Ik ben LEDA, en gebruik soms ook wel de schuilnaam LEDALU.
Ik ben een vrouw en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is nu mijn ouders helpen.
Ik ben geboren op 11/07/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zo wat van alles.
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Mijn Man , Mijn Ouders
Ervaringen
15-05-2011
Alleen
Toch komt men alle dagen wel iets tegen waar men overvalt. Zo had ik het vandaag weer moeilijk. Moeilijk met het feit dat ik voortaan alleen door het leven moet. Alleen leven, alleen wonen. Voor het eten zorgen , gaan winkelen , alleen. Naar een feestje of een etentje , alleen. Gaan wandelen of op bezoek , alleen. Steeds maar alleen ; altijd maar alleen. Ik hoop dat die gewaarwording verzacht. Ik weet dat ik alleen zal blijven in de verdere toekomst. En ik hoop , dat die scherpe kantjes daar nog veel zullen afslijten. Dat het een langzaam proces gaat worden , dat heb ik wel door. Maar het kan allemaal toch zoveel schillen van dag tot dag. Toevallig zie ik vandaag een koppel naar een feest vertrekken. Het andere koppel gaat wandelen. Mijn oudste geburen gingen gezellig uit eten. Op zulke momenten overvalt mij het alleen zijn. Ik wil ook gaan eten , gaan wandelen, gaan . . . maar dan niet alleen. Zoals ook deze namiddag. Toch nog eventjes door de winkelstraat en als slot ga je dan iets drinken. Je wilt iets doorbreken, maar helaas , je bent alleen. Dan zie je de mensen denken , kijk die is haar man verloren en die komt hier alleen binnen. Ge voelt dat aan. En vandaag had ik daar last mee. Heel veel last. Hopelijk gaat het me morgen terug beter.
Vrijdag is kuisdag. Vrijdag is fritdag. Vrijdag is een dag in de week met bepaalde weerkerende waarden. Vrijdag is een dag waarop hoe later op de dag , het weekend normaal begint. Vrijdag is een dag waarop we de werkweek afsluiten. Toch voor de meesten onder ons. Wanneer zou ik nog eens een normaal weekend hebben ? Dat is een vraag die nog niet zo vlug beantwoord zal kunnen worden. Morgen eerst nog wat kleine karweitjes in de tuin. En zo geraakt die tuin wel stilaan vol. En kan de volgende karwei beginnen. Het onderhoud ! Wie had ooit gedacht dat het allemaal zo voor mij zou lopen ? Dit zijn allemaal van die toestanden die ik helemaal niet in gedachten had. En vandaag heb ik daar geen problemen mee ; maar morgen weer wel. We zullen moeten afwachten hoe de toekomst verder gaat verlopen. Maar ik hoop dat het toch iets anders wordt dan dat het nu is.
Dat hebben we weeral gehad. De donderdag is opnieuw voorbij. Het spreekwoord heeft dan toch nog waarde : "De tijd gaat snel , gebruik hem wel". Vandaag is de tijd toch extra snel voorbij gegaan. Waarschijnlijk ook omdat ik vandaag een nieuwe belevenis had. Mijn auto had een nazicht nodig en daarom had ik een afspraak gemaakt bij de garage. Goed met de auto daarheen. Maar hoe geraak ik verder ? Hadden ze daar een mooie oplossing voor : gebruik onze fiets ! En inderdaad. De autosleutels afgegeven en een fiets gevraagd. Geen enkel probleem. Daar stond een fiets klaar voor gebruik. Zo gezegd , zo gedaan. Maar ik en de fiets gaat spijtig genoeg niet zo goed samen. Eerlijk gezegd , ik ben bang op de fiets. Ge moet 100 ogen hebben en dan komt ge er nog tekort. Voor fietsers is het niet meer te doen als er geen fietspaden zijn. En die waren er niet. Ik ben eens benieuwd of die er ooit zullen komen ! De auto's schuren gewoon vlak naast je voorbij. Echt niet te doen. Mochten er bij ons overal fatsoenlijke fietspaden zijn ; dan zou ik het wel weten. Zelfs in het centrum is het ook al een grote ramp. Als ik soms mensen zie rijden met een gezegende leeftijd van 70 , 80 jaar, dan houd ik mijn hart vast. Ik durf niet wat zij presteren ! ! !
Gelukkig is het vandaag een totaal nieuwe dag , een andere dag. Ik ben in ieder geval al blij dat ik de dag van gisteren achter me kan laten. We moeten in ieder geval verder. Ook in de tuin ! En daar zijn we vandaag de hele dag mee bezig geweest. Alleen nu nog hopen dat we een goede oogst gaan hebben. Dan is al het werk niet tevergeefs geweest. Onze nieuwe kippetjes die zijn hun nieuwe verblijf nog steeds niet gewent. En bang dat ze zijn ! Het minste dat ze horen kruipen ze hun hok in. Nog enkele dagen , en dan zouden ze de aanpassing goed moeten doorstaan hebben. Dan kunnen we ze ook nog leren om gewone voeding te eten en niet alleen korrels en graan. Het is tenslotte de bedoeling dat zij onze tafelrestjes opeten. En in ruil hopen wij op eitjes !
Wat zo iets als successierechten met een mens kan doen. Ik ben er eigenlijk heel de dag niet goed van geweest. Op het eerste zicht zou men zeggen dat het maar om papieren gaat. Bij mij was het veel meer dan dat. Bij mij kwam het heel anders over. Er wordt nu gewoon door anderen over mijn bezit geredeneerd. Zij gaan mijn verdere toekomst voor een stuk bepalen. Successierechten telt natuurlijk voor iedereen. Als men niets heeft moet er natuurlijk niet betaald worden zoals er wordt gezegd. Als men gespaard heeft zoals mijn man en ik hebben gedaan, dan wordt men gestraft. Men spaart toch om een mooie oude dag te hebben in de mate van het mogelijke ! Dan mag men er nog niet eens aan denken dat er iets zou kunnen gebeuren. Het begint al gewoon met ziek worden. Dat ziek worden dat gaat over naar de gevreesde kanker. De kanker takelt je totaal af en dan . . . Dan moet je proberen door een rouwproces te geraken. Maar de rouwproces , wanneer begint dat eigenlijk ? Ik denk dat het voor mij pas na de afhandeling van de successierechten zal beginnen. Successierechten . . . Ik heb het me vroeger al afgevraagd waarvoor dit allemaal nodig is. Nu zeker. Er wordt tenslotte door anderen beslist hoeveel alles waard is. Er wordt door anderen beslist hoe het geluk van de toekomst verder gaat. Ge hebt wat gespaard en dan moogt ge een deel afgeven. Voor wie ? Voor wat ? Wat gebeurt er met het geld dat men moet betalen aan successie ? Het is om te rotten. Zelf ga ik er niet beter van worden. Nee, ik ga er ziek van worden. Had ik maar 20 jaar lang niet elke frank en euro omgedraaid. Had ik maar aan " den dop " gestaan. Dan zou ik nu heel goed afgeweest zijn. Nu wordt ik gestraft en dat doet pijn. Wat een mooie oude dag had moeten worden gaat richting nachtmerrie. En wanneer gaat die stoppen ?
Alle papieren die nodig zijn voor de successierechten heb ik vandaag bij elkaar gezocht. Ik hoop dat ik al de nodige papieren gevonden heb. Is dat een miserie ! En waarom eigenlijk ? Ze weten het toch allemaal veel beter dan dat wij het zelf weten. Zit er ook nog een brief van de pensioenafdeling in de brievenbus. Om te gieren als is deze open doe. Mijn overlevingspensioen komt op 3048 euro per jaar ? Hoe moet ik daar van leven ? Ik denk dat het hoog tijd wordt dat ik eens verder ga informeren. Genaturaliseerde Belgen ontvangen veel meer om helemaal niets te doen. Mogen dan ook nog een hoop familie meebrengen waarvoor door ons wordt betaald. Ik denk dat ik mag zeggen dat ik goed heb gewerkt. Vijftien jaar in staatsdienst en de volgende twintig jaar heb ik mijn man bijgestaan in zijn zaak. Horecazaak - werken van 's morgens negen uur tot een gemiddelde van 2 - 3 uur 's nachts. En dan , dan vroeg mijn man om te stoppen. Hij werd zestig en wou nog gaan genieten. Het werd heel iets anders. Drie jaar mocht ik hem nog verzorgen. Tot hij het niet meer aankon ...... En dan , dan begint de miserie ...... Akkoord, ik ben nog niet op pensioenleeftijd maar moet ik dan echt eerst tot de bedelstaf gaan eer ik een fatsoenlijk minimum pensioen mag ontvangen ? Moet ik werkelijk die zuurverdiende centen nu al aanspreken om te kunnen overleven ? Zoals het er nu uit ziet wel en dat wringt me heel erg. En dan spreekt men van een mooie oude dag !
Was al vroeg uit de veren want vandaag was het richting naar de zondagse dierenmarkt. We zouden gaan kippen halen. Het is jaren geleden dat ik daar nog naartoe ben geweest. En ja hoor, we hebben dus vier bewoners bij. Vier mooie simpele bruine kippen. Ze zijn hun nieuwe thuis al volop aan het verkennen. Hopelijk hebben we binnen een aantal dagen opnieuw lekkere eitjes. En vandaag dan in grote delen van het land Moederdag. Normaal is het bij ons pas op 15 augustus deze grote feestdag. Maar ik heb mijn moeder dus gisteren dan toch maar verwend. Ze heeft mee de parfum mogen gaan kopen; dan kon ze zelf kiezen welke geur haar met meeste beviel ; en vandaag mocht ze het pakje opendoen. Ze was er echt op aan het wachten. Hopelijk gaat ze hem ook echt gebruiken en niet alleen voor de sier op de badkamer laten staan ! Het was een zondagvoormiddag anders dan anders. Normaal gezien blijf ik gewoon thuis en nu had ik al goed enkele kleine karweitjes voor hen gedaan. Na de middagafwas dan toch terug richting huisje gereden. Maar toch nog eerst eventjes gaan genieten van de natuur. Het was er zalig stil , zo heerlijk rustig. Wat kan dat goed doen ! Alleen de vogeltjes, wat eenden die overvliegen en de ganzen van de buren. Gelukkig dat vissen het niet kunnen uitleggen. Zij waren ook weer in grote getale aanwezig. Gelukkig had ik een flesje drinken in het koffer van de auto zitten want warm was het wel. Gelukkig was er ook nog dat heerlijke windje. Om de namiddag af te sluiten nog tot bij mijn man gereden. Er was bezoek bij hem geweest. Iemand had een mooie witte roos bij hem achtergelaten. Het pakte me wel een beetje veel. Wat vind ik het spijtig dat ik niet weet wie tot bij hem is geweest. Ook iemand die van hem hield want anders brengt men toch geen bloem mee ! Spijtig dat ik de persoon in kwestie niet kan bedanken voor het mooie gebaar. Een hartverwarmend gebaar.
Een heerlijk rustige (?) zaterdag gehad. Een beetje gewinkeld en een terrasje gedaan met mijn moeder. Dat was ongeveer een maand geleden dat we dat nog hadden gedaan. Dus daaar moesten we echt tijd voor uittrekken. Ik heb haar ook nog een heerlijke geur cadeau gedaan. Na al die jaren wordt dat hoge tijd. Zij heeft echt niets van parfum in gebruik. Nu is het afwachten of zij deze wil gebruiken. Ik hoop van wel. Maar ik denk dat ik zal moeten helpen en haar er steeds zal moeten aan herrinneren. Maar we zullen wel zien hoe ze ermee gaat omgaan. Voor mijn vader nog geraniums meegebracht. Dus die bloemen kunnen ook weer geplant worden. Het is voor deze soort bijna tijd. De voorbereidingen doen en na 15 mei de tuin in. En in het kippenhok is ook alles voorbereid tot nieuw leven. Dat zal voor morgen worden. Naar de dierenmarkt voor de aanschaf van nieuwe kippetjes. Dan zullen we opnieuw lekkere verse eitjes hebben en niet die batterij - eieren uit de winkel die ook nog eens geen smaak hebben. Zo is de zaterdag op een rustige manier voorbij gegaan. Op naar morgen !
Mooie liedjes duren natuurlijk niet lang. Die vrije dag van gisteren is weeral voorbij en over. Vandaag is het opnieuw paraat zijn. Het heeft me toch een beetje meer energie gegeven. Zo een dagje er tussenuit kan wonderen doen merk ik nu. Heel de dag er goed tegenaan gegaan want ik had echt geen goesting om morgen van de werkpartij te zijn. Mijn kilometerkes van het gras afdoen heb ik vandaag ook al gehaald. En ik wordt het gewaar. Gisteren goed gewandeld in Antwerpen en vandaag dan die grasmeterkes gedaan. Dus morgen wordt het een klein beetje rustdag. Als winkelen bij rust wordt gerekend natuurlijk. Maar er is iets wat ik wel raar vind. Gisteren ben ik voor het eerst sinds het overlijden van mijn man niet naar het kerkhof geweest. Te laat thuis van de uitstap en uitgeteld. Ik had de moed en de fut niet meer om de auto nog uit de garage te halen Ik verwachtte met een enorm schuldgevoel te zitten. En ik heb een schuldgevoel maar toch helemaal anders dan ik me had voorgesteld. Ik ben er wel een beetje blij om dat het me zo goed is afgegaan. Dit had ik niet verwacht. Persoonlijk vind ik dit een kleine overwinning. En het doet me ook een beetje deugd als ik het zo mag zeggen. Wel heb ik me gaan verontschuldigen bij mijn man. Maar zoals hij vroeger heel begrijpend was zal hij het me nu ook wel niet kwalijk nemen dat ik niet elke dag kan paraat zijn. Een nieuwe stap in mijn verdere toekomst !
Ik voelde me vanmorgen net zoals een klein kind dat op schoolreis ging. Ik wist niet dat ik zo zenuwachtig kon zijn. Met andere appartementsbewoners naar Antwerpen ! Een dagje uit. Ik hoopte alleen dat het niet zou worden zoals een maand geleden. Toen was het voor mij een desillusie en dat wou ik niet meer meemaken. Was dit een verschil ! Met een mooie groep vertrokken we om half negen richting station. Kaartjes kopen , wachten op de trein en weg. Het was meer dan twintig jaar geleden dat ik dit traject nog had gedaan. Meer dan twintig jaar geleden dat ik nog in Antwerpen was geweest. Wat is alles veranderd. Verouderd , Vernieuwd, Bebouwd, Verbouwd ...... En was dit Antwerpen ? Om te beginnen het station van Antwerpen. Wat is dit geworden. In vogelvlucht een kleine verkenning gedaan maar daar ga ik nog eens op mijn ééntje naartoe. Daar wil ik mijn tijd nog wel eens voor nemen om alles rustig gaan te bekijken. Wat een vooruitgang ! Sommige herkenningspunten had ik nog wel maar voor de rest ? Sommige plaatsen mooi opgekuist en sommige plaatsen verloederd. Het zal wel zijn zoals overal. Het goede , het mooie moet het met het niet propere deel vergelden. Net zoals voor het drinken van een tas koffie. In de voormiddag betaalden we nog één euro voor een tas koffie. In de namiddag mochten we 2,70 euro ophoesten voor een andere tas. Wat een verschil in prijzen ! Als ik nog eens in Antwerpen kom ga ik toch eerst naar de prijslijst kijken eer ik ergens binnen ga. Die 2,70 euro vond ik wel overdreven. Trouwens iedereen in de groep. In ieder geval , ik mag van deze uitstap helemaal niet klagen. Het is mooi geweest vandaag. In alle opzichten. De groep is mooi bij elkaar gebleven, er werd gepraat en gelachen. Het weder was fantastisch, niet te koud , niet te warm voor zulk een uitstap. Zo mogen er nog komen maar ik zal maar niet teveel verwachten want dan zou het wel eens kunnen tegenvallen. Toch ga ik deze dag bewaren en er nog dikwijls met goede herrinneringen aan terugdenken.
Een aparte woensdag vandaag. Nietsvermoedend deze voormiddag naar mijn ouders gereden. Mijn weekplanning is anders dan anders. En daarom ging ik vandaag al wat aan de kant zetten. Ik kon al onmiddellijk beginnen met enkele boodschappen : apotheek en melkboer. Mijn vader moest helaas forfait geven om ook maar iets te kunnen doen. Een kou op de spieren (waarschijnlijk) heeft hem en zijn rug geveld. Dus dat wordt enkele dagen platte rust. Dat kan er dan ook nog maar bij komen. Het gaat weer niet gemakkelijk worden. Heb zo goed en zo kwaad dan maar mijn programma aangepast. Het wil natuurlijk lukken dat het nu juist allemaal weer moet gebeuren. Morgen ga ik met de bewoners uit mijn appartementsblok een dagje richting Antwerpen. Ik hoop dat deze uitstap me zal bevallen. In ieder geval toch beter dan mijn eerste uitstap van een maand geleden. Daar heb ik geen goede herinneringen aan. Gegarandeerd dat het nu heel anders zal zijn. Laat het mij in ieder geval hopen. Deze mensen ken ik tenslotte allemaal. We wonen dan wel in hetzelfde gebouw maar dat wil niet zeggen dat de deuren worden platgelopen. Toch zeker niet wat mij betreft. Anderen doen natuurlijk wat hun het beste uitkomt. Alleen met mijn bovenbuurvrouw heb ik een heel goed contact. Misschien komt dat omdat ook zij weduwe is en wij elkaar verstaan. Het is voor haar dat ik meega want anders blijft zij gewoon thuis. Zij wil niet het vijfde wiel aan de wagen zijn. En ik ook niet. Dus wij gaan samen !
Bij het ordenen van boeken nog bij een oude boekendoos uitgekomen. Hierin nog een groot deel studieboeken van mijn man. En toen was het ook nog de mode dat men een leesboek kreeg als je goede punten behaald had. Die leesboeken zaten er ook nog bij in ; samen met een briefje van de klasleraar waarop het aantal behaalde punten stond. Wat me het meest beroerde waren de tekeningen. Losse tekeningen en tekenboekjes. Met mooi ingekleurde plaatjes. Helaas stond er niet bij uit welke klassen deze kwamen. Ik vermoed nog een deel uit de kleuterklas. En dan vindt je daar ook nog een boekje in terug met de eerste inentingen. Hoe kort kan alles bij elkaar liggen. Ik heb je nog maar pas moeten afgeven en dan met een rommeldag in te lassen ; dan vind ik gegevens terug van het begin van je leven, van je eerste levensjaren. Het deed me wel wat. Wat kan ik nu nog doen met die boeken van wiskunde , aardrijkskunde . . . Niets meer. Maar ik heb ze dan toch maar gewoon terug ingepakt in de doos. Ik moet er wel een nieuwe plaats voor zoeken in de kast. Maar wegdoen ? Nee, dat kan ik nog niet. Ze zullen opnieuw een plaatsje krijgen en in de verdere toekomst zien we wel. Dan kan ik die boeken nog altijd wegdoen. Toch de studieboeken en leesboeken. De tekeningen zullen voor altijd een plaatsje in mijn hart hebben. En dus ook een plaatsje in de kast.
Rommeldag ! Zo af en toe eens wat rommel uit de kasten halen kan deugd doen. Heb me vandaag met vanalles en nog wat bezig gehouden. Dat zijn van die dagen dat men heel de dag bezig is en dat men toch niets gedaan heeft. Alhoewel ! Ik heb vandaag weer wat boeken op het internet geplaatst. Ik heb er zoveel zitten en ik denk niet dat ik ze nog allemaal gelezen krijg. Dan zijn er ook nog boeken die ik al twee keer gelezen heb. Maar die blijven zeker staan. Natuurlijk wordt men met de jaren slimmer. Nu koop ik geen boeken meer. En als ik toch nog een titel wil hebben ga ik nu naar de bibliotheek. Maar dat is ook nog niet gebeurd. Ik heb nog wel titels liggen maar ik ben nog niet tot ginds geraakt. Op internet kan men toch ook zoveel vinden. En dan zoek ik het daar maar allemaal op. Heb zelfs mijn naaimachine nog eens boven gehaald. Was dat lang geleden ! Maar mijn moeder had enkele verstellingswerkjes meegegeven en dan hebben we ons daar ook nog mee geamuseerd. Zou er terug wat meer moeten mee werken. Weet nog niet meer hoe alles in elkaar steekt. Dat zou misschien nog wel eens iets voor de komende maanden kunnen worden. Wie weet ! Zo zou ik nog veel van die dagen moeten hebben en dan geraak ik door alle rommel (?) eens heen . In de late vooravond nog even langs het kerkhof geweest. De meiklokjes stonden er nog. En nog heel mooi. Daar was ik al heel blij mee. De volgende keer dat ik ga moet ik toch eens een flesje of iets dergelijks meenemen om de plantjes gemakkelijker water te geven. Nu is het een heen en weer geloop. Zo leer ik elke dag toch nog iets bij. Gelukkig is de waterkraan heel dichtbij.
Onverwachts deze namiddag tot bij vrienden gereden in de hoop dat ze thuis waren. En ja, ik had geluk. Vandaag zouden ze nergens naartoe gaan. Ze hadden aangeboden aan hun dochter om de kleinzoon vandaag op te passen zodat ze met haar man naar een verbouwingsbeurs konden gaan. Dat heb je natuurlijk als je een bestaand huis koopt. Dan zijn er altijd nog wel enkele karweitjes uit te voeren en andere nodige aanpassingen. Dus had ik even geluk. Ik had graag nog een plant voor op mijn balkonnetje en ik wist dat zij daar nog wel enkele stekjes van in voorraad hadden. En dat is me dus ook gelukt. Een nieuwe plant op mijn balkonnetje. Ik zal nog wel een maand of twee geduld moeten hebben maar eens deze in bloei komt is het een heel mooie plant. Fijn van structuur en met lieftallige witte bloempjes. De naam van deze plant is mij onbekend. Als hij maar groeit en bloeit is dat voor mij voldoende. Hun tuinpad stond ook vol met meiklokjes en vergeet-mij-nietjes en dan nog een soort van fijne bloemen waarvan ik de naam niet ken. Het was een weelde van kleurschakeringen. Als deze uitgebloemd zijn dan ga ik daar ook stekjes van halen om bij mijn vader in de tuin te zetten. Als ik mag natuurlijk ; maar ik hoop van wel. Want een meiklokje en een vergeet-mij-nietje zijn toch mooie perkplantjes dacht ik. En ruiken ! Ik hoop het boeket dat ik meegekregen heb toch enkele dagen te kunnen houden. Dan heb ik in mijn living een heel aangename geur. Voor bij man had ik ook een boeketje mee. Ik heb wel pech want men mag geen vaas in de grond voor het graf zetten. Dat heeft iets te maken met de beplanting en het onderhoud van het kerkhof. Ik heb dan toch maar een glazen potje ingegraven en nu maar hopen dat men er geen opmerking over maakt. Bij andere graven zijn er ook bloemetjes voor het graf geplant en dus heb ik dat risico ook maar genomen. Tegen een volgende keer ga ik naar speciaal materiaal voor zo iets op zoek. Ik heb daar al documentatie van gezien en hopelijk ga ik dat ergens terug vinden. In ieder geval, de meiklokjes die ik meehad voor bij mijn man gaven een heel mooi beeld. Het is een fijn iets. En een echte bloem is toch zoveel mooier dan al die bloemen in kunststof. Natuurlijk ook veel kosterlijker behalve als men ze van vrienden uit de tuin meekrijgt. Ik was er gelukkig mee. Zo had ik toch onverwachts mijn meiklokjes op de eerste mei !
Dat het weeral veel te laat is eer ik in mijn bed zit is geweten. Ik krijg het niet afgeleerd. Nee, het wordt nog later en later. Daar moet ik echt eens werk van maken. Terug op een normaal uur gaan slapen. Maar het is toch zo moeilijk . Een extra groot bed en daar alleen in liggen. Die plaats naast me die blijft koud. Die plaats naast me die blijft leeg. Ik kan er niet aan wennen. Zal ik er ooit aan wennen ? Waarschijnlijk niet ; want het zal elke avond opnieuw dat gevecht zijn. Dat gevecht tegen de klok om een normale nachtrust. En niet een nachtrust van vier tot vijf uurtjes. Het zal er wel eens van komen. Maar wie weet wanneer.
Een heel rustige vrijdag is het vandaag geworden. Ik had me er een beetje op voorbereid. Mijn moeder kan er zo van genieten als er ergens iets gebeurd in de koninklijke kringen. Dus wat heeft zij vandaag gedaan ? Juist ! Zo goed en zo kwaad als het ging naar TV gekeken en het huwelijk gevolgd van Catherine en William. Je had haar moeten zien glunderen omdat ze hiernaar aan het kijken was. En toch voelde ze zich schuldig omdat ze op een vrijdag naar TV zat te kijken. Ik heb haar enkele malen tot de orde moeten roepen en erop aangedrongen om ervan te genieten. Ze is het dan ook nooit gewoon geweest om overdag iets te volgen op TV. Nu heb ik haar laten genieten. En dat is uiteindelijk nog goed gelukt ook. Ik ben blij voor haar. Daar heeft ze een goed gevoel aan over gehouden. En eigenlijk ik ook. Het deed deugd dat het vandaag eens rustig was op het werkfront. Dus ik heb ook met een half oog zo wat kunnen volgen terwijl ik in de potten stond te roeren. En waarom niet ? De boog kan toch niet altijd gespannen staan.
Vandaag een kleine woordewisseling gehad met mijn vader. Het heeft lang geduurd eer ze er was. Het is zo spijtig dat het is gebeurd. Het klinkt misschien raar maar ik wist dat er iets ging gebeuren. Hj is aan de beterhand en dat vertaalt zich naar terug alles zelf willen doen. Geen hulp meer willen aanvaarden ondanks de beperkingen die hij nog altijd heeft. Maar ik ken mijn vader een beetje. Zoals het spreekwoord zegt : " Eens baas , altijd baas". En probeer maar eens in te gaan tegen de woorden van een baas ! Dat is echt niet gemakkelijk. Uiteindelijk heb ik wijselijk gezwegen. En we zullen wel zien wat de komende dagen gaan brengen. Gemakkelijk zal het niet zijn want het heeft me pijn gedaan. Een andere pijn dan met mijn man. Ook dat moet nu weer genezen. Ook dat zal zijn tijd weer moeten hebben. Maar tijd heelt alle wonden ; of toch veel. Hopelijk.
Ik had nooit kunnen denken dat dagen zo eenzaam konden zijn. Ik heb het nooit van iemand willen aannemen dat dagen zo koud kunnen zijn. Ik heb het me vandaag nog maar eens gerealiseerd. Je kunt met iets bezig zijn zoals ik vandaag de ganse dag ben bezig geweest en dan kom je plots tot het besluit dat je maar alleen bent. Je denkt dat je bergen werk verzet en toch is het maar beperkt. Je denkt : ik heb bijna gedaan en dan ben je nog maar halverwege. Vroeger had ik op korte tijd veel meer gedaan dan dat ik nu uren bezig ben. Het werk geraakt wel gedaan maar het duurt nu eens zolang. Je zoekt ondertussen naar het waarom maar er komt geen antwoord. Je kunt tegen niemand iets zeggen want er is niemand. Je kunt tegen de muren praten maar die antwoorden niet. Je kunt tegen een foto beginnen praten maar een foto leeft niet. Je bent alleen en je blijft alleen. En het rare voor mij is , eens het vier uur voorbij is , dan is er die drang om naar het kerkhof te rijden. Ik kan het dan nog wel enkele uren uitstellen tot zes , zeven uur maar dan moet ik vertrekken. Ik ben naar het waarom aan het zoeken. Ik kan evengoed thuis in de zetel gaan zitten met je foto op mijn schoot. Ik kan dan evengoed tegen je praten als op het kerkhof. En toch is dat niet voldoende voor mij. Ik moet aan je graf geweest zijn. Al is het maar voor even . . .
Ik voel me leeg. Ik voel me moe. De dag ben ik gewoon weer doorgesparteld. Gewoon met vallen en opstaan. Met mijn moeder begint het terug beter te gaan. Tuurlijk is ook de huisarts geweest. En inderdaad , ze is heel wat verzwakt. Ze gaat toch nog verschillende dagen nodig hebben eer ze terug op kracht zal beginnen te komen. En de voorbije warme dagen zijn de grote schuldige. Spijtig dat het zo moest lopen maar nu zijn we gerustgesteld. Ook mijn vader is goedgekeurd ! Vandaag is hij op controle geweest en alles is terug in orde aan het komen. Zijn revalidatie wou hij stoppen maar dat had de specialiste niet graag. Hij zou nog wat verder moeten doen. Maar ik veronderstel dat hij die raad niet gaat opvolgen. De kinesistes zijn te flauw volgens hem. Zo wil hij nu op zijn eentje thuis verder oefenen. Aan hem de keuze natuurlijk. Ik kan hem niet dwingen om te gaan. En ook de garage kon ik vandaag niet voorbij rijden zonder stoppen. Ik ga kosten hebben. Nu vrijdag krijg ik een nieuwe uitlaat en binnen veertien dagen een controle. Die controle gaat me wel wat kosten. Er moet een nieuwe aandrijfriem ( ? ) geplaats worden. En daar kennen ze de prijs van. Het zal wel normaal zijn zeker ? Die controle is wel nodig want het is volgens de computergegevens van de garage drie jaar geleden dat de auto nog eens werd nagezien. Het zal dat bakske nog eens goed doen. Hij rijdt nog heel goed maar dan kunnen we weer gerust zijn. Hij wordt dit jaar tenslotte al elf lentes. Normaal zouden mijn man en ik dit jaar eens gaan zien voor een nieuwe auto. Maar ik ga toch nog maar wat verder doen . Het is altijd al een goede wagen geweest , en nog steeds. Ik heb momenteel geen goesting om alleen voor een andere auto te gaan zien. En zolang ik niet door de bodem zak , is er niets aan de hand. Grote afstanden ben ik toch niet van plan om te doen. En wil ik toch eens met de wagen vertrekken , dan zijn er eventueel nog altijd huurauto's voor lange afstanden.
Wat ga ik morgen blij zijn als het terug een gewone werkdag is. Niet voor mij maar voor mijn moeder. Het blijft moeilijk voor haar. Niet dat ik gelukkig ben om op de huisarts te wachten. Het is alleen dat ik volledig gerustgesteld wil worden. Deze voormiddag wou ik nog enkele kleine karweitjes doen in de tuin maar toen was het reeds te warm. Nog wat klein werk heb ik gedaaan en dan maar gestopt. Wat een verschil met vorig jaar. Toen waren we stilletjes nog aan het genieten van Paasdagen. Mijn man en ik samen. Nu zoek ik vanalles en nog wat uit om toch maar een beetje bezig te zijn. Het is erg om te moeten zoeken van hoe ga ik mijn dag doorbrengen. Natuurlijk word alles voor mij bemoeilijkt daar ik mijn vader wil helpen. Ik moet het anders gaan aanpakken. Ik wil hen helpen en nu toch zeker met hetgeen hem is overkomen. Maar ik wil ook nog wel wat doen met mijn leven. Iets waar ik zelf over beslis. En langs de éne kant wil mijn vader dat wel verstaan. Maar langs de andere kant wil hij dat ik altijd paraat sta voor hem. Waarom word het me toch allemaal zo moeilijk gemaakt ? Hoe kan ik nieuwe plannen maken ? Ik weet dat het allemaal negatief overkomt op dit ogenblik. Ik probeer daar een wending aan te geven maar helaas lukt me dat niet. Morgen is er gelukkig een nieuwe dag. Morgen ga ik proberen om er weer iets uit te halen. Morgen . . .
Een heerlijk rustige (?) zaterdag gehad.
Bij het ordenen van boeken nog bij een oude boekendoos uitgekomen.
Onverwachts deze namiddag tot bij vrienden gereden in de hoop dat ze thuis waren.
Wat ga ik morgen blij zijn als het terug een gewone werkdag is.
