gebeuren. Er moet uitgeplant worden , verplant worden . . . Weet ik veel wat er staat te gebeuren. Ik ga nog veel leren. Zelfs vandaag een waterpomp helpen herstellen ! Het duurt allemaal wel veel langer eer er iets hersteld is maar dat pakken we er maar bij. Langzaam maar zeker. En met de stoel erbij voor mijn vader want anders gaat het niet. Wat ga ik nog allemaal leren en ga ik het allemaal nodig hebben ? En ga ik dat allemaal onthouden ? Daar vrees ik wel een beetje voor. Des te meer dat men kan , des te meer moet men doen. Ik was wel van plan omdat allemaal af te bouwen. Maar dat gaat precies nog niet lukken. Ik zal nog wat geduld moeten hebben. Toch ben ik heel content dat het terug beter gaat met mijn vader. Het zonnetje zal er ook wel voor iets tussen zitten zeker ? Laat die maar schijnen ondanks dat het ook eens mag regenen. Maar volgens dat ik op het weerbericht hoor gaat dat de eerstkomende dagen niet gebeuren. Als we dan in de tuin bezig zijn zullen we er tegelijkertijd ook maar van genieten. Zoveel als mogelijk is . . . en het zelf een beetje laten regenen.
Deze namiddag een oude biljartvriend van mijn man teruggezien. Het was geruime tijd geleden dat we elkaar nog hadden ontmoet. Eind van deze maand moet ook hij weer op controle. Naar Antwerpen. Hij heeft schrik want telkenmale bij een controlebezoek is er wel weer iets. Ook heeft hij nog steeds heel veel pijn. Allemaal een gevolg van twee operaties. Speciale inspuitingen om de pijn te verzachten zijn mislukt. Voor de kosten mag hij wel zelf opdraaien. Het ziekenfonds komt niet tussenbeide. Kostenplaatje voor één spuitje ? Ongeveer 500 euro. Volledig zelf te dragen dus. Waarmee zijn we hier in Belgenlandje bezig ? Het is zo precies of iedereen heeft wel wat voor. Betalen mogen we allemaal , voor van alles en nog wat. Maar o wee - niets vragen want dat gaat niet. Ze vinden altijd wel iets uit om niet moeten tussenbeide te komen. Ondanks zijn ziekte komt hij wel zijn moeder helpen verzorgen in de kliniek Wanneer hij niet komt eet of drinkt zij niets. Moedig van hem om zich ondanks alles zo over haar te ontfermen. Hoop van hem in het kort terug te zien. En dan nog eens een goede babbel te kunnen doen samen met zijn vrouw. Hij gaat me in ieder geval uitnodigen om op de volgende biljartbijeenkomst aanwezig te zijn. Eerlijk , ik kijk er naar uit. Ik hoop dat de ondertussen opgekomen drempelvrees dan wat minder zal zijn zodat ik niet ga terugkrabbelen.
Wat heb ik vandaag eens mijn gang kunnen gaan. Heel de dag rustig in mijn eigen huisje. Wat een weelde dat men nergens niet werd verwacht. Het deed me wel een beetje deugd. Een ganse dag voor mij alleen. Dat was al eventjes geleden. Daar heb ik een heel klein beetje van geprofiteerd. Met borstel en zeem eens eventjes aan het werk geweest. Eindelijk nog eens gedaan met het poetskarwei op één dag. Was al eventjes geleden. In de late vooravond toch nog vlug eventjes naar het graf van mijn man geweest. Ik kan het nog steeds niet laten. Het is alsof ik er naartoe wordt gezogen. Eens dat de namiddag voorbij is en ik er nog niet ben langs geweest ; dan komt er die drang van ik moet er nog heen. Er zal wel eens een dag komen dat er die drang niet meer is. Dan ga ik mij misschien ook veel rustiger voelen. Momenteel is dat nog niet aan de orde. Het is misschien ook fout om elke dag naar het graf van mijn man te gaan maar ik kan er niet aan doen. Het is een dwang om er naartoe te gaan. Morgen zie ik wel weer.
De dienst van mantelzorg is vandaag langs geweest bij mijn vader. Wat ik verwacht had is gebeurd. Geen tegemoetkoming. U komt twee puntjes tekort Mijnheer. Ik heb alles nog eens heel goed nagekeken en ik kan echt niet meer geven. Ik ben al boven het gemiddelde gegaan. Dat was het. Als er nog iets gebeurt mag U altijd opnieuw bellen. U mag ook zeggen dat het dringend is. Dan kom ik opnieuw langs. Dan bekijken we alles opnieuw . . . Hoe moet men zijn om van mantelzorg te genieten ? Bijna zo goed als dood ? Het is weer hetzelfde als bij mijn man. Een welletjes - nietjes spelletje. De derde keer werd het bij mijn man nog eens goedgekeurd. Hij heeft er zo goed als niet van genoten. Hij was niet slecht genoeg ! Nu is mijn man er niet meer . En moeten ze ook niets meer uitkeren. Ik zie anderen die elke uitkering die er is , ontvangen. Eerlijke mensen die geen commedie spelen en die gewoon zeggen zoals het is , die ontvangen niets. Zoals mijn ouders. Zij zijn nog te goed , nog te gezond. Alhoewel ook zij hulp nodig hebben. Alhoewel ook zij graag geruggesteund willen worden. Alhoewel ook voor hun de kosten hoog oplopen. Maar het zal zo wel moeten. Vandaag dus nogmaals een illusie armer. Morgen beter ?
Vandaag had het eigenlijk een feestdag moeten zijn. Mijn ouders zijn 58 jaartjes getrouwd. 58 jaartjes dat ze lief en leed met elkaar delen. 58 jaartjes die ze samen gedragen hebben. Door al de omstandigheden de dag van vandaag hebben we het heel rustig gehouden. Gewoon onder ons drietjes een borreltje gedronken en gepraat. Vooral over vroeger. Over toen zij nog kinderen waren. Over de moeilijke oorlogstijd die ze meegemaakt hebben. Over hun bescheiden trouwfeest omdat er toen geen andere middelen waren. Eigenlijk is het fijn omdat allemaal nog eens te horen. Dan pas besef je hoe goed mijn generatie het heeft gehad. Hoe goed mijn generatie het nog altijd heeft. Hoe verwend wij zijn maar ook dat we dat altijd niet beseffen. Ze zijn beiden 80 jaar en nu ook 58 jaar getrouwd . Een beetje moeilijk met de gezondheid op dit ogenblik. Maar toch vind ik het een heel privelege om dat te mogen meemaken. Ik hoop hen nog lang bij me te hebben. In goede en slechte dagen.
Wat ga ik morgen blij zijn als het terug een gewone werkdag is.
Wat kan Pasen eenzaam zijn !
Waar is de echte vriendschap gebleven ?
Reuze weer vandaag.
Ik heb vandaag de moed in handen genomen en ben voor het eerst alleen naar mijn schoonbroer en schoonzus gereden.
Jaarmarkt.
Wat heb ik vandaag eens mijn gang kunnen gaan.
