Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
08-05-2011
Rustige manier
Een heerlijk rustige (?) zaterdag gehad. Een beetje gewinkeld en een terrasje gedaan met mijn moeder. Dat was ongeveer een maand geleden dat we dat nog hadden gedaan. Dus daaar moesten we echt tijd voor uittrekken. Ik heb haar ook nog een heerlijke geur cadeau gedaan. Na al die jaren wordt dat hoge tijd. Zij heeft echt niets van parfum in gebruik. Nu is het afwachten of zij deze wil gebruiken. Ik hoop van wel. Maar ik denk dat ik zal moeten helpen en haar er steeds zal moeten aan herrinneren. Maar we zullen wel zien hoe ze ermee gaat omgaan. Voor mijn vader nog geraniums meegebracht. Dus die bloemen kunnen ook weer geplant worden. Het is voor deze soort bijna tijd. De voorbereidingen doen en na 15 mei de tuin in. En in het kippenhok is ook alles voorbereid tot nieuw leven. Dat zal voor morgen worden. Naar de dierenmarkt voor de aanschaf van nieuwe kippetjes. Dan zullen we opnieuw lekkere verse eitjes hebben en niet die batterij - eieren uit de winkel die ook nog eens geen smaak hebben. Zo is de zaterdag op een rustige manier voorbij gegaan. Op naar morgen !
Mooie liedjes duren natuurlijk niet lang. Die vrije dag van gisteren is weeral voorbij en over. Vandaag is het opnieuw paraat zijn. Het heeft me toch een beetje meer energie gegeven. Zo een dagje er tussenuit kan wonderen doen merk ik nu. Heel de dag er goed tegenaan gegaan want ik had echt geen goesting om morgen van de werkpartij te zijn. Mijn kilometerkes van het gras afdoen heb ik vandaag ook al gehaald. En ik wordt het gewaar. Gisteren goed gewandeld in Antwerpen en vandaag dan die grasmeterkes gedaan. Dus morgen wordt het een klein beetje rustdag. Als winkelen bij rust wordt gerekend natuurlijk. Maar er is iets wat ik wel raar vind. Gisteren ben ik voor het eerst sinds het overlijden van mijn man niet naar het kerkhof geweest. Te laat thuis van de uitstap en uitgeteld. Ik had de moed en de fut niet meer om de auto nog uit de garage te halen Ik verwachtte met een enorm schuldgevoel te zitten. En ik heb een schuldgevoel maar toch helemaal anders dan ik me had voorgesteld. Ik ben er wel een beetje blij om dat het me zo goed is afgegaan. Dit had ik niet verwacht. Persoonlijk vind ik dit een kleine overwinning. En het doet me ook een beetje deugd als ik het zo mag zeggen. Wel heb ik me gaan verontschuldigen bij mijn man. Maar zoals hij vroeger heel begrijpend was zal hij het me nu ook wel niet kwalijk nemen dat ik niet elke dag kan paraat zijn. Een nieuwe stap in mijn verdere toekomst !
Ik voelde me vanmorgen net zoals een klein kind dat op schoolreis ging. Ik wist niet dat ik zo zenuwachtig kon zijn. Met andere appartementsbewoners naar Antwerpen ! Een dagje uit. Ik hoopte alleen dat het niet zou worden zoals een maand geleden. Toen was het voor mij een desillusie en dat wou ik niet meer meemaken. Was dit een verschil ! Met een mooie groep vertrokken we om half negen richting station. Kaartjes kopen , wachten op de trein en weg. Het was meer dan twintig jaar geleden dat ik dit traject nog had gedaan. Meer dan twintig jaar geleden dat ik nog in Antwerpen was geweest. Wat is alles veranderd. Verouderd , Vernieuwd, Bebouwd, Verbouwd ...... En was dit Antwerpen ? Om te beginnen het station van Antwerpen. Wat is dit geworden. In vogelvlucht een kleine verkenning gedaan maar daar ga ik nog eens op mijn ééntje naartoe. Daar wil ik mijn tijd nog wel eens voor nemen om alles rustig gaan te bekijken. Wat een vooruitgang ! Sommige herkenningspunten had ik nog wel maar voor de rest ? Sommige plaatsen mooi opgekuist en sommige plaatsen verloederd. Het zal wel zijn zoals overal. Het goede , het mooie moet het met het niet propere deel vergelden. Net zoals voor het drinken van een tas koffie. In de voormiddag betaalden we nog één euro voor een tas koffie. In de namiddag mochten we 2,70 euro ophoesten voor een andere tas. Wat een verschil in prijzen ! Als ik nog eens in Antwerpen kom ga ik toch eerst naar de prijslijst kijken eer ik ergens binnen ga. Die 2,70 euro vond ik wel overdreven. Trouwens iedereen in de groep. In ieder geval , ik mag van deze uitstap helemaal niet klagen. Het is mooi geweest vandaag. In alle opzichten. De groep is mooi bij elkaar gebleven, er werd gepraat en gelachen. Het weder was fantastisch, niet te koud , niet te warm voor zulk een uitstap. Zo mogen er nog komen maar ik zal maar niet teveel verwachten want dan zou het wel eens kunnen tegenvallen. Toch ga ik deze dag bewaren en er nog dikwijls met goede herrinneringen aan terugdenken.
Een aparte woensdag vandaag. Nietsvermoedend deze voormiddag naar mijn ouders gereden. Mijn weekplanning is anders dan anders. En daarom ging ik vandaag al wat aan de kant zetten. Ik kon al onmiddellijk beginnen met enkele boodschappen : apotheek en melkboer. Mijn vader moest helaas forfait geven om ook maar iets te kunnen doen. Een kou op de spieren (waarschijnlijk) heeft hem en zijn rug geveld. Dus dat wordt enkele dagen platte rust. Dat kan er dan ook nog maar bij komen. Het gaat weer niet gemakkelijk worden. Heb zo goed en zo kwaad dan maar mijn programma aangepast. Het wil natuurlijk lukken dat het nu juist allemaal weer moet gebeuren. Morgen ga ik met de bewoners uit mijn appartementsblok een dagje richting Antwerpen. Ik hoop dat deze uitstap me zal bevallen. In ieder geval toch beter dan mijn eerste uitstap van een maand geleden. Daar heb ik geen goede herinneringen aan. Gegarandeerd dat het nu heel anders zal zijn. Laat het mij in ieder geval hopen. Deze mensen ken ik tenslotte allemaal. We wonen dan wel in hetzelfde gebouw maar dat wil niet zeggen dat de deuren worden platgelopen. Toch zeker niet wat mij betreft. Anderen doen natuurlijk wat hun het beste uitkomt. Alleen met mijn bovenbuurvrouw heb ik een heel goed contact. Misschien komt dat omdat ook zij weduwe is en wij elkaar verstaan. Het is voor haar dat ik meega want anders blijft zij gewoon thuis. Zij wil niet het vijfde wiel aan de wagen zijn. En ik ook niet. Dus wij gaan samen !
Bij het ordenen van boeken nog bij een oude boekendoos uitgekomen. Hierin nog een groot deel studieboeken van mijn man. En toen was het ook nog de mode dat men een leesboek kreeg als je goede punten behaald had. Die leesboeken zaten er ook nog bij in ; samen met een briefje van de klasleraar waarop het aantal behaalde punten stond. Wat me het meest beroerde waren de tekeningen. Losse tekeningen en tekenboekjes. Met mooi ingekleurde plaatjes. Helaas stond er niet bij uit welke klassen deze kwamen. Ik vermoed nog een deel uit de kleuterklas. En dan vindt je daar ook nog een boekje in terug met de eerste inentingen. Hoe kort kan alles bij elkaar liggen. Ik heb je nog maar pas moeten afgeven en dan met een rommeldag in te lassen ; dan vind ik gegevens terug van het begin van je leven, van je eerste levensjaren. Het deed me wel wat. Wat kan ik nu nog doen met die boeken van wiskunde , aardrijkskunde . . . Niets meer. Maar ik heb ze dan toch maar gewoon terug ingepakt in de doos. Ik moet er wel een nieuwe plaats voor zoeken in de kast. Maar wegdoen ? Nee, dat kan ik nog niet. Ze zullen opnieuw een plaatsje krijgen en in de verdere toekomst zien we wel. Dan kan ik die boeken nog altijd wegdoen. Toch de studieboeken en leesboeken. De tekeningen zullen voor altijd een plaatsje in mijn hart hebben. En dus ook een plaatsje in de kast.
Rommeldag ! Zo af en toe eens wat rommel uit de kasten halen kan deugd doen. Heb me vandaag met vanalles en nog wat bezig gehouden. Dat zijn van die dagen dat men heel de dag bezig is en dat men toch niets gedaan heeft. Alhoewel ! Ik heb vandaag weer wat boeken op het internet geplaatst. Ik heb er zoveel zitten en ik denk niet dat ik ze nog allemaal gelezen krijg. Dan zijn er ook nog boeken die ik al twee keer gelezen heb. Maar die blijven zeker staan. Natuurlijk wordt men met de jaren slimmer. Nu koop ik geen boeken meer. En als ik toch nog een titel wil hebben ga ik nu naar de bibliotheek. Maar dat is ook nog niet gebeurd. Ik heb nog wel titels liggen maar ik ben nog niet tot ginds geraakt. Op internet kan men toch ook zoveel vinden. En dan zoek ik het daar maar allemaal op. Heb zelfs mijn naaimachine nog eens boven gehaald. Was dat lang geleden ! Maar mijn moeder had enkele verstellingswerkjes meegegeven en dan hebben we ons daar ook nog mee geamuseerd. Zou er terug wat meer moeten mee werken. Weet nog niet meer hoe alles in elkaar steekt. Dat zou misschien nog wel eens iets voor de komende maanden kunnen worden. Wie weet ! Zo zou ik nog veel van die dagen moeten hebben en dan geraak ik door alle rommel (?) eens heen . In de late vooravond nog even langs het kerkhof geweest. De meiklokjes stonden er nog. En nog heel mooi. Daar was ik al heel blij mee. De volgende keer dat ik ga moet ik toch eens een flesje of iets dergelijks meenemen om de plantjes gemakkelijker water te geven. Nu is het een heen en weer geloop. Zo leer ik elke dag toch nog iets bij. Gelukkig is de waterkraan heel dichtbij.
Onverwachts deze namiddag tot bij vrienden gereden in de hoop dat ze thuis waren. En ja, ik had geluk. Vandaag zouden ze nergens naartoe gaan. Ze hadden aangeboden aan hun dochter om de kleinzoon vandaag op te passen zodat ze met haar man naar een verbouwingsbeurs konden gaan. Dat heb je natuurlijk als je een bestaand huis koopt. Dan zijn er altijd nog wel enkele karweitjes uit te voeren en andere nodige aanpassingen. Dus had ik even geluk. Ik had graag nog een plant voor op mijn balkonnetje en ik wist dat zij daar nog wel enkele stekjes van in voorraad hadden. En dat is me dus ook gelukt. Een nieuwe plant op mijn balkonnetje. Ik zal nog wel een maand of twee geduld moeten hebben maar eens deze in bloei komt is het een heel mooie plant. Fijn van structuur en met lieftallige witte bloempjes. De naam van deze plant is mij onbekend. Als hij maar groeit en bloeit is dat voor mij voldoende. Hun tuinpad stond ook vol met meiklokjes en vergeet-mij-nietjes en dan nog een soort van fijne bloemen waarvan ik de naam niet ken. Het was een weelde van kleurschakeringen. Als deze uitgebloemd zijn dan ga ik daar ook stekjes van halen om bij mijn vader in de tuin te zetten. Als ik mag natuurlijk ; maar ik hoop van wel. Want een meiklokje en een vergeet-mij-nietje zijn toch mooie perkplantjes dacht ik. En ruiken ! Ik hoop het boeket dat ik meegekregen heb toch enkele dagen te kunnen houden. Dan heb ik in mijn living een heel aangename geur. Voor bij man had ik ook een boeketje mee. Ik heb wel pech want men mag geen vaas in de grond voor het graf zetten. Dat heeft iets te maken met de beplanting en het onderhoud van het kerkhof. Ik heb dan toch maar een glazen potje ingegraven en nu maar hopen dat men er geen opmerking over maakt. Bij andere graven zijn er ook bloemetjes voor het graf geplant en dus heb ik dat risico ook maar genomen. Tegen een volgende keer ga ik naar speciaal materiaal voor zo iets op zoek. Ik heb daar al documentatie van gezien en hopelijk ga ik dat ergens terug vinden. In ieder geval, de meiklokjes die ik meehad voor bij mijn man gaven een heel mooi beeld. Het is een fijn iets. En een echte bloem is toch zoveel mooier dan al die bloemen in kunststof. Natuurlijk ook veel kosterlijker behalve als men ze van vrienden uit de tuin meekrijgt. Ik was er gelukkig mee. Zo had ik toch onverwachts mijn meiklokjes op de eerste mei !
Dat het weeral veel te laat is eer ik in mijn bed zit is geweten. Ik krijg het niet afgeleerd. Nee, het wordt nog later en later. Daar moet ik echt eens werk van maken. Terug op een normaal uur gaan slapen. Maar het is toch zo moeilijk . Een extra groot bed en daar alleen in liggen. Die plaats naast me die blijft koud. Die plaats naast me die blijft leeg. Ik kan er niet aan wennen. Zal ik er ooit aan wennen ? Waarschijnlijk niet ; want het zal elke avond opnieuw dat gevecht zijn. Dat gevecht tegen de klok om een normale nachtrust. En niet een nachtrust van vier tot vijf uurtjes. Het zal er wel eens van komen. Maar wie weet wanneer.
Een heel rustige vrijdag is het vandaag geworden. Ik had me er een beetje op voorbereid. Mijn moeder kan er zo van genieten als er ergens iets gebeurd in de koninklijke kringen. Dus wat heeft zij vandaag gedaan ? Juist ! Zo goed en zo kwaad als het ging naar TV gekeken en het huwelijk gevolgd van Catherine en William. Je had haar moeten zien glunderen omdat ze hiernaar aan het kijken was. En toch voelde ze zich schuldig omdat ze op een vrijdag naar TV zat te kijken. Ik heb haar enkele malen tot de orde moeten roepen en erop aangedrongen om ervan te genieten. Ze is het dan ook nooit gewoon geweest om overdag iets te volgen op TV. Nu heb ik haar laten genieten. En dat is uiteindelijk nog goed gelukt ook. Ik ben blij voor haar. Daar heeft ze een goed gevoel aan over gehouden. En eigenlijk ik ook. Het deed deugd dat het vandaag eens rustig was op het werkfront. Dus ik heb ook met een half oog zo wat kunnen volgen terwijl ik in de potten stond te roeren. En waarom niet ? De boog kan toch niet altijd gespannen staan.
Vandaag een kleine woordewisseling gehad met mijn vader. Het heeft lang geduurd eer ze er was. Het is zo spijtig dat het is gebeurd. Het klinkt misschien raar maar ik wist dat er iets ging gebeuren. Hj is aan de beterhand en dat vertaalt zich naar terug alles zelf willen doen. Geen hulp meer willen aanvaarden ondanks de beperkingen die hij nog altijd heeft. Maar ik ken mijn vader een beetje. Zoals het spreekwoord zegt : " Eens baas , altijd baas". En probeer maar eens in te gaan tegen de woorden van een baas ! Dat is echt niet gemakkelijk. Uiteindelijk heb ik wijselijk gezwegen. En we zullen wel zien wat de komende dagen gaan brengen. Gemakkelijk zal het niet zijn want het heeft me pijn gedaan. Een andere pijn dan met mijn man. Ook dat moet nu weer genezen. Ook dat zal zijn tijd weer moeten hebben. Maar tijd heelt alle wonden ; of toch veel. Hopelijk.
Ik had nooit kunnen denken dat dagen zo eenzaam konden zijn. Ik heb het nooit van iemand willen aannemen dat dagen zo koud kunnen zijn. Ik heb het me vandaag nog maar eens gerealiseerd. Je kunt met iets bezig zijn zoals ik vandaag de ganse dag ben bezig geweest en dan kom je plots tot het besluit dat je maar alleen bent. Je denkt dat je bergen werk verzet en toch is het maar beperkt. Je denkt : ik heb bijna gedaan en dan ben je nog maar halverwege. Vroeger had ik op korte tijd veel meer gedaan dan dat ik nu uren bezig ben. Het werk geraakt wel gedaan maar het duurt nu eens zolang. Je zoekt ondertussen naar het waarom maar er komt geen antwoord. Je kunt tegen niemand iets zeggen want er is niemand. Je kunt tegen de muren praten maar die antwoorden niet. Je kunt tegen een foto beginnen praten maar een foto leeft niet. Je bent alleen en je blijft alleen. En het rare voor mij is , eens het vier uur voorbij is , dan is er die drang om naar het kerkhof te rijden. Ik kan het dan nog wel enkele uren uitstellen tot zes , zeven uur maar dan moet ik vertrekken. Ik ben naar het waarom aan het zoeken. Ik kan evengoed thuis in de zetel gaan zitten met je foto op mijn schoot. Ik kan dan evengoed tegen je praten als op het kerkhof. En toch is dat niet voldoende voor mij. Ik moet aan je graf geweest zijn. Al is het maar voor even . . .
Ik voel me leeg. Ik voel me moe. De dag ben ik gewoon weer doorgesparteld. Gewoon met vallen en opstaan. Met mijn moeder begint het terug beter te gaan. Tuurlijk is ook de huisarts geweest. En inderdaad , ze is heel wat verzwakt. Ze gaat toch nog verschillende dagen nodig hebben eer ze terug op kracht zal beginnen te komen. En de voorbije warme dagen zijn de grote schuldige. Spijtig dat het zo moest lopen maar nu zijn we gerustgesteld. Ook mijn vader is goedgekeurd ! Vandaag is hij op controle geweest en alles is terug in orde aan het komen. Zijn revalidatie wou hij stoppen maar dat had de specialiste niet graag. Hij zou nog wat verder moeten doen. Maar ik veronderstel dat hij die raad niet gaat opvolgen. De kinesistes zijn te flauw volgens hem. Zo wil hij nu op zijn eentje thuis verder oefenen. Aan hem de keuze natuurlijk. Ik kan hem niet dwingen om te gaan. En ook de garage kon ik vandaag niet voorbij rijden zonder stoppen. Ik ga kosten hebben. Nu vrijdag krijg ik een nieuwe uitlaat en binnen veertien dagen een controle. Die controle gaat me wel wat kosten. Er moet een nieuwe aandrijfriem ( ? ) geplaats worden. En daar kennen ze de prijs van. Het zal wel normaal zijn zeker ? Die controle is wel nodig want het is volgens de computergegevens van de garage drie jaar geleden dat de auto nog eens werd nagezien. Het zal dat bakske nog eens goed doen. Hij rijdt nog heel goed maar dan kunnen we weer gerust zijn. Hij wordt dit jaar tenslotte al elf lentes. Normaal zouden mijn man en ik dit jaar eens gaan zien voor een nieuwe auto. Maar ik ga toch nog maar wat verder doen . Het is altijd al een goede wagen geweest , en nog steeds. Ik heb momenteel geen goesting om alleen voor een andere auto te gaan zien. En zolang ik niet door de bodem zak , is er niets aan de hand. Grote afstanden ben ik toch niet van plan om te doen. En wil ik toch eens met de wagen vertrekken , dan zijn er eventueel nog altijd huurauto's voor lange afstanden.
Wat ga ik morgen blij zijn als het terug een gewone werkdag is. Niet voor mij maar voor mijn moeder. Het blijft moeilijk voor haar. Niet dat ik gelukkig ben om op de huisarts te wachten. Het is alleen dat ik volledig gerustgesteld wil worden. Deze voormiddag wou ik nog enkele kleine karweitjes doen in de tuin maar toen was het reeds te warm. Nog wat klein werk heb ik gedaaan en dan maar gestopt. Wat een verschil met vorig jaar. Toen waren we stilletjes nog aan het genieten van Paasdagen. Mijn man en ik samen. Nu zoek ik vanalles en nog wat uit om toch maar een beetje bezig te zijn. Het is erg om te moeten zoeken van hoe ga ik mijn dag doorbrengen. Natuurlijk word alles voor mij bemoeilijkt daar ik mijn vader wil helpen. Ik moet het anders gaan aanpakken. Ik wil hen helpen en nu toch zeker met hetgeen hem is overkomen. Maar ik wil ook nog wel wat doen met mijn leven. Iets waar ik zelf over beslis. En langs de éne kant wil mijn vader dat wel verstaan. Maar langs de andere kant wil hij dat ik altijd paraat sta voor hem. Waarom word het me toch allemaal zo moeilijk gemaakt ? Hoe kan ik nieuwe plannen maken ? Ik weet dat het allemaal negatief overkomt op dit ogenblik. Ik probeer daar een wending aan te geven maar helaas lukt me dat niet. Morgen is er gelukkig een nieuwe dag. Morgen ga ik proberen om er weer iets uit te halen. Morgen . . .
Wat kan Pasen eenzaam zijn ! Een familiefeest had het eigenlijk moeten zijn. Helaas , de omstandigheden waren er vandaag helemaal niet naar. Mijn ouders ? Mijn moeder voelt zich nog altijd niet goed. Ze eet nog steeds zo goed als niets. Alleen wat het drinken betreft volgt ze mijn raad op. Zo verplicht ze zichzelf om zeker om het uur enkele slokken water te drinken. Daar ben ik al blij om en zeker met dit weer. Voor haar is dit een hele opgave. En mijn vader is ook niet in zijn gewone doen. Heeft het toch allemaal met het warme weder te maken ? Ik hoop het eigenlijk. Nu nog afwachten naar dinsdag toe. Dan is de huisarts terug uit vakantie. Want , voor hen liever geen vervanger. Dus deze namiddag tot bij mijn man gegaan. Zoals nog steeds , elke dag. Vandaag was toch weer helemaal anders. Voorgaande jaren mocht ik telkenmale een lekker chocolade paaseitje voor hem reserveren. Nu is er dat niet meer bij. Geen chocolade paaseitjes meer voor mijn man. Ook die vrolijke paaswensen zijn er niet meer. En ik mis die zoals ik alles mis. Die paaswens mag ik nu tegen een foto zeggen. Het enige dat ik nu nog kan doen is een bloemetje meenemen. En een kaarsje. Ook ervoor zorgen dat alles mooi in orde is. Maar het blijft pijn doen dat ik niets anders meer voor mijn man kan doen. Toch wil ik hem "Een Vrolijk Pasen" wensen.
Deze middag gaan genieten van het mooie weder. Langs bakker en beenhouwer geweest. Alleen aan drinken had ik niet gedacht. Maar niet getreurd. Dan gewoon zonder drinken. De broodjes smaakten me wel. Het was een soort van picknicken in de vrije natuur. Alleen, ik was maar alleen. En dat deed pijn. Hoeveel plezanter zou het geweest zijn als jij er nog bij zou zijn geweest zijn ? Ik zal er mij moeten bij neerleggen dat ik je overal bij zal missen. Dat ik heel veel alleen zal moeten doen. Mijn ouders luisterden verwonderd toen ik vertelde dat ik aan onze vijver was gaan broodjes eten. Ik ben van plan om dit nog meer te doen. Misschien dat ik zo mijn ouders ook eens naar de vijver krijg. Het was er zalig. Zo heerlijk rustig. Alleen de muziek van de vogels, het gekwaak van de brulkikker en het geruzie van eenden. Spijtig dat er zoveel pollen - pluisjes in de lucht waren. Die legden wel een wit tapijt op het water maar dat was niet mooi. Ook de gazon had een wit tapijt. Van de groene kleur was niet veel meer te zien. Maar dat is nu eenmaal de gang van de natuur. We kunnen alleen maar hopen dat het zalige zonnige weer nog wat blijft duren. Het is tenslotte voor iedereen beter. Wat gaan we spijt hebben als we terug aan temperatuur moeten inleveren. En zeker als daar een regenbui gaat bij komen. Maar dat dit niet kan blijven duren , dat weet iedereen. Het is te hopen dat we het in de eigenlijke zomermaanden niet moeten bekopen. Maar is het niet heerlijk om te vernemen dat vakantiegangers terug naar ons België- landje komen omdat het hier zulk een zomerweer is ! Prachtig toch ?
Spijtig van het onweder. Er was regen nodig maar nu hadden ze nog een uurtje moeten wachten. Mijn vader had juist een verdelgingsmiddel gebruikt tegen netels. We hadden meer netels dan bloemen en dat kan toch ook niet. Maar als men dat produkt gebruikt zou het nog een uurtje droog moeten blijven. Wij met goede moed begonnen toen het nog klaar en zonnig was. Binnen het uur waren er plots de donkere onweerswolken. Met de nodige regen. Spijtig van de tijd en het geld dat we aan de verdelging gespendeerd hebben. Nu kunnen we één van de dagen opnieuw beginnen. En zo blijven we bezig. Zo was mijn werkdag ook in de namiddag op korte tijd voorbij. In de regen kan ik moeilijk iets doen. Word ik niet voor betaald en anders ook niet ! En er komen nog dagen genoeg om iets te doen. Hopelijk wordt het morgen weer mooi zonnig. Het hoeft geen 25° te zijn, als het maar zonnig is. Want vanaf een graad of 25 is het eigenlijk toch te warm om iets te doen. Voor mij toch. Anderen kunnen er waarschijnlijk beter tegen en ik gun hen dat ook.
Lang geleden dat ik me nog zo moe heb gevoeld. Ik heb dan ook vandaag mijn best weer gedaan. Buiten mijn vaste donderdagtaken zijn er vandaag nog enkele bijgekomen. En ook, mijn moeder was allesbehalve gezond. Ik heb haar karweitjes dan maar uit handen genomen zodat zij rustig in de zetel kon zitten. Ze was ook niet in staat om iets te doen. Ik denk dat de eerste warmte haar vandaag parten speelde. Als het morgen zo nog is dan vraag ik toch om de huisdokter erbij te halen. Hij woont op korte afstand van hen vandaan. Er is tenslotte een verlengd weekend in aantocht. En dan is er weer niemand te bereiken en moet men een dokter van wacht bellen. Dat is iets wat mijn ouders zeker en vast niet zullen doen. Ik zal maar gokken op morgen en dan pas zal ik me gerust voelen. Wat ik vandaag helemaal niet was.
Vandaag , griendag. De godganse dag heb ik lopen grienen. Waarom ? Ik weet het niet. Ik kon het niet stoppen. Iets lezen, iets horen. Het was voldoende om de waterlanders te laten komen. Een echt moeilijke dag vandaag. Tot ik bij je op bezoek kwam. Vanaf toen is het gebeterd. Lang ben ik niet kunnen blijven ondanks ik alle tijd van de wereld had. Ik werd aangesproken door een onbekend iemand. En ik ben het nog niet tegen gekomen maar ik was er niets gerust in. Ik had geen vertrouwen in die kerel. Ik vond zijn gedragingen abnormaal alhoewel hij beleefd tegen me was. En toch ! Ook op een moment dat er niemand anders in de direkte omgeving was. Ik heb hem nog een fijne avond gewenst en ben door gegaan. Dat was het beste dat ik kon doen. Een niet al te beste ervaring en een leerschool rijker.
Waar is de echte vriendschap gebleven ? Vandaag nog maar eens ondervonden hoe vergangkelijk alles is. Krijg ik deze voormiddag bezoek. Enkele tasjes koffie en een broodje smos later, afscheid genomen. We hadden goed wat bijgebabbeld en het was gezellig. Zij heeft het niet gemakkelijk en moet goed zien wat zij wel of niet doet. Vraag ik haar of zij nog even mee naar de jaarmarkt gaat met mij en mijn moeder. Vandaag zouden er smoutebollen gegeten worden ! Wat ik niet had verwacht is dan toch waarheid geworden. Ik ging naar de jaarmarkt en ik vraag haar dus of zij ook mee wil. Nee, ze zou het maar niet doen want ze had nog huishoudelijke taken. Voor mij was dat in orde en er werd niet meer over gepraat. Met mijn moeder in de namiddag naar de jaarmarkt. Gegarandeerd dat een kind zoveel plezier niet heeft gehad dan mijn moeder. Hoe zij daar van genoten heeft. Gewoon op een terrasje gezeten recht tegenover de smoutebollenkraam. En alles goed in het oog gehouden en niet weten naar waar te kijken. En dat met zulk een weer. Van de uitbaters mochten er smoutebollen gegeten worden op zijn terras. Dat vond ik een prachtig initiatief. En wij waren heus niet alleen. Dus een drankje en een zak smoutebollen. Gezellige boel ! Tot op een gegeven moment. Wie zien wij passeren met de fiets samen met een buurvrouw ? Juist , mijn bezoek van deze voormiddag. Wat deed dat pijn. En dan stel ik mij dus wel die vraag : waarom ? Zij heeft mij wel niet gezien en daar ben ik eigenlijk wel blij om. Of had zij mij juist wel moeten zien ? Ik weet het niet wat het beste was. In ieder geval heb ik vandaag weer een trapje op mijn hart gehad. Weer iets om niet te vergeten. Weer iets om mij vragen bij te stellen. Weer iets dat moet genezen. Waarom steekt de wereld zo hard in elkaar ? Is echte vriendschap dan zo moeilijk ? En ik die dacht aan haar een vriendin te hebben kom bedrogen uit. Moet ik haar wel als een vriendin beschouwen ? Opnieuw zal de tijd iets moeten uitwijzen. In de vooravond ben ik het mijn man gaan vertellen. Dat kon ik niet laten. Dit voorval moest hij toch weten. Ook hij zou het raar gevonden hebben. Het zal waarschijnlijk wel enkele dagen blijven knagen eer het over gaat. Maar als ik aan het gelukkige gezicht van mijn moeder denk gaat dat wel lukken.
Reuze weer vandaag. Echt van dat weer om in de tuin bezig te zijn. Dat heb ik dus ook gedaan. Voor de tweede keer dit jaar een mooi busseltje asperges bij elkaar gestoken. Lekker zo vers uit de tuin. Ook nog een stukje tuin klaargemaakt om één van de dagen in verder te werken. Voor vele dingen is het nog enkele weken te vroeg. Maar ik ben tevreden dat ik momenteel kan voorwerken. Alhoewel het voor mij allemaal niet hoeft. Ik hoop dat mijn vader volgend jaar iemand bij zoekt voor het omgraven van de tuin. Dat zou voor mij al veel gemakkelijker zijn. En als de zon zo blijft schijnen , dan moeten we deze week ook nog de grasmachine al terug in gang zetten. Wat is het allemaal vroeg dit jaar. Nog maar half april , 20° en meer . . . Hopelijk moeten we het allemaal niet bekopen wanneer het echt zomer zou moeten zijn. Maar dan hebben we het al maar gehad.
Een heerlijk rustige (?) zaterdag gehad.
Bij het ordenen van boeken nog bij een oude boekendoos uitgekomen.
Onverwachts deze namiddag tot bij vrienden gereden in de hoop dat ze thuis waren.
Wat ga ik morgen blij zijn als het terug een gewone werkdag is.
Wat kan Pasen eenzaam zijn !
Waar is de echte vriendschap gebleven ?
Reuze weer vandaag.
